De bovenstaande uitsprak komt van mijn oma en ze gebruikte die altijd voor wat zij zag als uit de hand gelopen confrontaties en onnodige uitbarstingen van geweld. Vandaag moest ik weer eens aan deze uitspraak denken toen ik het laatste nieuws hoorde uit Irak.

Blijkbaar is er gisteren op het fabrieksterrein een demonstratie geweest van onze Irakese collega’s die massaal het administratie-gebouw hebben belaagd. De aanleiding voor hun woede was het feit dat ze geen salaris uitbetaald hadden gekregen vanwege een financieel conflict tussen ons bedrijf BGC en hun eigen moederbedrijf, het Iraakse staats-gas bedrijf. Het Iraakse staats-gas bedrijf had BGC aangewezen als de schuldige voor het door hen niet uitbetalen van de salarissen en dus kwam het personeel massaal verhaal halen.

De weinige mensen van het BGC management die aanwezig waren werden door de beveiliging snel geëvacueerd naar het KAZ kamp maar toen de verzamelde menigte dat ontdekte haastten ze zich naar het kamp, haalden de hekken bij de ingang neer en drongen het kamp binnen. Vervolgens drongen ze het restaurant binnen (het eerste grote gebouw wat ze tegenkwamen), richtten daar vernielingen aan en trachten volgens berichten van insiders zelfs om het in brand te steken.

De situatie kon worden gesust doordat de Managing Director van BGC beloofde dat de salarissen niet alleen zouden worden betaald maar dat ook de uitbetaling voor de komende maanden zou worden gegarandeerd.

Het lijkt dus met een sisser te zijn afgelopen maar het voorval heeft er wel toe geleid dat er nog zestig expats zijn geëvacueerd uit voorzorg. De vraag is dus in hoeverre dit van invloed zal zijn op de toch al wankele situatie waarin het bedrijf zich bevindt en wat de gevolgen zijn voor de relatie met de aandeelhoudende bedrijven, waarvan mijn eigen baas er natuurlijk ook een is…

Het begint al stil te worden in KAZ want vandaag was er een behoorlijk grote uittocht. Van mijn directe collega’s vertrokken er vandaag vier en daarvan zitten er drie net als ik op de benedenverdieping waardoor ik daar nu de enige overgebleven “buitenlander” ben. Overmorgen vertrekt mijn maat John ook, hij is aan het eind van zijn reguliere shift, en dan zijn mijn makkers Steve en Ian de enige twee overgebleven expats in het IT-gebouw.

Ik kijk er bepaald niet naar uit om weer twee en een halve week thuis te werken want het is me de vorige periode maar matig bevallen. Het gemis van het dagelijks contact met mijn collega’s, de babbeltjes met mensen tussendoor en het even naar een ander gebouw wandelen om mensen te spreken vind ik erg vervelend, de voordelen van thuiswerken zoals de rust en de eigen vertrouwde omgeving wegen daar voor mij toch niet tegenop. En dan heb ik het nog niet eens over het weer, want terwijl het in Nederland blijkbaar nog steeds miserabel nat en koud is begint het hier met de week weer warmer te worden en hebben we weer iedere dag een strakblauwe lucht en zon…

Dit gezegd hebbende, ik ben aan de andere kant ook wel blij dat ik terugga want de risico’s om het Corona-virus op te lopen zijn hier waarschijnlijk veel groter dan thuis en dan is daar ook de gezondheidszorg nog eens een stuk beter. Ik dacht in eerste instantie dat we wel redelijk veilig zouden zitten in ons afgesloten kamp maar het blijkt dat we op kantoor wel degelijk risico lopen. We hebben namelijk nogal wat Irakese collega’s die in de afgelopen weken in Iran zijn geweest en daar is de situatie ronduit ernstig. En hoewel er verzocht is om in dat geval niet naar kantoor te komen en ook om niet meer naar Iran op en neer te reizen schijnen er toch de nodige mensen dat aan hun laars te lappen.

De maatregelen worden ook draconischer. We hebben inmiddels gehoord dat de Turkse luchtvaartmaatschappij de vluchten op Basrah al heeft gestaakt, en zojuist is bekend geworden dat het Ministerie van Energie heeft afgekondigd dat de operationele personele bezetting terug moet naar vijftig procent. Dat laatste houdt in dat onze Irakese collega’s in shifts moeten gaan werken, waarschijnlijk op basis van een week werken en een week thuis (wel vandaar uit werkend indien mogelijk).

Kortom, het lijkt toch niet zo slecht om naar huis te gaan, en ik heb net een email gezien waarin staat dat ik hier morgenochtend om half acht vertrek richting de luchthaven. Het volgende bericht komt dus als alles goed gaat weer vanuit thuis.

Wat ik wel zal missen is het dagelijks ontbijt en met name de machine waarmee ik iedere ochtend een glas vers sinaasappelsap pers…

Er gaan de laatste dagen heel veel geruchten rond in het KAZ kamp over wat er gaat gebeuren met ons bedrijf, want dat het niet goed gaat is duidelijk. De onderbrekingen van de laatste maanden en de evacuaties hebben natuurlijk gevolgen gehad voor de productie. Er is ook economische tegenwind omdat Iran ons dwars zit voor wat betreft de levering van gas aan het nationale netwerk, er wordt ook gas van Iran ingekocht en Iran pompt dat onder hogere druk in de leidingen waardoor ons gas wordt “weggedrukt”. En tenslotte is de chaos in de regering er de oorzaak van dat de Irakese overheid zijn rekeningen voor het geleverde gas niet betaalt.

