Verandering van spijs

Riet houdt wel van een beetje verandering af en toe voor wat betreft de inrichting van onze woonkamer en een van haar wensen was al een hele tijd om de meubels in het zitgedeelte eens “andersom” te zetten. Haar bedoeling was de televisie tegen de tegenoverliggende muur te plaatsen zodat het bankstel anders gerangschikt zou kunnen worden.

De belangrijkste vereiste daarvoor was om een tv-kabel aansluiting te maken in de betreffende muur. Alle voorzieningen daarvoor, zoals leidingen en aansluitpunten, waren al aanwezig dus het enige wat nog diende te gebeuren was het trekken van een coax-kabel van de meterkast naar het aansluitpunt. Ik had al een hele tijd geleden een keer een poging daartoe gedaan met hulp van Martin maar dat liep spaak omdat de kabeltrekker die ik had niet lang genoeg was.

Zoals zo vaak met dat soort activiteiten duurde het een eeuwigheid (een jaar of twee) voordat het pas weer werd opgepakt toen Riet het oorspronkelijke plan weer ter sprake bracht. Zelfs na de aanschaf van een nieuwe draadtrekker van vijfentwintig meter (dat moest dik genoeg zijn) duurde het nog even maar een paar dagen geleden kwam het er dan toch eindelijk van. En wonderwel lukte het allemaal met de eerste poging: de kabel kon nu wel en zelfs redelijk snel worden getrokken ondanks de wat stroef geworden leiding, en bij de eerste test bleek dat de aansluiting al meteen perfect werkte.

Riet ging meteen aan de slag met de meubels en nadat ik alle tv-apparatuur weer had aangesloten en de draden had weggewerkt was ze tevreden met het resultaat. De twee zitbanken staan nu wat dichter op elkaar waardoor er achter een van de banken een doorloop is naar de tuin, waar we eerst nog dwars door de zithoek moesten banjeren om daar te komen.

Het resultaat is wat knusser en Riet is dan ook dik tevreden met het resultaat. Ikzelf wat minder want mijn lekkere leunstoel staat nu zodanig dat de beeldhoek ten opzichte van de televisie te groot is en om tv te kijken moet ik dus noodgedwongen op de bank gaan zitten…

Robot stofzuigers

Toen we zo’n drie jaar geleden naar ons huidige huis aan de Bankijkerweg verhuisden namen we al snel de beslissing om een robot-stofzuiger aan te schaffen voor met name de parketvloeren op de eerste en tweede verdieping. Riet was al snel enthousiast toen de aangeschafte stofzuiger zonder verder toezicht prima zijn werk bleek te doen.

Er kwam een kink in de kabel toen een van de voor ons belangrijkste functies van stofzuiger toch niet goed bleek te werken. Omdat er nu eenmaal trappen lopen naar de eerste en tweede verdieping was een verkoopargument van het door ons aangeschafte model dat het in staat moest zijn om trappen te “herkennen” en bij de randen dus om te keren. Dat leek in eerste instantie goed te gaan totdat na een aantal weken de stofzuiger een paar keer van de trap van de eerste verdieping af flikkerde en daarbij zichzelf en de pas behangen muur beschadigde.

Na de zoveelste val van de trap bleek het apparaat geheel overleden en moesten we noodgedwongen over tot de aanschaf van een nieuwe, maar wel van een ander merk want ons vertrouwen in de toch vrij dure Neato was tot nul gereduceerd.

De nieuwe werd een Philips met een los detectie systeem wat na plaatsing bij de trap ervoor moest zorgen dat de stofzuiger niet naar beneden zou kukelen. Het leek te werken maar helaas, ook deze stofzuiger flikkerde regelmatig de trap af, zij het minder frequent. Het lijkt er dus op dat de fabrikanten dus flink de hand lichten met de beloofde functies en massaal hun klanten belazeren (sorry, ik heb er geen ander woord voor).

Omdat de Philips het ook na verscheidene valpartijen nog steeds doet hebben we deze nog steeds in gebruik, zij het dat er een klein ongemak opgelost moest worden. Door de laatste valpartij sluit het deksel van het compartiment voor de vuilcontainer niet goed meer en dan doet het apparaat het niet. Riet heeft daar gelukkig een hele praktische oplossing voor gevonden, zoals op de foto is te zien…

Abby en Monster

Onze beide katten hebben het zo te zien helemaal naar hun zin aan de Bankijkerweg, met name de tuin vinden ze geweldig. Wij zijn daarover gematigd enthousiast want het is natuurlijk leuk dat ze zoveel bewegingsruimte hebben maar ze gebruiken de perken veelvuldig als “buitenbak”. Dat is bij het tuinieren niet altijd aangenaam…

Maar beter zo dan dat ze het in de tuinen van de buren doen en het lijkt er vooralsnog op dat ze dat niet doen. We hebben tenminste nog geen klachten gehad. Dat ze af en toe naar de buren oversteken dat weten we, met name Monster dwaalt nog wel eens een paar tuinen verder rond, maar de meeste tijd brengen ze met goed weer toch in onze eigen tuin door.

Slapen doen ze natuurlijk heel erg veel, zoals het goeie katten betaamd. Ik heb weleens ergens gelezen dat zelfs actieve katten tot wel twintig uur per dag kunnen slapen. Abby en Monster hebben de nodige vaste plekken in en om het huis om te gaan slapen, en dat zijn meestal wel voorspelbare plekken. Abby heeft een duidelijke voorkeur voor het voeteneind van ons bed terwijl Monster als ze de kans krijgt in het ledikantje van Gijs duikt.

Maar af en toe vind je ze op plekken waarvan je je afvraagt of het nou wel zo lekker ligt. Zo lagen ze vandaag samen op de rolkoffer van Riet in de inloopkast. Dat ziet er helemaal niet comfortabel uit maar ze lagen er toch een groot deel van de dag dus het zal toch wel een betere ligplek zijn dan wij denken. Schoonzus Ans gaf echter een heel andere verklaring bij het zien van de foto, volgens haar willen ze aangeven dat we hier nu lang genoeg geweest zijn en dat het tijd wordt om terug te gaan naar de Filipijnen…

Volgende thuis-shift

Twee dagen geleden ben ik begonnen aan mijn shift en ook deze zal ik weer helemaal van thuis uit moeten doen. De berichten uit Irak zijn onverdeeld ongunstig, het aantal besmettingen neemt daar nog steeds snel toe waardoor de regering zich nog steeds gedwongen ziet internationaal vliegverkeer te verbieden en een straatverbod te handhaven voor het grootste gedeelte van de dag en nacht. Het probleem zit hem simpelweg in het feit dat de Irakezen de media nu eenmaal wantrouwen (en terecht) en veel mensen geloven dan ook niet dat het probleem zo groot is of dat er überhaupt een probleem is. En die categorie mensen blijft dus gewoon handen schudden, omhelzen en kussen, en aangezien dat in Irak niet alleen aan familie en vrienden is voorbehouden verspreidt het virus zich moeiteloos en snel.

Gelukkig kan ik het grootste gedeelte van mijn werk nog steeds vanuit thuis doen maar het ontbreken van het directe contact met collega’s maakt het wel steeds moeilijker op het persoonlijke vlak. Effe lekker een praatje met een bakkie koffie en face-to-face gesprekken om even te “klankborden” is er niet bij en dat begin ik zo langzamerhand toch wel erg te missen.

Verder is het in Nederland op dit moment prachtig weer en dan valt twaalf uur per dag op een kamer zitten niet mee, ook al is die nog zo comfortabel. Zeker niet als je uit het raam alle buren in de tuin ziet zitten en de vele bootjes voorbij ziet varen…

Nieuwe oude hobby

Het was vandaag Vaderdag en dat leverde me een onverwacht maar erg leuk cadeau op van mijn kinderen. Ik had al een paar keer laten vallen dat ik een oude hobby uit mijn jonge jaren wel weer wilde oppakken, het maken van vliegtuigmodellen. Het idee had ik gekregen toen ik een tijd geleden op het Internet mooie plaatjes tegenkwam van modellen van vliegtuigen die ik in mijn jeugd vrijwel dagelijks zag overvliegen, vliegtuigen van de Marine Luchtvaart Dienst die gestationeerd waren op vliegbasis Valkenburg. Die basis ligt op fietsafstand van Katwijk dus daar had ik als jonge vliegtuigspotter heel wat tijd doorgebracht op de plekken vanwaar je het toen nog veelvuldige vliegverkeer van dichtbij kon zien.

Nummer een op mijn verlanglijstje was dan ook een model van een Lockheed Neptune maar hoewel er op het Internet veelvuldig mee werd geadverteerd bleek het nog niet zo eenvoudig om aan zo’n model te komen. Overal waar ik het probeerde kreeg ik de melding “Uitverkocht” of zelfs “Wordt niet meer geleverd”. Het leek onbegonnen werk, en ook mijn zoons bleken op zoek te zijn geweest met de bedoeling me met een Lockheed Neptune model te verrassen met Vaderdag. Het was hun ook niet gelukt maar het werd een prima alternatief, een model van een Lockheed Starfighter., een ook nog eens voorzien van alle toebehoren zoals lijm en de verschillende kleuren verf.

Deze straaljager had in de tweede helft van de vorige eeuw dienst gedaan bij de Koninklijke Luchtmacht. Het model zelf kwam weliswaar met het kleurenschema van de Duitse Luftwaffe maar ik weet toevallig dat er het een en ander te koop is om er een Nederlandse versie van te maken. Ik heb weer wat te doen na deze shift, en wie weet gaan er nog wel meer modellen volgen!

Het mag weer

De regering heeft aangekondigd dat de maatregelen tegen de verspreiding van het Corona-virus met betrekking tot de horeca zijn versoepeld. Met inachtneming van restricties zoals anderhalve meter afstand houden en een beperkt aantal gasten mogen kroegen en restaurants weer open, en daar hebben we vandaag voor het eerst weer gebruik van gemaakt.

Het was een prachtige dag vandaag met strandweer dus het leek ons wel een goed idee om uit eten te gaan bij een strandtent en waar beter dan bij een waar we connecties hebben zodat we bij het reserveren verzekerd konden zijn van een mooi plekje.

Riet stuurde dus een textje naar neef Niels die tegenwoordig in The B.E.A.C.H. werkt en toen we aankwamen vanavond kregen we dus wat mij betreft het beste plekje op het terras, een tafel in een hoek aan het strand.

Een lekker koud biertje, goed eten en een prachtige ondergaande zon, het kon slechter ter afsluiting van een gewone werkdag…

Toch gelukt!

Een paar dagen geleden vertelde ik van mijn verrassende cadeau voor Vaderdag en over het model van een Lockheed Neptune wat ik tot dan toe tevergeefs had proberen te vinden. Het was ook mijn zoons dus niet gelukt maar Martin had nog wel een laatste tip, zijn suggestie was om eens rond te speuren op de website van Ebay. Dat deed ik, eigenlijk in de verwachting dat dat hetzelfde zou opleveren als sites zoals Amazon en Marktplaats (helemaal niks) maar wat bleek, er was wel degelijk een verkoper die precies het gezochte model te koop aanbood.

