Er gaan de laatste dagen heel veel geruchten rond in het KAZ kamp over wat er gaat gebeuren met ons bedrijf, want dat het niet goed gaat is duidelijk. De onderbrekingen van de laatste maanden en de evacuaties hebben natuurlijk gevolgen gehad voor de productie. Er is ook economische tegenwind omdat Iran ons dwars zit voor wat betreft de levering van gas aan het nationale netwerk, er wordt ook gas van Iran ingekocht en Iran pompt dat onder hogere druk in de leidingen waardoor ons gas wordt “weggedrukt”. En tenslotte is de chaos in de regering er de oorzaak van dat de Irakese overheid zijn rekeningen voor het geleverde gas niet betaalt.

Er wordt gespeculeerd over mogelijke personeelsreducties en dat zou, afhankelijk van hoeveel geld er van het Ministerie van Energie geleend kan worden, kunnen gaan om percentages tussen de twintig en de tachtig procent van het personeel, inclusief natuurlijk de expats. De grote vraag is wat er gaat gebeuren met de lopende projecten en welke afdelingen door de personeelsreductie getroffen zullen gaan worden. We zitten dus allemaal in spanning, ook al omdat de situatie door het Corona-virus nog eens aan het verslechteren is.

Vanavond toen ik na het avondeten terug kwam op mijn kamer na een redelijk relaxte werkdag keek ik zoals gewoonlijk nog even door mijn emails, en ik zag als eerste een bericht van mijn baas dat hij morgen niet naar Basrah komt. Zijn vlucht vanuit Dubai was om onduidelijke redenen gecanceld. Meteen daarna zag ik een urgente email van onze Managing Director en ik las daarin dat vanwege het Corona-virus besloten is om met onmiddellijke ingang het aantal mensen in Irak drastisch te verminderen.

Het gaat niet zozeer om de dreiging van het virus zelf (alhoewel veel van onze collega’s op vakantie geweest zijn in Iran waar de situatie dramatisch schijnt te zijn) maar omdat een eventuele evacuatie in geval van nood gevaar loopt. Koeweit heeft vorige week zijn grens met Irak al gesloten vanwege de virus-dreiging, waardoor een van de evacuatie-routes niet meer mogelijk is, en de verwachting is dat de luchtvaartmaatschappijen binnenkort zullen besluiten om niet meer op Basrah te vliegen. En dat zou betekenen dat we hier vast zouden zitten en dat mag natuurlijk niet gebeuren.

Dit alles houdt dus in dat ik voor de tweede opeenvolgende keer geëvacueerd zal gaan worden en de rest van mijn shift van thuis uit zal moeten werken. Ik weet nog niet wanneer ik vertrek maar dat in ieder geval in de komende dagen zijn. Ik ben in afwachting van bericht van het travel-team over het tijdstip van mijn vertrek en de vliegtickets.

Niet te geloven, maar ik ga dus alweer naar huis…

Vandaag is Surya vertrokken en dat betekent dat ik vanaf vandaag weer kan beschikken over de kamer die we met zijn tweeën delen. Tussen de middag na de lunch ben ik meegelopen met Surya naar onze kamer waar hij zijn koffers pakte en ik haalde mijn spulletjes op van mijn tijdelijke kamer. Daarna kreeg ik de sleutel van onze kamer  en ging Surya op weg naar de bussen.

Het is lekker om weer in mijn eigen kamer te zitten want ik kon weliswaar altijd bij Surya terecht als ik wat uit mijn kasten wilde halen maar het blijft toch lastig. En bovendien bleek dat ik niet echt goed meer op de hoogte was van wat ik allemaal in mijn kast had want het bleek dat ik helemaal geen shampoo meer heb. Gelukkig geen probleem want ik kon terecht in het kleine winkeltje in het kamp, of liever gezegd in de container die met een paar stellingen dienst doet als winkeltje. Daar kon ik alsnog een fles Head & Shoulders aanschaffen (grote fles voor de somma van vijf dollar dus alleszins redelijk dacht ik), en bovendien zag ik dat het eigenlijk onzin is om toiletartikelen mee te slepen vanuit Nederland want niet alleen hebben ze alles wat je nodig hebt maar ook nog eens van de merken die ikzelf altijd gebruik. Weer wat geleerd.

