Het was ondanks dat het een gewone werkdag was buitengewoon rustig op kantoor en dat heeft alles te maken met de heilige dag Arba’een die morgen wordt gevierd. Heel veel Iraakse collega’s hebben vandaag alvast een voorproefje genomen op de nationale feestdag van morgen, en sommige deden dat gisteren ook al hoewel dat er veel minder waren dan we hadden verwacht.

De verwachting was eigenlijk dat de Irakezen vrijwel de hele week niet op kantoor zouden verschijnen en eerlijk gezegd hadden we daar ook wel een beetje naar uitgekeken. Het is dan namelijk lekker rustig op kantoor en net als in het weekend kun je dan een heleboel werk wat doordeweeks om een of andere reden blijft liggen wat makkelijker wegwerken.

Het viel in dat opzicht een beetje tegen toen bleek dat de meerderheid van de Irakezen toch gewoon gisteren was op komen draven, maar goed, op zich is het wel weer gezelliger natuurlijk. En vandaag waren de meesten er dus zoals verwacht niet, mogelijk omdat ze ook naar de herdenkingsplechtigheid in Karbala gaan. Dat wordt dan wel een flinke rit want er is me verteld dat het ruim vijf uur rijden naar het noorden is. Ze hebben er in ieder geval mooi weer bij want het zonnetje is weer gewoon terug.

Het heeft vannacht alweer fiks geregend, en hoewel dat blijkbaar een behoorlijke herrie maakt op het dak ben ik overal weer gewoon doorheen geslapen. Ik merkte het dus vanochtend pas toen ik de natte paden en de grote plassen zag. Het was op dat moment ook nog bewolkt maar toen ik onderweg was naar het kantoor brak de lucht helemaal open en dat leverde deze plaatjes op:

Voor vanavond had ik weer een hardloopsessie gepland en daarvoor ging ik dus meteen na het werk naar de portocabin die nu nog dient als onze cardio-fitness. Er was helemaal niemand toen ik binnenkwam dus ik haalde een fles water en een handdoekje, koos een loopband en begon mijn run.

Na een minuut of acht begon het zweet al over mijn hoofd te lopen en toen pas realiseerde ik me dat alle airco’s uit stonden. Ik had voordat ik begon wel de tv aan de wand aangezet maar niet de airco’s, en de temperatuur in de cabin was dan ook aardig tropisch aan het worden. Nu had ik twee opties, ik kon even stoppen met hardlopen en zelf de airco’s aanzetten of wachten tot er nog iemand binnenkwam die het zou doen.

Ik koos voor de laatste optie want normaal gesproken komen er rond die tijd altijd wel een paar mensen voor hun work-out. Maar vanavond, wat denk je, de hele dertig minuten geen mens, dus hoewel het de hele dag niet heeft geregend was ik uiteindelijk toch nog zeiknat…

En het zijn al barre tijden hier de laatste dagen. Eergisteren deed de ijsmachine het niet in het restaurant, en toen ik in plaats daarvan een koekje wou nemen waren de koekjes op. En gisteravond waren de koekjes alweer op, het moet toch niet gekker worden…

Afgelopen zondag is onze nieuwe fitnessruimte geopend, en vanavond ben ik er voor het eerst geweest. Ik heb wel zondagavond even snel naar binnen gekeken maar omdat de loopbanden er nog niet stonden moest ik voor mijn hardloop-training nog even uitwijken naar een van de oude fitnessruimtes.

We hadden namelijk al twee fitnessruimtes. De eerste, met hoofdzakelijk apparatuur voor krachtsport, was in een klein zaaltje in hetzelfde gebouw als de recreatiezaal. Er komt een apart recreatiegebouw en de nieuwe fitnessruimte zit nu in de (omgebouwde) oude recreatiezaal. We hadden in het naast het KAZ-kamp gelegen ABB-kamp (een kamp wat bestaat uit wooncontainers) ook nog een fitnessruimte, met alleen cardio-apparatuur en daar moest ik dus naar toe als ik ging hardlopen. 

Het is de bedoeling dat de ouwe fitnessruimte wordt opgeknapt en dat daar dan alle cardio-apparatuur naartoe wordt verplaatst. Dat is natuurlijk een stuk makkelijker want dan zit alle fitness in één gebouw, en omdat het zwembad, de tennisbaan en het voetbalveldje daarachter liggen zitten alle sportfaciliteiten dan mooi bij elkaar. Het enige wat ik jammer vind is dat er in de nieuwe fitnessruimte weinig nieuwe apparaten zijn bijgekomen, maar goed, we hebben nu wel veel meer ruimte. We zijn er de laatste tijd dus flink op vooruitgegaan met al die nieuwe sportfaciliteiten.

Vanmorgen bleek ook nog eens dat de temperatuur weer een stuk aangenamer was in de ochtend dan gisteren. Het leverde dit plaatje op:

In de morgen als ik opsta om kwart over vijf dan komt net zo’n beetje de zon op dus ik wandel nog steeds met daglicht naar kantoor. Terug in de avond is een ander verhaal want op dit moment gaat de zon al om half zes onder en dat betekent dat als we ’s avonds terug wandelen naar het kamp dat we dat in het donker moeten doen.

Er staan weliswaar overal straatlantaarns maar de lange weg langs de fabriek is toch behoorlijk donker en dat kan voor wandelaars problemen opleveren met achteropkomend werkverkeer. Nu is de maximum snelheid maar 20 kilometer per uur (en daar houdt iedereen zich ook strikt aan) maar toch kan een ongeluk in een klein hoekje zitten en er is dan ook gevraagd om te proberen zo zichtbaar mogelijk te zijn.

Sommige doen dat met de verlichting van hun mobieltje, anderen hebben een fietslicht aan hun rugzak geklemd (wat geen gek idee is want daar hebben we er thuis nog een paar van liggen) maar iemand hier in het gebouw had een nog beter idee. Op de lijst van bedrijfskleding die we kunnen aanvragen staan van die geel/groene veiligheidsvesten met van die oplichtende strepen en hij heeft een exemplaar besteld voor iedereen die gewoonlijk vanuit ons gebouw ’s avonds naar het kamp wandelt .

Vandaag werden ze afgeleverd en we kunnen dus vanaf vanavond veilig op pad.

De lagere temperaturen en het feit dat een andere collega vroeg wie er met hem meeliep deden me vanmiddag besluiten om niet met de bus maar lopend naar het restaurant in het KAZ-kamp te gaan.