Nou had ik ruim twee maanden geleden al een webshop gevonden in Nederland die op hun site het model van de Neptune te koop aanbood en ik heb daar ook meteen een bestelling geplaatst. Maar na anderhalve maand kreeg ik mijn betaling teruggestort met de mededeling dat het model uiteindelijk toch niet meer leverbaar bleek. Een soortgelijke mededeling had ik op andere sites ook al gezien en ik was er daarom inmiddels vanuit gegaan dat het gezochte model simpelweg niet meer te koop was.

Uiteraard probeerde ik meteen contact te leggen met de op Ebay gevonden, toch wat dubieus ogende webshop die zich presenteerde als Nederlands maar verzond vanuit Duitsland. Het bericht dat ik kreeg was ook al niet veelbelovend want de webshop was gesloten “wegens vakantie”, ook al weer iets wat je toch niet zo gauw ziet bij webshops. Het leek dus een scam, maar ik besloot het nog een kans te geven want er stond wel een datum bij wanneer de webshop weer open zou gaan en waarachtig. een paar dagen geleden kon ik bestellen.

De vraag was nu of ik nog iets terug zou zien voor mijn overgemaakte vijftig euro maar wat denk je, binnen drie dagen kreeg ik keurig mijn bestelling thuis afgeleverd. En als dit geen voorbeeld is van dat de aanhouder wint dan weet ik het niet meer:

Riet wil een serre

Vorig jaar begon Riet over iets wat ze al een tijdje in haar hoofd had. We hebben een vrij lange tuin achter ons huis en we hebben daarin drie terrassen, en het leek Riet mooi om op het terras wat grenst aan de woonkamer een serre te laten plaatsen. Het idee was een beetje ontstaan doordat verscheidene buren al een overkapping hadden in hun tuin aan het huis en ook reclame op de televisie hielp om ons enthousiast te maken voor het idee.

In eerste instantie wisten we helemaal niet wat we precies wilden en wat er zoals te koop was dus we besloten eens te gaan kijken bij het bedrijf in Eindhoven wat met grote regelmaat op televisie adverteerde en wat naar eigen zeggen een enorm grote showroom had. Prima dus om ideeën op te doen leek ons, maar daar bleef het bij want hoewel het bedrijf wel overkappingen had die ons aanstonden liep het stuk op de hoeveelheid werk die we zelf zouden moeten doen voor het plaatsen ervan. Het grootste obstakel voor ons was dat we zelf de gaten in het terras zouden moeten hakken voor het plaatsen van de betonnen voeten voor de poten. Ja, dag!

We keken dus verder en op een gegeven moment kwam Riet in contact met een bedrijf in Noordwijkerhout wat prachtige serres aanbood, inclusief volledige plaatsing. We wilden ons in eerste instantie oriënteren op een serre met glazen wanden die opengeschoven kunnen worden zodat we ook als het wat kouder werd nog comfortabel en droog buiten zouden kunnen zitten. We maakten een afspraak met het bedrijf in Noordwijkerhout en er kwam iemand langs om onze wensen te bespreken en een offerte voor te bereiden.

Het gesprek verliep in zoverre succesvol dat we goede adviezen kregen met betrekking tot de juiste afmetingen, het materiaal en de afwerking, en er zou een offerte volgen. De voorlopige prijsopgave deden ons wel even fronsen want er bleek toch nog wel een behoorlijk prijskaartje te hangen aan onze uiteindelijke keuze. De offerte kwam de volgende dag met een kleine korting op het totaalbedrag en we besloten er toch voor te gaan.

De oplevering zou nog wel een paar weken gaan duren omdat alle materialen besteld moesten worden en er werd al aangegeven dat de fabriek van die de ombouw leverde wat problemen had gehad met de productie vanwege het Corona-virus. Een paar weken geleden kregen we bericht dat de voorlopige startdatum 7 juli zou zijn en die datum werd al snel daarna bevestigd. Vandaag stond er een vrachtwagen op de stoep die alvast de materialen kwam brengen, en morgen gaan ze beginnen.

Opbouw van de serre

Vandaag is de eerste aanzet gedaan voor het opbouwen van onze nieuwe serre. Drie man zijn de hele dag bezig geweest met het plaatsen van het frame en daarin de glasplaten aan de bovenkant.

Het was een heel karwei want er moesten gaten gegraven worden voor de fundering van de verticale poten van het frame. Daarvoor moesten er tegels uit het terras worden gehaald, en dat lijkt op zich niet zo’n probleem maar het terras was aangelegd met gevoegde tegels en daarvoor moeten de tegels echt vast liggen. Dat houdt weer in dat de tegels op een ondergrond van stenen met cement zijn gelegd en er moest dus flink gehakt worden om de stenen eruit te krijgen. Gelukkig hadden de mannen meer met dit bijltje gehakt en leverde het geen echte problemen op om het frame te plaatsen.

Het frame zelf is best bijzonder, al zeggen we het zelf. We hebben namelijk gekozen voor het model “Cube”, wat bestaat uit een vierkant aluminium frame. Het ziet er wat grover uit dan de gebruikelijke slankere palen (al of niet met een bewerkt randje) maar het heeft volgens ons een moderne uitstraling en omdat we gekozen hebben voor een wit frame ziet het er slanker uit dan je zou verwachten van zulke relatief dikke palen.

Het geheel is nog niet klaar, morgen komen de mannen terug om het af te maken, maar het ziet er nu al fraai uit

 

 

 

 

 

 

Serre is af

Het was maar goed dat de serre gisteren al voorzien is van glazen dakplaten want het heeft vandaag vrijwel de hele dag geregend. Nu konden de mannen vandaag tenminste grotendeels onder droge omstandigheden het werk afmaken.

Het resterende werk wat moest worden gedaan was het plaatsen van de glazen schuifwanden en de witte aluminium beplating die de serre afsluit aan de kant van de buren. Riet had daar in eerste instantie ook glas gewild maar dat was ons sterk afgeraden , ten eerste omdat daar direct achter een schutting staat en ten tweede omdat het glas daardoor niet is schoon te maken want je komt er niet meer bij.

De glazen schuifwanden lopen op rails die gedeeltelijk verzonken moest worden aangebracht op een lichte fundering en ook daarvoor was dus weer het nodige hak- en breekwerk nodig in de terrastegels. Gelukkig ging ook dat allemaal zonder problemen, zij het dat het tijdrovender was dan bij een zachtere ondergrond en dat betekende dat de mannen uiteindelijk pas aan het eind van de middag klaar waren met de plaatsing. En het moet gezegd, het resultaat was voor ons allebei boven verwachting.

Een tegenvaller was wel dat de zonwering pas later geleverd wordt omdat die op maat moet worden gemaakt. En omdat er bij de constructie altijd wel een paar millimeter verschil optreedt konden de maten daarvoor pas vanmiddag opgemeten worden nadat de hele serre klaar was. We zullen daarvoor dus nog een paar weken geduld moeten hebben.

Toch wat serre perikelen

De serre staat nu een paar dagen en we zijn al begonnen met het inrichten. We hebben het tuinstel wat op die plek stond weer neergezet, we hebben een leuk tafeltje met twee metalen klapstoeltjes gekocht, Ook hebben we wat planten neergezet, waaronder een sinaasappelboompje, en Riet’s trapje met plantjes. Om het geheel af te maken gaan we nog wat foto’s ophangen aan de witte wand.

Toch hebben we inmiddels ook wel wat commentaar op de afwerking want sommige dingen lijken toch in de haast niet helemaal te zijn afgemaakt. Zo lagen de tegels die verwijderd moesten worden tijdens de aanleg een beetje schots en scheef met soms behoorlijke opstaande randen (knap link als je op blote voeten of op slippers loopt) en de voegen zijn helemaal niet hersteld. Omdat ik geen zin had om te wachten tot iemand van het bedrijf hier naar kwam kijken heb ik besloten om deze zaken zelf aan te pakken. Dankzij de aanschaf van een rubber hamer, wat gereedschap om te voegen en voegcement heb ik de tegels zo goed mogelijk recht gekregen en zijn de meeste voegen gedicht.

Er waren nog meer kleinigheden, zoals de glazen schuifwand aan de zijkant die aanzienlijk zwaarder open en dicht gaat dan de twee schuifwanden aan de voorkant en er zijn op de palen van het frame hier en daar beschadigingen te zien. Riet heeft inmiddels gebeld met het bedrijf en er werd meteen beloofd dat er morgen al iemand zal komen kijken om onze klachten op te nemen.

Afgezien van deze dingetjes, die gelukkig allemaal niet al te ernstig van aard zijn en zo is ons beloofd gemakkelijk herstelbaar, bevalt de serre prima. Het is een heerlijk plekje, al is het op het moment zelfs al gauw te warm om te zitten omdat we nog geen zonwering hebben. Maar zeker ’s avonds is Riet er niet weg te slaan…

Verlof

Mijn shift van vier weken zat er gisteren weer op en vandaag is dus mijn eerste verlofdag. De overgang is zonder een dag of zelfs anderhalve dag reizen vanuit Irak eigenlijk behoorlijk saai, ik ben nog steeds gewoon thuis en het enige verschil is dat ik niet al vroeg naar mijn kamer hoef om daar zo’n beetje de rest van de dag te verblijven. Ook hoefde voor vandaag de wekker niet meer gezet te worden, al maakt dat de eerste dagen gewoonlijk geen verschil want dan ben ik toch vroeg op omdat ik dat ritme de afgelopen vier weken heb gehad.

Verlof betekent in deze tijd niet dat er helemaal geen contact is met het werk gedurende deze periode. Mijn back-to-back is al aardig ingewerkt maar hij heeft nog steeds regelmatig advies nodig en af en toe is er dus toch contact via WhatsApp of via Skype. En ik houd zelf de berichtgeving vanuit BGC in de gaten want in deze spannende tijden kunnen dingen plotseling veranderen. Waar ik uiteraard op hoop is dat er bericht komt dat we weer terug kunnen gaan naar Basrah maar eerlijk gezegd zit dat er de komende maanden nog niet in.

Maar er zijn meer redenen om contact met het werk te houden want er speelt nog veel meer. Zo zijn er maatregelen afgekondigd met betrekking tot ons salaris wat voor een deel bestaat uit vergoedingen voor het werken op locatie, en aangezien we al maanden thuis zitten met nog geen vooruitzicht op een snelle terugkeer staan die vergoedingen op de tocht. Jammer, maar het lag al in de lijn der verwachtingen en eigenlijk verbaast het ons allemaal dat het nog zo lang heeft geduurd voordat dit werd overwogen.

