In februari werd mijn moeder in een week tijd twee keer Overgrootmoeder toen op de 25e februari onze kleindochter Gijsje werd geboren en nog in dezelfde week zoon Sil van mijn neef Tom.
Oma moest natuurlijk op de foto met haar beide achterkleinkinderen, geflankeerd door de beide trotse vaders:
Mijn nieuwe baan wordt in zoverre afwijkend van mijn vorige banen in het buitenalnd dat ik deze keer niet echt ga verhuizen. In plaats daarvan ga ik werken op basis van vier weken op en vier weken af, oftewel achtentwintig aaneengesloten dagen werken (dus geen weekenden en geen feestdagen) afgewisseld met vier weken vrij.
Eigenlijk wordt mijn nieuwe functie ingevuld door twee personen, ikzelf en nog iemand die er die vier weken is als ik vrij ben en omgekeerd. Zo iemand noemen we je “back-to-back”, en het allereerste wat dus van belang is in mijn nieuwe baan is dat ik mijn werkschema moet afstemmen op mijn back-to-back, die er overigens al is.
Mijn collega Sachin is een Indiër die al twintig jaar in Calgary in Canada woont, en ik heb hem inmiddels al een paar keer gesproken. Zijn werkschema houdt in dat hij op de 24e mei aankomt in Iraq voor zijn “shift” van vier weken. Ikzelf ga zoals gezegd op de 19e naar cursus in Dubai en ik verwacht op de 23e mei aan te komen in Iraq. Dat zou in feite dus betekenen dat we er allebei tegelijk zijn en dat kan dus niet.
Daarom heeft mijn nieuwe baas het volgende voorgesteld: ik blijf na mijn eerste aankomst in Iraq tot de 2e juni, da vertrek ik naar huis voor twee weken vrij en ik begin dan op de 21e juni voor mij eerste volle shift. Zo heb ik anderhalve week met mijn collega Sachin die mij dan kan inwerken en wanneer ik mijn eerste echte shift begin lopen we gelijk in de pas voor wat betreft onze werkschema’s.
Een prima plan wat mij betreft, maar het is op zich nog wel onder voorbehoud omdat mijn Transfer Coordinator alles rond mijn geplande startdatum nog officieel moet regelen. Vliegtickets, hotel in Dubai, huisvesting in Iraq, ik noem maar een paar dingen…
De datum waarop ik ga beginnen in mijn nieuwe baan in Iraq is vastgesteld. Mijn huidige en mijn toekomstige baas hebben overeenstemming bereikt en het wordt de 19e mei. Dat is dus ruim drie weken na de voorgestelde datum maar dat kon helaas niet meer anders en dat komt door het volgende.
Alle nieuwe expats van de Basrah Gas Company moeten voordat ze naar Iraq vertrekken een introductie-cursus volgen in Dubai. Tijdens die cursus wordt het bedrijf geintroduceerd maar wordt er ook uitleg geven over de locatie, het land en zijn bewoners. Op zich niets bijzonders, dat soort introductie-cursussen heb ik ook op Sakhalin en op de Filipijnen gehad, het enige wat wel bijzonder is is dat de cursus deze keer niet in het land zelf wordt gegeven.
Die cursus wordt maar twee keer per maand gegeven in Dubai, en dat houdt in feite in dat er per maand maar twee gelegenheden zijn voor nieuwkomers om hun nieuwe baan te beginnen. Voor een cursus in April was het al te laat en naar bleek zat ook de cursus die gegeven wordt op 5 mei al vol. De eerste gelegenheid voor mij is dus de tweede cursus in mei, en die wordt gegeven op 19 mei.
Die cursusdag zal tegelijk ook mijn eerste werkdag zijn, maar het wordt nog even afwachten wanneer ik nu precies uit Nederland vertrek. Gegeven de cursusdatum moet ik de 19e aanwezig zijn in Dubai, en het lijkt er dus op dat ik uiterlijk de 18e mei uit Nederland vertrek. Ik wacht het allemaal af.
Hehe, het was vandaag eindelijk zover, vanmiddag kreeg ik het langverwachte mailtje met daarin de goedkeuring voor mijn Iraakse visum en het document waarmee ik Iraq binnen kan komen. Dat document is overigens nog niet het echte visum, maar dat krijg ik bij aankomst in het land op vertoon van dit document.
De afgelopen drie weken heb ik behoorlijk in spanning gezeten want zonder dat visum is het uiteraard niet mogelijk om naar Iraq te reizen en mijn startdatum in mijn nieuwe baan is daar dan ook volledig van afhankelijk. De voorgesteld startdatum was 28 april en hoe dichter die datum naderde hoe zenuwachtiger ik werd. Het verkrijgen van een visum is ook voor Iraq weer een tijdrovende kwestie en de aangegeven wachttijd was twee tot drie maanden. Er was gezegd dat het verstrekken van een visum tegenwoordig wat sneller verloopt en dat twee maanden haalbaar kon zijn maar die deadline was vorige week al verstreken.
Nu is het dus zover en daarmee is in feite al het voorbereidende werk voor mijn definitieve vertrek gedaan. Wat nu moet gebeuren is dat mijn huidige baas en mijn nieuwe baas overeenstemming bereiken over een startdatum voor mijn nieuwe baan en dan kan mijn Transfer Coordinator mijn reis gaan boeken en verder formaliteiten regelen.
De komende dagen worden dus weer spannend…
Onze tuin ziet er, nu de winter over is en het voorjaar is aangebroken, uit als een slaatje. Alles is uiteraard allang uitgebloeid, sommige planten hebben de winter niet overleefd en overal liggen nog de afgewaaide bladeren van de platanen die achterin staan.
Het begint nu langzamerhand tijd te worden er iets aan te doen maar het probleem is dat met name Riet weliswaar van goeie wil is om de tuin aan te pakken, maar we weten van veel planten en struiken en bomen simpelweg niet hoe we ze moeten aanpakken. Bovendien zijn die platanen nog een verhaal apart want daarvan moeten de takken nog in een rooster worden gevlecht zodat ze naar elkaar toe gaan groeien en zo een soortement van patio gaan vormen.
Het plan is dus nu om gewoon de tuinman maar te bellen en die de eerste opknapbeurt van de tuin te laten verzorgen…
Aan de overkant van het kanaal vordert de nieuwbouw van project “De Horn” gestaag en we kunnen inmiddels al een aardig idee krijgen van hoe het er uit gaat zien. Ons uitzicht wordt er niet door beinvloed omdat de huizen meer rechts liggen van het gebied aan de overkant waar wij op kijken, en bovendien moet het park wat komt te liggen tussen de huizen en het kanaal nog worden aangelegd.
Op dit moment is het nog duidelijk een bouwplaats met hoge kranen, vrachtwagens en bestelwagens, maar het moet gezegd dat we er behalve wanneer we op onze bovenverdiepingen uit het raam kijken helemaal niets van merken.
Wat we wel zien is dat er werkzaamheden zijn gestart langs het kanaalpad aan de overkant die niets met het in aanbouw zijnde project te maken lijken te hebben. Er worden geulen gegraven en er gaan kabels in de grond, zou dat dan toch een voorbode zijn dat er direct aan de overkant bij ons ook in de toekomst het een en ander staat te gebeuren?
Er is op dit moment nog niets over zulke plannen bekend, maar we wachten het af…
Mijn huidige baas Kenny, die overigens in Houston in de Verenigde Staten zit, had al een paar keer gevraagd of hij mijn vertrek naaar mijn nieuwe baan nou al kon gaan aankondigen. Voor zoiets wordt altijd intern een mailtje rondgestuurd zodat de mensen waar de vertrekkende persoon mee werkt op de hoogte worden gesteld, en dat wilde Kenny een beetje bijtijds doen.
Ik vond het een beetje voorbarig omdat ik mijn officiele contract nog niet had getekend en omdat mijn vertrekdatum nog niet helemaal vast stond. Maar gisteren besloot Kenny in overleg met mij en mijn toekomstige baas om niet langer te wachten en vandaag heeft hij het volgende mailtje uitgestuurd:
Colleagues,
I am pleased to announce that Willem van den Kerkhoff has been selected to a new role as Data Control Lead in Basara Gas. Willem brings a wealth of Capital Projects experience, knowledge and capability to this role, which will bring great value to the project team and Shell.
Willem started working for Shell as a contract database consultant in 1990 and joined Shell in 1998. Initially, he worked in database management and data warehousing, later moving into the Information Management area. He worked in various Capital Projects IM roles for over twelve years, working in projects in Sakhalin, Malaysia and the Philippines. Upon transferring back to Rijswijk in 2015, he has been working as a Business Analyst and IT Advisor for Engineering and Capital Projects.
The planned start date for Willem into his new role is April 28th, subject to completing all transfer documentation. The resourcing of his current job will be done in due course.
We will miss having Willem on our team and I want to sincerely thank him for all of the value he’s delivered in execution of the IM/KM Standards rollout across PTE, the framing of multiple value generating engineering automation activities, and the support to key stakeholders using the various IM/KM tools within some of the Capital Projects and across the Projects & Engineering organization.
Please join me in wishing Willem every success in his new role.
Ik had het gebruikelijke formele bericht verwacht maar ik moet zeggen, toen ik het las ging ik er bijna van blozen…
Er was dus weer wat gedoe met mijn hoge bloeddruk maar verder was ik zoals gezegd in prima conditie volgens de Medische Dienst op mijn werk. Het wachten was alleen nog op de uitslag van het bloedonderzoek en vandaag kreeg ik de uitslag daarvan, geen bijzonderheden en alles was dus in orde.
Dat betekent dat ik nu officieel medisch fit ben verklaard voor mijn aanstaande transfer naar Iraq en als bewijs daarvan heb ik dan ook mijn “Fitness to Work” certificaat gekregen. Zonder dat certificaat kan mijn transfer niet doorgaan en dat houdt dus in dat er alweer een belangrijke horde is genomen.
