Vandaag was een relaxte zondag, en dat was na de laatste weken weer eens lekker. Behalve familiebezoek hebben we weinig uitgevoerd, ik heb alleen mijn foto’s van ons laatste weekend op het eiland Boracay op mijn site geplaatst en die kun je nu bekijken via de pagina “Foto’s” of direct via deze link:

http://wvdk.nl/wp/?page_id=20694

Veel kijkplezier!

Het is dan eindelijk zover, vandaag is onze laatste dag op de Filipijnen. Voor mij betekent het nog een drukke dag want ik moet nog allerlei dingen regelen op kantoor, zoals het inleveren van al mijn spullen en niet te vergeten natuurlijk het afscheid nemen van al mijn collega’s. Daarna is vanmiddag de officiële overhandiging van ons huis aan de verhuurder en daarna moeten we als een speer zorgen dat we alles gepakt krijgen en uitchecken uit het hotel.

Op het werk had ik het zelfs drukker dan verwacht met allerlei kleine dingetjes waarvoor mijn hulp op de valreep nog werd ingeroepen.

Er moesten ook nog de nodige formulieren worden ingevuld en allerlei verklaringen dat ik alle dingen die noodzakelijk zijn voor het vertrek inderdaad had gedaan. Het kostte zoveel tijd dat ik een beetje knijp kwam te zitten met het inleveren van mijn spullen en het afscheid nemen, want tegen de tijd dat ik daar aan toe was gekomen was iedereen met lunchpauze.

Het afscheid van met name de twee overgebleven leden van mijn team, Gennie en Cleng, viel me zwaar.

De meiden zullen het nu voor de laatste paar maanden van het project alleen moeten opknappen, en ik hoop dat het ze lukt. Ik heb mijn best gedaan zoveel mogelijk alles af te ronden maar die paar losse eindjes die er nog liggen moeten ze zonder mijn hulp kunnen afmaken.

In ieder geval ben ik blij en trots dat ik voor allebei na het project een andere baan heb kunnen regelen bij Shell Philippines.

Onze huisbaas Meneer Santiago had ons vanmiddag van het hotel opgehaald met een van zijn vier auto’s en voordat we naar ons eigen huis gingen (zo blijf ik het toch nog maar even noemen) bracht hij ons eerst naar zijn eigen huis waar we een uitgebreide rondleiding kregen. Daarna werd ons huis geïnspecteerd maar aangezien er geen echte problemen werden gevonden (alleen twee kapotte lampen) kon de overdracht snel worden afgetekend, waarna we afscheid namen van de sympathieke Meneer en Mevrouw Santiago. Misschien zien we ze later dit jaar al weer want ze zijn van plan weer eens naar Nederland te komen.

Terug in het hotel was het al weer tijd om de koffers op een kar te laten laden en uit te checken. Gelukkig konden we de koffers in bewaring geven bij de conciërge want ons vervoer naar de luchthaven zou pas om half negen voor komen rijden. We gebruikten de tijd die we nog hadden om nog een laatste keer naar het Alabang Town Center te wandelen om te gaan eten bij ons favoriete Italiaanse restaurant Italianni’s. Het afscheidsmaal was onze vaste bestelling op de woensdagavond, “Flatbread Rustico” voor Riet en de penne met Italiaanse worst voor mij.

We dronken nog wat op het dakterras van het hotel terwijl we op ons vervoer wachtten. Daarvandaan hadden we een schitterend uitzicht over Alabang, onze laatste blik op de plek waar we bijna vier jaar hebben gewoond.

De auto was precies op tijd en alles verliep daarna vlot. Zelfs de paspoortcontrole leverde geen problemen op ondanks de grote hoeveelheid aan warrige documenten die aan ons paspoort waren vastgeniet door de Immigratiedienst, allemaal documenten waarmee we zonder problemen het land uit zouden moeten komen was ons gezegd. Dat klopte gelukkig, en het wachten is nu op het vertrek van onze vlucht naar Dubai om middernacht.

Ons avontuur van vijf jaar in Zuid-Oost Azië zit er nu dus definitief op maar ik weet zeker dat ik nog heel, heel vaak zal terugdenken aan deze fantastische jaren.

Ik had voor vanmorgen om half acht vervoer geregeld van het hotel naar ons huis, wat achteraf bezien tamelijk aan de vroege kant was aangezien de verhuizers pas rond negen uur zouden komen voor de tweede inpak-dag. Er was niet echt een reden voor ze om eerder te beginnen want ze waren op de eerste dag al zover gekomen dat de verwachting was dat ze tegen het middaguur al klaar zouden zijn met het inpakken.

En dat klopte ook, het enige wat ze nog deden na de lunch was het naar beneden brengen van alle dozen van de eerste verdieping zodat alles makkelijker in de containter geladen kan worden die morgen komt. In totaal zijn er honderdzestien dozen ingepakt en we beginnen ons nu toch wel af te vragen hoe dat moet als alles op de Kamperfoelie wordt afgeleverd. Maar daar gaan we ons wel druk over maken als het zover is en dat is pas over een maand of twee, drie.

Ik had vanmorgen een ander klusje en dat werd er weer een met de nodige hindernissen, namelijk het afsluiten van onze Filipijnse bankrekening. Aangekomen bij de bank leverde ik de papieren in en vroeg of ik het uitstaande bedrag uitgekeerd kon krijgen in euro’s. Ze hadden Riet namelijk twee weken geleden verteld dat dat geen enkel probleem was, bij vandaag aanvragen zou het bedrag morgen beschikbaar zijn. En daar gingen we weer, “Unfortunately, Sir”, ze snapten niet wie dat gezegd kon hebben want het was onmogelijk, het duurde minstens een week. Dat was geen optie, en de eniege andere mogelijkheden waren contant in pesos of een internationale overschrijving. Het eerste leek me geen goed idee, zeker omdat het in principe verboden is om pesos uit te voeren, maar stel dat het geen proeblemen zou opleveren dan zouden we toch in Nederland waarschijnlijk tegen een hele lage koers moeten inwisselen. De tweede optie zou een betere koers opleveren maar daar waren weer tamelijk hoge kosten aan verbonden.

