Mijn cluppie Quick Boys mocht dit seizoen meedoen aan het “grote” KNVB Bekertoernooi en had daarbij al de nodige indruk gemaakt door achtereenvolgens op eigen veld NAC (1-0) en De Graafschap (2-0) te verslaan. Allebei die tegenstanders spelen in de Eerste Divisie en dus een niveau hoger dan Quick Boys wat in de Tweede Divisie uitkomt, en dat was verrassend. Met name de overwinning op De Graafschap was verrassend omdat niet verwacht was dat die zich na het op zich al verrassende resultaat tegen NAC nog zouden laten verrassen.

De volgende tegenstander was AZ, de huidige nummer vier van de Eredivisie, en ook al omdat het voor Quick Boys een uitwedstrijd zou worden leek dat toch een brug te ver. Een groot deel van de aanhang was duidelijk minder pessimistisch dan ik wat resulteerde in zesendertig bussen met niet minder dan tweeëntwintighonderd supporters die richting Alkmaar gingen vanavond.

De wedstrijd werd bijna een sensatie, maar helaas, net niet helemaal. De ruststand van 0-0 was op zich al een hele prestatie, maar toen Quick Boys na de rust de leiding nam waren eigenlijk vriend en vijand het erover eens dat het dik verdiend was. Maar toen AZ een tandje bij zette en in korte tijd de achterstand om boog naar een 2-1 voorsprong leek het gedaan. Tot de zevenennegentigste minuut, toen Quick Boys in wat bijna letterlijk de allerlaatste seconde was, de gelijkmaker scoorde.

Een verlenging was noodzakelijk en daarin nam AZ een 3-2 voorsprong. Maar weer was het Quick Boys dat langszij kwam en zo eindigde de wedstrijd in 3-3, wat op zich al een behoorlijk sensationele uitslag was. Penalty’s moesten de beslissing brengen en daarin was AZ beter dan Quick Boys, en daarmee eindigde voor mijn cluppie dus het bekertoernooi.

Er was vanavond een competitie-wedstrijd in de Jack’s League, zoals de Tweede Divisie officieel heet tegenwoordig, tussen Quick Boys en ASWH uit Hendrik Ido-Ambacht. Vanwege het stilleggen van de competitie gedurende de laatste Lockdown is er een achterstand en moeten er doordeweeks inhaalwedstrijden worden gespeeld om het wedstrijdschema op tijd te kunnen afwerken. Vroeger zou ik niet getwijfeld hebben en richting Nieuw-Zuid zijn gegaan om de wedstrijd te kunnen bijwonen, weer of geen weer. Maar dat was toen mijn vader nog leefde…

Mijn vader en ik waren trouwe supporters van Quick Boys en het moest wel heel raar gaan wilden we een wedstrijd overslaan. We reisden de ploeg samen het hele land door achterna want we gingen zowel uit als thuis. Voor de thuiswedstrijden was er altijd een vast ritueel, ik haalde mijn vader op, we wandelden samen naar Nieuw-Zuid, en na de wedstrijd had mijn moeder altijd een bakkie klaarstaan voordat ik naar huis ging. En ook doordeweekse wedstrijden, vrijwel altijd op de dinsdagavond, bezochten we vrijwel altijd, ook al was het soms vriendschappelijk.

Het weer interesseerde ons niet, we zeiden altijd tegen elkaar dat als het team de moeite nam om te gaan voetballen dan konden wij het wel opbrengen om te gaan kijken. Bij regen en kou gingen we dan overdekt zitten op de tribune, en anders stonden we gewoon aan de lange zij aan de overkant. In de rust was er altijd een bakkie koffie in de kantine, waar we als dat nodig was dan ook gelijk konden opwarmen voor de tweede helft. En als het niet te ver uit de buurt was gingen we ook naar doordeweekse uitwedstrijden; de echt verre reizen lieten we dan toch wel schieten, al kwam dat zelden voor.