Hoewel al mijn medische gegevens en dus ook deze “Fitness to Work” verklaring terug te vinden zijn in het centrale medische systeem van het bedrijf moest ik toch een kopie van het betreffende document opsturen naar mijn Transfer Coordinator, en meteen na ontvangst van het certificaat het ik dat dan ook gedaan. Gelukkig kan dit soort dingen tegenwoordig elektronisch en kreeg ik dus ook vandaag al een bericht van ontvangst.
Het is bijna helemaal rond met alle formaliteiten want mijn visum is nu dus het enige waar ik nog op zit te wachten…
Op 23 februari had ik mijn medische keuring voor mijn transfer naar Iraq en dat kon bij de medische dienst op ons kantoor in Rijswijk, die toevallig een verdieping lager zit in dezelfde vleugel van het gebouw waar ik normaal gesproken zit.
De eerste afspraak was met een verpleegster die de gebruikelijke dingen naliep en bloed afnam. Alles was prima in orde, behalve dan mijn bloeddruk die weer eens aan de hoge kant was. Dat verbaasde me want sinds ik medicijnen slik is mijn bloeddruk eigenlijk al een paar jaar redelijk onder controle, en dat vertelde ik ook. Het zou worden doorgegeven aan de arts met wie ik daarna een afspraak zou hebben en die zou mijn bloeddruk dan nog een keertje meten.
De arts liep mijn ingevulde vragenlijst door en zag ook nergens een probleem, maar ook bleek bij meting mijn bloeddruk nog steeds aan de hoge kant, zij het wel iets lager dan een half uur daarvoor. De arts vond het op zich geen reden voor verdere actie en ik word er ook zeker niet op afgekeurd, maar hij raadde me aan om toch even langs de huisarts te gaan want misschien moest mijn medicatie worden aangepast.
Uiteraard heb ik meteen een afspraak gemaakt bij de huisarts, en om eerlijk te zijn was ik behoorlijk pissig. Toen ik net terug was van de Filipijnen in 2015 is mijn hoge bloeddruk medicatie door de huisarts een aantal keren aangepast , en naar het zich nu laat aanzien slik ik die huidige pillen dus voor de kat zijn je-weet-wel!
Vanmorgen vroeg zat ik dus bij de assistente van de huisarts en wat denk je, meerdere meetingen en een prima bloeddruk! Geen enkel probleem dus met die medicatie en hoe het nou kwam dat bij de Medische Dienst van mijn werk mijn bloeedruk zo hoog was, geen idee. Misschien toch dat de spanning rond mijn aanstaande transfer naar Iraq er iets mee te maken heeft, zei ze…
Uiteindelijk heb ik mijn winterbanden toch niet voor niets onder mijn auto laten zetten deze winter. Het leek er lange tijd op dat het na het winterse begin december toch weer een kwakkelwinter zou worden, met regen en wind en temperaturen die niet onder het vriespunt komen, maar dat is toch niet het geval gebleken.
De afgelopen dagen ging de temperatuur omlaag tot soms ver onder nul en de grootste optimisten zijn al weer over de mogelijkheid van een elfstedentocht begonnen. Daar ziet het niet naar uit want de verwachting is dat dit winterse weer, met af en toe barre koude, niet lang meer zal aanhouden. Maar de schaatsliefhebbers zijn met name de afgelopen week toch vrijwel overal in het land wel aan hun trekken gekomen.
Bij ons leek het er aan het begin van de week zelfs even op dat het kanaal dicht zou vriezen maar daar stak de dagelijks voorbij varende zandboot een stokje voor. Inmiddels is wel duidelijk dat er in ieder geval op het kanaal niet gaat worden geschaatst dit jaar, want de harde oostenwind zorgt voor behoorlijk wat golfslag en dat bevordert het bevriezingsproces niet bepaald. Jammer, want dan had ik zo vanuit de tuin op het ijs kunnen stappen…
Vannacht heeft het weer eens een beetje gesneeuwd, als eerste teken dat de temperatuur alweer omhoog gaat. Het leverde dit winterse plaatje op aan de Bankijkerweg:
Hoewel de meeste formaliteiten al zijn afgehandeld voor mijn nieuwe baan bij de Basrah Gas Company zit ik al weken te wachten op mijn contract zodat ik dat kan tekenen. Al in begin februari had ik een berichtje gekregen dat het onderweg was maar al wat er in de brievenbus viel, geen contract. Uiteraard had ik hier regelmatig contact over met mijn Transfer Coordinator, die overigens in Kuala Lumpur zit, maar die kon me ook niet veel meer vertellen omdat het contract moet worden opgestuurd direct van het bedrijf zelf naar mijn huisadres en dus niet via mijn Transfer Coordinator.
Uiteindelijk kreeg ik eind februari bericht dat het contract per koerier verstuurd zou worden in de laatste week van februari, en dat ik het uiterlijk twee februari thuis afgeleverd zou moeten krijgen. Het werd toch iets later, maar gisteren was het dan eindelijk zover. Gelezen had ik het contract al dus de inhoud was al bekend, maar het moest nu ondertekend worden en ook weer per koerier worden teruggestuurd naar het Shell kantoor in Dubai vanwaar het contract oorspronkelijk was verzonden.
Dat is vandaag gebeurd en met het getekende contract onderweg betekent dit dus dat mijn nieuwe baan nu definitief is. Voor zover het dat nog niet was natuurlijk want eigenlijk is dit natuurlijk gewoon een formaliteit, maar wel een noodzakelijke. Hopelijk komt mijn medische goedkeuring ook een dezer dagen, zodat ik ook dat kan afmelden. Daarna is het wachten in principe alleen nog op mijn visum, zo gauw dat binnen is kan er een definitieve startdatum worden bepaald.
Een tijdje geleden zijn de bouwactiviteiten begonnen voor de nieuwe wijk “De Horn”, bij ons aan de overkant van het Oegstgeester Kanaal. Het is de bedoeling dat er daar huizen worden gaan gebouwd en een park.
De nieuwe wijk ligt niet recht aan de overkant van ons huis maar een beetje naar links, zeg maar tussen ons en de oude rand van het dorp achter de Collegiantenstraat. We kijken er dus vanuit onze huiskamer niet tegenaan, bij ons aan de overkant is nog steeds een groot grasveld wat te boek staat als honden-uitren gebied. Voorlopig blijven wij dus verzekerd van ons weidse uitzicht al is de vraag natuurlijk hoe lang het nog gaat duren voordat ook dat stuk grond bebouwd gaat worden.
Op de impressie hierboven van hoe De Horn eruit moet gaan zien zie je in het rode cirkeltje links ons huis, dus je kunt mooi zien hoe de nieuwe wijk ligt ten opzichte van waar wij wonen. De foto hieronder is gemaakt vanuit mijn kamer en je ziet dat de bouw al aardig begint op te schieten. Voor de huizen in aanbouw zie je een stuk met opgehoogde grond, dat is waar het park komt. Het kan dus best zijn dat we de huizen niet eens kunnen zien staan als er inderdaad een park komt met bomen…
Vanavond om negen minuten over acht is in het LUMC onze kleindochter Gijsje geboren. Ze woog bij de geboorte bijna zeven pond. Het ging met moeder en dochter zo goed dat ze vanavond om half elf al thuis waren in Rijnsburg.
Laat ik eens iets vertellen over het bedrijf waar ik voor ga werken, de Basrah Gas Company. Op de bovenstaande kaart kun je zien waar in Irak de stad Basra ligt, en dat is dus in de gelijknamige provincie Basra in het zuidoosten van het land, vlak bij de Perzische Golf en de grenzen met Iran en Koeweit.
De Basrah Gas Company (BGC) is opgericht in mei 2013 en is dus nog een vrij jong bedrijf. Het bedrijf is opgericht om gas te gaan produceren wat gebruikt moet gaan worden om het land van energy te voorzien. Net als overal in de wereld is er in Irak behoefte aan meer en meer energie en die wordt nu nog hoofdzakelijk geleverd door olie wat vervuilend en duur is. Het gas moet een schonere en vooral goedkopere oplossing gaan bieden.
Het merendeel van het gas is in feite een restproduct van de oliewinning wat tot voor kort tijdens de productie van de olie werd verbrand (geflared zoals het in vaktermen heet), en er is nu besloten om al dat gas nuttig te gaan besteden.
BGC is een samenwerkingsverband in de prive-sector, wat op zich al uniek is in Irak, met als belangrijkste aandeelhouder de South Gas Company, een staatsbedrijf wat zich al bezig hield met aardgasproductie in de provincie Basra. De andere aandeelhouders zijn Shell en het Japanse Mitsubishi. Het is zeker geen klein bedrijf want er werken nu al meer dan 5500 mensen, waaronder 5000 Iraki’s. Het hoofdkwartier van het bedrijf is overigens niet in de stad Basra zelf maar in Khor Al Zubair, en dat is ook de plaats waar ik gestationeerd ga worden.
Bij het openen van mijn mailbox op het werk vanochtend werd ik meteen geconfronteerd met een fors aantal mailtjes die allemaal betrekking hadden op mijn toekomstige baan in Irak, en dat betekent dat het circus nu is begonnen.
Uiteraard bevatten de eerste mailtjes hoofdzakelijk informatie maar ook meteen al een paar praktische dingen zoals een checklist voor wat er allemaal geregeld moet gaan worden, een lijst met afspraken die ik meteen moet gaan maken (voor een medische keuring bijvoorbeeld) en een formulier voor het aanvragen van een visum. Met name dat laatste is erg urgent want de aanvraag voor een visum duurt normaal gesproken twee tot drie maanden en dat is dus van belang voor mijn beoogde begindatum van 28 april.
Een ander belangrijk document gaat over het reizen naar Irak. Dat is blijkbaar niet zo gecompliceerd als het wel lijkt maar dat komt hoofdzakelijk omdat het allemaal heel strak geregeld is. Er zijn heel veel dingen waar je rekening mee moet houden, en dat ben ik nu allemaal aan het doorlezen. En ik ben daar nog wel even mee bezig want het is een document van zestien pagina’s…
Onze laatste dag in Manila, want vanavond vertrekken zowel Susan als ik weer terug naar respectievelijk Schotland en Nederland.