Dat leek in eerste instantie een goed idee want de wandeling ernaartoe was prima te doen en het zorgde tenslotte voor de nodige extra lichaamsbeweging. Voor de terugweg twijfelde ik even of ik toch maar niet de bus zou nemen maar besloot om ook terug toch maar te gaan lopen. En dat leverde toch wat problemen op. 

Niet conditioneel want dat was goed te doen, maar om de een of andere reden liep, in tegenstelling tot de heenweg, het zweet over mijn rug. Ik probeerde dit probleem op te lossen door mijn tempo drastisch te verlagen maar het hielp niks, toen ik bij het kantoor aankwam kon je me zowat uitwringen. Ik ga er dus nog maar eens over nadenken of ik tussen de middag toch maar niet weer de bus moet nemen totdat de temperaturen nog meer zijn gedaald.

Bij het avondeten kwam op de een of andere manier weer eens ter sprake dat ik na mijn tweede shift begin juli in Dubai mijn vlucht naar Amsterdam heb gemist. Mijn maat John met wie ik ook op Sakhalin heb gewerkt kende het verhaal nog niet en uiteraard moest ik het opnieuw vertellen. John zat te hikken van het lachen en sleepte me na het eten mee omdat er nog iemand was die volgens hem dit verhaal beslist moest horen. Die iemand was Gemke, nog een voormalige collega van Sakhalin en uiteraard lag ook die in een deuk.

Het werd allemaal goed gemaakt doordat John ons op een ijsje trakteerde, dus uiteindelijk leverde het verhaal nog wat op ook. Ik hoorde alleen wel dat John om negen uur ’s avonds toen hij ergens anders aanschoof nog steeds zat te lachen…

Gisteravond stond om even voor zevenen de limousine van Emirates voor de deur om me naar Schiphol te brengen voor mijn vlucht naar Dubai. Daar aangekomen bleek het voor Terminal 3 een zootje te zijn vanwege verbouwingen buiten, en hoewel dat er vast niks mee te maken heeft was het binnen ook nogal chaotisch. Mijn rolkoffer kon ik vrij snel kwijt bij de balie van Emirates maar daarna begon het gelazer.

Met mijn business class ticket kan ik normaal gesproken gebruik maken van de “priority lane” voor de security-check zodat ik daar snel doorheen zou zijn. Nou die lane was wel open maar aan het einde ervan moest iedereen die ervan gebruik maakte gewoon in de drukte aanschuiven want de speciale “priority check” was dicht. Het probleem met die nieuwe geavanceerde security-systemen is dat alles veel sneller zou moeten gaan maar dat dat meestal niet het geval is. “Moet mijn laptop er ook uit?”, “Oh, moet mijn riem ook af?”, “Mobiele telefoon ook?”, “Moeten mijn schoenen uit?”, allemaal logische vragen van mensen die weinig vliegen maar het houdt wel ontzettend op.

Na de security-check kwam de paspoortcontrole en ook daar stond een gigantische rij. Het vervangen van de Marechaussees door machines werkt misschien wel efficiënter maar sneller gaat het ook hier zeker niet. Gelukkig kwam er net toen ik aansloot in de rij iemand die iedereen met een Nederlands paspoort naar een aparte rij dirigeerde. Al met al was ik dus toch sneller binnen dan verwacht en zat ik even later met een lekker bakkie in de lounge.

Daarna begon de lange periode van wachten, instappen, vliegen naar Dubai, daar weer wachten (zeven uur!) en doorvliegen naar Basra waar we om kwart voor drie in de middag landden. Het hele proces van paspoortcontrole en bagage ophalen ging onverwacht vlot en aangekomen in de aankomsthal (ik was in gesprek met de Nederlandse collega die op hetzelfde reisschema zit als ik) konden we ook vrijwel meteen doorlopen naar de gereed staande taxi’s.

We hadden dit nog niet eerder zo vlot meegemaakt maar het was waarschijnlijk omdat we maar met zijn zessen waren en er geen collega’s bij zaten die op een nieuw visum moesten wachten. Ondanks deze meevaller arriveerden we toch pas tegen vijven in het KAZ-kamp omdat het konvooi onderweg moest stoppen bij het AMBP-kamp om een van mijn medepassagiers daar af te leveren. Daarbij kwam ook nog eens extra oponthoud toen bij het laatste checkpoint al onze papieren gecontroleerd moesten worden.

Vandaag was officieel al mijn eerste werkdag dus nog zevenentwintig te gaan…

De verwachte afname van de demonstraties is er maar gedeeltelijk gekomen. Vannacht waren er weliswaar minder maar er werd toch weer op verscheidene plaatsen brand gesticht in de stad, en er worden nu ook zwaardere wapens ingezet door de demonstranten want er is een RPG (rocket-propelled granate) afgeschoten (een soort van granaat die wordt aangedreven door een propeller).

Het ergste nieuws was echter dat er om zeven uur vanmorgen een aanval is geweest met drie Katyusha raketten die zijn afgevuurd op het Amerikaanse consulaat, en dat ligt op de rand van de luchthaven. Dat was voor Qatar Airways reden om voorlopig alle vluchten naar Basra op te schorten, de andere maatschappijen vliegen wel voorlopig nog volgens de dienstregeling. Deze aanval maakt ook duidelijk dat er meer aan de hand is dan alleen demonstraties over de elektriciteitsvoorziening en brak drinkwater, Er wordt vermoed dat deze raketaanval verband houdt met eenzelfde aanval op de Amerikaanse Ambassade in Bagdad kort geleden en dat dus IS hierachter zit.

Vanwege de steeds slechter wordende situatie heeft het management van ons bedrijf gistermiddag al besloten dat er alleen nog mensen mogen vertrekken vanuit Irak maar voorlopig mag er niet meer naar Irak gereisd worden. Alleen mensen die nodig zijn voor het draaiend houden van de fabriek mogen nog inriepen, en dat merkten we meteen vanochtend al omdat alle commuters (die in Dubai wonen en alleen door-de-weeks in Irak werken) thuis moesten blijven. Voor mij betekent het afgekondigde besluit dat mijn vertrek morgenochtend in principe doorgaat, maar het zal nog steeds afhangen van hoe veilig het is om naar de luchthaven te rijden en of met name Emirates zijn vluchten ook niet gaat staken.

