Vroeg op vandaag want de taxi zou me al om half zes bij het hotel oppikken. Niet dat dat een probleem was want ik werd om twee uur al wakker van rumoer in de kamer naast me, met schuivende stoelen en luide muziek. Had allemaal te maken met het gebed maar desalniettemin werd ik er wakker van. er was bij het vertrek vanaf het hotel bij mij nog verwarring want er zat nog een collega (die ik overigens niet kende) in het hotel die gelijk met mij naar de luchthaven zou vertrekken. Die was er niet op het moment van vertrek en de chauffeur maakte ook geen aanstalten om te wachten en reed meteen weg nadat ik was ingestapt. Het zal wel goed zijn dacht ik.
Onderweg vielen me de bijzondere lantaarnpalen langs de weg op. Die hebben aan het bovenste stuk allemaal uitsteeksels die eruit zien als bladeren, en als daar in het donker het licht van de lantaarn op valt geeft dat een heel bijzonder effect, zoals je op de foto kunt zien:
Op de luchthaven ging alles vlot door het volledig aparte business class traject voor alle noodzakelijke procedures, decadent maar wel erg handig.
Het eerste daarna was uiteraard een slof Marlboro kopen voor Riet, en daarna zat ik nog een uurtje in de (niet zo heel erg gezellige) lounge totdat het boarden begon. Het toestel waarmee ik vloog had om en om stoelen in de business class, dus de helft van de stoelen stond met de rug in de vliegrichting. Er was zo’n stoel voor me gereserveerd maar bij het inchecken zei de persoon die me hielp dat hij me kon omzetten naar een stoel op de eerste rij, die volgens hem wel in de vliegrichting zou staan. En wat denk je, die stoel stond ook “achteruit”, en ik ben dus achterstevoren naar huis gevlogen…
Na het opstijgen had ik vanuit mijn raampje een mooi uitzicht op The Pearl. Het meest rechtse hoge gebouw in het midden is het hotel waar ik zat, en achteraan zie je de twee donkere torens die als een soort poortwachters aan het begin van het kunstmatige schiereiland staan. De training vond plaats in de rechtse toren.
De rest van de vlucht heb ik weinig uit het raampje gekeken want om films te kijken had ik de luikjes dicht gedaan. Niet dat ik veel heb gemist want er was alleen maar dichte bewolking te zien…
Het was op Schiphol weer een flinke puinhoop bij de bagage-check, waar ik dankzij mijn Business Class ticket gelukkig weinig last van had, op de Surinaamse moeder met drie kinderen na die direct voor me in de rij stond. Die had behalve een volgepakte buggy nog een heleboel andere spullen (voornamelijk speelgoed) bij zich dat ze bakken bleef vullen…
Rond half vijf vanmorgen vertrok onze vlucht vanuit Dubai naar Amsterdam. Er was een kort oponthoud voor vertrek en het taxiën duurde ook tamelijk lang waardoor we al met al pas tegen vijven in de lucht zaten.
Onderweg namen we een kijkje bij een prachtig resort en daarna ook nog bij het fantastische Al Bustan Palace Hotel, een zes-sterren hotel waar ik tijdens een vorig bezoek aan Oman een jaar of veertien geleden ook al eens geweest was met een Shell-collega. Die had toentertijd een schitterende Porsche en we werden toen ook als rijke gasten ontvangen en rondgeleid. Mijn collega zei toen, “Ikzelf kom nergens maar mijn auto komt overal”. Het hotel was overigens niets veranderd, een en al luxe, al kwamen we deze keer niet verder dan de gigantische hal. 
Terug in de stad reden we naar de Country Club, een gelegenheid voor Expats in Oman, en daar was ik veertien jaar geleden ook al een paar keer geweest.
Dat bleek allemaal mee te vallen, ik was redelijk vlot binnen en wachtte het vertrek van vlucht KL678 af in de business lounge.
Aangekomen bij de plek zag ik op mijn telefoon dat de GPS ondanks dat ik data roaming uit had staan gewoon werkt. Dat wist ik eerlijk gezegd niet maar het kwam wel goed van pas want nu kon ik zien dat de cache verstopt was in een boom langs het pad en niet op de plek waar de bank stond. Na enig zoeken vond ik de minuscule tag aan een tak van de boom, een klein zwart cylindertje met daarin een heel klein strookje papier voor de namen wat al helemaal vol was geschreven. Na de cache terug te hebben geplaatst deed ik nog een laatste poging om de derde cache te vinden, maar zonder resultaat; ik denk dat die toch echt weg is.
Wel zag ik bij het zoeken opeens twee slangen opduiken naast het voetpad. Ik stuurde snel een foto naar Stijn, want ik had nog gevraagd of er hier slangen voorkwamen en het antwoord was “Nee”. Oh? En deze dan?
Vlak daarna bereikten we de Highwood Pass, de hoogst gelegen passage in die regio, gelegen op meer dan tweeëntwintig meter hoogte. Daarna daalden we langzaam weer af naar de heuvels en gingen we terug richting Calgary.
Onderweg kwamen we door het plaatsje Diamond View en daar stopten we, in eerste instantie om even een kijkje te nemen bij Cool Hand Luc’s, een winkel die veel weg had van een kringloopwinkel maar dan met de meest onmogelijke rommel, van Superman-pakken tot ouwe bordspellen en DVD’s.
Onderweg begon de lucht begon voor ons uit boven Calgary heel erg donker te kleuren, we stelden ons besluit over het eten dus even uit en bij Stijn en Marianne thuis af te wachten wat het weer zou doen. Bovendien wilde Marianne haar planten in de tuin in veiligheid brengen voor het geval de verwachte onweersbui gepaard zou gaan met hagel. Het begon inderdaad te regenen, maar na een uurtje of twee klaarde het toch weer op. Ik stelde voor om weer naar “1600” te gaan om wat te eten, alleen zouden we wel binnen gaan zitten en mocht Mocha tot haar verdriet dus niet mee.
Verder ging het naar eerst een klein shopping centre wat een beetje een Aziatische sfeer had (heel veel kleine winkeltjes met hoofdzakelijk Indiase en andere Aziatische spullen), en daarna naar het daarnaast gelegen, veel grotere Outlet Centre. Daar hebben we ons kostelijk vermaakt en een prima ijsje gegeten.
Riet hoefde me deze keer niet weg te brengen want ik had weer gekozen om te vliegen met Emirates, dus om kwart over acht stond er een dikke Mercedes voor de deur. Op de luchthaven was het wel drukker dan de vorige twee keer dat ik hier was maar toch was ik overal vlot doorheen. So far so good, zoals de Engelsen dan zeggen.
Uiteraard was ik vanmorgen al vroeg op, even na vieren, want gisteravond was ik even na achten als een blok in slaap gevallen. Ik zat nog aan het ontbijt toen ik al een tekstbericht kreeg van mijn chauffeur dat hij al was gearriveerd om me naar het Shell-kantoor te brengen. Dat ritje duurde hooguit een minuut of tien want het is niet ver van het hotel. Ik maakte kennis met mijn gastheer Faheed, de vier andere cursisten die de cursus vanuit de vergaderzaal zouden volgen en nog een drietal wat de cursus online zou volgen.