Nee, er is behalve een kleine verkoudheid met mij niks aan de hand maar mocht dat toch zo zijn dan is er medische zorg beschikbaar in het KAZ kamp want er is een kleine kliniek met een eigen ambulance. Ik ben denk ik een van de weinige mensen in het kamp die de kliniek nog niet van binnen heeft gezien. Iedereen onder de zestig, en dat zullen toch wel de meesten zijn, moet iedere drie maanden bloed af laten nemen om getest te worden op HIV en andere enge ziektes en dat gebeurt uiteraard in de kliniek. Ik hoef dat dus niet, maar laten we het er maar op houden dat het een goed teken is dat ik de kliniek nog niet heb bezocht.

Er worden trouwens in geval van ziekte geen halve maatregelen genomen hier, met name als het gaat om iets wat eventueel besmettelijk kan zijn. En dat hoeft niet eens iets ernstigs te zijn. Het is al twee van mijn maten overkomen dat ze dagenlang op hun kamer in quarantaine hebben gezeten met een simpele ooginfectie. Ze hadden allebei toevallig onafhankelijk van elkaar dezelfde aandoening, een ooginfectie die weliswaar niet ernstig maar wel heel besmettelijk was.

Ze moesten van de dokter op hun kamer blijven en mochten er onder geen voorwaarde uit. Er werd een brief op de deur geplakt dat niemand zonder beschermende maatregelen hun kamer binnen mocht komen. Ze konden doorgeven wat ze wilden eten, dat werd dan gebracht maar op een stoel buiten de kamer neergezet waar ze het zelf moesten pakken. Ze kregen alleen plastic bestek, hun was werd apart gedaan en ook als hun beddengoed werd verschoond (door personeel met beschermende kleding, monddoekjes en handschoenen aan) werden de gebruikte lakens en slopen apart gewassen.

En dat allemaal om te voorkomen dat er hier een epidemie zou uitbreken, want als veel personeel daarom niet aan het werk kan dan kan zelfs zoiets als een oogontsteking een behoorlijke productieverstoring veroorzaken…

Vooraf had ik eigenlijk een hoopje dat de winter in Irak al een beetje geweken zou zijn en dat de temperaturen hoger zouden zijn dan tijdens mijn laatste shift in december, maar dat viel tegen. Ik merkte het eigenlijk al de eerste avond, toen het weer flink afkoelde toen de zon eenmaal was ondergegaan. Gistermorgen tijdens de eerste wandeling naar kantoor had ik me gelukkig voorbereid met een vest en daarover nog eens mijn regenjack, en dat was niks te veel, sterker nog, ik had spijt dat ik mijn sjaal niet had omgedaan.

Het is misschien niet wat je zou verwachten maar het kan hier in de woestijn ook knap koud zijn, en dan met name ’s nachts. Als de zon eenmaal opkomt dan warmt het wel weer op tot een graad of achttien maar hoewel redelijk aangenaam is het dat nog steeds niet erg hoog. Tijdens de wandeling tussen de middag naar het kamp voor de lunch hou ik dus voorlopig nog mijn vest aan want de straffe wind doet het nog koeler aanvoelen.

Wat ik ook had verwacht is dat de zon al wel op zou zijn ’s morgens vroeg als ik naar kantoor wandel maar ook dat is nog niet het geval. Pas na zessen begint het te gloren aan de horizon en dat betekent dat ik nog wel een tijdje in het donker loop ’s morgens. Daar staat dan wel weer tegenover dat het aan het einde van de werkdag nu nog wel licht is, al is het net aan.

Kortom, het is hier dus nog steeds winter, ook al is die anders dan de winter in Nederland…

Dat was effe schrikken vanmorgen toen ik wakker werd om vijf uur want ik hoorde regen op het dak kletteren. En slecht weer is geen goed nieuws als je moet vertrekken want de luchthaven van Basrah heeft geen voorzieningen voor vliegverkeer bij slecht weer en dan zouden vluchten weleens kunnen worden gecanceld. Ik hoopte dus maar dat het weerbericht wat ik gistermiddag had gezien gelijk zou krijgen en dat het rond het middaguur droog zou worden.

Daar zag het in eerste instantie niet naar uit. Toen ik naar het restaurant liep voor het ontbijt was de regen afgezwakt tot een mals buitje bij een overigens opvallend milde temperatuur, maar toen ik na het ontbijt weer naar buiten kwam stortregende het. Het was duidelijk, lopen naar kantoor was deze keer geen optie en ik nam dus de bus maar kon niet voorkomen dat ik tijdens de run van honderd meter naar de bushalte aardig nat regende. Aangekomen op kantoor las ik gauw het laatste weerbericht en dat zag er gelukkig gunstig uit, het zou al rond negen uur stoppen met regenen waarna de zon zou doorbreken. Het hield in feite om zeven uur al op met regenen, al bleef het in eerste instantie nog wel bewolkt.

