Misschien een beetje een raar onderwerp vandaag maar het is iets wat me wel bezig houdt. Ik verslijt hier namelijk sokken, dat is niet normaal meer, en ik heb ook al een paar schoenen de vuilnisbak in kunnen kieperen. Het merkwaardige hieraan is dat ik normaal gesproken nou niet bepaald bekend sta als iemand die snel schoenen en zelfs sokken verslijt, dus er is hier toch wat bijzonders aan de hand.

En ik denk dat ik weet wat het is. Allereerst loop ik hier veel, alleen al de wandeling naar kantoor en terug is al vier keer anderhalve kilometer op een dag. En die wandeling gaat ook nog een veelal over grind en steentjes, dat zit door het zand en het zit in het asfalt van de geplaveide wegen, en het zijn vaak ook van die kleine scherpe steentjes. Daar zit hem waarschijnlijk de kneep.

Tijdens mijn derde shift heb ik al een paar schoenen weg kunnen gooien waarvan de zolen van zowel de linker als de rechter schoen helemaal door waren. Nou waren het van die goedkope schoenen van zo’n internet aanbiedingen-site maar toch, ik had ze net zes maanden en ik had ze nou ook weer niet dag en dagelijks aangehad. Sokken is nog erger, ik gooi tijdens iedere shift twee tot drie paar sokken weg omdat er gaten in zitten. En voordat mijn moeder een opmerking maakt, mijn nagels zijn wel degelijk kortgeknipt!

De meeste van mijn collega’s hier hebben de oplossing al gevonden zag ik trouwens, die lopen of op van die lompe hoge werkschoenen (veel te warm!) of ze lopen op van die speciale wandelschoenen met verstevigde zolen. Die zien er weliswaar ook niet bepaald elegant uit maar het lijkt de enige oplossing. Ik ga dus als ik terug ben in Nederland maar eens een investering doen, en ook maar weer nieuwe sokken mee de volgende shift. Voor de derde keer al in een paar maanden tijd…

Een andere investering die ik voor hier had gedaan heeft inmiddels zijn geld wel opgebracht. Het winddichte regenjack heb ik iedere dag aan, en vanavond kwam het wel heel goed van pas want het regende tijdens mijn wandeling terug naar het kamp. Ik heb nog even getwijfeld of ik de bus zou nemen maar zo hard regende het nou ook weer niet. En het leek ook wel goed om alvast weer even te wennen, voor als ik straks terug ben in Nederland…

Vrijwel iedere ochtend zit ik met hetzelfde clubje aan het ontbijt: Ian uit Schotland die in hetzelfde gebouw werkt als ik en een directe collega van mij is, Haider die uit Bagdad komt en (als hij er is) Paul uit Engeland. Meestal loop ik na het ontbijt met Haider naar kantoor en gedurende de anderhalve kilometer lange wandeling praten we over van alles en nog wat.

Haider heeft ook veel in het buitenland gewerkt en is ook in Nederland geweest. Hij is altijd vol lof over Nederland (wat hij een voorbeeld vindt voor zijn eigen land) en mijn vragen aan hem gaan meestal over het leven in Irak, en met name over de verschillen tussen het noorden en het zuiden in het algemeen en tussen Bagdad en Basrah in het bijzonder.

Vandaag kwam al aan de ontbijttafel het onderweg religie ter sprake, iets waar we normaal gesproken heel voorzichtig mee zijn maar het was Haider zelf die erover begon. Hij is Sjiitisch, net als de meesten hier in het zuiden, maar desondanks moet hij weinig hebben van het fundamentalistische gedachtegoed wat vanuit Iran aan het overwaaien is. Volgens hem is het vroeger zo welvarende Basrah ten onder gegaan aan de religieuze fanatici, en hij ziet met lede ogen aan dat dat steeds meer vaste voet aan de grond aan het krijgen is.

Bagdad is dan ook blijkbaar veel moderner dan Basrah, al geeft hij toe dat er onder de noordelijke Soennieten ook gevaarlijke fanatici zitten en waar IS het bewijs van is. Haider maakt zich er vooral druk over dat er misbruik wordt gemaakt door sommige religieuze leiders van het gebrek aan onderwijs en analfabetisme onder de lagere bevolkingsgroepen om hun visie op het geloof door te drukken en op die manier veel volgelingen te krijgen. De meeste van die volgelingen geloven blindelings wat ze wordt verteld omdat ze niet beter weten.

