The Art of the Brick

Met mijn collega’s Dennie en Pieter, die ik ken uit mijn tijd in Rijswijk tussen Manila en Irak, heb ik een chat-groepje met als thema onze gemeenschappelijke interesse in Lego. Hoewel ik er zelf niet echt dagelijks mee bezig ben is er dankzijn de Corona-crisis ook bij mij een opleving geweest in de vorm van de huisjes van mini-Lego die ik met regelmaat bestel bij de website van AliExpress en waar ik al een paar blogs aan heb gewijd. En voor mijn verjaardag heb ik natuurlijk vorig jaar het Starwars ruimteschip “Millennium Falcon” gekregen van mijn zoons.

We hadden een week of wat geleden gehoord van de tentoonstelling “The Art of the Brick” in Amsterdam. Daar worden honderd kunstwerken getoond die allemaal vervaardigd zijn van Lego, gemaakt door Nathan Sawaya, een Amerikaan die zijn carrière als advocaat heeft opgegeven om full-time Lego-kunstenaar te worden. De kunstwerken omvatten bijvoorbeeld in Lego gemaakte versies van bekende schilderijen en beeldhouwwerken. Voor ons clubje dus alle reden om een datum af te spreken om deze tentoonstelling te bezoeken, en na wat schuiven in diverse agenda’s kwamen we op vandaag.

In de tussentijd hoorden een paar andere collega’s met dezelfde interesse in Lego van ons geplande bezoek en zo breidde het gezelschap zich uit tot zes personen, en nog een zevende want een van de collega’s nam zijn partner mee. Dennie kwam bovendien nog met het idee om voor de lunch die we zouden doen voor ons bezoek aan de tentoonstelling onze Amsterdamse collega Gin uit te nodigen. We hebben allemaal samengewerkt met Gin tijdens onze gezamenlijke periode in Rijswijk en het leek ons leuk om elkaar weer eens te zien.

Dennie had Gin uitgenodigd maar niet verteld wie er nog meer zouden zijn en het was dus een verrassing voor haar om ons allemaal te zien op de ontmoetingsplek bij Lunchroom Van Dobben in de Korte Reguliersdwarsstraat. Vanwege het mooie weer besloten we niet binnen te gaan zitten maar voor de lunch een terras op te zoeken en dat werd L’Opera aan het Rembrandtplein. De onderstaande foto is daar gemaakt en je ziet van links naar rechts Pieter, Gin, Ruben, Marije, Andre, Dennie, Jean-Paul en ik.

Na de lunch Wandelden we richting de Kalverstraat waarbij er onderweg zowaar een paar druppels regen vielen. De tentoonstelling was in de Kalverpassage en het was indrukwekkend! verbazend was dat bij menselijke kunstwerken de kunstenaar er in was geslaagd om ze anatomisch helemaal kloppend te maken en zelfs de gezichten de juiste uitdrukking te geven. De moeite van een bezoek waard dus, en hier zijn een paar foto’s om dat te laten zien:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na afloop brachten we nog een bezoek aan de Lego winkel verderop in de Kalverstraat waar we ons konden vergapen aan de nieuwste modellen. Dennie en ik waren als enigen met de trein gekomen en wij liepen samen dan ook naar het Centraal Station om de trein te nemen richting Leiden waar ik uitstapte en Dennie verder ging naar Delft. Riet wachtte me op met de auto achter het station en daar moest ik nog een stevige sprint trekken want er was een enorme stortbui losgebarsten. Dat mocht, want in Amsterdam was het prachtig weer geweest met een heerlijk zonnetje.

Madurodam

Martin en Sandra zijn gisteren met hun gezinnetje naar Madurodam geweest vandaag. Ze stuurden een paar foto’s van hun bezoek en van Martin kwam de vraag of hij met ons ook al eens in Madurodam was geweest.

Dat was zo, en Riet stuurde een gescande foto uit een van onze foto-albums terug als bewijs.

 

 

 

 

 

 

 

Het was aan het eind van de middag op 11 juli 1991 dat we bij Oma van Nieuwkoop in de tuin zaten achter het huis in de Petronella van Saxenstraat toen Robin vroeg wanneer we nu eens een keertje naar Madurodam gingen. Riet en ik keken elkaar eens aan en dachten allebei hetzelfde, waarom niet meteen? Het was een mooie zomerdag en Madurodam was ’s avonds ook open tot negen uur of zo, en dus stapten we die avond om zeven uur de miniatuur-stad binnen.

Er is in de tussentijd sinds dat bezoek natuurlijk veel veranderd en er gebeurt nog steeds. Was het in die tijd alleen een miniatuuroverzicht van Nederland, tegenwoordig zijn er tentoonstellingen bij en er staat sinds kort een echte Douglas DC-3 Dakota (zichtbaar op de foto met Gijsje op de achtergrond). Ook Madurodam gaat dus met de tijd mee, maar de aantrekkingskracht is in de loop der jaren niet verminderd.

Riet en ik zijn overigens in de tussenliggende jaren nog twee keer naar Madurodam geweest, allebei de keren met buitenlandse bezoekers. In juni 2009 zijn we er geweest toen onze vriendin Anne van Heijzen een paar dagen bij ons logeerde en twee jaar geleden waren we er in september met onze vrienden Pat en Howard uit Australië. Want laten we eerlijk zijn, als je in korte zoveel mogelijk van Nederland wilt zien dan kun je dat het beste in Madurodam doen. Wel alles in miniatuur natuurlijk…

 

Jaarlijkse Bokkum reünie

We zien elkaar als groep niet zoveel meer maar we proberen toch minstens één keer per jaar bij elkaar te komen om onder het genot van een of meerdere biertjes bij te kletsen. Traditioneel gaat dat ook vrijwel altijd gepaard met het eten van sliptongetjes, en daarom kiezen we er al jaren voor om het in de zomer te doen op het terras van een Katwijkse strandtent. De locatie wijzigde de afgelopen jaren nog wel eens om uiteenlopende redenen maar het gezelschap bestaat al sinds jaar en dag uit mijzelf, Wessel, Gijs en Nico.

Het was zelfs vorig jaar nog gelukt om tussen de lockdowns door in september nog bij elkaar te komen in strand-restaurant (“tent” doet de meeste van die gelegenheden tegenwoordig echt te kort) “Surf & Beach”. Dat was traditioneel een tijd lang onze vaste stek, maar ondanks dat het recent tot een mooie en moderne zaak is verbouwd besloten we om dit jaar toch weer te gaan verkassen want er stonden geen sliptongetjes meer op het menu…

Deze keer reserveerde ik op aanraden van Gijs in “Het Strand” en zoals altijd fietsten Nico en ik daar samen tegen zessen naar toe. Aangekomen op de plek waar volgens Google Maps strandrestaurant “Het Strand” zou moeten zijn zagen we van alles (vooral veel strand) maar geen restaurant. Rechts zagen we “Zee en Zon’, links lag “Zomers”, maar waar op de map “Het Strand” stond aangegeven, precies daar tussenin, was dus niks…

We checkten nog maar eens de locatie op onze telefoons maar het stond er echt. Er klopte dus iets niet en we fietsten maar eens naar de strandopgang bij de Voorstraat want daar verwachtten we een overzichtskaart. Die stond er uiteraard niet dus er zat niets anders op dan te proberen Gijs te bellen. Die nam gelukkig op en hielp ons uit de brand: “Het Strand” ligt recht tegenover de Oude Kerk en dus een stukje zuidelijker dan waar het volgens Google Maps zou moeten zijn.

Affijn, we troffen Gijs en Wessel al aan een biertje en schoven dus maar snel aan. Het was prima terrasweer want we zaten lekker achter glas uit de wind, en het werd zoals altijd heel erg gezellig. Na het toetje fietsten we met zijn vieren naar de Bankijkerweg waar we nog een afzakkertje namen.

En nog een paar opmerkingen: het woord “Bokkumband” is vrijwel de hele avond niet gevallen, Gijs weet nu hoe een Toyota RAV4 eruit ziet en als we de Maps App van Apple hadden gebruikt in plaats van het veel geprezen Google Maps dan hadden we “Het Strand” zonder problemen direct gevonden…

Update van de overkant (3)

Zoals verwacht gaat het werk aan het appartementengebouw nu ook de hoogte in, er is een begin gemaakt met de eerste verdieping. We zijn gevraagd door een vriendin van Riet om af en toe een fotootje te sturen van de voortgang omdat zij en haar man een van de appartementen hebben gekocht, en vandaar dus deze foto:

Er is inmiddels al het nodige gespeculeerd over dit appartementengebouw want er waren geruchten dat er behalve koopwoningen ook een gedeelte gereserveerd zou zijn voor sociale huurwoningen. Dat is niet erg aannemelijk en hoogtstwaarschijnlijk wordt er bedoeld dat er huurwoningen komen voor de vrije sector, want dat er een gedeelte verhuurd gaat worden is wel zeker. Het zou erg merkwaardig zijn als tamelijk prijzige appartementen (we praten over pakweg vier en een halve ton) in hetzelfde pand zouden komen met een groot aantal sociale huurwoningen. Dat gaat gewoon praktische problemen opleveren, niet alleen omdat er twee compleet verschillende groepen mensen zouden komen te wonen maar de vraag is ook wie voor zo’n koopappartement dan nog zoveel geld over heeft.

Ja, ik weet het, misschien erg om dat zo direct te stellen maar het zijn mijn optiek gewoon simpele feiten…

Controle bij de oogarts

Na het probleem met mijn linkeroog waarvoor ik op 3 juni naar de oogarts in het Alrijne Ziekenhuis in Leiden ben geweest heb ik gedurende een periode van zes weken dagelijks mijn ogen gedruppeld. De oogarts had gezegd dat hij me na die periode weer wilde zien om het effect van de druppeltjes te bekijken en daarom had ik vanmorgen weer een afspraak.

Bij meting bleek dat mijn oogdruk in beide ogen met ruim vijfentwintig procent was gezakt, van 20 in beide ogen naar 15 links en 16 rechts. De oogarts was daar heel tevreden over en bij controle van het netvlies in mijn linkeroog bleek dat de onrustige plek veel stabieler oogde, en dat was zo mogelijk nog beter nieuws. Uiteraard blijf ik wel onder controle, en nu weer om de zes maanden in plaats van eens per jaar, maar er is dus verbetering.