Onze gastvrouwen van Fluor namen ons tussen de middag mee naar een Filipijns restaurant genaamd de Kanin Club. Ik kende dat restaurant niet want toen wij hier woonden was het er nog niet. Nou ben ik op zich niet zo weg van de Filipijnse keuken maar gelukkig stonden er een paar gerechten op die ik wel kende en ook lekker vond. De dames besloten echter om meerdere gerechten te bestellen zodat we overal van konden proeven, en een van die gerechten kwam aardig in de buurt van het smerigste wat ik ooit heb gegeten. Het heette Crispy Dinuguan, dat is krokant gebakken varkensspek in een zwarte saus die gemaakt is van… bloed! Het smaakte bijna letterlijk naar modder, maar geloof het of niet, het is op de Filipijnen een delicatesse.
Op de foto zie je behalve mijn collega Susan van Shell Aberdeen (helemaal links) en mijzelf onze gastvrouwen van Fluor, Kate-Ann Bayot-Astillero, Alma Dar en Marygyn Urriza-Coronado.
Aan het eind van de middag gingen Susan en ik terug naar het hotel want we moesten voor zes uur uitchecken. Omdat we allebei pas later in de avond opgehaald zouden worden om naar de luchthaven te worden gebracht aten we eerst nog wat in het restaurant van het hotel waarna we op ons vervoer wachten. Mijn taxi arriveerde een kwartier te vroeg, maar onderweg naar de luchthaven verloren we de nodige tijd omdat mijn chauffeuse naar de verkeerde terminal reed. Het stond verkeerd op het briefje wat ze had gekregen, maar desondanks kostte het me toch nog de nodige moeite om haar te overtuigen dat ik toch echt naar Terminal 3 moest en niet naar Terminal 1…
Ik was ondanks het oponthoud ruim op tijd op de luchthaven waar vlucht EK335 van Emirates om tien voor twaalf, een kwartier voor de geplande vertrektijd, vertrok naar Dubai.
Geen vast schema voor vandaag en morgen op het kantoor van Fluor, dus we konden rustig werken aan een aantal zaken die uitstonden na de workshop van vorige week.
Het belangrijkste van vandaag wat werk betreft was voor mij de e-mail van Personeelszaken met daarin de officiele aanbieding voor mijn nieuwe baan. Ik hoefde alleen nog maar akkoord te gaan met de aanbieding en op “Ok” te klikken. Uiteraard heb ik dat meteen gedaan en hiermee is mijn nieuwe baan dus nu bevestigd!
Verder had had ik vandaag twee ontmoetingen op de agenda staan waar ik al dagen naar uit heb gekeken. Tussen de middag had ik afgesproken om te gaan lunchen met Gennie en Cleng, de twee meiden uit mijn ouwe team, waar ik al die tijd contact mee heb gehouden maar die ik dus twee en een half jaar niet heb gezien. Het weerzien ging gepaard met dikke knuffels en ik werd er zowaar een beetje sentimenteel van. Tijdens de lunch praten we honderduit bij en ik was dan ook veel later terug op kantoor dan ik had gepland, maar dat moest maar kunnen vond ik.
Vanavond ging ik weer uit eten met twee dames, deze keer met Lexie (wiens mentor ik ben geweest tijdens mijn tijd in Manila) en Lab (een van mijn oudste vriendinnen in Shell Philippines). Ook dit werd weer een hartelijk weerzien en er werd ook nu weer uitgebreid bijgekletst tijdens het eten in restaurant “The Black Pig”. Terwijl we terug wandelden richting het kantoorgebouw van Shell Philippines spraken we af dat we een volgende keer naar de film gaan. Of er een volgende keer komt weet ik nog net maar de eerste afspraken heb ik dus al!
Omdat ik gisteren eigenlijk niks had gedaan aan mijn werk moest ik dat vandaag doen, maar desondanks bleef er genoeg tijd over om alweer naar het ATC te wandelen en weer bij de Coffee Bean neer te strijken voor een lekkere koffie. Daarna maakte ik weer een uitgebreide wandeling door het winkelcentrum waarbij ik plotseling zag dat er nu ook een Gold’s Gym is gevestigd. Ik keek nog even naar binnen maar zag er geen bekenden.
Daarna wandelde ik terug naar het hotel om mijn werk af te maken, waarna ik weer overstak naar de Festival Mall. Daar ging ik alsnog de iPad Pro kopen die ik gistermiddag al opzij het laten leggen.
Ik was namelijk gistermiddag weer eens in de Apple-winkel verzeilt geraakt (hoe komt dat toch iedere keer), voornamelijk om even te kijken want de winkel was verplaatst naar het nieuwe gedeelte van de Mall. Tot mijn verbazing (en genoegen!) zag ik dat alles daar vanwege de gunstige koers van de Filipijnse Peso ten opzichte van de Dollar nu heel erg goedkoop was! Zo was de iPad die ik pas voor Riet had gekocht hier maar liefst honderd Euro goedkoper, en op de door mij al een tijdje begeerde iPad Pro scheelde het maar liefst honderdvijftig Euro.
Ik besloot ter plekke om mijn toch al geplande aanschaf daarom een paar maanden te vervroegen, maar de koop kon niet doorgaan omdat ik voor betaling met mijn creditcard een geldig legitimatiebewijs nodig had. En dat had ik effe niet want mijn paspoort lag in het hotel in de kluis. Gelukkig wilden ze de iPad Pro wel apart leggen (er was er nog maar één dus ik moest wel genoegen nemen met het exemplaar met de goudkleurige achterkant),en vandaag kon ik dus alsnog de koop sluiten.
Vanavond belandden Susan en ik bij restaurant Mary Grace in het ATC, wat altijd een favoriete lunch-gelegenheid was van Riet en de andere dames. Het eten was prima (lekker pastaatje), waarna we op ons gemak terug wandelden naar het hotel.
Een vrij weekend in Manila! Er zijn wel wat dingetjes die ik voor mijn werk nog even moet doen omdat dat maandag klaar moet zijn maar dat zal me niet zoveel tijd kosten en ik kan dus het merendeel van de tijd besteden aan het verkennen van het nog steeds vertrouwde en ik durf rustig te zeggen dierbare Alabang.
Mijn eerste gang was vanmorgen naar het Alabang Town Center (oftewel het ATC) waar ik van plan was om als vanouds een bakkie te gaan doen bij de Coffee Bean & Tea Leaf, waar ik vrijwel iedere zaterdag- en zondagochtend te vinden was. Lekker een bakkie met wat lekkers erbij en dan een uurtje of zo de kranten of een boek lezen op mijn iPad.
Eenmaal in het ATC veranderde ik van gedachten want mijn nieuwsgierigheid was te groot, ik wandelde eerst naar de Ayala Alabang Village waar we hadden gewoond om naar ons voormalige huis te gaan kijken. Alsof ik helemaal niet ben weggegaan liep ik met een “Goodmorning!” langs het kantoortje van de beveiliging die nauwelijks aandacht aan me schonken. Ik stak over naar Yakal Street, ondertussen om me heen kijkend en constaterend dat alles er nog precies hetzelfde uitzag. Dat gold ook voor “onze” straat, Molave Drive; het enige verschil wat ik kon zien was dat een huis wat wit was geweest nu lichtgeel was geschilderd. Verder was het alsof er geen twee en een half jaar waren verstreken, zelfs het beeld van de kerstman (waar ik in het donker een keer een arm had afgebroken) lag nog steeds op dezelfde plek in de struiken.
Ja, en toen kwam ik bij de plek waar ons huis stond. Of liever gezegd, had gestaan, want er stond een heel ander huis! Ik dacht eerst zelfs dat ik er nog niet was maar het was wel degelijk de juiste plek. Er stonden blauwe bouwschermen om het huis en er waren bouwvakkers druk bezig. Het leek erop of het karkas en het dak waren blijven staan maar verder was alles anders. Om te beginnen was het nu wit in plaats van beige maar de hele indeling van de ramen was totaal anders.
Het was een beetje een schok, maar achteraf gaf het me gek genoeg het gevoel dat ik onze Filipijnse periode nu toch wat beter kon afsluiten. Ik heb lange tijd echt heimwee gehad naar onze tijd daar, maar nu “ons huis” er niet meer staat, of in ieder geval zo grondig is verbouwd dat het niet meer als “ons huis” herkenbaar is, heb ik eindelijk meer het gevoel dat het mooi geweest is maar tijd om het af te sluiten. Ik wandelde via vertrouwde straatjes terug naar het ATC waar ik alsnog een bakkie deed bij de Coffee Bean. Een bakkie troost, inderdaad…
In de middag wandelde ik naar de Festival Mall want ik had nog een paar boodschappen op mijn lijstje staan en niet alles had ik kunnen vinden in het ATC. Ook dit grote winkelcentrum zag er vertrouwd uit met de gezellige en rumoerige zaterdag-drukte, maar hier was wel degelijk veel veranderd. Er is een enorm stuk aan de achterkant bijgebouwd en de Mall is dus nu nog veel groter dan hij al was. Mijn boodschap, inktpatronen voor mijn printer, kon ik echter ook daar niet vinden…
Ik had met mijn collegaatje Susan afgesproken om ’s avonds naar Outback te gaan. De nieuwe Outback welteverstaan, aan de andere kant van het ATC, want de oude vertrouwde locatie is helemaal weg. En dan bedoel ik niet dat Outback daar weg is maar het hele deel van het gebouw waar Outback zat en ook de Chinees daarnaast bleek afgebroken, zag ik tot mijn grote schrik toen we er woensdagavond langs liepen.
Maar nieuw of niet, er was nog steeds een afzonderlijk bar-gedeelte achterin het nieuwe restaurant (waar nu overigens niet meer gerookt mag worden) en er liepen wat oude bekenden rond. En jawel, ik werd weer herkend! De New York steak smaakte nog net als vroeger en toen ik de rekening kreeg stond er op geschreven “Welcome back!”, is dat leuk of niet!
Op de terugweg kon ik het niet laten om een lekker ijsje te kopen bij de Cold Stone Creamery, jammer dat we die in Nederland niet hebben…
Het wil met de nachtrust maar niet lukken, weer werd ik ergens rond de klok van halftwee wakker en kon de slaap niet meer vatten tot bij vijven. Niks aan te doen, gewoon wat lezen en een beetje Netflixen en hopen dat ik de werkdag een beetje fatsoenlijk door kan komen zonder te veel te geeuwen tijdens presentaties en discussies.