En verder is er natuurlijk nog de onstabiele economische en politieke situatie in Irak. Kortom, genoeg redenen om toch mijn werk-gerelateerde mail in de gaten te houden de komende vier weken…

Mini Lego

Toen ik een paar jaar geleden in Rijswijk werkte had ik twee collega’s die net als ik liefhebbers zijn van Lego. Toen ik naar Irak vertrok kreeg ik dan ook als afscheidskado een graafmachine van Lego van ze, “om mee te spelen in het woestijnzand”. Voordat het Corona-virus toesloeg zocht ik ze altijd even op als ik in Nederland was en we hebben nog steeds contact, al is dat de laatste maanden alleen nog via WhatsApp (met als groepsnaam Lego Zandmonster…)

Van een van deze collega’s kreeg ik een keer een huisje van een soort mini-Lego, van het merk LOZ. Dat is eigenlijk precies hetzelfde als Lego maar dan een stuk kleiner. Een week of wat geleden kwam ik dit huisje, een mini Apple Store, weer tegen in een la en ik besloot om eens op het Internet rond te speuren of ik wat meer kon vinden over dat mini-Lego van LOZ. Zo kwam ik erachter dat er nog veel meer van dat spul te koop is, en dat het bij de website van AliExpress in China te bestellen is voor een fractie van de prijs die hetzelfde spul in Nederland kost. En het grappige is dat je de huisjes bij AliExpress kunt bestellen zonder verpakking, de stukjes komen dan gewoon in een plastic zakje in plaats van in een doosje en dat is nog goedkoper. 

En wat ook bleek, het huisje wat ik had gekregen is een onderdeel van een straatje van acht huisjes. Ik bestelde er gelijk twee bij AliExpress en die kwamen vandaag binnen. Tot mijn verrassing werd Riet ook helemaal enthousiast en ze wilde er ook eentje maken. En zo zaten we vanavond met z’n tweeën aan de tafel twee mini huisjes te maken. En dat niet alleen, we hadden er zoveel lol van dat ik meteen de resterende vijf huisjes van hetzelfde straatje ook heb besteld…

 

 

 

 

 

 

 

Oppassen…

Een van de voordelen van het Oma en Opa zijn is dat we regelmatig op onze kleindochter mogen passen. Gijsje komt als haar vader en moeder allebei moeten werken een dagje in de week naar ons toe, ook nu Martin tegenwoordig veelal vanuit huis werkt want met Gijsje over de vloer komt er van werken niet veel. En daar komen de Oma’s allebei heel goed van pas…

Vandaag was Gijsje weer bij ons en omdat het een prachtige dag was zaten we lekker in de tuin. Ans paste toevallig vandaag op haar kleindochter Zoë en ze kwam daarom naar ons toe zodat de kleintjes, die het overigens geweldig goed met elkaar kunnen vinden, lekker samen in de tuin konden spelen. Max, de hond van Ans, kwam zoals gebruikelijk ook mee en daarmee was het feest compleet.

Riet had een een een of ander bellenblaas ding gekocht waar het gezelschap zich een hele tijd mee vermaakte. Max vond er niet veel aan, die rent liever de hele dag achter een ouwe tennisbal aan die we speciaal daarvoor in de tuin hebben liggen…

Constructie-werk begonnen…

De eerste stappen zijn gezet, ik ben begonnen met het in elkaar zetten (assembleren heet dat geloof ik met een duur woord) van mijn eerste vliegtuigmodel in ik denk zo’n vijftig jaar! Het was wel weer even wennen en het eerste wat ik ontdekte was dat mijn ogen niet meer zijn wat ze zijn geweest. Had ik vijftig jaar geleden geen enkele moeite met de pietepeuterige onderdeeltjes van een model op schaal 1:72, nu zie ik dat dus echt niet meer.

Ik moest dus al meteen op dag éen het besluit nemen om een hulpmiddel aan te schaffen. Na enig zoeken vond ik een loep met een ingebouwde lamp (of een lamp voorzien van een loep, net wat je wilt), en dat bleek de oplossing te zijn. Ik ben nou eenmaal een perfectionist en als ik een model ik elkaar zet dan doe ik dat net als vroeger, zo perfect mogelijk.

Dat houdt in dat ik dus niet alleen de buitenkant schilder maar ook de binnenkant en dan ook helemaal als in de opgegeven specificaties. En ik weet het wel, het meeste van dat schilderwerk zie je na het in elkaar zetten nauwelijks meer maar dat interesseert me niet, ik weet dat het er zit en dat geeft mij nou eenmaal voldoening.

Omdat ik zo’n pietlut ben moest ik wel voordat ik aan de bouw begon nog even langs de hoobyshop om meer verf aan te schaffen. De jongens hadden me weliswaar voorzien van alle benodigde verf die op de doos stond vermeld maar dat bleken dus alleen de basiskleuren the zijn. Op de instructies in de doos stonden veel meer kleuren, voor als je het echt helemaal perfect wilde doen, en ja, ik voelde me dus aangesproken…

Maar het begin is er zoals je op de foto kunt zien.

Meer mini-lego

De volgende zending van AliExpress met de rest van het mini-lego straatje kwam gisteren binnen en dat betekende voor zowel Riet als voor mij weer werk aan de winkel. Gisteravond zaten we dan ook weer allebei aan de tafel met het eerste huisje van onze keuze uit de vijf die in de zending zaten, voor Riet een Nike winkeltje en voor mij een Dunkin’ Donuts. Het lijkt simpel omdat het zo klein is maar de kleine stukjes maken het lastig en bovendien hebben de huisjes zoveel detail dat we echt wel een paar uurtjes over zo’n huisje doen.

Vanavond waren de twee huisjes klaar en dat betekent nog vijf te gaan, dan hebben we het hele straatje compleet.

Wandversiering

Onze nieuwe serre staat nu precies een maand en in die paar weken zijn we al bezig geweest met het inrichten ervan. Behalve het tuinstel wat we al hadden hebben we bij het nieuwe tuincentrum “De Bosrand”, langs de A44 bij Oegstgeest en dus eigenlijk vlak bij ons om de hoek, een leuk stelletje gekocht bestaande uit een klein rond tafeltje met twee klapstoeltjes. Uiteraard zijn er ook nieuwe kussens gekomen en wat planten, waaronder een sinaasappelboompje, maar we zaten nog wel tegen die kale witte wand aan te kijken.

Riet had al een wandkleedje opgehangen wat ze gekregen had van haar Maleise vriendin Nonni die het voor haar meegebracht had uit Miri, de stad in de Maleise provincie Sarawak op het eiland Borneo waar ze vandaan komt. Maar er was nog steeds veel lege ruimte, en ik kwam met het idee om daar wat foto’s op te hangen die ik zelf had gemaakt van de huizen waar we hebben gewoond in het buitenland. We zochten drie geschikte foto’s uit en een paar dagen gelegen werden ze afgeleverd.

We hadden ze af laten drukken op canvas zodat ze lijken op schilderijen. Het ophangen leverde wat problemen op want hoewel we special schroeven voor het aluminium handje hadden gekregen vond ik het zonde om er gaten in te maken en besloot ik van die haken te gebruiken die je kunt opplakken. Dat was niet meteen een succes want om de zoveel uur flikkerde er een foto naar beneden. Gelukkig raakten ze daarbij niet beschadigd maar het kostte toch de nodige moeite om het goed te krijgen. De truc bleek simpel, beter schoonmaken van de ondergrond door middel van Glassex.

En zo hangen er nu foto’s van ons huis op Sakhalin, ons appartement in Kuala Lumpur en onze riante villa in Manila:

 

Loopfiets voor Gijsje

Riet had een tijdje geleden al een driewieler gekocht voor Gijsje waar ze bij ons mee zou kunnen spelen in de tuin. Ze was gewaarschuwd door haar zus Ans die hem had zien staan bij de Kringloopwinkel in Rijnsburg en meteen haastte Riet zich er naar toe om de driewieler te confisceren voor de somma van vijf euro. Jammer genoeg vond Gijsje de driewieler niet zo interessant als we hadden gehoopt, ze vond de loopfiets van nichtje Zoë veel leuker.

Riet maakte daar geen punt van, temeer omdat ze nog wat spaarpunten had van ik geloof de Ziggo, en in de catalogus van dingen die je met die punten kon aanschaffen stond ook een loopfietsje. De bestelling werd gedaan en vandaag werd het fietsje geleverd.

Nu maar hopen dat het beter in de smaak valt bij Gijsje als de driewieler…

Weer een shift thuis werken

Ik ben inmiddels al weer een week aan het werk en dat is nog steeds vanuit huis. De laatste berichten uit Irak geven een weinig hoopgevend beeld van de situatie rond het Corona-virus, het wordt daar in feite nog steeds met de dag erger en de kans dat er op korte termijn een terugkeer naar KAZ inzit lijkt steeds kleiner te worden. Dat gaat zoals het er nu uitziet zeker niet voor het eind van het jaar gebeuren en de verwachting is zelfs dat misschien het eerste kwartaal van het volgend jaar niet eens mogelijk zal zijn. Gezien het feit dat mijn contract loopt tot halverwege mei volgend jaar wordt het de vraag of ik überhaupt ooit nog terug zal keren naar KAZ.

Thuis werken voorlopig dus, en dat valt op dit moment helemaal niet mee door de extreme hitte waar Nederland op dit moment mee heeft te kampen. Mijn kamer op de tweede verdieping heeft weliswaar een raam wat open kan maar omdat de kamer zich op het zuiden en dus aan de zonkant bevindt is het er verschrikkelijk warm.

Er is nauwelijks ook verkoeling te krijgen want het tocht niet of nauwelijks in ons veel te goed geïsoleerde huis en het enige wat ik dus kan doen is een kleine ventilator op de hoek van mijn bureau zetten zodat ik in ieder geval daarvan nog een fris windje krijg.

Daarnaast valt het niet mee om te werken als je ook nog eens voortdurend geïnterrumpeerd wordt door een kat die over je bureau heen gaat lopen en uiteindelijk besluit om pontificaal bovenop je laptop en recht voor je beeldscherm een dutje te gaan doen…

Chinees straatje

Riet en ik hebben het allebei te pakken van de mini-Lego huisjes van het merk Loz wat we hebben gevonden op de Chinese site van AliExpress. Nog voordat we het eerste straatje compleet hadden was de volgende bestelling al de deur uit, deze keer voor een klein straatje met Chinese huisjes.

De leverancier van dit straatje was een andere dan die van de eerder bestelde huisjes en de levering liet ook behoorlijk lang op zich wachten. Nadat er bijna twee maanden waren verstreken na het mailtje waarin werd gemeld dat de bestelling was verzonden hadden we nog steeds niks gehoord en ik had eerlijk gezegd de moed al opgegeven dat we nog iets zouden horen. Maar net voordat ik bij AliExpress wilde melden dat we nog steeds niks hadden ontvangen kregen we een week geleden toch nog het verwachte pakje.

Deze huisjes waren nog leuker dan de vorige vanwege de vele details en we waren dan ook heel tevreden met het resultaat. Het bouwen had zelfs hier en daar de nodige hoofdbrekens gekost, zo heb ik een dakversiering met ringetjes anders opgelost want ik kreeg het met mijn te dikke vingers niet voor elkaar om het te doen zoals op het plaatje stond. En dit is het geworden:

Pannenkoeken

Vandaag was het een bijzondere oppasdag want onze kleindochter Gijsje zou vannacht weer bij ons blijven slapen omdat haar vader en moeder een bruiloft hadden in Groningen en daar zouden overnachten.