De waarschuwing ten aanzien van waarneembare lichtflitsen en plotselinge vlekken bleef uiteraard van kracht en ook de druppeltjes blijven, zeker nu is aangetoond dat ze helpen. Nou ja, als dat het ergste is…

Update van de overkant (2)

De bouw aan de overkant vordert gestaag en de contouren van de nieuwe wijk, voor wat betreft het laagbouwgedeelte links van ons, zijn nu al vrijwel helemaal zichtbaar. Schuin tegenover onze tuin staat het rijtje huizen inmiddels helemaal overeind, zij het nog zonder dak, maar het is nu goed te zien wat het effect zal zijn op ons uitzicht.

Wat tegenvalt is hoe dichtbij de huizen uiteindelijk nog blijken te staan, ondanks dat het kanaal er tussen ligt. Dat komt omdat aan onze kant de huizen tamelijk ver van het kanaal af staan omdat de tuinen er nog tussen liggen, terwijl aan de overkant de huizen vrijwel direct tegen de weg aan staan die daar langs de kanaaloever is aangelegd. Die huizen hebben dan wel de voordeur en dus waarschijnlijk ook de keuken aan de kanaalkant, maar het hoekhuis wat het meest zichtbaar is voor ons nou net weer niet want daar zit de deur aan de zijkant. Hoe dat huis aan de kanaalkant eruit gaat zien weten we nog niet want daar zit nu nog een groot gapend gat zoals op de onderstaande foto goed is te zien. Riet denkt dat het mogelijk een garage wordt, mij lijkt dat onwaarschijnlijk en ik houd het voorlopig op grote ramen.

De werkzaamheden aan het appartementengebouw zijn vooralsnog allemaal op grondniveau maar gezien de vorderingen lijkt het erop dat ze ook daar de komende paar dagen wel de hoogte in zullen gaan. We zijn heel benieuwd hoe dat gaat uitpakken voor ons uitzicht…

 

Kattenfoto

Riet spendeert de meeste tijd in de serre, en zeker nu het daar vrijwel de hele dag aangenaam warm is is ze daar niet weg te slaan. Ze krijgt dan meestal gezelschap van onze twee katten die vrijwel ieder plekje in de serre waar maar een kussen of een kleedje ligt wel benutten voor een dutje. Vandaag lagen ze gezamenlijk bij Riet op de bank en dat leverde dit fraaie (al zeg ik het zelf) plaatje op, te mooi om niet te delen:

Eerste bezoek van onze kleinzoon

Vrijdagavond is bij ons traditioneel patat-avond en Riet stuurt altijd in de loop van de dag een sms-je rond aan Martin en Robin om te vragen of ze mee komen eten. Daar wordt niet altijd maar wel regelmatig gebruik van gemaakt, en vandaag antwoordden Martin en Sandra dat ze present zouden zijn. Dat werd een bijzonder bezoek omdat het de eerste keer was dat we onze kleinzoon Maas bij ons thuis mochten verwelkomen.

Maas was in een goed humeur, hij had zelfs af en toe zijn ogen open om eens rond te kijken in deze voor hem nog onbekende omgeving, en zo kon ik voor het eerst in anderhalve week zijn ogen eens zien want bij de vorige gelegenheden had hij zijn ogen nog dicht gehad. We hadden vanmiddag de box weer in elkaar gezet en omdat het heerlijk weer was kon deze in de serre staan. Voordat we Maas in de box konden leggen moesten we wel verscheidene keren de katten uit de box jagen want die hadden het idee dat die speciaal voor hen was neergezet en ze keken dan ook behoorlijk verontwaardigd toen ze werden verwijderd.

Maas vond het allemaal prima en lag rustig in de box rond te kijken en geluidjes te maken terwijl wij aan de patat zaten. Voor Maas was er uiteraard nog geen patat, hij krijgt voorlopig alleen nog borstvoeding…

Vaccinado!

Hoewel ik een van de eersten was die de eerste prik kreeg met een vaccin tegen Corona ben ik uiteindelijk toch nog bijna de laatste die de tweede prik heeft gehad en volledig is gevaccineerd. Dat heeft te maken met de voortdurend wijzigende situatie rond het toedienen van de vaccins.

Toen ik begin april aan de beurt was werden zestig-plussers ingeënt met het Astra-Zeneca vaccin, en er was voor dat vaccin bepaald dat de effectiviteit zodanig was dat de tweede prik wel twaalf weken kon wachten. Het voordeel daarvan was dat dan meer mensen opgeroepen konden worden voor hun eerste prik en op die manier zou het terugdringen van het virus sneller verlopen omdat de eerste prik veelal al genoeg beschermd. Voor mij werd er meteen na het toedienen van de eerste prik een tweede afspraak gemaakt en die was volgens de toen geldende regels twaalf weken na de eerste en ook weer voor het Astra-Zeneca vaccin.

Het inzicht omtrent vaccinatie is intussen al een paar keer veranderd en de discussie over toepassing en bescherming van de verschillende vaccins blijft een punt van discussie. Zo schijnt Astra-Zeneca ongewenste bijwerkingen te hebben, maar het aantal gevallen is zodanig klein dat het mij absoluut niet verontrust. Ik had ook in tegenstelling tot allerlei verhalen die ik hoorde van anderen totaal geen bijwerkingen van mijn eerste prik, ik heb niet eens een zere arm gehad van de prik zelf.

Ik ging dus gisteravond rond acht uur zonder bedenkingen naar mijn tweede prikafspraak in de priklocatie bij het Holiday Inn in Leiden. Het was er iets drukker dan de vorige keer maar ik was deze keer zelfs nog sneller aan de beurt. Mijn vaccinatieboekje, wat ik al jaren heb omdat ik voor mijn buitenlandse reizen al veelvuldig ben gevaccineerd, werd na de prik keurig ingevuld inclusief de gegevens van de eerste prik in april en dat betekent dat ik nu ook een Vaccinado ben, volledig gevaccineerd en dus gerechtigd om te gaan feesten. Nou ja, dat valt wel mee maar een concertbezoek zou wel weer eens leuk zijn.

Overigens ook wel goed om te melden dat ik vandaag ook weer niets merk van enige bijwerkingen. Geen zere arm, geen hoofdpijn, geen misselijkheid, helemaal niks…

En vandaag kreeg ik deze foto van Martin toegestuurd die moet ik toch even delen, een ontzettend trotse en blije opa met zijn twee kleinkinderen:

 

Groei en bloei

Ik heb het al eerder gemeld, de overvloedige regenval van de afgelopen maanden heeft dan hier en daar wel voor narigheid en slecht humeur gezorgd maar voor alles wat groeit en bloeit is het een zegen geweest. De planten en struiken in onze tuin groeien dan ook tegen de klippen op en Riet heeft er bijna een dagtaak aan om te zorgen dat alles er verzorgd bij blijft staan en dat we niet helemaal worden overwoekerd. Eer van haar werk heeft ze zeker, want de tuin staat er op dit moment werkelijk schitterend bij.

Er staan verscheidene struiken in bloei en met name de hortensia’s staan op het punt van uitkomen. Ze zitten al vol bloemen, al is Riet niet helemaal tevreden. Blijkbaar had de struik die naast de schuur staat en nu rood bloeit wit moeten bloeien. Mij maakt het niks uit, ik vind het prachtig om te zien, al die kleuren rood en paars en wit… 

Slaapkoppen

Onze twee katten zijn net als de meeste andere katten echte slaapkoppen. Ik heb wel eens ergens gelezen dat een gemiddelde kat per dag zo’n twintig uur slaapt. Dat geldt vrijwel zeker voor Abby die alleen actief lijkt te worden als het tijd wordt om te eten, en ’s avonds will ze nog wel eens een poosje door de tuin schooieren. De kleine Monster is veel actiever, die loopt overdag ook nog wel regelmatig rond door het huis en door de tuin. Zeker ’s avonds moet Monster altijd energie kwijt en dat resulteert meestal in een potje stoeien met Abby die daar dan toch ook vaak genoeg wel voor te porren is.

Het grootste gedeelte van de dag ligt Abby op de logeerkamer op de tweede verdieping. Daar verhuist ze vrijwel meteen na het ontbijt naar toe en blijft daar dan het grootste gedeelte van de dag liggen. Monster kruipt er af en toe bij en dan liggen ze samen te knorren. Vandaag lagen ze er ook weer balletwee, waarbij Monster zich helemaal tussen Abby en het opgerolde dekbed had geworsteld tot ze een lekker kuiltje voor zichzelf had gemaakt.

Het leven als kat is zo slecht nog niet. Bij ons in huis niet tenminste…

Overgrootmoeders

Behalve zijn trotse grootouders heeft Maas ook nog twee overgrootmoeders, en dat is best bijzonder. Vanmiddag heeft Riet de beide Overgrootoma’s opgehaald om hem te komen bewonderen. Voor Oma van den Kerkhoff is het haar vierde achterkleinkind en voor Oma van Nieuwkoop zelfs al het zesde, maar het blijft toch altijd een bijzonder moment als ze weer een achterkleinkind in de armen nemen en dat is duidelijk op de foto’s te zien:

Alles gaat prima met Maas

Het gaat hartstikke goed met Maas. Hij slaapt goed en hij drinkt zelfs al goed, en de eerste poepluiers zijn al verschoond.

Het is nog wel even gedoe met de kraamvisite want er mag officieel vanwege Corona nog steeds maar een beperkt aantal bezoekers per dag komen. Het moet dus allemaal een beetje op afspraak, wat natuurlijk voor de kersverse ouders wel goed uitkomt want nu hebben ze tenminste de kans om ook wat rustmomenten te pakken.

Wij zijn vandaag uiteraard ook weer even om een hoekje gaan kijken, en nadat we even hadden gewacht totdat Sandra klaar was met voeden konden we onze kleinzoon weer even vasthouden.

Die liet alles gelaten over zich heen gaan want met een volle maag leek hij volkomen tevreden te slapen…

Maas geboren!

