Toen we eind 2011 in Manila gingen wonen wisten we dat we in de nabijheid gingen wonen van minstens drie nog aktieve vulkanen. Het verst weg van ons lag de vulkaan Mayon, helemaal in het zuid-oosten van het eiland Luzon waarop ook Manila ligt, dichterbij ten noorden van Manila lag Mount Pinatubo die in 1992 nog zorgde voor de op een na grootste vulkaanuitbarsting van de vorige eeuw, en op minder dan een uur rijden ten zuiden van waar wij woonden lag Mount Taal (spreek uit: Ta-al).

Deze Mount Taal barstte volgens onze Filipijnse vrienden zo iedere tien jaar wel een keer uit en toen wij vroegen wanneer de laatste keer was geweest zien ze, “Oh, zo’n tien jaar geleden”… We waren dus voorbereid op een eventuele uitbarsting van deze vulkaan in de vier jaar dat wij in Manila hebben gewoond maar er gebeurde niets. We hebben zelfs een keer toen Robin op bezoek was bij ons een tochtje gemaakt naar de vulkaan die gelegen is midden in het meer van Tagaytay en we zijn toen ook op de top van de krater geweest.

De foto hierboven heb ik gemaakt vanaf de rand van de krater en je ziet het kratermeer waarin op verscheidene plekken het water borrelde om aan te geven dat de vulkaan wel degelijk nog actief was. Als je op de foto klikt kun je deze zien op ware grootte. Je kunt overigens een verslag van ons bezoek vinden in de blog van 18 maart 2012 of door te klikken op deze link. 

Vandaag las ik in de krant dat Mount Taal, de tweede meest actieve vulkaan van het land, op het punt van uitbarsten staat en dat de omgeving al is geëvacueerd. Op 12 januari van het vorig jaar werd de vulkaan actief en op 19 maart werd er alarm geslagen toen de vulkaan vulkanische as en gassen begon te spuwen. Er werd toen al meteen begonnen met evacuaties van de dichtstbij gelegen woongebieden, meest vissersdropjes op het eiland zelf en aan het meer, maar er werd nog geen grootscheepse evacuatie uitgevoerd.

Gedurende het afgelopen jaar werd de vulkaan nauwkeurig in de gaten gehouden maar in de laatste weken begon de activiteit pas echt toe te nemen. Er werden bijna zevenhonderd kleine vulkanische bevingen geregistreerd sinds begin februari, waarvan bijna dertig in de afgelopen twee dagen. De hele omgeving houdt nu de adem in want volgens de experts is een uitbarsting nog slechts een kwestie van tijd.

Een rampenplan ligt gelukkig altijd klaar want het gebied rond de vulkaan is nu eenmaal een permanent risico-gebied. En toeristische tochtjes zoals wij die toen hebben gemaakt zitten er dus voorlopig niet meer in…

Ik zie nog heel vaak via Facebook foto’s van vrienden uit Manila maar de afgelopen week zag ik er twee die mijn aandacht trokken.

De eerste foto is een foto die ik vier jaar lang zelf geprobeerd heb te maken maar wat nooit is gelukt omdat het juiste moment zich bij mij nooit voordeed. De snelweg tussen Muntinlupa waar wij woonden en het centrum van Manila loopt langs de luchthaven en elke keer als we van of naar de stad of de luchthaven reden dan passeerden we de belangrijkste van de twee banen van de luchthaven. Het gebeurde dan ook heel vaak dat we vanuit de auto vliegtuigen zagen landen en ze kwamen dan altijd rakelings over de snelweg.

Ik zat dan ook bij het naderen van de luchthaven vrijwel altijd met een camera paraat in de hoop dat ik een keer een landend toestel van dichtbij zou kunnen fotograferen maar het is me nooit gelukt. Het was altijd te ver af voor een goeie foto of we zaten er al te dicht onder maar het juiste moment deed zich eigenlijk nooit voor. Ja, één keer, maar toen had ik net geen goeie camera bij me en met de camera van mijn iPhone bleek het een hopeloze missie.

En de afgelopen week stond er dan een foto op Facebook van Riet’s vriendin Nonie die het dus wel was gelukt. Al een paar jaar geleden overigens maar toch vind ik hem mooi genoeg om te plaatsen omdat je op deze foto zo mooi kunt zien hoe laag de vliegtuigen daar overkomen als ze landen.