Ik besloot toch maar vanwege het gemak voor optie twee, ook al omdat het bedrag dan in ieder geval in euro’s zou worden overgemaakt. Ik leverde alle formulieren in en dacht dat de zaak daarmee voor elkaar was. En je raadt het al, dat was niet zo. Amper thuis ging mijn telefoon, of ik nog even terug wilde komen naar de bank want er waren een paar bedragen fout ingevuld op de oorspronkelijke formulieren en ik moest opnieuw een paar handtekeningen komen zetten…

Bij dit alles bleek eens te meer hoe vervelend het is om hier geen auto beschikbaar te  hebben. Het zijn niet zozeer de afstanden, dat gaat wel, het is meer dat je bij iedere wandeling van langer dan vijf minuten gewoon loopt te soppen in je hemd…

Vanavond zaten we weer in café Draft, deze keer in het gezelschap van drie van mijn Filipijnse collegaatjes, dezelfde die mij tijdens mijn eerste bezoek hadden opgevangen en mee uit genomen. Ze vonden het niet meer dan passend dat ze me dan ook uitzwaaiden nu we weggaan, en dat beschouw ik als een eer en een compliment. Waar is de tijd gebleven vroegen we ons af, want onze eerste ontmoeting was in oktober 2010, dus bijna vijf jaar geleden…

Om kwart voor negen vanmorgen stopte het vrachtwagentje van Asian Tigers bij ons voor de deur. Er stapten niet minder dan acht verhuizers uit die meteen aan de slag gingen en er bepaald geen gras over lieten groeien want halverwege de middag was alles op de begane grond ingepakt. Het tempo lag zo hoog dat de leider van het verhuisteam aangaf dat met een beetje mazzel alles maandag klaar voor verzending kan zijn, en dat is goed nieuws.

Het pakken van onze spullen ging zorgvuldig en efficiënt, maar er waren toch ook wel een paar komische voorvallen. Toen ze in de woonkamer onze tv gingen inpakken waarschuwde ik ze dat er twee afstandsbedieningen niet mee moesten, te weten die van de decoder van de kabel-tv en die van de air-conditioning. Een uurtje later vroeg ik waar de afstandsbediening van de air-conditioning was. En jawel hoor, drie keer raden waar die was…

Riet had een paar gemakkelijke slippers en ik een paar schoenen apart gezet voor onze laatste paar dagen hier, en die wilden we ook aan tijdens de terugreis. Alleen hadden we die dus niet voor het schoenenzaak neer moeten zetten want hiermee gebeurde hetzelfde als met de afstandsbediening van de airco, we hadden weliswaar gezegd “Die niet” maar dat was blijkbaar niet helemaal doorgekomen. Voor mij niet zo’n ramp omdat ik nog een ander paar andere makkelijke schoenen heb die nog niet waren ingepakt, maar Riet moest aan Estela een paar slippers terugvragen die ze al aan haar had gegeven.

Onze luchtvracht zorgde ook nog voor een lachmoment, al was dat hoofdzakelijk bij Estela en mij. Er mag vijfenzeventig kilo luchtvracht mee maar dat moet allemaal in een doos passen die standaard maten heeft. En dat lukte van geen kanten, hoe de mannen ook stonden te rommelen met alles wat er in moest, ze kregen alles niet zodanig in de doos dat de deksel nog dicht kon. Nadat Estela en ik met de armen over elkaar dat gemodder een half uur aangekeken hadden kon ik er niet meer tegen. Ik gaf Estela een knipoog en zei tegen de mannen, “Mag ik het eens proberen?”. Ik haalde alles er uit, deed het er op mijn manier in en voilà. Estela lag in een deuk…

Tegen vijven vertrokken de verhuizers en moesten Riet en ik nog een uur wachten op ons vervoer naar het hotel. Goed beschouwd hadden we nog makkelijk twee nachten in ons huis kunnen slapen aangezien de verhuizers nog niet aan onze slaapkamer waren toegekomen, maar dat wisten we ook niet van tevoren en dus was er voor ons een hotel geregeld voor de resterende dagen in Manila.

Ons transport naar het Acacia Hotel was gelukkig een Toyota Grandia, een bus van flinke afmetingen, want we hadden niet minder dan drie grote en twee kleine koffers als bagage en daarnaast ook nog eens twee rugzakken. Nadat we ons in het hotel hadden geïnstalleerd wandelden we naar restaurant Outback, onze vaste zaterdagavond-stek, voor ons allerlaatste bezoek. Bij ons vertrek namen we dan ook afscheid van barman Mark en een paar andere personeelsleden die ons de afgelopen jaren iedere zaterdagavond hebben bediend. Voor ons geen ijskouwe San Mig Light van de tap meer op zaterdagavond, en ook geen “Thunder from Down Under” toetje.

Terug in het hotel wilden we nog voor een afzakkertje naar de bar maar die bleek gesloten vanwege de tyfoon. Logisch, want die bar is op een open terras op de zestiende verdieping en dat is niet echt gezellig als het hard regent, en hoewel het omdat moment droog was was de bar uit voorzorg toch dicht. We moesten dus ons afzakkertje nemen in de lounge en ik kon het niet laten, ik ging voor de cocktail van de week: een non-alcoholische smoothie met als hoofd-ingredient pindakaas…

Het zat er wat het werk betreft vandaag voor mij op, want hoewel we pas volgende week woensdag naar Nederland vertrekken was dit mijn laatste echte werkdag op kantoor. Morgen is het een nationale feestdag en heb ik dus vrij, en zaterdag komen de verhuizers om te beginnen met het inpakken van onze spullen. De verwachting is dat ze ook maandag en dinsdag nog bezig zullen zijn en er wordt verwacht dat we bij het inpakken aanwezig zijn. Daarna ga ik woensdag alleen nog naar kantoor om al mijn spullen, zoals mijn laptop en mijn sim-kaart, in te leveren en natuurlijk om afscheid te nemen van iedereen.