Vroeg in de middag verdween ook de bewolking en tegen de tijd dat we aankwamen op de luchthaven van Basrah was de lucht strakblauw met alleen nog hier en daar wat wolkjes. Na het gebruikelijke spitsroeden lopen bij de security-checks was het inmiddels al bijna vertrektijd dus erg lang hoefde ik niet op de luchthaven rond te hangen. Dat was overigens maar goed ook want de business lounge bleek nog steeds gesloten…

De vlucht naar Dubai vertrok op tijd om kwart over vier en na een kleine anderhalf uur landden we op de luchthaven van Dubai waar het inmiddels donker was, mede door het tijdverschil want in Dubai is het een uur later dan in Basrah.

Met een taxi-limousine van Emirates werd ik naar het door Emirates beschikbare hotel gebracht waar ik kon verblijven tot mijn vervolgvlucht naar Amsterdam zou vertrekken. Dat was deze keer overigens niet het Le Meridien maar het ernaast gelegen Roda Al Bustan Hotel. Op de foto hierboven zie je overigens linksonder de luchthaven van Dubai toen we eroverheen vlogen en het hotel zou daar vlak boven helemaal links nog net zichtbaar moeten zijn. Niet dat ik het zie maar ik weet toevallig dat het daar ligt…

Misschien een beetje een raar onderwerp vandaag maar het is iets wat me wel bezig houdt. Ik verslijt hier namelijk sokken, dat is niet normaal meer, en ik heb ook al een paar schoenen de vuilnisbak in kunnen kieperen. Het merkwaardige hieraan is dat ik normaal gesproken nou niet bepaald bekend sta als iemand die snel schoenen en zelfs sokken verslijt, dus er is hier toch wat bijzonders aan de hand.

En ik denk dat ik weet wat het is. Allereerst loop ik hier veel, alleen al de wandeling naar kantoor en terug is al vier keer anderhalve kilometer op een dag. En die wandeling gaat ook nog een veelal over grind en steentjes, dat zit door het zand en het zit in het asfalt van de geplaveide wegen, en het zijn vaak ook van die kleine scherpe steentjes. Daar zit hem waarschijnlijk de kneep.

Tijdens mijn derde shift heb ik al een paar schoenen weg kunnen gooien waarvan de zolen van zowel de linker als de rechter schoen helemaal door waren. Nou waren het van die goedkope schoenen van zo’n internet aanbiedingen-site maar toch, ik had ze net zes maanden en ik had ze nou ook weer niet dag en dagelijks aangehad. Sokken is nog erger, ik gooi tijdens iedere shift twee tot drie paar sokken weg omdat er gaten in zitten. En voordat mijn moeder een opmerking maakt, mijn nagels zijn wel degelijk kortgeknipt!

De meeste van mijn collega’s hier hebben de oplossing al gevonden zag ik trouwens, die lopen of op van die lompe hoge werkschoenen (veel te warm!) of ze lopen op van die speciale wandelschoenen met verstevigde zolen. Die zien er weliswaar ook niet bepaald elegant uit maar het lijkt de enige oplossing. Ik ga dus als ik terug ben in Nederland maar eens een investering doen, en ook maar weer nieuwe sokken mee de volgende shift. Voor de derde keer al in een paar maanden tijd…

Een andere investering die ik voor hier had gedaan heeft inmiddels zijn geld wel opgebracht. Het winddichte regenjack heb ik iedere dag aan, en vanavond kwam het wel heel goed van pas want het regende tijdens mijn wandeling terug naar het kamp. Ik heb nog even getwijfeld of ik de bus zou nemen maar zo hard regende het nou ook weer niet. En het leek ook wel goed om alvast weer even te wennen, voor als ik straks terug ben in Nederland…

Vrijwel iedere ochtend zit ik met hetzelfde clubje aan het ontbijt: Ian uit Schotland die in hetzelfde gebouw werkt als ik en een directe collega van mij is, Haider die uit Bagdad komt en (als hij er is) Paul uit Engeland. Meestal loop ik na het ontbijt met Haider naar kantoor en gedurende de anderhalve kilometer lange wandeling praten we over van alles en nog wat.

Haider heeft ook veel in het buitenland gewerkt en is ook in Nederland geweest. Hij is altijd vol lof over Nederland (wat hij een voorbeeld vindt voor zijn eigen land) en mijn vragen aan hem gaan meestal over het leven in Irak, en met name over de verschillen tussen het noorden en het zuiden in het algemeen en tussen Bagdad en Basrah in het bijzonder.

Vandaag kwam al aan de ontbijttafel het onderweg religie ter sprake, iets waar we normaal gesproken heel voorzichtig mee zijn maar het was Haider zelf die erover begon. Hij is Sjiitisch, net als de meesten hier in het zuiden, maar desondanks moet hij weinig hebben van het fundamentalistische gedachtegoed wat vanuit Iran aan het overwaaien is. Volgens hem is het vroeger zo welvarende Basrah ten onder gegaan aan de religieuze fanatici, en hij ziet met lede ogen aan dat dat steeds meer vaste voet aan de grond aan het krijgen is.

Bagdad is dan ook blijkbaar veel moderner dan Basrah, al geeft hij toe dat er onder de noordelijke Soennieten ook gevaarlijke fanatici zitten en waar IS het bewijs van is. Haider maakt zich er vooral druk over dat er misbruik wordt gemaakt door sommige religieuze leiders van het gebrek aan onderwijs en analfabetisme onder de lagere bevolkingsgroepen om hun visie op het geloof door te drukken en op die manier veel volgelingen te krijgen. De meeste van die volgelingen geloven blindelings wat ze wordt verteld omdat ze niet beter weten.