En als ik daar nog gematigd positief was dan is dat vanavond nog een stukje minder geworden van er is inmiddels bekend geworden dat er vanmiddag om half zes weer vijf raketten zijn afgevuurd op het Amerikaanse Consulaat. Het enige goeie nieuws van vandaag was eigenlijk dat ik wel op de lijst sta voor het transport naar de luchthaven morgenochtend, maar de vraag is dus of dat doorgaat of niet. Het wordt afwachten en het beste er maar van hopen…

De weersverandering was van korte duur, vanmorgen was alles weer normaal en ik ben dan ook deze keer niet met de bus naar kantoor gegaan maar lopend, zoals ik gewend ben. Als ik zeg dat alles weer normaal is dan heb ik het alleen over het weer want de situatie in deze regio is op dit moment weer verre van normaal.

Tijdens mijn vorige rotatie braken er ongeveer een week voor mijn vertrek naar huis onlusten uit in en rond Basrah wat een gespannen situatie opleverde. Dat werkte ook door in het KAZ kamp, niet zozeer omdat we over onze veiligheid inzaten maar meer of we de luchthaven konden bereiken op de dag van vertrek en of onze vlucht dan ook wel zou gaan. Nog voordat ik vertrok stabiliseerde de situatie gelukkig en mijn vertrek verliep dan ook helemaal zonder problemen, afgezien van de omweg die ons transport maakte richting de luchthaven.

Het is ook een tijd redelijk rustig geweest maar een paar dagen geleden zijn er weer demonstraties aan de gang die steeds groter worden in aantal en omvang en die ook grimmiger worden. De onlusten spelen zich tot nu toe hoofdzakelijk af in de stad Basrah zelf en er zijn de afgelopen twee dagen al zes mensen doodgeschoten door de ordetroepen en er zijn al bijna honderd gewonden. De slachtoffers zijn allemaal demonstranten maar onder de gewonden zijn ook veel soldaten want de demonstranten laten zich bepaald niet onbetuigd met het gooien van handgranaten en Molotov-cocktails. Er zijn al verscheidene overheidsgebouwen in brand opgegaan en de situatie lijkt alleen maar erger te worden omdat de regering in plaats van de dialoog te zoeken steeds meer troepen stuurt.

Het conflict draait allemaal om het steeds slechter worden van de openbare voorzieningen. De stroom valt om de haverklap uit en het water wat uit de kraan komt is zo zout dat je jezelf er niet meer mee kunt wassen en of de was ermee doen. En dat, zo zeggen de demonstranten, terwijl deze regio de rijkste van heel Irak is met al die olie maar het meeste geld gaat naar Bagdad. De tegenstelling tussen de hoofdstad en Basrah wordt hiermee nog eens aangescherpt en de boodschap is duidelijk, de mensen hier hebben het helemaal gehad met de regering.

Laat ik duidelijk zijn, wij merken er hier op de KAZ fabriek nog steeds helemaal niks van, behalve dan wat randverschijnselen: collega’s die niet op hun werk konden komen en geen uitslag van het bloedonderzoek van afgelopen dinsdag omdat het laboratorium in Basrah is gesloten. En vanmiddag toen ik terug kwam van de lunch waren alle Irakezen op kantoor aan het inpakken, iedereen moest naar huis want de regering heeft voor heel Basrah een straatverbod ingesteld wat inging om drie uur vanmiddag. Dat laatste had overigens voor alle expats op kantoor nog een consequentie want ook de chauffeurs van de bussen die tussen het fabrieksterrein en het KAZ kamp rijden werden naar huis gestuurd. Dat betekende dus voor iedereen naar huis lopen vanavond, wat voor mij overigens geen probleem was want ik loop iedere middag al terug.

En waarachtig, weer is het dus onrustig vlak voor het moment dat ik vertrek want de planning is dat ik aanstaande zondag naar Dubai vlieg. Nou ja, tot nu toe gaan alle transporten naar de luchthaven gewoon door want daar schijnt weinig aan de hand te zijn. Alleen gaat het wel weer via een omweg, maar als dat alles is vind ik het prima…

Toen ik naar Irak kwam moest ik om een visum te kunnen krijgen bloed af laten nemen en dat moest gebeuren in een door Irak goedgekeurde kliniek. Dat gebeurde dus in Dubai, onderweg voor mijn eerste bezoek aan Irak. We moesten twee dagen wachten in Dubai op de uitslag van het onderzoek naar mogelijke ziekten als Hepatitis en HIV infectie. We kregen de vereiste stempels in ons paspoort en we konden vertrekken naar Irak waar we ons visum kregen.

Zo’n bloedonderzoek moet in principe ieder jaar opnieuw worden uitgevoerd als we een nieuw visum moeten krijgen maar het HIV onderzoek moet iedere drie maanden gedaan worden. Gelukkig gebeurt dat hier gewoon in het kamp en omdat het voor mij inmiddels ook al weer drie maanden geleden was kreeg ik vorige week een email waarin ik werd verzocht om me vandaag te melden voor een bloedafname in de kliniek van het KAZ kamp. Vooraf moesten we onze paspoorten inleveren en die zouden we met een nieuw stempel uiterlijk morgenavond terug krijgen.

We moesten om half tien vanmorgen verzamelen (er moesten in totaal ruim dertig personen opdraven) in de recreatiezaal vanwaar we in groepjes naar de kliniek zouden worden geroepen. Omdat iedereen graag op tijd wilde zijn (zonder geldig bloed-stempel in je paspoort is je visum niet geldig) waren we ruim voor tijd al aanwezig, en ik stond net te kletsen met mijn maat Ali toen de Visa Manager naar me toe kwam.

“Are you Mister Willem?” vroeg hij. Toen ik bevestigend antwoordde vertelde hij me dat ik geen HIV test hoefde te doen en dus geen bloed hoefde af te laten nemen. “Want,” zo zei hij, “je bent te oud”. Hè???

Wat blijkt, vanaf je zestigste hoef je geen HIV test meer af te leggen voor je visum, en ik hoef dus helemaal niet meer op te draven voor die tussentijdse bloedafnames, alleen nog voor de jaarlijkse want ik moet nog wel getest worden voor alle andere enge ziektes.

Een paar minuten later kwam er iemand naar me toe die me mijn paspoort terug gaf. Er zat een geel briefje op de omslag waarop stond “over age”, oftewel te oud.

Ik weet nog effe niet of ik hier nou blij mee moet zijn of niet…

Ik ga tegenwoordig twee dagen achter elkaar sporten en dan neem ik de derde dag rust. Ik wissel bezoeken aan de fitness af met zwemmen en tegenwoordig ook hardlopen. Die fitnessruimte hier is vrij klein maar er is een toezegging dat die gaat worden uitgebreid. Nu zit de fitness nog in hetzelfde gebouw als de recreatieruimte maar er wordt een nieuw recreatiegebouwtje gebouwd vlak achter het zwembad en zo gauw dat klaar is kan die huidige ruimte bij de fitness worden getrokken. We krijgen dan een flinke fitnessruimte met hopelijk ook wat meer apparaten want nu is het hoofdzakelijk vrije gewichten en ik ben daar niet zo’n liefhebber van.

iets anders wat ons is toegezegd is een veldje om te voetballen, en die toezegging staat al een tijdje want ik hoorde er al over tijdens mijn sollicitatiegesprek in december. Het was er blijkbaar nog steeds niet van gekomen want toen ik hier voor het eerst kwam was er nog niks in zicht.