Dat lukte gelukkig redelijk goed en konden we de workshop vandaag met een goed gevoel afsluiten. Niet dat het werk er hiermee op zit, we blijven nog twee dagen volgende week om te kijken in hoeverre we de naar voren gebrachte knelpunten hier al kunnen oplossen.
Tussen de middag was een lunch met een oud-collegaatje misgelopen door een misverstand, maar vanavond was er weer een bezoek aan een restaurant waar Riet en ik altijd graag kwamen. Deze keer was dat het Spaanse Tapas restaurant “Barcino”. Ook hier was weinig veranderd, of het moest de saus op de patatas bravas zijn…
Weer een belazerde nacht, ik heb er geen andere woorden voor want mijn slaappatroon was vrijwel gelijk aan dat van gisteren. Veel te kort dus, en ik hoopte maar dat me dat gedurende de workshop niet zou opbreken. Ik waarschuwde iedereen dus maar vooraf dat als ik na de lunch ernstig zou beginnen te gapen of te knikkebollen dat dat niet lag aan hun zou liggen. Gelukkig is een van de Fluor-mensen in de workshop ingevlogen uit Houston en die heeft dus dezelfde problemen.
We kwamen de workshop met hangen en wurgen door (met name de middag was afzien door onze vermoeidheid) en Susan besloot het avondeten voor gezien te houden. De Amerikaanse Fluor-collega, Omeid, was echter vastbesloten te gaan eten bij een restaurant annex bar die mij onbekend was en ik besloot mee te gaan.
De tent heette “The Perfect Pint” en serveerde behalve prima gerechten ook nog eens ruim twintig soorten ambachtelijk bier van het vat. En dat ik deze tent niet kende klopte ook wel want toen wij nog in Manila woonden zat er op deze plek een Franse bakkerij met eetgelegenheid. En volgens mij werd ik weer herkend door een van de obers al kon ik me zelf niet voor de geest halen van welk restaurant ik hem kende. Het bier smaakte overigens heel best, het eten was uitstekend, en Omeid en ik konden het uitstekend met elkaar vinden dus het werd voor ons doen zelfs nog redelijk laat want we waren pas tegen halftien terug in het hotel.
En er was vandaag een verrassing voor me bij de balie van het hotel want twee oud-collegaatjes hadden een tasje afgegeven met daarin allemaal lekkere Filipijnse dingen zoals gedroogde mango’s. Erg lief, ik hoop ze dan ook volgende week persoonlijk te kunnen bedanken.
Ik heb ondertussen ook contact gehad met mijn huidige baas en mijn toekomstige baas en we zijn overeengekomen dat mijn overgangsdatum naar de Basrah Gas Company de 28e april zal zijn. Dit in verband met het feit dat de collega waarmee ik samen deze positie moet gaan vervullen dan aan het eind van zijn rotatie zit, maar het is nog wel afhankelijk van het op tijd verkrijgen van een visum.
Van slapen is vannacht niet veel terecht gekomen. Ik was zo lang mogelijk opgebleven en pas om elf uur naar bed gegaan, viel als een blok in slaap maar werd om kwart over een al weer wakker. En ik was klaarwakker ook, dus er zat niets anders op dan maar wat te lezen en te Netflixen, totdat ik uiteindelijk om een uur of vijf weer in slaap viel. De wekker liep om halfzeven af, wat voor mijn doen laat is maar vanmorgen dus voor mijn gevoel veel te vroeg.
Om half acht zat ik met mijn Schotse collegaatje Susan aan het ontbijt in het op de 31e verdieping gelegen restaurant van het Vivere Hotel waar we genoten van de zon, de warmte en het schitterende uitzicht. We werden om negen uur verwacht in het nieuwe kantoorgebouw van de firma Fluor wat vlak om de hoek van het hotel is gelegen, vrijwel achter het Asian Star gebouw waar ik vier jaar heb gewerkt. Het werd een hartelijk weerzien voor mij met een aantal ouwe bekenden maar er werd ook nog gewerkt tussendoor. Er is heel wat te bespreken met Fluor en dat zal ons de komende dagen flink gaan bezighouden…
Tussen de werkzaamheden door kreeg ik een heel belangrijk bericht, namelijk dat ik inderdaad de nieuwe baan aangeboden ga krijgen als Data Control Lead bij de Basrah Gas Company! Ik had na de interviews eigenlijk niks meer gehoord en hoewel ik wist dat er het een en ander in gang was gezet was er nog steeds geen enkele zekerheid dat het zou doorgaan, en als dat zou gebeuren welke van de twee banen ik uiteindelijk aangeboden zou krijgen. Het is nu dus toch de baan geworden waar we overeenstemming over hadden bereikt, en het mailtje wat ik kreeg bevatte zelfs al een vraag over de vroegst mogelijke begindatum. Het wordt nu dus echt menens…
Vanavond ging ik met Susan en nog twee Schotse collega’s naar het Alabang Town Center waar bijna alles verrassend bij het oude was gebleven. De meeste winkels en restaurants waren er nog en het voelde ontzettend vertrouwd, alsof ik gisteren pas was weggegaan. En het was woensdag vandaag, dus ik drong aan op een bezoek aan het Italiaanse restaurant Italianni’s. En daar was een verrassing voor mij want niet alleen herkende ik Kim, het meisje bij de deur, maar zij herkende mij ook! Ze had me een tijd niet gezien zei ze en meteen daarop vroeg ze, “Where is Ma’am?”. Geen twijfel mogelijk dus dat ze me echt had herkend!
Het eten bestond voor mij als vanouds uit de Penne met Italiaanse worst en een San Mig Light bier. En ja, ook dit smaakte nog als vanouds…
Mijn koffer was zondag al gepakt en gistermorgen kon ik dus rustig aan doen en van thuis uit nog wat werken totdat het moment van vertrek was aangebroken. Om kwart voor elf bracht Riet me naar Schiphol waar om halfdrie vlucht EK148 vertrok naar Dubai, waar we om even na middernacht landden.
Vlucht EK332 van Dubai naar Manila vertrok om tien voor vier vannacht en ik moest dus een paar uurtjes doorbrengen in de business lounge van de luchthaven. Het businessclass vliegen was overigens een stuk sneller weer gewend dan het economy vliegen naar Australië twee maanden geleden na een paar jaar businessclass. Ja, ik weet het, ontzettend verwend…
Hoe dan ook, het toestel arriveerde vanmiddag ruim voor de geplande aankomsttijd op de vertrouwde terminal 1 van de luchthaven NAIA in Manila. De chauffeur stond al te wachten in de aankomsthal en na snel nog wat geld te hebben gewisseld reden we vlot naar het hotel. Om half zes zat ik op de 29e verdieping van het Vivere Hotel in de luxe suite (zitkamer met twee bankstellen en keuken, twee grote slaapkamers met elk een eigen badkamer) waar ik vanuit het raam voor het eerst sinds twee en een half jaar Alabang en de Festival Mall weer kon zien.
’s Avonds ging ik met een ook in het hotel verblijvend collegaatje naar de Union Jack Tavern om wat te eten. Het voelde allemaal meteen weer erg vertrouwd aan en het leek of ik helemaal niet was weggeweest. Het enige was dat er in de Union Jack vrijwel geen “buitenlanders” aanwezig waren, terwijl het toch altijd een vermaarde expat-hangout was geweest. Goed, toch een kleine verandering dus, maar de Fish & Chips smaakten nog steeds hetzelfde…
Gisterochtend ging de kogel door de kerk, er is besloten dat mijn collega en ik volgende week maandag vertrekken naar Manila voor een bezoek van een week aan het kantoor van Fluor in Alabang. Dat is weliswaar een splinternieuw kantoorgebouw waar ik nog niet eerder ben geweest maar het staat recht achter het Asian Star Building waar ik vier jaar voor het Malampaya project heb gewerkt.
De reden voor dit snelle bezoek is de aanwezigheid van de data-expert van Fluor, die de komende week over is uit Houston, en het wordt van groot belang geacht dat wij elkaar kunnen ontmoeten en het hele data-management van het Penguin project samen bespreken.
Het bleek geen probleem om de door mij voorgestelde vluchten met Emirates via Dubai te laten boeken via ons vaste reisbureau maar een hotel bleek lastiger. Alle hotels met het predicaat “goedgekeurd door Shell” waren namelijk volgens het reisbureau vol en andere mochten ze niet boeken. We moesten dus of genoegen nemen met een hotel in het centrum van de stad (een half uur met een taxi vanaf Alabang, en dat alleen met gunstig verkeer) of zelf iets proberen te regelen. Ik ging dus aan het bellen en alle hotels bleken inderdaad helemaal volgeboekt te zijn, op één na, het ons heel goed bekende Vivere Hotel. Dit hotel, waar ik meerdere malen heb gelogeerd en ook samen met Riet de eerste maand in Manila verbleef in 2011, had nog de beschikking over twee luxe suites. Niet helemaal de prijsklasse die Shell normaal gesproken overeenkomt maar vanwege het alternatief met langdurige en prijzige taxi-ritten kreeg ik zowaar toestemming om dit hotel te boeken.
Vandaag werd de reservering bevestigd, de tickets voor de vluchten zijn binnen en ik ben klaar voor de terugkeer naar een van mijn favoriete plekken op de wereld.
De tweede dag van de Workshop in Aberdeen vond heel gunstig plaats in een van de conferentie-zalen van het Woodbank hotel en ik hoefde dus niet extra vroeg op te staan om naar het Tullos kantoor te gaan. Desondanks was ik blijkbaar toch nog erg vroeg want aangekomen in de ontbijtzaal was er nog niemand aanwezig, ook geen ontbijtbuffet.