En de andere foto? Die is van Manila, met de skyline van Fort Bonifacio op de achtergrond, gemaakt tijdens de landing, ongeveer een halve minuut voordat het vliegtuig zich op de plek van de eerste foto zal bevinden.

Het is dan eindelijk zover, vandaag is onze laatste dag op de Filipijnen. Voor mij betekent het nog een drukke dag want ik moet nog allerlei dingen regelen op kantoor, zoals het inleveren van al mijn spullen en niet te vergeten natuurlijk het afscheid nemen van al mijn collega’s. Daarna is vanmiddag de officiële overhandiging van ons huis aan de verhuurder en daarna moeten we als een speer zorgen dat we alles gepakt krijgen en uitchecken uit het hotel.

Op het werk had ik het zelfs drukker dan verwacht met allerlei kleine dingetjes waarvoor mijn hulp op de valreep nog werd ingeroepen.

Er moesten ook nog de nodige formulieren worden ingevuld en allerlei verklaringen dat ik alle dingen die noodzakelijk zijn voor het vertrek inderdaad had gedaan. Het kostte zoveel tijd dat ik een beetje knijp kwam te zitten met het inleveren van mijn spullen en het afscheid nemen, want tegen de tijd dat ik daar aan toe was gekomen was iedereen met lunchpauze.

Het afscheid van met name de twee overgebleven leden van mijn team, Gennie en Cleng, viel me zwaar.

De meiden zullen het nu voor de laatste paar maanden van het project alleen moeten opknappen, en ik hoop dat het ze lukt. Ik heb mijn best gedaan zoveel mogelijk alles af te ronden maar die paar losse eindjes die er nog liggen moeten ze zonder mijn hulp kunnen afmaken.

In ieder geval ben ik blij en trots dat ik voor allebei na het project een andere baan heb kunnen regelen bij Shell Philippines.

Onze huisbaas Meneer Santiago had ons vanmiddag van het hotel opgehaald met een van zijn vier auto’s en voordat we naar ons eigen huis gingen (zo blijf ik het toch nog maar even noemen) bracht hij ons eerst naar zijn eigen huis waar we een uitgebreide rondleiding kregen. Daarna werd ons huis geïnspecteerd maar aangezien er geen echte problemen werden gevonden (alleen twee kapotte lampen) kon de overdracht snel worden afgetekend, waarna we afscheid namen van de sympathieke Meneer en Mevrouw Santiago. Misschien zien we ze later dit jaar al weer want ze zijn van plan weer eens naar Nederland te komen.

Terug in het hotel was het al weer tijd om de koffers op een kar te laten laden en uit te checken. Gelukkig konden we de koffers in bewaring geven bij de conciërge want ons vervoer naar de luchthaven zou pas om half negen voor komen rijden. We gebruikten de tijd die we nog hadden om nog een laatste keer naar het Alabang Town Center te wandelen om te gaan eten bij ons favoriete Italiaanse restaurant Italianni’s. Het afscheidsmaal was onze vaste bestelling op de woensdagavond, “Flatbread Rustico” voor Riet en de penne met Italiaanse worst voor mij.

We dronken nog wat op het dakterras van het hotel terwijl we op ons vervoer wachtten. Daarvandaan hadden we een schitterend uitzicht over Alabang, onze laatste blik op de plek waar we bijna vier jaar hebben gewoond.

De auto was precies op tijd en alles verliep daarna vlot. Zelfs de paspoortcontrole leverde geen problemen op ondanks de grote hoeveelheid aan warrige documenten die aan ons paspoort waren vastgeniet door de Immigratiedienst, allemaal documenten waarmee we zonder problemen het land uit zouden moeten komen was ons gezegd. Dat klopte gelukkig, en het wachten is nu op het vertrek van onze vlucht naar Dubai om middernacht.

Ons avontuur van vijf jaar in Zuid-Oost Azië zit er nu dus definitief op maar ik weet zeker dat ik nog heel, heel vaak zal terugdenken aan deze fantastische jaren.

