Vandaag heb ik de voorbereidingen voor de training die ik volgende week in Chennai moet gaan geven afgerond, dat wil zeggen voor wat betreft de training zelf. Voor de reis is er nog wel het een en ander te regelen en dat betreft in eerste instantie dingen die ik mee moet nemen. Zo hoef ik weliswaar geen malaria tabletten te slikken maar ik moet wel een voorraad DEET meenemen tegen de muggen. En ik moet ontsmettingsmiddel meenemen in geval van wondjes en uiteraard Imodium voor het geval ik last krijg van mijn ingewanden. Ja, dat zijn nou eenmaal de consequenties van landen in de Tropen…

Ook op het gebied van de reis zelf moet nog het een en ander geregeld te worden, met name met betrekking tot transport bij aankomst en de hele volgende week van hotel naar de trainingslocatie. Gelukkig hoef ik daarvoor niet zelf te zorgen, dat regelt mijn maat in India. Wat ik wel zelf moet doen uiteraard is inchecken voor mijn vluchten aanstaande zaterdag en zondag, en het bericht dat de online check-in was geopend kreeg ik vanmiddag ook Schiphol terwijl ik in de rij stond voor Starbucks.

Ik was daar om Robin en Astrid op te halen die terugkwamen van hun weekje vakantie op het Portugese eiland Madeira. Ze waren net geland toen ik aankwam op Schiphol, dus ik had nog even tijd voor twee boodschappen op Schiphol Plaza. Het eerste was een verloopstekker voor India, want niet te geloven, we hebben een la vol met allerlei verloopstekkers maar India heeft waarachtig stopcontacten waarvoor we nog geen verloopstekker hebben. Dat was snel geregeld en terwijl Robin en Astrid nog op hun koffers stonden te wachten kon ik mooi even langs Starbucks voor een lekker bakkie koffie.

Nu hebben alle Starbucksen in de hele wereld één ding gemeen: het gaat er ontzettend langzaam. Dat ligt mijns inziens aan hun eigen systeem, je kunt snel bestellen want ze schrijven je naam en je bestelling op de bekers, maar vervolgens hebben ze gewoon te weinig mensen die de bestellingen daadwerkelijk maken. Ik stond dus lang in de rij van wachtenden maar kreeg mijn White Mocca (daarvoor ga je naar Starbucks, voor bijzondere koffie) nog ruim op tijd want de wachttijd voor de koffers duurde uiteindelijk dik drie kwartier.

Waar ik wel een beetje van schrok was de prijs voor de koffie: zes euro dertig voor weliswaar de grootste maat beker, maar toch…