Shell | Magandang Araw!

Weer een training

Geplaatst op 16 november 2022 door Willem van den Kerkhoffnovember 22, 2022

Er stond al een tijdje nog een training op het programma, ongeveer dezelfde als die ik in Chennai heb gegeven. Deze training is specifiek voor Nigeria, en in eerste instantie was er ook nu weer sprake van dat het een klassikale training zou worden en ik dus naar Nigeria zou gaan. Al snel bleek dat het logistiek niet haalbaar was om alle kandidaten tegelijk naar Lagos of Port Harcourt te krijgen, en ook de veiligheid-situatie in Nigeria is op dit moment niet optimaal waardoor besloten werd om het toch maar een virtuele training te laten worden.

Deze keer geef ik de training samen met mijn Nigeriaanse collega Uju en we doen dat dus allebei vanuit huis. We zijn vorige week begonnen en Uju heeft een ietwat afwijkend schema bedacht. Deden we in februari nog een virtuele training in twee weken van ieder vier opeenvolgende ochtenden, nu doen we het in drie weken met sessies op de maandag-, woensdag- en vrijdagochtenden. Een beetje vreemd maar niet ondoenlijk, en we hebben ook nu weer een redelijk volle klas met zestien kandidaten.

Het gaat deze keer niet allemaal even soepel en dat is wel een beetje een afknapper na de geweldige ervaring met de training in Chennai eind September. Allereerst was dat een klassikale cursus en het is toch een heel verschil of je iedereen “in het echt” voor je hebt zitten of dat je naar een scherm zit te staren. Je kunt wel zien of iedereen is ingelogd bij de cursus, maar of ze daadwerkelijk zitten te luisteren kun je niet nagaan. Voor hetzelfde geld zijn ze de hond aan het uitlaten of zo, dat kun je simpelweg niet zien.

Verder is de interactie met je kandidaten heel anders. Als je nu een vraag stelt blijft het vaak akelig stil, er is weinig feedback op directe vragen en klassikale oefeningen, behalve de onvermijdelijke vragen aan het eind van een sessie. Voeg daarbij dat mijn mede-facilitator Uju blijkbaar andere dingen aan haar hoofd heeft op dit moment waardoor ze het al een paar keer op het laatste moment heeft laten afweten waardoor ik alleen (en voor dat deel dus onvoorbereid) voor stond.

We zitten nu in week twee en we hebben nog een week te gaan. De tussentijdse test die we hebben gedaan om te zien of de kandidaten het allemaal een beetje gesnapt hebben was niet bepaald een daverend succes, dus ik ben benieuwd hoeveel er daadwerkelijk hun certificaat gaan halen…

Eindejaarsgesprek

Geplaatst op 4 november 2022 door Willem van den Kerkhoffnovember 9, 2022

Het was weer zover vandaag, het eindejaarsgesprek met mijn baas. Het bedrijf hecht daar heel erg aan, en voor mij als werknemer is het altijd interessant omdat de uitkomst je jaarlijkse bonus bepaald. Tot een paar jaar geleden kreeg je ook een soort van rapportcijfer wat de hoogte van je bonus bepaalde, maar van dat systeem zijn ze afgestapt. Nu krijg je alleen nog een beoordeling op basis van vier categorieën die ruwweg overeenkomen met onvoldoende, voldoende, ruim voldoende en uitstekend.

Over het algemeen wordt de categorie “uitstekend” niet vaak uitgedeeld, in mijn geval val ik vrijwel altijd in de categorie “ruim voldoende”. Dat deel van het gesprek is meestal gauw klaar, en dan is er voor mijn verder niet zoveel meer te bespreken want een groot deel van het gesprek gaat normaal gesproken over je toekomstige plannen, hoe je jezelf wilt ontwikkelen in het bedrijf. Voor mij is dat al een paar jaar niet relevant meer want gezien mijn steeds dichterbij komende pensioen heb ik niet zoveel carrièreplannen meer. En gelukkig maakt mijn huidige baas (net als de vorige trouwens) daar geen punt van.

We hebben dus hoofdzakelijk een gezellig praatje gehad over toekomstige vakantieplannen, maar er was toch nog een verrassing: mijn collega Ayaz en ik krijgen voor de cursus die we anderhalve maand geleden hebben gegeven in Chennai een zogenaamde Special Recognition Award, oftewel een speciale bonus. Blijkbaar hebben we daar toch iets goeds gedaan…

Half dagje Rijswijk

Geplaatst op 25 oktober 2022 door Willem van den Kerkhoffoktober 31, 2022

Ik ben door omstandigheden al een tijdje niet meer op het kantoor in Rijswijk geweest dus besloot ik vandaag weer eens ouderwets naar het werk te gaan. Omdat het herfstvakantie was deze week was het rustig op de weg en ik was dan ook behoorlijk vroeg op kantoor, waar ik na de nog vrijwel lege parkeergarage ook een vrijwel leeg gebouw aantrof.

Nou is dat vrijwel altijd zo omdat ik nou eenmaal een vroege starter ben en de meeste mensen later binnen druppelen, maar vandaag gebeurde dat niet. Op een paar collega’s van een ander team na die gebruik maken van de andere kant van de grote ruimte waar wij normaal gesproken zitten bleef het vrijwel leeg en geen enkele van mijn collega’s kwam opdraven. Zelfs mijn vaste maat was er vandaag niet, wat ik achteraf had kunnen weten want die heeft nog jonge kinderen en zal ongetwijfeld ook vakantie hebben genomen deze week.

Het was dus wel heel erg rustig vandaag en aangezien de enige reden voor mij om naar kantoor te gaan het contact met mijn collega’s is vroeg ik me af wat ik er eigenlijk deed. Ik was ook nog eens vergeten brood mee te nemen dus ik hield het rond het middaguur voor gezien en ben terug naar huis gereden waar ik de rest van de dag heb gewerkt.

Nu weet ik dat veel van mijn collega’s liever naar het kantoor in Den Haag gaan dan naar Rijswijk (wat op dit moment overigens nog steeds onze officiële standplaats is) maar zolang het parkeerbeleid daar niet is aangepast heb ik daar weinig zin in. Ik kan daar niet zomaar de parkeergarage in en dat is als je zoals ik met de auto komt toch een probleem. Hopelijk gaat dat wel worden opgelost als we officieel gaan verhuizen naar Den Haag, wat volgens de laatste berichten eind november zou moeten gaan gebeuren.

Aanstaand jubileum

Geplaatst op 24 oktober 2022 door Willem van den Kerkhoffoktober 31, 2022

Vanmorgen vond ik tot mijn verrassing een mailtje in mijn werk-inbox van Personeelszaken met daarin alvast een felicitatie met mijn aanstaande jubileum: ik ben op 1 januari aanstaande vijfentwintig jaar werkzaam bij Shell. Eigenlijk is dat al veel langer, want ik ben er op 1 januari 1990 begonnen, maar toen werkte ik nog bij Inter Access en werd ik ingehuurd door Shell. Na daar acht jaar te hebben gewerkt vroeg mijn toenmalige Shell-baas of ik geen zin had om in vast dienst te komen, en dat heb ik gedaan, iets waarvan ik tot op heden geen spijt van heb gehad.

In het mailtje van Personeelszaken stond dat ik een cadeau uit mocht zoeken en ik ben gelijk gaan kijken bij het aanbod. Dat was wat ik al wel had verwacht, maar er zat voor mij niets van mijn gading bij. Het punt is dat ik de gouden dasspeld, de gouden manchetknopen en het horloge al heb gekregen bij eerdere jubilea, dus bleef er als keuze niets anders over dan de cadeaubon. Ook niet verkeerd natuurlijk want dan kan ik zelf wat uitzoeken.

Er werd ook nog melding gemaakt van andere voordeeltjes die gekoppeld zijn aan het 25-jarig jubileum, en die blijken een stuk interessanter te zijn dan het cadeautje. Ik kan namelijk kiezen uit een feestje voor mijn collega’s of vier extra vrije dagen, want vanwege het feit dat vrijwel al mijn directe collega’s in andere landen zitten is dat eigenlijk een no-brainer: doe mij die extra vrije dagen maar. En het schijnt dat ik ook nog eens een extra maandsalaris krijg uitgekeerd, en als ik het goed heb geïnterpreteerd is dat zelfs netto.

Kijk daar wordt ik toch wel vrolijk van, zulk nieuws…

Certificatie

Geplaatst op 10 oktober 2022 door Willem van den Kerkhoffoktober 12, 2022

Mijn manager had aan het begin van dit jaar een verzoek bij me gedropt wat me nogal verraste, maar hij stond erop om dit een van mijn doeleinden te maken voor dit jaar en liefst zelfs nog voor het eind van het eerste halfjaar. Het ging in dit geval om een certificatie als Technical Authority Level II voor de discipline Information Management waarin ik werkzaam ben.

Binnen ons bedrijf worden heel veel projecten gedaan, van kleine tot hele grote, en al die projecten moeten volgens vastgestelde richtlijnen worden uitgevoerd, volgens geldende standaarden en zo veilig mogelijk. Om erop toe te zien dat projecten zich aan alle gestelde normen en richtlijnen houden zijn er mensen benoemd die specialist zijn op hun vakgebied, de Technical Authorities. Deze groep opereert in principe wereldwijd (al is er wel een regionale indeling) en iedere Technical Authority (of kortweg TA) kan ingezet worden op een lopend project om voor zijn of haar specifieke discipline de vinger aan de pols te houden. En dat kan zijn het beoordelen van de inhoud van verplichte documenten maar ook waar nodig meedenken aan oplossingen.

Het verbaasde me voor deze certificatie te worden gevraagd, niet zozeer omdat ik twijfels had met betrekking tot mijn kennis en expertise op mijn vakgebied maar vanwege mijn leeftijd. Ik zit nu eenmaal toch al aardig tegen mijn pensioen aan te hikken, al had ik op het moment dat het verzoek kwam nog twee jaar te gaan. Hoe dan ook, ik ben nog steeds wel ambitieus genoeg om die certificatie te willen halen, en daarvoor moest ik een aantal verplichte cursussen doen die allemaal afsluiten met een examen. En waar je normaal gesproken voor all deze cursussen slaagt met een scoringspercentage van tachtig procent moest het resultaat voor deze certificatie helemaal foutloos zijn.

Het is door omstandigheden niet gelukt om het in het eerste halfjaar allemaal af te ronden maar ik heb in juli alle vijf de cursussen gehaald, waarna ik nog door twee interviews heen moest. Het eerste was met twee Technical Authorities van hetzelfde niveau als waarvoor ik me wilde kwalificeren, het tweede met de regionale “baas” van de TA’s. Dat laatste interview was vandaag en het resultaat was voor mij positief, wat betekent dat ik officieel geregistreerd ga worden als Technical Authority level II. En dat op mijn ouwe dag…

Aanvraag nieuw rijbewijs

Geplaatst op 6 oktober 2022 door Willem van den Kerkhoffoktober 10, 2022

Vanmorgen reed ik om acht uur richting het Gemeentehuis in Katwijk voor de afspraak die ik had gemaakt om een nieuw rijbewijs aan te vragen. Op de fiets uiteraard want ik mag officieel geen autorijden zonder het kaartje, ondanks het feit dat ik wel degelijk geregistreerd sta als zijnde in het bezit van een geldig rijbewijs.

Een vreemde gang van zaken vind ik, zeker in het jaar 2022 waarin vrijwel alles elektrisch is en als zodanig gecontroleerd kan worden door bevoegde instanties. Stel je voor dat de bank mijn rekening zou afsluiten omdat ik mijn bankpas ben verloren. Ik kan nog steeds gewoon betalen via de App op mijn telefoon, ik ben dus niet geheel en al afhankelijk van dat kaartje. Voor een rijbewijs gelden blijkbaar andere regels die ongetwijfeld nog stammen uit het grijze verleden toen er nog geen Internet was waarmee alles electronisch gecontroleerd kon worden en Oom Agent uitsluitend controle kon doen op basis van het roze papiertje wat overlegd moest worden.

Typisch weer zo’n regel van de overheid die allang aangepast had kunnen worden maar die gewoon nog geldig blijft omdat de uitvoerende overheidsorganen geen zin of geen tijd hebben er iets aan te doen. Het werd me ook aan het loket door de overigens bijzonder vriendelijke dame uitgelegd dat ik op straffe van een bekeuring niet mocht autorijden, maar ze benadrukte wel dat het ondanks de geringe pakkans onverstandig was omdat sommige verzekeringsmaatschappijen erg moeilijk kunnen gaan doen in geval van een ongeval.

Het wordt dus de fiets tot volgende week donderdag, dan ligt mijn nieuwe rijbewijs klaar.

Nasleep van Chennai

Geplaatst op 5 oktober 2022 door Willem van den Kerkhoffoktober 10, 2022

Ik word sinds ik terug ben uit Chennai iedere dag bestookt met e-mails van het bedrijf wat onze taxi’s regelde dat ik nog moet betalen voor de rit van het hotel naar de luchthaven van afgelopen zaterdagochtend. Dat is raar, want alle transport is geregeld door mijn collega Ayaz en de betaling zou automatisch moeten verlopen via zijn credit card. Mijn naam staat weliswaar als passagier vermeld maar ik ben niet de aanvrager van het transport en het is dus raar dat ik daarvoor nu de rekening zou krijgen.

Ik denk dat ik wel weet hoe het misverstand is ontstaan en dat is vanwege de merkwaardige werkwijze van het taxi-bedrijf. Alle geregelde transporten worden namelijk vlak voor vertrek bevestigd via een text-bericht en daarin wordt dan ook een bevestigingscode vermeld die je na de rit aan de chauffeur moet doorgeven, ter bevestiging dat de rit heeft plaatsgevonden en dat de betaling kan worden afgeschreven van de opgegeven credit card.

In mijn geval is dat niet gebeurd omdat ik ten eerste veel vroeger ben vertrokken dan gepland en ten tweede omdat ik na vertrek uit het hotel geen internet meer had op mijn telefoon (wat uiteraard logisch is want ik heb dat met mijn abonnement niet in het buitenland). En aangezien ik pas weer een WiFi verbinding had nadat ik door alle faciliteiten was gegaan ook de luchthaven van Chennai zag ik die berichten pas toen ik al lang en breed in de lounge zat. Ik heb de chauffeur dus geen code kunnen geven, wat in mijn geval volkomen verklaarbaar is maar wat dat verhuurbedrijf maar niet lijkt te willen snappen.

Zowel Ayaz als ikzelf hebben al verscheidene e-mails verstuurd naar het bedrijf met uitleg en aangegeven dat de Credit Card van Ayaz gebruikt kan worden voor die betaling, maar er is tot op heden geen enkele reactie gekomen. Het enige wat ze blijven doen is hardnekkig versturen van e-mails met de rekening en verzoek die te betalen, en blijkbaar niet alleen aan mij maar ook aan Ayaz. We hebben afgesproken dat ik die rekening niet ga betalen omdat dan het risico bestaat dat die rekening dubbel wordt betaald. Wordt vervolgd denk ik…

Rompslomp

Geplaatst op 4 oktober 2022 door Willem van den Kerkhoffoktober 10, 2022

Na twee dagen tevergeefs te hebben afgewacht of er bericht zou komen van de afdeling Gevonden Voorwerpen van de luchthaven van Dubai kan ik niet langer wachten, ik ben begonnen met. het afhandelen van de rompslomp veroorzaakt door het verlies van mijn portemonnee annex card holder. Ik kan simpelweg niet langer zonder bankpas en rijbewijs, zeker het laatste niet want ik mag nu officieel niet autorijden.

De bankpas was het eenvoudigst, dat kon ik gewoon online regelen via de App en ik kreeg meteen bericht dat de nieuwe pas binnen drie dagen thuis zou worden bezorgd. Iets problematischer was de Credit Card, omdat de App telkens een boodschap “Oeps, er ging iets mis” liet zien. Een telefoontje naar de bank loste dit probleem gelukkig op en ook die kaart komt er nu aan.