Er wordt gespeculeerd over mogelijke personeelsreducties en dat zou, afhankelijk van hoeveel geld er van het Ministerie van Energie geleend kan worden, kunnen gaan om percentages tussen de twintig en de tachtig procent van het personeel, inclusief natuurlijk de expats. De grote vraag is wat er gaat gebeuren met de lopende projecten en welke afdelingen door de personeelsreductie getroffen zullen gaan worden. We zitten dus allemaal in spanning, ook al omdat de situatie door het Corona-virus nog eens aan het verslechteren is.

Vanavond toen ik na het avondeten terug kwam op mijn kamer na een redelijk relaxte werkdag keek ik zoals gewoonlijk nog even door mijn emails, en ik zag als eerste een bericht van mijn baas dat hij morgen niet naar Basrah komt. Zijn vlucht vanuit Dubai was om onduidelijke redenen gecanceld. Meteen daarna zag ik een urgente email van onze Managing Director en ik las daarin dat vanwege het Corona-virus besloten is om met onmiddellijke ingang het aantal mensen in Irak drastisch te verminderen.

Het gaat niet zozeer om de dreiging van het virus zelf (alhoewel veel van onze collega’s op vakantie geweest zijn in Iran waar de situatie dramatisch schijnt te zijn) maar omdat een eventuele evacuatie in geval van nood gevaar loopt. Koeweit heeft vorige week zijn grens met Irak al gesloten vanwege de virus-dreiging, waardoor een van de evacuatie-routes niet meer mogelijk is, en de verwachting is dat de luchtvaartmaatschappijen binnenkort zullen besluiten om niet meer op Basrah te vliegen. En dat zou betekenen dat we hier vast zouden zitten en dat mag natuurlijk niet gebeuren.

Dit alles houdt dus in dat ik voor de tweede opeenvolgende keer geëvacueerd zal gaan worden en de rest van mijn shift van thuis uit zal moeten werken. Ik weet nog niet wanneer ik vertrek maar dat in ieder geval in de komende dagen zijn. Ik ben in afwachting van bericht van het travel-team over het tijdstip van mijn vertrek en de vliegtickets.

Niet te geloven, maar ik ga dus alweer naar huis…

Vandaag is Surya vertrokken en dat betekent dat ik vanaf vandaag weer kan beschikken over de kamer die we met zijn tweeën delen. Tussen de middag na de lunch ben ik meegelopen met Surya naar onze kamer waar hij zijn koffers pakte en ik haalde mijn spulletjes op van mijn tijdelijke kamer. Daarna kreeg ik de sleutel van onze kamer  en ging Surya op weg naar de bussen.

Het is lekker om weer in mijn eigen kamer te zitten want ik kon weliswaar altijd bij Surya terecht als ik wat uit mijn kasten wilde halen maar het blijft toch lastig. En bovendien bleek dat ik niet echt goed meer op de hoogte was van wat ik allemaal in mijn kast had want het bleek dat ik helemaal geen shampoo meer heb. Gelukkig geen probleem want ik kon terecht in het kleine winkeltje in het kamp, of liever gezegd in de container die met een paar stellingen dienst doet als winkeltje. Daar kon ik alsnog een fles Head & Shoulders aanschaffen (grote fles voor de somma van vijf dollar dus alleszins redelijk dacht ik), en bovendien zag ik dat het eigenlijk onzin is om toiletartikelen mee te slepen vanuit Nederland want niet alleen hebben ze alles wat je nodig hebt maar ook nog eens van de merken die ikzelf altijd gebruik. Weer wat geleerd.

Het weer is de laatste dagen behoorlijk opgeknapt. Was het nog wat regenachtig toen ik aankwam en was het daarna fris door de straffe wind, gisteren is de wind gedraaid naar het noorden en ook in kracht afgenomen waardoor het nu aangenaam begint te worden. ’s Morgens vroeg is het nog wel koud, een graad of twaalf en dus nog wel weer voor een jas of vest, maar ’s middags loopt de temperatuur al weer lekker op tot ruim boven de twintig graden.

Ook de bewolking is verdwenen en hebben we blauwe luchten en volop zon. En het wordt de komende weken alleen maar warmer, lekker hoor!

Vanmiddag kreeg ik van mijn Irakese baas een vrucht in mijn handen geduwd die ik aanzag voor een soort appel. Hij wist de Engelse naam niet maar de Arabische naam is Roman. Ik zocht dat op en het bleek dus een granaatappel te zijn. Ik kan me niet herinneren die ooit gegeten te hebben dus ik ga dat morgen eens proberen.

Gisteravond ben ik na het avondeten en het gebruikelijke telefoontje naar huis vrijwel meteen als een blok in slaap gevallen. Vanochtend was ik redelijk vroeg weer wakker waardoor ik even na vijf uur al aan het ontbijt zat in het restaurant.

Ik heb daarbij een tip opgevolgd die ik in een boek had gelezen, havermoutpap met honing, en dat is heel goed bevallen. Ik zat ook weer op mijn vertrouwde plekje waar ik eigenlijk altijd zit bij het ontbijt, een plek waar ik goed zicht heb op een van de aan de muur hangende tv’s zodat ik naar het ochtendnieuws kan kijken.

Wat me eigenlijk als eerste opviel toen ik naar het IT gebouw wandelde was dat het overdekte voetpad waarvan de aanleg al was begonnen voordat ik hier kwam nu eindelijk af is. Dat betekent dat we nu niet meer op de weg hoeven te lopen en dat is gezien de hoeveelheid zwaar verkeer die er over het fabrieksterrein rijdt toch wel een verbetering. En als het regent lopen we een stukje droog…

De werkdag verliep zoals verwacht, ik werd begroet door mijn Irakese collega’s toen ze binnenkwamen en met Surya, mijn back-to-back ben ik vrijwel de hele dag met het doornemen van de stand van zaken en het overnemen van lopende werkzaamheden. Het is toch wel weer heel fijn dat er tijdens mijn afwezigheid voor het eerst sinds maanden weer wat is gebeurd en ik niet meteen weer word geconfronteerd met een hele berg achterstallig werk.