Er liep een dame rond die zo te zien personeel was maar die het erg druk had met bellen. Toen ik dus maar aan een tafeltje ging zitten kwam er gelukkig nog een personeelslid langs die me een menu gaf. Het tamelijk schrale buffet werd ondertussen klaargezet maar gereedschap om het geselecteerde op je bord te laden was er niet dus liet ik dat nog maar even zitten. Mijn bestelde bord havermout (het is tenslotte Schotland) kwam gelukkig vlot, maar om van het buffet te selecteren moest ik toch echt eerst nog aangeven dat het benodigde gereedschap daarvoor ontbrak. Niet echt de service dus die je van een Shell-hotel zou verwachten.
De dag verliep verder voorspoedig en na nog wat gesprekken in de middag met collega’s die wisten dat ik langs zou komen en me wilden spreken vertrok ik weer per taxi naar de luchthaven.
Daar aangekomen moest ik na het inchecken nog ruim anderhalf uur wachten voordat we zouden vertrekken in de kleine en propvolle vertrekhal. En die vertrekhal was niet het enige wat propvol was, ook het toestel was afgeladen en zat vol met allemaal offshore personeel. Dat waren dus heel veel erg dikke nekken bij elkaar…
De belangrijkste uitkomst van de Workshop was dat er voor mij en nog een collega een bezoek is gepland aan het Fluor-kantoor in Manila, en dat moet ook nog eens op heel korte termijn plaatsvinden. Wanneer precies moet nog worden beslist maar het ziet er dus naar uit dat ik totaal onverwacht ga terugkeren naar Manila!
Een paar weken geleden kreeg ik onverwacht een verzoek om me te gaan bemoeien met een nieuw Shell-project op de Noordzee met de naam “Penguin”. Ten eerste omdat ik toevallig over de expertise beschik die het project nodig heeft en ook nog eens omdat het project wordt uitgevoerd door het bedrijf Fluor, en nog wel hun vestiging in Manila waar ik tijdens mijn eigen tijd in Manila mee heb samengewerkt. Het gevraagde werk behoort eigenlijk niet tot mijn huidige takenpakket, maar omdat ik dit soort werk erg leuk vind en er blijkbaar geen andere kandidaten voor handen waren kreeg ik dispensatie van mijn huidige baas, op voorwaarde dat het een tijdelijke opdracht zou zijn.
Na wat oriënterende gesprekken besloot mijn tijdelijk Penguin-baas om een workshop te beleggen in Aberdeen om met alle betrokkenen spijkers met koppen te gaan slaan. Mijn taak zou zijn om het Information Management team van het project op de hoogte te brengen van wat er allemaal benodigd is ten aanzien van het beheren van de technische gegevens van een groot Shell-project.
En daarom vertrok ik vanmorgen met KLM-vlucht KL1441 van Schiphol voor mijn eerste bezoek in achtentwintig Shell-jaren aan het kantoor in Tullos, Aberdeen. De vucht ging vlot met een halfleeg vliegtuig, maar na aankomst moest ik ruim drie kwartier wachten in een lange rij voordat ik een taxi had die me naar het kantoor kon brengen. Daar aangekomen maakte ik kennis met mijn tijdelijke teamgenoten en deed ik het eerste deel van mijn twee dagen durende presentatie.
Aan het eind van de middag bracht een taxi me van het kantoor naar het Woodbank hotel, een soort van landhuis van Shell met daarin gevestigd een conferentie-centrum met een aantal hotelkamers. Ondanks dat er zowel een restaurant als een bar waren ging ik na een snelle snack vroeg slapen na een redelijk vermoeiende dag. Tenslotte was ik om halfvijf vanmorgen al op om door Riet om vijf uur naar Schiphol te worden gebracht…
Vandaag ben ik met broer Alex en neef Bastian naar Utrecht geweest voor de StarWars Identities tentoonstelling. In de bioscoop CineMec worden daar in vitrinekasten in donkere zaaltjes zo’n tweehonderd poppen, schetsen, schaalmodellen en kostuums tentoongesteld, afkomstig uit de filmarchieven van Star Wars-bedenker George Lucas.
De tentoonstelling gaat vooral over de eerste zes films die zijn uitgebracht. Als bezoeker volg je de levensloop van Luke Skywalker en zijn vader Anakin, waarom werd Luke een strijder voor het goede, terwijl zijn vader voor het kwaad koos en transformeerde tot Darth Vader. De route die je volgt duurt ongeveer een uur, waarbij je met het aan het begin van de rit gekregen polsbandje allerlei activiteiten kon doen waaruit aan het eind je eigen StarWars-figuur werd getoond, gebaseerd op je antwoorden op vragen en keuzes onderweg. Ikzelf ging al aan het begin ergens de mist in door een vraag te missen dus ik heb het er verder ook maar bij gelaten.
Prachtig waren de werkschetsen waaraan je kon zien hoe bepaalde figuren tot stand waren gekomen (sommige zagen er eerst heel anders uit dan hoe ze uiteindelijk in de films waren gekomen), en natuurlijk de originele kostuums. Een bijzondere plek was er natuurlijk voor het kostuum van Darth Vader, en terecht…
Aan het eind van de middag waren Riet en ik uitgenodigd bij onze buren voor een nieuwjaarsborrel. Dat was gezellig, met uiteraard zelfgebakken oliebollen, en er was op een gegeven moment een onverwachte bezoeker. Terwijl wij binnen stonden te kletsen zagen we opeens op het terras een muis opduiken die zich te goed ging doen aan een bakje met voer voor de kippen.
De buurman vertelde dat ze regelmatig muizen zien lopen op hun terras. Ondanks dat hun tuin direct aan die van ons grenst hebben wij eigenlijk nog geen muizen gezien, althans geen levende. Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat wij drie katten hebben want die hebben al twee keer een vakkundig om zeep geholpen muis meegebracht…
Het is vandaag precies op de dag af veertig jaar geleden dat ik met mijn toenmalige band, de Bokkumband, met mijn maten Wessel, Gijs en Leo voor het eerst optrad. Het optreden was op het eerste officieuze Haringpop festival, waaruit later het bekende Haringrock Festival is voortgekomen.
Het vond toen nog plaats in het kantinegebouw van de camping in de Noordduinen, genaamd “De Donk”, een gebouw wat al jaren geleden is afgebroken en vervangen door een nieuw gebouw. We traden daar samen op met de HMS Highschool Band.
Het optreden zelf was redelijk succesvol, al moet worden gezegd dat we erg veel krediet kregen van het publiek voor het matige geluid (veroorzaakt door onze toen nog zeer beperkte installatie) en de rijkelijk aanwezige schoonheidsfoutjes. Zo begon gitarist Gijs een nummer in een totaal andere toonsoort dan we hadden ingestudeerd en daar kwamen we pas na een minuut of wat achter toen Leo en ik elkaar verbaasd begonnen aan te kijken.
Maar wat voor mij de avond helemaal gedenkwaardig maakte is dat ik (eindelijk!) dat knappe meisje aan de haak kon slaan. Datzelfde meisje waarmee ik vandaag dus veertig jaar verkering heb en inmiddels zesendertig jaar mee getrouwd ben…
Gistermiddag kreeg ik meteen na het interview een telefoontje van mijn voormalige Sakhalin-collega Colin die nu dus bij de Basrah Gas Company (BGC) werkt. Hij vertelde me dat hij met zijn baas (mogelijk dus mijn nieuwe baas) had gesproken en had verteld over mijn functie binnen Sakhalin Energy in Data Control. Het blijkt namelijk dat BGC heel erg dringend om een Data Control Lead verlegen zit en hij had verteld dat ik daar een heel goeie kandidaat voor zou zijn. En uiteraard vroeg hij wat ik daarvan vond want het is een andere functie dan die waar we gisteren over hadden gesproken, waarop ik zei dat ik daar eens over na moest denken.
Dat heb ik ondertussen gedaan en zoals verwacht kreeg ik vanmorgen al snel een telefoontje van mijn mogelijke nieuwe baas die me inderdaad het aanbod deed om niet de nieuwe Document Control Lead te worden maar de Data Control Lead. Hij zei er overigens bij dat als ik er geen zin in zou hebben dat ik dan alsnog de Document Control Lead job zou krijgen dus het lijkt er op dat ik nu zelfs een keuze heb tussen twee banen…
Ik vertelde dat ik er geen enkle probleem mee heb om de nieuwe Data Control Lead te worden, iets waar ik net zo vertrouwd mee ben als met de andere functie. Er moeten daarvoor alleen wel een aantal kort-door-de-bocht acties worden ondernomen door Personeelszaken want de mij nu aangeboden baan is nog niet binnen Shell als vacature bekend gemaakt. En aangezien er regels gevolgd moeten worden voor zoiets en de feestdagen voor de deur staan kon dat nog wel eens wat tijd gaan kosten.
En tijd is er volgens mijn naar het zich nu laat aanzien toekomstige baas niet, want hij wil eigenlijk dat ik al op 1 maart ga beginnen. Hij twijfelde er zelf overigens al aan of dat zal gaan lukken maar er lijkt in ieder geval iets in gang gezet te zijn. Er staat dus in feite nog steeds niks vast maar het begint er op te lijken dat ik een nieuwe baan heb.
En nu wordt het wel hoog tijd om Riet in te gaan lichten…
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen, ik heb vanmorgen een interview gehad voor een andere baan! Nog steeds bij Shell, dat wel, maar als dit doorgaat dan gaat er binnenkort een heleboel veranderen.
Maar laat ik bij het begin beginnen. Ergens halverwege november, vlak voor mijn vakantie, kreeg ik een e-mailtje doorgestuurd door mijn huidge baas met daarin een aantal vacatures binnen Shell. Hij wees me op een van die vacatures met de opmerking dat ik daar mogelijk in geinteresseerd zou zijn. Nou, dat was ik zeker, want het was een vacature voor een Document Control Lead, iets wat me op het lijf geschreven is, maar het was ook nog eens voor een hele bijzondere locatie, namelijk in Irak!
Ik moest er precies twee seconden over nadenken, en heb meteen daarna gesolliciteerd. Pas daarna ging ik nadenken over Irak, en wat Riet er van zou vinden. Ik geef toe, het was niet erg netjes van mij maar ik besloot het voor me te houden totdat ik er meer van zou horen, want waarom zou ik er over beginnen als het toch niets zou worden, nietwaar. En lange tijd hoorde ik ook niets. Niet gedurende onze vakantie in Australie, en ook niet in de dagen daarna. Ik had me er eerlijk gezegd al bij neergelegd dat het toch niets was geworden, totdat ik gistermiddag een e-mailtje kreeg met de vraag of ik vandaag beschikbaar was voor een interview. Nou, dat was ik en vanmorgen had ik dus het gesprek.