Voor het rijbewijs moest ik een afspraak maken op het Gemeentehuis in Katwijk en daar kan ik aanstaande donderdagochtend terecht. Vervelend is wel dat die afspraak alleen maar is om de aanvraag in te dienen, daarna duurt het nog een week voordat ik een nieuw rijbewijs kan afhalen. En zoals gezegd mag ik in de tussentijd officieel niet rijden, op straffe van een bekeuring. Nu is de pakkans daarvoor wel erg klein (ik kan me niet eens herinneren wanneer ik voor het laatste ben aangehouden om mijn rijbewijs te laten zien), maar het schijnt dat verzekeringsmaatschappijen nogal eens moeilijk kunnen gaan doen als ik zonder rijbewijs betrokken raak bij een ongeval.

Raar eigenlijk, want ik heb natuurlijk gewoon een rijbewijs wat staat geregistreerd in de database van de Rijksdienst voor het Wegverkeer. Ik ben alleen het kaartje kwijt, dus je zou zeggen dat je na aangifte van verlies en de aanvraag voor een nieuw kaartje een bewijs krijg waarmee ik gewoon mag rijden, maar nee, dat zou waarschijnlijk te makkelijk zijn. Terwijl dat in landen als Maleisië en de Filipijnen heel normaal is, ik heb in Manila zelfs maanden rondgereden met alleen een formuliertje waarop stond dat mijn nieuwe rijbewijs was aangevraagd. Dat was overigens niet omdat ik mijn rijbewijs kwijt was, een rijbewijs moet daar ieder jaar worden vernieuwd maar het apparaat wat de kaartjes moet maken was een aantal maanden lang kapot…

Vanmiddag had ik mijn tweede afspraak bij de fysiotherapeut voor die twee stijve vingers in mijn rechterhand. Weinig nieuws, er zat wel iets vooruitgang in maar ik moet gewoon de oefeningetjes blijven doen en over een maand weer terug. Wel kreeg ik nog te horen dat ik waarschijnlijk van de Vikingen afstam want ik heb ook een aandoening in beide handen waar ik mogelijk op latere leeftijd nog wat last van kan krijgen en die aandoening schijnt bij Vikingen het meest voor te komen.

Toch wat kwijt

Geplaatst op 2 oktober 2022 door Willem van den Kerkhoffoktober 6, 2022

Gisteravond toen ik naar bed ging was ik opeens mijn leesbril kwijt, en het was ook nog eens het dure exemplaar wat ik pas een paar weken heb. Samen met Riet zocht ik alle plekken af waar ik was geweest maar we vonden de bril niet, en de logische vraag van Riet was dan ook, “Weet je zeker dat je die bril niet ergens verloren bent onderweg?”. Ik twijfelde nu zelf ook maar ik wist twee dingen vrijwel zeker, ten eerste dat ik mijn brillenkoker had gecontroleerd voordat ik het vliegtuig op Schiphol verliet (de bril zat er in) en ten tweede dat ik de bril na thuiskomst nog had gebruikt.

Het enige wat ik me kon voorstellen was dat de bril onderweg op de trap naar boven van mijn iPad was afgegleden en op de trap was gevallen, maar gisteravond heb ik de trap nagezocht maar niks gevonden. Toen ik vanmorgen de trap af liep zag ik op een traptrede iets glinsteren waar het daglicht op viel, en jawel, daar lag mijn bril in het verst mogelijke hoekje op een van de middelste traptreden.

Daarmee lijkt alles eind goed, al goed, maar er was vanmorgen meer. Op het moment dat we ’s middags in de auto wilden stappen om naar Martin, Sandra en de kleinkinderen te gaan kon ik mijn kaarthouder niet vinden. Dat ding is in feite mijn portemonnee: mijn bankpas, credit card en rijbewijs zitten er in, samen met wat lidmaatschapskaarten en mijn zorgpas, en wat contant geld. Ook nu zochten we na thuiskomst het hele huis weer af, controleerden mijn rugzak en koffer, maar geen kaarthouder te vinden.

Toen begon het me langzaam te dagen en ik realiseerde me wat er was gebeurd. Ik had zoals ik gisteren al vertelde weinig overstaptijd op de luchthaven van Dubai, en na het kopen van de sigaretten van Riet stond ik met twee handen vol met bonnetjes, een credit card, een plastic tas met de sigaretten en mijn rugzak. Snel probeerde ik alles te reorganiseren waarbij ik als eerste mijn credit card terug stak in de kaarthouder. Die legde ik vervolgens op mijn stoel naast me om vervolgens de rest in mijn rugzak te proppen.

En daar is het misgegaan want ik ben snel naar de business lounge gelopen om nog gauw een bakje koffie te drinken voordat het borden voor mijn vlucht naar Schiphol begon, en ik weet vrijwel zeker dat ik toen mijn kaarthouder vergeten ben in mijn rugzak terug te doen.

Het is gelukkig niet een groot drama want alles is vervangbaar en bovendien ben ik ervoor verzekerd, maar het betekent wel het aanvragen van allemaal vervangende passen, en als klap op de vuurpijl zal ik een nieuw rijbewijs moeten aanvragen. Een hoop rompslomp waar ik niet op zit te wachten, maar ja, dan had ik maar beter op moeten letten. Wel hebben we nog contact opgenomen met de afdeling “Lost & Found” van Dubai International Airport en alles doorgegeven. Ik wacht dus nog een of twee dagen met alles aan te vragen want misschien is er wel een eerlijke vinder geweest…

Terugreis vanuit Chennai

Geplaatst op 1 oktober 2022 door Willem van den Kerkhoffoktober 6, 2022

Zoals gewoonlijk was ik al wakker voor de wekker om half zes afliep. Ik nam snel nog even een douche, trok mijn reiskleren aan en pakte de laatste attributen in mijn koffer. Terwijl ik daar nog mee bezig was kreeg ik een berichtje van mijn maat Ayaz, die contactpersoon was voor het taxibedrijf, dat mijn chauffeur al was gearriveerd. Dat was ruim een half uur te vroeg want het was net aan zes uur, maar het betekende ook dat ik me daar alvast geen zorgen meer over hoefde te maken. Ik verliet mijn kamer op de vierde verdieping en bij de receptie aangekomen checkte ik uit.

Achteraf was het eigenlijk wel best dat de taxi al zo vroeg was gearriveerd want het was aangeraden om minstens drie uur van tevoren op de luchthaven te zijn en het bleek een langere rit dan ik had verwacht. De geplande aankomsttijd was tien voor zeven (mijn vlucht zou om tien voor tien vertrekken) en dat haalden we maar net. Het was druk bij de vertrekhal van Chennai International Airport, en ik had nog even wat moeite om langs de militaire post te komen bij de ingang. Buiten werd namelijk mijn paspoort en mijn ticket gecontroleerd en dat laatste had ik alleen electronisch, en de man had wat moeite mijn naam te vinden in het document op het scherm van mijn iPhone. Voortaan toch maar weer gewoon uitprinten want in zulk soort landen is dat toch makkelijker…

Binnen ging alles verder soepel, ik ging naar de lounge voor een koffie en om wat te lezen terwijl ik wachtte op het sein dat we zouden gaan boarden. Dat kwam op tijd maar ik zag al bij de gate dat het weer lang zou gaan duren voordat we daadwerkelijk het vliegtuig in zouden mogen. En jawel, mijn verwachting kwam uit (veel ervaring zullen we maar zeggen) en we vertrokken dus ruim een half uur te laat.

De vlucht zelf duurde maar iets van vier uur en verliep zonder problemen (de film “Elvis” duurde al meer dan twee uur). Ik had de ruimte want er zat niemand naast me, en het enige vervelende was eigenlijk dat in de stoelen in het middengedeelte op mijn rij een vervelende kerel zat met zijn vrouw en een strontvervelend ventje. Die kerel moet onderweg beslist het wereldrecord “Bagagebak open en dicht doen” hebben verbroken…

Doordat we zo laat waren vertrokken had ik in Dubai niet zo veel tijd meer om nog in de lounge door te brengen. Die tijd werd helemaal krap toen bleek dat het treintje tussen de terminals niet reed en we met een bus vervoerd werden en we bovendien twee keer door een security-check moesten in plaats van maar één keer, dus aangekomen in Terminal A (helemaal aan het andere eind van waar we waren uitgestapt) had ik nog maar amper een half uurtje de tijd. En ik realiseerde me nog dat ik nog langs de drugsdealer moest voor Riet (sigaretten…) dus uiteindelijk had ik net aan tijd voor een bakje koffie.

De vlucht naar Amsterdam was helaas niet met een dubbeldeks Airbus A380 maar met een “gewone” Boeing 777, maar alweer zat ik comfortabel want ook nu was de stoel naast me niet bezet. Ik probeerde onderweg wat te slapen wat maar matig lukte, hooguit een uurtje, en verder heb ik een film gekeken (The Bourne Ultimatum want ik had net de eerste twee delen weer eens op tv gezien) en wat zitten lezen.

We kwamen maar een paar minuten te laat op Schiphol aan waar alles meezat: Ik was snel uit het vliegtuig en als een van de eersten bij de paspoortcontrole, wat maar goed was ook want de elektronische poorten waren dicht en er was maar één loket open. Op mijn koffer hoefde ik ook maar hooguit een kwartiertje te wachten en toen ik daarna buiten kwam stond mijn chauffeur van de Emirates taxi service al klaar met mijn naam op een bordje.

Dus toen Riet me een tekstberichtje stuurde met de vraag of ik mijn koffer al had was mijn antwoord, “Rij al bij Sassenheim”. Ik was om even over negen weer thuis na een fantastische week in Chennai…

Laatste trainingsdag

Geplaatst op 30 september 2022 door Willem van den Kerkhoffoktober 4, 2022

Dit was alweer de laatste dag van de training, en gelukkig hadden we weer onze vertrouwde zaal van de eerste twee dagen tot onze beschikking. We hadden nog een programma voor de ochtend, gedaan door Akansha en Rutvi, en we hadden daarna de agenda open gelaten voor eventuele uitloop van het gewone programma en een mogelijke vraag en antwoord sessie. Dat was gedaan om rekening te houden met diverse mensen die ook hadden gereisd om naar deze locatie te komen en vandaag nog terug naar huis wilden reizen.

De dag begon met een soort examentje van twintig vragen, wat we eigenlijk voor gistermiddag hadden gepland maar vanwege de zaal-perikelen en het daaruit volgende oponthoud hadden we dit naar vanmorgen verschoven. Tijdens het invullen van het examenformulier werd er flink onderling gediscussieerd over de antwoorden, en dat vinden we in principe niet erg, we moedigen dat zelfs aan want hoe meer erover gepraat wordt hoe beter.

Eigenlijk zouden we de resultaten volgende week per e-mail bekend maken maar we waren zo verheugd over de uitslag dat we het niet konden laten om onofficieel bekend te maken dat iedereen was geslaagd. Er was een minimale score van 80 van de 100 punten nodig om te slagen, en hoewel er vier kandidaten waren met 75 besloten we ook die het certificaat te gunnen want we vonden dat een beetje flexibiliteit wel mocht. Zo makkelijk waren de vragen namelijk in principe niet!

De training werd officieel afgesloten rond een uur of half een waarna we afscheid namen van iedereen. Met zijn vijven (Ayaz, Vidya, Akansha, Rutvi en ik) gingen we per taxi naar het Park hotel voor de lunch. Na de uitgebreide lunch namen we afscheid van Vidya die per Uber direct doorging naar de luchthaven voor haar terugvlucht naar Bengaluru, met zijn vieren namen we de taxi terug naar het hotel.

De beide meiden hadden besloten om, nadat we ons hadden opgefrist, naar een dichtbij gelegen Mall te gaan waar ze mij wel eens even zouden helpen om cadeautjes te kopen voor Riet en voor mijn kleinkinderen. Het kostte wat moeite om een Uber te regelen (het was tenslotte inmiddels vrijdagavond) maar rond kwart over zes stond er dan toch een voor.

Het hotel uitrijdend stonden we meteen in de chaos van de avondspits waarbij onze chauffeur een dolle manoeuvre uitvoerde door dwars door het rechtuit rijdende verkeer rechtsaf te slaan (waarbij de nodige motorfietsjes hard in de remmen moesten), en het was blijkbaar zijn bedoeling om een U-turn te maken. Hij had echter buiten de politie-agenten gerekend die het verkeer stonden te regelen en die gebaarden met kwaaie koppen en zwaaiend met hun lichtgevende stokken dat hij aan de kant moest. Ik dacht dat hij een fikse bekeuring zou krijgen voor die idiote manoeuvre maar hij kreeg er een omdat het verboden was om een U-turn te maken…

Met een sacherijnige chauffeur kwamen we even later aan bij de Marina Mall. Ik werd meteen een kledingzaak ingesleept want ik had aangegeven dat Riet wel iets Indiaas wilde hebben. Ik kreeg een enorme hoeveelheid Indiase jurkjes te zien, waarbij Akansha de arme verkoopster van de ene kant van de winkel naar de andere joeg. Mijn keus viel tenslotte op een mooie lichtblauwe katoenen jurk met een witte broek waarvan ik dacht dat het draagcomfort Riet wel zou bevallen.

Vervolgens werd ik door Rutvi een C&A-achtige zaak ingesleept met een grote afdeling kinderkleren, voor cadeautjes voor mijn kleinkinderen. Rutvi ging als een wervelwind langs de rekken en het kostte me meer moeite om haar enthousiasme af te remmen dan om wat leuks te vinden. Ik hield het bij een Minnie Mouse pakje en een leuke trui voor Gijsje en een hoodie met een trui voor Maas. Rutvi was tamelijk teleurgesteld want volgens haar hing er nog veel meer moois en ze snapte niet dat ik dat allemaal kon laten hangen…

We aten ook in een restaurant in de Mall waarna we weer per Uber terug keerden naar het hotel. Daar was het tijdstip gekomen om afscheid te nemen van mijn maatjes na een fantastische week. Morgenochtend om half zeven staat als het goed is mijn taxi voor de deur voor mijn vertrek naar de luchthaven.

Onverwacht jarig…

Geplaatst op 29 september 2022 door Willem van den Kerkhoffoktober 4, 2022

De dag liep vandaag niet zo soepel als de vorige drie dagen en dat lag beslist niet aan de inzet van de twee meiden die vandaag de presentatie over hadden genomen van Ayaz en mij. Akansha en Rutvi gaven voor de lunch een prima presentatie in de zaal naast die waar we de vorige drie dagen hadden gezeten want de oorspronkelijke zaal was niet meer beschikbaar. ’s Middags moesten we alweer verkassen omdat ook de tweede zaal voor andere doeleinden was gereserveerd, we zouden verhuizen van de tweede naar een zaaltje op de zesde verdieping.

De lunch (voor iedereen gratis trouwens) was net als de vorige dagen prima, maar het menu bestond ook nu weer uitsluitend uit lokale gerechten. Westers eten zoals brood is niet te krijgen, wat hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt wordt door het feit dat er nauwelijks buitenlanders op het kantoor van Shell India in Chennai zijn te vinden. Ik heb er misschien hooguit vijf gezien inmiddels de afgelopen dagen en logischerwijs gaan ze daar geen apart buffet voor inrichten. Voor mij geen probleem, er is genoeg variatie en ik ben maar weinig tegengekomen wat ik niet lekker vind. Het is allen wel even wennen dat als je iets met kip eet dat alle botjes er gewoon nog in zitten..