Vandaag stond overigens ook al weer in het teken van afscheid nemen. Ik heb de laatste twee overgebleven leden van mijn team meegenomen voor een afscheidslunch in restaurant “Tony Roma” in het Alabang Town Center, waarbij ik me weer eens heb verbaasd hoeveel twee van die kleine Filipina’s zo’n vracht eten kunnen verstouwen.

Riet had ook een afscheidslunch van Outpost, de vereniging van Shell vrouwen. Er was een groot gezelschap op komen dagen, het enige probleem voor Riet was zoals gewoonlijk dat iedereen weer met iedereen op de foto moest en dat betekent zoveel mogelijk lachen naar het vogeltje en dat is nou eenmaal niet bepaald Riet’s favoriete hobby. De eerste foto’s stonden ook al weer snel op Facebook en Riet staat er hier en daar zowaar nog best goed op (al vind ze natuurlijk zelf weer van niet).

Het niet meer hebben van een auto blijkt al meteen erg lastig, we moesten vandaag duidelijk wennen aan dat geregel van die auto’s met chauffeur. Ik had gisteren een lijstje ingediend bij onze afdeling transport van alle ritjes die we voor vandaag hadden gepland, maar ik was de lunch in het Alabang Town Center vergeten en toen ik daarvoor om vervoer vroeg begonnen ze zoals ik al had verwacht moeilijk te doen omdat het niet een dag van tevoren was aangevraagd.

Riet had ook een probleem want ze had voor het vervoer na haar afscheidslunch wel de straat maar niet het huisnummer doorgegeven. Dat plus het feit dat de chauffeur duidelijk niet de weg wist in onze Village maakte dat ze bijna te laat thuis was voor de inspectie van ons huis. Meneer Santiago, de eigenaar, kwam samen met een vertegenwoordiger van ons bedrijf en iemand van het vervoersbedrijf Asian Tigers controleren of we alles netjes achter gingen laten. Meneer Santiago vond het duidelijk allemaal onzin want zoals hij zei, hij wist allang dat alles prima in orde was. Hij toonde weinig geduld met de beide dames en veegde een paar pietluttige dingetjes resoluut van de tafel, waarna de juffrouw van Asian Tigers van ellende geen woord meer kon uitbrengen. Wij kregen onze verhuisvergunning en een uitnodiging van Meneer Santiago om aanstaande dinsdag met hem en zijn vrouw te dineren.

Vanavond was de maandelijkse borrel van Outpost, vanwege ons afscheid hadden ze die een week naar voren geschoven zodat wij er bij konden zijn. Zoals gewoonlijk was de borrel op het buitenterras van cafe Draft waar het druk en gezellig was. Het enige minpuntje was eigenlijk dat halverwege de avond eindelijk gebeurde waar het vanaf het middaguur al naar uit had gezien, het begon te stortregenen. Op het overdekte terras hadden we daar weinig last van maar we moesten natuurlijk ook nog naar huis. We waren komen lopen en hadden weliswaar paraplu’s meegenomen maar we waren toch blij dat Edward en Hilde aanboden om ons met de auto thuis af te zetten.

Al met al was het een behoorlijk drukke dag geweest waarbij Riet en Estela tussen de bedrijven door alvast waren begonnen met het leegruimen van de kasten. Ikzelf ben vanmiddag op de valreep nog even langs de tandarts geweest om de twee kronen te laten plaatsen waar vorige week het voorbereidende werk voor was gedaan. En daarmee staat mijn totaal aan neptanden nu op tien…

Vanmorgen om half tien kwam er een vrachtwagentje voorrijden om onze beide katten Abby en Monster op te halen voor het transport naar Nederland.

Om er zeker van te zijn dat we ze niet zouden hoeven te zoeken hadden we ze al sinds gisteravond binnengehouden, en dat was voor de beide dames toch blijkbaar een teken dat er iets bijzonders zou gaan gebeuren want ze waren allebei nogal onrustig. Riet had ze zelfs op een gegeven moment in onze slaapkamer opgesloten omdat ze voortdurend probeerden naar buiten te glippen.

Maar toen kwam dan toch het moment waarop ze allebei in de gereed staande kooien moesten en dat ging onder een luid gejammer van allebei, en met name arme Monster, die toch al zo schrikachtig is, zat te beven als een rietje. Riet had het even te kwaad toen ze werden ingeladen maar gelukkig waren de beide begeleiders duidelijk ervaren en ze probeerden dan ook zoveel mogelijk de beestjes op hun gemak te stellen. Het zou een lange dag voor worden voor Abby en Monster want het vliegtuig vertrok pas om kwart voor acht vanavond.

Toch was er ook nu weer een probleem wat gelukkig snel opgelost kon worden. Bij controle van de kooien vroegen de begeleiders waar de dispensers waren voor water en eten. Ja, die hadden we dus niet want alweer had niemand ons verteld dat die nodig waren. Het zou een voorwaarde van de luchtvaartmaatschappij zijn maar toen Riet later op de website zocht kon ze er helemaal niets over vinden. Gelukkig waren de begeleiders bereid om ze onderweg zelf nog even gauw te kopen en het kon dus geregeld worden met het meegeven van het benodigde geld.