Tot mijn verbazing zat in het gesprek behalve mijn mogelijk toekomstige baas en twee Irakezen ook een ouwe collega van Sakhalin. Het blijkt namelijk dat hij degene is die ik zou moeten gaan vervangen. Het gesprek verliep voor mijn gevoel prima, en ik kreeg in ieder geval te horen dat ik op de short-list sta en dus een serieuze kandidaat ben voor de baan. Het wordt alleen wel afwachten want er moeten nog meer kandidaten geinterviewd worden, dus dat wordt duimen!
Het was vandaag eigenlijk een gewone werkdag maar toch begon vandaag ook onze vakantie. Omdat we vanavond pas om tien uur van Schiphol zouden vertrekken ben ik vanmorgen toch gewoon naar kantoor gegaan. Wel ben ik tussen middag naar huis gegaan om van thuis uit nog een paar vergaderingen te doen, dat was makkelijker als er op het laatste moment nog iets gedaan of geregeld moest worden.
Even over zessen stond Martin voor de deur om ons naar de luchthaven te brengen, en onderweg naar ons had hij alvast onze reisgenoten Nico en Anja Vooijs opgehaald. Nadat hun bagage in onze Outlander was overgeladen reed Martin ons naar Schiphol waar we ruimschoots op tijd aankwamen omdat we onderweg helemaal geen files tegenkwamen.
Het inchecken was voor Riet en mij weer flink wennen want we moesten aanschuiven in de lange rij voor de economy class in plaats van de korte rij bij de business class balies. Dit tot groot leedvermaak van met name Nico die natuurlijk volkomen gelijk had, we zijn in de afgelopen jaren een paar verschrikkelijk verwende krengen geworden…
De hele procedure duurde voor ons gevoel dus erg lang, al viel dat gezien de enorme drukte eigenlijk best wel mee. Feit is wel dat al die mooie nieuwe voorzieningen voor de securitychecks en de paspoortcontrole voorlopig nog niet echt een verbetering zijn qua tijdwinst. Er wordt verwacht dat je veel meer zelf doet, minder ervaren reizigers hebben daar gewoon moeite mee en dat houdt de rijen soms enorm op. Ondanks alles zaten we rond half acht aan de voorlopig laatste broodjes kroket.
Het hele verhaal van onze vakantie in Australië kun je lezen onder Vakanties.
Vanwege de verhuizing vanuit Manila en de bouw en oplevering van ons nieuwe huis is er de afgelopen twee jaar vrijwel niets van vakantie gekomen op een paar weekendjes weg na. De laatste echte vakantie was die naar China in 2014, dat is dus al drie jaar geleden en we vonden het daarom wel weer eens tijd worden. Riet had het al een tijdje in haar hoofd om naar Australië te gaan zodat we de vakantie konden combineren met een bezoek aan onze vrienden Pat en Howard in Perth.
Perth was dus eigenlijk het uitgangspunt waar we ons in eerste instantie op oriënteerden. We vonden een aantal alternatieven maar Riet wilde eigenlijk ook graag naar Sydney en dat ligt precies aan de andere kant van het land. Na wat gezoek en aanvragen voor informatie bij verschillende reisbureaus kregen we een reisgids van Pacific Island Travel en daar bleek het een en ander in te staan van onze gading. Niet onbelangrijk was dat Pacific Island Travel alle reizen in de gids naar onze eigen wensen kon aanpassen.
We kwamen uiteindelijk uit op een heel andere reis dan gedacht maar wel een die alles had wat we wilden doen: een drieweekse reis met een auto langs de oostkust, van Cairns naar Sydney (precies andersom als in de reisgids stond), en daarna met een binnenlandse vlucht van Sydney naar Perth om daar nog een paar dagen te gaan logeren bij onze vrienden Pat en Howard.
Het reisbureau kon de reis helemaal op maat voor ons regelen en dat was al bijna geregeld toen we op een goeie zaterdagavond bezoek kregen van onze vrienden Nico en Anja. Nadat we ze over onze voorgenomen reis hadden verteld zei Riet opeens, “Waarom gaan jullie niet met ons mee?”. Ondanks wat twijfels van Nico over de lange vliegreis werd het besluit nog dezelfde avond genomen.
Het reisbureau werd dus gebeld met de vraag of onze plannen nog konden worden veranderd. Dat kon en we kregen een nieuwe offerte voor een gezamenlijke reis, met de kanttekening dat Nico en Anja vanaf Sydney naar huis zouden vliegen terwijl wij nog zouden doorreizen naar Perth.
Het reisbureau regelde een offerte waar we ons allemaal in konden vinden en vandaag is de eerste aanbetaling voor de reis door ons gedaan. We kunnen dus niet meer terug, we gaan in november vier weken naar Australië …
Het was voor het Familieweekend wel uitgelezen weer geweest, het had eigenlijk niet beter kunnen zijn. En ook toen vandaag iedereen terugkeerde uit Reeuwijk was het nog steeds erg mooi weer. Voor ons in ieder geval een heerlijke dag om weer van onze tuin te genieten en dat deden we dan ook.
Hier even een mooi plaatje van het uitzicht vanuit mijn kamer op de tweede verdieping aan de achterkant van ons huis:
Een tijdje geleden ontstond bij de nichtjes spontaan het idee om een weekendje weg te organiseren voor de Nieuwkoopjes en nicht Madelon stortte zich vol overgave op de taak om dat te organiseren. Er waren wat problemen (de eerste accommodatie in Ter Aar ging niet door) maar uiteindelijk werd alles geregeld voor het Pinksterweekend. Op vrijdag 2 juni zou de familie vertrekken naar De Watersnip, gelegen aan de Reeuwijkse Plassen en afgehuurd tot maandag de 5e juni. De accommodatie was ingericht voor gezelschappen met twee slaapzalen (een voor de vrouwen en een voor de mannen) met stapelbedden, een gezamenlijke grote zaal met aangrenzende keuken en een groot buitenterras aan het water.
Wij zaten wel met onze katten, want al onze gebruikelijke oppassers gingen allemaal mee naar Reeuwijk en dat (naast het idee van te moeten slapen in een stapelbed overigens) besluiten om alleen de zondag overdag naar Reeuwijk te gaan. Voor die dag stond er een boottochtje over de Reeuwijkse Plassen op het programma maar blijkbaar was er met het bespreken iets misgegaan, een misverstand over de aanwezigheid van een schipper of zoiets, waardoor het evenement in eerste instantie niet door leek te gaan. Maar Madelon wist toch een alternatief te regelen in de vorm van een boottochtje vanuit Roelofarendsveen, wat overigens wel een autoritje van dik drie kwartier betekende vanuit Reeuwijk.
Het tochtje met twee boten (gelukkig hadden we twee personen in de familie met een vaarbewijs) over de omliggende wateren (Westeinderplassen en Braassemermeer geloof ik) was leuk maar wel koud, vooral op de terugweg viel dat knap tegen. Onderweg moesten Martin en Niels nog voor sluismeester spelen toen een sluis met de hand geopend moest worden.
In de namiddag werd er door de mannen nog wat gevist en daarna was er een barbecue, waarna het voor mij tijd was om naar huis te gaan om de katten te verzorgen. En in mijn eigen lekkere bed te slapen…
Het was vandaag Hemelvaartsdag en nog een prachtige dag ook. We hebben dan ook het grootste gedeelte van de dag genoten van het mooie weer in onze tuin.
Voor het eerst hebben we op ons achterste terras aan het fietspad langs het kanaal gezeten, en daarbij konden we niet alleen genieten van de zon maar ook van de parade van plezierboten en fietsers die de hele middag langs trokken. We hebben van twaalf uur ’s middags tot een uur of vijf op de bank gezeten en niks anders gedaan dan genieten van het uitzicht, met af en toe een bakkie koffie of een ander drankje.
Dat het deze zomer nog maar veel zulk weer mag worden!
Het was een aantal jaren traditie als we met mijn ouwe muzikale makkers bij elkaar kwamen om dat te doen bij strandtent De Westerkim. De reden was overigens omdat de broer van Gijs daar ’s zomers een aantal jaren in de keuken heeft gewerkt en die kon erg lekker slibtongetjes bakken. Aan die traditie kwam min of meer noodgedwongen een eind toen De Westerkim overging in andere handen en als zodanig ophield te bestaan.
Nadat de strandtent was hernoemd in Surf & Beach besloten we in eerste instantie gewoon de traditie daar voort te zetten maar het was toch niet meer wat het geweest was. En dat lag met name aan de slibtongetjes, die waren gewoon anders en niet meer zo smakelijk vonden wij. Kwestie van smaak, inderdaad, maar voor ons reden om ons heil elders te zoeken.
Een paar weken geleden hoorden we echter van Wessel die toch maar weer eens met zijn Sylvia naar Surf & Beach was gegaan dat de kwaliteit van de slibtongetjes er flink verbeterd was, tot een niveau zelfs dat hij ze weer durfde aan te bevelen.
Dat wilden we natuurlijk zelf ook eens proberen, dus toen Riet en ik samen met onze vrienden Nico en Anja weer eens slibtongetjes wilden gaan eten kozen we daarom maar weer eens voor Surf & Beach. En laat ik het maar meteen zeggen, het viel me niet mee. Niks aan te merken op de bediening, het bier of de algehele atmosfeer van de tent, allemaal prima in orde, maar gepaneerde slibtongetjes?
Serieus, gepaneerd??? Daar zouden strenge straffen op moeten staan!
Het gaat gelukkig weer beter met Paula. Sinds het bezoek aan de dierenarts twee maanden geleden is ze aan de medicijnen voor haar te snel werkende schildklier en proberen we haar alles te laten eten wat ze maar lust. Het resultaat is duidelijk te zien, ze is weer wat dikker (al zal ze nooit echt vet worden) en weer een stuk levendiger dan een paar weken geleden.