Bij het zaaltje op de zesde verdieping aangekomen zagen we meteen al dat er een probleem was. Het waren in feite twee zaaltjes waarvan we er één konden maken door de afscheiding in te klappen, maar er waren twee gescheiden video- en geluidssystemen die de te hulp geschoten IT-persoon ook niet gekoppeld kon krijgen. Bovendien was de ruimte niet voldoende voor onze hele groep, en al met al leverde de vraag hoe we dit moesten gaan oplossen meer dan een half uur vertraging op. Uiteindelijk moesten een aantal mensen vanachter hun bureau het middaggedeelte van de training via een videoverbinding volgen.

De meiden hadden geregeld dat we vanavond uit eten zouden gaan naar een restaurant genaamd Barbecue Nation. Iedereen behalve ik was er blijkbaar mee bekend en ze waren er unaniem erg enthousiast over. Na een ware dodemans-rit met onze taxi (die het laatste stuk ongeveer tegen het verkeer in leek te gaan op een ventweg) kwamen we aan, en het moet gezegd, de meiden hadden niet overdreven: we kregen vlees, heel veel vlees!

Op de tafel werd in het midden een rooster geplaatst met daarin gloeiende kolen, en nadat we al flink veel op onze borden geschept hadden gekregen (kipkrokantjes, lamsvlees, groente, kippenpoten en weet ik wat nog meer) kwamen daarop vleesspiesen als hoofdgerecht. Er was bijna niet tegenaan te eten en de meiden rusten ook weer niet voordat ik een aantal toetjes had geprobeerd.

Terwijl ik zat uit te buiken kreeg ik ineens een blad voor mijn neus met een taartje met een kaars en in poedersuiker geschreven “Happy Birthday!”. De meiden hadden achter mijn rug om aan de bediening verteld dat ik jarig was, en vervolgens werd er een boombox op tafel geplaatst die de Indiase versie van Happy Birthday To You begon te spelen terwijl de halve bediening aan onze tafel mee kwam zingen en klappen. De meiden lagen uiteraard helemaal in een deuk, maar ik denk dat ik niet de enige was die op die manier in de maling werd genomen want ook aan vrijwel alle andere tafels speelde zich het ritueel af en dat leek mij wel erg toevallig, zoveel jarigen op één avond…

Probleempje met het hotel

Geplaatst op 28 september 2022 door Willem van den Kerkhoffoktober 4, 2022

Ook de derde trainingsdag verliep alles naar wens, en daarmee is de inbreng van mijzelf en Ayaz nu compleet want de volgende twee dagen zullen Akansha en Rutvi de presentatie overnemen. Ze gaan dan een praktijk demonstratie geven van wat wij de afgelopen drie dagen aan theorie hebben gepresenteerd, Ayaz en ik geven dan uiteraard ondersteuning bij vragen uit het publiek. Hier de groepsfoto van ons koppeltje met Ayaz en mijzelf links, Akansha en Rutvi rechts, en in het midden Vidya die met de anderen uit Bengaluru is meegekomen om de cursus te volgen:

Bij terugkeer in het hotel was er een probleem want toen ik de deur van mijn kamer wilde openen met mijn keycard bleef het lampje op het slot rood branden in plaats van groen, de kaart werkte dus om een of andere reden niet meer. Dat gebeurt wel eens vaker in hotels dus ik ging terug naar de receptie om dit te laten verhelpen. Daar kreeg ik echter te horen dat mijn kaart niet meer werkte omdat ik maar tot vandaag was geboekt voor het hotel, met andere woorden ik had volgens hen moeten uitchecken.

Dat moest uiteraard een misverstand zijn en toen ik in mijn reisdocumenten keek bleek daar inderdaad uit dat ik wel degelijk geboekt had moeten zijn tot aanstaande zaterdag. Uit de documenten bleek bovendien dat het hotel die reservering had bevestigd, en het misverstand was dus wel degelijk hun fout. Het hotel ging het onderzoeken maar zorgde er wel gelijk voor dat mijn keycard weer werkte.

We hadden vanavond uit eten willen gaan in plaats van weer te eten in het hotel maar in plaats daarvan besloten we eens te gaan kijken in het tweede restaurant van het hotel, wat overigens alleen een vegetarische kaart had. Binnengekomen zagen we allemaal balonnen aan een grote tafel in het midden en bij navraag bleek dat er inderdaad een kinderfeest zou zijn die avond. Daar hadden we geen zin in en gingen we dus maar voor de derde avond op rij naar het andere restaurant van het hotel.

Echt een straf was dat overigens ook vandaag weer niet, ik heb weer heerlijke dingen gegeten en de beide meiden regelden weer een heerlijk toetje. Mijn suikergehalte begint zo langzamerhand recordhoogte te bereiken…

Chaotisch verkeer

Geplaatst op 27 september 2022 door Willem van den Kerkhoffoktober 1, 2022

We worden elke dag gehaald en gebracht door een taxi, een Toyota Innova met twee extra zitplaatsen achter de achterbank zodat we er met zijn vijven redelijk ruim in kunnen zitten. Meteen als we de inrit van het hotel uitrijden moet de chauffeur invoegen op een drukke weg waar het zowel ‘s morgens als ‘s avonds een complete chaos is.

Alles rijdt kriskras door elkaar, niemand let op strepen op de weg en het is constant dringen waarbij iedereen voortdurend op de claxon zit te rammen. De motorfietsen razen sneller dan de auto’s door alles heen, ze wurmen zich in alle open plekjes die ze zien, en ik snap werkelijk niet hoe het in vredesnaam mogelijk is dat niemand elkaar raakt. De tussenruimte tussen alle voertuigen is soms niet meer dan centimeters en desondanks raakt niemand elkaar. Je zou verwachten dat alle auto’s vol deuken moeten zitten, maar dat is dus niet het geval en ongelukken heb ik ook nog niet gezien.

Na een geslaagde tweede trainingsdag was er voor mij bij terugkeer in het hotel een akkefietje: mijn keycard werkte niet meer op het kamerslot en ik kon dus niet naar binnen. Terug bij de receptie kreeg ik te horen dat er maar tot vandaag voor mij was gereserveerd en dat ik dus feitelijk geacht werd uit te checken. Vreemde zaak, aangezien ik schriftelijk bewijs bij me had dat er tot aanstaande zaterdag voor mij gereserveerd zou moeten zijn, inclusief bevestiging van het hotel. Ze gingen het uitzoeken en mijn keycard werd opnieuw geactiveerd zodat ik mijn kamer weer in kon.

We aten deze avond alweer in hetzelfde restaurant als de vorige twee avonden. We hadden eigenlijk naar het tweede restaurant van het hotel willen gaan maar besloten dat toch maar niet te doen toen we zagen dat daar blijkbaar een kinderfeest werd georganiseerd…

Eerste dag van de training

Geplaatst op 26 september 2022 door Willem van den Kerkhoffoktober 1, 2022

We verzamelden om kwart voor acht in het restaurant van het hotel voor het ontbijt, onze auto zou om half negen arriveren om ons naar het Shell-gebouw te brengen waar de training om half tien zou beginnen. Zelf vond ik dat rijkelijk laat maar het schijnt hier de gewoonte te zijn dus hebben we ons aan het hier gebruikelijke schema aangepast. We waren inmiddels met zijn vijven omdat gisteravond ook Vidya, een collega uit Bengaluru, was gearriveerd. Zij is de voorzitter van een stuurgroep waar ik ook in zit en zij gaat ook onze cursus volgen.

Onderweg naar kantoor bleek al dat we een gezellig groepje hebben: er werd meteen al heel wat afgekletst onderweg. Ik ken Ayaz en Vidya al langer van gezamenlijke meetings, Akansha en Rutvi kende ik nog niet maar we maakten onderweg nader kennis. De training die we gaan geven gaat over hoe het managen van technische Informatie in projecten in zijn werk gaat. Ayaz en ik gaan de eerste drie dagen de training verzorgen met het theoretische gedeelte, waarna Akansha en Rutvi een demonstratie gaan geven van hoe het in de praktijk werkt.

Aangekomen op het kantoor kregen we allemaal een waterfles en een koffiebeker (voor hergebruik) en werd geregeld dat we de rest van de week toegang hadden tot het gebouw. Onze training-zaal was op de tweede verdieping waar we onze cursisten, negentwintig in totaal, al aantroffen. Na de gebruikelijke introductie van iedereen gingen we van start, waarna de meeste sessies van de dag gedaan werden door mij. De eerste indruk aan het eind van de dag was dat we tevreden konden zijn: ons publiek was aandachtig en duidelijk gretig om te leren, er was veel interactie geweest met vragen tussendoor en al met al hadden we dus een voldaan gevoel.

Terug in het hotel na een lange rit door de chaos van de avondspits (je moet het meegemaakt hebben om het te kunnen geloven) fristen we ons op en dineerden gezellig met zijn vijven in hetzelfde restaurant als de vorige dag. Ook deze keer werd het niet laat want ik was bekaf van de trainingsdag en waarschijnlijk ook nog wel een beetje van de jetlag. De kop is eraf zoals dat heet, morgen dag twee!

Aankomst in Chennai

Geplaatst op 25 september 2022 door Willem van den Kerkhoffoktober 2, 2022

Vlucht EK148 kwam inderdaad pas rond half een aan in Dubai maar nadat ik vlot door alle procedures heen was zat ik toch al redelijk snel aan een bakkie in de Business Lounge. Lang zat ik daar niet want ik had maar een uurtje de tijd voordat ik naar gate B28 moest voor mijn vervolg-vlucht naar Chennai. Daar was het instappen nogal chaotisch omdat net als Filipino’s de Indiërs dus ook geen boodschap hebben aan de mededeling dat je op je beurt moet wachten.

Doordat vrijwel iedere Indiër minstens twee grote plastic tassen met tax-free inkopen had naast de toch al uitgebreide hoeveelheid handbagage was het bij het instappen een puinhoop, want alles moest uiteraard in de beperkte ruimte van de bagage-compartimenten worden gepropt. Dat leverde in de gangpaden lange rijen wachtenden op en ook deze vlucht vertrok dus ruim een half uur te laat. Ik had voor vertrek nog van stoel geruild met mijn buurman aan de andere kant van het gangpad, want ik zat naast zijn maat en ze wilden graag naast elkaar zitten en daar had ik geen problemen mee.

De vlucht duurde nog geen vier uur en dat was te kort voor voldoende slaap, maar toch slaagde ik er zowaar in om bijna twee uur te slapen. Toen werden we gewekt voor het ontbijt, en daarbij deed zich een idioot voorval voor. Mijn buurman (die waar ik mee van stoel had geruild) bestelde een uitgebreid ontbijt, en toen de koffie langs kwam wilde hij perse warme chocolademelk. Dat moest uiteraard speciaal gemaakt worden, maar nog geen vijf minuten nadat dat was neergezet liet hij het complete ontbijt, wat hij nauwelijks had aangeraakt, weer weghalen. Ik kon de blik van de stewardess heel goed begrijpen….

Vlak voor aankomst was er trouwens nog een idioot voorval. Mijn buurman, ook een Europeaan, had de hele vlucht liggen slapen en toen hij wakker was geworden pakte hij mijn schoenen en wilde die aantrekken. Ik zei dus, “Dat zijn mijn schoenen”, waarop hij ze verdwaasd ging zitten bekijken voordat hij ze aan mij teruggaf. Na de landing werd ik bij de paspoortcontrole zoals ik al had verwacht grondig gecontroleerd maar alles was in orde dus ik kon doorlopen. Naar dat verrekte RFQ formulier werd trouwens helemaal niet gevraagd, maar misschien stond dat al wel “in de computer”.

Het wachten op mijn koffer duurde lang, ik begon me al zorgen te maken, maar uiteindelijk rolde hij toch op de band. Daarna was ik vlot buiten waar mijn chauffeur al met een bordje met mijn naam (zowaar goed gespeld!) stond te wachten. De rit naar het hotel duurde best lang, maar onderweg kreeg ik wel al een eerste indruk van India in het algemeen en Chennai in het bijzonder. De aanblik deed me een beetje denken aan de Filipijnen, niet alleen de stad zelf maar ook het verkeer. Jammer dat mijn chauffeur geen woord Engels sprak want ik had hem graag het een en ander gevraagd.

ik was al bijna vergeten hoe het was, maar hier is het verkeer dus net als op de Filipijnen complete chaos. De wegen die we volgden waren best breed maar alles reed kris-kras door elkaar. De auto’s reden niet snel maar waren hoofdzakelijk bezig elkaar en vooral de vele motorfietsjes (die overal schijt aan hadden) te ontwijken. Belangrijkste attribuut van alle voertuigen is hier dan ook de claxon die net als op de Filipijnen continue wordt gebruikt. Wat me met name verbaasde was niet eens zozeer de ware doodsverachting waarmee de motorfietsjes door alles heen jagen maar dat de meeste berijders daarbij geen helm dragen…

Aangekomen in het hotel Citadine kon ik snel inchecken en naar mijn kamer, waar ik na het uitpakkenden mijn koffer eerst een poosje ben gaan slapen. Ik verwachtte mijn collega’s pas laat in de middag, en ik kreeg na een app-je antwoord van Ayaz dat hij was aangekomen. We spraken af in de lobby waar we eindelijk kennis konden maken nadat we online al meer dan een jaar met elkaar werkten, en we hebben daarna uitgebreid bijgepraat. Vroeg in de avond kwamen de beide jongedames Akansha en Rutvi ook aan en nadat die zich hadden opgefrist dineerden we met zijn vieren in het restaurant van het hotel.

Laat werd het niet want ik was nog behoorlijk gammel van de reis met weinig slaap een het tijdsverschil van drie en een half uur met Nederland. Morgen begint de training, zin in!

Op weg naar Chennai

Geplaatst op 24 september 2022 door Willem van den Kerkhoffoktober 2, 2022

Voor het vervoer naar Schiphol hoefde ik zoals gewoonlijk wanneer ik met Emirates vlieg geen zorgen te maken want ik had vanwege mijn Business Class ticket de mogelijkheid om een gratis taxi te bestellen. Die zou volgens een berichtje wat ik gisteravond kreeg ter bevestiging om tien voor elf voor de deur staan, zodat ik vier uur voor vertrek op Schiphol zou kunnen zijn. Dat was zowel door Schiphol als door Emirates gaan te voren aangeraden.

De taxi stond er al om vijf voor half elf, veel te vroeg dus, maar beter te vroeg dan te laat dacht ik. Ik nam afscheid van Riet en stapte in de dikke Mercedes van chauffeur Kees. Na een gezellige rit (we zaten gezellig te kletsen want Kees rijdt blijkbaar ook ons management rond en kent dus de hoge pieten beter dan ik) werd ik bij de VIP ingang op Schiphol afgezet. Dat was een verrassing, en daar stond geen rij (geen verrassing). Ik was dus snel binnen maar moest toen bijna een half uur wachten voordat de incheck-balie van Emirates open ging.

Er stond een enorme rij te wachten om in te checken bij Emirates, maar ja, er is een aparte Business Class check-in dus ik kon aan het begin van de rij langs de meeste wachtenden glippen. Er waren maar drie mensen voor me dus ik was snel aan de beurt, maar toen ging het toch nog mis. Nou ja, bijna dan, want Na het controleren van mijn visum en mijn Corona-vaccinaties kreeg ik de vraag of ik een RFQ formulier had ingevuld. Ik wist niet eens wat dat was, laat staan dat ik het had ingevuld! Het bleek een verplicht formulier te zijn en zonder dat kon ik niet worden ingecheckt want als je het formulier ingevuld had kreeg je een nummer en dat hadden ze daarvoor nodig.

Dat invullen kon gelukkig via de telefoon, en de medewerker van Emirates liet me zien hoe het moest, maar ik moest wel even opzij stappen uiteraard om het formulier in te vullen. Dat ging moeizaam omdat er vragen in stonden die ik regelmatig op moest zoeken, zoals het adres a van mijn hotel, maar na dik een half uur geworsteld te hebben was het formulier online ingediend en dat leverde een nummer op wat nodig was voor het inchecken. Nadat een drietal erg lastige Arabieren voor mij (twee wilden een upgrade naar First Class) eindelijk klaar waren werd ik alsnog snel ingecheckt.