Haider gaf nog een voorbeeld van hoe het fundamentalisme erin sluipt. Zijn beide zoons zijn gek op schaken, maar toen iemand (puur uit interesse) vroeg aan een van hen of hij van schaken houdt zei Haider’s zoon, “Nee, schaken is haram (slecht)”. Haider vroeg waarom hij dat in vredesnaam had gezegd en zijn zoon antwoordde dat zijn tante dat had gezegd. En die tante bleek het gehoord te hebben van een religieus persoon die dat op tv had gezegd…

En zo is het in Irak al net als overal, een kleine groep malloten krijgt doordat ze de grootste bek hebben veel invloed terwijl de meerderheid het gelaten over zich heen laat komen in de hoop dat het wel overwaait. Volgens Haider gaat dat laatste hier in het zuiden niet gebeuren…

Vandaag was weer een gewone dag want Tweede kerstdag wordt vrijwel nergens gevierd. Vanmorgen bij het ontbijt was de eetzaal dan ook weer helemaal in “normale” staat teruggebracht, alleen hadden ze alle kerstversiering gelaten waar het was en dus had het nog steeds een feestelijk tintje.

Het was alleen bijzonder rustig toen ik aankwam om even over half zes, er waren zegge en schrijven twee mensen die al zaten te eten en voor het buffet was geen rij, sterker nog er was daar niemand.

Je ziet hiernaast een foto van het “warme” gedeelte van het buffet. Hier staan de bakken met worstjes, scrambled eggs, bacon (van rundvlees uiteraard), pap, pannenkoekjes, french toast en noem maar op. Aan het eind rechts loop je de zaal weer in en daar vind je het fruit, brood, broodbeleg en diverse soorten cornflakes, oftewel de “koude” buffetten.

Hier komen we dus drie keer per dag, niet alleen voor het ontbijt maar ook voor de lunch en het diner.

Variatie is er zat want behalve dat er per maaltijd altijd heel veel keus is is er iedere dag ook nog eens een ander menu. Zo is de vrijdagavond “steak night” en de woensdag is “burger night”. Voor mij is de woensdag de vervanger voor de vrijdagavond thuis die traditioneel patat-avond is. De hamburger met patat smaakte vanavond dan ook weer heel best, al denk ik dat ik de volgende shift maar tubes mayonaise mee neem van thuis want wat hier doorgaat voor mayonaise…

Hoewel het de meeste expats wel bezighoud en de vraag “Ben jij hier met de Kerst of ben je thuis?” door vrijwel iedereen al aan iedereen is gesteld is er van een Kerstsfeer weinig te merken. Op kantoor zeker niet, wat natuurlijk niet vreemd is aangezien de meeste mensen hier moslim zijn en die vieren Kerst niet. Het is hier dan ook geen feestdag waarop iedereen vrij is, er wordt morgen gewoon gewerkt.

Het restaurant in het kamp is de enige plek waar wel een Kerstsfeer is. Dat werd de afgelopen twee weken al beetje bij beetje versierd met kerstverlichting, slingers en zelfs een paar kleine kerstbomen, en gisteren stonden er zelfs aan weerskanten naast de ingang twee Kerstmannen. Die zagen er overigens wel zodanig uit dat ik meteen visioenen kreeg van de Filipijnen waar ze ook gek op dit soort dingen zijn.

Allebei de Kerstmannen, niet levensgroot maar toch zeker een meter hoog, waren voorzien van een saxofoon en een van de twee bewoog zelfs swingend heen en weer op de maat van muziek. Niet helemaal de Kerstsfeer zoals we die in Nederland gewend zijn, maar meer zoals ik al zei die van de Filipijnen en waarschijnlijk ook van de Verenigde Staten waar zulke wanstaltigheden tenslotte hun oorsprong hebben.

Ja, wat zal ik er nog meer van zeggen, kijk zelf maar.

Vanmorgen werd ik buiten verrast door mist, en niet zomaar mist want dat hebben we al eerder gehad, maar echte dikke mist. Het zicht was hier en daar op donkere plekken minder dan vijftig meter.

Gek genoeg voelde het niet eens zo koud aan als gisteren, ondanks al dat vocht in de lucht en de toch nog steeds wel flinke wind. De verwachting was dat de mist na de opkomst van de zon wel snel zou verdwijnen maar dat gebeurde niet echt, het bleef tamelijk lang hangen tot wel een uur of tien.

De mist had deze keer ook grote gevolgen. Een paar collega’s die vandaag moesten vertrekken keken vanmorgen vroeg behoorlijk benauwd want als de mist zou aanhouden zou dat wel eens gevolgen kunnen hebben voor het vliegverkeer.