Tot er vandaag een mailtje kwam dat aanstaande woensdag de “Football Pitch” officieel geopend gaat worden. Vanaf woensdag kan er dus gevoetbald worden en daar ga ik zeker net als op Sakhalin weer aan meedoen. Jammer alleen dat mijn maat Colin net weg is want op Sakhalin voetbalden we samen met nog wat collega’s, vaak twee keer in de week.

Over Colin gesproken, hier nog een foto van zijn afscheid afgelopen woensdag:

Kijk, af en toe moet het eens mee zitten en dat was vandaag zo. Tot twee keer toe zelfs.

Wat het geval, een van de engineers vond het hoog tijd om een van onze grote contractors, een bedrijf wat Wood heet, te vertellen hoe wij Informatie Management doen en wat wij in dat opzicht van ze verlangen. Het was in vroeger tijden gebruikelijk dat wij vrij snel na het afsluiten van zo’n contract bij zo’n bedrijf langs gingen om precies dat te doen maar door de bezuinigingen komt dat weinig meer voor. Het gevolg is meestal een puinhoop aan data en documentatie, wat logisch is als er nooit duidelijk is uitgelegd wat de bedoeling is.

Maar goed, deze keer wil men dat dus op de ouderwetse manier aanpakken, en aangezien Wood er zelf ook om had gevraagd en mijn baas het er mee eens is mag ik samen met nog een collega naar het kantoor van Wood voor een Workshop over het bovengenoemde onderwerp. En het allerleukste is dat dat kantoor in Dubai zit…

We hebben het zo geregeld dat we de laatste dagen van mijn rotatie gaan, wat inhoudt dat ik vanuit Dubai na de Workshop direct naar huis vlieg. Daarvoor moesten natuurlijk wel mijn al geregeld vluchten worden omgeboekt, en dat had nogal wat voeten in aarde want de hoogste baas van afdelingen Financiën moest daar persoonlijk toestemming voor geven. Dat bleek gelukkig een makkie want mijn eigen baas had hem al verteld waar het over ging dus dat werd allemaal gisteren geregeld. 

Er moet ook nog voor een paar dagen een hotel worden geboekt in Dubai en dat was weer een heel ander verhaal, daarvoor moest de hoogste baas hier in Irak toestemming geven. Ik zag mijn geest al zweven want volgens mij heeft zo’n man toch wel belangrijker dingen te doen dan dit soort verzoeken afhandelen. Ik verwachtte dan ook niet veel toen ik hem vanmorgen mijn verzoek stuurde, maar tot mijn stomme verbazing kreeg ik binnen een paar minuten een email met goedkeuring van hem terug.

Dat was de eerste keer vandaag dat het meezat, en het werd nog mooier. Omdat ik nu vanuit Dubai naar huis vlieg en niet vanuit Basrah kan ik een dag eerder een vlucht naar huis nemen. Ik kreeg te horen dat er geen business class beschikbaar was voor de vlucht van acht uur ’s morgens, dus ik dacht dan maar de vlucht van kwart voor drie ’s middags, ben ik nog steeds ’s avonds voor tienen thuis als alles goed gaat. Krijg ik een mailtje, ons reisbureau had toch nog een plaats gevonden op de vlucht van acht uur ’s morgens.

En dat betekent dat ik een volle dag eerder thuis ben. Is dat mazzel of niet?

Vandaag even een paar foto’s van het KAZ kamp om een beter een idee te krijgen hoe het eruit ziet.

De eerste foto is een panorama-shot gemaakt staande voor de recreatiezaal, hetzelfde gebouwtje waar ook de fitnessruimte zit. Helemaal rechts zie je een rijtje barakken waar collega’s wonen en waar ik de eerste week dat ik hier was ook een tijdelijke kamer heb gehad. In het midden staat het administratie-gebouw en rechts daarvan zie je het restaurant. De open ruimte ervoor is het “centrale plein”, de plek waar we allemaal moeten verzamelen als er een alarm afgaat en waar is tijdens mijn vorige rotatie dus twee keer ’s avonds heb gestaan, een keer voor een oefening en een keer voor een vals brandalarm. De gebouwen waar ik woon kun je niet zien op de foto, die liggen helemaal rechts en vielen buiten beeld.

Op de bovenstaande foto zie je die barakken weer, het rechtse blok hierboven staat op de eerste foto helemaal links. Tussen de barakken zie je hier een stuk van de binnenmuur die rond het kamp loopt. Daarachter ligt een open ruimte met daarachter nog een tweede muur.

Op de laatste foto kijk je vanuit het standpunt van de vorige foto naar links. Achteraan zie je weer de binnenmuur en achter het pad een van de vele hangplekken waar je met collega’s kunt kletsen en waar gerookt mag worden. Op dit moment wordt er nog niet zoveel gebruik van gemaakt omdat je er overdag gebakken wordt en het ’s avonds nog te heet is. Het schijnt dat er met name vanaf oktober veel meer gebruik van gemaakt gaat worden omdat het dan ’s avonds heerlijk buiten is. We gaan het zien.

Overigens, als je op de foto’s klikt krijg je ze in groter formaat te zien. Dat geldt overigens voor vrijwel alle foto’s.

Het is duidelijk merkbaar dat het zonnetje ’s morgens lager staat wanneer ik naar de kantine loop voor het ontbijt dan tijdens mijn vorige rotatie. Ook ’s avonds is het al eerder donker aan het worden, de zon is al bijna onder tegen de tijd dat we van kantoor naar het kamp zijn gewandeld. Dat komt uiteraard vanwege de verandering van de seizoenen want hoewel we hier een stuk zuidelijker zitten dan Nederland ten opzichte van de evenaar is het verschil tussen de seizoenen hier veel groter dan in Maleisië en op de Filipijnen waar we hebben gewoond.