Met Abby en Monster onderweg is voor ons het belangrijkste punt op onze actie-lijst afgehandeld, en sinds vanmiddag kunnen we nog een punt afstrepen en dat is het verkopen van onze auto. Daniel is vanmiddag vanuit Makati naar ons kantoor gekomen waar we allebei het verplichte register hebben getekend en de koopovereenkomst is daarmee nu genotariseerd. De auto is nu dus officieel verkocht, we hebben het geld al binnen (in euro’s op onze Nederlandse rekening!) en morgen ga ik met Lito naar Makati om daar de auto aan Daniel te overhandigen.

We hoefden niet eens tot vandaag te wachten want gisteravond kwam er al een berichtje binnen van Daniel dat hij onze auto wil kopen. We moesten nog wel wat heen en weer mailen om tot een overeenkomst te komen over de prijs maar uiteindelijk zijn we er uit gekomen.

Een pak van ons hart dat er nu weer een obstakel uit de weg is en er zit voor ons nog een groot voordeel aan deze deel. Aangezien Daniel nu nog in Duitsland woont vroeg hij of hij het overeengekomen bedrag vanuit Duitsland in Euro’s naar ons kon overmaken. Dat is voor ons allebei heel erg gunstig want nu hoeven we geen rekening te houden met de valutaverschillen en het scheelt ons de rompslomp om met een heleboel contant geld naar Nederland te reizen.

Het enige is nu nog dat ik moet zien uit te vissen hoe we de auto overgeschreven krijgen naar de nieuwe eigenaar. Dat zal ongetwijfeld weer een hoofdpijn-dossier gaan worden, temeer omdat Daniel aanstaande donderdag al weer terug reist naar Duitsland en dan moet dus alles rond zijn. Hopelijk gaat dat nog lukken, we willen zelf als het kan de auto ook voor het weekend overgedragen hebben want zaterdag komen de verhuizers.

Vanavond zijn we voor de laatste keer bij restaurant Appenzeller wezen eten. De laatste tijd kwamen we er wel wat minder omdat het toch eigenlijk een beetje uit de loop is maar we vonden dat we niet weg konden gaan zonder een laatste bezoek aan dit restaurant wat toch in de afgelopen vier jaar tot onze “vaste stekken” behoorde.

We troffen er mijn collega Ian aan die ik al maanden niet gezien heb omdat hij normaal gesproken offshore werkt en het was leuk om hem te zien want nu konden we tenminste afscheid nemen, wat anders waarschijnlijk niet meer mogelijk was geweest. Ian gaat ook het project verlaten maar twee weken na ons. Hij heeft dan twee weken langer op het project gewerkt dan ik want we stapten samen vijf jaar geleden de receptie van het Shell kantoor in Kuala Lumpur binnen voor onze eerste werkdag. Nou ja, “binnenstappen” is eigenlijk niet het juiste woord want we hebben eerst samen tien minuten op de deur staan bonzen. De receptie had allang open moeten zijn maar was nog gesloten want de receptioniste had zich verslapen…

Vandaag stonden er twee acties op het programma voor onze verhuizing. Voor mijn was er een bezoek aan de bank voor het opzeggen van onze bankrekening en credit cards en Riet moest vandaag thuis blijven want er zou iemand langs komen om een inspectie te doen van de huidige staat van het huis.

Wij hebben onze lopende rekening bij de Standard Chartered Bank, niet omdat we die zelf gekozen hebben maar omdat dat verplicht is voor alle werknemers van ons bedrijf. Deze van oorsprong Engelse bank opereert over de hele wereld maar zit hoofdzakelijk in Zuid-Oost Azië.

En net als met al het andere wat geregeld moet worden hebben we met deze bank ook een probleempje want onze afdeling Personeelszaken wil dat we onze rekening nog minstens drie maanden na ons vertrek open houden. Dat moet omdat er nog steeds bepaalde betalingen zullen plaatsvinden nadat we zijn vertrokken. Kan dat niet dan niet naar je Nederlandse rekening lijkt een voor de hand liggende vraag maar dat is blijkbaar te moeilijk.

Aangekomen bij de bank dacht ik, laat ik eerst maar eens over die credit cards beginnen want dat lijkt me het makkelijkst. “Unfortunately Sir, dat doen wij niet, daarvoor moet U de hotline van de credit card maatschappij bellen”. Oh, dat moet ik dus allemaal zelf doen? “Unfortunately, ja Sir”. Goed, dan maar over het afsluiten van onze bankrekening, dat willen we graag gedaan hebben drie maanden na ons vertrek. “Unfortunately Sir, dat kan niet. Een rekening kan niet vanuit het buitenland worden gesloten”. Oh, mooi is dat, kan ik dan die rekening gewoon leeg halen zodat hij na pakweg een jaar zelf vervalt? “Unfortunately Sir, een rekening kan niet helemaal leeg gehaald worden, er moet altijd iets op blijven staan”. Dus ik kan niet eens mijn rekening zelf leeg halen? “Unfortunately, nee Sir”.

Ik kreeg wel een paar formulieren mee waarmee ik de rekening kon laten afsluiten door een gemachtigde. Kan ik die formulieren dan niet gewoon opsturen? “Unfortunately, nee Sir. Ze moeten persoonlijk worden overhandigd”. Nijdig stopte ik de formulieren in mijn tas. “Kunnen we nog iets anders voor U doen, Sir?”. Dit was de kat op het spek. “Unfortunately, nee”, zei ik…

Riet verging het niet veel beter vandaag, die was de hele dag thuis gebleven vanwege die inspectie. En je raadt het al, er is niemand komen opdagen.

En weer een dag met hindernissen en tegenslagen, maar gelukkig zijn er ook een paar positieve dingen te melden. We beginnen zo langzamerhand allebei last te krijgen van slechte nachtrust, iets wat we nog niet eerder met een aanstaande internationale verhuizing hebben meegemaakt terwijl dit alles bij elkaar opgeteld toch al de vijfde keer is dat we met zo’n gebeuren te maken hebben.