Ik was vanmorgen even over vijven net weer ingedut nadat ik in eerste instantie wakker geworden was van kots-geluiden van een van de katten. Ik was zelfs nog even snel uit bed gesprongen om te kijken of dat niet op de vloerbedekking van de trap gebeurde maar ik zag de kat zo gauw niet en was dus terug gegaan naar bed. Nauwelijks weer ingeslapen schrok ik opnieuw wakker, deze keer van de telefoon van Riet en na een snelle blik op de wekker realiseerde ik me meteen dat dat maar één ding kon betekenen: er was nieuws bij Martin en Sandra.

Riet drukte echter na twee keer overgaan de telefoon weer uit, maar net toen ik haar wilde porren om te zeggen dat ze was gebeld bleek dat ze inmiddels toch wakker was geworden want ze belde meteen terug. Ik moest het nog even doen met wat half gemompelde commentaren als “Nou?” en “Alles goed gegaan?” maar nadat ze weer had opgehangen kreeg ik het fantastische nieuws te horen: de zoon van Martin en Sandra was geboren, hij woog ruim 8 pond en zijn naam was Maag. Maag? Riet wist niet of ze dat wel goed had verstaan maar ze dacht dat Martin dat had gezegd.

Vanwege het vroege uur probeerden we toch nog maar even te gaan slapen, wat mij nog wel lukte maar Riet helemaal niet want om half zeven maakte ze me wakker met de opdracht me snel aan te kleden want we konden naar onze pasgeboren kleinzoon gaan kijken. Tegen zevenen reden we naar de Hendrik ter Brugghenstraat waar we beneden twee verpleegsters tegen het lijf liepen die ons doorverwezen naar boven. In de slaapkamer aangekomen bleken de ouders van Sandra ook al aanwezig en vader Hans had de pasgeborene in zijn armen.

Na de felicitaties werd duidelijk dat Riet nodig haar oren eens moet laten uitspuiten, want onze kleinzoon heet dus Maas. Het is een mooi kereltje wat rustig bleef liggen terwijl hij heel voorzichtig van hand tot hand ging tussen de trotse oma’s en opa’s.

We bleven niet zo lang want hoewel Sandra overliep van energie na de voorspoedig en redelijk snel verlopen bevalling zaten Gijsje en Martin er duidelijk behoorlijk doorheen. Terwijl we terug naar huis reden zaten we allebei helemaal te glimmen in de auto: we hebben er een prachtige kleinzoon bij!

Wisselvallig weer

Het was wisselvallig weer de laatste dagen maar de temperaturen waren aanzienlijk beter dan wat we tot een paar dagen geleden gewend waren en er was ook veel zon. Riet moest dan ook zelfs een aantal keren de tuin weer sproeien terwijl dat in de voorliggende periode vanwege de overvloedige regenval nauwelijks nodig was geweest.

Nadeel van de droogte was wel dat er weer tekenen in het nieuwe gras verschenen van emelten in de bodem, de larven van de langpootmuggen die al we ze hun gang laten gaan de wortels van het gras weer zullen aanvreten met als gevolg bruine en kale plekken. Dat is iets wat we in de gaten zullen moeten gaan houden want we willen te allen tijde voorkomen dat we weer met zo’n pokdalige grasmat komen te zitten, zeker omdat ew net in het voorjaar nieuw gras hebben laten leggen.

Het warmere weer heeft wel de kans vergroot op onweersbuien in de avond en vanavond was het dan zo ver. Er barstte een flinke wolkbreuk los die ervoor zorgde dat zelfs de straat een tijdje met water kwam te staan omdat de riolering zoveel water niet kon verwerken. Wel goed voor het groen, wat er toch allemaal al prachtig bij staat in onze tuin !

En Gijsje had er ook lol in, die ging met haar paraplu de tuin in tijdens de plensbui…

Vaderdag

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dit jaar was het een bijzondere Vaderdag omdat er een bijzonder maar toch ook triest jubileum te vieren was. Dit was namelijk de tiende vaderdag zonder mijn vader die in november 2010 overleed en tegelijk ook de vijfde vaderdag zonder de vader van Riet die in oktober 2015 overleed. Vandaar vandaag het bovenstaande eerbetoon aan onze beide vaders, die er weliswaar niet meer bij kunnen zijn maar die we uiteraard op deze dag zullen blijven eren.

Verder was het een min of meer gebruikelijke vaderdag met cadeautjes voor mij, met als speciaal presentje Eem zakje met misdadig lekkere koekjes die Astrid had gebakken. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik zo langzamerhand bij iedere viering al rekening ga houden met een heerlijk baksel van Astrid, maar de koekjes smaakten er daarom niet minder lekker om! We hadden het bovendien wat het weer betreft bijzonder getroffen en we konden dus lekker buiten zitten. Gijsje vermaakte zich met een bellenblaas-machientje wat Riet bij de Action had aangeschaft en dat betekent altijd veel plezier voor weinig geld.

Toen de visite naar huis was hebben Riet en ik de rest van de middag doorgebracht op het terras bij het kanaal, genietend van het mooie weer en zoals altijd kijkend naar de optocht van bootjes die langs kwam…

De scouting vaart voorbij…

Een regelmatig terugkerend tafereeltje op het kanaal is het langsvaren van de bootjes van de scouting uit Katwijk. Dat is altijd een leuk gezicht want de bootjes varen in optocht, voorop een boot met een motor die daarachter alle andere bootjes die onderling verbonden zijn met touwen meesleept:

Normaal gesproken varen ze in de ochtend voorbij richting de Kagerplassen en aan het eind van de middag zien we het hele gezelschap weer langsvaren op de terugweg naar Katwijk.

Update van de overkant (1)

Het gaat hard met de bouw van de huizen aan de overkant. Blok na blik begint te verrijzen van de rijtjeshuizen links van ons huis uit gezien, en ook de bouw van het appartementencomplex begint nu te vorderen, zij het dat dat zich tot nu toe nog heeft beperkt tot de fundamenten.

Vandaag was er een speciaal gezicht want in plaats van één grote bouwkraan stonden er vandaag twee naast elkaar:

Een ochtendje oppassen

Om Sandra, die inmiddels in de laatste dagen van haar zwangerschap zit, een beetje te ontlasten had Riet aangeboden om af en toe op Gijsje te passen zodat Sandra wat rust kon nemen. Vanmorgen was Gijsje dus bij ons en omdat het prachtig weer was en heel warm kon er lekker in de tuin worden gespeeld. Omdat schoonzus Ans vandaag op haar kleindochter Zoë paste kwam die ook even langs zodat de beide meisjes, die inmiddels dikke vriendinnen zijn, samen konden spelen.

Het leverde deze leuke plaatjes op, waarbij de laatste laat zien hoe onze serre eruit ziet als onze kleindochter is wezen spelen…

Moestuintjes

Een regelmatig terugkerende actie van supermarktketen Albert Heijn is gratis moestuintjes bij een bepaald bedrag aan boodschappen. Voor degenen die nu geen idee hebben wat dit precies is, moestuintjes zijn kleine potjes met een kluitje aarde en daarin zaadjes van groenten en plantjes. Ze komen deze keer in een nuttige combinatie, een groente met daarbij een plantje wat de groente zou moeten beschermen tegen bepaalde insecten. Je ziet, hier is over nagedacht.

Deze actie heeft in de afgelopen jaren bij ons thuis weinig succes gehad. Riet ging meestal wel enthousiast (min of meer) aan de slag met het opkweken van de potjes maar meestal eindigde het met een droevig resultaat waar beslist geen groente uit te herkennen viel. Eén keer heeft ze een minuscuul meloentje opgekweekt wat bij het opensnijden helemaal wit van binnen was en dus niet te eten…

Ik was dan ook redelijk sceptisch toen een paar weken geleden de keuken weer vol stond met de kartonnen doosjes met daarin de nieuwe moestuintjes, maar tot mijn verbazing pakte Riet het deze keer veel voortvarender aan. Er moet wel bij worden gezegd dat het enthousiasme van kleindochter Gijsje voor de groeiende plantjes daar zeker aan heeft bijgedragen. De opgekweekte groente werd goed onderhouden en regelmatig verpot wanneer het plantje te groot werd voor de behuizing.

Het resultaat begint inmiddels al ergens op te lijken en het wachten is nu op de courgettes, de wortelen, de boontjes, en wie weet wat er nog meer zal verschijnen want we weten van veel potten niet eens meer wat er in groeit…

Familie bijeenkomst

Dit zou helemaal geen bijzonder onderwerp moeten zijn maar sinds bijna een jaar zijn we niet meer met de familie bijeen geweest. De laatste keer was tijdens de tijdelijk verlichting van de strenge maatregelen aan het eind van de vorige zomer, toen we bij ons in de tuin (waar afstand houden nog mogelijk was) een barbecue hebben gehouden. Daarna is er met de meeste familie maar sporadisch contact geweest vanwege de weer strengere maatregelen nadat het Corona-virus in de herfst weer oplaaide.

Zo kon het ook gebeuren dat ik mijn achterneefje Nick, die aan het begin van dit jaar was geboren, pas een week of wat geleden voor het eerst zag toen Madelon bij mijn schoonmoeder langs kwam op een zondagochtend terwijl wij daar ook net zaten. Mijn achternichtje Noa had ik tot vandaag nog helemaal niet gezien, en sommige neven en nichten ook al meer dan een jaar niet.

Maar vorige week kwam het bericht van ons nichtje Joëlle dat ze nu haar verjaardag wel weer eens wilde vieren. Dat kon nu wel weer nu vrijwel iedereen in de familie al minstens één keer is gevaccineerd en in de tuin van Ans zou dat dus maar weer eens moeten kunnen. Officieel mocht het wel niet volgens de nog steeds geldende maatregelen maar iedereen was er nu wel weer aan toe om elkaar weer eens te zien. En het gezelschap bleef toch beperkt tot een groepje van minder dan vijftien personen, en met in acht neming van het houden van een beetje afstand ging het prima.

Het weer zat ook mee dus het werd weer een ouderwets gezellige bijeenkomst en we hopen van harte dat de situatie zich de komende weken zodanig positief zal blijven ontwikkelen dat dit over niet al te lange tijd weer “gewoon” wordt… 

Er mag weer meer

Het snel toenemend aantal mensen wat is gevaccineerd en waarschijnlijk ook de stijging van de temperaturen hebben er de afgelopen dagen voor gezorgd dat het aantal besmettingen met het Corona-virus en daarmee het aantal ziekenhuisopnames drastisch aan het afnemen is. Het aantal mensen met Corona op de Intensive Care afdelingen van de ziekenhuizen is zelfs zover afgenomen dat de “normale” zorg weer op gang komt.