Haider gaf nog een voorbeeld van hoe het fundamentalisme erin sluipt. Zijn beide zoons zijn gek op schaken, maar toen iemand (puur uit interesse) vroeg aan een van hen of hij van schaken houdt zei Haider’s zoon, “Nee, schaken is haram (slecht)”. Haider vroeg waarom hij dat in vredesnaam had gezegd en zijn zoon antwoordde dat zijn tante dat had gezegd. En die tante bleek het gehoord te hebben van een religieus persoon die dat op tv had gezegd…

En zo is het in Irak al net als overal, een kleine groep malloten krijgt doordat ze de grootste bek hebben veel invloed terwijl de meerderheid het gelaten over zich heen laat komen in de hoop dat het wel overwaait. Volgens Haider gaat dat laatste hier in het zuiden niet gebeuren…

Vandaag was weer een gewone dag want Tweede kerstdag wordt vrijwel nergens gevierd. Vanmorgen bij het ontbijt was de eetzaal dan ook weer helemaal in “normale” staat teruggebracht, alleen hadden ze alle kerstversiering gelaten waar het was en dus had het nog steeds een feestelijk tintje.

Het was alleen bijzonder rustig toen ik aankwam om even over half zes, er waren zegge en schrijven twee mensen die al zaten te eten en voor het buffet was geen rij, sterker nog er was daar niemand.

Je ziet hiernaast een foto van het “warme” gedeelte van het buffet. Hier staan de bakken met worstjes, scrambled eggs, bacon (van rundvlees uiteraard), pap, pannenkoekjes, french toast en noem maar op. Aan het eind rechts loop je de zaal weer in en daar vind je het fruit, brood, broodbeleg en diverse soorten cornflakes, oftewel de “koude” buffetten.

Hier komen we dus drie keer per dag, niet alleen voor het ontbijt maar ook voor de lunch en het diner.

Variatie is er zat want behalve dat er per maaltijd altijd heel veel keus is is er iedere dag ook nog eens een ander menu. Zo is de vrijdagavond “steak night” en de woensdag is “burger night”. Voor mij is de woensdag de vervanger voor de vrijdagavond thuis die traditioneel patat-avond is. De hamburger met patat smaakte vanavond dan ook weer heel best, al denk ik dat ik de volgende shift maar tubes mayonaise mee neem van thuis want wat hier doorgaat voor mayonaise…

Hoewel het de meeste expats wel bezighoud en de vraag “Ben jij hier met de Kerst of ben je thuis?” door vrijwel iedereen al aan iedereen is gesteld is er van een Kerstsfeer weinig te merken. Op kantoor zeker niet, wat natuurlijk niet vreemd is aangezien de meeste mensen hier moslim zijn en die vieren Kerst niet. Het is hier dan ook geen feestdag waarop iedereen vrij is, er wordt morgen gewoon gewerkt.

Het restaurant in het kamp is de enige plek waar wel een Kerstsfeer is. Dat werd de afgelopen twee weken al beetje bij beetje versierd met kerstverlichting, slingers en zelfs een paar kleine kerstbomen, en gisteren stonden er zelfs aan weerskanten naast de ingang twee Kerstmannen. Die zagen er overigens wel zodanig uit dat ik meteen visioenen kreeg van de Filipijnen waar ze ook gek op dit soort dingen zijn.

Allebei de Kerstmannen, niet levensgroot maar toch zeker een meter hoog, waren voorzien van een saxofoon en een van de twee bewoog zelfs swingend heen en weer op de maat van muziek. Niet helemaal de Kerstsfeer zoals we die in Nederland gewend zijn, maar meer zoals ik al zei die van de Filipijnen en waarschijnlijk ook van de Verenigde Staten waar zulke wanstaltigheden tenslotte hun oorsprong hebben.

Ja, wat zal ik er nog meer van zeggen, kijk zelf maar.

Het was vandaag de eerste dag van wat een heel rustig weekend gaat worden. Uiteraard zijn alle Irakezen het weekend vrij maar ook heel veel expats hebben vakantie genomen voor de Kerst. Dat zijn overigens hoofdzakelijk de expats die in Dubai wonen en alleen doordeweeks naar Basrah komen. Voor ons rotators (die geen vakantiedagen en feestdagen hebben) is er geen mogelijkheid om vakantie op te nemen maar er zijn toch nogal wat mensen die door het verschuiven van hun shift deze tijd niet aanwezig zijn.