Ik had voor vanmorgen om half acht vervoer geregeld van het hotel naar ons huis, wat achteraf bezien tamelijk aan de vroege kant was aangezien de verhuizers pas rond negen uur zouden komen voor de tweede inpak-dag. Er was niet echt een reden voor ze om eerder te beginnen want ze waren op de eerste dag al zover gekomen dat de verwachting was dat ze tegen het middaguur al klaar zouden zijn met het inpakken.

En dat klopte ook, het enige wat ze nog deden na de lunch was het naar beneden brengen van alle dozen van de eerste verdieping zodat alles makkelijker in de containter geladen kan worden die morgen komt. In totaal zijn er honderdzestien dozen ingepakt en we beginnen ons nu toch wel af te vragen hoe dat moet als alles op de Kamperfoelie wordt afgeleverd. Maar daar gaan we ons wel druk over maken als het zover is en dat is pas over een maand of twee, drie.

Ik had vanmorgen een ander klusje en dat werd er weer een met de nodige hindernissen, namelijk het afsluiten van onze Filipijnse bankrekening. Aangekomen bij de bank leverde ik de papieren in en vroeg of ik het uitstaande bedrag uitgekeerd kon krijgen in euro’s. Ze hadden Riet namelijk twee weken geleden verteld dat dat geen enkel probleem was, bij vandaag aanvragen zou het bedrag morgen beschikbaar zijn. En daar gingen we weer, “Unfortunately, Sir”, ze snapten niet wie dat gezegd kon hebben want het was onmogelijk, het duurde minstens een week. Dat was geen optie, en de eniege andere mogelijkheden waren contant in pesos of een internationale overschrijving. Het eerste leek me geen goed idee, zeker omdat het in principe verboden is om pesos uit te voeren, maar stel dat het geen proeblemen zou opleveren dan zouden we toch in Nederland waarschijnlijk tegen een hele lage koers moeten inwisselen. De tweede optie zou een betere koers opleveren maar daar waren weer tamelijk hoge kosten aan verbonden.

Ik besloot toch maar vanwege het gemak voor optie twee, ook al omdat het bedrag dan in ieder geval in euro’s zou worden overgemaakt. Ik leverde alle formulieren in en dacht dat de zaak daarmee voor elkaar was. En je raadt het al, dat was niet zo. Amper thuis ging mijn telefoon, of ik nog even terug wilde komen naar de bank want er waren een paar bedragen fout ingevuld op de oorspronkelijke formulieren en ik moest opnieuw een paar handtekeningen komen zetten…

Bij dit alles bleek eens te meer hoe vervelend het is om hier geen auto beschikbaar te  hebben. Het zijn niet zozeer de afstanden, dat gaat wel, het is meer dat je bij iedere wandeling van langer dan vijf minuten gewoon loopt te soppen in je hemd…

Vanavond zaten we weer in café Draft, deze keer in het gezelschap van drie van mijn Filipijnse collegaatjes, dezelfde die mij tijdens mijn eerste bezoek hadden opgevangen en mee uit genomen. Ze vonden het niet meer dan passend dat ze me dan ook uitzwaaiden nu we weggaan, en dat beschouw ik als een eer en een compliment. Waar is de tijd gebleven vroegen we ons af, want onze eerste ontmoeting was in oktober 2010, dus bijna vijf jaar geleden…

Om kwart voor negen vanmorgen stopte het vrachtwagentje van Asian Tigers bij ons voor de deur. Er stapten niet minder dan acht verhuizers uit die meteen aan de slag gingen en er bepaald geen gras over lieten groeien want halverwege de middag was alles op de begane grond ingepakt. Het tempo lag zo hoog dat de leider van het verhuisteam aangaf dat met een beetje mazzel alles maandag klaar voor verzending kan zijn, en dat is goed nieuws.

