De grote vraag gisteren was of vandaag onze Irakese collega’s weer gewoon naar het werk zouden komen. De recente gebeurtenissen, met name het aftreden van de regering, leken erop te wijzen dat de demonstranten hun belangrijkste eis ingewilligd zagen worden en dat zou moeten betekenen dat de demonstraties in ieder geval in hevigheid zouden moeten afnemen.
Vanmorgen bleek dat voor wat Basrah betreft het geval, de meeste blokkades waren opgeheven en rond acht uur verschenen de meeste van onze collega’s na een volle week afwezigheid weer op het werk. In mijn geval kwam de helft van mijn team opdagen, en dat was Mustafa. Ik kreeg nu eindelijk ook eens uit de eerste hand te horen hoe het was geweest in de stad in de afgelopen dagen. Het was allemaal op zich wel meegevallen, het is in de stad zelf eigenlijk redelijk rustig geweest. Alleen waren de uitvalswegen vrijwel allemaal geblokkeerd en kon er dus niemand in of uit.
Het is dus weer gedaan met de rust op kantoor want eerlijk is eerlijk, als onze Irakese collega’s aanwezig zijn dan is dat duidelijk te merken. Met name als ze ’s morgens binnenkomen vergaat horen en zien je soms want iedereen wordt tamelijk rumoerig begroet door iedereen en dat luidruchtige gaat tijdens het daaropvolgende gezamenlijke ontbijt nog even door. Maar aan de andere kant, het brengt wel weer leven in de brouwerij en dat is toch ook wel weer leuk.
Ik had nog een leuk onderonsje met een van mijn Irakese collega’s die me vroeg waar ik eigenlijk vandaan kwam. “Ah, Holland!”, zei hij toen ik vertelde dat ik uit Nederland kwam. Ik kan het dan nooit nalaten om uit te leggen dat dat eigenlijk niet hetzelfde is. “Maar,” zei ik, “ik ben niet beledigd want ik kom toevallig uit het gedeelte van Nederland wat Holland is, dus ik vind het prima als je dat zegt”. Gierend van de lach liep hij weg en even later hoorde ik hem zijn collega’s uitleggen hoe dat nou zit met “Nederland” en “Holland”…
Vorig jaar om deze tijd was ik ook in Haarlem en daar heb ik toen pepernoten gekocht in een heel aardig winkeltje wat “De Pepernotenfabriek” heet en dus alleen maar pepernoten verkoopt, in allerlei soorten maar vrijwel allemaal met een laagje van chocola eromheen. Nou ja, technisch gesproken zijn het geen pepernoten maar kruidnootjes maar een kniesoor die daarop let.
Het eerste wat ik vanmorgen deed op kantoor was de email lezen van onze security met de incidenten van gisteren.
Als je op de foto klikt krijg je de grote versie ervan te zien. In het midden zie je een stuk van dat voetpad wat maar niet af komt, rechts zie je het fabrieksterrein en de weg die naar het midden loopt is de weg terug naar het kamp.
Twee weken geleden kreeg een van onze collega’s nog een flinke schrik toen hij zijn kamer binnen ging en er een flinke zwarte schorpioen bleek te zitten.
De belangstelling was vanavond wat minder want we begonnen met drie teams. later kwam daar nog een vierde team bij van mensen die wat later kwamen binnenlopen. Als teamnaam kozen we voor de suggestie van Ian, de “Shining Wits”, wat zoveel betekent als de “Lichtende Wijsheden”. Dat klinkt heel hoogdravend maar eigenlijk was het gewoon een ter plekke verzonnen verbastering van de “Wining Shits” wat “Zeurende Schijterds” betekent…