De luchthaven van Basrah is namelijk ondanks de modernisatie van de afgelopen jaren nog steeds niet uitgerust met apparatuur die het mogelijk maakt om vliegtuigen “blind” te laten landen bij slecht weer of slecht zicht. Mijn maat John ondervond dat een paar weken geleden toen zijn vlucht vanuit Dubai niet kon landen en terug moest keren naar Dubai. Niet dat hij het erg vond, hij “moest” nu een dagje langer doorbrengen in Dubai en de luchtvaartmaatschappij compenseerde hem met een gratis business-class ticket, vrij te besteden…

Het is dus niet zo erg als de luchthaven dicht zit als je aankomt, het is pas echt vervelend als het gebeurt als je moet vertrekken. En inderdaad bleken veel vluchten ernstig vertraagd, de eerste landden pas rond het middaguur. Ik weet niet of er collega’s op de ochtendvlucht naar Dubai zaten maar die hadden dus ruim een paar uur vertraging. De collega’s op de middagvlucht waren in ieder geval behoorlijk opgelucht toen de mist vanmorgen eindelijk optrok.

Maar er waren nog meer gevolgen van de mist. Vanmorgen vroeg werden diverse konvooien, naar de luchthaven en naar de andere locaties, allemaal opgeschort tot nader order omdat het te gevaarlijk werd geacht om de weg op te gaan. Klinkt logisch want de wegen zijn al niet best en tamelijk smal, en dat gecombineerd met de rijstijl van de lokale bevolking, dan zit een ongeluk in een klein hoekje.

En tussen de middag tijdens de lunch hoorde ik dat ook het kamp was afgesloten om half zeven, de hekken gingen dicht en niemand mocht er in of uit totdat de mist opgetrokken was. Ikzelf had daar geen last van want ik was zoals gewoonlijk al voor zessen naar het fabrieksterrein gewandeld maar iedereen die vandaag later dan half zeven naar zijn werk ging had dus pech en moest wachten. Tot een uur of tien, toen de mist vrij snel oploste.

Gisteren is de wind gedraaid van het noorden naar het zuiden en dat heeft tot gevolg gehad dat het een stuk aangenamer aanvoelde, met name in de avond was het een stuk zachter dan de afgelopen dagen. Omdat de wind nu uit de richting van de Perzische Golf kwam was de aangevoerde lucht ook vochtiger en er werd dan ook voor vannacht regen voorspeld.

Dat leek me gistermiddag en ook gisteravond nog onwaarschijnlijk want de lucht was volkomen helder. Toch werd ik om vier uur vannacht gewekt door het geluid van regen die op het dak kletterde. Ik ben weer ingeslapen en toen ik wakker werd was het gelukkig weer droog. De regenval was duidelijk te merken in het kamp en na het ontbijt op weg naar kantoor want overal lagen enorme plassen die vaak zo groot en diep waren dat ik er omheen moest lopen. 

Hieronder een paar plaatjes daarvan. Het licht wat je op de eerste twee foto’s iets links van het midden op de achtergrond ziet is overigens niet van de zonsopgang maar van een flare ergens buiten het kamp.

En er was een bijzonder gebeuren op het fabrieksterrein vandaag waarvoor we gisteren al waren gewaarschuwd. Er zou vandaag een demonstratie plaatsvinden op het terrein, en nee, niet van woedende burgers uit Basrah maar van onze eigen Iraakse collega’s. Ze zouden in de ochtend gaan protesteren bij het Administratiegebouw tegen een aantal financiële maatregelen die in hun nadeel werken. Die maatregelen worden overigens genomen door hun Iraakse moedermaatschappij die ook een aandeelhouder is van dit bedrijf. Deze collega’s zijn namelijk net als wij door Shell uitgeleend aan BGC, maar zij hebben dus ook te maken met de arbeidsvoorwaarden van hun eigen bedrijf.

Toen we op weg gingen naar de lunch kwamen we langs de plek van de demonstratie waar we zagen dat het nog niet helemaal was afgelopen, er waren nog steeds groepen mensen die met elkaar stonden te praten, maar naar bleek was het allemaal gemoedelijk verlopen. 

We hadden vandaag een vergadering voor het hele kamp, geleid door onze Managing Director. Dit wordt een keer in de drie maanden wordt georganiseerd maar dit was de eerste voor mij want de vorige twee keren was ik net vrij. Deze keer zou het ook een bijzondere vergadering moeten worden want hij zou gehouden worden in het nieuwe recreatie-centrum in het kamp want meteen ook feestelijk geopend zou worden.

Vandaag kregen we allemaal een mailtje dat de vergadering verplaatst moest worden want het nieuwe recreatie-centrum is nog niet klaar. Of eigenlijk is het wel klaar maar alle elektriciteit in het gebouw is afgekeurd en moet helemaal opnieuw worden aangelegd. De vergadering werd daarom verplaatst naar de sportzaal, die vanaf vier uur ’s middags dan ook gesloten was omdat alle apparatuur aan de kant geschoven moest worden om plaats te maken voor een paar rijen stoelen.

Nu was vanavond eigenlijk mijn vrije avond, aangezien ik een schema probeer aan te houden van twee avonden sporten en de derde avond vrij. Maar hoewel ik de afgelopen twee dagen al had gesport had ik eigenlijk besloten om vanavond nog wat krachttraining te gaan doen voor mijn benen, maar dat ging dus nu niet door. En dan was de vergadering ook nog eens van zeven tot acht dus we moesten tegen onze gewoonte in vroeg aan de avond-dis.

