We moesten vanmorgen vroeg op want om negen uur zouden we worden opgehaald voor een dagtour over het eiland Bohol. Omdat er meer mensen zouden gaan hadden we een busje verwacht maar tot onze verbazing reed er een personenauto voor met een chauffeur en een gids voor ons alleen.
We reden naar de kustweg die helemaal rond Bohol loopt en bereikten na een rit van ongeveer een uur de eerste stopplaats, een bos waarin Filipijnse spookdiertjes wonen. Deze beestjes, die in het Engels Tarsiers worden genoemd, lijken een beetje op hele kleine aapjes maar dat zijn het niet. Ze hebben hele grote ronde ogen die lijken op die van een uil en oren die lijken op die van een vleermuis. Verder hebben ze lange vingers en tenen die wel wat weg hebben van een kikker. Het zijn nachtdiertjes dus overdag slapen ze. Omdat ze heel erg gevoelig zijn voor veranderingen in hun omgeving moesten we zachtjes praten en fotograferen mocht maar wel maar zonder flits.
De volgende stop was ook meteen de verste van de tour, de midden op Bohol gelegen Chocolate Hills. Deze merkwaardige heuvels zijn vrijwel allemaal kogelrond en in de zomer kleuren ze chocoladebruin. Dat komt door het verdorren van het gras wat er op groeit en de afzetting van een stoflaag, vandaar dus de naam. Deze heuvels zijn ontstaan doordat Bohol letterlijk van de zeebodem omhoog is gedrukt en dus hoofdzakelijk uit zacht kalkachtig gesteente bestaat. In de loop van honderdduizenden jaren heeft regenwater de heuvels vrijwel rond afgeslepen en zo hebben ze hun typische vorm gekregen. Omdat het nu regenseizoen is groeit er weer volop gras op en waren ze vandaag dus meer groen dan bruin.
Van de Chocolate Hills moesten we rap naar onze volgende bestemming, een boot waarop we onze lunch zouden krijgen. Dat was een typisch toeristisch gebeuren, met een buffet en een zanger aan boord, varend over een stukje van de rivier. Onderweg legden we aan bij een platform waarop een grote groep kinderen een dansvoorstelling gaven. Het eten was redelijk en het gezelschap goed dus het was al met al een leuk tochtje.
Na de lunch tijdens de terugrit begon de lucht dreigend te worden, en net toen we aankwamen bij de kerk van het dorpje Baclayon begon het te stortregenen. Gelukkig deerde ons dat in eerste instantie niet omdat we de kerk en het bijbehorende museum gingen bekijken. Het stortregende echter nog steeds toen we weer verder gingen. Bij de volgende stop was dat ook nog geen probleem omdat dat de onvermijdelijke souvenier winkels waren maar onze laatste stop, een bezoek aan een monument, moesten we overslaan.
We vonden het eigenlijk niet echt een probleem dat hiermee onze tour al teneinde was want hoewel onze gids Roel (niet op z’n Nederlands maar uitgesproken als Ro-el) een hele aardige kerel was had hij ons helemaal suf geluld…
Voor de avond hadden we afgesproken met mijn collega Noel en zijn vrouw die toevallig ook net dit weekend in hetzelfde resort zaten. Er was in het restaurant een grill buffet en dat smaakte meer dan uitstekend, complimenten dus voor de zwager van Noel die toevallig de chefkok van het resort is…
We vlogen met een Airbus van AirPhil Express naar de luchthaven van Tagbilaran waar we iets later dan gepland aankwamen vanwege de „drukte” op Tagbilaran.
We werden toen we buiten kwamen keurig opgewacht door een jongeman van het Amorita Resort die ons naar het al klaar staande busje bracht. De rit naar het buureilandje Panglao, verbonden met Bohol via een brug, duurde nog meer dan een half uur en zo waren we uiteindelijk pas rond een uur of vier op onze hotelkamer.
We hadden vandaag weer eens een Teambuilding Dag op het werk, en dat was deze keer voor een heel goeie reden. Ons project zat de laatste weken in een beslissende fase, want hoewel Shell als een van de joint venture partners al besloten had dat de investering definitief door zou gaan had een van onze partners, Chevron, langer nodig om tot een beslissing te komen. Alle voorwerk was gedaan, er waren zelfs al vergevorderde besprekingen geweest met diverse contractors, maar om definitief knopen door te kunnen hakken moesten we ook de goedkeuring van Chevron hebben. Het gaat tenslotte om een totaalbedrag van een miljard dollar.
Toen Riet vanmorgen haar vriendin er nog eens over belde bleek dat de plannen deze keer niet alleen echt serieus zijn, sterker nog, alles was al geregeld voor de eerste les morgen.
Nadat we door de citadel waren gewandeld en het herdenkingsmuseum voor Rizal hadden bezocht gingen we op zoek naar een restaurant voor de lunch.