Het weer is de laatste dagen behoorlijk opgeknapt. Was het nog wat regenachtig toen ik aankwam en was het daarna fris door de straffe wind, gisteren is de wind gedraaid naar het noorden en ook in kracht afgenomen waardoor het nu aangenaam begint te worden. ’s Morgens vroeg is het nog wel koud, een graad of twaalf en dus nog wel weer voor een jas of vest, maar ’s middags loopt de temperatuur al weer lekker op tot ruim boven de twintig graden.

Ook de bewolking is verdwenen en hebben we blauwe luchten en volop zon. En het wordt de komende weken alleen maar warmer, lekker hoor!

Vanmiddag kreeg ik van mijn Irakese baas een vrucht in mijn handen geduwd die ik aanzag voor een soort appel. Hij wist de Engelse naam niet maar de Arabische naam is Roman. Ik zocht dat op en het bleek dus een granaatappel te zijn. Ik kan me niet herinneren die ooit gegeten te hebben dus ik ga dat morgen eens proberen.

Gisteravond ben ik na het avondeten en het gebruikelijke telefoontje naar huis vrijwel meteen als een blok in slaap gevallen. Vanochtend was ik redelijk vroeg weer wakker waardoor ik even na vijf uur al aan het ontbijt zat in het restaurant.

Ik heb daarbij een tip opgevolgd die ik in een boek had gelezen, havermoutpap met honing, en dat is heel goed bevallen. Ik zat ook weer op mijn vertrouwde plekje waar ik eigenlijk altijd zit bij het ontbijt, een plek waar ik goed zicht heb op een van de aan de muur hangende tv’s zodat ik naar het ochtendnieuws kan kijken.

Wat me eigenlijk als eerste opviel toen ik naar het IT gebouw wandelde was dat het overdekte voetpad waarvan de aanleg al was begonnen voordat ik hier kwam nu eindelijk af is. Dat betekent dat we nu niet meer op de weg hoeven te lopen en dat is gezien de hoeveelheid zwaar verkeer die er over het fabrieksterrein rijdt toch wel een verbetering. En als het regent lopen we een stukje droog…

De werkdag verliep zoals verwacht, ik werd begroet door mijn Irakese collega’s toen ze binnenkwamen en met Surya, mijn back-to-back ben ik vrijwel de hele dag met het doornemen van de stand van zaken en het overnemen van lopende werkzaamheden. Het is toch wel weer heel fijn dat er tijdens mijn afwezigheid voor het eerst sinds maanden weer wat is gebeurd en ik niet meteen weer word geconfronteerd met een hele berg achterstallig werk.

We hoorden in de loop van de dag dat het Coronavirus ook in deze regio inmiddels het gesprek van de dag is. Dat komt doordat er in buurland Iran een enorme uitbraak gaande is die volgens de berichten hier veel ernstiger is dan de Iraanse overheid naar buiten brengt. Irak heeft dan ook een paar dagen geleden al alle grenzen met Iran gesloten en een aantal collega’s die een vakantietripje naar Iran (maar een kilometer of twintig van Basrah) hebben besloten dat toch maar niet te doen.

Vandaag werd ondanks dat bekend dat er in de stad Nayaf toch een besmettingsgeval is geconstateerd. Wij worden door ons management op de hoogte gehouden van de gang van zaken in Irak en er zijn wat voorzorgsmaatregelen getroffen zoals het overal plaatsen van flessen met ontsmettende reiniger voor je handen en we worden verzocht daar zoveel mogelijk gebruik van te maken. Dat het bedrijf alert is is logisch want er werken tenslotte mensen bij ons uit alle delen van de wereld en die vliegen van overal in. Er is met name al besloten dat Chinese collega’s thuis moeten blijven en niet mogen afreizen.

Maar gelukkig is er hier nog niks aan de hand, en als het waar is dat het Coronavirus niet kan overleven bij hogere temperaturen dan zitten we hier over een weekje of wat zeker goed…