Het pakken van onze spullen ging zorgvuldig en efficiënt, maar er waren toch ook wel een paar komische voorvallen. Toen ze in de woonkamer onze tv gingen inpakken waarschuwde ik ze dat er twee afstandsbedieningen niet mee moesten, te weten die van de decoder van de kabel-tv en die van de air-conditioning. Een uurtje later vroeg ik waar de afstandsbediening van de air-conditioning was. En jawel hoor, drie keer raden waar die was…

Riet had een paar gemakkelijke slippers en ik een paar schoenen apart gezet voor onze laatste paar dagen hier, en die wilden we ook aan tijdens de terugreis. Alleen hadden we die dus niet voor het schoenenzaak neer moeten zetten want hiermee gebeurde hetzelfde als met de afstandsbediening van de airco, we hadden weliswaar gezegd “Die niet” maar dat was blijkbaar niet helemaal doorgekomen. Voor mij niet zo’n ramp omdat ik nog een ander paar andere makkelijke schoenen heb die nog niet waren ingepakt, maar Riet moest aan Estela een paar slippers terugvragen die ze al aan haar had gegeven.

Onze luchtvracht zorgde ook nog voor een lachmoment, al was dat hoofdzakelijk bij Estela en mij. Er mag vijfenzeventig kilo luchtvracht mee maar dat moet allemaal in een doos passen die standaard maten heeft. En dat lukte van geen kanten, hoe de mannen ook stonden te rommelen met alles wat er in moest, ze kregen alles niet zodanig in de doos dat de deksel nog dicht kon. Nadat Estela en ik met de armen over elkaar dat gemodder een half uur aangekeken hadden kon ik er niet meer tegen. Ik gaf Estela een knipoog en zei tegen de mannen, “Mag ik het eens proberen?”. Ik haalde alles er uit, deed het er op mijn manier in en voilà. Estela lag in een deuk…

Tegen vijven vertrokken de verhuizers en moesten Riet en ik nog een uur wachten op ons vervoer naar het hotel. Goed beschouwd hadden we nog makkelijk twee nachten in ons huis kunnen slapen aangezien de verhuizers nog niet aan onze slaapkamer waren toegekomen, maar dat wisten we ook niet van tevoren en dus was er voor ons een hotel geregeld voor de resterende dagen in Manila.

Ons transport naar het Acacia Hotel was gelukkig een Toyota Grandia, een bus van flinke afmetingen, want we hadden niet minder dan drie grote en twee kleine koffers als bagage en daarnaast ook nog eens twee rugzakken. Nadat we ons in het hotel hadden geïnstalleerd wandelden we naar restaurant Outback, onze vaste zaterdagavond-stek, voor ons allerlaatste bezoek. Bij ons vertrek namen we dan ook afscheid van barman Mark en een paar andere personeelsleden die ons de afgelopen jaren iedere zaterdagavond hebben bediend. Voor ons geen ijskouwe San Mig Light van de tap meer op zaterdagavond, en ook geen “Thunder from Down Under” toetje.

Terug in het hotel wilden we nog voor een afzakkertje naar de bar maar die bleek gesloten vanwege de tyfoon. Logisch, want die bar is op een open terras op de zestiende verdieping en dat is niet echt gezellig als het hard regent, en hoewel het omdat moment droog was was de bar uit voorzorg toch dicht. We moesten dus ons afzakkertje nemen in de lounge en ik kon het niet laten, ik ging voor de cocktail van de week: een non-alcoholische smoothie met als hoofd-ingredient pindakaas…

Het zat er wat het werk betreft vandaag voor mij op, want hoewel we pas volgende week woensdag naar Nederland vertrekken was dit mijn laatste echte werkdag op kantoor. Morgen is het een nationale feestdag en heb ik dus vrij, en zaterdag komen de verhuizers om te beginnen met het inpakken van onze spullen. De verwachting is dat ze ook maandag en dinsdag nog bezig zullen zijn en er wordt verwacht dat we bij het inpakken aanwezig zijn. Daarna ga ik woensdag alleen nog naar kantoor om al mijn spullen, zoals mijn laptop en mijn sim-kaart, in te leveren en natuurlijk om afscheid te nemen van iedereen.

Vandaag stond overigens ook al weer in het teken van afscheid nemen. Ik heb de laatste twee overgebleven leden van mijn team meegenomen voor een afscheidslunch in restaurant “Tony Roma” in het Alabang Town Center, waarbij ik me weer eens heb verbaasd hoeveel twee van die kleine Filipina’s zo’n vracht eten kunnen verstouwen.