Vandaag was het zelfs zo dat we maar met z’n drieën op kantoor waren want er zijn eerder deze week verscheidene mensen naar huis gegaan en hun vervangers, die dus normaal gesproken dezelfde dag hier arriveren, zijn er nog niet. Er wordt meestal ook wel rekening met elkaar gehouden, bijvoorbeeld als je zoals ik een back-to-back hebt met schoolgaande kinderen en die dus afhankelijk is van de schoolvakanties. Mijn maat en ik hoefden deze keer niks te regelen om hem eventueel tegemoet te komen zodat hij de feestdagen thuis door kan brengen want hij is al met verlof en ik ben hier met de Kerst, gewoon volgens ons werkschema. 

Ik zag vanmorgen al aan de flares dat de wind weer uit het noorden waaide en dat betekent dat de vochtige lucht weer verdwenen is. Het was ook merkbaar weer kouder maar het was desondanks een mooie zonnige dag die begon met een prachtige lucht:

Vandaag was een rustige maar tamelijk koude dag met verder weinig bijzonderheden, of het moest zijn dat ik zelfs tussen de middag een vest aan heb gedaan tijdens de wandeling naar het kamp voor de lunch. De kille wind zorgde ervoor dat het ondanks de redelijke temperatuur behoorlijk koud aanvoelde, al moet dat aan mij hebben gelegen want ik zag nog zat collega’s lopen in een poloshirt of overhemd…

De enige vermeldenswaardige gebeurtenis van vandaag was toen ik vanavond bij het appartement aankwam en daar drie katjes naar me toe zag komen waarvan twee nog erg jong. Ze bleven op een afstandje zitten, maar een kleine rooie had toch de moed om naar me toe te lopen. Toen ik op mijn hurken ging zitten schrok ze en rende gauw terug naar wat ik denk haar moeder was, want die was duidelijk ouder dan de andere twee. Ik had niks bij me voor ze dus ik ging het gebouw maar binnen, teleurgesteld nagekeken door de drie katjes.

Toen ik Riet later belde vertelde ik natuurlijk over het voorval. “Wat me nou gebeurde toen ik bij het appartement aankwam, zaten er drie katjes. Twee waren nog heel klein en…”. “Nee!”. “Maar ik heb nog helemaal niet…”. “Nee! Er worden geen katjes meegenomen!”. Nou ja…

Tenslotte nog even de melding dat vandaag officieel mijn eerste twee weken erop zitten en daarmee ben ik dus op de helft. Dat werd vanavond gevierd in het restaurant met een ontzettend lekkere hamburger met patat.

Vanmorgen heel vroeg werd ik wakker toen mijn telefoon begon te piepen. Normaal gesproken zie ik dan iets van een bericht op het scherm maar er was niets te zien. Ik viel weer in slaap maar werd even later weer wakker toen een van de plafondlichten op mijn kamer spontaan aanging. Het duurde even voor ik zo wakker was dat ik doorhad dat het de noodverlichting was, want verder werkte er niets meer omdat de stroom was uitgevallen. Na misschien een halve minuut sprong het licht even spontaan weer uit toen de stroom weer terug kwam. De piep van mijn telefoon was nu verklaard, die gaf gewoon aan dat er weer een koppeling was met de oplader.

Dit onwelkome voorval herhaalde zich vlak daarna nog twee keer en bij de laatste keer vroeg ik me af of het niet beter was om mijn bed maar uit te gaan, want het was ondertussen al vijf voor vijf. Twijfelen is gaan maar dat gold niet voor mij, ik ben weer in slaap gevallen en werd een kwartier later hardhandig wakker doordat mijn wekker afging (eigenlijk moet ik zeggen de Wekker-App op mijn telefoon). Dat was trouwens de eerste keer deze shift want normaal gesproken ben ik altijd een paar minuten voor de wekker al wakker.

Buiten gekomen op weg naar het ontbijt zag ik dat de stroomstoring nog steeds niet helemaal was opgelost want de straatverlichting werkte niet en het kamp was dan ook grotendeels in duisternis gehuld. Alleen het pad vanaf ons gebouw heeft aparte verlichting die wel werkte, maar rond het restaurant was alles aardedonker. Mijn makkers die in de barakken aan de andere kant van het kamp hun kamer hebben stonden buiten echt in het volslagen donker hoorde ik later, die moesten zowat op de tast naar het restaurant.