We hoorden in de loop van de dag dat het Coronavirus ook in deze regio inmiddels het gesprek van de dag is. Dat komt doordat er in buurland Iran een enorme uitbraak gaande is die volgens de berichten hier veel ernstiger is dan de Iraanse overheid naar buiten brengt. Irak heeft dan ook een paar dagen geleden al alle grenzen met Iran gesloten en een aantal collega’s die een vakantietripje naar Iran (maar een kilometer of twintig van Basrah) hebben besloten dat toch maar niet te doen.

Vandaag werd ondanks dat bekend dat er in de stad Nayaf toch een besmettingsgeval is geconstateerd. Wij worden door ons management op de hoogte gehouden van de gang van zaken in Irak en er zijn wat voorzorgsmaatregelen getroffen zoals het overal plaatsen van flessen met ontsmettende reiniger voor je handen en we worden verzocht daar zoveel mogelijk gebruik van te maken. Dat het bedrijf alert is is logisch want er werken tenslotte mensen bij ons uit alle delen van de wereld en die vliegen van overal in. Er is met name al besloten dat Chinese collega’s thuis moeten blijven en niet mogen afreizen.

Maar gelukkig is er hier nog niks aan de hand, en als het waar is dat het Coronavirus niet kan overleven bij hogere temperaturen dan zitten we hier over een weekje of wat zeker goed…

Alles ging goed tijdens de reis, de enige tegenvaller was dat ik in Dubai toch geen hotelkamer kreeg om te wachten op mijn volgende vlucht. Ik moet nog uitzoeken waarom niet want in mijn reisgegevens die ik had gekregen van het reisbureau stond het wel degelijk vermeld en zelfs bevestigd. Ik  moest nu de wachttijd doorbrengen in de Business Lounge van Emirates, op zich geen straf maar ik had graag nog een dutje gedaan in een echt bed. Toch maar even navragen wat er is misgegaan bij ons boekingsteam, maar goed, dat is van later zorg.

Het gebruikelijke oponthoud op de luchthaven van Basrah was deze keer weer minimaal (gaat goed de laatste tijd), mede omdat de douaniers met elkaar zaten te kletsen en totaal geen oog hadden voor de koffers die door de scanner kwamen, en al snel waren we met het konvooi op weg naar KAZ. We namen ook deze keer weer een afwijkende route en dat was dusdanig ver om dat we ondanks dat alles mee had gezeten op de luchthaven toch pas om kwart voor vijf ter plekke.

Onderweg verbaasde ik me weer eens over het merkwaardige wegenstelsel in Irak. Het gebeurde regelmatig dat we op een snelweg uitkwamen maar daar was dan totaal geen invoegstrook, je moet gewoon gelijk de weg op. En de snelweg oversteken om in plaats van rechtsaf linksaf te gaan was nergens een probleem: je wacht tot je kunt oversteken en rijdt dan in de middenberm (toch allemaal zand) mee met de stroom aan de andere kant totdat je kunt invoegen…

Aangekomen in KAZ was het eerste wat ik deed mijn paspoort afgeven voor mijn nieuwe visum, waarbij ik te horen kreeg dat ik het waarschijnlijk zondag al weer terugkrijg. Daarna haalde ik mijn kamersleutel op en op mijn kamer aangekomen richtte ik alles weer in zoals ik dat gewend ben. Veel hoef ik daar niet voor te doen, het meeste omvat badkamerspulletjes en wat kleinigheden op mijn kamer zoals de standaard met oplader op het nachtkastje voor mijn iPhone.

Ik had vanuit Dubai al een mailtje gestuurd naar mijn nieuwe back-to-back Surya om af te spreken samen te gaan eten in het restaurant om zeven uur. Een paar minuten daarvoor stapte ik mijn kamer uit en op hetzelfde moment ging er verderop in de gang nog een kamerdeur open. Inderdaad, Surya, we herkenden elkaar meteen en maakten dus al kennis op de gang.

Behalve de kennismaking met Surya was er in het restaurant ook het weerzien met vele makkers en het werd dus gezellig maar niet te laat, ik lag om even over negenen al op bed…

Yes! Gisteravond kwam het bericht dat ik mijn visum kan verlengen als ik in januari weer in het land ben en ik hoef dus niet door het langdurige proces op de luchthaven heen bij aankomst. Nu hoef ik als ik gearriveerd ben in KAZ alleen maar mijn paspoort in te leveren bij het visum-team en dan krijg ik het na twee dagen inclusief nieuwe visum weer terug.

En het houdt nog steeds niet op met goed nieuws want ik heb ook de vluchtwijzigingen gekregen waar ik om had gevraagd. Toen ik gisteren het voorstel kreeg met het vluchtschema voor januari zag ik dat ik de 1e januari, mijn vertrekdag, was geboekt op de vlucht van half drie ’s middags. Dat zou inhouden dat ik om half twaalf ’s morgens al zou worden opgehaald en de kans dat ik dan mijn kinderen nog zou zien om Gelukkig Nieuwjaar te wensen zou dan wel erg klein zijn. Ik heb dan ook gevraagd of ik niet op de vlucht van tien uur ’s avonds kon worden geboekt en vanmorgen kreeg ik bericht dat dat verzoek was gehonoreerd.

Er is ook nieuws van mijn nieuwe back-to-back, Surya heeft ook gisteren zijn visum-brief gekregen en kan dus eindelijk aan de slag. In overleg met mijn baas hebben we afgestemd wanneer hij zou kunnen beginnen maar we werden even later overruled door Personeelszaken want die hadden er toch een nadere mening over dan wij.