Riet had ook een afscheidslunch van Outpost, de vereniging van Shell vrouwen. Er was een groot gezelschap op komen dagen, het enige probleem voor Riet was zoals gewoonlijk dat iedereen weer met iedereen op de foto moest en dat betekent zoveel mogelijk lachen naar het vogeltje en dat is nou eenmaal niet bepaald Riet’s favoriete hobby. De eerste foto’s stonden ook al weer snel op Facebook en Riet staat er hier en daar zowaar nog best goed op (al vind ze natuurlijk zelf weer van niet).

Het niet meer hebben van een auto blijkt al meteen erg lastig, we moesten vandaag duidelijk wennen aan dat geregel van die auto’s met chauffeur. Ik had gisteren een lijstje ingediend bij onze afdeling transport van alle ritjes die we voor vandaag hadden gepland, maar ik was de lunch in het Alabang Town Center vergeten en toen ik daarvoor om vervoer vroeg begonnen ze zoals ik al had verwacht moeilijk te doen omdat het niet een dag van tevoren was aangevraagd.

Riet had ook een probleem want ze had voor het vervoer na haar afscheidslunch wel de straat maar niet het huisnummer doorgegeven. Dat plus het feit dat de chauffeur duidelijk niet de weg wist in onze Village maakte dat ze bijna te laat thuis was voor de inspectie van ons huis. Meneer Santiago, de eigenaar, kwam samen met een vertegenwoordiger van ons bedrijf en iemand van het vervoersbedrijf Asian Tigers controleren of we alles netjes achter gingen laten. Meneer Santiago vond het duidelijk allemaal onzin want zoals hij zei, hij wist allang dat alles prima in orde was. Hij toonde weinig geduld met de beide dames en veegde een paar pietluttige dingetjes resoluut van de tafel, waarna de juffrouw van Asian Tigers van ellende geen woord meer kon uitbrengen. Wij kregen onze verhuisvergunning en een uitnodiging van Meneer Santiago om aanstaande dinsdag met hem en zijn vrouw te dineren.

Vanavond was de maandelijkse borrel van Outpost, vanwege ons afscheid hadden ze die een week naar voren geschoven zodat wij er bij konden zijn. Zoals gewoonlijk was de borrel op het buitenterras van cafe Draft waar het druk en gezellig was. Het enige minpuntje was eigenlijk dat halverwege de avond eindelijk gebeurde waar het vanaf het middaguur al naar uit had gezien, het begon te stortregenen. Op het overdekte terras hadden we daar weinig last van maar we moesten natuurlijk ook nog naar huis. We waren komen lopen en hadden weliswaar paraplu’s meegenomen maar we waren toch blij dat Edward en Hilde aanboden om ons met de auto thuis af te zetten.

Al met al was het een behoorlijk drukke dag geweest waarbij Riet en Estela tussen de bedrijven door alvast waren begonnen met het leegruimen van de kasten. Ikzelf ben vanmiddag op de valreep nog even langs de tandarts geweest om de twee kronen te laten plaatsen waar vorige week het voorbereidende werk voor was gedaan. En daarmee staat mijn totaal aan neptanden nu op tien…

Vanmorgen om half tien kwam er een vrachtwagentje voorrijden om onze beide katten Abby en Monster op te halen voor het transport naar Nederland.

Om er zeker van te zijn dat we ze niet zouden hoeven te zoeken hadden we ze al sinds gisteravond binnengehouden, en dat was voor de beide dames toch blijkbaar een teken dat er iets bijzonders zou gaan gebeuren want ze waren allebei nogal onrustig. Riet had ze zelfs op een gegeven moment in onze slaapkamer opgesloten omdat ze voortdurend probeerden naar buiten te glippen.

Maar toen kwam dan toch het moment waarop ze allebei in de gereed staande kooien moesten en dat ging onder een luid gejammer van allebei, en met name arme Monster, die toch al zo schrikachtig is, zat te beven als een rietje. Riet had het even te kwaad toen ze werden ingeladen maar gelukkig waren de beide begeleiders duidelijk ervaren en ze probeerden dan ook zoveel mogelijk de beestjes op hun gemak te stellen. Het zou een lange dag voor worden voor Abby en Monster want het vliegtuig vertrok pas om kwart voor acht vanavond.

