De dag liep vandaag niet zo soepel als de vorige drie dagen en dat lag beslist niet aan de inzet van de twee meiden die vandaag de presentatie over hadden genomen van Ayaz en mij. Akansha en Rutvi gaven voor de lunch een prima presentatie in de zaal naast die waar we de vorige drie dagen hadden gezeten want de oorspronkelijke zaal was niet meer beschikbaar. ’s Middags moesten we alweer verkassen omdat ook de tweede zaal voor andere doeleinden was gereserveerd, we zouden verhuizen van de tweede naar een zaaltje op de zesde verdieping.

De lunch (voor iedereen gratis trouwens) was net als de vorige dagen prima, maar het menu bestond ook nu weer uitsluitend uit lokale gerechten. Westers eten zoals brood is niet te krijgen, wat hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt wordt door het feit dat er nauwelijks buitenlanders op het kantoor van Shell India in Chennai zijn te vinden. Ik heb er misschien hooguit vijf gezien inmiddels de afgelopen dagen en logischerwijs gaan ze daar geen apart buffet voor inrichten. Voor mij geen probleem, er is genoeg variatie en ik ben maar weinig tegengekomen wat ik niet lekker vind. Het is allen wel even wennen dat als je iets met kip eet dat alle botjes er gewoon nog in zitten..

Bij het zaaltje op de zesde verdieping aangekomen zagen we meteen al dat er een probleem was. Het waren in feite twee zaaltjes waarvan we er één konden maken door de afscheiding in te klappen, maar er waren twee gescheiden video- en geluidssystemen die de te hulp geschoten IT-persoon ook niet gekoppeld kon krijgen. Bovendien was de ruimte niet voldoende voor onze hele groep, en al met al leverde de vraag hoe we dit moesten gaan oplossen meer dan een half uur vertraging op. Uiteindelijk moesten een aantal mensen vanachter hun bureau het middaggedeelte van de training via een videoverbinding volgen.

De meiden hadden geregeld dat we vanavond uit eten zouden gaan naar een restaurant genaamd Barbecue Nation. Iedereen behalve ik was er blijkbaar mee bekend en ze waren er unaniem erg enthousiast over. Na een ware dodemans-rit met onze taxi (die het laatste stuk ongeveer tegen het verkeer in leek te gaan op een ventweg) kwamen we aan, en het moet gezegd, de meiden hadden niet overdreven: we kregen vlees, heel veel vlees!

Op de tafel werd in het midden een rooster geplaatst met daarin gloeiende kolen, en nadat we al flink veel op onze borden geschept hadden gekregen (kipkrokantjes, lamsvlees, groente, kippenpoten en weet ik wat nog meer) kwamen daarop vleesspiesen als hoofdgerecht. Er was bijna niet tegenaan te eten en de meiden rusten ook weer niet voordat ik een aantal toetjes had geprobeerd.

Terwijl ik zat uit te buiken kreeg ik ineens een blad voor mijn neus met een taartje met een kaars en in poedersuiker geschreven “Happy Birthday!”. De meiden hadden achter mijn rug om aan de bediening verteld dat ik jarig was, en vervolgens werd er een boombox op tafel geplaatst die de Indiase versie van Happy Birthday To You begon te spelen terwijl de halve bediening aan onze tafel mee kwam zingen en klappen. De meiden lagen uiteraard helemaal in een deuk, maar ik denk dat ik niet de enige was die op die manier in de maling werd genomen want ook aan vrijwel alle andere tafels speelde zich het ritueel af en dat leek mij wel erg toevallig, zoveel jarigen op één avond…