Het zal ook best wel schelen dat ze nu regelmatig naar buiten gaat want Paula is graag buiten. Per slot van rekening is water wat je in de vrije natuur vindt, in plantenbakken, volgeregende asbakken en zelfs water wat na een regenbui op het terras ligt veel lekkerder dan water in je drinkbakje binnen…
Het is dan na achttien jaar eindelijk weer gebeurd, Feyenoord is kampioen! Na jaren van net net of helemaal niet was het vandaag een feit, en dat was zeker vandaag te danken aan onze Kattekse Dirk Kuijt die in de kampioenswedstrijd vanmiddag tegen Heracles drie keer scoorde.
Na het debacle van vorige week tegen Excelsior had ik geen zin om de wedstrijd op de tv te bekijken, ik had besloten naar Radio Rijnmond te luisteren. Om half drie begon de wedstrijd en vrijwel meteen begon mijn iPad het melodietje te spelen wat in het stadion altijd klinkt als Feyenoord heeft gescoord. “Oh, dat is natuurlijk omdat de wedstrijd is begonnen,” dacht ik, maar toen ik keek zag ik tot mijn stomme verbazing dat Feyenoord al op voorsprong stond. “Het staat al 1-0,” zei ik tegen Riet die in de keuken stond. “Ik lag me rot als Dirk Kuijt hem heeft gemaakt,” was het antwoord. En jawel, het was Dirk en nog wel in de eerste minuut.
Ik was op de tv nog naar het kanaal voor Radio Rijnmond aan het zoeken en daar klonk alweer het melodietje uit mijn iPad. “Niet te geloven, het staat al 2-0! En weer Dirk!” riep ik naar Riet.
Het kon nu niet meer misgaan zou je zeggen maar Feyenoorders weten dat er nooit iets makkelijk gaat en het duurde dan ook heel lang voordat de verlossende 3-0 viel, alweer door Dirk door een benutte penalty. De tegentreffer in de slotfase was alleen nog voor de statistiek en even later was daar het verlossende eindsignaal.
En ik geef toe dat ik op dat moment geen droge ogen meer had…
Het hebben van een tuin is één ding, hem onderhouden is twee. Nu onze tuin klaar is met alle aanplant is het logisch dat er regelmatig onderhoud nodig is. Daarvoor hebben we al een grasmaaier aangeschaft (een elektrische deze keer en niet zoals vijfendertig jaar geleden zo’n handmaaier) en nog wat ander materiaal wat allemaal noodzakelijk is als je een mooie tuin mooi wilt houden.
Met name onkruid is een ware plaag gebleken en dat wordt waarschijnlijk veroorzaakt doordat enkele buren verderop aan de bovenwindse kant van ons blok nog helemaal niets aan hun tuin hebben gedaan en daar tiert het onkruid welig zoals dat heet. De altijd aanwezige wind zorgt er vervolgens voor dat de zaden onze kant op komen en daar kunnen schuttingen helaas weinig aan doen.
Riet heeft het er maar druk mee want die heeft het op zich genomen om onze tuin te onderhouden. Ze maait het gras, harkt tussen de plantjes, schoffelt overal het hardnekkige onkruid weg en besproeit alles wanneer dat nodig is. En het moet gezegd, het resultaat is ernaar want alles staat erbij alsof het net is neergezet. Het wachten is op de zomer met hopelijk mooier weer, wanneer alles in bloei zal staan.
Al voordat we in ons nieuwe huis trokken had Riet al besloten dat er een robotstofzuiger moest komen. Dat zou ideaal zijn voor de laminaatvloeren op de eerste en tweede verdiepingen en ook op de plavuizen van de benedenverdieping zou zo’n ding goeie diensten kunnen bewijzen. Jullie raden het al, Riet heeft bepaald een broertje dood aan stofzuigen…
Na een zorgvuldig vergelijkend warenonderzoek (die dingen zijn tenslotte niet goedkoop) zochten we een robotstofzuiger uit op basis van de criteria zuigkracht, geluidsniveau, batterijduur en last but not least het herkennen van trapgaten. Met name dat laatste was voor ons belangrijk omdat het de bedoeling was dat het apparaat boven zijn gang moest kunnen gaan zonder toezicht. En dan is het belangrijk dat het ding zelf kan detecteren dat hij bovenaan een trapgat staat, nietwaar.
De keuze viel op een Neato Botvac Connect, een tamelijk prijzig apparaat maar wat wel voldeed aan alle bovengenoemde eigenschappen. We vonden nog een aanbieding voor het door ons uitgezochte model ook, bij een landelijk bekende electronica en witgoed gigant, en al met al zag het er allemaal erg positief uit.
En het ging ook allemaal goed, tot vandaag. Hoewel het apparaat bijna drie maanden zonder problemen en tot grote tevredenheid van Riet zijn werk had gedaan donderde het vandaag zonder aanwijsbare reden toch nog van de trap af. Het kletterde onderaan de trap tegen de muur waar het een lelijke deuk in het splinternieuwe behang veroorzaakte.
Het ding kwam er zelf redelijk goed vanaf, wat krassen op de kap maar alle losgeschoten onderdelen konden zonder al te veel moeilijke op hun plek bevestigd worden en het apparaat functioneerde zo te zien ook gewoon naar behoren.
Blijft natuurlijk wel het probleem dat het vertrouwen in die automatische trap-detectie nu wel volledig weg is en we hebben natuurlijk geen zin om nog meer schade aan onze muren te laten aanrichten. Toch maar even bellen naar de fabrikant morgen om dit probleem te melden…
De tuin is niet compleet zonder verlichting. Niet alleen omdat het functioneel is (het is nogal een donker eind) maar ook omdat lichtjes in de tuin het geheel ’s avonds een fraaier aanzien geven.
We hebben er nogal wat over heen en weer gesteggeld hoe we het wilden hebben. In eerste instantie had Riet van die lampen uitgezocht die eruit zien als kleine paaltjes, maar we werden door onze tuinman op ander gedachten gebracht. Omdat er langs het pad achter onze tuin al prominent een lantaarnpaal staat was het niet zozeer een kwestie van te weinig licht in de tuin, zeker niet als er aan de schuur ook een lichtpunt bevestigd zou worden wat daar voor belichting zou zorgen.
Het idee was nu om een aantal lichtpunten aan te brengen die de tuin mooi zouden doen oplichten, en dat kon worden gerealiseerd door lage lichtbronnen. Die moesten dan zodanig geplaatst worden dat ze de hogere objecten, de bomen en de rozenstruiken, zouden uitlichten wat dan voor een fraai effect zou moeten zorgen.
Deze week is de verlichting geplaatst met de optie dat we nog konden veranderen als we het niet mooi of niet afdoende zouden vinden. Ik vind het er erg mooi uitzien, maar oordeel zelf maar:
Mijn moeder is na haar operatie een aantal weken verpleegd in Huize Salem in Katwijk om aan te sterken maar haar verblijf zit er bijna op, volgende week mag ze terug naar haar eigen huis. En daar is ze blij mee want ondanks dat de verzorging in het verpleeghuis erg goed was vond ze het niksdoen de hele dag maar niks. Ze krijgt nog wel een verpleegster aan huis voorlopig om haar te helpen maar ook dat is gelukkig maar tijdelijk, binnenkort kan ze alles weer zelf.
Vanuit haar kamer in Huize Salem kijkt ze op het park wat achter het verpleeghuis tegen de duinen aan ligt. Wij voetbalden hier als kind zijnde altijd, en het is nog steeds een voetbalveld als is het prachtige kunstgrasveld wat de gemeente Katwijk heeft aangelegd niet te vergelijken met de woestenij van zand en plukken gras waar wij het toentertijd mee moesten doen. Toen ik vanmiddag op bezoek was en we door het raam naar de voetballende jeugd keken streek er vlak voor onze neus opeens een ongenode gast neer op de balustrade van het balkon. Waarschijnlijk net als zijn andere brutale en roofzuchtige familieleden op zoek naar wat te snaaien…
Het heeft vandaag nogal wat geregend, maar dat leverde in de vroege avond bij het licht van de ondergaande zon vanuit onze tuin een mooi plaatje op van een regenboog.
Een van de vaste afnemers van een pak stroopwafels die ik altijd uit Nederland meenam naar de Filipijnen was mijn collega Jay Jay. Naast de stroopwafels hadden Jay Jay en ikzelf ook nog gemeen dat we allebei liefhebbers zijn van Science Fiction en basketbal, dus we werden in de loop van de jaren dat ik in Manila heb gewerkt goeie vrienden.
Na ons vertrek hielden we contact via email (wat gelukkig makkelijk is als je voor hetzelfde bedrijf werkt) en Jay Jay is vanwege zijn werk zelfs regelmatig in Nederland maar we waren er nog niet in geslaagd om elkaar bij een van die gelegenheden te zien. Het was twee keer eerder niet gelukt maar deze keer slaagden we er wel in om wat af te spreken en dat was vandaag.
Ik pikte na het werk Jay Jay op voor het hoofdkantoor in Den Haag aan de Carel van Bylandtlaan waarna we naar het centrum reden om een hapje te gaan eten bij mijn favoriete Italiaan in Den Haag, restaurant La Lanterna. Het was erg leuk om weer even bij te praten, we hadden elkaar tenslotte anderhalf jaar niet gezien, en uiteraard maakte Jay Jay de voor Filipinos verplichte selfie…
Ons kantoor in Rijswijk is eigenlijk een complex van gebouwen en ingesloten ligt een soort plantsoen met een grote vijver. Dat plantsoen is niet alleen de plek waar rokers elkaar ontmoeten omdat het de enige plek is in het hele complex waar een stuk is gereserveerd voor rokers, het is ook ’s zomers de plaats waar ganzen neerstrijken en daar zelfs nestelen.