Toch was er ook nu weer een probleem wat gelukkig snel opgelost kon worden. Bij controle van de kooien vroegen de begeleiders waar de dispensers waren voor water en eten. Ja, die hadden we dus niet want alweer had niemand ons verteld dat die nodig waren. Het zou een voorwaarde van de luchtvaartmaatschappij zijn maar toen Riet later op de website zocht kon ze er helemaal niets over vinden. Gelukkig waren de begeleiders bereid om ze onderweg zelf nog even gauw te kopen en het kon dus geregeld worden met het meegeven van het benodigde geld.

Met Abby en Monster onderweg is voor ons het belangrijkste punt op onze actie-lijst afgehandeld, en sinds vanmiddag kunnen we nog een punt afstrepen en dat is het verkopen van onze auto. Daniel is vanmiddag vanuit Makati naar ons kantoor gekomen waar we allebei het verplichte register hebben getekend en de koopovereenkomst is daarmee nu genotariseerd. De auto is nu dus officieel verkocht, we hebben het geld al binnen (in euro’s op onze Nederlandse rekening!) en morgen ga ik met Lito naar Makati om daar de auto aan Daniel te overhandigen.

We hoefden niet eens tot vandaag te wachten want gisteravond kwam er al een berichtje binnen van Daniel dat hij onze auto wil kopen. We moesten nog wel wat heen en weer mailen om tot een overeenkomst te komen over de prijs maar uiteindelijk zijn we er uit gekomen.

Een pak van ons hart dat er nu weer een obstakel uit de weg is en er zit voor ons nog een groot voordeel aan deze deel. Aangezien Daniel nu nog in Duitsland woont vroeg hij of hij het overeengekomen bedrag vanuit Duitsland in Euro’s naar ons kon overmaken. Dat is voor ons allebei heel erg gunstig want nu hoeven we geen rekening te houden met de valutaverschillen en het scheelt ons de rompslomp om met een heleboel contant geld naar Nederland te reizen.

Het enige is nu nog dat ik moet zien uit te vissen hoe we de auto overgeschreven krijgen naar de nieuwe eigenaar. Dat zal ongetwijfeld weer een hoofdpijn-dossier gaan worden, temeer omdat Daniel aanstaande donderdag al weer terug reist naar Duitsland en dan moet dus alles rond zijn. Hopelijk gaat dat nog lukken, we willen zelf als het kan de auto ook voor het weekend overgedragen hebben want zaterdag komen de verhuizers.

Vanavond zijn we voor de laatste keer bij restaurant Appenzeller wezen eten. De laatste tijd kwamen we er wel wat minder omdat het toch eigenlijk een beetje uit de loop is maar we vonden dat we niet weg konden gaan zonder een laatste bezoek aan dit restaurant wat toch in de afgelopen vier jaar tot onze “vaste stekken” behoorde.

We troffen er mijn collega Ian aan die ik al maanden niet gezien heb omdat hij normaal gesproken offshore werkt en het was leuk om hem te zien want nu konden we tenminste afscheid nemen, wat anders waarschijnlijk niet meer mogelijk was geweest. Ian gaat ook het project verlaten maar twee weken na ons. Hij heeft dan twee weken langer op het project gewerkt dan ik want we stapten samen vijf jaar geleden de receptie van het Shell kantoor in Kuala Lumpur binnen voor onze eerste werkdag. Nou ja, “binnenstappen” is eigenlijk niet het juiste woord want we hebben eerst samen tien minuten op de deur staan bonzen. De receptie had allang open moeten zijn maar was nog gesloten want de receptioniste had zich verslapen…

Vandaag stonden er twee acties op het programma voor onze verhuizing. Voor mijn was er een bezoek aan de bank voor het opzeggen van onze bankrekening en credit cards en Riet moest vandaag thuis blijven want er zou iemand langs komen om een inspectie te doen van de huidige staat van het huis.

Wij hebben onze lopende rekening bij de Standard Chartered Bank, niet omdat we die zelf gekozen hebben maar omdat dat verplicht is voor alle werknemers van ons bedrijf. Deze van oorsprong Engelse bank opereert over de hele wereld maar zit hoofdzakelijk in Zuid-Oost Azië.

