Vorige week had ik mijn baas al een berichtje gestuurd met de mededeling dat ik vandaag niet zou werken. Ik heb geen vrije dag opgenomen, ik noem dit een compensatie-dag, want afgezien van de twee intensieve weken dat ik heb gewerkt in Bengaluru en Perth ben ik drie achtereenvolgende weekenden op reis geweest. Eigenlijk heb ik dus al ruim twee en een halve week geen dag vrij gehad, dus ik vind het niet meer dan eerlijk dat ik vandaag een dagje mag compenseren.

Gistermiddag toen ik net weer thuis was kwamen Martin, Sandra, de kleinkinderen en ook Robin (alleen want Astrid moest werken) even langs om gedag te zeggen. Uiteraard was het geweldig om Gijsje en Maas weer even te zien, maar ik was toch blij dat ze weer weggingen want ik was bang dat ze gestoord zouden worden van mijn gegeeuw. Ik kon mijn ogen bijna niet openhouden en ik ben dan ook vlot na hun vertrek op de bank in slaap gevallen.

Vroeg in de avond werd ik weer wakker, maar uitgeslapen was ik niet bepaald. Ik vond het wel ongezellig voor Riet maar om negen uur besloot ik maar gewoon naar bed te gaan. En ik verwachtte eigenlijk dat ik wel halverwege de nacht wakker zou worden, maar dat gebeurde dus niet: ik werd vanmorgen pas om een uur of zeven wakker en dat betekende dat ik ruim tien uur aan één stuk door had geslapen.

Wat zei mijn schoonvader ook altijd weer? “Ik zal het nodig gehad hebben”…