Gelukkig brandde daar binnen licht en ook het ontbijt zelf bleek niet geleden te hebben onder de stroomuitvallen. Alleen toen ik net bij de persmachine stond voor mijn glaasje sinaasappelsap viel de stroom weer helemaal uit. Ook deze keer duurde het maar kort en kon ik alsnog mijn sapje tappen, maar de broodrooster was niet meer aan de praat te krijgen en ik moest het dus doen met half getoast brood. Nou ja, de omelet maakte een hoop goed…

Ook de wandeling naar kantoor verliep voor een groot deel in het duister want op de weg langs de fabriek was de straatverlichting uit. Bij de uitgang van het kamp, waar het parkeerterrein is van de auto’s en bussen van onze beveiliging, hadden ze van een rij auto’s de koplampen aangezet zodat er nog een beetje zicht was.

Een beetje wrang is het allemaal wel als je bedenkt dat we onze eigen energiecentrale op het terrein hebben, gestookt met ons eigen gas…

Nou denken jullie natuurlijk allemaal dat ik een geintje zit te maken maar dat is echt niet zo, het is hier op het moment met name ’s morgens en ’s avonds als de zon onder is behoorlijk koud. Volgens de Weer-App zakt te temperatuur ’s nachts tot een graad of tien maar ik denk dat de tamelijk harde wind het een stuk kouder doet lijken. En volgens mijn Iraakse maat Haider wordt het de komende weken nog kouder.

Gek genoeg valt het in de ochtend nog mee want dan staat er relatief weinig wind. Tussen de middag liepen we zoals gewoonlijk in overhemd (met al wel een T-shirt eronder) naar het kamp voor de lunch en dat viel knap tegen. We hadden de straffe noordenwind pal tegen en dat was goed te merken. En toen we vanavond terugliepen na het werk was het zelfs met mijn regenjack aan nog erg koud. Het deed me in ieder geval besluiten om morgen mijn das om te doen, en als dat niet genoeg blijkt ga ik mijn vest dragen onder mijn regenjack.

Het betekent ook dat ik mijn jack of mijn vest aan moet als ik naar de sportzaal loop, want zeker flink bezweet teruglopend is dat echt wel nodig. Ik was vandaag trouwens behoorlijk tevreden over mezelf want ik heb een hele soepele vijf kilometer hardgelopen op de band. Ik had zelfs even het idee om er nog een kilometer bij te doen, het is dat ik had afgesproken met mijn makkers om elkaar om zeven uur te treffen in  het restaurant…

Toen ik vanmorgen bij het IT-gebouw aankwam zat er voor de deur een kat op zijn gemak te pissen. Ze maakte zich totaal niet druk om mij toen ik langs liep, ze bleef gewoon zitten en toen ze klaar was ging ze nog steeds op haar gemak het plasje begraven. Daarna wandelde ze weg zonder me verder een blik waardig te keuren.

Of dit een voorbode was voor de rest van de dag weet ik niet maar het leek er wel op. Toen ik namelijk mijn laptop had opgestart bleek dat er nauwelijks te werken viel want het netwerk functioneerde niet zoals het zou moeten. En dat is lastig als je via dat netwerk verbinding moet maken met je bestanden die allemaal zijn opgeslagen op servers die in data centers staan in een ander werelddeel. Alles verliep moeizaam, inclusief de mail, dus het eerste uur heb ik weinig meer kunnen doen dan naar het scherm staren.

Al snel kwam er een bericht van onze netwerkafdeling. Het was niet een probleem waar ze zelf iets aan konden doen want er was ergens in het land een voor ons cruciale kabel doorgeknipt, waarschijnlijk bij graafwerkzaamheden. We zijn hier net als overal afhankelijk van wat er aan kabels in de grond ligt, maar daar wordt hier iets anders mee opgesprongen dan in bijvoorbeeld Nederland waar zoiets ook wel eens gebeurt maar zeker niet zo vaak als hier. 

