Een vrij weekend in Manila! Er zijn wel wat dingetjes die ik voor mijn werk nog even moet doen omdat dat maandag klaar moet zijn maar dat zal me niet zoveel tijd kosten en ik kan dus het merendeel van de tijd besteden aan het verkennen van het nog steeds vertrouwde en ik durf rustig te zeggen dierbare Alabang.
Mijn eerste gang was vanmorgen naar het Alabang Town Center (oftewel het ATC) waar ik van plan was om als vanouds een bakkie te gaan doen bij de Coffee Bean & Tea Leaf, waar ik vrijwel iedere zaterdag- en zondagochtend te vinden was. Lekker een bakkie met wat lekkers erbij en dan een uurtje of zo de kranten of een boek lezen op mijn iPad.
Eenmaal in het ATC veranderde ik van gedachten want mijn nieuwsgierigheid was te groot, ik wandelde eerst naar de Ayala Alabang Village waar we hadden gewoond om naar ons voormalige huis te gaan kijken. Alsof ik helemaal niet ben weggegaan liep ik met een “Goodmorning!” langs het kantoortje van de beveiliging die nauwelijks aandacht aan me schonken. Ik stak over naar Yakal Street, ondertussen om me heen kijkend en constaterend dat alles er nog precies hetzelfde uitzag. Dat gold ook voor “onze” straat, Molave Drive; het enige verschil wat ik kon zien was dat een huis wat wit was geweest nu lichtgeel was geschilderd. Verder was het alsof er geen twee en een half jaar waren verstreken, zelfs het beeld van de kerstman (waar ik in het donker een keer een arm had afgebroken) lag nog steeds op dezelfde plek in de struiken.
Ja, en toen kwam ik bij de plek waar ons huis stond. Of liever gezegd, had gestaan, want er stond een heel ander huis! Ik dacht eerst zelfs dat ik er nog niet was maar het was wel degelijk de juiste plek. Er stonden blauwe bouwschermen om het huis en er waren bouwvakkers druk bezig. Het leek erop of het karkas en het dak waren blijven staan maar verder was alles anders. Om te beginnen was het nu wit in plaats van beige maar de hele indeling van de ramen was totaal anders.
Het was een beetje een schok, maar achteraf gaf het me gek genoeg het gevoel dat ik onze Filipijnse periode nu toch wat beter kon afsluiten. Ik heb lange tijd echt heimwee gehad naar onze tijd daar, maar nu “ons huis” er niet meer staat, of in ieder geval zo grondig is verbouwd dat het niet meer als “ons huis” herkenbaar is, heb ik eindelijk meer het gevoel dat het mooi geweest is maar tijd om het af te sluiten. Ik wandelde via vertrouwde straatjes terug naar het ATC waar ik alsnog een bakkie deed bij de Coffee Bean. Een bakkie troost, inderdaad…
In de middag wandelde ik naar de Festival Mall want ik had nog een paar boodschappen op mijn lijstje staan en niet alles had ik kunnen vinden in het ATC. Ook dit grote winkelcentrum zag er vertrouwd uit met de gezellige en rumoerige zaterdag-drukte, maar hier was wel degelijk veel veranderd. Er is een enorm stuk aan de achterkant bijgebouwd en de Mall is dus nu nog veel groter dan hij al was. Mijn boodschap, inktpatronen voor mijn printer, kon ik echter ook daar niet vinden…
Ik had met mijn collegaatje Susan afgesproken om ’s avonds naar Outback te gaan. De nieuwe Outback welteverstaan, aan de andere kant van het ATC, want de oude vertrouwde locatie is helemaal weg. En dan bedoel ik niet dat Outback daar weg is maar het hele deel van het gebouw waar Outback zat en ook de Chinees daarnaast bleek afgebroken, zag ik tot mijn grote schrik toen we er woensdagavond langs liepen.
Maar nieuw of niet, er was nog steeds een afzonderlijk bar-gedeelte achterin het nieuwe restaurant (waar nu overigens niet meer gerookt mag worden) en er liepen wat oude bekenden rond. En jawel, ik werd weer herkend! De New York steak smaakte nog net als vroeger en toen ik de rekening kreeg stond er op geschreven “Welcome back!”, is dat leuk of niet!
Op de terugweg kon ik het niet laten om een lekker ijsje te kopen bij de Cold Stone Creamery, jammer dat we die in Nederland niet hebben…