Vandaag zouden Stijn en Marianne me meenemen voor een tochtje door de Rocky Mountains, en ook daarvoor vertrokken we vroeg. Ik werd vanmorgen om kwart over acht bij mijn hotel opgepikt door Stijn en Marianne die ook hun hond Mocha bij zich hadden, en daarvandaan reden we in eerste instantie naar Alfredo’s Bakery om koffie en muffins en dergelijke te halen. Omdat we daar toch vlakbij waren wandelden we eerst nog even naar de Liberty Bridge, een van Calgary’s attracties, waarna de tocht naar de Rocky Mountains begon.

Stijn legde uit dat we niet de geijkte toeristische route zouden doen en dus niet langs het toeristische stadje Banff zouden rijden. In plaats daarvan namen we ten noorden van Calgary ongeplaveide wegen met veel grint en stof waar ik zowaar flashbacks kreeg van het Russische eiland Sachalin. Na enige tijd draaiden we Highway 40 op waar volgens Stijn weinig toeristen kwamen.

Gaandeweg veranderen de heuvels in bergen en werd het uitzicht adembenemend. We stopten dan ook regelmatig op mooie plekjes om foto’s te maken en om simpelweg te genieten van de geweldige aanblik van het landschap. Onze eerste stop was een luxe hotel waar altijd veel beroemdheden en sporters verbleven. We dronken er koffie en ik vond in de kleine souvenir shop wat leuke dingen voor mijn kleinkinderen. We wandelden er ook nog wat rond want het hotel grensde aan een prachtige vallei, waar voor de zeer rijken een peperdure golfbaan was aangelegd.

Verderop bezochten we een camping waar Stijn en Marianne met hun kinderen regelmatig hadden gestaan toen die nog klein waren. Het zag er totaal anders uit dan wat ik van een camping gewend waas, het was gewoon een weg tussen de bomen langs de rand van een groot meer met op regelmatige plakken een plek naast de weg waar je je camper of tent kon plaatsen. Geen sanitair, geen elektriciteit, geen stromend water, alleen hier en daar doucheblokken en plaatsen waar je je afval kon dumpen (ook je menselijke afval…). Logisch dat er meer campers dan tenten stonden, de meeste campers hebben dergelijke voorzieningen aan boord.

Ik hoopte dat we onderweg nog wat wilde dieren zouden zien en dat gebeurde ook, hoewel het volgens Stijn en Marianne altijd maar afwachten was of je überhaupt wat te zien zou krijgen. Het eerste wat we zagen waren herten die midden op de weg het asfalt stonden te likken. Blijkbaar zit er rond de middenstreep zout op de weg en daar zijn ze op uit, totaal geen rekening houdend met het verkeer wat overigens ook weer rekening houdt met de herten. Even later vloog er vlak voor ons een lynx over de weg, maar die was zo snel weer weg dat we geen tijd hadden om een foto te maken.

 

 

 

 

 

En even later was het helemaal raak, er schoten twee kleine beren over de weg. Omdat het nog cubs waren (jonkies dus) keken we in het rond of moeder beer ook in de buurt was maar dat bleek niet het geval. En wat we verwachtten, dat de beide cubs snel in het struikgewas zouden verdwijnen, gebeurde ook niet: ze gingen aan de overkant in de berm naar eten zoeken. Stijn draaide de Jeep naar de overkant en gewoon vanuit de auto zagen we vlakbij de twee beren, die we nu konden identificeren als jonge Grizzly’s, rondscharrelen terwijl ze zich totaal niets aantrokken van ons en de twee andere auto’s die waren gestopt. Uiteraard maakten we veel foto’s en het lukte Stijn zelfs nog om een filmpje te maken.

We reden weer verder en zagen regelmatig kuddes koeien die in de berm stonden of de weg overstaken, sommige met kalfjes in de kudde. En we zagen midden op de weg ook Dikhoornschapen, die net als de herten aan de middenstrook aan het likken waren.

Vlak daarna bereikten we de Highwood Pass, de hoogst gelegen passage in die regio, gelegen op meer dan tweeëntwintig meter hoogte. Daarna daalden we langzaam weer af naar de heuvels en gingen we terug richting Calgary.

Onderweg kwamen we door het plaatsje Diamond View en daar stopten we, in eerste instantie om even een kijkje te nemen bij Cool Hand Luc’s, een winkel die veel weg had van een kringloopwinkel maar dan met de meest onmogelijke rommel, van Superman-pakken tot ouwe bordspellen en DVD’s.

Na een praatje met Luc zelf, waarbij ik uiteraard weer werd voorgesteld als “een bezoeker uit Nederland” gingen we om de hoek naar een restaurant waar we wat wilden drinken en eten. Helaas werd dat net verbouwd en was het huidige aanbod niet bepaald geweldig, dus we besloten om maar naar het huis van Stijn en Marianne terug te rijden.

Onderweg begon de lucht begon voor ons uit boven Calgary heel erg donker te kleuren, we stelden ons besluit over het eten dus even uit en bij Stijn en Marianne thuis af te wachten wat het weer zou doen. Bovendien wilde Marianne haar planten in de tuin in veiligheid brengen voor het geval de verwachte onweersbui gepaard zou gaan met hagel. Het begon inderdaad te regenen, maar na een uurtje of twee klaarde het toch weer op. Ik stelde voor om weer naar “1600” te gaan om wat te eten, alleen zouden we wel binnen gaan zitten en mocht Mocha tot haar verdriet dus niet mee.

Na het eten werd Marianne thuis afgezet en nam ik afscheid van haar, waarna Stijn en ik doorreden naar de stad waar ik werd afgezet bij het hotel. We namen afscheid, toch een beetje emotioneel (ik tenminste) want het waren voor mij twee fantastische dagen geweest in hun gezelschap. Ik ga hier nog vaak aan terug denken, en wie weet… voor een volgende vakantie?