Oma zorgde (uiteraard) vanavond bij het eten voor iets wat Gijsje heel erg lekker vindt en dat was pannenkoeken. Nou zit daar wel een kleine voorgeschiedenis aan vast want de vorige keer dat Gijsje bij ons had overnacht hadden we ook pannenkoeken gegeten en dat liep niet zo best af.

Gijsje had met smaak zeker vier pannenkoeken naar binnen gewerkt en daar werden we in eerste instantie wel blij van, maar die blijdschap verdween ’s nachts toen ze wakker werd met buikpijn en vervolgens ons hele bed onderkotste. Gewaarschuwd door deze ervaring kreeg Gijsje vandaag dus niet meer dan twee pannenkoeken…

Uiteraard werd er voor het slapen gaan nog wel even door Opa voorgelezen.

Nieuws over het werk

Vandaag was er een plenaire meeting van het werk, de eerste met de nieuwe Managing Director. Het nieuws was niet alleen totaal onverwacht maar ook nog eens erg slecht.

Drie maanden geleden vond er binnen het bedrijf een grote reorganisatie plaats als gevolg van de toestand rond het Corona-virus en de gevolgen daarvan op de olie- en gas-markt. Het kon toen niet uitblijven dat er maatregelen getroffen moesten worden en die kwamen er ook, vrijwel alle projecten werden voorgoed of tijdelijk stilgelegd en veel mensen die direct bij die projecten betrokken waren moesten noodgedwongen vertrekken. Dit trof voornamelijk  ingehuurd personeel maar ook een aantal vaste mensen moesten terug naar hun moederbedrijf.

De gevolgen voor de IT-afdeling bleven beperkt tot het verlies van een paar arbeidsplaatsen en ik moest afscheid nemen van een paar collega’s, waaronder mijn maten Ali en Siva die beiden contractor waren en daarom hun plek moesten afstaan aan twee vaste mensen die anders overtollig waren geworden. Erg jammer, maar helaas niets aan te doen. De rest (waaronder ik) mocht blijven en de toenmalige Managing Director verzekerde ons dat de contracten van iedereen die mocht blijven zouden worden uitgediend. Voor mij persoonlijk was dat een garantie dat ik in ieder geval tot half mei 2021 bij BGC zou blijven, en mogelijk zat er zelfs nog een verlening in daarna.

Vandaag werd duidelijk dat die garantie een wassen neus was want het eerste wat de nieuwe Managing Director meedeelde was dat de helft van de nog aanwezige vierhonderd expats op korte termijn zal moeten vertrekken. Vrijwel alle banen die nu dubbel bezet zijn, zoals die van mij, zullen dan nog maar door één persoon bemand worden en die zal tegen aangepast salaris tot zeker het derde kwartaal van volgend jaar vanuit thuis gaan werken, op veertig mensen na die aanwezig moeten zijn op de fabriek.

Wat dat gaat betekenen voor mij hangt af van hoe het selectie-proces zal gaan plaatsvinden, en dat weten we nog niet. Misschien worden er mensen aangewezen, misschien komt er een sollicitatie-procedure, maar hoe het ook zij, er is dus een fifty-fifty kans dat ik per 1 februari 2021 al niet mee voor BGC zal werken. Dat betekent terug naar Shell en ook daar is de toekomst door de huidige situatie in de wereld en de olie- en gas-industrie in het bijzonder erg onzeker…

Bestelde E-bike eindelijk gearriveerd

Ik was al een tijdje aan het kijken naar een e-bike en ook Riet begon interesse te tonen want die maakte maar zelden gebruik van haar huidige fiets die ze een “onding” noemde. Ik dacht dat dat laatste overdreven was totdat ik een keer van haar fiets gebruik maakte omdat deze een grote mand voorop heeft zitten. Het bleek dat Riet beslist niet had overdreven, de fiets heeft drie versnellingen die of te licht of te zwaar zijn en de terugtrap-rem is helemaal een drama. We besloten zo’n drie maanden geleden om eens een kijkje te gaan nemen bij 12GoBiking, een grote wielerzaak in Moordrecht die een enorme keus heeft. Bovendien beschikt deze zaak over een inpandige testbaan en Robin had er tot redelijke tevredenheid ook al eens een fiets gekocht.

Hoewel we eigenlijk voor mij gingen kijken zag Riet meteen al een geschikte fiets die bovendien nog eens flink was afgeprijsd. Haar deal was dan ook binnen een half uur (inclusief proefritje) afgerond en aangezien de fiets gratis thuis kon worden bezorgd had Riet een paar dagen geleden al de beschikking over haar nieuwe e-bike, een Trek van het model Distinct+ 1.

Voor mij lag het wat ingewikkelder want de fiets die ik op het oog had, net als Riet ook een Trek maar van het model Allant+ 7, was niet op voorraad en moest besteld worden. De fiets werd besteld onder voorwaarde dat ik alsnog van de koop kon afzien als ik me ondertussen bedacht of de fiets na aankomst toch niet bleek te bevallen. De leveringsdatum werd een aantal keren uitgesteld mede door productieproblemen vanwege het Corona-virus, maar vorige week kreeg ik dan eindelijk bericht dat de fiets was gearriveerd en vandaag ging ik samen met Riet langs om hem te bekijken en een proefritje te maken.

De proefrit beviel uitstekend, de twijfels die ik had werden erdoor weggenomen en bovendien zag de fiets er gewoon hartstikke goed uit. Volgende week vrijdag, op de eerste vrije dag van mijn volgende verlofperiode, ga ik de fiets ophalen en ik ga hem gelijk goed inwijden want als het weer mee zit ben ik van plan hem naar huis te rijden vanaf de winkel Moordrecht…

Speeltuin Plaswijckpark

Martin en Sandra hadden aan Riet gevraagd of ze zin had om een dagje met hen en kleindochter Gijsje mee te gaan naar een speeltuin te gaan in de buurt van Rotterdam. Zelf ben ik nog steeds aan het werk maar het was voor Riet een mooi uitje. De speeltuin heette Plaswijckpark en is gelegen aan de noordkant van Rotterdam bij Hillegersberg.

Hier zijn een paar foto’s van het uitje:


Nieuwbouw aan de overkant

Recht tegenover ons huis ligt aan de andere kant van het kanaal een groot stuk braakliggende grond. Toen wij hier drie en een half jaar geleden kwamen wonen was er op het gedeelte achteraan wat tegen de grens van de bebouwing van het dorp aanligt net een begin gemaakt met nieuwe bebouwing. Inmiddels is er al een flink gedeelte van de nieuwe wijk De Horn gerealiseerd en sinds ongeveer een jaar helemaal bewoond.

De bedoeling was toen al dat de wijk zich zal gaan uitbreiden totdat het hele stuk wat begrenst wordt door de Vliet en het Oegstgeester Kanaal is bebouwd. Dat betekent dat er bij ons aan de overkant ook huizen gebouwd zullen gaan worden, maar niet alleen huizen want de planning laat zien dat er ook een appartementencomplex gebouwd zal gaan worden. 

Er was een tijd geleden al wat activiteit geweest op de plek waar het appartementencomplex moet gaan verrijzen maar het was beperkt tot het afgraven van grond. Een paar dagen geleden verschenen er weer vrachtwagens die nieuwe grond kwamen storten in de afgraving, en dat zou een sein kunnen zijn dat de werkzaamheden voor de bouw binnenkort zullen gaan beginnen.

E-Bike opgehaald

Het weerbericht was gunstig en het leek dan ook een prima dag om mijn nieuwe E-bike op te gaan halen in Moordrecht en deze vervolgens naar huis te rijden. Riet bracht me weg en de verwachting was dat ik snel na het ophalen van de fiets op weg zou kunnen gaan naar huis maar dat liep toch onverwacht even anders.

Nadat ik nog wat noodzakelijke accessoires had aangeschaft (een goedgekeurd kettingslot en snelbinders voor op de bagagedrager) en alles had afgerekend ging ik naar de werkplaats om de fiets op te halen. Daar aangekomen was er meteen een probleem, de accu bleek ondanks dat dat vorige week was afgesproken niet opgeladen en ik zou er met geen mogelijkheid mee thuis komen. Snel werd er geregeld dat de accu een half uur aan een snellader zou worden gelegd maar het betekende voor mij dus wachten met een bakkie automaat-koffie.

Na een half uur bleek de accu nog maar net genoeg opgeladen om mee thuis te komen (wat is dan het nut van een snellader zou je zeggen) maar ik besloot het er maar op te wagen. Ik was nog geen honderd meter op weg toen ik merkte dat het schakelen van de zevende naar de achtste versnelling niet goed ging en ik keerde dus om. In de werkplaats zou een monteur ernaar kijken maar het betekende weer wachten. Na een half uur piepte de bieper die je meekrijgt ten teken dat de fiets klaar stond, ik haalde hem op en ging weer op pad.

Deze keer was ik al bijna een kilometer onderweg toen ik merkte dat het probleem met de versnelling nog niet was verholpen. Er klonk nog steeds een luide klik bij het schakelen van de zevende naar de achtste versnelling en het leek alsof de ketting niet meteen goed om het tandwiel viel. Weer terug dus en weer zou een monteur ernaar kijken. Na weer een half uur wachten kreeg ik de fiets terug met de mededeling dat het nu beslist goed moest zijn. Door ervaring wijs geworden ging ik dit keer niet meteen op weg maar probeerde eerst de versnellingen op het parkeerterrein bij de winkel. En wat denk je, nog steeds niet goed!

Deze keer kwam de monteur zelf bij het gesprek en ik raadde hem aan het zelf eens op de weg te proberen aangezien hij in de werkplaats geen probleem had kunnen vinden. Hij bleef erg lang weg en ik vermoedde dus al dat hij toch wat had gevonden. En jawel, na weer een half uur wachttijd kwam hij terug met de mededeling dat het probleem was gevonden en verholpen, het bleek een braam op een schakel van de ketting te zijn. Die nu was weggevijld en het zou nu dus in orde moeten zijn.

Twee en een half uur na aankomst bij 12GoBiking kon ik dus eindelijk op weg met mijn nieuwe fiets. Een probleem was daarbij dat ondertussen de batterij van mijn telefoon zodanig leeg was dat ik geen gebruik meer kon maken van de routeplanner en ik moest dus zelf mijn weg naar huis zien te vinden. Dat lukte, zij het dat ik niet de kortste weg had kunnen vinden maar een iets langere weg via Zoetermeer.