Dit alles heeft ervoor gezorgd dat de overheid heeft besloten om een aantal van de draconische maatregelen tegen de verspreiding van het virus te versoepelen. De winkels zijn weer open, net als de sportscholen, de scholen mogen weer beginnen (alhoewel daar vreemd genoeg van het lerarenkorps veel weerstand tegen is) en ook restaurants en bioscopen mogen weer open, zij het nog wel met beperkende maatregelen.

Hoewel niet meer zo vaak als een aantal jaren geleden ging ik tot aan het begin van de Corona-crisis toch wel redelijk vaak naar de bioscoop, want ik ben nu eenmaal een echte liefhebber van films en waar kun je die nu mooier zien dan op een gigantisch scherm en met een geweldig sound-system voor de geluidseffecten.

Dankzij de beperkingen van het afgelopen jaar ben ik dus al zeker anderhalf jaar niet meer in een bioscoop geweest en nu het weer mag is het wachten wat mij betreft op de nieuwe films. Heel veel films zijn allang klaar maar zijn simpelweg nog niet verschenen, dus het lijkt erop dat we binnenkort een stortvloed aan lang verwachte films in de bioscopen gaan krijgen.

Martin is net zo’n liefhebber als ik en je kon er dus op wachten dat hij Gijsje een keer mee zou nemen naar de film. En dat is vandaag dan ook gebeurd, de eerste film in de bioscoop die Gijsje heeft gezien was de animatie-film “Buurman en Buurman”.

Het was volgens Sandra wel een lange zit voor Gijsje, na een uur begon ze toch wel onrustig te worden. Ach, dat gaat vanzelf over, haar vader kon als jongetje ook nooit een film uitzitten zonder minstens twee keer een onderbreking voor een toiletbezoek. Tot aan het eerste deel van “Lord of the Rings”, waarbij hij drie uur ademloos heeft gekeken op het puntje van zijn stoel, en toen de aftiteling aan het einde begin schrok hij als uit een trance op en zei verbaasd, “Maar het verhaal is toch nog niet afgelopen?”…

Toch een druppeltje…

Toen ik me een paar jaar geleden een nieuwe bril liet aanmeten kreeg ik van de opticien tijdens mijn ogentest een verontrustende mededeling. Of eigenlijk zelfs twee, want niet alleen was mijn oogdruk veel te hoog (27 in beide ogen terwijl dat normaal twintig of daaronder moet zijn) maar er was ook een plekje op het netvlies van mijn linkeroog wat hij niet helemaal vertrouwde. Het advies was dan ook om snel maar eens bij een oogarts langs te gaan om dat zo snel mogelijk te laten bekijken, met name omdat schade aan een oog in feite vrijwel altijd onherstelbaar is.

Ik ging dus naar de oogarts in het Alrijne Ziekenhuis in Leiderdorp waar inderdaad werd geconstateerd dat er een zwak plekje op het netvlies van mijn linkeroog zat, maar vooralsnog werd ik alleen maar op periodieke controle gezet omdat mijn oogdruk bij meeting inmiddels rond de twintig zat en dus heel wat minder dan bij de oogarts was gemeten. Het was nog wat vroeg voor “een druppeltje” zei de oogarts, want daar zou ik voor de rest van mijn leven aan vast zitten.

Ik ging dus in eerste instantie om de zes maanden voor controle waarbij werd geconstateerd dat het probleem niet was verergerd en ik ging dus na anderhalf jaar zelfs naar jaarlijkse controle. Vorig jaar begon de oogarts bij mijn controle weer over het druppeltje maar gaf mij in feite de keuze. Het was nog niet echt nodig was haar oordeel en het was in principe uit voorzorg. Met het feit dat ik er dan voorgoed aan vast zou zitten in gedachten besloot ik op het oordeel van de dokter af te gaan, dat het in principe nog niet echt nodig was tenzij het op een gegeven moment erger zou worden.

Drie weken geleden zat ik op de bank voor de tv toen ik in mijn ooghoek links van mij lichtflitsen zag. Ik dacht aan vuurwerk buiten, want daar leek het op, maar buiten zag ik niks. Even later zag ik in de keuken weer dat licht in mijn linker ooghoek en kon toen alleen maar concluderen dat het niet van buitenaf kwam maar dat het mijn oog was. De volgende ochtend was het licht weg maar zag ik een kleine wazige vlek in mijn linkeroog die de dagen daarna niet meer wegging en ik nam dus snel contact op met de afdeling oogheelkunde van het Alrijne Ziekenhuis om een afspraak te maken.

Die afspraak was gisteren en de dienstdoende oogarts deed een heel uitgebreid onderzoek. De conclusie was dat het niet het netvlies is maar een acute achterste glasvochtloslating. Er zit blijkbaar een vlies aan de binnenkant van het oog en dat was op een klein plekje losgelaten. Dit is een ouderdomsverschijnsel en als dat optreedt gaat het niet meer over. Dat wazige plekje blijf ik dus houden, en de oogarts drong er ook op aan dat als ik ooit weer dergelijke verschijnselen als die lichtflitsen zou krijgen dat ik dan onmiddellijk het ziekenhuis zou bellen, liefst dezelfde dag nog wanneer mogelijk.

Met deze raad kreeg ik nu dan toch eindelijk een druppeltje voorgeschreven om de oogdruk verder omlaag te brengen omdat dat het risico op verergering verkleint. Vanaf vandaag druppel ik dus dagelijks beide ogen en zoals het er naar uit ziet is dit dus de mijn derde medicatie waar ik niet meer vanaf kom…

Moeder 90 jaar!

Dit jaar is voor ons een jaar met de nodige bijzondere data. Afgelopen maart ben ikzelf 65 geworden, Riet wordt in november 60 en we zijn in oktober 40 jaar getrouwd. Maar vandaag was ook een hele bijzondere dag want mijn moeder is 90 jaar geworden!

Dat is een leeftijd die sowieso niet iedereen mag beleven, dus in dat opzicht is het al bijzonder, maar het is helemaal speciaal als je die leeftijd bereikt in relatief goede gezondheid. En we mogen toch wel stellen dat dat bij mijn moeder het geval is, want weliswaar heeft ze al een paar jaar een stoma maar we horen haar daarover nooit klagen dus we mogen aannemen dat het een ongemak is waarmee verder goed te leven is. Sterker nog, we merken er zo weinig van dat je bijna zou vergeten dat ze die stoma heeft.

Verder heeft ze een zwakke knie die ervoor zorgt dat ze wat moeilijk loopt, maar met twee rollators (een voor de boodschappen en een lichtere voor in huis) redt ze zich toch prima. Jammer dat die zwakke knie pas begon op te spelen op een leeftijd waarop er niets meer aan gedaan wordt omdat een knie vervangen toch wel een ingrijpende operatie is. Maar zoals ze zelf altijd zegt, als het niet erger wordt dan dit dan tekent ze ervoor. En dat is een ding wat zeker is want zelfs op deze hoge leeftijd is mijn moeder gezegend met een bijzonder scherp verstand en een prima geheugen.

Persoonlijk vind ik het geweldig dat ze zo makkelijk omgaat met haar iPad met daarop Facebook, waarop ze hoofdzakelijk sites bekijkt over onze geboorteplaats Katwijk. Heel vaak worden er oude foto’s op geplaatst met vragen van mensen of iemand nog weet wat voor mensen of wat voor winkel op die foto staan, en niet zelden zie ik dan een door mijn moeder toegevoegd commentaar eronder staan met de gevraagde informatie en vaak nog meer details ook… 

Ik feliciteer haar van harte met deze bijzondere mijlpaal en ik hoop dat ze nog vele mooie jaren in goede gezondheid mag krijgen om te genieten van haar groeiende schare achterkleinkinderen.

Jammer genoeg kon er geen groot feest gegeven worden want vanwege de Corona-crisis zijn er nog steeds beperkende maatregelen van kracht en nog niet iedereen in de familie is volledig gevaccineerd. Het bezoek moest dan ook weer gefaseerd plaatsvinden in plaats van dat we met de hele familie bij elkaar konden komen. Dat blijft echter wel op de planning staan, hopelijk kunnen we wat later in het jaar alsnog gezamenlijk deze heugelijke dag vieren. 

Gijsje komt logeren

Dit weekend hadden we een bijzondere logee, onze kleindochter Gijsje. Haar ouders waren een weekendje weg en Gijsje kwam daarom bij ons logeren. Gistermiddag werd ze rond het middaguur bij ons afgezet en vandaag werd ze rond dezelfde tijd weer opgehaald. Ze was wat onwennig in het begin maar uiteindelijk is alles prima gegaan, ze heeft goed geslapen en ze sloeg vanmorgen een dijk van een ontbijt naar binnen (dit laatste tot grote verbazing van haar ouders toen ze dit hoorden). Gistermiddag heeft Gijsje Oma geholpen in de tuin en Opa heeft haar hoofdzakelijk bezig gehouden met voorlezen. Dat is een dankbaar klusje want Gijsje is dol op voorlezen.

Het weer was zowel gisteren als vandaag schitterend en toen Gijsje door haar ouders was opgehaald hebben Riet en ik de rest van de middag in de tuin doorgebracht. We hebben heerlijk gezeten op het terras bij het kanaal, en dat was pas voor het eerst dit jaar! het was dan ook bijna niet voor te stellen dat het vorige week nog schrikbarend koud was en we alleen met dikke jassen aan naar buiten gingen…

Extra boekenplank

Er hangt boven mijn bureau al een boekenplank (een Lack van Ikea, als je het precies wilt weten) maar er is nog best wel ruimte voor een extra plank. Die ruimte heb ik tot nu toe nog niet echt nodig gehad maar omdat ik steeds meer dingetjes krijg die ik wel wil uitstallen was ik al aan het zoeken naar een extra plank. Tenslotte moet ik al die huisjes van mini-Lego ergens kwijt, nietwaar.

