Het leek vandaag een rustige dag te worden. Een van mijn Irakese medewerkers had me gisteren al laten weten dat hij vandaag niet zou komen en de andere stuurde vanmorgen een sms-je met dezelfde mededeling. Kon ik op mijn gemak eens het een en ander gaan afhandelen want er lag nogal wat administratief werk wat ik nog moest doen. Met name toen de rest van de wel aanwezige Irakezen om twee uur naar huis was gegaan kon ik lekker relaxed het nodige werk doen terwijl ik naar Greta Van Fleet luisterde op de koptelefoon.

Na het werk wandelde ik terug naar het kamp met de bedoeling snel om te kleden en een paar kilometer te gaan hardlopen in de sportzaal, maar dat liep wat vertraging op. Toen ik voor de deur stond kwam ik namelijk tot ontdekking dat ik mijn sleutel kwijt was. Al mijn zakken nagezocht, mijn rugzak doorgespit, niks te vinden en daar snapte ik op dat moment effe niks van.

Ik liep snel naar de receptie om een reserve-sleutel te vragen en die was er gelukkig, zij het dat het wel de enige nog was dus of ik er zuinig op wilde zijn en liefst de oorspronkelijke sleutel kon gaan zoeken. Nou vermoedde ik wel hoe ik mijn sleutel was kwijtgeraakt, waarschijnlijk was die bij mijn vertrek vanmorgen uit mijn zak gevallen in de gauw voor mijn kamer of anders in het restaurant waar ik mijn jas had uitgedaan. Ik had dus wel een hoopje dat iemand de sleutel zou vinden en naar de receptie brengen.

En jawel, toen ik mijn deur wilde opendoen met de sleutel bleek dat die helemaal niet op slot zat. En op het bureau in mijn kamer lag, inderdaad, mijn sleutel. Iemand had hem dus gevonden, hoogstwaarschijnlijk dus toch in de gang, en die op mijn bureau gelegd. Ik weet namelijk absoluut zeker dat ik wel degelijk mijn kamer op slot had gedaan, en als ik op mijn kamer ben zit de sleutel altijd in het slot en ligt nooit op mijn bureau.

Hoe dan ook, deze gaat in het rijtje van “vliegtuig gemist” en “pas vergeten”…