Vorig jaar zijn zwager Aad en ik samen naar de jaarlijkse whisky proeverij geweest in de Pieterskerk in Leiden. Dat evenement trekt ieder jaar negenhonderd bezoekers en het is vanwege dat beperkte aantal toegangskaarten altijd in een mum van tijd uitverkocht, maar Aad had voor dit jaar weer kaarten kunnen regelen. Zes in totaal zelfs, want vanwege onze enthousiaste verhalen vorig jaar was er in de familie meer animo voor deelname.
Ondanks de slechte ervaring van vorig jaar toen we zowel op de heenweg als de terugweg zeiknat waren geregend gingen we toch weer op de fiets, en deze keer ging dat zonder dat we een nat pak opliepen. We vertrokken om kwart voor zeven met zijn vijven uit Rijnsburg, Aad, ikzelf, Jeroen van Joelle, Alexander van Madelon en neef Niels. Robin kwam per bus vanuit Lisse en die troffen we bij aankomst bij de Pieterskerk.
De lange rij wachtenden die we na vorig jaar hadden verwacht stond er nu niet, wat waarschijnlijk kwam omdat we wat later aankwamen, en we konden dus zo doorlopen naar binnen. Daar moesten we dan wel kort in de rij staan voor het proefglaasje waarna we van start gingen.
We deden de ronde langs alle stands en proefden, al of niet geselecteerd uit het programmaboekje, verscheidene whisky’s die soms niet maar vaker wel goed in de smaak vielen. Mijn persoonlijke favorieten waren de Glenmorangie Nector d’Or, de Glen Garioch van 15 jaar oud (die me wel acht muntjes van een euro per stuk kostte) en de Benromach Wood Finish. Daarnaast was me de Korenwijn van vorig jaar bijgebleven en een glaasje daarvan smaakte ook weer prima.
Het was net als vorig jaar allemaal weer prima georganiseerd. Er was voldoende ruimte om op je gemak rond te lopen en rond te kijken (de Pieterskerk is op zich al een prachtige kerk), er stonden tafels met flesjes water en stukjes stokbrood, en er waren ook belegde broodjes beschikbaar, allemaal inbegrepen bij de toegangsprijs.
Het werd net als vorig jaar niet laat, om kwart voor tien besloten we het gezien te houden en terug te gaan fietsen naar Rijnsburg. Wat ons betreft weer voor herhaling vatbaar…
Ook een pad van de schuur naar het kanaalpad zou welkom zijn want dan kunnen we tenminste met de fiets weg zonder dat we twintig meter door de bagger hoeven te worstelen. En dat geldt in allebei de richtingen, want of we nu van de schuur naar het kanaalpad gaan of van de schuur langs het huis naar voren, we moeten door het zand. Van de schuur naar het huis hebben ze na het storten van het zand weliswaar de stapstenen teruggelegd maar dat is eigenlijk geen pad en met de fiets niet echt lekker om overheen te lopen…
Het werk aan de tuinen is inmiddels ook begonnen. Dat bestaat eigenlijk uit twee gedeelten, een deel wat we gezamenlijk met alle buren laten doen en een deel wat we zelf daarna nog laten doen.
Niet alleen is de sneeuw van gisteren blijven liggen, vannacht is er nog meer sneeuw gevallen en we werden vanmorgen dan ook wakker in een witte wereld.
Ook onze auto’s waren met een flinke laag sneeuw bedekt. Bij ons nieuwe huis hebben we weliswaar geen garage maar wel hebben we twee parkeerplaatsen voor de deur, en dat is toch wel erg makkelijk. Ons vorige huis aan de Kamperfoelie stond niet direct aan de straat, en het was zelfs het laatste huis van het blok gerekend vanaf de straat dus het was altijd zeulen met boodschappen.
Hoewel er nog wat kleine dingetjes moeten worden afgerond was ons nieuwe huis vandaag gereed voor bewoning en kon de geplande verhuizing dus gewoon doorgaan. Vanmorgen om negen uur stonden de verhuizers op de stoep met onze spullen en tegen een uur of drie vanmiddag stond alles in en rond ons huis.