Nou ja, zoeken is het woord natuurlijk niet want het voordeel van het kopen van attributen bij Ikea is dat je exact hetzelfde attribuut daar nog jaren kunt verkrijgen. Dat wilde ik nu ook doen maar er was een probleem omdat tot voor kort de winkels, en dus ook Ikea, gesloten waren. Het gewenste artikel kon weliswaar worden thuisbezorgd maar daarvoor rekent Ikea dus de hoofdprijs: zelfs voor een artikel wat amper twee tientjes kost rekenen ze niet minder dan 48 euro bezorgkosten.

Inmiddels zijn de winkels weer open en eigenlijk wilde ik gewoon een keer naar Ikea om de gewenste plank ter plekke aan te schaffen. Maar ik had al gehoord dat de Nederlanders zich als uitgehongerde roofdieren bij Ikea naar binnen persten (“want nu mag het weer!”) en het idee om daar tussen te lopen trok me niet erg aan. Een alternatieve plank leek me ook geen goed plan omdat ik wel twee dezelfde planken boven mijn bureau wil hebben, dus ik koos voor het enige nog openstaande alternatief: bij Ikea online bestellen en zelf afhalen.

Op die manier hoef je niet de winkel in maar kun je je gewoon melden bij een afhaalbalie. Hoewel ook dat om niet helemaal duidelijk redenen ook extra geld kost is het bedrag daarvoor (iets van drie euro) nog te overzien dus toog ik afgelopen donderdag naar de Ikea vestiging in Haarlem en haalde daar mijn tweede Lack op. Het parkeerterrein stond overigens inderdaad bomvol en mijn keuze was dus toch wel de beste geweest…

Gistermiddag heb ik de plank opgehangen en het voorlopig resultaat (er gaat nog wel wat met objecten geschoven worden denk ik) ziet er zo uit:

In groei en bloei

Het eerste wat ik vanmorgen heb gedaan nadat ik mijn werk-laptop had opgestart was inloggen in het systeem van Personeelszaken waar zoals het mailtje van gisteren al had aangekondigd de aanbieding stond voor mijn nieuwe baan. Er werd nog wel de mogelijkheid geboden om via een button de aanbieding af te wijzen maar uiteraard heb ik op de andere button geklikt waarmee ik het aanbod nu officieel heb geaccepteerd.

Nu kon ik ook eindelijk een paar collega’s op de hoogte brengen van mijn nieuwe situatie, en met name natuurlijk mijn huidige baas. Mogelijk zal ik nu eerder dan gepland stoppen met de tijdelijke job die ik nu vervul, dus het lijkt me niet meer dan netjes dat ik dat even meld. Tenslotte was ik heel blij met het aanbod voor de tijdelijke job en ik weet dat mijn huidige baas me ook graag had willen houden maar dat gaat dus niet door. Desalniettemin feliciteerde hij me van harte, en ik heb beloofd dat ik de resterende tijd in ieder geval nog zoveel mogelijk nuttig werk voor hem zal proberen te doen.

De vele regen van de laatste tijd is dan voor ons wel vervelend, de bloemen en planten (en zeker niet in de laatste plaats het gras) in onze tuin denken daar heel anders over. Het gevolg van al dat hemelwater is ook duidelijk zichtbaar want alles groeit tegen de klippen op. Riet is erg druk met de tuin tussen de regenbuien door maar kijkt toch vol trots naar het resultaat wat er zeker zijn mag: alles staat er prachtig bij.

Ook in de serre staat het op dit moment vol met plantenbakken met van alles wat groeit en bloeit, mede dankzij de “moestuintjes” van Albert Heijn. Alles lijkt het prima te doen en het schiet de potgrond uit.

Zelfs de sinaasappelplant doet mee in de feestvreugde want die bloeit en zit dus tot onze verbazing vol met bloemetjes. Het enige wat eigenlijk een beetje achter blijft zijn de platanen bij het terras aan de kanaalkant, daar beginnen nu pas voorzichtig de eerste knoppen in te komen.

Dat werd tijd, want mocht het dan toch nog zomer worden (en daar ziet het met de huidige temperaturen en de voorspellingen nog steeds niet naar uit) dan willen we wel in de schaduw kunnen zitten…

Ondergaande zon

In het gesprek wat ik vorige week heb gehad met mijn toekomstige baas heb ik verbaal het aanbod voor de nieuwe job geaccepteerd en dat betekent dat de boel in beweging is gezet om het aanbod te formaliseren. Vandaag kreeg ik een mailtje van Personeelszaken met daarin de mededeling dat ik het aanbod formeel kon gaan accepteren in het geautomatiseerde systeem. Vandaag is het Tweede Pinksterdag en weer ik dus niet, maar het eerste wat ik morgenochtend uiteraard ga doen is het aanbod accepteren.

Na de overvloedige regenval van de laatste dagen of zeg maar gerust weken, was er vandaag aan het eind van de dag een opklaring die zorgde voor een mooie zonsondergang. Riet kwam me speciaal attenderen op de mooie lichtval van de ondergaande zon op de in aanbouw zijnde huizen aan de overkant, en dat leverde de volgende plaatjes op:

Pensioen uitgesteld…

Het waren spannende weken voor niet alleen mijzelf maar ook voor de vele andere collega’s die net al ik vanwege de reorganisatie intern op een nieuwe baan moesten solliciteren. Nou ja, technisch gesproken moet ik natuurlijk solliciteren omdat mijn contract in Irak erop zit maar ik moet noodgedwongen in hetzelfde proces mee.

Omdat de reorganisatie een verlies van heel wat arbeidsplaatsen tot gevolg heeft is het aantal beschikbare banen veel minder dan het aantal gegadigden, zelfs als de vrijwillig vertrekkende collega’s niet worden meegerekend. Zelf heb ik op vijf banen gesolliciteerd (het maximale aantal per persoon) maar ik had ook mijn gedachten al laten gaan over de mogelijkheid dat ik geen baan meer zou krijgen. Mijn kennis en ervaring zouden geen beletsel vormen gezien de hoeveelheid werk in mijn vakgebied, maar mijn leeftijd des te meer. Ik had al ontdekt dat achter mijn naam in het systeem de aanduiding “65+” stond en dat deed me vermoeden dat ik wel eens (overigens wel met een royale vergoeding gezien mijn dienstjaren) met vervroegd pensioen zou kunnen gaan.

Ik heb er veel over nagedacht de laatste weken en ik had er in principe vrede mee. Ik heb nog weliswaar drie jaar tot mijn pensioen met 68 jaar, maar mijn formele AOW-leeftijd is 66 jaar en zeven maanden en dat is dus volgend jaar oktober. Kortom, de omstandigheden voor het scoren van een nieuwe job in het bedrijf leken niet optimaal maar het alternatief was inmiddels voor mij acceptabel, ik had me voorgenomen dat ik ermee kan leven.

Deze week zouden alle sollicitanten te horen krijgen of ze succesvol zijn geweest met een van hun sollicitaties en welke job dat was geworden. Gisteren kreeg ik via mijn email een uitnodiging voor een kort gesprek met een collega die ik nog ken van heel lang geleden, toen ik nog in Rotterdam was gestationeerd (dertig jaar geleden dus). We hadden elkaar nog incidenteel gesproken, de laatste keer toen ik in Manila werkte, maar verder hadden we weinig contact. De uitnodiging vermeldde echter dat het over de reorganisatie ging dus ik werd nieuwsgierig maar zonder specifieke verwachtingen.

Vanmorgen was het gesprek en tot mijn grote verbazing bood hij me een baan aan in zijn team. Ik was als eerste kandidaat geselecteerd voor een van de functies waarop ik had gesolliciteerd en hij vroeg of ik bereid was de functie te aanvaarden. En als extraatje deelde hij ook mee dat de functie voor mij gekoppeld zou zijn aan een promotie! Uiteraard accepteerde ik de functie meteen, en dat betekent dat ik voor de komende, of liever gezegd resterende jaren tot aan mijn pensioen een baan heb. Volgende week wordt het papierwerk geregeld en daarna is het nog even afwachten wanneer ik effectief in Rijswijk ga beginnen (in afwachting natuurlijk van de Corona-maatregelen).

Niet te geloven, vijfenzestig jaar en ik krijg gewoon weer een baan aangeboden. Mijn vroegtijdig pensioen is dus van de baan maar ik ben er blij mee. Riet ook want die had duidelijk nog wat moeite met het feit dat ik misschien binnenkort de hele dag thuis zou zijn…

Het heien is klaar

Nadat de heimachine aan de overkant woensdag van zeven uur ’s morgens tot vijf uur ’s middags aan het stampen is geweest was de klus daarmee blijkbaar geklaard. Gisteren was het Hemelvaartsdag en gebeurde er dus niets maar vanmorgen vroeg werd de heimachine voor zover nodig ontmanteld en op een vrachtwagen weggereden.

Wij, en waarschijnlijk vele van onze medebewoners aan de Bankijkerweg, slaakten een zucht van verlichting…

Geocaching

Een tijdje geleden werden we door Robin en Astrid geïntroduceerd in een fenomeen waar we tot dan toe nog nooit van hadden gehoord: Geocaching. Geocaching is een wereldwijd opgezette zoektocht waarbij je op basis van GPS coördinaten op zoek gaat naar “Geocaches”. Een Geocache is een verstopt object voorzien van een notitieboekje waarop je je naam en de datum kunt vermelden als je het object hebt gevonden. Deze Geocaches zijn over de hele wereld verstopt en er worden er dagelijks toegevoegd.

Voor deze deze zoektocht heb je in feite niet meer nodig dan je mobiele telefoon waarop een Geocache App is geïnstalleerd en een pen. Via de App kun je op een kaart zien waar in jouw nabijheid Geocaches zijn verstopt en die kun je dan gaan zoeken. Sommige Caches vormen een route die je lopend, op de fiets of zelfs per auto kunt volgen, je kunt ook je eigen route opzetten en helemaal zelf het tempo bepalen. En het mooiste is dat de Caches zijn verstopt op vaak mooie en interessante plekken waar je anders niet zo gauw zou komen.