Voordat we die middag boodschappen gingen doen reden we toch nog even langs, en jawel, de kliniek was open. Ik meldde het voorval van die ochtend en vroeg om een nieuwe afspraak. Voor welke van de twee katten ook al weer, voor Abby? Nee, voor Monster, staat dat dan niet ergens opgetekend? Nee dus. We maakten een nieuwe afspraak voor, jawel, donderdag, want het kan dus toch op andere dagen dan zaterdag.
Ze komen met iets nieuws om het te vervangen, een nieuwe service genaamd “iCloud”, en al weet je niks van Apple dan heb je er misschien toch al van gehoord want het was blijkbaar zulk groot nieuws dat alle kranten zich er al tegenaan bemoeid hebben.
Vandaag was de crematie van Tante Bep en die konden we uiteraard niet bijwonen. Toch hadden we de mogelijkheid om de afscheidsplechtigheid mee te maken, dankzij het Internet.
Een auto moet geregistreerd worden bij een LTO, een Land Transportation Office, waar we ook naar toe moesten om ons rijbewijs te regelen. Eerst moet er echter een emissie test gedaan worden bij een officieel keuringsstation. Blijkbaar zijn er dus grenzen aan de toelaatbaarheid van de hoeveelheid uitlaatgassen in dit land maar je vraagt je toch ernstig af wat die grenzen dan wel zijn als je de Jeepney’s ziet rijden…
Nou eten we hier ook niet altijd even lekker maar dan betaal je met zijn tweeën alles bij elkaar nog geen vijfentwintig piek dus de schade is te overzien.
Uiteraard blijf ik via het internet wel op de hoogte, en dankzij daarop geplaatste beelden kan ik zelfs de samenvattingen van de wedstrijden iedere week zien. En daar moest ik het tot nu toe altijd mee doen, want doordat we altijd rond de Kerst en in juli naar Nederland gingen voor onze vakanties had ik geen mogelijkheid om wedstrijden te bezoeken omdat juist in die maanden het voetbal nu eenmaal stil ligt vanwege de winter- en zomerstops. Dat gaat dit jaar veranderen want we gaan niet in juli maar in augustus pas met vakantie naar Nederland.
Vandaag had Riet geen zin om te koken en dat leek ons een mooie gelegenheid om eens te kijken of we nu een tafeltje konden bemachtigen. En jawel, het was nog steeds druk maar er waren verscheidene tafeltjes vrij en konden we dus aanschuiven.
Onze katten zijn op dieet want zoals ik eerder had geschreven begint met name Abby behoorlijk aan de maat te worden. En hoewel het Monster niet echt aan te zien is was die ook al aardig aan het gewicht. Er zijn dus drastische maatregelen genomen, de bak met hardvoer wordt niet meer automatisch tot de nok toe gevuld en Estela heeft te verstaan gekregen dat er niet meer mag worden bijgevoederd met etensrestjes.
Alleen kreeg ik vanmiddag toch trek in een lekker bakkie van Starbucks en dus ging ik met de auto naar de Festival Mall, het grote winkelcentrum vlak bij mijn werk, op vijf minuutjes met de auto van hier.
Riet doet uiteraard ook mee aan de activiteiten, ze bezoekt trouw de koffieochtenden en gaat mee op de uitjes. Eén van die uitjes was gisteren, een bowlingmiddag in de Palms Country Club. Het was maar een klein clubje deze keer want er zijn nogal wat vaste klanten met vakantie. Maar ondanks dat was het gezellig volgens Riet, die zelfs het eerste spel wist te winnen. Ze merkte wel op dat dat hoofdzakelijk te wijten was aan de bekwaamheid van de tegenstanders en niet zozeer aan haar eigen geweldige spel.
Afgelopen zondag kwam er onverwacht een einde aan de zegereeks van de volksheld doordat uitdager Bradley door een verdeelde jury tot winnaar werd uitgeroepen.
Die laatste groep begeleidde ook een groep van danseressen die traditionele Filipijnse dansen opvoerde. Daarbij werd er zoals je van de Filipino’s kunt verwachten uitbundig met de nationale vlaggetjes gezwaaid.
Een andere mogelijkheid leek de officiële website van de UEFA, want ook daar werd de wedstrijd aangeboden, zij het tegen betaling van negen euro per wedstrijd. Nou ben ik eigenlijk principieel tegen het sponsoren van deze voetbal maffia maar daar wilde ik me dan wel voor één keer overheen zetten. Klein probleem, deze mogelijkheid is niet beschikbaar voor de Filippijnen. Geen uitleg waarom niet, maar alweer een dood spoor dus.