Daarna was het een eitje, want ook van de lange rij voor de security check had ik geen last, ook daar is een aparte rij voor Business Class passagiers. En bij de paspoortcontrole stond zelfs vrijwel geen rij, wat ik helemaal nooit eerder had gezien, en dus was ik ondanks het onverwachte oponthoud nog redelijk snel binnen. De rest van de wachttijd bracht ik door in de lounge van Emirates, waaraan ik een uur voor vertrek naar gate G9 wandelde. Daar stond de vertrouwde dikke Airbus A380 voor het eerste deel van mijn reis al te wachten.

Het vertrek ging weer niet vlot, dat was ook al zo in mijn Irak-periode toen ik deze vlucht naar Dubai iedereen acht weken had. We vertrokken dan ook dik een half uur te laat en zullen daarom in plaats van net voor ruim na middernacht aankomen in Dubai. In het vliegtuig zag ik dat er twee films beschikbaar waren die ik al een tijdje op mijn lijstje heb staan (de nieuwe Top Gun en de laatste Jurassic World), dus ik kom de tijd wel door…

Voorbereidingen

Geplaatst op 22 september 2022 door Willem van den Kerkhoffseptember 23, 2022

Vandaag heb ik de voorbereidingen voor de training die ik volgende week in Chennai moet gaan geven afgerond, dat wil zeggen voor wat betreft de training zelf. Voor de reis is er nog wel het een en ander te regelen en dat betreft in eerste instantie dingen die ik mee moet nemen. Zo hoef ik weliswaar geen malaria tabletten te slikken maar ik moet wel een voorraad DEET meenemen tegen de muggen. En ik moet ontsmettingsmiddel meenemen in geval van wondjes en uiteraard Imodium voor het geval ik last krijg van mijn ingewanden. Ja, dat zijn nou eenmaal de consequenties van landen in de Tropen…

Ook op het gebied van de reis zelf moet nog het een en ander geregeld te worden, met name met betrekking tot transport bij aankomst en de hele volgende week van hotel naar de trainingslocatie. Gelukkig hoef ik daarvoor niet zelf te zorgen, dat regelt mijn maat in India. Wat ik wel zelf moet doen uiteraard is inchecken voor mijn vluchten aanstaande zaterdag en zondag, en het bericht dat de online check-in was geopend kreeg ik vanmiddag ook Schiphol terwijl ik in de rij stond voor Starbucks.

Ik was daar om Robin en Astrid op te halen die terugkwamen van hun weekje vakantie op het Portugese eiland Madeira. Ze waren net geland toen ik aankwam op Schiphol, dus ik had nog even tijd voor twee boodschappen op Schiphol Plaza. Het eerste was een verloopstekker voor India, want niet te geloven, we hebben een la vol met allerlei verloopstekkers maar India heeft waarachtig stopcontacten waarvoor we nog geen verloopstekker hebben. Dat was snel geregeld en terwijl Robin en Astrid nog op hun koffers stonden te wachten kon ik mooi even langs Starbucks voor een lekker bakkie koffie.

Nu hebben alle Starbucksen in de hele wereld één ding gemeen: het gaat er ontzettend langzaam. Dat ligt mijns inziens aan hun eigen systeem, je kunt snel bestellen want ze schrijven je naam en je bestelling op de bekers, maar vervolgens hebben ze gewoon te weinig mensen die de bestellingen daadwerkelijk maken. Ik stond dus lang in de rij van wachtenden maar kreeg mijn White Mocca (daarvoor ga je naar Starbucks, voor bijzondere koffie) nog ruim op tijd want de wachttijd voor de koffers duurde uiteindelijk dik drie kwartier.

Waar ik wel een beetje van schrok was de prijs voor de koffie: zes euro dertig voor weliswaar de grootste maat beker, maar toch…

Nog meer goede berichten

Geplaatst op 19 september 2022 door Willem van den Kerkhoffseptember 22, 2022

Nu mijn reis naar Chennai is geboekt moet ik me ook bezig gaan houden met alle randvoorwaarden en die zijn bij ons bedrijf niet vrijblijvend. Risico’s van reizen worden zeer serieus genomen en een van de dingen die ik daarom verplicht moet invullen is een risico analyse, of zoals het officieel heet een “Travel Risk Assessment”. Dat is een formulier waarvan de inhoud afhankelijk is van je bestemming en waarop potentiële risico’s staan vermeld, en je moet dan aangeven of je daarvan kennis hebt genomen en indien nodig maatregelen hebt genomen.

Zo gelden voor India een aantal verplichte vaccinaties en om dat te kunnen afvinken op het formulier moest ik contact opnemen met onze eigen medische dienst om te laten controleren of ik nog vaccinaties nodig heb. De procedure was simpel, ook scande alle pagina’s van mijn vaccinatie-boekje, dat mailde ik door en kort daarna kreeg ik te horen dat alles in orde was, ik hoefde geen extra vaccinaties en ook malaria tabletten waren niet nodig. Ik kon dit nu dus op het formulier aanvinken als afgehandeld.

Ook de rest van het formulier kon ik waar nodig afvinken en daarmee is dit deel van de formaliteiten afgehandeld. Het formulier wordt intern opgeslagen en er gaat een kopie naar mijn baas, ten teken dat ik dit verplichte onderdeel heb afgehandeld.

Vanmiddag kreeg ik zoals afgesproken een telefoontje van de behandelende uroloog in het LUMC met de uitslag van mijn echo van vrijdag. Het nieuws was goed: er was niets meer te zien van de beschadiging van mijn nier en alles is dus nu in orde, ik hoef hier niet meer voor terug te komen.

Echo en visum

Geplaatst op 16 september 2022 door Willem van den Kerkhoffseptember 22, 2022

Deze ochtend ben ik naar het LUMC geweest om daar volgens afspraak een echo te laten maken van mijn nieren. Die afspraak was drie maanden geleden vlak na mijn behandeling als gevolg van mijn fietsongeluk gemaakt om het herstel van mijn linkernier te controleren. De verwachting was dat na die periode het vocht rond mijn nier verdwenen zou moeten zijn en de echo was om dat te controleren. Het hele process ging erg vlot en ik stond met amper een half uur weer buiten. Ik word maandag gebeld met de uitslag.

Ook zag ik vanmorgen twee mailtjes in mijn mailbox van het visum-bureau en mijn eerste gedachte was dat er problemen waren met mijn visum-aanvraag. Mogelijk miste er nog wat informatie, of ik had iets verkeerd ingevuld, of misschien was de foto die ik had ingestuurd niet goed. Ik opende het eerste mailtje en zag een attachment, maar het kwartje viel pas toen ik dat attachment opende en tot mijn stomme verbazing een visum-brief zag van de Indiase ambassade waarin de gegevens werden vermeld van mijn elektronische visum. Er was helemaal niks mis met mijn aanvraag, het visum is er al!

Na een snelle check of alle gegevens klopten, met name naam, paspoortnummer en uiteraard de ingangsdatum, en alles bleek in orde. Nu ik mijn visum heb en mijn Credit Card zijn de belangrijkste horden voor mijn business-trip naar Chennai is genomen en kon ik mijn reis vandaag daadwerkelijk gaan boeken.

Dat heb ik meteen gedaan en inmiddels zijn de vluchten geboekt. Ik kreeg meerdere opties van het reisbureau (we mogen uiteraard alleen vliegen met door het bedrijf goedgekeurde maatschappijen) en uiteindelijk koos ik voor de Emirates optie. Niet alleen omdat ik een “frequent traveller” ben bij Emirates maar ook omdat alle andere opties meer dan één tussenstop hadden en een veel langere reistijd. Het was niet de goedkoopste optie, maar dat moet mijn sponsor dan maar goed vinden. Ook het hotel is geboekt, ook weer een uit de lijst van goedgekeurde hotels maar de keuze was aangegeven door mijn collega die samen met mij in Chennai de training die we moeten geven gaat faciliteren. Hij gaat zorgen voor vervoer ter plekke dus daar hoef ik me geen zorgen over te maken.

Als er verder geen problemen meer ontstaan (en dat verwacht ik niet) vertrek ik dus op zaterdag de 24e naar Chennai, met een tussenstop in Dubai, en ik hoop daar zondagmorgen vroeg aan te komen.

Visum aangevraagd

Geplaatst op 15 september 2022 door Willem van den Kerkhoffseptember 21, 2022

Nu ik mijn Credit Card heb ontvangen kon ik vandaag mijn visum aanvraag indienen. Ons bedrijf heeft voor visumaanvragen een bureau in de arm genomen wat de aanvragen indient, ik hoef die dus niet zelf in te dienen bij de Ambassade van India in Den Haag. Bijkomend voordeel van zo’n bureau is dat het aangeeft wat je allemaal moet indienen voor zo’n aanvraag (want dat verschilt per land soms behoorlijk), dan weet je tenminste zeker dat alles compleet is.

In dit geval leek het eenvoudig want ik wist al wat er nodig was, en ik had alles dus al klaar: een Letter of Invitation, een kopie van mijn paspoort en een pasfoto. Die laatste was zoals me was opgedragen een selfie, gemaakt met mijn iPhone tegen een witte achterwand. Hopelijk voldoet dat, zo niet dan zouden ze het me wel laten weten was me verteld.

Ik vulde het aanvraagformulier in op de website van het bureau, wat overigens pas bij de tweede poging lukte (de reden was me niet duidelijk, maar goed). Ik kreeg meteen een link toegestuurd met een vragenformulier, en ik verwachtte dat dat hoofdzakelijk was om de benodigde documenten bij te voegen. Tot mijn verbazing was het niet alleen dat maar bleek het een uitgebreide vragenlijst. En als ik zeg uitgebreid dan bedoel ik heel erg uitgebreid.

Zo werden mijn persoonlijke details gevraagd, wat uiteraard logisch is, maar ook vragen als waar ik werk (naam, adres, telefoonnummer, email adres, website, alles), bij wie ik op bezoek ga (naam, adres, telefoonnummer, email adres, website, alles), het doel van mijn bezoek en daarnaast nog een hele lijst zeer persoonlijke vragen. Zo moest ik opgeven wie mijn vader was en waar die was geboren, wat zijn nationaliteit was en of die door geboorte was verkregen. Hetzelfde vroegen ze ook van mijn moeder en van Riet, want ik had opgegeven dat ik was gehuwd.

Daarnaast ook nog vragen over mijn criminele verleden (indien van toepassing), of ik wel eens gearresteerd was, of ik drugs gebruik, of ik wel eens betrokken was geweest bij drugsmokkel, en ook welke landen ik in de afgelopen tien jaar heb bezocht. Meest interessante vragen waren wel of ik wel eens in Pakistan was geweest, een vraag die vanuit Indiaas perspectief wel logisch lijkt aangezien India en Pakistan nu niet bepaald op goeie voet met elkaar staan.

Kortom, ik ben zowat een halve middag bezig geweest met het invullen van de vragenlijst. Daarmee zou mijn aanvraag nu compleet moeten zijn, maar het was allemaal wel een stuk ingewikkelder dan ik had verwacht. Het heeft me er in ieder geval niet geruster op gemaakt dat ik mijn visum nog op tijd ga krijgen…

De kaart is er!

Geplaatst op 14 september 2022 door Willem van den Kerkhoffseptember 21, 2022

In de loop van de ochtend kreeg ik dan eindelijk het bericht waar ik al weken op zit te wachten, mijn Credit Card zou vandaag bezorgd worden! En het nieuws kwam nog uit onverwachte hoek ook, want het kwam van Riet, die een App op haar telefoon heeft staan die melding geeft wanneer er post bezorgd gaat worden op ons adres van PostNL. Het betekende dat ik mijn afzeg-gesprek in ieder gavel vandaag nog niet hoefde te hebben, maar dat wil niet zeggen dat nu alles is opgelost.

Nu de kaart binnen is kan ik mijn visum-aanvraag gaan indienen maar dan nog is de vraag hoe lang het gaat duren voordat ik een visum heb en of het nog op tijd komt om mijn reis naar Chennai te gaan plannen. Net als bij de aanvraag voor de Credit Card kan ik een versnelde procedure gaan aanvragen maar zelfs dan weet je nooit hoe lang de Indiase Ambassade erover doet om het visum uit te vaardigen.

positief is wel dat er tegenwoordig een elektronisch visum kan worden aangevraagd en wat ik heb begrepen versnelt dat de procedure aanzienlijk. Wel spreken we dan alleen over weken in plaats van maanden, maar in hoeverre het nog sneller kan met die versnelde aanvraagprocedure is natuurlijk nu de vraag. In ieder geval kan er nu iets in gang gezet worden al is er nog steeds geen definitief groen licht. Laten we maar zeggen dat het nu geen rood licht meer is maar oranje…

Nog steeds geen Credit Card…

Geplaatst op 12 september 2022 door Willem van den Kerkhoffseptember 21, 2022

Vorige week kreeg ik dan eindelijk een essentieel onderdeel wat ik nodig heb voor de aanvraag van mijn visum voor India, de Letter of Invitation. Dat is in feite een schriftelijke bevestiging van mijn gastheer in India dat ik ben uitgenodigd en waar ik voor kom. Zonder zo’n brief kan ik geen visum aanvragen. De andere twee benodigdheden waren vrij simpel, een kopie van mijn paspoort en een pasfoto. Die foto moet op het bizarre formaat van 5×5 centimeter zijn met een volledig witte achtergrond, maar mijn contactpersoon bij het bureau wat mijn visumaanvraag gaat afhandelen zei dat ik gewoon een selfie kon maken met mijn mobiele telefoon met een witte achtergrond, zij zorgen dan wel voor het juiste formaat.

Maar het belangrijkste attribuut voor mijn visumaanvraag heb ik nog steeds niet, en dat is de Credit Card van het bedrijf. Die is weliswaar onderweg maar het is nog steeds niet duidelijk wanneer die gaat arriveren. Van andere collega’s hoor ik dat ik maar niet al te optimistisch moet zijn, gebaseerd op hun eigen ervaringen.

Vanwege die reden heb ik al een paar keer spoedoverleg gehad met de collega waarmee ik die cursus moet gaan geven en de sponsor van het hele cursusgebeuren, die allebei in India gebaseerd zijn. Onze sponsor wil de cursus niet uitstellen, iets wat mijn eigen baas heeft voorgesteld, mede vanwege het feit dat in India de uitnodigingen al de deur uit zijn. Ik heb aangegeven dat ik het in principe tot aanstaande woensdag wil aankijken, uiterlijk dan moet de Credit Card binnen zijn, anders wordt het simpelweg te laat om nog een visum aan te vragen.

En zoals gezegd, geen visum betekent geen mogelijkheid voor mij om naar India te reizen en zal ik moeten afzeggen. Mijn Indiase collega wordt er behoorlijk zenuwachtig van want hij zal die de cursus dan waarschijnlijk alleen moeten gaan geven…

Berlage gebouw in Den Haag

Geplaatst op 7 september 2022 door Willem van den Kerkhoffseptember 19, 2022

Gisteren heb ik noodgedwongen weer in Rijswijk gewerkt omdat ik nog steeds geen werkend Internet heb op mijn werkkamer. Wel heb ik vandaag een vervangend apparaat gekocht wat het kapotte Apple-apparaat moet gaan vervangen, wat ik vanavond hoop te installeren en dan zou alles vanaf morgen weer moeten werken. Fingers crossed…

Vandaag heb ik voor de eerste keer in Den Haag gewerkt en dat was niet alleen vanwege mijn problemen met het Internet. Deze week is er namelijk een collage uit India over waar ik de laatste maanden veel me heb samengewerkt en we hadden voor vandaag afgesproken in het kantoor in Den Haag. Voor onze afspraak ben ik een kijkje gaan nemen in het kantoorgebouw achter ons hoofdkantoor waar mijn team tijdelijke ruimte heeft voor degenen die in Den Haag willen werken in plaats van in Rijswijk.