Het goede nieuws is dat het huurconflict met onze huisbaas opgelost lijkt. Ook hier was het verhuisbedrijf, wat hier blijkbaar ook een rol in speelt, weer de schuldige door een vereist document veel te laat op te leveren en vandaar dat onze huur nog steeds niet was overgemaakt. Het vertrouwen in dat bedrijf schijnt in het algemeen steeds verder af te nemen merkte ik toen ik met de mevrouw van Personeelszaken sprak vanmorgen, lekker bemoedigend!

Deze keer is er slecht nieuws ten aanzien van de verkoop van onze auto. We dachten een paar potentiële kopers te hebben maar die hebben nu op één na allemaal afgehaakt. Een collegaatje schrok van de prijs (die toch echt niet hoog is voor zo’n auto, wat had je dan verwacht?), maar achteraf blijkt dat die niet eens een rijbewijs heeft dus dat was toch niks geworden. Mijn instructeur op de sportschool had een “zekere” kandidaat, die vond de prijs heel aantrekkelijk, maar toen ik de afgelopen dagen steeds meer vragen kreeg in de trant van “Wat voor model was het ook al weer?” wist ik al dat ook dit een doodlopende straat was.

Er is nu nog één kandidaat over (alle potentiële kopers die zwaar onder de vraagprijs bieden niet meegerekend) en dat is een Duitse meneer die naar Manila gaat verhuizen. We hadden een afspraak voor vandaag maar die is op het laatste moment verzet naar vrijdag of zaterdag, dus dat wordt weer even afwachten. Ondertussen wordt het wel kort dag want eind volgende week moet de auto in principe weg zijn.

Er leek goed nieuws ten aanzien van het transport van onze katten, alle benodigde papieren zijn vanmiddag ingeleverd en ik hoopte dat daarmee eindelijk de boel in beweging zou worden gezet.

Te vroeg gejuicht weer, want laat in de middag kreeg ik een verzoek om een “gecertificeerde” versie van de hondsdolheidstest toe te sturen, en die hebben we niet. Het laboratorium in Nederland wat die testen heeft gedaan heeft ons de uitslagen per email toegestuurd (want zo gaat dat in een beschaafd land) en ik zou niet weten hoe ik die moet laten “certificeren”. Gek genoeg kwam het verzoek niet van de Filipijnse kant maar van het ontvangende bedrijf in Nederland. Ik ga morgen maar vragen wat er precies met het verzoek bedoeld wordt en dan wachten we maar weer af wat het antwoord zal zijn.

Tenslotte nog onze Blueray speler, gisteravond dachten we dat het apparaat toch maar besloten had om een enkele reis vuilnisbak op te schorten aangezien het de hele avond normaal functioneerde, vanavond was het echter weer bal. Het ding schakelde zich voortdurend uit en weer aan onder het afspelen, soms meteen en soms na een paar minuten. En ik was vanmorgen nog blij dat het nog gelukt was om de gisteren bestelde nieuwe Blueray speler af te bestellen omdat ik dacht dat het probleem was opgelost…

Ik ga toch besluiten met goed nieuws, de decoder van de kabel tv heeft ook spontaan besloten weer te gaan functioneren en die doet het weer als vanouds. Jippie.

Een van de eerste bezienswaardigheden die ik zag toen ik voor de allereerste keer in Manila aankwam in oktober 2010 was het Villamor Airforce Museum. Dat kon bijna niet missen want het is gevestigd op de luchthaven, precies op de plek waar de belangrijkste toegangswegen op het gebied rond de luchthaven uitkomen. En uiteraard dacht ik toen al meteen bij mezelf, “Daar moet ik beslist een kijkje gaan nemen!”.

Om de een of andere reden kwam het er maar niet van, ondanks dat ik er iedere keer als ik van of naar de luchthaven langs kwam. Ik dacht wel iedere keer, “Daar moet ik nou toch echt gauw eens een kijkje gaan nemen!”. Maar het ging al net als met het Luchtmacht Museum in Kuala Lumpur, het hele jaar dat we daar woonden zou ik er naar toe gaan en dat gebeurde uiteindelijk pas een week of drie voor ons vertrek daar.

Maar vandaag was dan toch eindelijk de dag! Lito bracht me vanmorgen naar het museum wat ligt naast de hoofdingang van het militaire deel van de luchthaven NAIA, wat Villamor Airforce Base heet. Aangekomen leek het even bedrieglijk rustig maar dat bleek niet zo te zijn, er kwamen gelijk met mij vijf legertrucks met kadetten aan die vanwege een of andere herdenking het museum kwamen bezoeken.

Gelukkig zag ik al snel dat de rondleiding voor de militairen een soort van snelbezoek zou worden dus ik besloot toch maar te blijven en een kaartje te kopen. Voor de toegangsprijs hoef je het beslist niet te laten want die was maar twintig pesos (ongeveer veertig cent), maar daarbij werd ik nog bijna besodemieterd ook.

De kaartjes moesten uit een kantoortje worden gehaald en de jongeman die mij het kaartje overhandigde zei dat het twintig pesos was. Toen ik die tevoorschijn haalde zei hij opeens, “Sorry Sir, it is hundred-twenty”. Ook goed dacht ik (ik vond twintig pesos al verbijsterend goedkoop) en haalde een biljet van honderd pesos tevoorschijn. Toen kwam er net iemand anders van het museum aanlopen met nog een paar kaartjes voor vier andere bezoekers en snel zei de jongeman die mij hielp dat hij zich vergist had en dat het toch twintig pesos was. Die had dus gedacht om mij honderd pesos extra te betalen en die gauw in zijn eigen zak te steken als niet net zijn collega (ik denk zijn baas) was aan komen lopen…

Ach, je went aan alles en ik kon er nog wel om lachen. Het museum zelf was in ieder geval meer dan de moeite waard, ruim en overzichtelijk opgezet met een hele fraaie collectie. Alleen moet me hetzelfde van het hart als in Kuala Lumpur, er moet hoognodig wat aan de buiten staande vliegtuigen worden gedaan want als dat niet snel gebeurd dan vallen ze straks uit elkaar. En mensen, dat is toch zonde van die prachtige historische vliegtuigen?