We zochten wat afleiding door een kijkje te gaan nemen bij Fort Bonifacio, een hypermoderne wijk in Manila niet ver van Makati. De naam van deze wijk komt van een vroegere legerplaats op die plek, Fort Andres Bonifacio, gelegen in de stadswijk Taguig City. In 1995 is men begonnen met het ontwikkelen van dit gebied er is een moderne wijk ontstaan met heel veel hoogbouw. Na enig zoeken, omdat de routeplanner je nooit op de juiste plaats brengt als je geen exact adres hebt vonden we wat we zochten.
Helaas bleek toen we aankwamen dat wat ik al had verwacht inderdaad was gebeurd. Als er hier een nieuw restaurant wordt geopend dan storten de Filippino’s zich de eerste weken allemaal massaal naar binnen alsof het de Dolle Dagen van de Bijenkorf zijn.
Na het invullen werden de katten meegenomen naar een kleine onderzoekskamer waar de jonge dokter Jazz ze aan een onderzoek onderwierp.
Vanmorgen was de tyfoon uitgeraasd maar het was nog steeds zwaar bewolkt en het regende af en toe. We waren zoals gewoonlijk vroeg op en zaten om een uur of acht al aan het ontbijt.
De middag zouden we naar buiten gaan en daar vier groepsspellen doen, allemaal met een bepaalde bedoeling. Eerlijk gezegd heb ik een pesthekel aan die spelletjes want hoewel ze pretenderen nuttig te zijn voor het verbeteren van de onderlinge samenwerking geloof ik daar geen reet van, het is meer een “Spel zonder Grenzen” (iedereen die jonger is dan veertig vraagt maar aan zijn moeder wat dat is).
We kwamen vanmiddag om een uur of twee aan bij het splinternieuwe resort na een schitterende rit door de heuvels rond Batangas. Het resort is prachtig gelegen aan een baai tussen de heuvels.
Daar moesten we weer een tijd wachten, totdat onze vriend ons riep. We hoefden niet verder te wachten want hij had onze rijbewijzen al opgehaald en zo kregen we ze, na twee uur en twintig minuten, in onze handen gedrukt. Dat lijkt voor Nederlandse begrippen erg lang, maar als ik het vergelijk met de wachttijden van collega’s die varieerden van drie tot vier en een half uur dan zijn wij waarschijnlijk nu recordhouders.
Vanavond zijn we terug geweest met de kattenkooi om die om te ruilen, en ook dat ging niet zonder hindernissen zij het volledig onze eigen schuld. We hadden de kooi ingeladen en waren naar de Festival Mall gereden, en terwijl we uitstapten op het parkeerterrein zei ik tegen Riet, “Heb jij het bonnetje ook meegenomen?”. “Dat zat toch in jouw portemonnee?” was het antwoord.
Zelf was ik al vroeg in de middag op pad geweest voor wat kleine aankopen en een lekker bakkie (Cappuccino Grande, zoals altijd) en het was me al opgevallen dat het al behoorlijk druk was.
Vanmiddag brak me daarom het zweet aan alle kanten uit toen ik na een bezoekje aan het ATC bij de auto terugkwam en ik mijn sleutelbos niet kon vinden. Het voorvakje waar ik ze altijd in bewaar was leeg en dat niet alleen, de rits stond ook open.
Vanmorgen was de lucht boven Manila prachtig om te zien, helemaal vol met schapenwolkjes. Dat duurde niet lang, want we hebben de laatste dagen iedere dag wel een of twee onweersbuien en vandaag was dat rond het middaguur.
Ik was er om zeven uur als tweede en ik ging gelijk de procedure in. Na het invullen van wat basisgegevens omdat ik voor het eerst in die kliniek was en het vooruit betalen van de rekening mocht ik door naar het laboratorium.
Rond het middaguur hadden we nog een andere vergadering die plaatsvond in Kuala Lumpur maar waar we via een geluids- verbinding aan mee deden. Omdat die vergadering om twaalf uur begon werd er zoals hier de gewoonte is een lunch geserveerd, en op de foto zie je een rijtje collega’s achter in de vergaderzaal van het eten genieten.
Het lijkt er nu toch op dat de zomer ten einde is op de Filipijnen en dat het regenseizoen is aangebroken. De strakblauwe luchten van de afgelopen weken hebben sinds een paar dagen plaats gemaakt voor bewolking en slechts af en toe een beetje zon. En af en toe is ziet de lucht er behoorlijk dreigend uit al valt er lang niet altijd regen uit.
Riet dacht gisteren dat het wel meeviel met de jetlag dankzij een flinke hoeveelheid slaap in het vliegtuig, maar dat viel vandaag toch tegen. Vanmorgen was er nog niks aan de hand maar vroeg in de middag vertrok ze toch maar naar boven en heeft vrijwel de hele middag geslapen. En toen ze eindelijk naar beneden kwam zei ze gapend dat ze nog best een tijdje door had kunnen slapen.