En net als met al het andere wat geregeld moet worden hebben we met deze bank ook een probleempje want onze afdeling Personeelszaken wil dat we onze rekening nog minstens drie maanden na ons vertrek open houden. Dat moet omdat er nog steeds bepaalde betalingen zullen plaatsvinden nadat we zijn vertrokken. Kan dat niet dan niet naar je Nederlandse rekening lijkt een voor de hand liggende vraag maar dat is blijkbaar te moeilijk.

Aangekomen bij de bank dacht ik, laat ik eerst maar eens over die credit cards beginnen want dat lijkt me het makkelijkst. “Unfortunately Sir, dat doen wij niet, daarvoor moet U de hotline van de credit card maatschappij bellen”. Oh, dat moet ik dus allemaal zelf doen? “Unfortunately, ja Sir”. Goed, dan maar over het afsluiten van onze bankrekening, dat willen we graag gedaan hebben drie maanden na ons vertrek. “Unfortunately Sir, dat kan niet. Een rekening kan niet vanuit het buitenland worden gesloten”. Oh, mooi is dat, kan ik dan die rekening gewoon leeg halen zodat hij na pakweg een jaar zelf vervalt? “Unfortunately Sir, een rekening kan niet helemaal leeg gehaald worden, er moet altijd iets op blijven staan”. Dus ik kan niet eens mijn rekening zelf leeg halen? “Unfortunately, nee Sir”.

Ik kreeg wel een paar formulieren mee waarmee ik de rekening kon laten afsluiten door een gemachtigde. Kan ik die formulieren dan niet gewoon opsturen? “Unfortunately, nee Sir. Ze moeten persoonlijk worden overhandigd”. Nijdig stopte ik de formulieren in mijn tas. “Kunnen we nog iets anders voor U doen, Sir?”. Dit was de kat op het spek. “Unfortunately, nee”, zei ik…

Riet verging het niet veel beter vandaag, die was de hele dag thuis gebleven vanwege die inspectie. En je raadt het al, er is niemand komen opdagen.

En weer een dag met hindernissen en tegenslagen, maar gelukkig zijn er ook een paar positieve dingen te melden. We beginnen zo langzamerhand allebei last te krijgen van slechte nachtrust, iets wat we nog niet eerder met een aanstaande internationale verhuizing hebben meegemaakt terwijl dit alles bij elkaar opgeteld toch al de vijfde keer is dat we met zo’n gebeuren te maken hebben.

Het goede nieuws is dat het huurconflict met onze huisbaas opgelost lijkt. Ook hier was het verhuisbedrijf, wat hier blijkbaar ook een rol in speelt, weer de schuldige door een vereist document veel te laat op te leveren en vandaar dat onze huur nog steeds niet was overgemaakt. Het vertrouwen in dat bedrijf schijnt in het algemeen steeds verder af te nemen merkte ik toen ik met de mevrouw van Personeelszaken sprak vanmorgen, lekker bemoedigend!

Deze keer is er slecht nieuws ten aanzien van de verkoop van onze auto. We dachten een paar potentiële kopers te hebben maar die hebben nu op één na allemaal afgehaakt. Een collegaatje schrok van de prijs (die toch echt niet hoog is voor zo’n auto, wat had je dan verwacht?), maar achteraf blijkt dat die niet eens een rijbewijs heeft dus dat was toch niks geworden. Mijn instructeur op de sportschool had een “zekere” kandidaat, die vond de prijs heel aantrekkelijk, maar toen ik de afgelopen dagen steeds meer vragen kreeg in de trant van “Wat voor model was het ook al weer?” wist ik al dat ook dit een doodlopende straat was.

Er is nu nog één kandidaat over (alle potentiële kopers die zwaar onder de vraagprijs bieden niet meegerekend) en dat is een Duitse meneer die naar Manila gaat verhuizen. We hadden een afspraak voor vandaag maar die is op het laatste moment verzet naar vrijdag of zaterdag, dus dat wordt weer even afwachten. Ondertussen wordt het wel kort dag want eind volgende week moet de auto in principe weg zijn.

Er leek goed nieuws ten aanzien van het transport van onze katten, alle benodigde papieren zijn vanmiddag ingeleverd en ik hoopte dat daarmee eindelijk de boel in beweging zou worden gezet.