Dat gebouw heet het Berlage-gebouw, uiteraard omdat het ontworpen is door de beroemde architect Berlage. En het moet gezegd, het gebouw heeft wel wat. De indeling is prettig en het is er ruim en licht, je ziet mijn werkplek op de foto hierboven en de ruimte was niet zo verlaten als op de foto lijkt.

Lang heb ik er overigens niet gewerkt want mijn afspraak was halverwege de ochtend in het hoofdgebouw en ik besloot om de rest van de dag daar te blijven met mijn twee collega’s waar ik mee had afgesproken. We vonden daar drie werkplekken bij elkaar in een ruimte waar ik ook nog wat andere collega’s tegenkwam, dus al met al een plezierig dagje. Heel wat gezelliger in ieder geval dan de vorige twee dagen in Rijswijk waar ik op maandag vrijwel helemaal alleen zat en op dinsdag alleen wat collega’s van een andere afdeling in dezelfde ruimte had…

Geen Internet op mijn werkkamer

Geplaatst op 5 september 2022 door Willem van den Kerkhoffseptember 19, 2022

Vanmorgen ging ik zoals gebruikelijk rond een uur of kwart over zeven achter mijn werklaptop zitten op mijn werkkamer en wat denk je: geen Internet. In eerste instantie dacht ik natuurlijk dat het aan de laptop lag maar al snel kwam ik erachter dat ook mijn eigen laptop geen verbinding had met het Internet, ondanks dat de Wifi wel werkte.

De korte conclusie was dat mijn Apple Time Capsule, het apparaat wat mijn netwerk- en Internetverbinding op de tweede verdieping verzorgd, kapot was. Helemaal verbazend was dat niet want een paar weken geleden had de harde schijf van het apparaat het al begeven en blijkbaar werkte nu ook het netwerkgedeelte niet meer. Het apparaat moet dus zo snel mogelijk vervangen worden maar daar had ik op dat moment natuurlijk niks aan, en er zat maar één ding op: naar het kantoor in Rijswijk om vandaag van daaruit te werken.

Vanavond speurde ik naar een oplossing voor het netwerkprobleem waarbij ik kon vaststellen dat als ik de netwerk-kabel direct in mijn eigen laptop prikte, ik gewoon verbinding had. Dat wees ook weer naar het Apple-apparaat als de boosdoener van het probleem, maar aan alleen die kabel had ik niks want mijn werklaptop is zodanig beveiligd dat WiFi wel werkt maat ik kan de laptop niet via de kabel aan een ander netwerk koppelen dan aan het Shell-netwerk.

Er moet dus vervanging komen voor het Apple-apparaat, waarbij ik niet simpelweg een ander Apple-apparaat kan kopen want Apple maakt dergelijke apparaten al een tijdje niet meer. Ik moet dus morgen maar eens verder zoeken naar een goeie oplossing.

Werk-perikelen

Geplaatst op 31 augustus 2022 door Willem van den Kerkhoffseptember 21, 2022

Terug aan het werk heb ik een aantal zaken om me druk over te maken. Het belangrijkste is de vraag die ik heb gehad om een cursus mede te faciliteren, en die cursus is in India. Dat zou eind september moeten gaan plaatsvinden maar het is maar zeer de vraag of dat voor mij gaat lukken, en eerlijk gezegd vrees ik dat ik zal moeten afzeggen.

Het probleem is namelijk dat ik een visum moet aanvragen en daarvoor heb ik een Credit Card nodig die door het bedrijf is verstrekt. We mogen voor zakelijke doeleinden geen gebruik maken van onze eigen Credit Card, het is verplicht om een door het bedrijf verstrekte kaart te gebruiken en die heb ik niet. Nu kan ik die aanvragen, maar tot nu toe is de aanvraag nog niet gelukt door allerlei problemen. Het is me na anderhalve week modderen eindelijk gelukt om iemand te pakken te krijgen die me kan helpen bij mijn aanvraag en het is vandaag eindelijk gelukt om de aanvraag voor mijn Company Credit Card in te sturen.

Nu is alleen de vraag of de kaart nog op tijd binnenkomt. De aanvraag duurt normaal gesproken weken, maar omdat ik haast heb heb ik toestemming gekregen om van een versnelde procedure gebruik te maken. Maar hoe lang dat dan gaat duren weten we niet, dus of de kaart nog op tijd binnenkomt om nog een visum aan te vragen is dus de grote vraag, want ook zo’n visumaanvraag heeft weer tijd nodig.

En het is simpel, zonder kaart geen visumaanvraag en zonder visum moet ik de uitnodiging afzeggen. Jammer maar helaas.

Weer een dagje kantoor

Geplaatst op 5 juli 2022 door Willem van den Kerkhoffjuli 11, 2022

Twee weken geleden was mijn eerste kantoordag weer, na mijn ongelukkige botsing met de auto van mijn buurman. Het was een beetje een anticlimax om daar geen enkele andere teamgenoot aan te treffen, er waren wel mensen aanwezig maar allemaal van andere teams en daar ken ik vrijwel niemand van. Het bleek dat mijn baas op het kantoor in Den Haag was voor vergaderingen met de leiding, en de beide andere collega’s die er tot nu toe altijd waren op dinsdag waren er ook niet.

Vorige week was mijn collega Hennie, die normaal gesproken op Trinidad in het Caribisch gebied werkt, over naar Nederland en omdat hij in Rijswijk was werd het toch nog gezellig. Maar ook die dag was er verder niemand aanwezig van mijn eigen team en dan heeft het voor mij eigenlijk geen zin om in mijn eentje op kantoor te gaan zitten en werk ik net zo lief gewoon vanuit huis.

Vandaag ging ik toch maar weer naar het kantoor in Rijswijk en gelukkig was deze keer mijn collega Sebas er ook. Mijn baas was weer in Den Haag en hij gaf aan dat hij eigenlijk niet meer van plan is om naar Rijswijk te komen. Op zich begrijp ik dat wel want hij komt met de trein naar Den Haag en vandaar is hij ruim een half uur extra reistijd kwijt als hij ook nog eens door moet naar Rijswijk (dankzij de lange overstaptijd). Mijn andere collega die er altijd was op dinsdag heeft per 1 juli een andere functie gekregen en haar nieuwe standplaats is het kantoor in Den Haag, dus is het logisch dat we die ook niet meer in Rijswijk gaan zien.

Het zal dus rustig worden in Rijswijk in de tijd dat we daar nog zitten. Er is nog steeds geen nieuws over de officiële verhuizing van ons team naar de kantoren in Den Haag, en dat is weer onzekerder geworden nu er bekend is geworden dat het nieuwe kantoor problemen heeft met de oplevering want er schijnen problemen te zijn met het dak. We hebben tenminste gezien dat minstens één team wat al was verhuisd nu is terug verhuisd naar Rijswijk.

We wachten dus maar af. Voorlopig houden we de dinsdag als kantoordag, tot nader bericht dus in Rijswijk…

Jaarlijkse Shell-reünie

Geplaatst op 8 juni 2022 door Willem van den Kerkhoffjuni 10, 2022

Zoals gewoonlijk probeer ik minstens één keer per jaar een reünie te organiseren van mijn oud-Shell collega’s van het eerste uur. Het leven bracht ons bij elkaar op 1 januari 1990 toen ik begon aan een tijdelijk opdracht van drie maanden in het Shell kantoor wat toen nog gevestigd was aan het Hofplein in Rotterdam. Joop en Stijn werkten daar al, evenals Karel die daar de inhuurkracht was die ik tijdelijk moest vervangen tijdens zijn geplande vakantie. Ik moest er samenwerken met Walter, die voor Shell werkte in Rijswijk en daarvoor werd overgeplaatst naar Rotterdam. Willem werkte toen in Pernis voordat hij het team kwam versterken.

We hebben als team een paar jaar samengewerkt en gingen daarna allemaal een andere kant op: Joop ging met pensioen, Stijn emigreerde naar Canada, Karel en Willem vertrokken bij Shell en Walter ging naar een ander team. Toch bleven we altijd contact houden en op een gegeven moment besloten we om minstens één keer per jaar bij elkaar te komen. Dat doen we op enkele uitzonderingen na altijd in Rotterdam, ook omdat het daar allemaal begonnen is maar ook omdat dat nu eenmaal voor iedereen het meest Centraal ligt.

Traditioneel komen we in eerste instantie bij elkaar in een gelegenheid achter De Doelen die al meerdere namen heeft gehad maar tegenwoordig de “Stadsbrasserie Rotterdam” heet. Ook deze keer kwamen we daar bij elkaar, met uitzondering van Karel die deze keer vanwege een zware verkoudheid verstek moest laten gaan. Wel een zeer aangename verrassing was dat Joop er weer bij was nadat hij vanwege zijn gezondheid (hij is inmiddels 88!) een aantal jaren heeft moeten overslaan.

Joop kwam met zijn partner Margriet, en ook Walter en Willem waren er al toen ik eindelijk (bijna een half uur te laat) aankwam vanwege de enorme drukte op de weg. Het werd al snel gezellig en we besloten om niet te verkassen en wat te eten in de Stadsbrasserie. We bestelden en het bestek kwam op tafel, maar toen kwam degene die ons bediende met een zorgelijke blik naar ons toe. En wat denk je dat de mededeling was, er was geen eten! Er was niets meer te krijgen want de keuken was al dicht…

Gelukkig verwees het personeel ons naar een paar andere mogelijkheden vlakbij waar we lekker zouden kunnen eten, en een van de aanbevolen restaurants was het DoDO Café vlak om de hoek. We wandelden daar naar toe en kregen binnen een prachtig plekje waar we de rest van de avond doorbrachten. Het eten was uitstekend, het gezelschap nog veel beter, en het was wat mij betreft dan ook een absolute topavond. Het was al over tienen toen we eindelijk afscheid namen en we besloten om dit nog een keer zouden kunnen doen na de zomervakanties, en dat ook met Karel erbij natuurlijk.

Voor mij dus de opdracht om dat te gaan regelen, als vaste organisator…

Verwarring op kantoor

Geplaatst op 24 mei 2022 door Willem van den Kerkhoffmei 25, 2022

Dinsdag is voor mij inmiddels de gebruikelijke dag om naar het kantoor in Rijswijk te gaan en dat was ook vandaag weer zo. We hebben dat als team min of meer zo besloten zodat we dan allemaal dezelfde kantoor-dag hebben en dat vergroot de kans dat we met meer tegelijk aanwezig zijn. In principe hebben we ook de donderdag als kantoor-dag gereserveerd, maar dan in het kantoor in Den Haag. Dat laatste is voor mij lastig omdat er in Den Haag vrijwel geen parkeergelegenheid is en die dag laat ik dus meestal aan me voorbijgaan en werk ik gewoon net als de rest van de dagen vanuit huis.

Er zijn blijkbaar heel veel bedrijven die de dinsdag als vaste kantoor-dag hebben want het is altijd behoorlijk druk op de weg. Ik ben een keer op een woensdag naar kantoor gegaan en het verschil in verkeersdrukte was vergeleken met de dinsdag enorm. Op het kantoor zelf valt de drukte heel erg mee, meestal zijn we met z’n drieën, hooguit met z’n vieren, en het zijn altijd dezelfde mensen. Gezellig is het altijd wel maar toch werk ik liever van thuis uit, want alle projecten waar ik aan werk zijn in het buitenland en voor het werk op zich heb ik dus weinig interactie met mijn collega’s op kantoor.

Het is nog steeds de bedoeling dat we gaan verhuizen vanuit Rijswijk naar Den Haag maar dat is nog steeds niet gebeurd. Ik had al wel een berichtje gehad dat onze verhuisdatum 22 augustus zou zijn maar er gingen al geruchten rond dat dat niet gehaald gaat worden. Het gebouw waar we geplaatst gaan worden in Den Haag is nog steeds niet klaar en vanmorgen hoorde ik dat er nu weer onverwachte problemen zijn waardoor de verhuizing waarschijnlijk pas eind van het jaar kan plaatsvinden. Op zijn vroegst.

Die problemen schijnen zelfs zodanig groot te zijn dat er groepen die al verhuisd waren nu weer terugkomen naar Rijswijk. Vanmorgen liepen er in de voor ons gereserveerde ruimte in Rijswijk opeens allemaal mensen rond van andere teams die inderdaad vanuit Den Haag zijn overgeplaatst. Verwarrend was dat ze de locatie in het gebouw aangewezen hebben gekregen waar wij als team nu zitten, en de vraag is waar wij dan nu geacht worden te gaan zitten. Er is daarover niets gecommuniceerd en ook onze baas wist van niks. Telefoontjes naar de dienst die hierover gaat hebben ook nog niks opgeleverd, dus we wachten maar af.

Problemen heeft het gelukkig niet opgeleverd vandaag want omdat veel mensen nog steeds van thuis uit werken was er ruimte zat voor iedereen, alleen was het nu opeens veel drukker dan de afgelopen weken. En er was zelfs nog een voordeeltje want halverwege de ochtend werden er gebakjes met “Welkom in Rijswijk” erop uitgedeeld aan de nieuwkomers. En hoewel de traktatie dus in feite niet voor ons groepje bestemd was profiteerden wij er mooi van mee…

Tijdzones

Geplaatst op 4 april 2022 door Willem van den Kerkhoffapril 11, 2022

In mijn huidige baan kan ik in principe ingezet worden op projecten over de hele wereld, en dat is zowel leuk als vervelend. Leuk is het omdat je met heel veel verschillende mensen in contact komt en er veel variatie is in het specifieke werk, maar minder leuk is het als het project op een verre plek op de wereld ligt. Nog vervelender als je op twee projecten werkt die zover uit elkaar liggen dat het lastig is in verband met de werktijden.

Dit is overigens geen nieuw probleem voor mij want bijvoorbeeld op Sachalin was dat al een probleem. Veel van de contractors waar we mee werkten zaten in Engeland en dat betekende een tijdsverschil van tien uur. Vergaderingen met de mensen in London waren dus voor ons altijd helemaal aan het eind van de middag en dan zaten de Engelse collega’s nog in hun ochtendjas met hun bak cornflakes (letterlijk gebeurd..).

Op dit moment doe ik werk voor een project op de Filipijnen en dat Ismet hier een tijdsverschil van zes uur. Ik kan dus in feite alleen maar contact leggen in de ochtend , en dan nog voor elven want anders zijn ze daar al naar huis. In de praktijk betekent dat vaak vroege vergaderingen, maar op zich vind ik dat niet zo erg want vroeg in de ochtend ben ik nog “fris”.

Het andere project waar ik voor werk is een stuk lastiger, want dat is een project aan de westkust van Canada met een tijdsverschil van acht uur maar dan in die zin dat als het hier vier uur ’s middags is dan is het daar pas acht uur ’s morgens. Dat is voor mij een stuk lastiger, vooral omdat ze daar meestal pas om negen uur gaan werken en dat betekent voor mij meestal vergaderingen helemaal aan het eind van de middag. Soms, zoals vandaag, heb ik zelfs vergaderingen in de avond omdat dat niet altijd anders kan.

Nu zul je zeggen, dan begin je toch gewoon wat later, maar dat kan dan vaak weer niet omdat ik dezelfde dag ook moet spreken met mensen op de Filipijnen en daarvoor moet ik juist weer vroeg beginnen. Het is dus een beetje schikken en af en toe maak ik dan best lange dagen. Gelukkig lang niet iedere dag, dus ik maak er geen punt van. Dat ik dan af en toe een uurtje midden op de dag pik om met mijn kleinkinderen te spelen als die hier zijn moet dan ook maar kunnen. Toch?

