Aangekomen in Terminal 1 probeerde ik eerst maar eens een boardingpass te krijgen voor mijn vlucht naar Oman. Helaas, bij de transfer desk konden ze me nog niet helpen want er waren nog geen mensen van Oman Air aanwezig en ik kreeg het advies om na drieën maar eens terug te komen. Ik wandelde dus maar wat rond in het winkelgedeelte om tenslotte maar neer te strijken bij een koffieshop voor maar weer een bakje koffie.
Daarvandaan stuurde ik wat mailtjes rond want er viel nogal wat te regelen: naar het hotel een bericht dat ik pas in de ochtend zou arriveren, naar mijn collega’s om uit te leggen wat er gebeurd was en dat ik niet naar kantoor zou komen vandaag en tenslotte naar het taxibedrijf in Muscat om ander vervoer te regelen. En ondertussen hield ik Riet op de hoogte van mijn wel en wee zodat ze niet ongerust zou worden als ze niet op de verwachte tijdstippen van me zou horen.
Van slapen zou vannacht niks komen, in plaats daarvan probeerde ik wakker te blijven. Om even over drieën stond ik weer bij de transferdesk waar ik in eerste instantie van het ene loket naar het andere werd gestuurd totdat er eindelijk iemand die namens Oman Air de honneurs waarnam me een boardingpass gaf. Nu kon ik eindelijk de business lounge in waar ik nog meer koffie dronk maar ook wat at, want ook dat de lunch aan boord van de Emirates vlucht was al een behoorlijke tijd geleden.
Om vijf voor zes, tien minuten te vroeg, vertrok vlucht WY602 van Oman Air naar Muscat waar we na een uurtje vliegen aankwamen. Mijn grootste angst was dat mijn koffer niet aan boord was, en dat kwam mede omdat ik het laden van de koffers door het raam naast mijn stoel had kunnen zien, en mijn koffer had ik niet aan boord zien gaan. Na het gehannes van de afgelopen nacht zou het me niet verbaasd hebben als mijn koffer er niet had geweest, maar zie daar, aangekomen bij de bagageband (ik was zo ongeveer de laatste die door de paspoortcontrole kwam) stond mijn koffer al op me te wachten.
Het kostte enige moeite om mijn chauffeur te vinden (net als de vorige keer) maar uiteindelijk was ik even na negenen in mijn hotel. Daar viel ik na het uitpakken van mijn koffer als een blok in slaap. Niet gek aangezien ik al ruim zesentwintig uur op mijn benen stond (figuurlijk gesproken natuurlijk want de meeste tijd had ik gezeten).
Ik sliep net aan twee uur toen ik gewekt werd door de schoonmaakploeg die het kaartje “Niet storen” aan de deur hadden genegeerd. Toen ze me zagen gingen ze wel gelijk weer weg maar ik was wakker en kon niet meer slapen. Ik probeerde nog wat werk te doen vanuit mijn hotelkamer, waarna ik halverwege de middag nog een dutje van ongeveer een uur deed.
Aan het begin van de avond ging ik naar beneden naar Duke’s Bar, mijn favoriete plek om wat te eten en voor een biertje. De barjuffrouw, een Filipijnse, herkende me van mijn vorige bezoek een paar weken geleden, en al gauw zat ik aan een pint Tiger bier en een portie Chicken Tikah…
Riet hoefde me deze keer niet weg te brengen want ik had weer gekozen om te vliegen met Emirates, dus om kwart over acht stond er een dikke Mercedes voor de deur. Op de luchthaven was het wel drukker dan de vorige twee keer dat ik hier was maar toch was ik overal vlot doorheen. So far so good, zoals de Engelsen dan zeggen.
Uiteraard was ik vanmorgen al vroeg op, even na vieren, want gisteravond was ik even na achten als een blok in slaap gevallen. Ik zat nog aan het ontbijt toen ik al een tekstbericht kreeg van mijn chauffeur dat hij al was gearriveerd om me naar het Shell-kantoor te brengen. Dat ritje duurde hooguit een minuut of tien want het is niet ver van het hotel. Ik maakte kennis met mijn gastheer Faheed, de vier andere cursisten die de cursus vanuit de vergaderzaal zouden volgen en nog een drietal wat de cursus online zou volgen.
Er was meteen al een complicatie want het bezoek zou eigenlijk drie dagen duren maar vandaag kregen we te horen dat het einde van de Ramadan vastgesteld was op vrijdag en dat betekent dat donderdag nu opeens een vrije dag is. We moesten dus ons programma voor drie dagen nu dus in twee dagen zien te persen.
Vlucht EY78 van Etihad landde even voor zessen op de luchthaven van Abu Dhabi, een plek waar ik jaren geleden (ik meen 2005) al eens was geweest. Toen verbleef ik daar een paar dagen in de stad voor een bezoek aan een scheepswerf, voor het Sakhalin project waar ik toen aan werkte.
Gistermiddag toen ik net weer thuis was kwamen Martin, Sandra, de kleinkinderen en ook Robin (alleen want Astrid moest werken) even langs om gedag te zeggen. Uiteraard was het geweldig om Gijsje en Maas weer even te zien, maar ik was toch blij dat ze weer weggingen want ik was bang dat ze gestoord zouden worden van mijn gegeeuw. Ik kon mijn ogen bijna niet openhouden en ik ben dan ook vlot na hun vertrek op de bank in slaap gevallen.
Watto had iedereen vermaakt met het maken van foto’s die hij vervolgens door een App haalde om iedereen te transformeren in iets heel anders. Wat hij van mijn foto maakte zie je hiernaast, Riet reageerde meteen dat ik zo niet thuis hoefde te komen…
We wilden eigenlijk alweer terugwandelen toen we vlak ernaast nog een Chinees restaurant zagen met de klinkende naam “Little China Girl”. Het was druk binnen (voor mij altijd een goed teken voor wat de kwaliteit van het eten betreft) maar gelukkig was er nog een tafeltje vrij. Akansha ging voor noedels, ikzelf koos voor gebakken rijst (oke, nasi…), en ook hier waren de porties zo groot dat we er niks meer bij hebben besteld. De bediening was aan de sacherijnige kant maar het eten maakte dat ruimschoots goed. Bijzonderheidje was dat dit voor Akansha de eerste keer van haar leven was dat ze met stokjes had, en ik moest dus even een foto maken die ze naar haar ouders stuurde.
Akansha en ik gingen in de avond op pad om te zien of we ergens wat te eten konden vinden. Dat viel nog niet mee want omdat het een vrije dag was waren ook vrijwel alle restaurants gesloten. Akansha had iets gevonden bij de jachthaven, de Elisabeth Qauy, en dat restaurant was inderdaad open maar het was er bomvol. We moesten dus of zo ongeveer staande eten of iets anders zoeken en dat deden we maar.
We hadden onderweg van Amsterdam naar Dubai iets van de verloren tijd ingehaald want we kwamen maar een half uur te laat aan in Dubai. Het verblijf in de business lounge was zoals verwacht aangenaam en de vlucht naar Bengaluru vertrok zowaar wel op tijd. Deze vlucht duurde maar iets van drie en een half uur waardoor ik ’s morgens om negen uur lokale tijd aankwam in Bengaluru.