Onderweg dacht ik eerst dat die veel geroemde trap-ondersteuning van E-bikes toch wel wat tegenviel want ik trapte me nog steeds de tandjes tegen de wind in. Totdat mijn oog op het display aan het stuur viel en ik zag dat ik in plaats van de met tegenwind gebruikelijke achttien of negentien kilometer per uur nu gewoon een soepel tempo reed van meer dan vijfentwintig kilometer per uur…

In Leiden kreeg ik toch nog een extra handicap want ondanks dat ik de ondersteuning op de zuinigste stand had staan (vandaar ook dat ik toch nog flink moest trappen met tegenwind) was daar de batterij leeg en moest ik het het laatste stuk doen zonder ondersteuning van de motor. Plusplunt was dat de fiets desondanks prima reed, alleen nu dus als een gewone fiets. De verhalen die ik had gehoord over E-bikes die zonder ondersteuning niet vooruit te branden zijn of heel zwaar trappen gaan dus voor deze fiets in ieder geval niet op.

Na een rit van precies twee uur was ik thuis en ging de fiets meteen aan de stekker om op te laden.

Mist in de ochtend

De afgelopen twee weken is het over het algemeen erg mooi weer geweest met vrijwel iedere dag temperaturen boven de twintig graden. Vorige week hadden we zelfs een paar dagen waarbij de temperatuur tegen de dertig graden liep, erg warm dus voor de tijd van het jaar. Maar er zit een drastische weeromslag aan te komen als we de weersvoorspellingen moeten geloven en dat zou vanaf morgen gaan beginnen met regen, wind en veel lagere temperaturen. De voorspellingen zijn dat de temperaturen overdag nog net boven de tien graden komen maar daar ’s nachts onder duiken, het wordt dus weer tijd voor een extra dekbed.

Er zijn vannacht al wat buien gevallen en vanmorgen was het goed te merken dat er veel vocht in de lucht zat want er hing een dikke mist. Zo dik zelfs dat je vanuit onze tuin de overkant van het kanaal vrijwel niet kon zien. Het zag er zo uit:

Hoogbouw aan de overkant

Sinds deze week staat er een groot bord aan de overkant van het kanaal waarop te zien is hoe het appartementencomplex eruit gaat zien wat daar zal verrijzen als onderdeel van het plan De Horn. Het ziet er naar uit dat het een behoorlijk groot gebouw gaat worden wat zal gaan bestaan uit koopappartementen maar ook appartementen die als bestemming sociale huurwoningen zullen krijgen.

Zoals het er nu uitziet gaat het gebouw een veel groter stuk grond gaan beslaan dan we oorspronkelijk dachten aan de hand van de afgraving zoals die op de foto is te zien rechts van het bord. De laatste overzichtsfoto’s die zijn gepubliceerd laten zien dat het gebouw waarschijnlijk net niet tot tegenover ons huis zal komen te staan maar het zal wel een heel groot deel van de tegenoverliggende oever gaan beslaan. Voor wat het uitzicht betreft gaan we er dus niet echt op vooruit.

Het wordt ook hoogbouw van vier verdiepingen hoog en daar is een aanzienlijk deel van de bewoners aan onze kant van het kanaal dan ook niet blij mee, met name natuurlijk de buren die het gebouw wel recht tegenover zich krijgen. Er is zelfs een hele tijd geleden al een petitie gestart om het plan zodanig gewijzigd te krijgen dat er geen hoogbouw in De Horn zou komen maar die petitie heeft dus geen enkel effect gehad.

Wij hebben die petitie overigens niet ondertekend want zoals Riet terecht opmerkt, er is een enorm tekort aan woningen en mensen moeten toch ergens wonen. Bovendien, uitzicht is niet iets wat je bij je huis koopt en bovendien waren de plannen al grotendeels bekend toen wij ons huis kochten…

Vervelend bericht

De dagen kabbelen zo’n beetje voort vanwege de Corona-crisis tijdens deze verlofperiode. Logisch, want vanwege de maatregelen zit een buitenlandse vakantie er voorlopig niet in, een paar dagen weg in Nederland zien we vanwege de vele beperkingen ook niet zo zitten en zelfs in een dagje winkelen in bijvoorbeeld Haarlem of Den Haag hebben we geen zin.

Maar veel meer dan de Corona-crisis hield de situatie op mijn werk me de afgelopen weken bezig. De grote vraag was daarbij natuurlijk hoe het zou aflopen met mijn contract bij BGC en dat antwoord kreeg ik vanmorgen via een telefoontje van mijn baas. Zoals ik al had verwacht zit ik bij de groep van tweehonderd wiens contract vroegtijdig zal worden beëindigd en dat betekent dat binnenkort mijn Irakese avontuur er op zit.

Concreet houdt het in dat mij contract vanaf 1 november nog drie maanden doorloopt en wordt beëindigd per 1 februari. Op zich is dat maar drie en een halve maand eerder dan de eigenlijke contractdatum maar het betekent toch een korter verblijf bij BGC dan verwacht en uiteraard zit een eventuele terugkeer naar Irak (wat toch al heel twijfelachtig was geworden) er nu zeker niet meer in. Effectief keer ik dus per 1 februari terug naar Shell, al is natuurlijk de vraag wat ik daar zal aantreffen aangezien er een paar dagen geleden is aangekondigd dat er ook daar weer een grote reorganisatie zal gaan plaatsvinden met verlies van duizenden arbeidsplaatsen wereldwijd.

Dat de keuze niet op mij is gevallen verbaast me overigens niet, ik was er vanwege de aangegeven criteria al op voorbereid. Er is niet gekeken naar ervaring en expertise (wat zonder meer in mijn voordeel was uitgevallen) maar naar de lengte van het nog lopende contract en uiteraard de kosten. Mijn contract zou vanaf 1 februari zoals gezegd nog maar drie en een halve maand doorlopen terwijl mijn jonge collega Surya dan nog bijna twee jaar heeft te gaan. Bovendien komt hij uit India en samen met zijn jonge leeftijd betekent dat uiteraard dat hij veel minder verdient dan ik en dus voor het bedrijf veel goedkoper is. Zo simpel kan het zijn, maar het is niet anders.

Ik heb dus nog maar twee shifts te gaan in mijn huidige functie, en de eerste daarvan begint volgende week vrijdag. Daarna is het aftellen en zien wat de toekomst gaat brengen.

Toch nog een reünie

Bijna was het niet doorgegaan, het jaarlijkse etentje met mijn ouwe maten Wessel, Gijs en Nico, maar het is ondanks de nodige tegenslag toch gelukt.

Het grootste obstakel was natuurlijk de Corona-crisis die ervoor had gezorgd dat restaurants een tijd gesloten moesten worden en ook nu nog alleen onder strikte voorwaarden open zijn. Gelukkig zijn we maar met z’n vieren en met dat kleine aantal was het redelijk eenvoudig om na de vaststelling van een gezamenlijke datum iets af te spreken.

Onze eerste keuze was strandtent B.E.A.C.H. aan de Noord-Boulevard in Katwijk, niet alleen vanwege de ambiance maar ook omdat neef Niels daar tegenwoordig in de keuken staat. Stond moet ik nu zeggen, want vorige week vrijdag kwam vrij plotseling het bericht dat deze tent failliet was gegaan en afgelopen zondag voor het laatst open zou zijn. We moesten dus uitkijken naar een alternatief en dat werd al snel strandtent Surf & Beach. Daar hebben we een verleden want ooit toen we begonnen met dit jaarlijkse etentje heette die tent nog De Westerkim en was dat onze vaste stek. Niet helemaal toevallig gekozen, want toentertijd stond Maart, de broer van Gijs, daar in de keuken en die kon heerlijke sliptongetjes bakken.

In eerste instantie was ik niet zo heel erg ingenomen met Surf & Beach als tweede keuze. Niet alleen omdat er geen sliptongetjes meer op het menu staan maar ook omdat ik me deze tent herinner als een van de laatste oude strandtenten van Katwijk die tijdens dat mijn bezoek nodig aan een opknapbeurt toe was. Dat laatste bezoek was overigens een feest van onze vroegere vriendin Anneke, die op dat moment al heel ernstig ziek was maar nog een laatste keer haar verjaardag groots wilde vieren. Wij traden speciaal voor Anneke die avond voor het laatst op met een paar nummers als Bokkumband, als speciale verrassing voor Anneke die overigens amper een maand later overleed.

Vanavond werd ik aangenaam verrast want Surf & Beach was inderdaad opgeknapt, en hoe! Het is nu een prachtig strandrestaurant en ook het eten bleek (ondanks dat we dus geen sliptongetjes hadden) van uitstekende kwaliteit. Ook de bediening was super dus het werd daar een hele leuke avond, waarbij het eigenlijk hoogtepunt natuurlijk was dat we elkaar eindelijk weer eens zagen na meer dan een jaar. Omdat het nog redelijk vroeg was toen we het restaurant verlieten (vanwege de Corona-crisis moest je een “blok” tijd reserveren) deden we bij ons thuis nog een afzakkertje.

Tot volgend jaar maar weer, mannen! Azzewenetbelevemagge…

Werkzaamheden aan de overkant

Aan de overkant van het kanaal zijn de werkzaamheden voor het bouwrijp maken van de grond inmiddels in volle gang. De hele punt die begrenst wordt door het Oegstgeester Kanaal en de Vliet is op de schop en we horen de hele dag het geluid van de graafmachines en de af en aan rijdende vrachtwagens met zand.

Volgens de aankondigingen komen er op dit stuk woningen te staan in het luxere segment, twee-onder-een-kap woningen en helemaal achteraan een paar alleenstaande villa’s. Luxe is hier wel het juiste woord want de prijzen schijnen te beginnen bij zevenhonderdvijftig duizend euro…

Net acht de oranje graafmachine is te zien dat er een brede waterpartij is uitgegraven en helemaal rechts is de eerste aanleg al te zien van de toegangsweg naar het nieuwe gedeelte vanaf de Dijk die dus recht tegenover ons huis komt te lopen. Op het gedeelte links tegenover ons huis, het deel waar al een gedeelte van de nieuwe wijk is verrezen en wat grenst aan de rest van het dorp, is nog geen enkele activiteit geweest na egaliseren van de afgraving naast het parkje wat daar is aangelegd. We hadden eigenlijk verwacht dat ze daar eerst zouden gaan bouwen maar dat is dus blijkbaar toch niet het geval.

Herfstweer

Morgen begint zoals de zaken er inmiddels voorstaan mijn voorlaatste shift. Hierna heb ik nog een laatste shift in december en dan zit mijn job bij BGC er al weer op. Al met al werk ik toch al weer ruim meer dan twee jaar in deze job, al lijkt het veel korter omdat ook nu weer de tijd is omgevlogen.