Wij wilden hem liever niet in KAZ laten aankomen als ik er niet ben maar er is nu toch besloten dat hij zo snel mogelijk moet komen en zijn begindatum is vastgesteld op 14 december. Dan komt hij na zijn introductie-dagen in Dubai op 18 december aan in Irak, en dan ben ik er dus niet maar dan moet hij maar door iemand anders worden opgevangen. Het goeie nieuws is dus dat als ik terugkom in januari dat ik eindelijk weer een back-to-back heb en ik niet alles meer alleen hoef te doen.

Voor mij zit deze shift er vandaag weer op, dit is mijn laatste officiële werkdag. Hoewel, morgenochtend ben ik nog tot een uur of half elf op kantoor voordat ik terugga naar het kamp voor een laatste lunch en vervolgens ga ik, zoals het nieuwe pad voor de nooduitgang achter ons gebouw zo mooi in groene verf aangeeft, “exit”…

Deze foto heb ik gisteravond gemaakt terwijl we terug wandelden naar het KAZ kamp, waarvan je de lichten in verte ziet achter de fabriek. Het is om vijf uur ’s middags al donker hier en dat betekent dat tegen de tijd dat wij naar het kamp lopen de lichten van de fabriek allemaal in volle glorie branden en dat geeft het zowaar in deze tijd van het jaar iets feestelijks. Ik zei dan ook tegen mijn makkers dat het bijna een kerstsfeertje had en vandaar dus de foto.

Vandaag was weer alles normaal, ik had zelfs een volledig team want ze waren zowaar alle twee op komen dagen. Hoewel er berichten zijn dat de demonstraties nog steeds niet zijn afgelopen en zelfs gisteren weer wat in hevigheid waren toegenomen was toch iedereen gewoon op kantoor. Bij ons was dat al te merken maar in het gebouw waar de engineers zitten (ik had daar vanochtend om kwart over zeven al een vergadering) was het helemaal net een kippenhok.

Wij hebben tenminste nog kamers in ons gebouw waar we met hooguit zes mensen tegelijk zitten, in het gebouw van de engineers hebben ze van die open kantoorruimtes. Een ouwe maat van mij noemde die zogenaamde “kantoortuinen” niet voor niets “kantoor toendra’s” want je zit daar met een heleboel in dit geval erg luidruchtige mensen op elkaar gepakt en het is dus een herrie als een oordeel als de lokale Irakezen er ook allemaal zijn. Ik moest even wat vragen aan een van mijn maten, een Nederlander, en die schudde vertwijfeld zijn hoofd toen ik zei dat het een pokkeherrie was. “Gaat zo de hele dag door,” zei hij, “en dan verwachten ze nog dat je je ergens op concentreert”…

Ook voor wat betreft de huishoudelijke dienst is alles weer normaal. Het restaurant functioneert weer als vanouds (dat deed het eigenlijk toch al op de plastic-bordjes kwestie na) en de kamers worden weer schoongemaakt. De wasgoed-service was eigenlijk het enige wat zonder problemen bleef functioneren en hoewel er gezegd was dat de was misschien wat later terug bezorgd zou kunnen worden bleek dat in de praktijk erg mee te vallen.

Op dit moment komt een goeie wasservice me goed uit want ik moet nog twee draaien laten doen voor mijn aanstaande vertrek. Vandaag heb ik de waszak, gevuld met mijn overhemden en polo’s, voor de deur gelegd en morgen laat ik de rest van mijn was doen. Dan is vrijwel alles weer lekker schoon in de kast voordat ik op huis aan ga…

Het grote nieuws van vanmorgen van Irak was dat de Minister-President heeft aangegeven dat hij zal gaan aftreden. Dit bericht werd door eigenlijk iedereen in het land met gejuich begroet en er is eindelijk hoop dat de crisis-situatie zal worden opgelost. Er is echter ook de nodige scepsis want enerzijds zijn sommige eisen van de demonstranten simpelweg niet realistisch en anderzijds is het nog maar de vraag of de Minister-President echt gaat aftreden want hij heeft alleen maar de “intentie” uitgesproken.

Van al het internationale nieuws werd ik vandaag ook niet vrolijk. Gisteravond was er al het nieuws van de aanslag in Londen en vanmorgen hoorde ik dat er nu ook in Nederland, in het centrum van Den Haag nota bene, ook al een vent mensen met een mes had aangevallen. En dan vragen mensen wel eens aan mij of dat Irak nou niet gevaarlijk is…

Er was verder niet zoveel te melden dus plaats ik voor vandaag een paar foto’s die ik gistermiddag heb gemaakt tijdens de wandeling terug naar het kamp.

Dat de blokkades gevolgen zouden hebben voor de bevoorrading van winkels in de stad geldt natuurlijk net zo goed voor KAZ. Tot nu toe merken we het nog niet aan de voedselvoorziening maar belangrijker is natuurlijk de aanvoer van water. Daar is in ieder geval voor ons rekening mee gehouden want toen ik gisteravond het woonblok binnenliep lag er een enorme stapel pakken met flesjes water in de hal. Zo te zien was de hele boel lukraak naar binnen gegooid maar dat geeft niet, we hebben voorlopig genoeg water.

De situatie in Basrah bleek vanmorgen plotseling veranderd, het leger had op verscheidene plekken ingegrepen en de blokkades opgeruimd waardoor de stad en ook het nabij gelegen dorp Khor Al-Zubair weer bereikbaar waren. We zagen in de loop van de ochtend dan ook verscheidene Irakese collega’s binnendruppelen waaronder mijn Irakese manager Haider. Mijn beide teamleden kwamen niet opdagen, maar het bleek ook al snel dat de situatie in de stad toch nog niet helemaal veilig was. Verscheidene mensen kregen telefoontjes waarna ze snel weer naar huis vertrokken en degenen die gebleven waren kregen rond een uur of een te horen dat ze allemaal naar huis moesten gaan. Het was dus vanmiddag weer net zo rustig als de voorgaande dagen, of eigenlijk nog rustiger want alle commuters (de mensen die in Dubai wonen en doordeweeks overkomen) waren tussen de middag naar de luchthaven vertrokken om terug te gaan naar Dubai.