De ganzensoort waar het om gaat is de Grote Canadese Gans, of voor de liefhebbers de Branta Canadensis Canadensis. Ze komen ieder jaar weer terug en blijven de hele zomer rondhangen rond de vijver, en deze week zag ik voor het eerst een stel met jongen. Erg leuk om te zien hoe ze rondscharrelen, en hoewel de milieu-maffia vast een andere mening is toegedaan, ze lijken zich niets aan te trekken van de rokers die het hele jaar door en in groten getale rondhangen bij de vijver…
Het was eindelijk zover, het hoveniersbedrijf heeft vandaag de aanplant gedaan in onze tuin en dat betekent dat alle perken en bloembakken nu voorzien zijn van planten, struikjes en bomen.
Riet heeft haar zin gekregen, zij heeft haar magnoliastruik gekregen die op een mooi beschut plekje staat bij de schuur. Ikzelf heb ook mijn zin, we hebben ook een palmboom! Toen we met de hovenier het tuinontwerp bespraken zei ik voor de gein dat ik palmbomen wilde, waarop hij tot mijn verbazing zei dat een palmboom heel goed mogelijk was omdat er één soort is die tegen het klimaat in Nederland bestand is. En bovendien, zei hij, zou dat ook leuker zijn want een olijvenboom zoals we eerst hadden gedacht hebben alle buren ook.
Hier zijn een paar foto’s van onze tuin met de nieuwe aanplant:
De tuin is er helemaal klaar voor maar we zitten nog steeds te wachten totdat het hoveniersbedrijf de planten en de bomen komt poten. Dat kan ieder moment gebeuren maar het bedrijf heeft het erg druk want ze hebben veel werk met het aanleggen van nieuwe tuinen aan de Bankijkerweg. We zijn bepaald niet de enige klanten dus we moeten gewoon even geduld hebben.
Riet heeft alvast een beginnetje gemaakt door een paar van de uit Manila meegebrachte potten in de tuin te plaatsen met daarin de eerste fleurige aanplant. Ook bij de voordeur staat een fraaie pot, niet meegebracht maar splinternieuw aangeschaft speciaal voor dit doel. En het moet gezegd, het ziet er weer een stukje beter uit…
Een must in Leeuwarden is een bezoek aan het Fries Museum met als een van de hoogtepunten het zwaard van de beruchte zeerover (of vrijheidsstrijder, net aan wiens kant je staat) Grutte Pier. We wandelden eerst door het centrum naar de Prinsentuin, een park waar we een bakkie koffie dronken. Via een flinke omweg wandelden we naar het Wilhelminaplein waar behalve het Fries Museum ook de voorbereidingen aan de gang waren voor de opvoering van “The Passion” aanstaande maandag.
Het museum was behoorlijk groot en had een heel gevarieerde tentoonstelling, van de Tweede Wereldoorlog tot moderne kunst, en natuurlijk het zwaard van Grutte Pier, een gevaarte van meer dan twee meter lang en meer dan zes kilo in gewicht.
Terwijl Nico en ik nog aan het rondwandelen waren bleken de beide dames het allang voor gezien te hebben gehouden en op een gegeven moment zagen we ze van achter het raam op de tweede verdieping van het museum al op een terras aan het plein zitten in het zonnetje. We schoven even later aan voor een bakkie waarna we terug wandelden richting het hotel. Daarbij kwamen we langs het Waagplein en het terras bij de Waag zag er zo gezellig uit in het zonnetje dat we besloten daar neer te ploffen en eerst maar eens wat te eten.
De dames vonden het prima zo maar Nico en ik wilden nog even terug naar de scheve toren Oldenhove. Daar waren we al langs gelopen maar toen was de toren nog gesloten, en Nico en ik wilden naar boven. We wandelden dus samen terug naar de toren en dat bleek een goed idee want de toren was een mooie bezienswaardigheid en het uitzicht van de top was schitterend.
Het eten die avond in restaurant “De Vliegende Hollander” was weer prima al was het in mijn geval niet zo lekker als de avond ervoor (maar toen had ik dan ook de “chef’s special”). De rest van onze laatste avond brachten we door in het Grand Cafe bij ons hotel met voor mij, jawel, weer een paar Corenwijntjes…
Een van de dingen die we wilden gaan zien tijdens ons lange weekend in Leeuwarden was het Scheepvaartmuseum want daar zou ook een kleine tentoonstelling zijn over de Elfstedentocht. We hadden alleen een kleinigheid over het hoofd gezien, dat museum is namelijk niet in Leeuwarden maar in Sneek. Geen punt, we besloten gewoon het ritje naar Sneek te maken.
Aangekomen in Sneek vonden we niet alleen snel het museum maar konden we ook nog eens vlakbij parkeren dus de eerste meevallers van vandaag hadden we al te pakken. Het weer behoorde niet tot die meevallers want het was net aan droog en behoorlijk koud, maar dat was op zich ideaal voor een museumbezoek. Een extra leuke bijkomstigheid was dat het museumweekend was en dat betekende een gereduceerde toegangsprijs van één euro per persoon.
Het museum was wel aardig, niet supergroot en ook niet echt sensationeel. Het deed zelfs heel erg denken aan het Katwijks Museum in veel opzichten. Desondanks spendeerden we er iets van anderhalf uur waarna we wat rondwandelden in het stadje. Het bleek er erg gezellig en we vonden een prima restaurant om te lunchen, waarna we terug reden naar Leeuwarden.
Voor vanavond hadden we een restaurant uitgezocht waar we gisteren langs waren gelopen en wat er in de recensies erg goed af kwam. “De Vliegende Hollander” bleek een toppertje, we hadden alle vier heerlijk gegeten en besloten dan ook spontaan om morgenavond weer hier naar toe te gaan om de rest van het menu uit te proberen.
Het midweekje Groningen van eind vorig jaar was heel best bevallen en Riet en ik vonden het dan ook iets wat voor herhaling vatbaar was. Dit kwam een week of wat geleden ter sprake toen onze vrienden Nico en Anja bij ons op visite waren en het idee ontstond om er weer eens met zijn viertjes op uit te gaan. Het reisdoel werd al snel vastgesteld, het werd weer een voor ons relatief onbekende provincie-hoofdstad en wel de hoofdstad van Friesland, Leeuwarden.
De dames zouden het regel-gedeelte verzorgen en een week of drie geleden kregen Nico en ik te horen dat er was geboekt in het Post Plaza Hotel in het centrum van de stad en de vertrekdatum was vastgesteld op vandaag. En zo vertrokken we vanmorgen om een uur of elf richting de afsluitdijk voor de oversteek naar de provincie Friesland.
Voordat we bij de Afsluitdijk waren zouden we eerst nog ergens stoppen voor de lunch, en omdat Riet nog steeds hoopt op een lunchbroodje wat haar vorig jaar erg goed was bevallen zou dat weer bij een Van Der Valk-restaurant zijn. We kozen dus de route zodanig dat we langs het restaurant gelegen bij Hoorn zouden komen.
Hoewel het restaurant vlak bij de afslag lag en torenhoog boven het landschap uit torende slaagde ik er toch in eerste instantie in om er voorbij te rijden omdat ik het bekende Toekan-symbool over het hoofd zag. De lunch zelf was prima maag bij het afrekenen was er alweer een klein probleem, Riet’s cadeaubon was er niet geldig want het was geen Van Der Valk Exclusive restaurant…
Maar goed, de rest van de rit verliep voorspoedig, we vonden het hotel zonder problemen en na het parkeren van de auto in de achter het hotel gelegen parkeergarage konden we de stad alvast een beetje gaan verkennen. Het weer viel daarbij niet helemaal tegen, het was zonnig maar wel erg koud. We vonden een prima terras langs het water van een van de singels maar het was er dusdanig fris dat we er niet te lang bleven zitten.
Wel zag het er gezellig genoeg uit om te besloten er vanavond te gaan eten en dat hebben we dus gedaan al bleek het eten niet echt geweldig maar acceptabel. De avond werd besloten in het gezellige Grand Café van het Post Plaza Hotel, gevestigd in het deel van het hotel wat het vroegere postkantoor van Leeuwarden was geweest. En daar heb ik denk ik voor het eerst van mijn leven de hele avond aan de borrel gezeten: Corenwijn van Bols…
Ik had de afgelopen dagen het rijk alleen thuis want Riet is met vriendinnen een paar dagen naar Rome geweest. Donderdag is het gezelschap vertrokken en vandaag kwam ze vroeg in de avond weer thuis.
Het was wat het weer betreft echt een hele fraaie dag geweest en zowat alle buren zaten dan ook al of niet met visite in de tuin. Zelf vond ik het niet erg gezellig om in mijn eentje in de tuin te gaan zitten alhoewel dat wel had gekund want gisteren heb ik met hulp van Martin, die met Sandra langskwam om even gedag te zeggen voordat ze op vakantie zouden gaan naar Nieuw-Zeeland, de tuinmeubelen op het terras neergezet.
Ik heb nog wel wat in de tuin rondgelopen maar dat was als een soort bewaker voor de katten. Die zaten alle drie op een gegeven moment zo verlangend naar buiten te kijken dat ik ze maar even in de tuin heb gelaten. Het viel vervolgens niet mee om te zorgen dat ze in de buurt bleven want na eerst het terras en de tuinmeubels te hebben verkend vonden ze het tijd om eens verder rond te gaan kijken.
Daarbij zaten ze alle drie naar de schutting te kijken, duidelijk met de bedoeling om er eens op te springen en te kijken wat er aan de andere kant te zien zou zijn. Het lukte me om dat te voorkomen want dan zou ik ze niet meer allemaal tegelijk in de gaten kunnen houden, maar vervolgens gingen ze alle drie een andere kant op. Paula bleef rond de tuinmeubels snuffelen voortdurend een scheef oog op de schutting, Abby ging achter de schuur kijken en Monster vond de schuur in aanbouw naast het huis erg interessant.
Het werd dus voor mij heen en weer rennen om ze allemaal in de gaten te kunnen houden en toen Abby en Monster aanstalten begonnen te maken om door of over de heg heen te gaan (allebei aan een andere kant natuurlijk) vond ik het welletjes en dirigeerde ik ze maar weer naar binnen. Als straks de tuin helemaal klaar is krijgen ze meer vrijheid, maar zolang moeten ze toch nog maar even geduld hebben.
’s Middags werd de prachtige zondag compleet vergald door de voetbalresultaten, maar daar wil ik het niet over hebben.