Uitgesteld Team Diner

Geplaatst op 24 maart 2022 door Willem van den Kerkhoffapril 1, 2022

Afgelopen december had de baas van onze afdeling een kerstdiner geregeld voor het hele team, maar dat kon toen helaas niet doorgaan omdat in dezelfde week de zoveelste Lockdown als gevolg van het Corona-virus inging. Afstel, beloofde hij, zou geen uitstel worden. Daarom werd na het opheffen van de Lockdown en het vervallen van vrijwel alle Corona-maatregelen snel een nieuwe gelegenheid geregeld, en iedereen werd daarom vandaag verwacht in Restaurant Fratelli aan het Toernooiveld in Den Haag.

Voor mij, en voor de meeste van mijn collega’s, was het de eerste keer dat we elkaar allemaal eens persoonlijk konden ontmoeten. Maar er was voor mij ook een weerzien met ouwe collega’s, waarvan ik sommige al heel lang niet had gezien. Mijn huidige manager Marcel ken ik al van begin jaren negentig toen we allebei in het toenmalige Hofplein-kantoor werkten. Sinds die tijd heb ik Marcel nog wel regelmatig gesproken maar nooit meer in persoon, en hoewel hij nu al een paar maanden mijn baas is was dit de eerste keer dat we elkaar weer tegenkwamen in meer dan zevenentwintig jaar.

Op de foto hierboven zie je Alyona, onze grote baas Mark, Anders, ikzelf en Alessandro. Alyona ken ik uit mijn vorige Rijswijk periode, ik kon haar de tip kon geven dat haar favoriete band “Kings of Leon” binnenkort naar Nederland komt (wat ze zelf dus nog niet wist). Anders ken ik uit mijn Sachalin-tijd maar die kwam ik tijdens mijn laatste periode in Rijswijk al weer regelmatig tegen omdat we in hetzelfde gebouw werkten. Alessandro kende ik van de bezoeken die ik had gebracht aan Oman in 2009 en 2010, en ook hem had ik dus al heel wat jaren niet meer gezien.

Al met al was het een ontzettend gezellige team-meeting, met dus veel weerziens en de nodige kennismakingen, en ik ging dan ook een stuk later dan verwacht weer naar huis.

Terug naar kantoor

Geplaatst op 8 maart 2022 door Willem van den Kerkhoffmaart 24, 2022

Twee weken geleden kregen we allemaal een berichtje dat het weer mogelijk wordt om naar kantoor te gaan. Dat was onder strikte voorwaarden al eerder mogelijk, maar dat betekende vooraf reserveren en alleen als het noodzakelijk was. Die noodzaak was er voor mij niet omdat alle mensen waar ik mee samenwerk in het buitenland zitten en ik dus toch alleen maar online met ze communiceer en dat kan ik net zo goed (zo niet beter) van thuis uit doen. De aandrang om weer naar kantoor te gaan heb ik dan ook niet gehad, temeer omdat ik na ruim twee jaar gewend ben geraakt aan het werken thuis.

Want ja, zo lang is het dus al geleden dat ik op een kantoor ben geweest, en die laatste werkplek was toen nog in Irak. Ik was net anderhalve week in Irak op locatie aan het werk toen we ergens in de tweede week van maart te horen kregen dat we allemaal werden geëvacueerd vanwege het COVID-19 virus. Niemand kon toen vermoeden dat die hele Corona-crisis zo lang zou gaan duren, we dachten allemaal met een paar weken weer gewoon aan het werk te kunnen maar dat viel dus verschrikkelijk tegen.

Ik werk dus al ruim twee jaar vanuit huis, waarbij ik begin vorig jaar ook nog eens van baan veranderde en sinds 1 augustus in weer een nieuwe functie. En zoals gezegd, dat is eigenlijk nooit een probleem geweest vanwege de uitgebreide mogelijkheden die je hebt om via de computer te communiceren met zowel beeld als geluid. Maar nu is dus het thuiswerk-advies opgeheven en kunnen we weer naar kantoor, maar zoals het was wordt het waarschijnlijk niet meer. Wat de afgelopen twee jaar duidelijk is geworden is dat thuiswerken is ingeburgerd en het blijkt voor bedrijven ook nog eens enorm kostenbesparend te zijn, en is de toekomst voor het “hybride” werken, een paar dagen opa kantoor en een paar dagen thuis.

Voor ons geldt dat we verzocht zijn om twee dagen in de week op kantoor te verschijnen, hoofdzakelijk voor het contact met collega’s en face-to-face meetings, maar er is geen verplichting. Ik besloot om het vandaag maar eens te proberen en voor het eerst in vier jaar ging ik vanmorgen op weg richting het kantoor in Rijswijk. Dit keer niet meer naar het vertrouwde Kessler Park gebouw (want dat is verkocht in 2018) maar naar het tijdelijke Alaska gebouw aan de andere kant van de straat. Daar heb ik ook al eerder gezeten, al was dat maar een paar maanden toen het net in gebruik werd genomen in 2010. Dat jaar begon ik op 1 oktober aan mijn baan in Kuala Lumpur, en sindsdien ben ik alleen nog maar sporadisch op bezoek geweest in het gebouw.

Bij aankomst vanmorgen was het al gauw weer vertrouwd want er was op zich weinig veranderd. Ik vond de plek waar ons team wordt geacht te zitten en koos een bureau voor de dag uit. Niemand heeft in dat gebouw een vast bureau, wat ik trouwens erg ongezellig vind want alle werkplekken zien er tamelijk steriel uit zonder een persoonlijk tintje van degene die er normaal zit.

Het was trouwens vrij makkelijk om een plek te vinden want er was nog helemaal niemand. Na een poosje kwam er een collega binnen die ik nog kende van voordat ik naar Irak vertrok, even later gevolgd door nog iemand. Maar daar bleef het bij, en het grootste gedeelte van de dag zat iedereen (behalve ikzelf) met een koptelefoon op zijn hoofd, bezig met bellen en online vergaderen, dus voor wat betreft het gezellige contact met mijn collega’s had ik net zo goed thuis kunnen blijven…

Tweede cursus-week

Geplaatst op 1 maart 2022 door Willem van den Kerkhoffmaart 9, 2022

Gisteren is de tweede week begonnen van de cursus die ik aan het geven ben, samen met mijn Nigeriaanse collega Uju. We hebben nog maar negen cursisten over van de oorspronkelijke dertien om verschillende redenen, twee hadden al aangegeven dat ze alleen week één zouden volgen omdat ze week twee al eerder hadden gedaan en twee anderen kwamen simpelweg niet meer opdagen. Dat laatste is overigens raar omdat er ook voor interne cursussen wel degelijk moet worden betaald en ook omdat cursisten meestal door hun manager worden voorgedragen en ik ben toch wel benieuwd wat die ervan vindt.

Maar goed, de overgebleven cursisten leken al meteen een stuk enthousiaster dan in de eerste week, wat we merkten aan de participatie aan groepsdiscussies en de response die we kregen op vragen die we in de groep gooiden. Leuk voor ons natuurlijk, en Uju en ik proberen dan ook nog meer om ons best te doen. Het is al moeilijk genoeg om cursus te geven met zulke specifiek materie die je bovendien niet ergens anders zult vinden aangezien dit op Shell is toegespitst.

We merken wel dat de cursisten een beetje overdonderd zijn door de hoeveelheid informatie die Uju en ik over ze uitstorten, en ze hebben ook wel gelijk want het is erg veel informatie in relatief korte tijd. Twee weken met in totaal vier halve dagdelen lijkt heel veel tijd maar in de praktijk is het nog krap, en Uju en ik moeten zelfs ons best doen om alles binnen de gestelde tijd te doen. We hebben behalve de vaste onderdelen ook vrijwel iedere dag een gastspreker, en die krijgen in principe een half uur, maar je weet hoe dat gaat…

Ook zijn de cursisten nogal zenuwachtig voor de test op de laatste cursusdag. Op zich wel terecht want de cursus is niet vrijblijvend, er zit een certificaat aan vast wat voor je verdere carrière van belang kan zijn, maar dan moet je dus wel slagen met minstens een tachtig procent score op de twintig vragen…

Cursus geven

Geplaatst op 14 februari 2022 door Willem van den Kerkhofffebruari 21, 2022

Een aspect van mijn nieuwe baan (nou ja, het is inmiddels al meer dan een half jaar) is dat ik cursus moet gaan geven aan jonge collega’s die nieuw of relatief nieuw zijn in mijn vakgebied. Ik word blijkbaar geacht inmiddels zoveel ervaring en expertise op het gebied van Information Management te hebben dat ik de cursus (die overigens al een tijd bestaat) kan gaan geven.

Op zich vind ik dat erg leuk, ik heb wel meer cursus gegeven, maar er is een nieuw aspect waar ik tot nu toe nog weinig ervaring mee heb en dat is het geven van een online cursus. Normaal gesproken gaf ik altijd cursussen op de ouderwetse manier, klassikaal in een leslokaal of vergaderzaal, maar vanwege de Corona-crisis kan dat niet en moet ook dit dus nu via een beeldverbinding. Dat vergt een iets andere opzet van de cursus, en dat heb ik met de Nigeriaanse collega met wie ik samen de cursus ga geven de afgelopen weken besproken.

Vandaag was de eerste dag van de cursus met dertien cursisten die verspreid zaten over Nederland, Noorwegen, India en Maleisië. Het was vreemd om je cursisten niet te kunnen zien en het belangrijkste nadeel daarvan is dat je ook niet kunt zien of ze wel aandacht hebben voor wat je vertelt. Voor hetzelfde geld zitten ze hun e-mail te doen of zijn ze regelmatig weg, je kunt dat niet zien en je hebt er ook geen controle over. We merkten dit soort dingen als we probeerden wat interactie te hebben door vragen te stellen, dan merkten we dat de response daarop toch wat traag en mager was.

Nou ja, niks aan te doen, wij gaan ons best doen om de cursus zo goed mogelijk te presenteren met de middelen die we hebben. De cursus duurt in totaal twee weken (twee keer vier ochtenden), en we zien wel hoe het loopt. De Engelsen hebben een mooi gezegde voor dit soort situaties: “You can lead a horse to water, but you can’t make it drink” (je kunt een paard naar water brengen maar je kunt niet maken dat het drinkt)…

Foto zonder herinnering

Geplaatst op 31 januari 2022 door Willem van den Kerkhofffebruari 7, 2022

Vandaag kreeg ik via WhatsApp een foto toegestuurd van een ouwe collega die gemaakt was op een een of ander evenement in november 2017. Het is zo’n serietje foto’s uit zo’n foto-automaat zoals die op de Filipijnen op letterlijk ieder feest te vinden was, tot aan de simpelste verjaardag aan toe, en waar daar iedereen veelvuldig en uitbundig gebruik van maakte. Ik sta op de foto’s met mijn makkers Dennie en Pieter, maar het bijzonderste is dat ik me vrijwel niks kon herinneren van het evenement waarop die foto’s zijn gemaakt.

Ik moest echt heel diep graven en pas na een tijdje kreeg ik wat beelden door. Het was tijdens een bedrijfs-evenement in Den Haag, ergens bij de Binckhorstlaan in Den Haag in de buurt. Volgens mij heette het gebouw zelfs de Fokker Terminal en het evenement heette Innovate Now. Het was een twee-daags evenement maar het was de bedoeling dat iedereen één van de twee dagen ging want het programma was hetzelfde.

Veel herinner ik me er verder niet van, behalve een sessie over het gebruik van blockchain (dezelfde methode zoals ook gebruikt bij Bitcoins) voor bijvoorbeeld logistieke systemen. Omdat er nog weinig concreets was op dat gebied op dat moment, althans binnen ons bedrijf, bleef het bij theorie en dat was niet zo spannend. Verder was er volgens mij goed eten en drinken, maar dat is altijd wat iedereen in de IT het beste onthoudt. Op de vraag “Hoe was de cursus?” is al sinds jaar en dag het antwoord, “Het eten was goed”…

Nou ja, we hebben dus de foto’s nog. Waarvan akte…

Weer aan het werk

Geplaatst op 21 januari 2022 door Willem van den Kerkhofffebruari 3, 2022

Dinsdag ging ik na het lange weekend in Exloo weer aan het werk en daarbij hoef ik me op dit moment beslist niet te vervelen. Ik had de laatste drie weken van het afgelopen jaar vakantie en gedurende die periode ging uiteraard het werk gewoon door en daarbij was er heel wat werk op mijn stapel terecht gekomen wat ik ontdekte toen ik de maandag na Nieuwjaar weer aan de slag ging.

Begrijp me goed, ik ben daar beslist niet rouwig om want ik heb liever dat er flink wat werk te doen is dan dat ik met mijn duimen moet gaan zitten draaien. Ik had voor mijn vakantie net een paar klussen afgehandeld dus het nieuwe werk was welkom. En er zit weer het nodige interessante werk tussen, met als belangrijkste werk voor een groot project in Canada en een nieuwe App die uitgerold en gepromoot moet gaan worden. Het ziet er naar uit dat ik mijn handen de komende maanden wel vol zal hebben en dat bevalt me prima.

Voor wat mijn werkplek betreft, dat zal voorlopig nog steeds thuis zijn want ondanks dat de lockdown inmiddels grotendeels is opgeheven is de regel nog steeds dat we alleen naar kantoor dienen te gaan als dat beslist nodig is. Op zich vind ik dat prima, ik ben inmiddels helemaal gewend aan het werken thuis en ik verkeer nou eenmaal in de gezegende omstandigheden dat ik een eigen kamer heb die prima als werkplek voldoet.

Wat wel een grote verandering gaat worden is dat het bedrijf aan het eind van deze maand niet langer een Nederlands-Engels bedrijf is maar puur Engels. De huidige kantoren en fabrieken die in Nederland zijn blijven daar (vooralsnog ben ik bang), maar de directie verhuisd naar Engeland en de bedrijfsstructuur wordt ook Engels. En dat alles heeft ook een tamelijk bijzonder gevolg voor de naam want per 1 februari mag het bedrijf niet langer het predikaat “Koninklijke” voeren. En hoewel dat mij niet zoveel doet zijn er binnen en zelfs buiten het bedrijf heel wat mensen die daar moeite mee hebben.

Verder verandert er niks. Voorlopig.

Bowling met collega’s

Geplaatst op 4 november 2021 door Willem van den Kerkhoffnovember 8, 2021

Toen ik in 2015 terugkeerde van de Filipijnen kreeg ik een nieuwe functie in Rijswijk en daar heb ik bijna drie jaar gezeten, tot aan mijn assignment in Irak. Gedurende die drie jaar werkte ik samen met een paar collega’s waarmee ik heel goed kon opschieten. Dennie had dezelfde smaak voor wat betreft als ik en met Pieter hadden we alle twee onze interesse in Lego gemeen. Toen ik naar Irak vertrok hielden we contact via een WhatsApp groepje wat we de titel “Lego Zandmonster”, waarin dat laatste een verwijzing was naar mijn nieuwe omgeving midden in de woestijn ten zuiden van Basra.

Tijdens mijn rotatie-verlof was er vrijwel altijd wel gelegenheid om samen te gaan lunchen in “De Halve Maen” in Rijswijk om even bij te praten. Een paar maanden geleden besloten we om een Lego-tentoonstelling in Amsterdam te bezoeken en het idee ontstond om gelijk Gin, onze collega in Amsterdam die we hadden leren kennen gedurende mijn Rijswijk-periode, te verrassen. Er waren nog een paar collega’s geïnteresseerd in die Lego-tentoonstelling waardoor ons WhatsApp groepje zich uitbreidde met Jean-Paul, Ruben en André, en uiteraard Gin.