Die rust gold niet voor de rest van het land waar het overal nog steeds onrustig is. Afgelopen nacht hebben betogers in de stad Najaf (net iets ten noorden van Basrah) het Iraanse Consulaat in brand gestoken. Behalve de corruptie en het gebrek aan fatsoenlijke infrastructuur is met name de invloed van Iran op de gang van zaken in Irak veel mensen een door in het oog en dat is vannacht voor de tweede keer geëscaleerd middels een aanval op een Iraans Consulaat.

Heel ander nieuws dan, over het verlengen van mijn visum wat halverwege januari afloopt. De aanvraag is halverwege september al ingestuurd maar ik had tot nu toe nog steeds niks gehoord en daarom heb ik gisteren een mailtje gestuurd naar de afdeling die de visumaanvragen afhandelt. Ik kreeg als antwoord dat de verschuldigde leges al zijn betaald en dat de goedkeuring voor mijn visumaanvraag dus ieder moment kan binnenkomen. Alleen stond erbij “in ieder geval voor eind december”, en daar word ik nou weer niet gerust van. Ik heb nog wel de tijd maar ik hoop toch wel te weten hoe of wat voordat ik op 1 januari weer naar Basrah moet afreizen.

Aan het eind van de middag tijdens de wandeling terug naar het kamp vertelde mijn maat Ian dat er voor morgen een verandering in het weer wordt verwacht. De voorspelling was regen en onweersbuien, en dat is in deze tijd van het jaar niet onverwacht, zeker gezien het feit dat de wind inmiddels uit het zuiden (en dus vanuit de richting van de Perzische Golf) waait. De voorspelling klopte wel maar kwam eerder uit dan verwacht, want toen ik na het avondeten uit het restaurant kwam regende het en het onweerde ook…

Het wordt eentonig maar dit was dus de derde rustige dag op rij. Het werd vanmorgen al snel duidelijk dat er weer geen lokale Irakezen op het werk zouden verschijnen want de blokkades in de stad zijn er weer, of eigenlijk nog steeds. En er is opgeroepen via de sociale media om die blokkades in stand te houden tot en met donderdag en dat zou betekenen dat we deze werkweek dus waarschijnlijk vrijwel niemand zullen zien.

Voor mij is de routine van de middagwandeling naar de lunch weer veranderd van heen lopen en terug met de bus naar heen en weer lopen. De temperatuur is nu tussen de middag nog net boven de twintig graden, een heel verschil dus met de 40+ graden van de laatste keer dat ik hier was en dat betekent dat wandelen weer goed te doen is.

Op de foto zie je een deel van de gebruikelijke optocht naar het kamp. De rood-witte telecommunicatie-mast staat vrijwel naast het restaurant dus dan weet je waar we naar toe lopen. Op de foto is het trouwens niet zichtbaar want het ligt uiteraard binnen de muren van het kamp, waarvan je nog net een deel ziet links van de twee watertanks:

Het was bij het opstaan vanmorgen om kwart voor vijf nog donker en aan de frisse kant. Het is hier nu winter aan het worden, net als in Nederland, en hoewel de temperatuur overdag nog steeds oploopt tot boven de twintig graden zijn de nachten al kouder aan het worden en zakt het kwik tot rond de tien graden. Jas aan dus vanmorgen tijdens de wandeling naar het IT-gebouw, met daaroverheen een veiligheidsvest zodat ik in het donker beter te zien ben.

Tijdens de wandeling viel het me op dat het ondanks dat het de eerste werkdag van de week was ontzettend stil was overal. Normaal gesproken loopt er voor zessen altijd veel personeel op de wegen rond de fabriek omdat er om zes uur een ploegenwisseling plaatsvindt maar er was helemaal niemand. Het was echt ongewoon stil, en wat later bleek ook waarom. De hele stad Basrah was geblokkeerd door wegafzettingen van demonstranten en het resultaat daarvan was dat vandaag niemand van de lokale Irakezen naar het werk kon komen.

Het was dus een lekker rustig dagje op kantoor, maar er was ook wel een probleempje. De deur van de kamer waar ik normaal zit is altijd op slot en ik heb daar geen sleutel van op dit moment. Ik ben dus afhankelijk van iemand die de deur ’s morgens open doet en dat is meestal Mustafa uit mijn team, maar die was er vandaag dus niet net als de andere Irakezen die een sleutel hebben. Mijn baas, die vanmorgen arriveerde vanuit Dubai, heeft ook een sleutel gekregen die had hij vandaag niet bij zich. Het resultaat was dat we een plek moesten zoeken ergens anders in het gebouw en dat was gelukkig makkelijk omdat er plek zat was.

Een onverwacht rustig begin van de werkweek dus, net als blijkbaar vorige week zondag toen hetzelfde gebeurd is in Basrah. De blokkades zijn gelukkig beperkt tot de uitvalswegen van de stad zelf, er waren geen problemen op de wegen rond het vliegveld en er was dus niks aan de hand voor aankomende en vertrekkende collega’s.