De vergadering zelf was informatief maar ging over het reilen en zeilen van het bedrijf, daar zal ik jullie verder maar niet mee vermoeien. Daarom maar een foto die ik vanmorgen maakte tijdens de wandeling naar kantoor:

Het is de laatste tijd redelijk rustig in Basrah na de periode van hevige onlusten een paar weken geleden. Ik las van de week een artikel over de huidige situatie in de stad en daar wordt een mens niet vrolijk van. 

Veertig jaar geleden was Basrah een prachtige stad, welvarend door de handel en het toerisme. De stad had schitterende huizen uit de Ottomaanse tijd en vele kanalen waardoor het het Venetië van het Midden-Oosten werd genoemd. Het is allemaal misgegaan door oorlogen, verwaarlozing en corruptie. Behalve de twee Golf-oorlogen heeft Basrah heel erg geleden onder de acht-jarige oorlog met Iran, nog voor de eerste Golf-oorlog. De grens met Iran is hier hemelsbreed maar enkele tientallen kilometers vandaan en Basrah lag dus in de vuurlinie.

De mensen in Basrah hebben volledig het vertrouwen in de overheid en de politiek verloren, en dat is gebaseerd op wat er gedaan is sinds 2003 om de stad weer op te bouwen. Er is behalve een winkelcentrum en een paar vijf-sterren hotels en restaurants helemaal niets herbouwd. De havenfaciliteiten en het vliegveld zijn hersteld en verbeterd, maar in de stad zelf is er voor de bewoners nog vrijwel niets gedaan. En dat, zegt men, terwijl deze streek door zijn enorme olie-voorraden schatrijk zou moeten zijn maar vrijwel al het geld verdwijnt naar de hoofdstad Bagdad.

Basrah is een van de weinige steden in het Midden-Oosten zonder een effectief waterzuiveringssysteem en het ooit geavanceerde rioleringssysteem functioneert niet meer waardoor de mooie kanalen verworden zijn tot stinkende poelen. Maar er schijnt hoop te zijn aan de horizon want de centrale overheid heeft een lening weten los te peuteren bij Japan om de riolering te gaan verbeteren en met geld van Koeweit wordt er op dit moment een ziekenhuis gebouwd. De Wereldbank komt ook financieel te hulp om de ernstige luchtverontreiniging in de stad tegen te gaan die veroorzaakt wordt door het verbranden (flaren) van het gas van de nabijgelegen olievelden.

En met name voor dat laatste spelen wij als Basrah Gas Company weer een belangrijke rol, maar dat heb ik gisteren al verteld…

Vlak voordat ik uit Irak vertrok aan het eind van mijn vorige shift had ik al verteld dat er een grote feesttent op het fabrieksterrein werd opgebouwd voor de viering van het vijf-jarig bestaan van de Basrah Gas Company, of kortweg BGC. Dat feest heb ik gemist omdat ik in Nederland was, maar ik wil er toch even bij stil staan.

BGC verwerkt gas wat in feite een restproduct is van de oliewinning en heeft in die afgelopen vijf jaar de productie meer dan verdriedubbeld. Daarmee speelt het bedrijf een cruciale rol in het reduceren van de uitstoot van broeikasgassen in Irak. Er is in totaal een hoeveelheid van 57 miljoen ton C02-gas verwerkt wat anders in de atmosfeer terecht gekomen zou zijn, een hoeveelheid die overeenkomt met de uitstoot van veertien kolencentrales in een jaar. In 2016 veranderde Irak dankzij BGC van een land wat LPG moest importeren in een land wat LPG exporteert, alleen dit jaar al meer dan vijfenzeventig scheepsladingen en dat betekent nieuwe inkomsten voor het land.

Er staan nogal wat projecten op stapel waar ik en mijn directe collega’s uiteraard ook bij betrokken zijn want projecten leveren informatie en die door moet ons verwerkt moet worden. Daarnaast hebben we onze handen vol aan de training van onze Iraakse collega’s. Het bedrijf heeft een ambitieus plan opgesteld om die mensen, die 93% van het personeelsbestand vormen, allemaal op te leiden.

In essentie kunnen we stellen dat de boodschap was dat de zaken goed gaan op dit moment en dat we de komende tijd niet om werk verlegen zullen zitten…

Vandaag arriveerde er een onverwachte bezoeker, mijn baas is over vanuit Dubai. Nou was het natuurlijk niet zo dat hij opeens op de stoep stond, maar toch was zijn bezoek op zijn minst verrassend. Mijn baas, die ik een aantal keren in Dubai heb ontmoet, is namelijk al meer dan anderhalf jaar niet meer in Irak geweest. Hij is gestationeerd in Dubai en zou in feite minstens één week in de maand in Irak moeten zijn, maar hij heeft zich weleens laten ontvallen dat hij er een hekel aan heeft om hier te komen. Nu is hij dus hier en hij heeft beloofd om vanaf nu één week in de maand in Irak te zijn.

Voor vandaag heb ik weer een paar foto’s die ik heb gemaakt onderweg van het kamp naar het IT gebouw aan de andere kant van het fabrieksterrein waar ik werk.

