Vandaag was onze eerste werkdag in Perth maar het was geen gewone dag want het was in Perth een algemene vrije dag vanwege de viering van de Dag van de Arbeid. Normaal gesproken zou er dan ook niemand op kantoor zijn maar twee collega’s hadden toegezegd er te zullen zijn. Na het ontbijt wandelden Akansha en ik dan ook over Wellington Street richting waar wij dachten dat het kantoor zou zijn. Na een paar honderd meter passeerden we aan de overkant een gebouw met de bekende schelp erop, maar we dachten dat dat het niet kon zijn want ze hadden gezegd dat het ongeveer anderhalve kilometer lopen zou zijn en aan deze kant van de straat.

Even verderop vertrouwden we het toch niet en belden met een van de collega’s die er zouden zijn, en inderdaad: we waren Shell House dus net gepasseerd. We wandelden terug waar Elissa op ons wachtte, en eenmaal binnen werden we voorgesteld aan Rennae, de andere collega en ook een lid van ons kleine onderzoeksteam.

We spendeerden de dag aan uitgebreide gesprekken met beide dames waarbij we probeerden te achterhalen hoe het dagelijkse reilen en zeilen van het beheren van informatie (en met name documenten) in zijn werk ging. Belangrijk voor ons, want tenslotte was het doel van onze komst om te beoordelen hoe dat in Perth gedaan wordt vergeleken met de standaard manier van werken.

Akansha en ik gingen in de avond op pad om te zien of we ergens wat te eten konden vinden. Dat viel nog niet mee want omdat het een vrije dag was waren ook vrijwel alle restaurants gesloten. Akansha had iets gevonden bij de jachthaven, de Elisabeth Qauy, en dat restaurant was inderdaad open maar het was er bomvol. We moesten dus of zo ongeveer staande eten of iets anders zoeken en dat deden we maar.

Wel leuk was het weerzien met Elisabeth Quay zelf, want ik herkende de jachthaven van een tochtje met de boot van onze vrienden Pat en Howard. We hadden toen in deze jachthaven aangelegd en op een terrasje gezeten. Akansha maakte dan ook op mijn verzoek een foto van mij met de jachthaven op de achtergrond, die ik meteen naar Riet stuurde met de vraag of ze de plek nog herkende. “Vaag”, was het cryptische antwoord…

Voor ons eten kwamen we uiteindelijk terecht in het restaurant van het Hilton in de stad, waar het eten niet goedkoop was maar waar we ook nog eens een extra toelage moesten betalen vanwege de Dag van de Arbeid.

Gelukkig was het beer (Swan voor de liefhebbers) was wel erg lekker en dat maakte veel goed.