Het blijkt dat ik met twee katten in de buurt niet rustig kan werken zonder de deur van mijn kamer dicht te doen, en zelfs dan nog niet eens altijd want ze maken regelmatig hardnekkig duidelijk dat ze naar binnen willen. Op zich heb ik geen enkel probleem met mijn katten om me heen maar als ik aan het werk ben willen ze voortdurend op mijn bureau springen om vervolgens heen en weer te gaan lopen voor mijn beeldscherm of ze willen op schoot.
Met name Monster is hier heel hardnekkig in. Dat begint ’s morgens vroeg al als ik mijn ontbijt opeet achter mijn bureau, al hangt het ervan af wat ik eet. Ze weet dat als ik yoghurt eet dat ze altijd het schaaltje mag uitlikken, en hoe ze het doet weet ik niet maar ze weet precies wanneer ik yoghurt eet of wat anders. Eet ik beschuitjes of knäckebröd dan heb ik geen last, maar als ik een schaaltje met yoghurt eet dan staat ze net zo lang te miauwen en aan de deur te krabben tot ik opendoe.
Als ik haar midden op de dag binnen laat dan probeert ze steevast al dan niet via mijn schoot op het bureau te springen en nadat ze eerst een tijdje voor mijn snufferd heen en weer heeft gelopen gaat ze pontificaal bovenop mijn laptop liggen. Doorwerken wordt zo dus een hele uitdaging…
Abby pakt het anders aan, die gaat niet heen en weer lopen op mijn bureau maar die ploft gewoon neer bovenop mijn toetsenbord en gaat dan uitgebreid liggen knorren. Ook niet iets wat erg handig is als je werk te doen hebt, maar wat nog lastiger is wat ik vaak aantref als ik even van mijn werkplek ben weggeweest. Bij terugkeer vind ik steevast Abby en soms zelfs allebei mijn katten op mijn stoel…
Mijn bijdrage aan de kerstversiering was het plaatsen van mijn kerstman pontificaal naast de kerstboom. Ook in de serre dus en ook daarom gaf Riet dit jaar gewillig toe. Dat is vanaf de dag dat ik deze kerstman aanschafte (in 2012 op de kerstmarkt van Ayala Alabang in Manila) wel anders geweest, ik heb de brave man eigenlijk nooit zonder geringschattende opmerkingen een plekje kunnen geven. Riet heeft zelfs een poging gedaan om hem tijdens het inpakken voor onze verhuizing vanuit Manila terug naar Nederland te verdonkeremanen zodat hij niet mee zou gaan.
Blijkbaar heeft de Gemeente Katwijk dus één persoon voor dit soort taken en als die er niet is dan ligt alles stil. Ik weet niet wat deze persoon nog meer voor verantwoordelijkheden heeft maar het ziet er naar uit dat niemand die taken dus overneemt. Het kwam erop neer dat we gewoon geduld moesten hebben.
Tijd dus voor een nieuwe telefoon en ik heb de aanschaf daarvan bewust uitgesteld totdat de nieuwe iPhone 12 op de markt kwam. Dat was een week of wat geleden dus na een inventarisatie welk model voor mij het meest geschikt zou zijn werd het uiteindelijk de iPhone 12 Pro (vanwege de grotere hoeveelheid standaard opslag en de betere camera mogelijkheden). Het bestellen ging vlot via de Apple website maar de levering zou vanwege de grote vraag wel een week of drie kunnen duren.
De pret zit hem behalve in het lekkere eten ook in het proberen van nieuwe dingen. Zo hadden we vandaag een recept voor een gehaktbrood, of zoals het in de Amerikaanse films en series altijd wordt genoemd, een “meatloaf”. Dit gerecht is door die Amerikaanse invloeden op de televisie tamelijk bekend, maar gek genoeg hadden we het geen van beiden ooit gegeten.
Dat laatste gebeurt trouwens vaak pas op een moment dat er weer iets in de koelkast moet worden gezet en er geen ruimte meer blijkt te zijn. Dan worden alle plastic doosjes nog eens bekeken en vrijwel altijd verdwijnt de inhoud van die doosjes dan alsnog in de GFT-bak.
Maandag vandaag en dat is inmiddels al zo’n beetje onze vaste oppasdag voor Gijsje. Ze wordt ’s morgens gebracht door haar vader of haar moeder en ze wordt, afhankelijk van het schema van haar ouders, dan ergens in de loop van de middag weer opgehaald. En omdat ik inmiddels al weer een paar dagen in mijn verlofperiode zit kan ik me eindelijk weer eens wijden aan mijn plicht als voorlees-opa.
Ondanks dat het al eind oktober is hebben we de afgelopen dagen mooi weer gehad met veel zon en heel aardige temperaturen. Dat maakte dat het in onze nieuwe serre af en toe heel aangenaam vertoeven was.
Voor alle resterende expats is er voorlopig nog geen zicht op een terugkeer naar Irak. Sterker nog, er is al aangekondigd dat er vrijwel zeker voor volgend jaar Oktober niemand gaat terugkeren naar Irak, behalve een kleine selecte groep die cruciale functies vervullen voor het draaiend houden van de fabrieken. En die mensen zijn ook niet echt blij want terugkeer naar KAZ betekent minstens een week quarantaine in je kamer en als je weer naar je werkplek mag dan valt daar ook niet veel te beleven want er is niemand. Vrijwel alle faciliteiten, zoals het zwembad en de sportzaal, zijn gesloten dus het enige wat je daar hebt is werk en Netflix….
Vandaag was het weer een “oppasdag” dus Gijsje werd vanmorgen vroeg door Martin gebracht. Ze had nog geen ontbijt gehad omdat ze aan de late kant wakker was geworden maar dat was uiteraard voor Oma geen probleem. Riet maakte een paar beschuitjes klaar met bosbessenjam en dat die gewaardeerd werden is wel te zien op de bijgaande foto…
Oma zorgde (uiteraard) vanavond bij het eten voor iets wat Gijsje heel erg lekker vindt en dat was pannenkoeken. Nou zit daar wel een kleine voorgeschiedenis aan vast want de vorige keer dat Gijsje bij ons had overnacht hadden we ook pannenkoeken gegeten en dat liep niet zo best af.
Thuis werken voorlopig dus, en dat valt op dit moment helemaal niet mee door de extreme hitte waar Nederland op dit moment mee heeft te kampen. Mijn kamer op de tweede verdieping heeft weliswaar een raam wat open kan maar omdat de kamer zich op het zuiden en dus aan de zonkant bevindt is het er verschrikkelijk warm.
Dat houdt in dat ik dus niet alleen de buitenkant schilder maar ook de binnenkant en dan ook helemaal als in de opgegeven specificaties. En ik weet het wel, het meeste van dat schilderwerk zie je na het in elkaar zetten nauwelijks meer maar dat interesseert me niet, ik weet dat het er zit en dat geeft mij nou eenmaal voldoening.