Te vroeg gejuicht weer, want laat in de middag kreeg ik een verzoek om een “gecertificeerde” versie van de hondsdolheidstest toe te sturen, en die hebben we niet. Het laboratorium in Nederland wat die testen heeft gedaan heeft ons de uitslagen per email toegestuurd (want zo gaat dat in een beschaafd land) en ik zou niet weten hoe ik die moet laten “certificeren”. Gek genoeg kwam het verzoek niet van de Filipijnse kant maar van het ontvangende bedrijf in Nederland. Ik ga morgen maar vragen wat er precies met het verzoek bedoeld wordt en dan wachten we maar weer af wat het antwoord zal zijn.

Tenslotte nog onze Blueray speler, gisteravond dachten we dat het apparaat toch maar besloten had om een enkele reis vuilnisbak op te schorten aangezien het de hele avond normaal functioneerde, vanavond was het echter weer bal. Het ding schakelde zich voortdurend uit en weer aan onder het afspelen, soms meteen en soms na een paar minuten. En ik was vanmorgen nog blij dat het nog gelukt was om de gisteren bestelde nieuwe Blueray speler af te bestellen omdat ik dacht dat het probleem was opgelost…

Ik ga toch besluiten met goed nieuws, de decoder van de kabel tv heeft ook spontaan besloten weer te gaan functioneren en die doet het weer als vanouds. Jippie.

Een van de eerste bezienswaardigheden die ik zag toen ik voor de allereerste keer in Manila aankwam in oktober 2010 was het Villamor Airforce Museum. Dat kon bijna niet missen want het is gevestigd op de luchthaven, precies op de plek waar de belangrijkste toegangswegen op het gebied rond de luchthaven uitkomen. En uiteraard dacht ik toen al meteen bij mezelf, “Daar moet ik beslist een kijkje gaan nemen!”.

Om de een of andere reden kwam het er maar niet van, ondanks dat ik er iedere keer als ik van of naar de luchthaven langs kwam. Ik dacht wel iedere keer, “Daar moet ik nou toch echt gauw eens een kijkje gaan nemen!”. Maar het ging al net als met het Luchtmacht Museum in Kuala Lumpur, het hele jaar dat we daar woonden zou ik er naar toe gaan en dat gebeurde uiteindelijk pas een week of drie voor ons vertrek daar.

Maar vandaag was dan toch eindelijk de dag! Lito bracht me vanmorgen naar het museum wat ligt naast de hoofdingang van het militaire deel van de luchthaven NAIA, wat Villamor Airforce Base heet. Aangekomen leek het even bedrieglijk rustig maar dat bleek niet zo te zijn, er kwamen gelijk met mij vijf legertrucks met kadetten aan die vanwege een of andere herdenking het museum kwamen bezoeken.

Gelukkig zag ik al snel dat de rondleiding voor de militairen een soort van snelbezoek zou worden dus ik besloot toch maar te blijven en een kaartje te kopen. Voor de toegangsprijs hoef je het beslist niet te laten want die was maar twintig pesos (ongeveer veertig cent), maar daarbij werd ik nog bijna besodemieterd ook.

De kaartjes moesten uit een kantoortje worden gehaald en de jongeman die mij het kaartje overhandigde zei dat het twintig pesos was. Toen ik die tevoorschijn haalde zei hij opeens, “Sorry Sir, it is hundred-twenty”. Ook goed dacht ik (ik vond twintig pesos al verbijsterend goedkoop) en haalde een biljet van honderd pesos tevoorschijn. Toen kwam er net iemand anders van het museum aanlopen met nog een paar kaartjes voor vier andere bezoekers en snel zei de jongeman die mij hielp dat hij zich vergist had en dat het toch twintig pesos was. Die had dus gedacht om mij honderd pesos extra te betalen en die gauw in zijn eigen zak te steken als niet net zijn collega (ik denk zijn baas) was aan komen lopen…

Ach, je went aan alles en ik kon er nog wel om lachen. Het museum zelf was in ieder geval meer dan de moeite waard, ruim en overzichtelijk opgezet met een hele fraaie collectie. Alleen moet me hetzelfde van het hart als in Kuala Lumpur, er moet hoognodig wat aan de buiten staande vliegtuigen worden gedaan want als dat niet snel gebeurd dan vallen ze straks uit elkaar. En mensen, dat is toch zonde van die prachtige historische vliegtuigen?