Datzelfde gevoel heb ik bij al mijn buitenlandse jobs gehad: je tekent een contract voor een paar jaar en vooraf denk je hoe lang dat gaat duren maar achteraf blijkt iedere keer weer dat het om is voor je er erg in hebt. Het lijkt pas kort geleden dat Riet en ik naar Kuala Lumpur vertrokken voor wat toen een drie-jarig verblijf in Maleisië leek te worden, en dat is toch deze maand al weer tien jaar geleden…

Voor wat betreft het weer hoef ik er niet over in te zitten dat ik de komende vier weken weinig buiten zal komen want dat is de afgelopen dagen bar en boos. Het is een paar dagen geleden gaan regenen en dat doet het nog steeds en het lijkt wel zonder ophouden. Het is ook een stuk kouder dan een week geleden en het is eigenlijk bijna niet voor te stellen dat we twee weken geleden nog een paar dagen hadden met temperaturen van rond de dertig graden. De herfst is dus gearriveerd en het lijkt er niet op dat die van plan is nog plaats te gaan maken voor een mooie nazomer… 

De weersvoorspellingen hebben het al over een zeer strenge winter die we zullen gaan krijgen. Nou hebben ze dat de afgelopen jaren wel meer gedaan, vorig jaar nog zelfs, maar daar is tot nu toe erg weinig van terecht gekomen. Integendeel, de laatste winters waren zo mild dat het zelfs bijna niet heeft gevroren. Zelf kijk ik wel uit naar een strenge winter want ik hoop nog steeds dat ik een keer vanuit mijn tuin zo op het bevroren kanaal kan stappen. Mijn schaatsen liggen al klaar….

Roeiers

Het weer knapt zowaar een beetje op in die zin dat het niet meer de hele dag regent. Er zijn nu meer en langere droge periodes, al blijft het nog steeds wel zwaar bewolkt waardoor het er ook midden op de dag somber uitziet. Er is op het kanaal achter ons huis dan ook geen parade van plezierbootjes zoals op mooie zonnige dagen. in de afgelopen dagen met erg slecht weer was er maar sporadisch een bootje te zien en het enige regelmatige verkeer op het water was de zandboot die onverschillig de omstandigheden drie keer per dag heen weer vaart.

Vandaag zag ik een niet erg gebruikelijk tafereel, een paar roeiboten van een roeivereniging hier in de buurt:

Beschuitje met jam…

Vandaag was het weer een “oppasdag” dus Gijsje werd vanmorgen vroeg door Martin gebracht. Ze had nog geen ontbijt gehad omdat ze aan de late kant wakker was geworden maar dat was uiteraard voor Oma geen probleem. Riet maakte een paar beschuitjes klaar met bosbessenjam en dat die gewaardeerd werden is wel te zien op de bijgaande foto…

Zelf zit ik inmiddels al weer een paar dagen in mijn shift en ik heb alweer een gesprek gehad met een aantal mensen, waaronder mijn manager. Dat werd gezien de omstandigheden geen echt leuk gesprek en eigenlijk heb ik ook helemaal geen zin in dit soort gesprekken. Er is een beslissing genomen door het management en dan kun je wel eindeloos gaan zitten debatteren over het hoe en waarom maar dat is naar mijn mening volkomen zinloos want er verandert toch niks aan die beslissing.

Ik ben uiteraard al wel voorzichtig begonnen met het bekijken van mijn opties voor de toekomst, althans voor de periode van twee jaar die ik nog te gaan heb tot aan mijn pensionering, en veel zal daarbij afhangen van wat er binnen Shell gaat gebeuren begin volgend jaar….

Terug naar af….

Het zal er al een tijdje aan te komen, het Kabinet heeft gisteravond door de inmiddels regelmatig terugkerende  persconferentie veel strengere maatregelen aangekondigd in de strijd tegen het Corona-virus. Het viel aan de ene kant nog mee omdat veel mensen op een totale lock-down (niemand meer zonder geldige reden de deur uit) hadden gerekend, maar aan de andere kant zullen de nieuwe maatregelen veel bedrijfstakken en met name de horeca keihard gaan treffen.

Het zat er natuurlijk wel in want toen na wat nu de “eerste golf” wordt genoemd de teugels werden gevierd namen heel wat mensen de vrijheid om alle nog steeds geldende maatregelen ook maar overboord te gooien. Complot-theorieën gingen over de sociale media rond (met als meest krankzinnige dat er een vaccin komt waarin embryo’s en computerchips zijn verwerkt), min of meer bekende Nederlanders gingen zich in negatieve zin met de discussie bemoeien en een groeiende groep mensen, niet gehinderd door enige kennis of de feiten, krijgt overal schijt aan.

Het aantal besmettingen wat per dag werd geregistreerd liep met name de de afgelopen weken dan ook snel op tot duizenden per dag en iedereen met een beetje gezond verstand kon de nieuwe strengere maatregelen ruimschoots zien aankomen. Toch zijn veel maatregelen, zoals het dragen van een mondkapje, nog steeds “dringend aangeraden” maar niet verplicht omdat de privacy-maffia in Nederland er vele wetten heeft doorgedrukt die het onmogelijk maken om dit soort zaken te verplichten.

Het wrange van de hele zaak is dat veel bedrijven (met name restaurants) die hun zaakjes op zich goed op orde hadden nu de dupe worden van die betweters waarvan er in ons land dus veel meer rondlopen dan ik had gedacht. Mensen met het IQ en de herseninhoud van een eierdopje, die geen kranten meer lezen (laat staan boeken) en die alles wat op het Internet aan vuiligheid wordt gespuid voor waarheid aannemen. Wat dit allemaal gaat opleveren voor de economie laat zich raden, het ziet er naar uit dat ons een regelrechte economische crisis boven het hoofd hangt.

En dat allemaal omdat “men” zonodig moet feesten en op vakantie gaan. Daar hebben we tenslotte “recht op”….

Weer een zending van AliExpress

We hebben echt de smaak te pakken. Het vorige “straatje” van mini-Lego was nog niet klaar of Riet begon al weer over een volgende bestelling. Een kijkje op AliExpress, de Chinese versie van Amazon en Bol.com, leverde heel veel mogelijkheden op want er blijken dus tientallen van die huisjes en straatjes van mini-Lego op te staan. Het levert zelfs nog interessante prijsverschillen op want er zijn meerdere sites die dit spul via AliExpress aanbieden. De keuze viel deze keer op een paar grappig uitziende fantasie-winkeltjes en deze keer ook twee modellen van foodtrucks, en twee weken geleden ging de bestelling de deur uit. Nou ja, digitaal via de iPad natuurlijk…

De bestelling werd onverwacht snel geleverd want hij viel vandaag al in de bus. Twee foodtrucks en zes huisjes, we hebben weer wat te doen de komende avonden:

De situatie in KAZ

De situatie in Irak is nog steeds onverminderd ernstig. Het Corona-virus waart ook daar nog steeds rond en de strenge regels daar gelden nog steeds, en er is nog steeds niemand die de door de regering gepresenteerde cijfers over besmettingen en slachtoffers geloofd. Overigens kan het best zijn dat die cijfers officieel beter kloppen dan iedereen denkt want hoeveel mensen er besmet zijn is nauwelijks bekend omdat er weinig wordt getest en van de overledenen is vaak niet duidelijk of de doodsoorzaak nu echt Corona is.

Voor alle resterende expats is er voorlopig nog geen zicht op een terugkeer naar Irak. Sterker nog, er is al aangekondigd dat er vrijwel zeker voor volgend jaar Oktober niemand gaat terugkeren naar Irak, behalve een kleine  selecte groep die cruciale functies vervullen voor het draaiend houden van de fabrieken. En die mensen zijn ook niet echt blij want terugkeer naar KAZ betekent minstens een week quarantaine in je kamer en als je weer naar je werkplek mag dan valt daar ook niet veel te beleven want er is niemand. Vrijwel alle faciliteiten, zoals het zwembad en de sportzaal, zijn gesloten dus het enige wat je daar hebt is werk en Netflix….

Wel is er inmiddels geregeld dat de lokale Irakezen mondjesmaat en in kleine groepjes terug mogen keren naar kantoor. Er wordt een schema opgesteld om iedereen te laten roteren en de afgelopen week zijn de eerste mensen weer gesignaleerd op kantoor.

Ik ontving deze foto van de kamer waar ik normaal gesproken ook zit, je ziet links mijn collega (en eigenlijk chef maar dat is alleen in naam) Safaa, in het midden zit mijn Irakese baas Haider met de opgestoken duim en rechts onze collega Eman.

Foodtrucks in mini

Vanavond werd de laatste hand gelegd aan de beide roodtrucks van mini Lego die we bij AliExpress hadden besteld en het resultaat is erg leuk geworden vinden we zelf:

Als je de foto ziet dan lijken ze nog best groot, maar om het een en ander een beetje in het juiste perspectief te plaatsen, de beide autootjes zijn in het echt maar twaalf centimeter lang en nog geen acht centimeter hoog. Het was dan ook weer behoorlijk priegelwerk maar we gaan het steeds leuker vinden. We zijn nog niet eens begonnen aan de zes huisjes die nu klaar liggen voor montage maar Riet is al weer aan het snuffelen voor het daarop volgende project…

De twee eerdere “straatjes” die we hebben gemaakt hebben inmiddels een plekje gekregen op de boekenplank in mijn kamer:

Nazomeren

Ondanks dat het al eind oktober is hebben we de afgelopen dagen mooi weer gehad met veel zon en heel aardige temperaturen. Dat maakte dat het in onze nieuwe serre af en toe heel aangenaam vertoeven was.

Riet spendeert er echt heel veel tijd en zit daar meer dan in de woonkamer. Ook ’s avonds als de temperaturen toch wel drastisch naar beneden gaan zit ze nog tot laat buiten met een boek of met haar iPad. Ze zet dan nog niet eens de terraskachel aan maar zit of ligt ze op de bank onder een deken.

Overdag koesteren onze katten zich ook erg graag in het zonnetje, en het tafereel wat ik vandaag aantrof vroeg er gewoon om om gefotografeerd te worden. Abby uitgestrekt haar buik warmend in de zon, en daaromheen de duidelijke aanwijzingen van de aanwezigheid van Riet…

Het weerbericht geeft wel steeds aan dat er de komende dagen slechter weer met veel regen zit aan te komen. Want ons betreft mag het zoals het nu is wel blijven tot half december, en dan strenge vorst en een witte Kerst…

 

Eerste gesprek met HR

Vanmiddag heb ik een gesprek gehad met iemand van Personeelszaken om te praten over het einde van mijn huidige opdracht en mijn terugkeer naar Nederland. Dat laatste klinkt natuurlijk een beetje raar aangezien ik hier al ben en niet meer terugga naar Irak, maar het gaat dan ook over mijn herplaatsing naar Shell Nederland vanuit BGC.

De mogelijkheden die me zijn uitgelegd houden in feite in dat er drie opties voor me open liggen. Ik kan ervoor kiezen om met vervroegd pensioen te gaan meteen na het einde van mijn opdracht bij BGC en dat zou betekenen dat ik met een financiële vergoeding al met 1 februari volgend jaar thuis kan zitten. Ik heb meteen duidelijk gemaakt dat mijn voorkeur daar niet naar uit gaat, dus het wordt een van de andere twee mogelijkheden.

De eerste en beste optie is dat ik intern ga solliciteren en dan een nieuwe baan vind. Dat is alleen op dit moment erg lastig omdat er heel weinig vacatures zijn. Begin volgend jaar gaat er een grote reorganisatie plaatsvinden waarbij er wereldwijd 9000 banen gaan verdwijnen, waarvan naar verwachting 2000 in Nederland, en alle openstaande posities zijn daarom bevroren, tenzij er een grote noodzaak is om snel iemand te vinden. Er kunnen simpelweg op dit moment geen garanties ten aanzien van banen worden gegeven omdat nog niet bekend is wat voor effect de reorganisatie precies zal hebben en op welke afdelingen.