De eerste foto is vanmorgen gemaakt en laat zien dat de zon net opkomt. De rook van de drie enorme flares gaat vrijwel recht omhoog wat aangeeft dat er vrijwel geen wind was.

De tweede foto is gemaakt op weg naar kantoor na de lunch tussen de middag. Het was een prachtige dag al was er toch wat toenemende bewolking. We hadden zelfs nog wel wat regen of een onweersbui verwacht, maar het bleef toch de hele dag en ook in de avond droog.

Het is op dit moment als ik de deur uitga ’s morgens om te gaan ontbijten nog helemaal donker. En fris is het ook! Want iedereen denkt wel dat het hier in Irak altijd maar heet is maar dat is dus niet het geval. Het is hier op dit moment winter en dat betekent dat de temperaturen vergeleken met mijn vorige shift (twee maanden geleden) flink lager liggen.

Niet dat het nu meteen onaangenaam is, dat niet echt want overdag is het nog steeds net onder of boven de twintig graden. Maar als de zon onder is gegaan zakt de temperatuur in de loop van de avond en nacht soms tot ruim onder de tien graden en dat is met name ’s morgens te merken. Ik heb dan ook een regenjack meegenomen uit Nederland deze keer, voor de frisse ochtendwandeling naar kantoor maar ook omdat het deze tijd van het jaar flink kan regenen. Mijn collega’s vertelden dat anderhalve week geleden het water nog met bakken uit de lucht kwam, en ook voor gisteren en vandaag was er regen en onweer voorspeld maar dat is uitgebleven. Gisteren was het zelfs een stralend mooie dag met een wolkeloze hemel, en hoewel het er met name rond lunchtijd een beetje dreigend uitzag met toenemende bewolking is het toch helemaal droog gebleven.

Nou ja, als het gaat regenen dan ben ik er met mijn regenjack op voorbereid, en anders is er ook nog de bus. En wat de temperaturen betreft, die schijnen met name ’s nachts nog wat meer omlaag te gaan de komende weken.

Vanmorgen vroeg landde de Airbus A380 een half uur voor de geplande aankomsttijd op de luchthaven van Dubai. Die gewonnen tijd ging meteen weer verloren want er deed zich een fenomeen voor waarmee Riet en ik ook na terugkeer van Bonaire op Schiphol werden geconfronteerd, het toestel moest wachten want de gate was nog bezet door een ander toestel.

Desondanks liep ik om half negen al in vertrekhal A tussen de winkels waar ik wilde rondkijken voor het een en ander. Een stekker voor Engelse stopcontacten met twee USB poorten om gelijktijdig mijn iPad en mijn iPhone te kunnen opladen was snel gevonden, het andere item waar ik naar op zoek was ook (een Beats draadloze koptelefoon) maar deze bleek in Dubai duurder dan in Nederland. En zo Nederlands ben ik toch nog wel dat ik de aanschaf dan liever een paar weken uitstel dan dat ik teveel betaal…

Het was een lange zit in de lounge want de vlucht naar Basrah vertrok pas om kwart voor twee. Gelukkig kon ik in de comfortabele stoelen in de rokerslounge van de Emirates Business Lounge nog een dutje doen  van een uur want tijdens de zes uur durende vlucht naar Dubai had ik maar twee uurtjes kunnen slapen. Kijk, ik rook weliswaar niet maar in het rokersgedeelte staan gewoon de lekkerste stoelen…

Op weg naar de gate kwam ik mijn jonge Nederlandse collega Jeroen tegen dus tijdens het wachten voor het boarden konden we mooi even bijpraten over onze verlofperiode. De vlucht naar Basrah vertrok ook al keurig op tijd en na aankomst verliepen alle gebruikelijke rituelen zo vlot dat ik me na een klein half uurtje al in de aankomsthal kon melden bij het gebruikelijke ontvangstcomité.

Het duurde echter nog dik vijf kwartier voordat we de taxi’s mochten die ons naar ons konvooi net buiten de luchthaven brachten want Jeroen moest in de rij voor een nieuw visum. We hadden bij aankomst al gezien dat er deze keer meerdere vliegtuigen stonden, wat niet echt gebruikelijk is op de luchthaven van Basrah. De visumhal zat inderdaad vol met wachtenden en we waren er al bang voor dat het wel eens lang zou kunnen gaan duren en dat bleek inderdaad het geval.

Omdat iedereen nu eenmaal met hetzelfde konvooi mee moet zit er niks anders op dan te wachten, maar je raakt in gesprek met je andere collega’s die ook staan te wachten en dan verstrijkt de tijd zonder dat je er erg in hebt. De mannen van het konvooi zaten overigens op hete kolen toen we daar door de taxi’s werden afgezet want het was inmiddels al ver over vieren. Het zou dus niet meer lukken om ons voor donker in het kamp te krijgen aangezien de zon om tien voor vier onder zou gaan en de rit ruim een uur zou duren, en dat is iets wat ze liever proberen te voorkomen.