Net als in Nederland zijn er hier ook vier seizoenen en op dit moment komt de zomer zo’n beetje aan z’n einden en gaan we langzaam aan de herfst in. Dat is merkbaar aan de temperatuur overdag die langzaam gaat afnemen, tot in de winter zelfs tot hooguit zo’n achtentwintig graden, maar vooral aan de temperatuur ’s nachts. Nu al merk ik tijdens de wandeling naar kantoor dat het iets koeler is dan zeg twee maanden geleden, en tegen het eind van het jaar kan het zelfs ’s nachts tegen het vriespunt worden. Dat wordt dus toch een jas of in ieder geval een vest of trui meenemen…

Op de foto zie je het pad wat ik afloop van de ingang van het gebouw waar ik “woon” richting het restaurant, waarvan je nog net de bovenkant ziet boven de containers. Die containers zijn overigens de onderkomens van ons beveiligingspersoneel. Het ziet er misschien nogal primitief uit aan de buitenkant maar ze zijn van binnen van alle gemakken voorzien. Voor zover mogelijk in zo’n beperkte ruimte natuurlijk, en ik ben dan ook blij dat wij gewoon kamers hebben met toch wat meer ruimte. Dat we een raam hebben maakt daarbij weinig uit, om de warmte buiten te houden zit de zonnewering toch de hele dag dicht…

Naast onze woonbarakken is trouwens nog een kamp, het ABB kamp, wat ook helemaal uit containers bestaat. Daar zit hoofdzakelijk ingehuurd personeel waaronder veel Indiërs. Ik was daar tot vandaag nog nooit geweest en ik heb daar ook niks te zoeken, behalve dan de fitnessruimte daar waar alleen maar cardio-apparaten staan. En omdat ik weer wilde gaan hardlopen ben ik vanavond daar naartoe gegaan voor een half uurtje lichamelijke inspanning op de loopband en de fiets. Iets wat ik in de toekomst beslist meer ga doen.

Vanmorgen toen ik aankwam bij kantoor en ik de deur opende hoorde ik achter me miauwen. En ja hoor, een zwerfkat die lekker tegen het hek lag toen ik aankwam lopen kwam naar me toe, blijkbaar in de verwachting dat ik wat te eten bij me zou hebben. Helaas was dat niet zo en nadat ze nog even had zitten miauwen ging ze weg toen ik naar binnen ging.

Er zitten de nodige zwerfkatten op het fabrieksterrein en daar wordt weinig aan gedaan want ze houden het ongedierte enigszins op peil. Zwerfhonden zijn er ook al zien we ze vrijwel alleen van een afstandje want ze zijn nogal schuw. 

Er zijn ook nog andere dieren hier, zoals vogels. Meestal zijn het soorten die we in Nederland ook kennen, zoals mussen en duiven. Mogelijk zitten er nog andere soorten ook maar aangezien ik geen erkende vogelaar ben is dat voor mij lastig te zien, voor zijn het allemaal mussen.

Naast de bovengenoemde, tamelijk onschuldige, diersoorten zijn er ook een paar waar we voor moeten uitkijken. Zo zijn er de “camel spiders”, of kameelspinnen zoals ze in het Nederlands heten (rolspinnen is ook een Nederlandse naam voor deze krengen). Meest opvallende kenmerk van deze spinnen is dat ze groot zijn, ze kunnen poten hebben van wel dertien centimeter lang. Ze zijn erg snel en kunnen gemeen bijten al zijn ze niet giftig. Een collega heeft er vanavond een paar gespot op de weg naar de poort toen hij aan het hardlopen was.

Maar het meest gevaarlijke beest is de Sand Viper (Zandadder), een uiterst giftige slang die overigens ook in Europa voorkomt, zij het niet in Nederland. Het vervelende van deze slangen is dat ze in het woestijnzand moeilijk te zien zijn door hun camouflagekleuren, ze zijn heel erg snel en hun beet kan zelfs dodelijk aflopen. Gelukkig wordt er op het fabrieksterrein regelmatig op dit soort ongedierte gecontroleerd en de kans dat we er binnen de muren een tegenkomen is vrijwel nul.

Je zou waarschijnlijk denken dat er hier ook kamelen voorkomen, en dat zal ook wel alleen heb ik ze nog niet gezien, alleen maar kuddes geiten. En nog even over die kat van vanmorgen, nadat ik dat fotootje naar Riet had doorgestuurd kreeg ik meteen een berichtje terug, “Je mag hem niet meenemen”…

Ik heb al eens geschreven over het feit dat de arbeidsethiek van de Irakezen niet helemaal overeenkomt met die van de Nederlanders. Er zijn uiteraard ook zat Nederlanders die niet bepaald model-werknemers zijn maar de Irakezen hebben wel heel vreemde ideeën over de dagelijkse arbeid. Ze worden geacht te werken van acht tot twee, en dat is dus al niet echt overdreven lang, maar ze komen ook wanneer ze daar zin in hebben. Je weet dus nooit wanneer ze op het werk verschijnen.

De twee Irakezen in mijn team, Mustafa en Mohammed, zijn daarop geen uitzondering maar er wordt in het algemeen binnen IT (als het werkt tenminste) iets aan gedaan. Alle teamleads, waaronder ik, moeten bijhouden wanneer een Irakese werknemer niet op het werk verschijnt zonder dat vooraf gemeld te hebben.

Nu begint morgen de viering van het Offerfeest (Eid Al-Adha) en dan is iedereen drie dagen vrij. Heel veel Irakezen hadden gisteren en vandaag vrij genomen zodat ze inclusief de twee aansluitende weekenden ruim anderhalve week vrij zijn. En zoals gezegd, vrij nemen betekent hier niet zozeer het opnemen van een officiële vrije dag maar gewoon niet komen opdraven.

Gistermorgen kwam Mohammed onverwacht op kantoor en toen die gistermiddag naar huis ging verzekerde hij me dat hij ook vandaag zou komen. Van Mustafa kreeg ik gistermorgen bericht dat hij niet op het werk zou verschijnen met daarbij de merkwaardige toevoeging dat hij dinsdag weer zou komen; merkwaardig, omdat het vandaag maandag is en dinsdag een officiële vrije dag en dan komt hij dus zeker niet.

En zoals ik al had verwacht, ze kwamen vandaag allebei niet. De rest van de week zal het rustig zijn op kantoor en we zien wel weer wie er na het weekend op het werk verschijnt…

De foto van vandaag heb ik gemaakt na de lunch terwijl ik op een overdekt plekje in de schaduw op de bus zat te wachten. Rechts achteraan zie je het restaurant oftewel de DFAC (Dining Facility) zoals ze het hier noemen.

