Vanmorgen zat ik in een “online” vergadering, met mijn koptelefoon op pratend met mensen die op verschillende kantoren elders (onder andere in Dubai) zaten. Lekker vlot ging het allemaal niet want bij tijd en wijle kon ik mezelf niet eens horen praten, laat staan de mensen aan de andere kant van de lijn verstaan. De geluidsoverlast werd niet veroorzaakt door de verbouwing, want de herrie daarvan viel op dat moment eigenlijk best wel mee en dat was ook de reden dat ik niet een rustiger plekje had opgezocht met mijn laptop en mijn koptelefoon.
Nee, het probleem was dat tijdens deze vergadering de kamer waar ik zit vol stroomde met Irakezen die allemaal luidkeels gesprekken begonnen met de andere aanwezigen in de kamer. Normaal zitten we met zijn zessen in deze kamer waarvan ik de enige “buitenlander” ben, en vandaag waren er twee niet eens aanwezig dus zo druk was het in eerste instantie niet. Dat veranderde toen er nog een man of zes, zeven de kamer binnenkwamen. Groot is de kamer niet dus stond de kamer in een mum van tijd vol. En zoals ik al eerder verteld heb, bij Irakezen is het zo dat een gesprek inhoudt dat iedereen tegelijk praat. Of schreeuwt eigenlijk, want om gehoord te worden gaan ze steeds luider praten. Het lijkt soms zelfs op slaande ruzie, al weet ik inmiddels dat dat niet zo is.
Wel is het zo dat ze echt totaal schijt hebben aan wie er verder aanwezig is en er eventueel last van zou kunnen hebben. Omdat dit een wekelijkse vergadering is en het geen enkele zin heeft om te vragen of het wat zachter kan heb ik besloten tot een andere aanpak. Deze vergadering wordt nu voortaan na twee uur ’s middags gehouden want dan zijn alle Irakezen opgerot naar huis…
Vanmorgen was het helemaal raak want er werd geboord in de muur grenzend aan onze kamer, waarbij horen en zien je verging! Toen mijn Irakese collega’s binnenkwamen wilden ze natuurlijk allemaal een praatje met me beginnen maar dat was totaal onmogelijk. We konden elkaar absoluut niet verstaan en zelfs met schreeuwen was er niet boven het lawaai uit te komen.
We vlogen onderweg zonder problemen over de grote Amerikaanse vloot die in opperste staat van paraatheid in de Perzische Golf ligt en we landden keurig op tijd. Ik was vlot door de paspoortcontrole en door de bagagecheck, waarna ik in de hal aanschoof bij een paar collega’s. We moesten vrij lang wachten voordat we in de taxi’s konden stappen die ons naar de bussen van ons konvooi naar KAZ brachten want er moest gewacht worden op een collega die met een andere vlucht aankwam.
We hebben sinds gisteren een dip in de temperaturen en dan met name ’s morgens vroeg. Liep ik eergisteren nog fluitend in een polo-shirt naar kantoor na het ontbijt, gistermorgen bleek dat eigenlijk veel te koud en liep ik met het kippenvel op mijn armen. het was niet alleen frisser dan de dag ervoor maar er stond ook nog eens een koude noordenwind. Toen ik het weerbericht checkte zag ik dat dit nog een paar dagen gaat aanhouden dus vanmorgen heb ik mijn vest maar weer aangetrokken en dat bleek allesbehalve overbodig voor de ochtendwandeling.
Vandaag was er de kraker tegen de nummer 1 van de ranglijst, Noordwijk. Quick Boys, momenteel tweede, had vijf punten achterstand op de ranglijst dus om toch nog een beetje zicht te houden op de titel moest er perse gewonnen worden. De belangen van deze aloude streekderby (volgens mij zelfs de oudste want hij was tot vandaag al zevenenzeventig keer gespeeld) waren dus nog groter dan het prestige alleen.
Zo heb je de Woestijn Cobra, maar die komt hoofdzakelijk in het noorden voor. Listiger zijn de vijf soorten adders die hier in de woestijn voorkomen en die zijn vrijwel zonder uitzondering hartstikke giftig. Niet dat je er in alle gevallen gelijk dood aan gaat maar het is toch wel zaak om snel een anti-serum toegediend te krijgen.