Nu we gaan vertrekken moeten Estela en Lito weer een nieuwe betrekking zien te vinden en wij hebben ze beloofd dat we ons best gaan doen om daarbij te helpen. Daarom hebben we gisteravond personeelsadvertenties opgesteld voor allebei die we geplaatst hebben op een Facebook pagina voor Expats. Het resultaat was met name voor Estela overweldigend want Riet kreeg vandaag niet minder dan twaalf verzoeken om informatie binnen en Estela zelf ook nog eens vijf!

Sommige van die verzoeken hebben zelfs al tot sollicitatiegesprekken geleid waarvan de eerste meteen vandaag al in Makati. Er staan voor morgen en overmorgen ook nog eens gesprekken op de agenda en het ziet er naar uit dat Estela zich eerder druk hoeft te maken over welke aanbieding ze zal gaan accepteren dan of ze wel een nieuwe baan zal vinden.

Ze hoopt zelf op een van de aanbiedingen voor een baan in Makati, want dat is qua afstand tot haar huis heel erg gunstig. Estela woont namelijk ten opzichte van ons helemaal aan de andere kant van Manila in het stadsdeel Caloocan, en dat is zo’n tweeëndertig kilometer bij ons vandaan.

En om dat even in perspectief te zetten, dat is ongeveer de afstand van Rijnsburg naar Delft.

Goede berichten dus voor Estela, voor Lito loopt het minder hard maar toch heeft ook hij al een aanbieding gehad. Hij is er alleen niet zo gelukkig mee want ten opzichte van ons gaat hij er enigszins op achteruit. Dat heeft alles te maken met het feit dat het tegenwoordig niet meer verplicht is om pensioen en ziektekosten te betalen voor chauffeurs, en daarnaast krijgt Lito bij ons een wekelijkse vergoeding voor eten en dat is ook niet verplicht. Hij zou dus geen ziektekosten verzekering meer hebben of dat zelf moeten betalen, zelf zijn eten betalen en het extraatje uit de pensioenpot is hij ook kwijt.

Dat laatste moet ik even uitleggen. Het is op de Filipijnen mogelijk om ingelegd pensioengeld te “lenen” uit het pensioenfonds en we weten dat Lito daar gebruik van maakt. Om je pensioen te behouden moet dat geld natuurlijk terug betaald worden (het wordt tenslotte gezien als een lening) maar dat doet niemand. Het wordt gewoon gezien als een extraatje en dat er dan later geen pensioen meer is om uit te betalen is voor later zorg. Estela is wat dat aangaat een stuk slimmer want die maakt geen gebruik van deze “leen” regeling en zij heeft dus later wel een pensioen.

Maar goed, het lijkt er dus op dat in ieder geval Estela zo goed als zeker is van een nieuwe baan en daar zijn wij ook heel blij mee. En er was ook nog meer goed nieuws, we hebben een kandidaat-koper voor onze auto en als dat doorgaat is dat nog eens een zorg minder.

Zolang we hier wonen bellen we regelmatig via de huistelefoon naar Nederland. Dat gaat vrijwel altijd zonder problemen, alleen als we hier heel veel regen hebben of een tyfoon dan wil het telefoonnet er nog wel eens uit liggen maar over het algemeen hebben we over de beschikbaarheid niet te klagen.

Waar we altijd wel wat over te klagen hadden was de kwaliteit van de verbinding, want die was wel eens zo slecht dat we maar ophingen om een nieuwe poging te doen. Het probleem was vrijwel altijd hetzelfde, een heleboel gekraak op de lijn, al was het de enige keer erger dan de andere keer. Soms hielp ophangen en opnieuw proberen inderdaad voor een wat betere lijn, al was het gekraak eigenlijk nooit helemaal weg.

Begin vorige week hadden we helemaal geen verbinding meer, maar we dachten in eerste instantie dat het door de zware regenval kwam. Toen de verbinding op de derde dag nog niet terug was hebben we het telefoonbedrijf maar eens gebeld. En hoewel we er weinig vertrouwen in hadden (we kregen via een computergestuurd menu een “reparatienummer” zonder echt iemand gesproken te hebben) stond er afgelopen zaterdagochtend toch een monteur op de stoep.

En wat bleek, in het verdeelkastje wat op een lantaarnpaal voor ons huis zit en waar onze telefoonlijn aan het net gekoppeld zit was het mis. Volgens de monteur was de draad doorgesneden of in ieder geval helemaal los geraakt. Hij verhielp het probleem en meteen hadden we niet alleen weer een werkende telefoon maar bij de eerste telefoontjes bleek ook nog eens dat de geluidskwaliteit stukken beter was. Sterker nog, het gekraak was helemaal weg! Probleem opgelost dus. Alleen wel jammer dat we nu net over een paar weken weggaan…

De foto van vandaag heeft niks met de telefoon te maken, die heb ik gemaakt met mijn iPhone toen we vanavond rond zonsondergang naar het Alabang Town Center wandelden.

Af en toe vraag je je wel eens af of mensen nu eigenlijk wel naar je luisteren als je iets vertelt. Vandaag had ik weer zo’n mooi voorbeeld van hoe de misverstanden in de wereld komen, en zoals ik een paar dagen geleden al vertelde heb ik die liever niet ten aanzien van ons verhuizingsproces want als er eenmaal iets fout in “het systeem” staat dan krijg je dat moeilijk gecorrigeerd.