Er is een reden waarom mijn back-to-back Sachin en ik onze rotaties zodanig hebben afgestemd dat we op een donderdag aankomen in Irak, en dat is omdat dat vlak voor het weekend is. De eerste twee werkdagen, de vrijdag en de zaterdag, is het dan lekker rustig op kantoor want alle Iraakse collega’s zijn dan vrij. Je hebt dan mooi tijd om je weer een beetje in te werken na een afwezigheid van vier weken.

En een rustig begin van mijn werkperiode kon ik wel gebruiken want ik had de nodige nachtrust gemist tijdens het reizen en gisteravond ben ik dan ook al heel vroeg als een blok in slaap gevallen. Vanmorgen werd ik gewekt door de wekker, een teken dat ik nog niet helemaal terug ben in mijn normale ritme.

Net als tijdens mijn vorige rotatie wandelde ik na het ontbijt op mijn gemak naar kantoor waar ik als eerste aankwam en dus voor een gesloten deur stond. Gelukkig kwam net op dat moment de bus aan en daarin zat een van mijn collega’s die een sleutel heeft dus ik kon alsnog naar binnen.

Er was weinig veranderd sinds de laatste keer dat ik hier was maar het eerste wat me opviel was dat we eindelijk een handendroger hebben in de toiletten. Hoewel er wasbakken zat zijn om je handen te wassen waren er geen handdoeken of tissues aanwezig zodat je altijd maar moest zien hoe je je handen weer droog kreeg. Gelukkig hoef ik daar dus mijn zakdoek of mijn broekspijpen niet meer voor te gebruiken…

Die toiletten zijn toch al een verhaal apart want er is bijvoorbeeld ook geen toiletpapier. Dat klinkt vreemd maar hier is het gebruikelijk om een soort doucheslang naast het toilet te hebben voor het reinigen achteraf. Ja, dat geeft een natte boel, ik weet ook niet precies hoe ze dat doen zonder je kleren zeiknat te laten worden en daarom gebruik ik die methode zelf nooit.

Ik neem gewoon zelf een toiletrol mee vanuit mijn kamer, maar dat geeft toch een beetje een campinggevoel op je werk. Misschien werkt het makkelijker met die hurk-toiletten (het bekende gat in de grond), want zo zien drie van de vier toiletten er uit, er is er maar een met een gewone toiletpot.

Nog een onhebbelijkheidje van de toiletten is dat de deuren allemaal naar binnen open gaan. En alweer, dat zal minder hinderlijk zijn bij de hurk-toiletten maar bij het ene toilet met de toiletpot is het ronduit lastig om je naar binnen te wurmen. Temeer omdat die kraan met doucheslang ook precies aan de muur zitten aan de kant waarlangs je naar binnen moet.

Je ziet, het is allemaal weer even wennen…

Hoewel er nog steeds hier en daar relletjes zijn lijken die zich nu hoofdzakelijk te beperken tot de steden en de meeste zijn kleinschalig en vreedzaam. De veiligheidstroepen beschermen nu de olievelden en treden met harde hand op wanneer nodig en dat zal het animo tot demonstreren wel hebben doen afnemen. Daarnaast is er ook het nieuws dat de regering onmiddellijke maatregelen heeft toegezegd met betrekking tot het elektriciteitsnet en er wordt veel geld vrijgemaakt voor het creëren van banen, en ook dat zal zeker hebben toegedragen aan het feit dat het nu een heel stuk rustiger is in de regio.

Dit heeft er ook toe geleid dat we gisteravond al een bericht kregen dat het reizen vanaf woensdag, dus morgen, weer wordt hervat en dat is voor mij goed nieuws want aanstaande donderdag vertrek ik als alles goed gaat naar huis voor mijn eerste periode van vier weken verlof. Ook voor mijn back-to-back Sachin is het goed nieuws want hij verkeerde ook in onzekerheid of hij het land wel in zou kunnen en dus niet wist of het wel zin had om vanuit Canada te vertrekken.

Het nieuws van gisteren dat de Emirates vlucht was gecanceld bleek ook minder ernstig dan het in eerste instantie leek. De vlucht was namelijk niet gecanceld vanwege de rellen maar omdat er niet voldoende grondpersoneel het vliegveld had kunnen bereiken om de vlucht af te handelen. Dat gebrek aan aanwezig personeel had overigens wel weer met de demonstraties te maken, ze konden door de situatie in en rond de stad niet op hun werk komen. Alle collega’s die op die Emirates vlucht hadden moeten zitten zijn met een andere vlucht alsnog vertrokken.

Vandaag is mijn op een na laatste volledige werkdag en dat betekent dat ik zo langzamerhand al dingen moet gaan regelen ten aanzien van de overdracht naar Sachin. Hij moet natuurlijk weten wat er allemaal gebeurd is in de vier weken dat ik hier ben geweest en wat voor activiteiten hij moet gaan oppikken. Aan het begin van mijn rotatie was er ook een overdracht van Sachin naar mij maar in zijn achtergelaten berichten bleken nogal wat hiaten in te zitten en dat moet natuurlijk verbeteren. De beurt is nu aan mij en ik hoor dan wel van hem of ik volledig genoeg ben geweest. 

We hebben uiteraard de mogelijkheid om via WhatsApp te communiceren maar we hebben stilzwijgend besloten dat we elkaar zo min mogelijk lastig willen vallen buiten werktijd. Vrij is tenslotte vrij, nietwaar. In ieder geval is het aftellen nu serieus begonnen!

Vanmorgen heb ik een foto gemaakt vanuit de gang van het gebouw waar mijn kamer is. In de verte link zie je de fabriek waarachter de kantoren liggen waar ik werk. Op de voorgrond zie je de containers van het ABB kamp, die zijn niet voor opslag of zo maar dienen ook als woonruimte, twee kamers per container:

Twee dagen geleden vertelde ik al dat het onrustig was in Basrah, met demonstraties tegen het regeringsbeleid. De onvrede gaat over de omstandigheden in de regio, met heel veel stroomstoringen, geen fatsoenlijk drinkwater en een hoge werkeloosheid, en dat alles zonder dat er uitzicht is op verbetering op korte termijn.

De regering heeft al van alles beloofd, zoals een waterzuiveringsinstallatie en meer werkgelegenheid, maar tot nu toe is daar nog niets van terecht gekomen. En nu ook door de stroomstoringen de airco’s niet of nauwelijks werken loopt de temperatuur letterlijk en figuurlijk hoog op. De regering heeft speciale veiligheidstroepen naar de regio gestuurd en dat heeft al tot verscheidene escalaties geleid waarbij zelfs doden zijn gevallen. De meeste demonstraties verlopen overigens zonder geweld en zijn alleen maar lastig omdat er gebouwen en wegen worden geblokkeerd.