Het spektakel deed denken aan de beelden van de Tweede Golfoorlog toen al die olieputten in brand waren gestoken. Hoe dan ook, het leverde de stank op van verbrande olie in het kamp en dat kan allemaal toch niet erg goed zijn voor het milieu en de gezondheid. Maar als er wordt gevraagd naar de luchtkwaliteit (dat doen we best wel af en toe) dan is het antwoord steevast dat het “binnen de gestelde normen valt”. Jaja…
Eigenlijk is het heel simpel om je PPE aan te vragen, ik heb het al maanden op mijn agenda staan maar ik heb het gewoon laten versloffen omdat er geen directe noodzaak was. Stom natuurlijk, want als er zich opeens een noodzaak zou voordoen dan heb ik nog niet eens een aanvraag ingediend. Ik heb dus al tijdens mijn vorige shift het aanvraagformulier ingevuld en dat eindelijk vorige week ingediend. Ook dat was heel simpel, twee handtekeningen van verschillende bazen en een van de Irakese collega’s deed de afhandeling.
Ik had het gisteren al aangekondigd, vandaag was de eerste dag in overhemd met korte mouwen. Zelfs vanmorgen was dat net als gisteren al prima te doen want de temperatuur was prima en er was weinig wind. Wel had ik mijn regenjack meegenomen in mijn rugzak want er werden onweersbuien voorspeld.
Toen ik vanmorgen buiten kwam en naar de lucht keek was mijn eerste reactie “We krijgen regen”. Dat was natuurlijk ingegeven door mijn Nederlandse instinct wat onmiddellijk reageerde op de donkere wolken boven het kamp. Het waren alleen geen donkere wolken maar de rook van het affakkelen die voor de verandering eens recht over het kamp kwam. Dat gebeurt gelukkig niet zo heel vaak want die rook is niet alleen een smerig gezicht, het stinkt dan ook nog eens naar de verbrande olie.
De weersvoorspelling gaf regen aan maar dat zegt op zich niet zo veel hier. Vanmorgen was het weliswaar droog maar wel zwaar bewolkt, sterker nog, het leken wel Hollandse luchten! Dat bleef ook het grootste gedeelte van de dag zo, veel zon hebben we niet gezien maar gelukkig was de temperatuur nog wel redelijk.
Het was regenachtig bij aankomst in Dubai. Er was ’s nachts ook de nodige regen gevallen en dat had wat problemen opgeleverd voor het vliegverkeer waardoor ons toestel niet meteen kon landen maar eerst nog een half uurtje moest rondcirkelen voordat de landing kon worden ingezet. Dat kwam mij overigens best uit want ik zat een film te kijken die ik nu mooi kon afkijken, en bovendien betekende het een half uur korter wachten op de luchthaven op mijn volgende vlucht.
Als dit tijdens een droge periode was gebeurd dan was het waarschijnlijk een echte zandstorm geweest, maar deze keer viel dat mee omdat er nog regen was gevallen en het zand daardoor nog vochtig was. Het wandelen viel vanmorgen nog wel mee omdat de wind eigenlijk pas in de loop van de ochtend aantrok, maar tussen de middag werden we zowat de hekken in geblazen. Dat was overigens voor al het zwerfvuil op het fabrieksterrein wel het geval, dat werd echt tegen het hek aan de overkant van de weg langs de fabriek geblazen.
De afgelopen dagen zat de wind in de zuidhoek, en zoals gezegd betekent dat aanvoer van vochtige lucht. We hebben dan ook de nodige regen gehad, met name ’s nachts, maar daar stond tegenover dat er minder wind was en de temperaturen waren een stuk aangenamer dan de dagen daarvoor. Overdag was het de laatste twee dagen wel droog maar omdat het overwegend bewolkt was hebben we de zon niet of nauwelijks gezien.
Ik besloot voor optie twee te gaan en vanmorgen wandelde ik dus naar het kamp met behalve mijn gebruikelijke rugzak ook een plastic tas met daarin een doos van piepschuim, bevattende mijn lunch bestaande uit twee broodjes met beleg, een appel en een ei, een bekertje yoghurt en plastic bestek.