Vorige week vroegen Robin en Astrid of ik zin had om een keer mee te gaan en die uitnodiging accepteerde ik graag want ik wilde het wel eens meemaken. Vanmiddag vertrokken we met zijn drieën naar Hoofddorp waar we de auto op een industrieterrein parkeerden om can daaruit onze speurtocht te beginnen. We vonden al snel de eerste Caches die respectievelijk verstopt waren bij een informatiezuil, in een vijvertje, onder een bruggetje, onder een bankje en achter een boom.

Die laatste had Astrid al gevonden maar ze liet mij ook zoeken om te kijken of ik hem kon vinden. Dat lukte, en vanaf dat moment had ik eigenlijk de smaak te pakken, ik vond daarna helemaal zelf twee Caches. De speurtocht voerde van het industrieterrein een woonwijk in, en al met al waren we zo’n twee en een half uur onderweg. Astrid had een rugzak vol met spullen bij zich die van pas konden komen, want sommige Caches laten zich niet zo makkelijk grijpen. Zo gebruikte Robin voor de Cache in de vijver een soort uitschuifbare aanwijsstok met een magneet aan het uiteinde, en we hadden af en toe een pincet nodig om de notitieboekjes (meestal niet meer dan kleine rolletje papier) uit de gevonden objecten te halen.

Die objecten variëren overigens van speciale houdertjes tot lege Smint doosjes en glazen potjes, maar we vonden onder andere ook een uitgeholde kurk en een lege wegwerpaansteker als Caches. De laatste, bij een rijtjeshuis in de woonwijk, was het leukst. Er moest een slot met drie cijfers worden geopend om de Cache te vinden en daarvoor moesten drie puzzels worden opgelost. Het eerste cijfer zat op een kokertje in een buis die we met water moesten vullen zodat het kokertje boven kwam drijven (de fles met water kwam uit de rugzak van Astrid), Het tweede cijfer stond op een knikker die uit een doos moest worden gegoocheld (heel veel draaien) en het laatste cijfer was onderdeel van het huisnummer.

Ik heb een hele leuke middag gehad en ik heb ’s avonds de App op mijn iPhone geïnstalleerd…

Clematis over de schutting

Ondanks mijn eerdere bericht over de treurige weersvoorspellingen hebben we tussen de vele buien door af en toe nog wel wat zon en dan is het gelijk een stuk aangenamer, zij het dat het door de vaak straffe wind toch nog wel behoorlijk koud blijft. Uit de wind en in onze serre is het met een zonnetje prima uit te houden en met name in de serre is het zelfs vaak al heel aangenaam.

De vele regen is natuurlijk wel goed voor onze tuin en dat is te merken aan de nieuwe grasmat die er prachtig bij ligt. Het gras groeit zo goed dat het al een paar keer is gemaaid, en het ziet er dus naar uit dat het goed is geworteld. Een ander voordeel van de vele regen is natuurlijk dat we het nieuwe gras nauwelijks meer hoeven te sproeien, alleen de eerste paar dagen was dat nodig.

Riet is ook al begonnen met het herplanten van wat plekken in de tuin waar dooie planten zijn verwijderd. Er moet nog wel wat meer gebeuren, zoals het verwijderen van de paar kleine buxus-struikjes die we hebben want daarin zitten rupsen van de buxus-mot en die zijn helaas niet uit te roeien. Wel erg mooi is de clematis van de buren, die inmiddels in bloei staat en over onze schutting groeit. Dat leverde het bovenstaande mooie plaatje op.

Eerst vaccinatie voor Riet

Het heien aan de overkant ging tot twee dagen geleden met behoorlijke tussenposes en meestal alleen ’s morgens, maar sinds eergisteren wordt er flink de vaart in gezet. De linkerzijde van de bouwput waar het appartementen-complex moet verrijzen heeft alleen rondom heipalen en daartussen is een flink gat gegraven, waarschijnlijk voor een souterrain met schuurtjes. Het middengedeelte is een smalle strook maar daar gingen de palen er zo’n beetje één per vierkante meter in, en datzelfde zijn ze nu op het grote stuk aan de rechterzijde ook aan het doen.

We hadden misschien de verkeerde verwachting want wij dachten dat ze daar ook een souterrain zouden maken maar dat komt aan die kant blijkbaar niet. En dat merken we dus want sinds eergisteren gaat het hersenloze gedreun van de heimachine de hele dag door, van een paar seconden over zevenen tot een uur of half vijf. Zoals het er nu uitziet zijn ze nog pas op de helft van het rechterstuk dus dat wordt nog wel twee of drie dagen constant gedreun. Gelukkig is het morgen Hemelvaartsdag, hebben we tenminste een dagje rust…

Beter nieuws is er van het vaccinatie-front want Riet heeft vanmorgen haar eerste spuit gekregen. Zij kreeg het vaccin van Pfizer en ze moest daarvoor naar de Leeuwenhorst in Noordwijkerhout. Deze locatie had ze zelf gekozen want het alternatief was eerder maar dan helemaal in Zoetermeer of net als ik in Holiday Inn in Leiden (wat de dichtstbijzijnde priklocatie is) maar dan werd het weer een stuk later.

Net als ik heeft ze tot op dit moment geen enkele last, nog niet eens een zere arm. Over drie weken krijgt ze haar vervolgprik al maar dat komt omdat ze het vaccin van Pfizer heeft gekregen. Ik krijg mijn volgende prik pas begin juli maar dat komt omdat er bij Astra-Zeneca langer tijd tussen mag zitten. In ieder geval betekent dit goed nieuws want er werd gisteren al aangekondigd dat er voor gevaccineerden op korte termijn waarschijnlijk meer mogelijk zal zijn, met name op het gebied van reizen.

Regen, regen, regen…

Van lente-weer is nog niet veel te merken. De temperaturen liggen nog steeds structureel een paar graden lager dan normaal (vorige week was er in het oosten zelfs nog zowat nachtvorst) en het regent heel erg veel. We hebben dus nog niet veel gebruik kunnen maken van ons terras langs het kanaal en het ziet er als we de weersvoorspellingen mogen geloven niet naar uit dat dat binnenkort zal gaan gebeuren. De berichten geven  tenminste aan dat er nog steeds heel veel regen in aantocht is en het blijft koud voor de tijd van het jaar.

Af en toe levert zo’n regenlucht wel mooie beelden op zoals vandaag aan het begin van de avond:

Tweede Corona-Moederdag

Voor het tweede opeenvolgende jaar moesten we Moederdag anders vieren dan gebruikelijk omdat we nog steeds midden in de Corona-crisis zitten en er nog steeds restricties gelden. De regel is op dit moment dan wel maximaal twee bezoekers per persoon per dag maar daar kun je in principe natuurlijk met een Moederdag niet mee uit de voeten. Vandaar dus weer gespreid bezoek voor allebei de moeders.

Voor mijn moeder betekende dat een bezoekje op zaterdag in plaats van zondag omdat mijn oudste broer normaal gesproken altijd op zondag naar mijn moeder gaat. Omdat mijn jongste broer ook vandaag zou komen en de verwachting was dat dat ’s middags zou zijn gingen Riet en ik ’s morgens, met ons jaarlijkse cadeau: een plant voor buiten op de tuintafel.

Terwijl we aan een bakkie zaten kwam onverwachts mijn oudste broer binnen met zijn kleinzoon. We zien elkaar niet zo vaak dus we besloten de regels voor bezoek dan maar even op te rekken (tenslotte zijn mijn moeder en ik al gevaccineerd).

Maar even later werd er weer aangebeld en jawel, daar stonden mijn jongste broer met vrouw en kinderen voor de deur! Helaas betekende dat dat Riet en ik toch maar moesten vertrekken want anders zou het wel heel erg druk worden.

Jammer, want zo vaak zitten we als broers niet meer met zijn drieën in één kamer. Normaal gesproken gebeurt dat juist bij gelegenheden als deze maar door de omstandigheden kon dat dus deze keer niet zo zijn. Erg ongezellig, ons vroegtijdige vertrek, maar het is nog even niet anders en hopelijk is volgend jaar weer alles normaal.

Eerste huizen aan de overkant

Het gaat nu opeens hard met de bouw aan de overkant, dat wil zeggen het stuk aan de linkerkant van ons huis uit gezien. Gisteren werden de eerste kant en klare panelen afgeleverd en vandaag werden de contouren zichtbaar van de eerste huizen die daar gaan verrijzen.

Toch gaat het nog wel geruime tijd duren voordat het klaar is want we hebben via-via gehoord van iemand die er een huis heeft gekocht en die krijgt pas eind van dit jaar de sleutel. En dat is uiteraard als alles volgens plan verloopt en zoals wij uit ervaring weten valt dat nog wel eens tegen…

Met het appartementen-complex schuin tegenover ons aan de andere kant schiet het veel minder hard op. Het heien is nog steeds niet klaar en het lijkt erop alsof er verder alleen nog maar met grote hopen grond heen en weer wordt geschoven. Ook daarvan hebben we gehoord van iemand die er een appartement heeft gekocht, die krijgt de sleutel pas halverwege volgend jaar.

Paaseitjes

Sinds jaar en dag is het de gewoonte bij ons thuis dat er al ruim voor Pasen een schaal met chocolade paaseitjes op de tafel staat. Riet is daar jaren geleden mee begonnen, toen nog met een grote glazen vaas en de laatste jaren op een zilveren (echt of nep, dat weet ik eigenlijk niet) schaal. Zolang het nog geen pasen is wordt die voorraad steeds aangevuld en Riet zorgt er altijd voor dat er verschillende smaken aanwezig zijn.

Toen onze beide zoons nog thuis woonden gingen er heel wat van die eitjes doorheen en de voorraad moest dan ook regelmatig aangevuld worden. Tegenwoordig doen we veel langer met de voorraad, want hoewel Riet en ik er iedere dag wel een paar keer in snaaien minderde het aantal eitjes de laatste weken maar langzaam. Daardoor is er dit jaar bij mijn weten maar één keer een navulling geweest.

We deden dit jaar zelfs zo lang met de voorraad dat vandaag pas het laatste eitje van de schaal verdween, bijna drie en een halve week na Pasen…

Hek aan de overkant

Het uitzicht van de overkant van het kanaal is sinds vandaag nogal veranderd. De bouwplaats was er natuurlijk al een poosje maar sinds vandaag is er langs de waterkant een kamerbreed knalrood hek neergezet. Deze barrière loopt vanaf de rand van het parkje rechts tot vlakbij het punt waar het kanaal en de Vliet samenkomen.