Wij beginnen de gevolgen ook te merken dankzij die blokkades want het personeel wat uit Basrah moet komen is vandaag niet op het werk verschenen. Het gevolg was halflege kantoren en volle prullenbakken. Ook heeft de regering om uitbreiding van de demonstraties tegen te gaan het Internet in het hele land plat gelegd zodat er geen gebruik gemaakt kan worden van sociale netwerken waarmee opgeroepen kan worden tot demonstreren. Wij werken nu op een back-up netwerk via een satellietverbinding, maar dat is behelpen want er valt op sommige momenten nauwelijks te werken. Ook de dagelijkse transporten van ons kamp naar andere fabrieken zijn stilgelegd uit voorzorg.

In het kamp zelf waar ik zit is alles rustig, we horen van alles maar merken er zelf behalve onze trage computer-verbindingen niks van. Tot nu toe is het dus gewoon “Alles wel aan boord”…

Zit ik gisteravond lekker te eten in het restaurant, gaat opeens het alarm af. Niet het brandalarm of het beveiligingsalarm maar het alarm wat aangeeft dat we allemaal naar de verzamelplekken in het kamp moeten gaan. Het duurde toch een paar tellen voordat iedereen zich realiseerde dat er geen oefening was aangekondigd dus besloten we toch maar naar buiten te gaan, met achterlating van de halfvolle en soms zelfs nog helemaal volle borden.

Nadat we verzameld hadden op het centrale plein werd na een minuut of tien een einde gemaakt aan de onzekerheid. Het was wel degelijk een echt alarm en geen oefening, er was ergens een brandalarm te zijn afgegaan maar het bleek na onderzoek loos alarm te zijn. We konden dus terug naar ons inmiddels niet meer zo warme eten.

Hoewel ik me geen seconde onveilig heb gevoeld vroeg ik me toen het alarm afging in eerste instantie af of het mogelijk iets te maken had met de onrust op diverse plaatsen in het land. Er zijn namelijk in Basrah zelf en rond de noordelijker gelegen olievelden demonstraties geweest waarbij er wegen werden geblokkeerd en ook de toegang tot het olieveld van Noord Rumaila, waar wij gas van betrekken. Er werd gedemonstreerd voor werkgelegenheid op de olievelden, want met een werkeloosheid van dertig procent van de bevolking is het velen een doorn in het oog dat er zoveel buitenlanders werken in plaats van lokale Irakezen.

Daarbij gaat het niet zozeer om mensen zoals ik maar meer de “gewone” banen waarvoor vaak personeel uit India en Pakistan wordt gehaald. Tel daarbij op de heel vaak voorkomende stroomstoringen en het steeds brakker wordende water uit de kraan, dan lijkt het logisch dat bij veel mensen het kookpunt zo’n beetje bereikt was.

Hier in de buurt was er overigens helemaal niks van te merken, dus het afgaan van het alarm kwam gewoon op een ongelukkig moment. En over het kookpunt gesproken, we hebben deze week de vijftig graden aangetikt…

Ik had vanmiddag een privé bus terug naar het IT-gebouw want ik was de enige passagier van de kwart-over-twaalf-bus. Hoewel deze rit nooit veel passagiers heeft is dit toch de eerste keer dat ik helemaal alleen zat. Dit in tegenstelling tot de bus van half twaalf op weg naar de lunch, want die zit altijd bomvol. Zo vol zelfs dat ik een tegenwoordig een geniepige truuk uithaal om verzekerd te zijn van een plekje: ik stap een halte eerder in dan de halte bij ons gebouw.

Die eerdere halte is namelijk ook het startpunt van de busroute en is maar twee minuten lopen vanaf het IT-gebouw. Als ik daar om vijf voor half twaalf aankom dan is de bus nog vrijwel leeg want alle Indiërs die daar altijd instappen doen dat pas vlak voor vertrek. Het alternatief is gewoon een kwartiertje wachten, maar er is geen garantie dat die volgende bus ook niet vol zit. Iedereen gaat namelijk om dezelfde tijd naar de lunch en dat is vanwege de openingstijden van het restaurant.

Die pendelbussen rijden de hele dag, van de vroege ochtend tot aan het begin van de avond, en ze rijden een vaste route. Er is een vast opstappunt in het KAZ kamp vanwaar de bus in een ruk doorrijdt naar de kantoren achter de fabriek, en daar zijn dan drie haltes waarvan die bij ons IT-gebouw de middelste is. In de “spits uren”, ’s morgens vroeg, tussen de middag en aan het eind van de middag, rijdt er ieder kwartier een bus, daartussen om het half uur en in het weekend is de dienstregeling aangepast.

In de bus is er behalve het pasjesritueel wat ik al heb beschreven bij mijn eerste werkdag bijna twee maanden terug nog een ritueel en dat is het verplicht dragen van de gordel. Alle stoelen zijn uitgerust met een heupgordel en die moet beslist om want anders gaat de bus niet rijden, de chauffeur houdt dat via zijn binnenspiegel in de gaten. Nu is die gordel wel voor de veiligheid maar het is toch een beetje een wassen neus. Ten eerste trekt vrijwel niemand die gordel strak want de chauffeur controleert alleen maar of hij vastgeklikt zit. En ten tweede is de maximum snelheid van de bus op het hele terrein maar twintig kilometer per uur en zelfs dat wordt door de vele verkeershobbels onderweg amper gehaald.

Die bus is dan ook maar weinig sneller dan lopen. Dat doe ik ’s morgens en ’s avonds al en eigenlijk zou ik tussen de middag ook wel willen lopen, maar met de huidige temperaturen op dat tijdstip is dat niet echt verstandig: vandaag werd er voor het eerst deze maand vijftig graden geklokt…

Het KAZ kamp heeft verschillende faciliteiten om te sporten en ik maar daar best veel gebruik van. De afgelopen jaren had ik al de gewoonte om drie keer per week naar de sportschool te gaan en hier in het kamp ga ik zelfs vier tot vijf keer per week.

De fitnessruimte is overigens niet groot en het aantal toestellen is beperkt. Er staat voor training met gewichten maar één toestel aanwezig, al kun je daar wel verschillende oefeningen op doen. De meeste andere sporters hier doen allemaal aan gewichtheffen waarvoor meerder toestellen beschikbaar zijn en heel veel “losse” gewichten, en dat is dan weer mazzel voor mij want dat ene toestel wat ik gebruik is vrijwel altijd vrij. Meer goed nieuws is ook dat de fitnessruimte binnenkort uitgebreid gaat worden en hopelijk komen er dan ook meer toestellen. Insh Allah, zoals ze hier op alles zeggen.