Die tijd is geweest, na het overlijden van mijn vader is dat allemaal veranderd. In eerste instantie omdat ik in de jaren daarna veelvuldig in het buitenland zat, maar ook omdat de lol er voor mij een beetje af was. We waren altijd met zijn tweeën, of later veelal zelfs met zijn drieën toen mijn jongste broer Lex ook me begon te gaan, maar nu moest ik meestal alleen. Naar uitwedstrijden gaan we sowieso vrijwel niet meer, maar zelfs voor thuiswedstrijden kijken Lex en ik eerst naar het weer, en als dat niks is dan gaan we niet.

Volgen doe ik alles nog wel, ik zit op wedstrijddagen altijd met Twitter op mijn telefoon om de berichten over het verloop van de wedstrijden te volgen. Zo ook vanavond, maar de aandrang om er bij te zijn is er niet meer. Het is zonder mijn vader gewoon niet meer hetzelfde, en daar word ik op avonden zoals deze nog steeds aan herinnerd.

De afgelopen jaren heb ik bar weinig wedstrijden van mijn cluppie Quick Boys bijgewoond. Dat had enerzijds te maken met het feit dat ik sinds mei 2018 de helft van de tijd in Irak zat voor mijn werk en aansluitend daarop volgde de Corona-crisis die alle voetcompetities lam legde. De paar wedstrijden die er begin vorig jaar werden gespeeld moesten zonder publiek worden afgewerkt en al snel werd de hele competitie 2019-2020 stilgelegd. De competitie van 2020-2021 is zelfs helemaal niet gespeeld.

Nu de Corona-crisis meer onder controle komt omdat heel veel mensen inmiddels zijn ingeënt mogen sportwedstrijden weer en gaat binnenkort de competitie 2021-2022 beginnen. Ondertussen zijn alle clubs en dus ook Quick Boys begonnen met het spelen van oefenwedstrijden. De eerste oefenwedstrijden heb ik aan me voorbij laten gaan omdat het dansel uitwedstrijden waren of het weer was zodanig dat ik afzag van het lijfelijk aanwezig zijn.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik toch al een paar jaar niet meer het enthousiasme kan opbrengen om zoals vroeger iedere wedstrijd van Quick Boys te bezoeken. Bijna dertig jaar lang heb ik dat samen met mijn vader gedaan, in weer en wind hebben we vrijwel alle wedstrijden zowel uit als thuis bezocht. Dat ging zover dat we zelfs voor een onbeduidend bekerwedstrijdje helemaal naar een verre uithoek van Friesland reden, wat toch al gauw een rit was van twee en een half uur rijden heen en twee en een half uur terug.

Toen mijn vader overleed in november 2010 waren Riet en ik net verhuisd naar Maleisië en in de jaren dat we daar woonden kwam er sowieso weinig van het bezoeken van wedstrijden maar eenmaal terug in Nederland kon ik zonder mijn vader niet meer het enthousiasme opbrengen om ieder week te gaan. Zelfs thuiswedstrijden liet ik regelmatig schieten als het weer me niet aanstond of wanneer mijn broer Alex (die de laatste jaren ook vrijwel altijd meeging met mijn vader en mij) afbelde. Ik heb tijdens de Corona-crisis het voetbal dan ook niet zo erg gemist dat ik bij de eerste gelegenheid richting Nieuw-Zuid ging. Vandaag was eigenlijk de eerste keer sinds ik weet niet eens meer wanneer, en zelfs dat kwam hoofdzakelijk door een text-berichtje van mijn broer waarin hij vroeg of ik nog van plan was om te gaan.

Zo stonden we voor het eerst na lange tijd weer samen aan de lange zijde van het veld, recht tegenover de tribune lekker in het zonnetje. En het was maar goed dat het zonnetje scheen van wat we op het veld zagen kregen we het beslist niet warm. Het was de laatste jaren al niet echt overtuigend geweest wat we van onze club op het veld zagen en dat was blijkbaar niet veel veranderd. Van de spelers op het veld waren er nog maar een paar bekenden en de nieuwelingen konden nog niet overtuigen. Het resultaat, een schamele 1-1 tegen een club die twee niveaus lager acteert was dan ook behoorlijk teleurstellend.

Desondanks zullen we vanaf nu wel weer met enige regelmaat naar Nieuw-Zuid gaan, want dat heb je nou eenmaal met clubliefde, dat zit ingebakken en gaat niet zomaar weg…