Vorige week tijdens het eerste gesprek met de mensen die ons gaan begeleiden tijdens onze verhuizing naar Nederland heb ik aangegeven dat we ons huis in Nederland hebben aangehouden en dat we daar gelijk weer intrekken. Er hoeven voor ons dus geen regelingen te worden getroffen voor tijdelijke huisvesting.

Krijg ik vandaag een mailtje vanuit Nederland waarin staat dat aangezien we bij aankomst in tijdelijke huisvesting in Den Haag zullen verblijven, en dat we ons bij de Immigratiedienst van de gemeente Den Haag dienen te melden na aankomst om ons opnieuw te laten inschrijven. Uiteraard heb ik meteen antwoord terug gestuurd dat de situatie anders is en dat ik dat duidelijk tijdens het gesprek had verteld, maar ik ben benieuwd of dit ook weer zo’n hardnekkige fout gaat worden.

Over misverstanden gesproken, op het gebouw wat in aanbouw is vlak achter ons kantoor staat een geel object waarover geen enkel misverstand kan bestaan…

Nog niet zo lang geleden stond er in Nederland iemand voor een volle zaal te schreeuwen dat er minder buitenlanders in Nederland zouden moeten zijn. Als dat hier geschreeuwd zou worden dan zou ik me behoorlijk aangesproken voelen maar ik denk niet dat zoiets hier ook gauw zou gebeuren, integendeel denk ik.

Nou is de situatie hier totaal anders en niet te vergelijken, dat is natuurlijk zo, want de vele buitenlanders op de Filipijnen (de “toeristen” die hier alleen naar toe komen voor seksueel vermaak even daargelaten) zorgen over het algemeen juist voor een goeie bron van inkomsten voor de lokale bevolking. Ze brengen geld in het laatje en niet zelden werkgelegenheid.

Dat is zeker hier in Alabang het geval waar de toch wel duurdere winkels en de restaurants in het Alabang Town Center het niet alleen moeten hebben van de rijke Filipino’s maar ook van de talrijke buitenlanders. Veel van die buitenlanders zoals wij werken hier en dat is goed voor de zaken. Tot voor kort waren de restaurants dan ook goed gevuld en de winkels deden goede zaken. Zo goed zelfs dat de zaken zich gingen uitbreiden naar nieuwe plekken zoals het tegenover het Alabang Town Center gelegen Molito.

Maar helaas, er lijkt toch een kentering in de voorspoed te zijn gekomen want we zien regelmatig dat zaken gesloten worden, met name restaurants waar veel buitenlanders kwamen gaan op dit moment veelvuldig op de fles. En daar is een goeie verklaring voor want het lijkt erop of het aantal buitenlanders drastisch aan het afnemen is in deze wijk.

Desondanks is Molito op dit moment nog driftig aan het uitbreiden maar waarvoor snapt eigenlijk niemand want nu al staan er diverse panden leeg en sommige al heel lang.

De oorzaak voor het vertrek van met name de werkende buitenlanders is simpelweg omdat er geen werk meer is. Ons project is over een maand zo goed als klaar en dat betekent dat alle buitenlanders die ervoor werkten, inclusief wijzelf, naar elders vertrekken. Dat zijn er al een paar honderd en daar blijft het niet bij want de komkommertijd in de olie-industrie heeft ook grote gevolgen voor hier gevestigde bedrijven die diensten verlenen in die industrie zoals bijvoorbeeld Fluor en Schlumberger.

Je ziet het ook in onze wijk, steeds meer huizen die aan buitenlanders waren verhuurd staan leeg, en sommige al langdurig. Een van de huizen die aan onze tuin grenst staat bijvoorbeeld al meer dan een jaar leeg en dat kan toch geen goed nieuws zijn voor de eigenaar. Het neveneffect van dit alles is natuurlijk de werkgelegenheid voor de lokale bevolking want kijk maar naar ons, wij hebben met ons tweetjes al vier mensen in dienst en dat is voor vrijwel alle buitenlandse gezinnen hier zo ongeveer het minimum.

Wij gaan in ieder geval ons best doen voor met name Lito en Estela, al zal het niet meevallen gezien het aantal advertenties waarin personeel wordt aangeboden door vertrekkende gezinnen. Voor Estela hebben we haar agent al benaderd en die is ervan overtuigd dat ze snel weer een baan zal vinden. En Lito komt ook wel goed terecht gezien zijn goede referenties, want hij heeft nu bij elkaar zeven achtereenvolgende jaren voor iemand van Shell gewerkt. En geloof het of niet, dat geldt hier als een goeie referentie…

De regen van gisteravond is vannacht voorbij getrokken en vanmorgen was het zonnetje er weer. Voor alle zekerheid heb ik toch vanmorgen de weerberichten maar even nagekeken maar er is geen tyfoon in aantocht. Er ligt wel een zware tyfoon boven de Stille Oceaan maar die beweegt zich op dit moment naar Japan, niets voor ons dus om ons zorgen over te maken.

Vanmiddag had ik de eerste telefonische vergadering met een aantal mensen die onze verhuizing naar Nederland gaan begeleiden. Ik kreeg een heleboel informatie te verwerken die gelukkig niet allemaal rauw op mijn dak kwam vallen want we hebben tenslotte al een paar keer eerder het proces doorgemaakt van een internationale verhuizing. Veel was dus al bekend en omdat we terug gaan naar ons thuisland waar we bovendien nog een huis hebben waar we direct in trekken is het met name bij aankomst allemaal relatief eenvoudig.

