Ik zal het best wel eens eerder hebben opgemerkt maar Filipino’s zijn helemaal bezeten van basketbal, in dit land absoluut sport nummer één. En dat is aan een kant niet zo verbazend als je in aanmerking neemt dat de Amerikanen lange tijd controle over dit land hebben gehad en nog steeds van grote invloed zijn. Maar aan de andere kant is het weer wel verbazend als je in aanmerking neemt dat de gemiddelde lengte hier één meter drieënzestig is, want dat is niet bepaald imposant in de basketbalwereld.
Desondanks lopen heel veel mannen hier rond in een basketbalshirt, en dan nog niet eens van hun Filipijnse favorieten maar van teams uit de Amerikaanse NBA. Er wordt ook heel veel basketbal uitgezonden op tv en dat zie je overal waar maar een tv aan staat terug. In de San Mig pub bijvoorbeeld hangt het vol met tv schermen en als er basketbal is dan stonden niet zelden grote groepen Filipino’s buiten met hun neuzen tegen de ramen gedrukt mee te kijken. Er zijn dan ook een week of wat geleden noodgedwongen jaloezieën geplaatst want het was voor de klanten niet zo prettig om aan een tafel bij het raam te zitten met pal naast zich al die snuiten tegen het glas gedrukt.
De reden dat ik juist vandaag over basketbal schrijf is omdat er gisteren een historische gebeurtenis heeft plaatsgevonden. Voor de niet-liefhebbers van deze sport, op dit moment wordt in Spanje het wereldkampioenschap gespeeld en de Filipijnen hebben zich hiervoor gekwalificeerd. Het team speelt in poule B en had tot gisteren de eerste vier wedstrijden, zij het met klein verschil, verloren.
Gisteravond was de wedstrijd tegen Senegal in Sevilla en Gilas Pilipinas won die wedstrijd met 81-79. In extra tijd weliswaar, maar desondanks was de wedstrijd meteen voorpaginanieuws in alle kranten. Wat er zo bijzonder aan was? Dit was de eerste overwinning van het nationale team op een wereldkampioenschap basketbal in veertig jaar.
Nee, echt verwend met internationale hoogtepunten op sportgebied zijn ze hier niet…
Hij dankt zijn populariteit voor een deel aan zijn vermoorde vader en zijn moeder die allebei een belangrijke rol speelden in de Filipijnse politiek, maar van zichzelf is hij ook behoorlijk populair omdat hij beloofde de corruptie in het land aan te pakken. Dat die belofte nogal ambitieus was is inmiddels wel gebleken maar de bevolking waardeert hem omdat hij het in ieder geval probeert. Hij stond een beetje als een softie bekend maar hij heeft zijn critici op dat punt de mond gesnoerd met zijn harde maatregelen tegen de rebellen in het zuiden.
Aquino was in de jaren zeventig en tachtig een bekende figuur in de oppositie tegen het regime van de toenmalige president Ferdinand Marcos. Omdat hij een fel criticus was van het regime werd hij gearresteerd en zat acht jaar lang in de gevangenis. Van daaruit voerde hij overigens campagne om te worden gekozen in het parlement (dat klinkt vreemd maar dat mag hier). Hij werd echter niet helemaal onverwacht verslagen door Imelda Marcos, toevallig de vrouw van de zittende president Marcos die op dat moment het land regeerde als een dictator.
Filipino’s zijn wel gek op Japans eten. Er zitten bij ons in de buurt verscheidene Japanse restaurants en de meeste daarvan zitten vrijwel altijd bomvol. Zelfs als ik op zondagochtend langs loop zitten de Japanse restaurants in het Alabang Town Center (er zijn er geloof ik drie) stampvol, dus je kunt rustig stellen dat Japans eten hier heel erg populair is.
Ze zijn vervaardigd bij een fabriek in Maleisië en ze zijn vanuit Singapore overgevaren met een schip wat gespecialiseerd is in “heavy lift cargo”, oftewel zeer zware vrachten.
De vele regen van de afgelopen dagen zorgde gisteravond nog voor een incident op de luchthaven NAIA. Een Boeing 747 van Saudi Airlines was bezig de startbaan op te taxiën toen het gevaarte slipte op de spekgladde taxibaan en kwam met een van de wielen naast de baan in het gras terecht. Niks aan de hand verder, niemand raakte gewond, maar het vliegtuig was zover in de drassige bodem weggezakt dat het binnenkomende verkeer twee uur lang moest worden omgeleid.
Die laatste film, met Peter Sellers in verscheidene rollen, is wat mij betreft een tijdloze klassieker van Stanley Kubrick. Helemaal in zwart-wit, met naast Peter Sellers een nog jonge George C. Scott en een weergaloze Slim Pickens als de piloot van de bommenwerper.