Het bezoek aan de tentoonstelling was zo gezellig dat we besloten om meer van dit soort dingen te gaan doen. In de loop van de afgelopen weken werden er wat suggesties geopperd en dat resulteerde in een voor vandaag georganiseerd bowling-avondje in Claus Bowling in Hoofddorp. De organisator voor vandaag was Gin, en behalve André was het gezelschap compleet. Ruben had net als bij de tentoonstelling in Amsterdam zijn vriendin Marije meegenomen en Dennie had voor de gelegenheid zijn dochter Cathelijne en haar vriend Ernst bij zich.

Na een uurtje bowling met voor mijn geen opzienbarende scores (de laatste keer dat ik heb gebowld was eind 2011 in Manila) aten we met z’n allen nog wat in het bowlingcentrum. Op de foto hieronder staat ons hele gezelschap, van links naar rechts Jean-Paul (oftewel JP), Dennie, Ernst, ikzelf, Cathelijne, Pieter, Ruben, Gin en Marije.

Het was alweer een heel gezellige avond, veel gelachen, en er werden dan ook al weer plannen gemaakt voor een volgende gelegenheid. De meningen daarover waren wel behoorlijk verdeeld dus er is nog niks concreets afgesproken, maar dat er een volgende keer gaat komen is wel zeker denk ik zo.

We zien elkaar tenslotte, zelfs nu ik officieel weer in Rijswijk gestationeerd ben, door het thuiswerken vanwege de Corona-crisis vrijwel niet meer op kantoor en dit soort gelegenheden is een geweldig leuke manier om toch contact te houden.

Tussen het restaurantgedeelte en de bowlingbanen stond trouwens nog een artefact waardoor we ons meteen thuis voelden daar…

Werknieuwtjes

Geplaatst op 14 oktober 2021 door Willem van den Kerkhoffoktober 22, 2021

Ik ben inmiddels al bijna anderhalve maand aan het werk voor het project waarvoor ik de taak van IM/IT Manager heb gekregen, het Tabangao LNG project op de Filipijnen. Daarnaast ben ik ook aan het werk voor een Australisch project in Perth wat CRUX heet en waarvoor ik meehelp bij het uitpluizen van offertes van bedrijven die hebben ingeschreven om dit project te mogen doen.

Het hield me wel van de straat want het was voor allebei de klussen intensief werk. Het CRUX-werk moest naast gedegen ook snel gebeuren want er was een deadline en die was al op korte termijn. Het werk voor het Tabangao LNG project was aanzienlijk omdat heel dingen daar nog op poten gezet moesten worden en de mensen die er nu aan werken hebben geen of weinig ervaring met de gebruikelijke manier van werken in Shell-projecten. Kortom, genoeg te doen en ik had het er druk mee.

Tussendoor werd me het werken af en toe moeilijk gemaakt door software problemen met mijn laptop en een slecht functionerende koptelefoon waarvan de microfoon niet meer werkte. En met name dat laatste is natuurlijk erg lastig als je al je vergaderingen en gesprekken met dat ding moet voeren. De helpdesk kreeg het software probleem maar niet opgelost, wat me veel tijd kostte, en op een gegeven moment kreeg ik het advies om maar eens naar het IT Centrum op het kantoor in Den Haag te gaan. Bij het eerste bezoek kreeg ik een leen-laptop mee zodat ik in ieder geval weer kon werken terwijl het probleem werd opgelost, en na een paar dagen kon ik mijn eigen laptop weer ophalen.

En net nu ik dus weer helemaal operationeel was kreeg ik het bericht dat het Tabangao LNG project was uitgesteld. Het lijkt erop dat het wel een paar maanden kan gaan duren voordat het werk weer wordt gestart, en effectief betekent dat voor mij dat ik het merendeel van de werkzaamheden moet laten vallen tot nader order. Ik heb nog wat dingetjes die ik moet afmaken maar dan is er voor dit project dus minstens een paar maanden niks en de vraag is of ik tegen die tijd weer op dit project gezet ga worden. Jammer maar helaas, al was het alleen maar omdat de kans om weer eens naar de Filipijnen te gaan nu aanzienlijk is gedaald…

Omdat ook het CRUX-werk voorlopig klaar is heb ik me dus maar bij mijn baas gemeld met de vraag of er nog wat anders voor me te doen is. En dat is er, maar daarover later meer.

Eerste nieuwe klus

Geplaatst op 31 augustus 2021 door Willem van den Kerkhoffseptember 8, 2021

Het is tot nu toe nog redelijk rustig geweest in de eerste maand in mijn nieuwe job. De nieuwe gereorganiseerde organisatie is officieel op 1 augustus van start gegaan en sinds die datum zit ik dus in mijn nieuwe rol. De afgelopen maand was voor vrijwel iedereen in het bedrijf nieuw dus het was, ook voor mij, in eerste instantie een oriënterende fase waarin de enorme hoeveelheid beschikbare documentatie over de nieuwe structuur van het bedrijf werd toegelicht. Er was heel veel gedetailleerde informatie beschikbaar over de nieuwe teams en de nieuwe individuele rollen daarin en net als vrijwel iedereen hield ik me daar in hoofdzaak de afgelopen vier weken bezig.

Saillant detail was wel dat mijn nieuwe baas vrijwel de hele maand op vakantie was dus moest ik zelf zo goed als dat ging mijn weg vinden. Ik had naast het doornemen van alle documentatie diverse online gesprekken met nieuwe teamgenoten (waarvan ik er een paar overigens al kende) maar echt werk kwam er nog niet af. Gelukkig was mijn baas vorige week terug van vakantie en in een eerste gesprek bekeken we de mogelijkheden en mogelijke opties waar ik ingezet zou kunnen worden. Gisteren kreeg ik te horen dat er een project is geselecteerd waarop ik ga worden ingezet en vandaag had ik daarover mijn eerste meeting met degene wiens taak ik daarin ga overnemen.

Het gesprek leverde een paar verrassingen op, met als eerste dat ik ga fungeren als manager voor alle IT en Information Management gerelateerde zaken. Maar de grootste verrassing was wel het project zelf, het bleek namelijk een project op de Filipijnen! En ik denk dat mijn ervaring met het Malampaya project daar een rol in heeft gespeeld, al heeft het daar in eerste instantie vrijwel niets mee te maken.

Het project is het ombouwen van de Tabangao raffinaderij naar een fabriek die gas moet gaan omzetten van vloeibare vorm naar gasvorm. Deze raffinaderij ligt in de stad Batangas, gelegen op Luzon, hetzelfde eiland dus als Manila maar dan iets meer dan honderdtwintig kilometer zuidelijk daarvan aan de zuidkust van het eiland. Ik ben daar op zich niet mee bekend want Malampaya had weinig te doen met Tabangao, maar helemaal onbekend is het uiteraard niet. En ik heb begrepen dat ik mogelijk zelfs een paar ouwe bekenden ga tegenkomen.

Op de kaart zie je blauw omrand Muntinlupoa, de voorstad van Manila waar we hebben gewoond, en onderaan bij het rode kader ligt Batangas. En de eerste vraag van Riet was natuurlijk, “Wanneer moet je daar naar toe? Want dan ga ik mee!”…

Pensioen uitgesteld…

Geplaatst op 18 mei 2021 door Willem van den Kerkhoffmei 19, 2021

Het waren spannende weken voor niet alleen mijzelf maar ook voor de vele andere collega’s die net al ik vanwege de reorganisatie intern op een nieuwe baan moesten solliciteren. Nou ja, technisch gesproken moet ik natuurlijk solliciteren omdat mijn contract in Irak erop zit maar ik moet noodgedwongen in hetzelfde proces mee.

Omdat de reorganisatie een verlies van heel wat arbeidsplaatsen tot gevolg heeft is het aantal beschikbare banen veel minder dan het aantal gegadigden, zelfs als de vrijwillig vertrekkende collega’s niet worden meegerekend. Zelf heb ik op vijf banen gesolliciteerd (het maximale aantal per persoon) maar ik had ook mijn gedachten al laten gaan over de mogelijkheid dat ik geen baan meer zou krijgen. Mijn kennis en ervaring zouden geen beletsel vormen gezien de hoeveelheid werk in mijn vakgebied, maar mijn leeftijd des te meer. Ik had al ontdekt dat achter mijn naam in het systeem de aanduiding “65+” stond en dat deed me vermoeden dat ik wel eens (overigens wel met een royale vergoeding gezien mijn dienstjaren) met vervroegd pensioen zou kunnen gaan.

Ik heb er veel over nagedacht de laatste weken en ik had er in principe vrede mee. Ik heb nog weliswaar drie jaar tot mijn pensioen met 68 jaar, maar mijn formele AOW-leeftijd is 66 jaar en zeven maanden en dat is dus volgend jaar oktober. Kortom, de omstandigheden voor het scoren van een nieuwe job in het bedrijf leken niet optimaal maar het alternatief was inmiddels voor mij acceptabel, ik had me voorgenomen dat ik ermee kan leven.

Deze week zouden alle sollicitanten te horen krijgen of ze succesvol zijn geweest met een van hun sollicitaties en welke job dat was geworden. Gisteren kreeg ik via mijn email een uitnodiging voor een kort gesprek met een collega die ik nog ken van heel lang geleden, toen ik nog in Rotterdam was gestationeerd (dertig jaar geleden dus). We hadden elkaar nog incidenteel gesproken, de laatste keer toen ik in Manila werkte, maar verder hadden we weinig contact. De uitnodiging vermeldde echter dat het over de reorganisatie ging dus ik werd nieuwsgierig maar zonder specifieke verwachtingen.

Vanmorgen was het gesprek en tot mijn grote verbazing bood hij me een baan aan in zijn team. Ik was als eerste kandidaat geselecteerd voor een van de functies waarop ik had gesolliciteerd en hij vroeg of ik bereid was de functie te aanvaarden. En als extraatje deelde hij ook mee dat de functie voor mij gekoppeld zou zijn aan een promotie! Uiteraard accepteerde ik de functie meteen, en dat betekent dat ik voor de komende, of liever gezegd resterende jaren tot aan mijn pensioen een baan heb. Volgende week wordt het papierwerk geregeld en daarna is het nog even afwachten wanneer ik effectief in Rijswijk ga beginnen (in afwachting natuurlijk van de Corona-maatregelen).

Niet te geloven, vijfenzestig jaar en ik krijg gewoon weer een baan aangeboden. Mijn vroegtijdig pensioen is dus van de baan maar ik ben er blij mee. Riet ook want die had duidelijk nog wat moeite met het feit dat ik misschien binnenkort de hele dag thuis zou zijn…

Solliciteren…

Geplaatst op 23 maart 2021 door Willem van den Kerkhoffapril 12, 2021

Vandaag is de interne sollicitatie-ronde begonnen die het gevolg is van de grote reorganisatie die “Reshape” wordt genoemd. Zoals gewoonlijk is het weer hetzelfde liedje, er moet ernstig bezuinigd worden en “efficiënter” gewerkt, hetgeen synoniem is voor het reduceren van het aantal arbeidsplaatsen. Met andere woorden, de bedrijfsstructuur gaat “compleet” veranderen, met als gevolg allemaal “nieuwe” functies en iedereen wordt geacht op die functies te solliciteren want alle oude banen gaan vervallen.

Ik heb lang gehoopt dat ik de dans zou ontspringen want er was me in december een baan beloofd waarop ik weliswaar ook zou moeten solliciteren maar waarvoor ik de enige kandidaat zou zijn en die baan zou geen onderdeel uitmaken van de huidige grote sollicitatie-ronde. Helaas is dat niet doorgegaan, de baan kon niet tijdig in de interne vacaturebank worden geplaatst en waarschijnlijk is het ook door Personeelszaken tegengehouden vanwege de aankomende reorganisatie.

Ook in de op dit moment beschikbare banenpool zit die nieuwe baan (nog) niet dus ik kan er ook niet op solliciteren. En dat betekent dat ik net als een paar duizend anderen deze week zal moeten solliciteren op wat er wel in de banenpool beschikbaar is want wachten op de aangeboden baan is me te onzeker. Tenslotte weet ik helemaal niet op dit moment of die baan er nog wel komt want ook dat wordt bepaald door de eisen van “de nieuwe organisatie”.

Iedereen mag op maximaal vijf functies solliciteren en eind mei wordt dan bekend of een van je sollicitaties succesvol was. Interviews komen er niet, het is dus gewoon afwachten of je gekozen bent of niet. Ik heb met veel pijn en moeite vijf functies gevonden waar ik op heb gesolliciteerd: twee banen die me erg leuk lijken, twee die interessant zijn en een die ik wel kan maar waar ik eigenlijk geen zin in heb.

De keuze was moeilijk want er was weinig aanbod in mijn vakgebied. Dat lag absoluut niet aan het feit dat er geen werk in die hoek is, integendeel zelfs, maar het schijnt dat de afdeling Personeelszaken “overwerkt” is door de grote veranderingen en ze hebben geen kans gezien om alle benodigde banen op tijd in de vacaturebank te krijgen. Daarom weten we nu al dat er eind juni nog een tweede ronde komt, en mocht ik dus nu buiten de boot vallen dan heb ik eind juni een tweede kans.

En misschien wordt in de tussentijd die beloofde baan nog wat, want ik heb nog steeds niet gehoord dat dat niet doorgaat…

Werk update

Geplaatst op 1 maart 2021 door Willem van den Kerkhoffmaart 8, 2021

De maand februari is al weer om en dat betekent dat mijn eerste werkmaand in Nederland er ook al weer op zit. Ik werk nog steeds in de tijdelijke baan die ik heb gekregen en ben nog steeds in afwachting van een permanente job. Van de baan die me in december is aangeboden heb ik tot nu toe nog steeds niets gehoord, anders dan dat het wachten is op het plaatsen van de officiële vacature door Personeelszaken.

De afgelopen week heb ik gehoord dat de kans is verkeken om die vacature geplaatst te krijgen voordat alle vacatures worden bevroren vanwege de komende reorganisatie. Personeelszaken heeft het door diezelfde reorganisatie op dit moment ontzettend druk en daarnaast is er waarschijnlijk besloten om deze vacature niet te plaatsen omdat eerst gekeken moet worden of deze vacature wel past in het plaatje van die reorganisatie.

Dat is voor mij een teleurstelling want het betekent dat ik de grote sollicitatieronde die eind deze maand moet gaan plaatsvinden niet meer kan ontlopen. Er zullen dan vele duizenden mensen in het bedrijf moeten solliciteren naar een van de “nieuwe” banen en dat is in feite een loterij want er zullen veel minder banen zijn dan sollicitanten.

Ik maak natuurlijk nog steeds een goede kans als de mij aangeboden baan inderdaad onderdeel uitmaakt van het totale banenpakket wat wordt aangeboden maar dat weet ik op dit moment dus nog niet. Gelukkig heb ik ook nog wat positief nieuws gekregen van mijn huidige manager want die ziet voor mij mogelijkheden voor een baan in de afdeling waar ik nu tijdelijk voor werk. Die afdeling zit in feite te springen om mensen en blijkbaar heb ik de eerste maand toch een goeie indruk kunnen maken dus wie weet zit er daar iets voor me bij.

Al met al wordt het een spannende maand, en niet alleen voor mij maar voor heel veel van mijn collega’s…

Nieuwe baan, eerste werkdag

Geplaatst op 1 februari 2021 door Willem van den Kerkhofffebruari 10, 2021

Mijn eerste werkdag in mijn nieuwe tijdelijke baan. Ik heb al wat voorgesprekken gehad met mijn nieuwe manager en die heeft me duidelijk gemaakt wat mijn eerste opdracht zal zijn. Dat wordt iets anders dan datgene waar ik in eerste instantie voor was benaderd maar het is ook wel iets waar ik wat mee kan omdat het redelijk aansluit bij wat ik in Rijswijk drie jaar lang heb gedaan voor de baan in Irak.