Voor ons is het dagelijks leven in het kamp gewoon normaal en het werd dan ook een gewone werkdag met daarna even naar de sportzaal, avondeten in het restaurant, nog even een aflevering van “Outlander” kijken op Netflix en daarna vroeg naar bed. Morgen is er weer een dag…

Wow, dat was fris vanochtend! Het klinkt misschien vreemd als de temperatuur nog steeds een graad of tweeëntwintig is maar doordat er een stevig windje waaide voelde het gewoon fris aan. Niet in de zin van “Laat ik maar een vest aandoen” maar toch fris genoeg om er bijna kippenvel van op je armen te krijgen. Het geeft aan dat het weer nu echt aan het omslaan is want behalve dat het ’s nachts al behoorlijk afkoelt kwam de temperatuur vandaag in de middag maar net aan boven de veertig graden uit, en dat is toch ruim tien graden minder dan vier weken geleden toen ik hier aankwam.

Het was vandaag ook mijn laatste werkdag in KAZ want morgenochtend vertrek ik naar Dubai om daar nog een paar dagen te werken in de kantoren van twee van de Contractors. Donderdagochtend vroeg vlieg ik dan door naar Nederland en dan zit deze shift er al weer op. Het verbaasd me nog steeds hoe snel de tijd ook deze keer weer is gegaan want ik heb het idee dat ik hier net ben. Vanmiddag kwam de mail door dat het konvooi naar de luchthaven morgenochtend om zeven uur vertrekt en in principe zou ik dus kunnen uitslapen. Ik sta in ieder geval weer op de lijst en daar gaat het maar om.

Het ziet er op dit moment beslist niet naar uit dat de onlusten in het land nog gaan zorgen voor een kink in de kabel. De laatste berichten uit Basrah zijn dat het er nog steeds rustig is, gisteren was er zelfs maar een enkele poging tot een demonstratie van enkele tientallen personen maar de oproerpolitie stak daar een stokje voor. Geen problemen in zicht dus en ik ga er dus vanuit dat ik gewoon morgenvroeg vertrek.

Voor vandaag stond er alleen nog het pakken van mijn koffer op het programma en heb ik nog een drietal drukke dagen in het vooruitzicht.

We houden op dit moment met grotere aandacht dan normaal het nieuws in de gaten want het gaat nu niet alleen meer over Brexit maar ook over de onrust die op dit moment heerst in Irak. Ook in de Nederlandse kranten heeft daarover al het een en ander gestaan dus tijd om even een update vanuit KAZ te geven.

Allereerst, wij merken op dit moment nog helemaal niets omdat de hevige onlusten die op het nieuws te zien zijn geweest plaats vonden in de hoofdstad Bagdad, en dat is hier vierhonderd kilometer vandaan. Het gaat er daar behoorlijk heftig aan toe en er zijn ook slachtoffers gevallen want de oproerpolitie schiet met daar scherp. De betogingen zijn allemaal gericht tegen de enorme corruptie in dit land en ook tegen de werkloosheid die op dit moment iets van vijfentwintig procent is.

Vanmorgen lieten de rapporten van onze beveiliging voor het eerst zien dat de betogingen nu ook over lijken te slaan op Basrah. Gisteren is er (naast de gebruikelijke kleine dagelijkse betogingen van een paar man) een betoging in het centrum geweest van een paar honderd man die overigens vreedzaam verliep. De oproerpolitie had uit voorzorg een aantal wegen afgesloten maar hoefde niet in te grijpen.

Wij zijn uiteraard allemaal benieuwd of nu ook in Basrah de betogingen gaan toenemen, in aantal en in hevigheid. Vorig jaar zomer was de situatie in de stad vergelijkbaar met wat er nu in Bagdad gebeurd maar dit jaar was het tot nu toe rustig. Maar nu lijkt er dan toch ook in Basrah een einde te komen aan die relatief rustige periode. Er zijn geen aanwijzingen dat het de oliebedrijven (en dus ook ons bedrijf al zijn wij van het gas) gaat bereiken, maar we hebben al wel bericht gekregen dat onze beveiliging de situatie goed in de gaten houdt.

We zitten hier in principe veilig en we maken ons dan ook niet echt druk over die demonstraties, maar wat wel verontrustend is dat het zou kunnen overslaan naar de luchthaven, net als vorig jaar. En verstoring van het vliegverkeer kan ik nou net effe niet gebruiken want aanstaande maandag is mijn vertrekdag. Duimen dus maar…

De lokale bevolking verwelkomde die bewolking want ze smachten volgens eigen zeggen naar regen. Het weerbericht geeft aan dat ze daar voorlopig niet op hoeven te rekenen, als de Weer App gelijk heeft dan zie ik deze shift geen regen want tot aan volgende week woensdag staat er alleen een zonnetje.

We hadden vandaag een ander bijzonder verschijnsel wat weliswaar niks met het weer te maken had maar wat wel degelijk invloed had op de temperatuur. De flares van het affakkelen van gas waren vandaag extreem groot en er werkten drie van de torens met die hoge intensiteit. De vlammen waren zo groot dat zelfs op ruim een kilometer afstand (zo ver staan ze ongeveer af van het terrein waar de kantoorgebouwen staan) hun warmte voelbaar was.

De foto is niet zo heel best maar laat wel een beetje zien hoe groot die flares vandaag waren. Alsof we hier bijverwarming nodig hebben…

De zomer loopt ook hier in het zuiden van Irak op zijn eind, en dat is duidelijk merkbaar doordat de temperaturen zowel overdag als ’s nachts een stuk lager zijn dan tijdens mijn vorige shift. De middagtemperatuur is op dit moment een graad of vijfenveertig en hoewel dat nog steeds behoorlijk heet is is dat toch al een stuk lager dan de tweeënvijftig graden die we een paar weken geleden nog regelmatig hadden. Ook ’s nachts gaat de temperatuur omlaag en dat is ’s morgens vroeg al te merken want dan voelt het zelfs al fris aan. Hoewel, het is dan met vijfentwintig graden voor Nederlandse begrippen nog steeds heerlijk warm maar de wind zorgt ervoor dat het toch koeler aanvoelt.

