Weer ging er op mijn eerste echte werkdag weer wat mis. Stapte ik de vorige keer zonder mijn BGC Badge de deur uit waardoor ik geen enkel gebouw meer kon binnenkomen, deze keer kwam ik er toen ik al lang en breed op kantoor was achter dat ik deze keer mijn Shell Badge vergeten was. En die heeft hier maar één enkele functie, op die badge zit namelijk de chip waarmee ik mijn laptop moet activeren. Zonder die badge kan ik dus niet op mijn laptop inloggen en zonder laptop kan ik niet werken. Ik kon dus weer terug naar het kamp om die badge op te halen…

Geen lekker begin weer, maar er was vandaag ook nog een enorme meevaller. Ik moet namelijk binnenkort weer een nieuw visum want mijn huidige verloopt begin april, en zo’n aanvraag is een langdurig en vervelend proces. Het begint met het aanvraagformulier, wat ik in december heb ingediend, en dan is het wachten op een goedkeuringsbrief van het Iraakse ministerie. Die brief, waarmee het eigenlijk visum kan worden verkregen, zat zowaar in januari al in mijn mailbox en ik kan dus nu een nieuw visum aanvragen.

Normaal gesproken gebeurt dat bij aankomst op de luchthaven voordat het oude visum is verlopen, maar het goeie nieuws wat ik kreeg van ons visa-team is dat ik deze keer mijn visum kan aanvragen terwijl ik in het kamp verblijf, ik hoef dus het hele pijnlijke proces op de luchthaven deze keer niet te doen bij mijn volgende aankomst in maart. Sterker nog, ik ben vanmiddag alles al gaan inleveren (visum-brief in tweevoud, vijf pasfoto’s met witte achtergrond en mijn paspoort) en het proces is dus al in gang gezet.

Een extra meevaller was dat ik geen bloedtest hoef te ondergaan vanwege mijn (ahum) gevorderde leeftijd, wat betekent dat er niet gewacht hoef te worden op de uitslag daarvan. Ik kreeg dan ook tot mijn grote verrassing te horen dat mijn paspoort zondagmiddag al klaar ligt met het nieuwe visum…