Er was vanavond een competitie-wedstrijd in de Jack’s League, zoals de Tweede Divisie officieel heet tegenwoordig, tussen Quick Boys en ASWH uit Hendrik Ido-Ambacht. Vanwege het stilleggen van de competitie gedurende de laatste Lockdown is er een achterstand en moeten er doordeweeks inhaalwedstrijden worden gespeeld om het wedstrijdschema op tijd te kunnen afwerken. Vroeger zou ik niet getwijfeld hebben en richting Nieuw-Zuid zijn gegaan om de wedstrijd te kunnen bijwonen, weer of geen weer. Maar dat was toen mijn vader nog leefde…

Mijn vader en ik waren trouwe supporters van Quick Boys en het moest wel heel raar gaan wilden we een wedstrijd overslaan. We reisden de ploeg samen het hele land door achterna want we gingen zowel uit als thuis. Voor de thuiswedstrijden was er altijd een vast ritueel, ik haalde mijn vader op, we wandelden samen naar Nieuw-Zuid, en na de wedstrijd had mijn moeder altijd een bakkie klaarstaan voordat ik naar huis ging. En ook doordeweekse wedstrijden, vrijwel altijd op de dinsdagavond, bezochten we vrijwel altijd, ook al was het soms vriendschappelijk.

Het weer interesseerde ons niet, we zeiden altijd tegen elkaar dat als het team de moeite nam om te gaan voetballen dan konden wij het wel opbrengen om te gaan kijken. Bij regen en kou gingen we dan overdekt zitten op de tribune, en anders stonden we gewoon aan de lange zij aan de overkant. In de rust was er altijd een bakkie koffie in de kantine, waar we als dat nodig was dan ook gelijk konden opwarmen voor de tweede helft. En als het niet te ver uit de buurt was gingen we ook naar doordeweekse uitwedstrijden; de echt verre reizen lieten we dan toch wel schieten, al kwam dat zelden voor.

Die tijd is geweest, na het overlijden van mijn vader is dat allemaal veranderd. In eerste instantie omdat ik in de jaren daarna veelvuldig in het buitenland zat, maar ook omdat de lol er voor mij een beetje af was. We waren altijd met zijn tweeën, of later veelal zelfs met zijn drieën toen mijn jongste broer Lex ook me begon te gaan, maar nu moest ik meestal alleen. Naar uitwedstrijden gaan we sowieso vrijwel niet meer, maar zelfs voor thuiswedstrijden kijken Lex en ik eerst naar het weer, en als dat niks is dan gaan we niet.

Volgen doe ik alles nog wel, ik zit op wedstrijddagen altijd met Twitter op mijn telefoon om de berichten over het verloop van de wedstrijden te volgen. Zo ook vanavond, maar de aandrang om er bij te zijn is er niet meer. Het is zonder mijn vader gewoon niet meer hetzelfde, en daar word ik op avonden zoals deze nog steeds aan herinnerd.