Vlucht EK148 kwam inderdaad pas rond half een aan in Dubai maar nadat ik vlot door alle procedures heen was zat ik toch al redelijk snel aan een bakkie in de Business Lounge. Lang zat ik daar niet want ik had maar een uurtje de tijd voordat ik naar gate B28 moest voor mijn vervolg-vlucht naar Chennai. Daar was het instappen nogal chaotisch omdat net als Filipino’s de Indiërs dus ook geen boodschap hebben aan de mededeling dat je op je beurt moet wachten.

Doordat vrijwel iedere Indiër minstens twee grote plastic tassen met tax-free inkopen had naast de toch al uitgebreide hoeveelheid handbagage was het bij het instappen een puinhoop, want alles moest uiteraard in de beperkte ruimte van de bagage-compartimenten worden gepropt. Dat leverde in de gangpaden lange rijen wachtenden op en ook deze vlucht vertrok dus ruim een half uur te laat. Ik had voor vertrek nog van stoel geruild met mijn buurman aan de andere kant van het gangpad, want ik zat naast zijn maat en ze wilden graag naast elkaar zitten en daar had ik geen problemen mee.

De vlucht duurde nog geen vier uur en dat was te kort voor voldoende slaap, maar toch slaagde ik er zowaar in om bijna twee uur te slapen. Toen werden we gewekt voor het ontbijt, en daarbij deed zich een idioot voorval voor. Mijn buurman (die waar ik mee van stoel had geruild) bestelde een uitgebreid ontbijt, en toen de koffie langs kwam wilde hij perse warme chocolademelk. Dat moest uiteraard speciaal gemaakt worden, maar nog geen vijf minuten nadat dat was neergezet liet hij het complete ontbijt, wat hij nauwelijks had aangeraakt, weer weghalen. Ik kon de blik van de stewardess heel goed begrijpen….

Vlak voor aankomst was er trouwens nog een idioot voorval. Mijn buurman, ook een Europeaan, had de hele vlucht liggen slapen en toen hij wakker was geworden pakte hij mijn schoenen en wilde die aantrekken. Ik zei dus, “Dat zijn mijn schoenen”, waarop hij ze verdwaasd ging zitten bekijken voordat hij ze aan mij teruggaf. Na de landing werd ik bij de paspoortcontrole zoals ik al had verwacht grondig gecontroleerd maar alles was in orde dus ik kon doorlopen. Naar dat verrekte RFQ formulier werd trouwens helemaal niet gevraagd, maar misschien stond dat al wel “in de computer”.

Het wachten op mijn koffer duurde lang, ik begon me al zorgen te maken, maar uiteindelijk rolde hij toch op de band. Daarna was ik vlot buiten waar mijn chauffeur al met een bordje met mijn naam (zowaar goed gespeld!) stond te wachten. De rit naar het hotel duurde best lang, maar onderweg kreeg ik wel al een eerste indruk van India in het algemeen en Chennai in het bijzonder. De aanblik deed me een beetje denken aan de Filipijnen, niet alleen de stad zelf maar ook het verkeer. Jammer dat mijn chauffeur geen woord Engels sprak want ik had hem graag het een en ander gevraagd.

ik was al bijna vergeten hoe het was, maar hier is het verkeer dus net als op de Filipijnen complete chaos. De wegen die we volgden waren best breed maar alles reed kris-kras door elkaar. De auto’s reden niet snel maar waren hoofdzakelijk bezig elkaar en vooral de vele motorfietsjes (die overal schijt aan hadden) te ontwijken. Belangrijkste attribuut van alle voertuigen is hier dan ook de claxon die net als op de Filipijnen continue wordt gebruikt. Wat me met name verbaasde was niet eens zozeer de ware doodsverachting waarmee de motorfietsjes door alles heen jagen maar dat de meeste berijders daarbij geen helm dragen…

Aangekomen in het hotel Citadine kon ik snel inchecken en naar mijn kamer, waar ik na het uitpakkenden mijn koffer eerst een poosje ben gaan slapen. Ik verwachtte mijn collega’s pas laat in de middag, en ik kreeg na een app-je antwoord van Ayaz dat hij was aangekomen. We spraken af in de lobby waar we eindelijk kennis konden maken nadat we online al meer dan een jaar met elkaar werkten, en we hebben daarna uitgebreid bijgepraat. Vroeg in de avond kwamen de beide jongedames Akansha en Rutvi ook aan en nadat die zich hadden opgefrist dineerden we met zijn vieren in het restaurant van het hotel.

Laat werd het niet want ik was nog behoorlijk gammel van de reis met weinig slaap een het tijdsverschil van drie en een half uur met Nederland. Morgen begint de training, zin in!