Onze beide katten Abby en Monster moesten voordat ze naar Nederland kunnen nog een vaccinatie krijgen tegen hondsdolheid. Dat moet minimaal twee weken voor vertrek gebeuren en in eerste instantie was de afspraak dus gemaakt voor begin augustus maar de dierenarts vond het verstandiger om dat tijdstip wat te vervroegen. Katten kunnen blijkbaar tot een week of vier erna last van die vaccinaties krijgen en het zo heel vervelend zijn als dat tijdens de reis zou gebeuren.
Riet had daarom een afspraak gemaakt voor afgelopen dinsdag maar dat ging niet door want Monster bleek onvindbaar. We hebben al langere tijd het idee dat die ergens een volledige baan heeft want ze verdwijnt wel meer vroeg in de ochtend om vervolgens tegen het eind van de middag pas weer op te duiken. Dat gebeurde dinsdag ook dus ging Riet voor een tweede poging gisteren.
We hadden Estela al verteld alle deuren dicht te houden maar toe Riet even een deur open deed om er zelf doorheen te gaan glipte Monster toch naar buiten om weer tot het eind van de middag te verdwijnen. En ze zal best uit de buurt geweest zijn want haar belletje was nergens te horen en rammelen met etensbakken en zelfs lokken met haar favoriete snoepjes werkte niet, en toen ze eindelijk weer tevoorschijn kwam was het te laat om nog naar de dierenkliniek te gaan.
Er zat dus niets anders op dan vanmorgen een derde poging te wagen, en zowaar lukte het deze keer om de beide katten binnen te houden. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat alles verder vlot verliep, want aangekomen bij de dierenkliniek even na negenen trof Riet alleen de schoonmaker aan.
“Jullie gaan toch om negen uur open?” vroeg ze, en kreeg als antwoord dat zowel de dokter als zijn assistente te laat waren. De dokter dook pas tegen half tien om en de assistente kwam pas om kwart voor tien.
De katten vonden de vaccinaties trouwen niet bijster plezierig. Ze jankten aan één stuk door en eenmaal thuis gekomen doken ze allebei weg om vrijwel de hele dag niet meer voor het voetlicht te komen.
Monster heeft zowat de hele dag in de kast achter de kluis gelegen, opgerold als een balletje met haar staart tussen haar poten. Pas tegen de avond werden ze allebei weer een beetje normaal.
Nou nog twee kooien waarmee ze in het vliegtuig mogen en dan natuurlijk de overtocht zelf nog regelen…
De vuilniswagens rijden overigens vrijwel elke dag. Het eigenlijk meer vrachtwagens met een open bak waarin de vuilnismannen rond lopen te springen.
Nou hoeft niet iedereen meteen ongerust te worden, want voorspellingen komen lang niet altijd uit en de hele berichtgeving is eigenlijk gebaseerd op het feit dat het statistisch gezien tijd is. Dat zegt op zich helemaal niks want statistisch gezien moet de Taal Vulkaan iedere tien jaar uitbarsten en die is ook al vier jaar over tijd.
Deze week stond er in alle kranten, niet alleen hier maar over de hele wereld, een foto die was gemaakt door een Filipijnse studente. Ze zag ’s avonds laat een dakloos jongetje die op een soortement van tafeltje naast een McDonalds in het licht vanuit het frestaurant zijn huiswerk zat te maken. Het jongetje heet Daniel Cabrera en elke avond zit hij daar zijn huiswerk te maken. Hij leeft op straat omdat het huis waar hij woonde afbrandde.
Een bezoek aan Nederland betekent vrijwel altijd een “Boys Night Out” uit met mijn ouwe maten Wessel, Nico en Gijs. Ons gezamenlijke verleden gaat terug tot aan de late jaren zeventig en jongerencentrum ’t Mallegat en de gemeenschappelijke factor is muziek. Dat laatste is eigenlijk altijd zo gebleven en we kunnen nog steeds enorm ouwehoeren over onze verschillende voorkeuren.
We proberen al sinds jaren om regelmatig bij elkaar te komen voor wat je technisch gesproken een reünie zou kunnen noemen, en met name in de zomer doen we dat al de nodige jaren op een vaste plek, een strandrestaurant aan de Kattekse Boulevard wat oorspronkelijk “De Westerkim” heette en sinds twee jaar “Surf & Beach”.