Er zijn een aantal Facebook pagina’s die gewijd zijn aan Katwijk, en dan met name het Katwijk van vroeger. Mensen plaatsen daarop foto’s van Katwijk in vroeger tijden en ook worden er regelmatig oude familiefoto’s geplaatst. Deze week verscheen er een hele bijzondere foto want daarop staat mijn Opa, Nicolaas Meijvogel.
Het gat moest dus ergens anders en uit verscheidene alternatieven besloten we te kiezen voor de eenvoudigste oplossing, het gat twintig centimeter lager boren. Dat houdt dan wel in dat de koof waar de afvoer door loopt ook twintig centimeter langer wordt maar dat moet dan maar.
Daarmee is er een einde gekomen aan een periode van meer dan negenentwintig jaar want we zijn er in oktober 1987 komen wonen. Het huis was toen splinternieuw, onderdeel van bouwproject De Keul, en ondanks alles hebben we er toch wel met plezier gewoond.
We kunnen Ans niet genoeg bedanken voor het feit dat ze ons haar huis heeft aangeboden als tijdelijk verblijf want anders hadden we een andere oplossing moeten zoeken in de vorm van een huurhuis of een hotel. Dat had ons zonder twijfel een hoop geld gekost en bovendien had het wel eens problemen kunnen opleveren voor onze huisdieren.
Er was overigens nog wel een complicatie want op de een of andere manier was niet helemaal duidelijk doorgekomen dat we ook nog een opslagruimte hadden gehoord bij een bedrijf aan de Noordwijkerweg. Dat was allemaal wel degelijk besproken, dus na wat heen en weer gebel tussen de verhuizers en hun kantoor kwam het toch in orde. Maar daar aangekomen bleek dat ze de inhoud van de opslagruimte veel te laag hadden ingeschat wat natuurlijk kwam omdat ze daar vooraf helemaal niet waren wezen kijken maar een aanname van het aantal kubieke meters hadden genoteerd. Er moest dus een extra vrachtwagentje komen om de rest te vervoeren maar uiteindelijk was ook de opslag helemaal leeg.
Een hele belangrijke dag voor ons vandaag want het was eindelijk zover, de oplevering van ons nieuwe huis aan de Bankijkerweg in Rijnsburg!
Onze toekomstige buren in het naastgelegen blok hebben een zoon die een drone heeft en die daarmee regelmatig filmpjes maakt van project Waterviolier. Zo kunnen we prachtig de voortgang van de bouw vanuit een bijzondere hoek in de gaten houden.
We hebben nog steeds regelmatig contact met enkele oude vrienden van de Filipijnen en afgelopen week kreeg Riet bericht van een van haar Filipijnse vriendinnen dat ze na een rondreis door Europa nog even in Nederland zouden zijn om vanaf Schiphol terug te reizen naar de Filipijnen.
Dat is op verscheidene websites ook als zodanig aangegeven maar er zijn ook websites waar 2231 MX staat. En deze postcode bleek bijvoorbeeld ook bij NUON gehanteerd te worden.
Anderhalve week na de vorige update is er weer nieuws te melden. De grond voor de huizen is weer dicht wat betekent dat alle verbindingen met de gemeentelijke infrastructuur klaar zijn, en meteen daarop is er een begin gemaakt met de bestrating.
De kijkdag waarop we voor het eerst een kijkje konden nemen in ons nieuwe huis is inmiddels ruim drie weken geleden en het is dus tijd voor een nieuws update. De afgelopen weken was er weinig te melden omdat we aan de buitenkant weinig konden zien, wat logisch is aangezien al het werk nu binnen plaatsvindt.
We hebben er ontzettend lekker gegeten, de bediening was geweldig en Mino nam zelf ook de tijd om met iedereen in de zaak een praatje te komen maken. Voor iedereen die van authentiek Italiaans houdt en naar Groningen gaat is dit restaurant beslist een must!
De dag begon met een tegenslag want de vrachtwagens met de hulpgoederen stonden nog bij de grens. Vanwege een computerstoring werden ze niet doorgelaten en dat betekent dat ze pas op zijn vroegst morgen aankomen.