Na een voorspoedige vlucht landde de Boeing 787 van KLM om kwart voor acht in de ochtend op Schiphol Airport. Tijdens de vlucht had ik hooguit een uurtje geslapen, wat logisch was omdat de vlucht vanuit Canadese tijd gerekend gedurende de middag en avond plaatsvond. Pas bij thuiskomst in Rijnsburg kreeg ik pas slaap omdat het voor mijn gevoel nu midden in de nacht was.

Ik had tijdens de vlucht overigens nog een ongebruikelijke ervaring. Toen ik wilde gaan slapen haalde ik zoals gewoonlijk het dekentje uit het plastic om dat over me heen te trekken, maar het voelde koud en klam aan. Sterker nog, het voelde nat aan, en ik vroeg de cabin crew (je mag tegenwoordig geen stewardessen meer zeggen) om een ander dekentje. Ze voelden verbaasd aan het dekentje wat ik ze gaf en constateerden dat het inderdaad niet prettig aanvoelde. Ik kreeg een ander en het probleem was gelukkig opgelost, want die dekentjes zijn zelfs als je niet slaapt erg prettig omdat het vrijwel altijd koud wordt in een vliegtuig.

Op Schiphol was er weer het gebruikelijke oponthoud. Om te beginnen waren er bij de paspoortcontrole maar twee hokjes open, waarvan een voor Europese en een voor alle andere paspoorten, en dat schoot dus niet op. Gelukkig gingen net toen ik in de rij aanschoof de automatische poortjes open en hoewel ik daar ook nog even moest wachten was ik toch nog redelijk snel door de paspoortcontrole. Ook mijn koffer was weer traditioneel laat, en weer vroeg ik me af wat zo’n “priority” label nu eigenlijk voorstelt. En Riet stond er al maar deelde meteen mee dat de auto op het allerachterste parkeerterrein stond…

Thuis gekomen ging ik vrijwel meteen slapen en werd aan het begin van de middag door Riet wakker gemaakt. Als ze dat niet had gedaan had ik vast en zeker de hele dag geslapen…