Een beetje teleurstellend was wel dat het eerdere bericht dat de overtocht voor onze katten geregeld zou worden niet bleek te kloppen. We moeten daar helemaal zelf voor gaan zorgen, op zijn best kunnen we wat advies krijgen van het verhuisbedrijf hier maar verder regelen die blijkbaar niets. We besloten dat advies niet af te wachten en via een vraag op de Facebook pagina voor Expats in Manila en een telefoontje naar KLM Cargo kregen we vanavond nog diverse adviezen die overigens allemaal op hetzelfde neerkwamen, je kunt zoiets niet zelf regelen maar het moet via een agent. Via het Internet vonden we al snel een aantal agenten en er is al een email onderweg naar een van de door KLM Cargo aanbevolen bedrijven.

Verder is de terugvlucht voor Riet inmiddels geboekt, ze vertrekt laat in de avond van de zesentwintigste augustus naar Nederland en komt dan de volgende middag, de zevenentwintigste augustus dus, in Nederland aan. Uiteraard ga ik proberen dezelfde vluchten te regelen maar ik ben daarvoor afhankelijk van mijn Transfer Coördinator want mijn terugreis moet via het bedrijf geboekt worden als onderdeel van mijn repatriëring. Ik ga dus wel een aanvraag indienen voor dezelfde vluchten maar ik moet nog even afwachten of dat gaat lukken.

Intussen werk ik me ook door de vele formulieren heen die moeten worden ingevuld, op zich allemaal niet moeilijk maar wel een hoop werk. Het doorlezen van allerlei papieren met richtlijnen en adviezen kost ook nogal wat tijd want ook dat is een behoorlijke stapel aan het worden. We moeten ook al beslissingen gaan nemen over het eind van ons verblijf hier, want als onze spullen gepakt zijn gaan we de laatste dagen in een hotel. We mogen ook nog veertien dagen een auto huren dus we hoeven niet tot het laatste moment te wachten met het verkopen van onze auto.

Er zijn ook dergelijke regelingen bij aankomst in Nederland maar Riet wil beslist meteen in haar eigen huis. Jammer hoor, een paar daagjes Kurhaus op kosten van de baas had mij persoonlijk nog wel even leuk geleken…

Afgelopen maandag heb ik eindelijk contact gehad met onze transfer coördinator, de persoon die onze verhuizing naar Nederland moet gaan coördineren. Dit soort werk wordt tegenwoordig allemaal gedaan vanuit Krakow in Polen en de persoon in kwestie is dan ook een vriendelijke Poolse jongedame. Behalve een kort telefoontje ter kennismaking kreeg ik ook een heel pakket aan formulieren toegestuurd die ik moet invullen of doornemen.

De eerste vraag die ik stelde was natuurlijk over onze katten, hoe dat geregeld gaat worden. Het blijkt dat we zelf voor de vervoerskosten opdraaien, waar we al op hadden gerekend en wat dus geen enkel probleem is, maar het vervoer gaat geregeld worden door het verhuisbedrijf. Dat is gunstig want nu hoeven we zelf niet overal achteraan wat een heleboel uitzoekwerk scheelt.

Nog iets wat we zelf moeten gaan regelen is de terugreis van Riet want officieel woont zij hier niet. Dat klinkt misschien een beetje raar maar het gaat om een administratief foefje waarbij Riet officieel in Nederland woont en af en toe over komt in plaats van dat ze hier permanent verblijft. Dat foefje, wat niet overal werkt maar toevallig wel op de Filipijnen, levert een flink financieel voordeel op terwijl Riet toch gewoon al die tijd hier heeft gewoond want volgens die constructie is ze gewoon langdurig op bezoek. Het enige nadeel voor ons van die constructie is dat we zelf moeten opdraaien voor de kosten van Riet’s terugreis, maar die kosten vallen in het niet bij het voordeel wat we ervan hebben gehad.

Ik heb ook een bericht gehad van nog iemand uit Polen die zich onze “Cluster Advisor” noemt, en hoewel ik geen flauw idee heb wat dat inhoudt schijnt het iemand te zijn die ons gaat begeleiden bij onze terugkeer in Nederland. Er moet namelijk het een en ander veranderd worden ten aanzien van onze ziektekostenverzekering, mijn pensioen en nog wat van die zaken die het bedrijf weliswaar regelt maar wat allemaal weer omgezet moet gaan worden van Internationaal naar gewoon Nederlands.

Het proces is dus eindelijk in gang gezet, het wachten is alleen nog op het verhuisbedrijf hier in Manila, wat overigens luistert naar de kleurrijke naam “Asian Tigers”…

Hoewel de regen nu is gestopt heeft de overvloedige hoeveelheid hemelwater in grote delen van Luzon flinke problemen veroorzaakt. Volgens de kranten staan er minstens honderdnegentig dorpen onder water en op sommige in lager gelegen delen staat het water op de doorgaande wegen tot meer dan een meter hoog.

De overstromingen worden grotendeels veroorzaakt doordat rivieren buiten hun oevers zijn getreden. In een van de rivieren, die in het stadje Dagupan uitmondt in de Golf van Lingayen, is het waterpeil bijna drie meter boven de normale waterstand en is nog steeds stijgend.

Zoals gewoonlijk hebben de overstromingen ook al weer mensenlevens gekost, er zijn al minstens vier mensen omgekomen door verdrinking of door modderstromen (waaronder een zes maanden oude baby).

Er zijn geen tyfoons in aantocht op dit moment maar er worden wel weer moeson regens verwacht, met als gevolg nog meer ellende voor de laaggelegen gebieden.

Het enige goede nieuws uit de getroffen gebieden is dat een aantal belangrijke wegen van en naar de belangrijkste stad Baguio weer open zijn.

Op de foto hiernaast zie je een marktkoopvrouw die met haar handel in enkeldiep water zit.