Vandaag was er trouwens niet zoveel wat ik heb kunnen doen aan die opdracht want ik moest eerst mijn nieuwe spullen ophalen bij de IT-afdeling in Den Haag. Ik krijg namelijk een nieuwe laptop met toebehoren, de laptop die ik voor het BGC-werk heb gebruikt is eigendom van BGC en moet daarom terug worden gestuurd naar het Shell-kantoor in Dubai van waaruit de terugzending naar Basrah zal plaatsvinden.

Mijn afspraak was om tien uur op het hoofdkantoor in Den Haag en het was me gelukt om vooraf een bezoekersplek te regelen in de parkeergarage zodat ik in ieder geval geen zorgen had over het parkeren van mijn auto. Binnengekomen bij wat eigenlijk mijn nieuwe werkplek zou moeten zijn als er geen Corona-crisis was geweest moest ik me bij de receptie inschrijven. Mijn toegangspas werkte nog niet op de deuren maar ik denk niet dat ik dat veel nodig zal hebben want ik ga ervan uit dat ik de komende maanden nog van thuis uit zal werken.

Wat me meteen opviel in het gebouw was dat de weinige mensen die er waren vrijwel allemaal zonder mondkapje rondliepen, en ik was toch wel verbaasd daarover. Het was behoorlijk druk bij de IT-afdeling, maar desondanks leek ik de enige te zijn die zich druk maakte over de anderhalve meter regel. Het wachten duurde langer dan verwacht want er waren twee zieken bij de IT-afdeling, maar omdat de meeste andere klanten na mij waren aangekomen werd als eerste van de wachtenden geholpen.Ik kreeg mijn nieuwe laptop met toebehoren, waaronder een muis en een toetsenbord. De laptop is een tweedehandsje (aan het nummer te zien uit Assen) en ik vond het vrij schokkend om te constateren dat zowel de muis als het toetsenbord niet draadloos werkten maar nog via een kabel. Hallo, het is toch het jaar 2021?

Hoe dan ook, thuis gekomen ben ik de rest van de dag bezig geweest met het configureren van mijn laptop en het opnieuw installeren van software. Morgen kan ik hopelijk echt aan de slag.

Tijdelijke baan is rond

Geplaatst op 15 januari 2021 door Willem van den Kerkhofffebruari 5, 2021

Het goeie nieuws van vandaag is dat mijn tijdelijke baan alvast rond is. Hoe het gaat lopen met de baan waar ik eigenlijk op wacht weet ik niet maar het lijkt erop dat het plaatsen van de vacature veel langer gaat duren dan verwacht en de vraag is eigenlijk of gezien de aankomende reorganisatie die vacature nog wel geplaatst gaat worden op korte termijn. Gelukkig hoef ik me daar nu in principe geen zorgen meer over te maken want met de tijdelijke baan ben ik in ieder geval tot eind juni verzekerd van werk.

Ik heb inmiddels gesproken met mijn officiële nieuwe manager, die overigens alleen mijn manager maar wordt omdat ik nog geen nieuwe vaste positie heb, een soort ad-interim dus. Hij heeft er vandaag voor gezorgd dat alles rond is gekomen en ik heb inmiddels al met de manager van de tijdelijke baan gecommuniceerd dat ik per 1 februari beschikbaar ben.

Dat geeft in ieder geval even wat rust en ik kan me dus nu focussen op het afsluiten van mijn werk voor BGC en me alvast voorbereiden op mijn nieuwe klus, al weet ik nog niet precies wat dat gaat inhouden. Spannend dus.

Verder was er natuurlijk vandaag het landelijke nieuws dat onze regering is gevallen. Onze premier is op de fiets naar Paleis Huis Ten Bosch gereden om daar het ontslag van de regering aan te bieden. Of het terecht is dat een hele regering moet aftreden omdat een paar ambtenaren er ergens een zootje van hebben gemaakt is voor mij een grote vraag. Ik ben er niet zo voor, ondanks de vraag wie “eindverantwoordelijk” is, ik ben er meer voor om de daadwerkelijke betrokkenen flink te straffen want die blijven waarschijnlijk nu gewoon zitten waar ze zitten…

Werk tijdens verlof

Geplaatst op 14 januari 2021 door Willem van den Kerkhofffebruari 4, 2021

Hoewel ik officieel met rotatie-verlof ben wordt ik regelmatig lastig gevallen met werk-gerelateerde mail waar ik al dan niet snel actie op moet ondernemen. Het proces van mijn overgang naar Shell Nederland is op dit moment in volle gang en ik heb twee potentiële nieuwe klussen aangeboden gekregen dus er is nogal wat voorbereiding vereist om te zorgen dat ik per 1 februari naadloos over kan gaan naar wat mijn nieuwe job dan ook mag zijn tegen die tijd.

Daarnaast word ik ook best wel veel benaderd door mijn BGC collega’s die vragen hebben over zaken betreffende het werk en adviezen daarover. Dat snap ik wel, want ze weten natuurlijk ook dat ik aan het eind van de maand nog maar drie dagen op de loonlijst heb en ze willen zoveel mogelijk nog profiteren van het feit dat ik nu nog beschikbaar ben. Vervelend is het eigenlijk wel, want tenslotte weten ze donders goed dat ik nu verlof heb en dat wordt dus niet echt gerespecteerd.

Voor wat mijn toekomstige job betreft, de baan die ik graag wil hebben is nog steeds niet rond en dat heeft alles te maken met het feit dat er voor die baan nog steeds niet een officiële vacature is geplaatst op de interne vacaturebank. Dat is noodzakelijk zodat ik normaal kan solliciteren, maar ik heb al te horen gekregen dat na het eerste uitstel van eind december naar de tweede week van januari er nu weer vertraging is tot de derde week van januari. Dat is volgende week, dus hopelijk weet ik dan meer.

Ondertussen houd ik contact met de manager die me de tijdelijke baan heeft aangeboden want die heeft al laten weten dat ik die baan wat hem betreft krijg als het andere aanbod niet tijdig afkomt. Ik heb zelfs een deel nu dat ik de tijdelijke baan mag vervullen en dan later overstappen als die andere baan later dan gepland afkomt. Een mooi aanbod, want het betekent dat ik hoe dan ook per 1 februari aan de slag kan in een nieuwe job, alleen weet ik nog niet welke van de twee het gaat worden.

Nog meer interessante ontwikkelingen

Geplaatst op 15 december 2020 door Willem van den Kerkhoffdecember 29, 2020

Afgelopen week probeerde een collega die ik al een hele tijd niet meer had gesproken contact met me op te nemen. Helaas had ik al een bespreking op het moment dat hij voorstelde om eens bij te kletsen dus maakte hij een nieuwe afspraak voor vandaag. Ik ken Yagnesh uit de tijd dat ik in Rijswijk heb gewerkt nadat ik terugkwam van Sakhalin, we zaten toen in hetzelfde team. De laatste keer dat ik met hem contact had gehad was aan het einde van mijn opdracht op de Filipijnen toen ik een nieuwe baan zocht. Yagnesh had toen een vacature in, jawel, Irak maar dat is niks geworden omdat voor dat project alle vacatures opeens werden ingetrokken (dat project werd vlak daarna gestopt).

Nadat we vanmorgen wat hadden bijgekletst kwam Yagnesh met een totaal onverwachte vraag: hij heeft opnieuw een vacature en hij vroeg of ik erin was geïnteresseerd. De job is in Rijswijk bij een afdeling waar ik heel goed bekend mee ben omdat het min of meer dezelfde afdeling was waarin ik voorheen samen met Yagnesh in Rijswijk had gewerkt, en het werk is ook min of meer hetzelfde als wat ik toen al deed, het implementeren van Engineering software in projecten.

Ik kon eerlijk gezegd mijn oren bijna niet geloven want dit leek gewoon te mooi om waar te zijn. Niet alleen een baan die uitzicht biedt op een vast contract (dat hangt nog wel van de reorganisatie af, maar dat is met alles) en ook nog eens een baan die me op het lijf geschreven is. Of ik geïnteresseerd was? Ik dacht het wel! Mijn enige vraag was hoe zeker dit was aangezien ik in feite al een andere toezegging had gedaan, maar omdat dit in principe een vaste baan moet gaan worden krijgt dit uiteraard de voorkeur en daar zal Personeelszaken ook geen probleem van maken.

Alle benodigde toestemmingen schijnen voor de vacature al binnen te zijn dus ik was er met Yagnesh al snel uit. Het enige wat nog wel moet gebeuren is dat ik officieel moet solliciteren en daarvoor moet de baan op de interne vacaturebank worden geplaatst. Zo gauw dat gedaan is krijg ik bericht en kan ik solliciteren, en als het goed is gaat het balletje dan snel rollen.

Het begint er nu toch serieus op te lijken dat mijn pensionering nog even op zich laat wachten…

Interessante ontwikkelingen (2)

Geplaatst op 5 december 2020 door Willem van den Kerkhoffdecember 26, 2020

Gistermiddag heb ik een gesprek gehad met het afdelingshoofd van de afdeling die mij een tijdelijke baan aan heeft geboden tot eind juni volgend jaar.

Het was een leuk, open gesprek waarbij met name voor mij van belang was dat ze geïnteresseerd zijn in mijn expertise op database gebied en met name performance onderzoek. Dat is goed nieuws want daar heb ik inderdaad ervaring mee, en wat verder voor mij nog een interessant punt is is dat het om een vakgebied gaat (Geomatics) waar ik nog niet eerder in heb gewerkt. Voor mij geen punt, software is software en daar heb ik me de afgelopen veertig jaar toch aardig mee weten te redden. Het gesprek eindigde positief, mijn mogelijke nieuwe baas gaaf aan dat de beslissing wat hem betrof al was genomen en dat het helemaal aan mij was of ik het zag zitten.

Nou, dat zie ik zeker en ik heb dan ook vanmorgen aan mijn contactpersoon bij het banen-team doorgeven dat ik deze mogelijkheid graag accepteer. Zoals het er naar uit ziet ben ik dus in ieder geval tot eind juni volgend jaar weer voorzien van werk.

Interessante ontwikkelingen (1)

Geplaatst op 2 december 2020 door Willem van den Kerkhoffdecember 26, 2020

Binnen Shell is een team wat zich bezig houdt met het herplaatsen van mensen binnen het bedrijf als ze terug komen na een periode in het buitenland en ook mensen begeleidt die vrijwillig met pensioen gaan of wegens overtolligheid het bedrijf moeten verlaten. Omdat dit eigenlijk allemaal wel eens van toepassing op mij zou kunnen zijn had ik gisteren mijn eerste gesprek met iemand van dat team.

De dame in kwestie benaderde mij omdat er mogelijk een nieuwe positie voor me is. Het is een baan in Nederland in een vakgebied wat niet precies mijn expertise is maar waarmee ik wel goed bekend ben, het enige punt is dat het een tijdelijke baan is. Gezien de komende reorganisatie begin volgend jaar zijn er weinig vaste banen beschikbaar, en hoewel deze baan in essentie ook voor langere tijd is kan er geen garantie worden afgegeven dat deze baan na de reorganisatie nog bestaat.

Het goede nieuws is dat ik met deze tijdelijke baan in ieder geval vanaf 1 februari tot eind juni onder de pannen ben. Ik heb dan wat te doen maar ik moet ondertussen wel blijven solliciteren naar een vaste positie. De einddatum is voorlopig vastgesteld op 29 juni en dat is gedaan om dat de Landelijke Overtolligheids Regeling (LOR) op 1 juli wordt herzien. Aangezien er nog nooit een herziening is geweest die de voorwaarden van de LOR verbeterde, het wordt alleen maar slechter, heb ik op deze manier de gelegenheid om nog van de huidige regeling gebruik te maken als ik onverhoopt geen nieuwe baan mocht scoren.

Maar zover is het nog niet, ik heb aanstaande vrijdag een gesprek met mijn mogelijk nieuwe, tijdelijke baas.

Eerste gesprek met HR

Geplaatst op 3 november 2020 door Willem van den Kerkhoffdecember 26, 2020

Vanmiddag heb ik een gesprek gehad met iemand van Personeelszaken om te praten over het einde van mijn huidige opdracht en mijn terugkeer naar Nederland. Dat laatste klinkt natuurlijk een beetje raar aangezien ik hier al ben en niet meer terugga naar Irak, maar het gaat dan ook over mijn herplaatsing naar Shell Nederland vanuit BGC.

De mogelijkheden die me zijn uitgelegd houden in feite in dat er drie opties voor me open liggen. Ik kan ervoor kiezen om met vervroegd pensioen te gaan meteen na het einde van mijn opdracht bij BGC en dat zou betekenen dat ik met een financiële vergoeding al met 1 februari volgend jaar thuis kan zitten. Ik heb meteen duidelijk gemaakt dat mijn voorkeur daar niet naar uit gaat, dus het wordt een van de andere twee mogelijkheden.

De eerste en beste optie is dat ik intern ga solliciteren en dan een nieuwe baan vind. Dat is alleen op dit moment erg lastig omdat er heel weinig vacatures zijn. Begin volgend jaar gaat er een grote reorganisatie plaatsvinden waarbij er wereldwijd 9000 banen gaan verdwijnen, waarvan naar verwachting 2000 in Nederland, en alle openstaande posities zijn daarom bevroren, tenzij er een grote noodzaak is om snel iemand te vinden. Er kunnen simpelweg op dit moment geen garanties ten aanzien van banen worden gegeven omdat nog niet bekend is wat voor effect de reorganisatie precies zal hebben en op welke afdelingen.

Solliciteren kan waarschijnlijk pas weer vanaf het einde van het eerste kwartaal volgend jaar en omdat ik vanwege mijn aantal dienstjaren vrijwel zeker zes maanden de tijd krijg om een nieuwe baan te vinden kan ik in ieder geval in die sollictatieronde mee. Mocht ik geen baan weten te vinden dan volgt eind juni mijn overtolligheid en zal ik het bedrijf, ook weliswaar met een vergoeding, moeten verlaten.

Daar ga ik op dit moment nog maar niet van uit maar het zal wel spannend worden. het punt is namelijk dat ik in maart volgend jaar 65 wordt en dan technisch gesproken nog maar ruim anderhalf jaar te gaan heb voor mijn pensionering. De vraag is dus of het bedrijf me voor zo’n korte periode nog een baan wil geven of dat ze zeggen dat het wel mooi is geweest.

Voorlopig ga ik in ieder gavel de molen in voor het vinden van een nieuwe baan.

Laatste werkdag in Rijswijk

Geplaatst op 16 mei 2018 door rootmei 21, 2018

Het was best een raar gevoel vanmorgen om voor de laatste keer voor een werkdag naar het kantoor in Rijswijk te rijden. Hoewel ik zaterdag pas vertrek heb ik de komende twee dagen vrij genomen om nog wat laatste dingen te regelen en daarmee was vandaag dus mijn laatste werkdag in mijn huidige job.

Erg veel was er qua werk natuurlijk niet meer te doen, alles is overgedragen of afgerond, maar er moesten nog wel wat formaliteiten worden afgehandeld. Daarna was het natuurlijk afscheid nemen van mijn collega’s, voor zover ik dat gisteren nog niet had gedaan.

En dit werd echt mijn laatste werkdag in Rijswijk, want mocht ik naar het avontuur bij de Basrah Gas Company weer een baan krijgen bij Shell in Nederland dan zal dat zeker niet in Rijswijk zijn. Dit gebouw is namelijk verkocht en wordt voor het eind van dit jaar door Shell verlaten. En hoewel ik verwacht dat ik er de komende maanden nog wel af en toe zal komen zal dat alleen nog voor sociale bezoekjes zijn en niet meer voor werk.

En daarmee wordt er weer een periode definitief afgesloten…