Ook worden de dagen korter. ’s Morgens vroeg als ik naar het restaurant loop voor het ontbijt is nog vrijwel donker, en zelfs daarna op weg naar het fabrieksterrein is de zon nog niet boven de horizon uitgekomen ook al is het dan al wel redelijk licht. Ook ’s avonds op de weg terug naar het kamp lopen we al in de eerste schemering want dan is de zon net onder. Tijdens mijn volgende shift in november zal het ongetwijfeld zowel ’s morgens als ’s avonds helemaal donker zijn tijdens de wandelingen naar kantoor en terug.

Toch heeft zo’n ochtendwandeling in het eerste licht wel wat want ik word onderweg begeleid door een koor van vogeltjes, hoofdzakelijk mussen. En met name aangekomen bij de kantoorgebouwen achter de fabriek is het een gezang van jewelste want daar staan de meeste bomen en daar zitten dus ook de meeste vogels. Op de foto, gemaakt vlak bij het IT gebouw waar ik werk, zie je dat er rond de kantoorgebouwen veel groen is met de nodige bomen. Dat komt uiteraard omdat er hier bewatering is, wat beslist nodig is om iets groens te laten groeien hier en de vogels komen behalve op het groen dus ook op het water af.

Als je op de foto klikt krijg je de grote versie ervan te zien. In het midden zie je een stuk van dat voetpad wat maar niet af komt, rechts zie je het fabrieksterrein en de weg die naar het midden loopt is de weg terug naar het kamp.

Over wandelen gesproken, sinds twee dagen mis ik mijn vaste wandelmaat Ian. Die voelde zich al een paar dagen niet zo lekker en hij is dan ook even langs de kliniek in het kamp gelopen. De dokter vond het verstandig als hij een poosje rustig aan zou doen en daar vallen zelfs de dagelijkse wandelactiviteiten onder. Dat betekent voor mij een poosje geen wandelmaat meer tussen de middag en ’s avonds…

Het is de laatste dagen bar en boos met het affakkelen, en daarnaast draait de wind ook nog voortdurend zodat we in het kamp en op het fabrieksterrein ook te maken hebben met de stank. Vanmorgen vroeg waaide de wind nog uit het noorden zodat de rook van ons weg waaide, maar toen ik naar het kantoor wandelde zag ik hoe de rook van de flares zich als een deken uitstrekte zover als ik kon zien:

Vanavond waaide de wind uit het oosten en dus recht onze kant op. Wandelend naar het kamp zagen we de rook vanaf de flares onze kant op komen en ging diezelfde deken van dikke zwarte wolken dus recht over ons heen:

Erg gezond is dit vast niet, maar ach, thuis zit ik ook in de (sigaretten)rook…

Binnenkort wordt Arba’een weer gevierd, de dag aan het einde van de veertig dagen durende periode van rouw om het martelaarschap van Hussein, de kleinzoon van de profeet Mohammed, te herdenken. Dit jaar valt deze dag op zondag de 20e oktober en dan vindt weer de grootste samenkomst ter wereld plaats in de Iraakse stad Karbala.

Het viel me bij terugkomst op kantoor op dat veel van de vrouwen opeens allemaal helemaal in het zwart gekleed gingen. Dat was op zich merkwaardig omdat ze zich normaal gesproken behoorlijk modieus kleden met fleurige hijab’s en rokken tot net over de knie, maar die kleren zijn nu dus vervangen door rokken of jurken tot over de enkels en alles helemaal zwart. Nu ga je niet zomaar vragen waarom dat is maar ik vermoedde al wel dat er iets speciaals aan de hand is maar ik hoorde al snel van een collega dat het is in verband met de rouwperiode voorafgaand aan Arba’een.

Niet alle vrouwen doen er overigens aan mee zag ik, en het is ook inderdaad vrijblijvend. Mogelijk wordt er zo hier en daar toch wat druk uitgeoefend door familie maar dat weet je natuurlijk nooit.

Hoe dan ook, als je meer wilt weten over Arba’een moet je mijn blog van 19 oktober vorig jaar maar even lezen of kijken op Wikipedia.

Het stonk trouwens behoorlijk vandaag en zoals gewoonlijk was de reden weer dat de weinige wind die er was in de verkeerde hoek zat. Wind uit het oosten of zuid-oosten betekent altijd dat de zwarte rookwolken van het affakkelen over het kamp en de fabriek komen en dat zorgt ervoor dat het ruikt naar verbrande dieselolie…

Langs de weg die loopt van het kamp naar het fabrieksterrein ligt geen voetpad en dat betekent dat als we naar kantoor wandelen dat we op de weg lopen of in de ongeplaveide strook ernaast. Dat is uit veiligheidsoogpunt niet echt wenselijk want er rijdt nogal wat verkeer op de weg, inclusief grote vrachtwagens, en ondanks dat er een streng gehandhaafde maximum snelheid is van twintig kilometer per uur is dat toch potentieel onveilig.

Er wordt daarom langs de weg die ligt tussen het fabrieksterrein en de kantoren een voetpad aangelegd zodat we in ieder geval alvast op dat stuk niet meer op de rijweg of in het zand hoeven te lopen. Het probleem daarbij is echter dat het aanleggen van dat voetpad nogal wat tijd in beslag neemt. De werkzaamheden waren al begonnen voordat ik hier aankwam in mei vorig jaar en het is nog steeds niet klaar. Ik zag er in de tijd dat ik hier was ook zelden of nooit mensen aan het werk en hoewel er af en toe wel wat vorderingen zichtbaar waren schoot het niet echt op. Sterker nog, het lijkt er nu op of ze achteruit aan het werken zijn want een deel van wat was aangelegd is de afgelopen weken weer afgebroken.