Solliciteren kan waarschijnlijk pas weer vanaf het einde van het eerste kwartaal volgend jaar en omdat ik vanwege mijn aantal dienstjaren vrijwel zeker zes maanden de tijd krijg om een nieuwe baan te vinden kan ik in ieder geval in die sollictatieronde mee. Mocht ik geen baan weten te vinden dan volgt eind juni mijn overtolligheid en zal ik het bedrijf, ook weliswaar met een vergoeding, moeten verlaten.

Daar ga ik op dit moment nog maar niet van uit maar het zal wel spannend worden. het punt is namelijk dat ik in maart volgend jaar 65 wordt en dan technisch gesproken nog maar ruim anderhalf jaar te gaan heb voor mijn pensionering. De vraag is dus of het bedrijf me voor zo’n korte periode nog een baan wil geven of dat ze zeggen dat het wel mooi is geweest.

Voorlopig ga ik in ieder gavel de molen in voor het vinden van een nieuwe baan.

Laatste dag van deze shift

Het zit er weer op voor vier weken na vandaag want dit is de laatste werkdag van deze shift. Geen erg vrolijke shift natuurlijk na het bizarre telefoontje wat ik een maand geleden kreeg met de mededeling dat het voor mij afgelopen is in Irak per 1 februari volgend jaar. Dat betekent dat dit mijn op een na laatste volle shift was, alleen december nog en dan zit het er vrijwel al op. Technisch gesproken heb ik aan het eind van januari nog drie dagen tot het einde van mijn contract maar die tel ik niet als een shift want veel zal ik die dagen niet doen behalve overdracht van werk.

Gezien de onveranderde situatie rond het Corona-virus verwacht ik dat de komende vier weken wel weer net zo zullen verlopen als de vorige verlofperiodes, veel thuis zitten, een paar keer per week naar de sportschool en verder maar proberen mezelf aangenaam bezig te houden. Dat laatste lukt gelukkig altijd wel met veel lezen en natuurlijk veel Netflixen (ik kan er niks aan doen, ik ben nou eenmaal gek op films).

En hopelijk mogen we de komende vier weken ook veel genieten van de aanwezigheid van onze kleindochter Gijsje want tijdens een shift heb ik natuurlijk niet veel gelegenheid om me met haar bezig te houden, ook al zit ze op oppasdagen toch de hele dag bij ons in huis. En dat vind Gijsje zelf ook jammer geloof ik want ze vind het altijd hartstikke leuk als ik haar voorlees…

Ik keek net als bij de meeste shifts die ik volledig van thuis uit heb gewerkt uit naar het einde. Vreemd genoeg heb ik veel meer moeite met het thuis werken en het vroege opstaan en de eindeloos lijkende werkdag op mijn werkkamer dan ik ooit heb gehad met de dagen in KAZ. Daar stond ik veel vroeger op, half vijf liep de wekker daar al af, en de werkdag was net zo lang maar toch viel het me veel minder zwaar.

Logisch natuurlijk omdat je daar tijdens de werkdag veel meer afleiding hebt. Je loopt af en toe wat rond, je praat met collega’s, je vergaderingen zijn vrijwel allemaal met mensen in dezelfde kamer in plaats van jij alleen pratend tegen een beeldscherm, en dat alles mis ik thuis enorm. Hoewel het werken op rotatie-basis met vier weken op en vier weken af mij in eerste instantie heel erg goed is bevallen werd dat enthousiasme een heel stuk minder toen ik mijn shifts thuis moest gaan afwerken.

In dat opzicht vind ik het dus niet eens heel vervelend als daar eind januari een eind aan komt want zelfs als dat niet zo was geweest dan zat een terugkeer naar KAZ er voorlopig toch niet in. Er is al aangekondigd dat er voor oktober volgend jaar sowieso niemand gerepatrieerd gaat worden…

 

Reuzenkonijn…

Maandag vandaag en dat is inmiddels al zo’n beetje onze vaste oppasdag voor Gijsje. Ze wordt ’s morgens gebracht door haar vader of haar moeder en ze wordt, afhankelijk van het schema van haar ouders, dan ergens in de loop van de middag weer opgehaald. En omdat ik inmiddels al weer een paar dagen in mijn verlofperiode zit kan ik me eindelijk weer eens wijden aan mijn plicht als voorlees-opa.

Een vast ritueel is ’s morgens ook dat Riet Gijsje meeneemt op koffiebezoek aan Oma Nieuwkoop, waar dan meestal ook Zoë en Faye, Oma’s andere achterkleinkinderen, op bezoek zijn.

En er moeten natuurlijk ook boodschappen worden gedaan en ook daar neemt Riet Gijsje mee. Vandaag moest er ook even een boodschap worden gedaan bij Welkoop bij ons aan de overkant en daar nam Gijsje een kijkje bij de konijnen.

Zelf keek ik ook wel even op toen ik de foto zag die Riet had gemaakt want zulke enorme konijnen zie je toch niet vaak…

Een nieuwe ouwe hobby

In mijn jeugd heb ik heel wat uurtjes doorgebracht met het bouwen van modelvliegtuigen. Deze hobby was ooit aangewakkerd door mijn neef Aad die toentertijd in opleiding zat bij de Koninklijke Luchtmacht en daar blijkbaar zijn vrije tijd vulde met het bouwen van vliegtuigmodellen. Als ze klaar waren kreeg ik ze en mijn vader zorgde er dan voor dat ze een mooi plekje kregen in de slaapkamer die ik deelde met mijn broer. Zo had ik op alle muren van de slaapkamer vliegtuigen hangen, met garendraadjes aan een klein spijkertje.

Toen ik een jaar of tien was begon ik zelf modelletjes te kopen. Meestal waren dat kleine vliegtuigjes van het merk Airfix die toen in elke speelgoedwinkel te koop waren, in een plastic zakje voor de somma van een gulden vijftig, wat ongerekend iets van zeventig eurocent is. Voor mijn verjaardag en Sinterklaas was mijn verlanglijstje altijd steevast gevuld met grotere modellen die ik me van mijn zakgeld niet kon veroorloven. Mijn verzameling groeide zo in de loop van een paar jaar gestaag uit tot meer dan veertig modellen die verspreid over onze hele slaapkamer hingen en stonden. Een enkel model, een wel heel erg mooi gelukte Spitfire in de toentertijd grootste schaal van 1:24, kreeg zelfs een ereplaats in de huiskamer, op mijn vader’s aquarium.

Een tijd geleden kwam het zomaar ter sprake dat ik eraan dacht om deze hobby, waar ik bijna vijftig jaar geleden mee was gestopt, weer op te pakken. Mijn zoons pikten dat op en zo kreeg ik dit jaar voor vaderdag mijn eerste schaalmodel, een Lockheed F-104 Starfighter van het merk Revell. Tijdens mijn vorige verlofperiode had ik al voorzichtig een beginnetje gemaakt met het eerste lijm- en schilderwerk, wat onwennig nog na zoveel jaren, maar deze verlofperiode wil ik dit model helemaal af krijgen. En het begint al wat te lijken:

Penicilline kweek?

Riet heeft de gewoonte om restjes die overblijven in plastic doosjes te stoppen en die in de koelkast te bewaren, want is vaak zonde om weg te gooien en iemand eet het de komende dagen wel op, op brood op zo. En kijk, dat eerste is waar maar het tweede helaas maar al te vaak niet. Sterker nog, het gebeurt eigenlijk veel te weinig dat zo’n restje nog wordt opgegeten en na een tijdje moet het bewaarde restant alsnog worden weggegooid omdat het niet goed meer is. 

Dat laatste gebeurt trouwens vaak pas op een moment dat er weer iets in de koelkast moet worden gezet en er geen ruimte meer blijkt te zijn. Dan worden alle plastic doosjes nog eens bekeken en vrijwel altijd verdwijnt de inhoud van die doosjes dan alsnog in de GFT-bak.

Some slipt er wel eens iets tussendoor, zoals ik vandaag ontdekte. Mijn oog viel toevallig op een plastic doosje wat blijkbaar al een tijd aan de aandacht ontsnapt was of in ieder geval niet in de weg heeft gestaan, want toen ik de inhoud bekeek zag ik wat nog het meest leek op een poging van Riet om haar eigen penicilline te kweken…

De laatste keer dat ik zoiets heb gezien was toen we tien jaar geleden na een overhaast vertrek uit Kuala Lumpur drie weken in Nederland verbleven vanwege het overlijden van mijn vader. Bij terugkomst in ons appartement in Kuala Lumpur vonden we een brood op het aanrecht wat er ongeveer net zo uitzag…

De Starfighter is af!

Mijn Starfighter is af! Het ging eigenlijk nog best vlot, maar dat is geen wonder natuurlijk aangezien ik er op dit moment alle tijd voor heb. Het model was op zich een paar dagen geleden al klaar maar het pièce de resistance, het schilderwerk van de buitenkant, moest nog worden gedaan. En toen dat eenmaal klaar was moest natuurlijk het stickerwerk nog worden gedaan wat uiteindelijk een minutieus klusje bleek te zijn met al die minuscule plakplaatjes.

Het model is uiteindelijk toch geworden zoals het in de doos kwam, in de kleuren van de Duitse Luftwaffe. Ik heb nog een tijdje een poging gedaan om bestickering te kopen van de Koninklijke Luchtmacht zodat ik het model zou kunnen bouwen in de Nederlandse uitvoering met een iets andere beschildering en dus Nederlandse decals, maar helaas lukte me dat niet. Dit soort dingen is wel te krijgen maar is schaars, en het is maar net of er toevallig ergens aanbod is. Dat was er niet dus het werd een Duitse Starfighter, of zoals ze in Duitsland zelf werden genoemd, een Duitse “Widowmaker”. De oorzaak van deze obscure bijnaam was dat er van de Luftwaffe bijna driehonderd Starfighters verongelukt zijn in de loop der jaren waarbij meer dan honderd piloten om het leven kwamen.

Hoe dan ook, het resultaat van mijn eerste poging in bijna vijftig jaar is denk ik heel aardig geworden, al ben ik nog niet helemaal tevreden over het fijnere schilderwerk. Daarvoor moet ik toch het juiste kwastje nog zien te vinden en een wat vastere hand kan hierbij natuurlijk ook geen kwaad. Wat ook niet meeviel was dat ik in vergelijking met mijn jonge jaren duidelijk niet meer over de scherpe blik beschik die ik toen had. Mijn ogen zijn uiteraard in de loop der jaren achteruit gegaan (ik heb niet voor niks al jaren een leesbril) maar voor dit priegelwerk heb ik zelfs zo’n speciale looplamp moeten aanschaffen zodat ik ook de details kon zien van wat ik aan het doen was. Nu nog een mooi plekje op mijn kamer voor mijn eerste verdienstelijke (al zeg ik het zelf) poging en dan kan ik gaan beginnen aan het volgende project wat al klaar ligt. 