Het was inderdaad al bijna donker toen we bij het KAZ kamp aankwamen na een vlotte en probleemloze maar nogal hobbelige rit want we hadden duidelijk sneller gereden dan normaal. Rond kwart over vijf stapte ik mijn kamer in het kamp binnen, mijn volgende werkperiode is nu echt begonnen.

De zevende november vandaag, en dat betekent de verjaardag van Riet. Van harte gefeliciteerd en een dikke kus.

Toen ik vanmorgen om even over half zes naar het restaurant liep voor het ontbijt was het nog donker maar helder. het was wel fris maar niet echt koud. Het was dan ook een verrassing dat toen ik twintig minuten later weer naar buiten kwam dat het helemaal mistig was, en een dichtere mist dan ik tot nu toe hier heb gezien. De mist bleef overigens niet lang hangen want toen het zonnetje wat hoger aan de hemel kwam was het snel opgelost.

De volgende verrassing kwam wat later toen ik tot de ontdekking kwam dat de meeste Irakezen, inclusief mijn beide teamleden, vandaag niet kwamen opdagen. En dat terwijl ze allebei gisteren nog nadrukkelijk “See you tomorrow!” hadden gezegd toen ze naar huis gingen. Nu is het bij alle Irakese werknemers de gewoonte om regelmatig zonder enige vorm van mededeling weg te blijven, maar omdat ze er bijna allemaal niet waren vroeg ik toch maar eens na wat er aan de hand was. Er werd me verteld dat het een religieuze feestdag was, weliswaar geen officiële vrije dag maar vrijwel iedereen gebruikte dit uiteraard als excuus voor een extra vrije dag.

De derde verrassing was toen we naar het restaurant gingen voor de lunch. Het was ons al opgevallen dat er vlak bij de grote watertanks (zie de foto van gisteren) veel bedrijvigheid was met mensen en vrachtwagens, en aangekomen bij het restaurant zagen we waarom. Er stonden in de wasruimte voor het restaurant bij alle wastafels grote pakken gebotteld water om onze handen mee te wassen want er was geen water uit de kraan. Er was een lek in de waterleiding geconstateerd en dat waren ze aan het repareren.

De rest van de dag verliep gewoon, alleen veel te traag voor mijn gevoel maar dat is normaal denk ik. Op de laatste werkdag ben je alleen bezig met het afronden van werkzaamheden en de overdracht naar je back-to-back. Het enige waar je op wacht op je laatste dag is de email met het rooster voor alle transporten voor de volgende dag, want je wilt zeker weten dat je staat ingeroosterd voor transport naar de luchthaven. De mail kwam zoals gewoonlijk om een paar minuten over half vijf en ik stond zoals verwacht vermeld bij het transport wat morgen om een uur van KAZ vertrekt naar de luchthaven.

En daarmee zit het er op, dit was de laatste dag van deze shift, morgen ga ik naar huis!

Vanmorgen was het nog steeds zwaar bewolkt maar het was tenminste droog nadat er vannacht veel regen is gevallen. En mooi luchten leverde het ook wel op toen ik naar kantoor wandelde:

Het werd in de loop van de dag een stuk beter en rond het middaguur was het ondanks een stevige wind na best aangenaam. De vraag was of het zo zou blijven want het weerbericht gaf aan dat dit een tijdelijke opleving was.

De regen van gisteren was nauwkeurig voorspeld en ook de voorspelling voor vandaag leeg te kloppen, want aan het eind van de middag zagen we prachtig mooie wolkenluchten met in de verte een ware lichtshow van bliksemflitsen.

Het was ver weg, we hoorden geen enkele onweersklap, maar het vulde vrijwel de hele noordelijke hemel gedurende een groot deel van de avond.

De verspelde regen zal dus ook vanavond en vannacht wel komen en het wordt afwachten wat het morgen voor weer zal zijn want er is voor de hele dag regen voorspeld. We zullen het morgen wel zien…

Wat het probleem ook was wat de aanwezigheid van het huishoudelijk personeel verhinderde, het is blijkbaar gisteren opgelost want toen ik na het werk op mijn kamer kwam zag ik dat er was schoongemaakt.

Op kantoor hadden we gisteren een ander probleem, ons gebouw had geen water. Voor het drinkwater maakt dat niks uit want dat krijgen we aangeleverd in flesjes, maar het is toch wel lekker als je naar de wc kunt gaan en die vervolgens kunt doortrekken. We moesten ons dus gedurende de gehele dag behelpen, en vanmorgen was dat probleem nog niet opgelost. Gelukkig was de Irakese conciërge vandaag wel aanwezig, in tegenstelling tot gisteren, en die heeft waarschijnlijk actie ondernomen want in de loop van de ochtend was er opeens weer water.

Verder was het een rustig laatste weekend van deze shift, op een kleine verkoudheid na waar ik al een paar dagen last van heb. De afgelopen twee dagen had ik ook nog keelpijn maar die was vanmorgen zo goed als verdwenen. Normaal gesproken volgt er dan bij mij altijd een fikse loopneus maar dat valt tot nu toe nog alles mee.