Deze gewoonte heb ik na onze verhuizing niet voortgezet, in Maleisië niet en op de Filipijnen ook niet. Het probleem zit hem in het feit dat Aziaten in de bioscoop simpelweg hun kop niet kunnen houden, en mobiele telefoons hebben het probleem nog verergerd want ze vertikken het om die uit te zetten tijdens de film. Voor mij zijn dat absolute showstoppers en daarom ga ik daar in principe niet naar de bioscoop, al moet ik daarbij wel vermelden dat we op de Filipijnen vier filmnetten (in HD) op de kabel hebben.
“Zit U op iemand te wachten?” begon hij. Ik vertelde dat ik wachtte op mijn zoon en schoondochter, waarop hij vertelde dat hij ook een dochter had. Hij vroeg daarop van alles en vertelde over zichzelf, zonder vervelend te worden al verviel hij af en toe in herhalingen. Hij heeft zeker drie keer gevraagd waar ik vandaan kwam, waarop hij dan steevast antwoordde, “Ik kom zelf uit Naaldwijk”. Hij bleek precies zo oud als ik en hij was nog een Feyenoord-supporter ook. Al met al was het eigenlijk best een leuk gesprek en ik kwam zo mooi de lange wachttijd door.
In dit geval ging het om bijvoorbeeld een ouwe monitor die we weliswaar hadden bewaard maar die, afgezien van het feit dat hij vrijwel onbruikbaar is voor nieuwe computers, niet eens meer werkt.
Zo stond er op een van de nu lege slaapkamers nog een meubelstuk wat was aangeschaft door Robin en wat hij had laten staan toen hij het huis uit ging. We wilden het in eerste instantie laten staan maar bij nadere inspectie bleek dat het toch niet meer in zo’n goeie staat was. Vandaag heb ik het gedemonteerd en de losse delen zullen deze week worden afgevoerd.
Het werd ook nog eens makkelijk gemaakt door mijn baas want alle werknemers kregen vorige week een bonus uitgekeerd voor een geslaagd tussenproject. De bonus wordt weliswaar niet in geld uitgekeerd maar mag onder andere besteed worden aan een hotelverblijf en de kosten daarvan mogen dan worden gedeclareerd (voor zover vallend binnen de bonus uiteraard).
De statistiek laat ons verbruik over het afgelopen jaar zien en er valt goed uit op te maken wanneer het hier een “koude” periode is. Relatief gezien natuurlijk want echt koud is het nooit maar in die periode staan er niet meerdere airco’s de hele dag te loeien en hoeven de koelkasten en de waterkoeler waarschijnlijk ook niet zo hard te werken. Luxe-apparaten, inderdaad…
Terwijl ze staan te wachten houden ze wel de deuren goed in de gaten om te zien wie er naar buiten komt zodat ze snel naar de auto kunnen lopen als het hun baas is die naar buiten komt. En ze kennen ook ieders baas, want als ik naar buiten kom en Lito ziet me niet meteen dan wordt hij gegarandeerd door een van de andere chauffeurs die me wel heeft gezien gewaarschuwd dat ik al op de stoep sta.
Pat, Howard en Riet hebben vandaag een bezoekje gebracht aan een nogal bijzondere horeca-gelegenheid, het Cat Café in Manila. Het bijzondere van dit café is dat er allemaal katten los rondlopen en het is dan ook hoofdzakelijk bedoeld voor kattenliefhebbers. Het idee zou wel eens gejat kunnen zijn van Nederland, want het schijnt dat het eerste officiële katten-café in de wereld in Amsterdam is geopend.
Het bezoek was een toppertje, maar dat kan ook niet anders aangezien Pat, Howard en Riet alle drie grote kattenliefhebbers zijn. Er zijn in het café wel een aantal huisregels waar je je als bezoeker aan moet houden.
De nieuwe lichten zijn een enorme verbetering, en niet alleen omdat ze het ook doen maar ook omdat er nu naast de stoplichten tellers zijn geplaatst die aangeven hoe lang het nog duurt voor het stoplicht van kleur gaat veranderen. Dat is erg handig maar ook weer niet altijd positief aangezien sommige automobilisten hun eigen manier hebben van het interpreteren van die getallen.
Verder was het vandaag alweer een broeierig hete dag met veel bewolking.