Het leek mij in eerste instantie nogal overdreven want het kanaal zelf is breed genoeg om een behoorlijke begrenzing van het bouwterrein te vormen maar zoals Riet opmerkte, de bouw komt nu in een stadium waarin er bouwmaterialen worden aangevoerd en geslagen die voor veel mensen heel bruikbaar zijn. En jawel, we leven nu eenmaal in een tijd dat sommige lieden alles kunnen gebruiken en daarvoor zijn dergelijke maatregelen nu eenmaal nodig.

We zullen het dus een poosje met dit uitzicht moeten doen. Overigens, als je op de foto klikt dan krijg je die op groter formaat te zien.

Raam geverfd

Een klusje wat ik nog steeds had liggen was het verven van het keukenraam wat vorige maand is geplaatst. Het raam was afgewerkt met grondverf maar het moest nog wel worden afgelakt. Dat was tot nu toe nog vrijwel onmogelijk geweest vanwege het slechte weer en de aanhoudende koude temperaturen maar vandaag waagde ik het er toch maar op.

Alle benodigde spullen had ik gelukkig al een week of wat in huis. Verf in de juiste kleur had ik nog staan van het verven van de naast ons huis aangebouwde schuur dus ik hoefde, zoals nog steeds vereist is vanwege de Corona-maatregelen, geen winkel-afspraak te maken bij de Gamma. Schuurpapier had ik zelf niet meer maar dat kreeg ik van Martin, die ook zijn kwasten ter beschikking stelde (die waarschijnlijk toch al van mij waren). Last but not least, schilderstape werd geregeld door Robin die voor zichzelf een afspraak bij de Gamma had en dat dus mooi als extra boodschap voor mij kon meenemen.

Het schilderen viel niet mee, mede door de barre weersomstandigheden. Weliswaar scheen de zon en was het droog, maar er stond een strakke ijskoude wind uit het noordoosten en dus pal op het raam. Daarnaast was het maar een graad of zeven en dat is eigenlijk te koud om te verven. Als de temperatuur zo laag is wil de verf niet vloeien en dat zie je in het resultaat. Het ging me echter meer om het aanbrengen van een verflaag over de grondverf, en voor de rest was het God Zegene de greep.

Aan het begin van de avond bleek gelukkig bij inspectie dat het resultaat helemaal niet tegenviel, en daarmee is dit klusje geklaard. Dat wil zeggen, voor de helft, want de binnenkant moet nog worden gedaan. Daarvoor moet nog wel de verf worden aangeschaft want die kleur heb ik niet staan. Maakt niet uit, want ik ben toch niet van plan dit te gaan doen voordat de temperaturen weer een beetje op fatsoenlijk niveau zijn…

Ergernis van het heien

De hei-werkzaamheden aan de overkant gaan gestaag door maar tot onze grote ergernis gaat het erg langzaam.

Het gedeelte links van ons huis gezien waar de woningen komen is klaar en daar wordt op dit moment al een begin gemaakt met het storten van de funderingen. Rechts van ons aan de overkant, waar het appartementen-complex moet gaan verrijzen, wordt er nog steeds volop geheid maar het gaat zoals gezegd erg langzaam met veel onderbrekingen.

Het lijkt erop of de machine per dag een paar palen de grond in boort en er dan mee stopt. Soms gebeurt er een hele dag niks en dan gaat het de volgende dag weer verder met een paar palen.

Ik ben natuurlijk geen specialist, en het zal ongetwijfeld ook een volledig logische reden hebben, maar wij hebben zoiets van, schiet op en ram al die palen de grond in want dan zijn we af van dat lawaai. Dat gebeurt dus niet en als het in dit tempo doorgaat verwacht ik dat we nog minstens twee weken in de herrie zitten…

 

Een bekend schip

Vandaag kwam er een oude bekende voorbij varen in het Oegstgeester Kanaal. Zelf heb ik niks met deze boot maar het is een herinnering aan mijn schoonvader. Dit schip heet de “Zuydtwijck 2”, het is in 2006 in de vaart genomen en hoort bij een verpleeghuis in Leiden. Het schip is speciaal bestemd voor vaartochten met cliënten van het verpleeghuis en heeft daarom extra aanpassingen voor rolstoelen. Er is ruimte voor twaalf gasten en twee schippers, en dat is inclusief begeleiders. De voorzieningen aan boord zijn prima, er is een rolstoeltoegankelijk toilet, verwarming en airco. 

De aanschaf van het schip was mogelijk gemaakt door de stichting Vrienden van Zuydtwijck en de schippers zijn allemaal vrijwilligers die ervaring hebben met het varen van een boot. Een van die vrijwilligers was mijn schoonvader Niek van Nieuwkoop, en het varen op dat schip was zijn lust en zijn leven. Varen had in zijn leven altijd een belangrijke plaats ingenomen en hij heeft mij meer dan eens verteld dat hij het liefst naar zee was gegaan, maar het lot heeft anders voor hem beslist.

Hij was al vrijwilliger op de eerste “Zuydtwijck”, een ouder schip waar hij vele jaren de cliënten van het verpleeghuis op rondvoer, maar de “Zuydtwijck 2” was helemaal “zijn” schip want hij had bij het ontwerp zijn steentje bij mogen dragen met de ervaring die hij en de andere schippers hadden opgedaan met het oude schip. Vol trots liet hij me in 2005 dan ook de eerste tekeningen zien.

Vader Niek is in oktober 2015 overleden, maar tot zijn grote verdriet moest hij vanwege zijn gezondheid al eerder het varen met de “Zuydtwijck 2” opgeven. Het schip vaart nog steeds, het komt af en toe door het Oegstgeester Kanaal een houdt op die manier een mooi stukje herinnering aan mijn schoonvader levend.

Nieuwe lantaarnpalen

Op de foto zie je onderaan twee lantaarnpalen die aan het fietspad langs het kanaal staan. Je ziet recht in het midden een van de oude traditionele lantaarnpalen die inmiddels uitgeschakeld zijn omdat ze zijn vervangen door nieuwe exemplaren die op zonde-energie werken. De rechter lantaarnpaal is zo’n nieuw model wat behalve milieu-vriendelijk ook nog eens “vleermuis-vriendelijk” zou moeten zijn.

Er is nogal wat te doen over die nieuwe lantaarnpalen want ze geven veel minder licht dan de oude en dat maakt het fietspad na zonsondergang een stuk donkerder. Veel bewoners hebben daar toch wel problemen mee, en ze hebben misschien wel een punt want soms geven die nieuwe palen, waarschijnlijk door een geringe opbrengst van de zonnecellen, nauwelijks licht. Maar ja, ze zijn dus milieu-vriendelijk en goed voor de vleermuizen, en die lichtopbrengst is blijkbaar van secundair belang…

De werkzaamheden aan de overkant beginnen een behoorlijk effect te krijgen op mijn werkdag. Mijn “kantoor” is aan de achterkant van ons huis op de tweede verdieping en ik heb dus in principe een mooi uitzicht over het kanaal en de bouwwerkzaamheden aan de overkant, maar nu de hei-werkzaamheden in volle gang zijn begint het lawaai toch wel een probleem te worden. Probeer maar eens aan een telefoon-conferentie deel te nemen als er recht aan de overkant twee hei-machines palen in de grond staan te rammen. Gelukkig is de overlast te overzien want hopelijk gaat dit niet langer dan nog een week of twee, drie duren.

Je ziet op de bovenstaande foto de beide hei-machines aan weerskanten van wat de toegangsweg naar de nieuwe wijk moet worden die recht tegenover ons huis komt te liggen. Dat betekent dat we vanuit onze woonkamer geen bebouwing recht aan de overkant zullen hebben. De hei-machine links is bezig voor de huizen die aan die kant van de weg gebouwd gaan worden, de hei-machine rechts werkt aan de fundering voor het appartementengebouw wat aan die kant van de weg zal komen en wat dus het uitzicht vanuit mijn werkkamer grotendeels zal gaan bepalen.

Eerste vaccinatie

Het is nog steeds ongewoon koud voor de tijd van het jaar en mooi zacht lenteweer zit er volgens de weerberichten op korte termijn niet in. Vanmorgen toen ik uit het raam keek zag ik zelfs dat er vannacht weer wat sneeuw was gevallen, en dat terwijl we al bijna halverwege april zijn. Nou ja, er is een oud-Hollands gezegde dat zegt, “Aprilletje zoet geeft nog wel eens een witte hoed”. Dat leek in deze tijden van opwarming van de aarde een achterhaald gezegde maar het blijkt dus nog wel degelijk op te kunnen gaan.

Ondanks dat het dus vrij koud is met temperaturen die ’s nachts nog steeds richting het vriespunt gaan en overdag niet boven de zeven of acht graden uit komen schijnt wel veelvuldig de zon. Op zich is dat voor ons weer geen goed nieuws want juist nu hebben we regen nodig voor onze nieuwe grasmat. Het ziet er dus naar uit dat we de komende tijd zullen moeten gaan sproeien in de tuin…

Verder was het vandaag een bijzondere dag voor mij want vanavond heb ik mijn eerste vaccinatie tegen het Corona-virus gehad. Daarvoor moest ik om drie minuten over acht vanavond in het vaccinatie-centrum zijn wat is gevestigd in een gebouw bij de Holiday Inn in Leiden.

Het was er vrij rustig, de formaliteiten vooraf werden snel en zonder veel poespas afgehandeld. Ik kon overal gelijk doorlopen en hoefde maar een paar minuten op mijn beurt te wachten. Na mijn vaccinatie met het Astra-Zeneca vaccin moest ik nog een kwartiertje wachten in een wachtruimte bij de uitgang om te zien of er nog bijverschijnselen op korte termijn zouden optreden, maar omdat dat niet het geval was kon ik na amper een half uur al weer naar huis.