Het was vandaag een behoorlijk bewolkte dag, we hebben eigenlijk nauwelijks zon gezien al was de temperatuur heel aangenaam. Gisteren was het een wolkeloze dag met een mooie ochtend, en daar heb ik de onderstaande foto van gemaakt. De foto is genomen op de stoep van het restaurant, je ziet het centrale plein van het kamp met de wachtende bus van kwart voor zes bij de bushalte. Rechts zie je barakken met kamers (niet die waar mijn kamer is), en links zie je een paar containers waarvan de twee linkse gebruikt worden voor opslag en in de meest rechtse is het kampwinkeltje met achterin het hoekje voor de kapper.

De laatste week van deze shift is vandaag ingegaan, volgende week om deze tijd is mijn eerste vrije dag en ook mijn vertrekdag. De eerste drie weken zijn omgevlogen maar ik maak me nu op voor de laatste dagen die gevoelsmatig altijd veel langzamer gaan. Komt natuurlijk omdat de knop al een beetje om is nu de thuisreis steeds dichterbij komt.

Het begon vandaag overigens niet echt geweldig want ik heb volgens mij een fikse verkoudheid onder de leden. Of liever gezegd, ik denk dat die eraan zit te komen want ik werd vannacht wakker met een verstopte neus (gelukkig had ik neusspray meegenomen en wist ik ook nog waar ik het had gelaten) en vanmorgen had ik een stevige keelpijn. Heb ik in ieder geval die doos Trachitol ook niet voor niks meegenomen.

Misschien komt het wel door het veranderende weer want het is ’s morgens behoorlijk koud, het was maar veertien graden gistermorgen en vanmorgen. Eergisteren ben ik nog aan mijn overhemd naar kantoor gelopen maar het was eigenlijk al te koud daarvoor, en ik denk dat ik daaraan die verkoudheid heb te danken. Eigenwijs weer natuurlijk om zo te blijven lopen, maar sinds gisteren heb ik ’s morgens een vest aan tijdens de wandeling naar kantoor.

De weeromslag komt omdat het hier winter aan het worden is. Dat houdt in dat de temperatuur flink daalt als het zonnetje onder is en de komende weken zal de temperatuur ’s nachts dalen tot mogelijk zelfs maar net boven het vriespunt.

En ook ’s avonds als de zon onder is koelt het in rap tempo af, en dat merken we als we tegen zessen naar huis lopen want het is op dit moment om half zes al donker. Overdag is het nu bijzonder aangenaam want het is niet meer verzengend heet, de middagtemperatuur ligt comfortabel tussen de vijfentwintig en de dertig graden en dat voelt aan als hoogzomer in Nederland. Gewoon erg mooi weer dus en vandaar dat we nu ook tussen de middag wandelen naar het kamp voor de lunch en niet meer de bus nemen.

Oh ja, en het tweede deel van onze nieuwe sportzaal, het gedeelte met de cardio-apparaten, is gisteren officieel geopend. Ik heb voordat ik aan mijn kracht-training begon even naar binnen gekeken en zag tot mijn genoegen allemaal nieuwe apparaten. Toch was er nog wel wat op aan te merken ook want de loopbanden waren allemaal met de kop naar de muur geplaatst. Ik weet niet welke malloot dat heeft verzonnen maar het lijkt me nou niet echt gezellig om tijdens het hardlopen tegen een vlakke grijze muur aan te moeten kijken. Vanavond ga ik voor mijn hardloopsessie dus mooi even kijken of de oude cardio-zaal nog open is…

Vandaag is het de herdenking van Arba’een en dat wordt met name in de Sjiitische gemeenschap groots gevierd. Het is dan ook een nationale feestdag en heeft iedereen een vrije dag, behalve natuurlijk wij rotators want wij hebben geen vrije dagen. Het was op kantoor dan ook extreem rustig, want zelfs de huishoudelijke staf die er in de weekenden nog wel is was er vandaag niet. Op de foto zie je de uitgestorven hal van ons gebouw, ik zit in het kantoor achter de eerste deur links:

Verder is het voor mij een bijzondere dag want vanaf vandaag mag ik gaan aftellen tot mijn vertrekdag volgende week donderdag. Er is namelijk een onofficiële kampregel dat je pas mag gaan aftellen als je in de “single digits” (enkele cijfers) zit. Dat houdt dus in dat je pas mag gaan aftellen als je nog minder dan tien dagen te gaan hebt en omdat volgende week woensdag mijn laatste werkdag is van deze shift mag ik vanaf vandaag gaan aftellen.

Eigenlijk is dit de tweede mijlpaal want als je over de helft bent dan wordt je al van alle kanten gefeliciteerd want je bent “over the hill”. Vandaar af gaat het alleen nog maar bergafwaarts en dat is in dit verband positief. Niet dat iedereen er de hele dag mee bezig is, maar in vrijwel ieder gesprek komt wel ter sprake hoe lang je nog te gaan hebt en degenen die in “single digits” zitten laten nooit na dat iedereen luid en duidelijk in te wrijven…

Tenslotte was er aan het thuisfront ook nog een mijlpaal want onze jongste zoon is vandaag dertig jaar geworden. Riet en ik moeten er allebei toch wel even aan wennen dat onze jongste nu dus ook een dertiger is. In ieder geval vanuit Irak ook van harte gefeliciteerd, Martin!