Deze keer hoop ik dit model en alle die eventueel nog zullen volgen lang in goede staat te houden, en de belangrijkste voorwaarde daarvoor is dat ik Riet uit de buurt hou. Zoals vroeger mijn moeder al regelmatig aantoonde, de schoonmaakwoede van vrouwen en de drang om dingen af te stoffen leiden in het geval van die delicate modellen maar al te vaak tot schade. En het probleem is altijd dat afgebroken onderdelen, die al vaak met heel veel moeite waren aangebracht, nauwelijks meer fatsoenlijk zijn terug te lijmen. Veel van mijn vroegere modellen hingen dan ook op een gegeven moment half kreupel aan de muur, met afgebroken propellors en gedeeltelijk ontbrekende landingsgestellen…

Gelukkig loop ik dat risico vrijwel zeker niet als ik al mijn modellen nu maar in mijn eigen werkkamer hou. Riet heeft namelijk bezworen dat ze daar geen poot binnen zal zetten om schoon te maken, dat mag ik helemaal zelf regelen. En dat vind ik een prima regel, tot wederzijds voordeel.

Tuin winterklaar

Toen ik Riet vroeg of ze nog een leuk cadeautje wist voor haar verjaardag moest ze even nadenken maar toen ze bezig geweest was in onze tuin kwam spontaan haar antwoord: een dagje de tuinman om de tuin winterklaar te maken. Ze zag er duidelijk zelf geen gat in, en terecht want het was een beetje een zootje aan het worden in onze tuin met van alles wat flink was uitgegroeid en nodig gesnoeid moest worden. De tuinman zou dat veel beter kunnen aanpakken en bovendien alle tuinafval afvoeren, iets wat ons zeker problemen zou opleveren gezien de beperkte capaciteit van onze groenbak.

Tuinbedrijf Rob van der Burg werd dus weer gebeld want die hebben tot nu toe goed werk geleverd in onze tuin en was dus voor ons een vertrouwd adres. De mannen kwamen een dagje langs en pakten alles aan zodat de tuin nu klaar is voor de winter. Voor Riet alleen de taak om planten te gaan kopen om de opengevallen plekken waar oud en dood groen is verwijderd weer op te vullen, iets wat ze sowieso het liefst zelf doet.

Daarnaast heeft Riet ook haar plantenrek in de serre aangepakt, want wat daar stond had de afgelopen paar jaar buiten gestaan en zag er niet meer uit. De potten zijn of vervangen of opnieuw gevuldTu.

De verwachting is dat het er ook beter uit zal blijven zien nu het rek niet meer in weer en wind buiten hoeft te staan…

Maaltijden uit de box

Na de eerste kennismaking met het principe van Hello Fresh kunnen we niet anders constateren dan dat het prima is bevallen en dat we daarom nog steeds frequent van deze service gebruik maken. Het is niet alleen het gemak van  het kant en klaar thuisbezorgd krijgen van alle ingrediënten maar met name de variatie van de recepten en toch ook wel de kwaliteit.

Het gebeurt zelden dat een gerecht niet bevalt, al is het ene natuurlijk lekkerder dan het andere. We proberen daarbij ook zoveel mogelijk gezondere gerechten uit te zoeken en af en toe lukt dat ook wel. Het enige nadeel is dat de porties per persoon iedere keer nogal ruim uitvallen en dat betekent vaak dat ik meer eet dan ik van plan was. Ik weet het, niet goed natuurlijk, maar ja…

De pret zit hem behalve in het lekkere eten ook in het proberen van nieuwe dingen. Zo hadden we vandaag een recept voor een gehaktbrood, of zoals het in de Amerikaanse films en series altijd wordt genoemd, een “meatloaf”. Dit gerecht is door die Amerikaanse invloeden op de televisie tamelijk bekend, maar gek genoeg hadden we het geen van beiden ooit gegeten.

Het resultaat was bijzonder smakelijk en zeker voor herhaling vatbaar. Alleen leverde de bijgaande foto van onze zoon Robin het commentaar op dat het er eigenlijk uitzag als een grote slavink. Oordeel zelf…

Nieuwe iPhone

Mijn trouwe iPhone 6 heb ik volgens mij gekocht in 2013 dus die is al de nodige jaren oud. Maar hij werkt nog steeds prima en aangezien ik niet zo’n trendvolger ben die altijd het nieuwste van het nieuwste moet hebben voldeed hij tot voor kort prima. Ik zeg expres tot voor kort want hoewel de telefoon technisch nog steeds helemaal in orde is begonnen er zich de laatste tijd toch problemen voor te doen met betrekking tot de software.

Allereerst wordt de iPhone 6 sinds kort niet meer ondersteund door Apple, wat betekent dat de telefoon niet meer geupgrade kan worden tot de laatste software. Zit iOS inmiddels al op versie 13, mijn ouwe iPhone 6 kan niet verder dan versie 12. Dat heeft gevolgen voor met name de beveiliging die met nieuwe versies van de software steeds beter wordt, het niet meer kunnen upgraden betekent dat mijn telefoon kwetsbaarder wordt voor de nieuwste vormen van hacken.

Ook voor sommige Apps wordt het problematisch, want bijvoorbeeld de door mij veel gebruikte App van de Rabobank (ik doe al mijn bankzaken met mijn telefoon) zal binnenkort niet meer werken op mijn iPhone 6 omdat de Rabobank terecht eist dat de software van de telefoon moet voldoen aan de laatste veiligheidseisen. Ook mijn werkgever heeft al aangekondigd dat iOS versie 12 binnenkort niet meer zal worden toegestaan en dat betekent dat ik mijn werkagenda en email niet meer op mijn telefoon kan ontvangen.

Tijd dus voor een nieuwe telefoon en ik heb de aanschaf daarvan bewust uitgesteld totdat de nieuwe iPhone 12 op de markt kwam. Dat was een week of wat geleden dus na een inventarisatie welk model voor mij het meest geschikt zou zijn werd het uiteindelijk de iPhone 12 Pro (vanwege de grotere hoeveelheid standaard opslag en de betere camera mogelijkheden). Het bestellen ging vlot via de Apple website maar de levering zou vanwege de grote vraag wel een week of drie kunnen duren.

Als leverdatum werd me opgegeven het tijdvak tussen 4 en 8 december maar tot mijn verrassing en genoegen kreeg ik gisteren bericht dat mijn nieuwe telefoon al vandaag zou worden geleverd. En dat gebeurde ook, en sinds vanmiddag ben ik dus de trotse bezitter van een mooie blauwe iPhone 12 Pro.

Op zich ook weer niet zo bijzonder want onze oudste zoon Robin had hem drie weken geleden al. Precies hetzelfde model…

De klucht van de tweede groenbak

Toen we op de Filipijnen woonden gebeurden er regelmatig dingen waar wij ons met onze Westerse brillen alleen maar over konden verbazen en af en toe schreef ik over zo’n gebeurtenis een blog die ik dan steevast betitelde met “De klucht van…”. Terug in Nederland heb ik geen kluchten meer geschreven maar vandaag kreeg ik meer dan vijf jaar toch weer inspiratie. En deze klucht gaat, hoe kan het ook bijna anders, over een akkefietje met de overheid, in dit geval de Gemeente Katwijk.

Onze buren hadden ons een tijd geleden al op een idee gebracht. Net als wij hadden ze met name ’s zomers altijd het probleem dat na het werken in de tuin al het groenafval niet meer in de groenbak paste en die wordt maar eens in de veertien dagen geleegd. Daarom hadden ze bij de gemeente gevraagd of het mogelijk was een tweede groenbak te krijgen, en zowaar, die werd al snel geleverd zodat bij hun het probleem is verholpen.

Riet zag dat en nam meteen contact op met de gemeente om ook voor ons een tweede groenbak te regelen. Dat was ergens in juni of juli, en de bestelling kon eenvoudig worden gedaan via de website. Toen er in september nog steeds niks van de gemeente was vernomen besloot Riet de gemeente eens te bellen om te vragen hoe het zat met onze aanvraag. Het eerste antwoord was uiteraard dat alles vertraging opliep “vanwege de Corona”, het excuus wat soort iedere overheidsinstantie voor alles wordt gebruikt tegenwoordig, maar bij verdere navraag bleek dat de persoon de erover ging niet aanwezig was door ziekte of vakantie (dat ben ik even kwijt). 

Blijkbaar heeft de Gemeente Katwijk dus één persoon voor dit soort taken en als die er niet is dan ligt alles stil. Ik weet niet wat deze persoon nog meer voor verantwoordelijkheden heeft maar het ziet er naar uit dat niemand die taken dus overneemt. Het kwam erop neer dat we gewoon geduld moesten hebben.

Geduld is niet iets waarvan Riet het in grote mate bezit, in tegendeel zelfs, maar ze hield het tot vorige week uit om niet meer te bellen. Toen besloot er nog maar eens een telefoontje aan te wagen en deze keer kreeg ze een jongedame aan de telefoon die meteen toezegde er werk van te gaan maken. Enigszins verbaasd had Riet de telefoon opgehangen, en wat denk je, vandaag werd onze tweede groenbak bezorgd!

Dank aan deze doortastende jongedame van de Gemeente Katwijk die wat ons betreft een dikke promotie verdient!

Interessante ontwikkelingen (1)

Binnen Shell is een team wat zich bezig houdt met het herplaatsen van mensen binnen het bedrijf als ze terug komen na een periode in het buitenland en ook mensen begeleidt die vrijwillig met pensioen gaan of wegens overtolligheid het bedrijf moeten verlaten. Omdat dit eigenlijk allemaal wel eens van toepassing op mij zou kunnen zijn had ik gisteren mijn eerste gesprek met iemand van dat team.

De dame in kwestie benaderde mij omdat er mogelijk een nieuwe positie voor me is. Het is een baan in Nederland in een vakgebied wat niet precies mijn expertise is maar waarmee ik wel goed bekend ben, het enige punt is dat het een tijdelijke baan is. Gezien de komende reorganisatie begin volgend jaar zijn er weinig vaste banen beschikbaar, en hoewel deze baan in essentie ook voor langere tijd is kan er geen garantie worden afgegeven dat deze baan na de reorganisatie nog bestaat.

Het goede nieuws is dat ik met deze tijdelijke baan in ieder geval vanaf 1 februari tot eind juni onder de pannen ben. Ik heb dan wat te doen maar ik moet ondertussen wel blijven solliciteren naar een vaste positie. De einddatum is voorlopig vastgesteld op 29 juni en dat is gedaan om dat de Landelijke Overtolligheids Regeling (LOR) op 1 juli wordt herzien. Aangezien er nog nooit een herziening is geweest die de voorwaarden van de LOR verbeterde, het wordt alleen maar slechter, heb ik op deze manier de gelegenheid om nog van de huidige regeling gebruik te maken als ik onverhoopt geen nieuwe baan mocht scoren.

Maar zover is het nog niet, ik heb aanstaande vrijdag een gesprek met mijn mogelijk nieuwe, tijdelijke baas.