Wat me opviel was dat hoewel alle vaccinatie-hokjes continue vol waren er vrijwel geen wachtenden waren. Ook nam het vaccineren van sommigen, als ik mezelf even als maatstaf neem (ik was met twee minuten klaar), best veel tijd in beslag voor het zetten van een spuitje. Anders gezegd, het ging er voor mijn gevoel nogal gezapig aan toe. Voor ieder vaccinatie-hok was er een rij van vijf of zes stoelen voor wachtenden (keurig met anderhalve meter tussenruimte) maar ik heb behalve de eerste stoel geen andere stoelen bezet gezien. Ik ben natuurlijkbaar een leek maar gezien de ernst van de hele Corona-situatie en de urgentie om te vaccineren zou je toch zeggen dat het tempo wel wat omhoog zou moeten kunnen.

Zondagmiddag wandeling

Het lukte vanmiddag zowaar om Riet over te halen om een eind te gaan wandelen, want hoewel het eigenlijk best nog wel koud was met een straffe wind uit het noordwesten scheen de zon volop en was het verder een prachtige dag.

We wandelden langs het kanaal richting dorp en gingen over de brug meteen linksaf het pad aan de andere kant van het kanaal op. Even verderop ligt een nieuw bruggetje naar het recent aangelegde parkje en vandaar liepen we door de nog relatief nieuwe wijk “De Horn”. Aan de andere kant van de wijk vervolgden we onze wandeling langs de dijk richting Oegstgeest waar we de volgende brug over het kanaal overstaken en vandaar terug wandelden richting ons huis.

Vanaf het pad konden we de werkzaamheden aan de overkant bekijken, want de landtong tussen de Vliet en het Oegstgeester Kanaal die tot voor kort nog helemaal begroeid was is nu een bouwterrein. Op die punt komen een paar luxe villa’s te staan en de hei-werkzaamheden daarvoor zijn inmiddels in volle gang, zoals we iedere werkdag luidruchtig horen. Op de foto zie je die landtong, met links de monding van de Vliet die Rijnsburg in loopt en rechts het Oegstgeester Kanaal waarlangs even verderop ons huis ligt, ruwweg recht tegenover de achterste hei-machine.

Nieuw gras

Het gras in onze tuin was al een paar jaar een bron van ergernis. Het is door een tuinbedrijf nieuw aangelegd in april van 2017 nadat we hier zijn komen wonen maar het is eigenlijk al vanaf het begin mis gegaan.

Nadat het was aangelegd moest het iedere dag flink besproeid worden, zoals gewoonlijk met nieuw gelegde grasrollen, want dan kan het gras gaan wortelen. Maar toevallig waren we net een dag na het leggen van de nieuwe grasmat een weekendje weg en bovendien werd het dat weekend ook nog eens bloedje-heet. Toen we na het weekend weer thuis kwamen zagen we dat de grasrollen helemaal waren uitgedroogd, ze waren aan de randen opgekruld en hele stukken waren al helemaal geel. Uiteraard zijn we gelijk aan het sproeien gegaan maar het kwaad was al geschied.

De jaren daarna kwam het gras mogelijk als gevolg van deze slechte start moeizaam op, met de nodige kale plekken wat we probeerden optie lossen door het zaaien van graszaad. Dat mislukte niet alleen maar het zaad bracht ook nog eens veel onkruid met zich mee, en bovendien bleken we nu opgescheept te zitten met verschillende soorten gras. Vorig jaar kwam de doodsteek voor ons grasveldje toen wij (en trouwens ook de meeste van onze buren) geconfronteerd werden met emelten, de larven van langpootmuggen, die onder het gras zich tegoed deden aan de wortels met als gevolg hele kale plekken.

We besloten dan ook dat we in het voorjaar nieuw gras zouden laten aanleggen en twee weken geleden heeft Riet daarvoor een advertentie geplaatst op zo’n website waar je klussen kunt aanbieden en bedrijven daarop kunnen reageren. Een bedrijf uit Noordwijkerhout reageerde en een jonge tuinman kwam polshoogte nemen. Hij bevestigde wat wij eigenlijk al wisten, dat de grasmat niet meer te redden was en dat opnieuw gras leggen de enige oplossing was.

We gingen akkoord met de offerte en nadat gisteren de vader van de tuinman ook nog eens was komen kijken om afspraken te maken werd er vanmorgen om zeven uur al begonnen met de werkzaamheden. Eerst vier en later zes man groeven de tuin leeg, voerden het uitgegraven gras en de grond af met twee busjes met aanhanger en legden daarna een nieuwe grasmat aan. Het hele karwei was om half elf vanmorgen geklaard en we hebben nu weer een grasmat van stadion-kwaliteit.

Voor hoelang dat zo blijft is maar de vraag want we hebben dat maar gedeeltelijk zelf in de hand. We gaan de komende dagen overvloedig sproeien zodat het gras goed kan wortelen, maar tijdens het afgraven vonden de tuinmannen toch nog emelten. Weliswaar waren ze zo te zien dood maar of ze ze allemaal gevonden hebben weten we natuurlijk niet. We zullen moeten afwachten en ondertussen onze best doen om het gras zo mooi mogelijk te houden.

 

 

 

 

 

 

 

Nog meer sneeuw

De winterse buien van gisteren hadden niet tot gevolg dat de sneeuw bleef liggen maar omdat de temperatuur vannacht tot het vriespunt zakte was het vanmorgen vanwege de vannacht gevallen sneeuw en hagel toch redelijk wit. De tuin zag er vanmorgen zo uit:

In de loop van de dag verdween de sneeuw maar het lijkt erop dat het vooralsnog winterweer blijft in plaats van lenteweer. Het is in ieder geval bitter koud…

Aprilletje zoet…

Er is een oud-Hollands gezegde, “Aprilletje zoet geeft nog wel eens een witte hoed”, en dat dit inderdaad af en toe het geval is bleek dit Paasweekend. Het weerbericht had al winters weer voorspeld voor de Paasdagen en dat hebben we gekregen ook. Gisteravond begon het te sneeuwen, niet hard maar wel genoeg om vanmorgen wakker te worden in een redelijk witte wereld.

Omdat de temperaturen weliswaar erg laag waren voor de tijd van het jaar maar nog wel boven nul bleef de sneeuw niet liggen maar in de loop van de dag bleven er winterse buien vallen met sneeuw en hagel. Voor de komende dagen wordt er geen weersverbetering verwacht dus het lijkt erop dat de lente vooralsnog op zich laat wachten…

Eindelijk vaccinatie..

Hoewel het vaccinatie-programma tegen COVID-19 al loopt vanaf januari en ik met mijn leeftijd van boven de zestig geacht wordt in de risico-groep te zitten had ik nog steeds geen uitnodiging voor een vaccinatie gehad. Begin februari was aangekondigd dat mijn leeftijds-categorie voor eind maart een uitnodiging zou krijgen en net toen ik de hoop daarop had opgegeven viel een paar dagen geleden mijn uitnodiging in de bus. Ik heb uiteraard gelijk een afspraak gemaakt en op maandag 12 april kan ik terecht voor mijn eerste shot met het Astra-Zenica vaccin. Een  tweede vaccinatie volgt nadat ik de eerste heb gehad, daar moet ik blijkbaar zelf weer een nieuwe afspraak voor maken.

Eindelijk zit er dus schot in want in tegenstelling tot heel wat andere mensen (als ik de kranten moet geloven) zit ik met smart te wachten op mijn vaccinaties. Ik heb wel degelijk vertrouwen in de wetenschap en ga ervan uit dat ik na de vaccinaties goed beschermd ben tegen het Corona-virus en wat minstens zo belangrijk is, ik kan dan ook als het goed is anderen niet meer besmetten.

Ik heb vanwege sommige exotische bestemmingen waar ik de afgelopen twintig jaar naar toe gereisd ben al heel wat inentingen gehad en ik verbaas me dan ook heel erg over de weerstand van sommige mensen tegen de COVID-19 vaccins. Ook de plotselinge weerstand van de afgelopen dagen tegen met name het Astra-Zenica vaccin om een paar geïsoleerde gevallen van (vermeende!) ernstige bijverschijnselen en het besluit om dan maar grotendeels te stoppen met dit vaccin verbazen me enorm.

Het risico van het Corona-virus is aantoonbaar vele malen groter dan het risico op ernstige bijverschijnselen van het vaccin en er is zelfs al een potentiële doelgroep bekend van mensen die meer risico lopen. Desondanks schijnen mensen meer vertrouwen te hebben in onheilsprofeten en zelfbenoemde “deskundigen” die van alles roepen zonder dat er wetenschappelijke gronden zijn voor hun beweringen.

Gelukkig gaat het vaccineren met Astra-Zenica voor mijn leeftijds-groep van zestig-plussers vooralsnog gewoon door en kan ik op 12 april mijn eerste vaccinatie gaan halen. Na alle vaccinaties die ik al heb gehad tegen onder andere Gele Koorts, alle denkbare Hepatitissen en Hondsdolheid maak ik me niet echt meer zorgen…

Vakantieplannen…

Hoewel er door de Corona-crisis waar maar geen eind aan lijkt te komen voorlopig geen kans is op een vakantie in het buitenland zijn we al wel een beetje aan het oriënteren. Riet heeft nog heel veel plannen maar aan de top van de ranglijst staat al een tijdje een tweede bezoek aan Australië. Toen we daar in 2017 voor het eerst zijn geweest heeft dit enorme land een grote indruk op ons gemaakt en eigenlijk hadden we toen al besloten dat we zeker nog een keer terug zouden keren als die mogelijkheid er zou zijn.

Een paar weken geleden was er een documentaire op de tv over een spoorlijn in Australië die van Darwin in het uiterste noorden helemaal naar Adelaide in het zuiden liep. We kregen de smaak helemaal te pakken en ook omdat we al eerder naar treinreizen hadden gekeken leek dit wel iets voor ons verlanglijstje. 

Toen ik vorige week een advertentie zag van een reisbureau met een reisgids over Australië viel mijn oog meteen op een artikel over die treinreis, “The Gant”, en er stond ook nog een artikel in de gids over de reis die wij in 2017 hadden gemaakt van Cairns naar Sydney. Ik bestelde meteen de reisgids om ideeën op te doen en uiteraard voor meer informatie over “The Gant”.

Nou, de gezochte informatie was er. Het artikel over “The Gant” deed onze interesse alleen nog maar toenemen maar er was toch ook wel een beetje een tegenvaller want de treinreis (die overigens maar vier dagen duurt) kost niet minder dan 1850 euro per persoon. En dat is toch wel even slikken…