Ook voor conditietraining is het aantal toestellen beperkt, alleen een cross-trainer en twee roeiapparaten. Nou schijnt er in het naastgelegen kamp ook een fitnessruimte te zijn met wat toestellen voor conditietraining maar daar ben ik nog niet geweest. In plaats daarvan ga ik liever naar het zwembad. Dat zwembad is weliswaar niet breed, je kunt met niet meer dan drie naast elkaar zwemmen, maar het is wel vijfentwintig meter lang. Heel geschikt dus voor het zwemmen van baantjes en dat doe ik dan ook regelmatig.

Het water in het zwembad is trouwens verrassend koud en behalve dat het goed voor je conditie is is een duik dus ook nog lekker verfrissend. Er moet wel een koelinstallatie aanwezig zijn om de watertemperatuur zo laag te houden want met een buitentemperatuur van tegen de vijftig graden overdag zou het water aan het begin van de avond zo’n beetje moeten koken…

De wind waait nog steeds vanuit het zuiden en dat betekent dat we nog steeds de rook over ons heen krijgen van de flares, en dat is te ruiken. Vaak valt het overigens wel mee, af en toe ruik je het wat sterker, de lucht van verbrande olieresten. Wat vervelender is is dat ik een stankprobleem in de badkamer heb, en ik ben niet de enige.

Ik woon in een van de nieuwste blokken in het kamp (op de foto het achterste van de twee gebouwen) en ik zit op de tweede verdieping. Op zich hebben we een prima kamer maar mijn maat Sachin, die de kamer bewoond als ik er niet ben, vertelde me tijdens mijn vorige bezoek al dat er wat problemen waren met de badkamer. Het schijnt dat daar een stevige rioollucht hing en dat is natuurlijk niet echt fris. Sachin vertelde me ook dat hij er niet achter kon komen waar die lucht vandaan kwam en dat de enige remedie was de badkamerdeur dicht houden en de lucht verder voor lief nemen.

Het bleek toen al dat onze kamer niet de enige was die er last van had, er bleken er meer te zijn maar om niet duidelijke redenen hebben sommige kamers er meer last van dan andere. Een collega die ons erover hoorde praten wist gelukkig raad, hij vertelde dat het door het afvoerputje tussen het toilet en de douchecabine kwam. Het schijnt dat daaronder geen zwanenhals is gemonteerd (wat natuurlijk gewoon standaard zou moeten zijn) en de oplossing was dan ook simpel, het afvoerputje afplakken met tape.

Toen ik hier aankwam was er dan ook geen enkel stankprobleem, totdat ik een paar dagen geleden ’s avonds terugkwam in mijn appartement. De schoonmaker had de badkamerdeur open laten staan en de putlucht kwam me meteen na het openen van de voordeur tegemoet. De schoonmaker had namelijk ook de tape van het putje verwijderd. Nou heb ik hier geen tape, en ik vermoedde al dat dit in opdracht was gebeurd dus voordat ikzelf iets ging doen deed ik eerst navraag. En inderdaad, er was een reden voor: blijkbaar is er in een kamer waar ook het putje was afgeplakt een gevalletje van overstroming geweest en nu mogen de putjes dus niet meer worden afgesloten.

Lekker dan, want de lucht was niet te harden. Een van de oplossingen was het regelmatig doorspuiten van het putje, wat wel hielp niet afdoende, en gelukkig kreeg ik een beter idee. Ik sneed een stuk af van een stuk zeep, propte dat in de pijp onder de vlotter van het afvoerputje zodat het net de pijp niet helemaal afsloot en voilà, het probleem was opgelost. Waarschijnlijk zal de zeep wel smelten op den duur maar we hebben een doorlopende aanvoer van zeep, en we hebben al een paar stukken op voorraad dus we kunnen voorlopig nog wel vooruit. In ieder geval totdat ze dit probleem structureel hebben aangepakt. Als dat tenminste gebeurt…

Iets wat van mij hier verwacht wordt en wat ikzelf heel erg leuk vind is het helpen van mijn collega’s met hun Engels. Je zou verwachten dat dat gedaan zou worden door iemand die Engels als moedertaal heeft maar die spreken meestal te snel of hebben een dik accent (Schotten…), en dat maakt het voor de Iraki’s grappig genoeg moeilijker om ze te verstaan dan mij. Vandaar het speciale verzoek aan onder andere mij en mijn maat Sachin (die weliswaar uit India komt maar al twintig jaar in Canada woont) om te helpen met gesprekken en ook lessen.

De vorige keer dat ik hier was heb ik al zo’n les bijgewoond om eens te kijken hoe het gaat, en eerlijk gezegd schrok ik toen van het niveau van vrijwel alle Iraki’s. Sommige kunnen Engels sprekend redelijk uit de voeten maar een stuk tekst oplezen gaat bij de meesten heel erg moeizaam en het is vaak duidelijk dat ze het wel lezen maar absoluut niet begrijpen wat er nu eigenlijk staat. Mijn Iraakse baas is bijvoorbeeld een hele aardige man maar zijn Engels is heel erg slecht en als we met elkaar praten (wat hij graag en veel doet) moet mijn teammaat Mustafa regelmatig bijspringen om te vertalen.

Vandaag heb ik zelf mijn eerste les gegeven. Geen onverdeeld succes voor wat betreft de opkomst want van de drie genodigden was alleen Mustafa er, maar die was wel heel erg enthousiast en dat maakte een hoop goed. Ik probeerde vooral om hem veel te laten praten want hoewel hij een van de Iraki’s is die het beste Engels spreekt is het nog steeds tweede-klas-middelbare-school niveau met veel versprekingen.

Ons gesprek ging aan de hand van een plaatje uit een Engels lesboek waarop een winkelstraat te zien was en we raakten in een gesprek over winkels en straten in Basrah, en over de winkel van Mustafa’s eigen ouders, hoe een Iraakse familie allemaal samen eet en nog veel meer. Erg leuk, en ik heb zelf ook zo het nodige geleerd over het leven in Irak, zelfs een beetje over de periode na de laatste oorlog, iets waar in principe niet over gesproken wordt.

Mijn baas spreekt zoals gezegd ook graag Engels omdat hij het beter wil leren spreken maar hij heeft nog een lange weg te gaan. Vooral sommige woorden willen er maar niet goed uit komen ondanks onze voortdurende aanwijzingen. Zo heeft hij het nog steeds over “elekketrikketie” (electricity) en hij heeft ook een airco in de “chicken” (kitchen dus…).