Het pad zelf moet een verhoogde betonnen strook worden met een overkapping. Het aanleggen van de betonnen strook alleen heeft al bijna een jaar geduurd maar er leek tijdens mijn vorige shift toch schot in te komen toen het werk aan de overkapping begon te vorderen. De palen en de dwarsliggers voor het “dak” stonden al een paar maanden maar twee weken geleden waren ze al tot halverwege klaar met de overkapping zelf. Eigenlijk verwachtte ik half en half dat het werk dus tenminste bijna klaar zou zijn bij terugkomst, maar dat is dus niet zo.

Op dit moment is de overkapping weer helemaal verwijderd en alle dwarsliggers zijn ook neergehaald. Verder zijn er stukken beton, speciaal aan de uiteinden, weer helemaal opengebroken. In plaats van dat het gereed is lijkt het er dus nu op dat het werk nog wel een tijdje gaat duren. Dit tot ongenoegen van ons management wat naar het schijnt de aannemer eindelijk eens de duimschroeven gaat draaien…

Altijd als ik na vier weken terug ben in KAZ kijk ik altijd even rond of er nog wat veranderd is. In het kamp was ik gauw klaar, dat zag er nog steeds hetzelfde uit zonder enige verandering, maar op kantoor was er wel het nodige nieuw.

Ten eerste is de renovatie zo goed als afgerond, het meeste werk is gedaan en de bouwvakkers zijn alleen nog bezig met wat afrondende werkzaamheden. En het moet gezegd, ziet er allemaal een heel stuk beter uit, met name door de keurig wit gestucte muren, de nieuwe deuren en het nieuwe zeil op de vloeren. De enige zorg is dat het snel weer achteruit zal gaan want de Irakezen zijn helaas in het algemeen niet echt genegen om wat netjes is ook zo te houden. Maar voorlopig mopperen we niet, zeker niet omdat we in het herentoilet onze handdroger weer terug hebben. Nu nog wc-papier, maar dat is misschien toch net nog teveel gevraagd…

Een aangename verrassing is dat de verwachte vliegenplaag, waar we vorig jaar om deze tijd erg veel last van hadden, lijkt uit te blijven. Het ziet er niet naar uit dat we daar nog last van gaan krijgen want het is toch al wat later in het seizoen, en dat is erg fijn. Vorig jaar rond deze tijd zat iedereen achter zijn bureau de hele dag naar vliegen te meppen en in het restaurant moest je met één hand eten om met de andere voortdurend de vliegen weg te jagen.

En verder is Russell weg. Russell was een beetje een “alternatieve” Australische collega die in het restaurant altijd kwam eten met van die wijde hippie-blouses aan en zijn iPad bij zich waarmee hij altijd apart ging zitten met een bord vol gezond eten. Ik kwam hem altijd in de fitnessruimte tegen want ik kan rustig zeggen dat hij er het strengste fitness regime op na hield van iedereen. Hij sportte iedere dag, waarbij hij minstens een uur bezig was met hardlopen (ook buiten in de hitte) en tussendoor dan de sportzaal binnenkwam om krachtoefeningen te doen. En dat allemaal terwijl hij toch zo te zien ook niet meer van de jongste was. Jammer dat ik hem geen gedag heb kunnen zeggen, maar zo gaat het nou eenmaal…

Dit is voor het eerst sinds ik in Irak werk dat mijn eerste werkdag niet een vrijdag maar een zondag is. Dat komt omdat ik deze keer mijn shift twee dagen heb verschoven in verband met het bezoek van onze Australische vrienden Pat en Howard de afgelopen week, ik heb het zo geregeld dat mijn vertrekdag samenviel met hun vertrekdag. Normaal gesproken zou zo’n verschuiving afhankelijk zijn van de medewerking van mijn back-to-back maar aangezien ik die op dit moment niet heb kan dat zonder problemen, zij het uiteraard met toestemming van mijn baas.

Het belangrijkste verschil zit hem erin dat de vrijdag en de zaterdag hier het weekend zijn en normaal gesproken heb ik dan ook twee rustige dagen om te beginnen. Alle Irakese collega’s zijn dan vrij en ik heb de tijd om rustig te acclimatiseren, mijn mail door te spitten en het werk wat er ligt te inventariseren. Dat ging deze keer dus niet op want het was vandaag de eerste werkdag van de week en die is altijd drukker (lees: rumoeriger) dan andere dagen, geen rustige start dus deze keer.

Toch had ik een redelijk relaxte eerste dag van mijn shift want het aantal mails wat er op me stond te wachten was een stuk minder dan verwacht. Omdat ik geen back-to-back had en er dus vier weken vrijwel niets van onze werkzaamheden was gedaan begon ik de afgelopen shifts meestal met tussen de twee- en driehonderd mails. Daar was ik dan al gauw twee tot drie dagen mee zoet, alleen al om ze allemaal door te nemen, maar deze keer waren het er nog geen zeventig. Dat komt omdat mijn collega Paul die in Dubai is gestationeerd had aangeboden om me in ieder geval wat werk voor zijn specifieke project uit handen te nemen en dat heeft hij blijkbaar heel goed gedaan. Ik vind het dan ook jammer dat onze samenwerking zo kort was want hij is inmiddels al weer weg.

Net als in Nederland worden de dagen hier ook al weer wat korter en dat was duidelijk merkbaar vanmorgen. Scheen het zonnetje tijdens mijn vorige shift al wanneer ik opstond, nu was het nog schemerig en kwam de zon net boven de horizon toen ik op weg ging naar het restaurant voor het ontbijt. Het is ook een stuk frisser, want was het tijdens mijn vorige shift nog veelal boven de vijftig graden ’s middags, nu komt de middagtemperatuur niet hoger dan 46 of 47 graden…