Het was dus een moeizame werkdag want het probleem was pas aan het eind van de middag verholpen. Na het avondeten besloot ik wat te ontspannen met een Netflix-filmpje, maar wat denk je, deed de Wifi in het kamp het weer nauwelijks. Ik dacht nog, het zal toch niet? Maar jawel, al snel hoorden we dat er weer ergens een kabel was doorgeknipt…

Ik ben meteen na aankomst in het KAZ kamp weer begonnen met mijn gebruikelijke fitness routine, ik ga twee avonden sporten en dan neem ik een avondje “vrijaf”. De twee sport-avonden verdeel ik tussen krachttraining en hardlopen.

Voor de krachttraining ben ik nog steeds afhankelijk van een paar apparaten, het merendeel van de nieuwe sportzaal is nog steeds ingericht voor de echte powerlifters, met heel veel gewichten en halters. Dat is niks voor mij dus ik moet het doen met de apparaten die er staan, wat op zich wel jammer is want ik had een hoopje dat er met de uitbreiding van de sportzaal ook meer apparaten zouden komen en dat is niet gebeurd.

Voor het hardlopen hebben we splinternieuwe hardloopmachines en die zijn op zich prima, zij het dat ze zodanig geplaatst zijn dat je tijdens het hardlopen tegen de blinde muur aankijkt. Er is wel een tv opgehangen maar die hangt recht voor de meest rechts machine, dus als je niet op die band loopt dan moet je scheef opzij kijken om te kunnen kijken en iedereen die wel eens op zo’n band heeft gelopen weet dat dat geen goed idee is.

Al met al zijn de verwachte verbeteringen dus wat minder uitgevallen dan ik had gehoopt maar desondanks ben ik dus weer redelijk fanatiek begonnen. Ik krijg trouwens toch al wel de nodige beweging want ik loop vier keer op een dag de anderhalve kilometer van en naar kantoor.

De foto hieronder laat een mooi stuk van die route zien, met in de verte de rood-witte radio-toren die midden in het kamp staat:

Op het eerste gezicht was er weinig veranderd in het kamp, fabrieksterrein en op kantoor ten opzichte van vier weken geleden, maar dat is op zich wel vreemd want er was toch hier en daar wel wat werk in uitvoering.

Een van de dingen waaraan gewerkt werd was een voetpad langs de achterkant van het fabrieksterrein, zodat wandelaars geen gebruik meer hoeven te maken van de rijweg, maar er lijkt in een maand tijd nauwelijks vooruitgang in te zitten. Ik kijk dan natuurlijk wel nog steeds door een Nederlandse bril waar zo’n karwei in uiterlijk twee weken kant en klaar opgeleverd zou zijn.

Ons kantoorgebouw is op zich niet veranderd maar er was wel rondom een rood-wit lint gespannen als afzetting. Het schijnt dat er na de hevige regenval van een paar weken geleden spontaan stukken pleisterwerk van de dakrand begonnen af te brokkelen en dat levert natuurlijk gevaar op. Er is alleen geen enkele activiteit te zien om dat probleem structureel op te lossen. Overigens dacht ik dat dit mankement veroorzaakt werd door de ouderdom van het gebouw, want als je me had gevraagd hoe oud het was had ik gezegd een jaar of dertig. Wat blijkt nu, het is nog geen zes jaar oud…

Iets wat ook niet is veranderd is de aanwezigheid van vliegen. Twee rotaties geleden schreef ik al dat je in het restaurant een vrije hand nodig had om continue de vliegen bij je bord weg te houden, dat is gelukkig nu niet meer zo want in het kamp zitten weinig vliegen meer. Maar ze zitten wel nog steeds rond het fabrieksterrein en in de kantoren. In de praktijk betekent het dat je de hele dag vliegen zit weg te slaan die op je gaan zitten als je aan het werk bent, en tijdens het eerste gedeelte van de wandeling tussen de middag naar het restaurant en terug wordt je voortdurend besprongen door die lastige krengen.

Eigenlijk zijn het er niet eens zo veel meer maar ze zijn heel erg hardnekkig, ze zitten voortdurend op je lijf. Sommige collega’s hebben dan ook al van die elektrische vliegenmeppers over laten komen, en ik denk dat ik dat ook maar eens ga doen. Alleen heb ik daar deze shift natuurlijk niks aan…

Vandaag was mijn eerste dag op kantoor maar in feite was dit al mijn tweede werkdag van deze shift want de dag van aankomst in Irak is de eigenlijke eerste werkdag. En deze dag begon niet goed want ik maakte al meteen een flinke blunder.

Na een redelijk goede nachtrust en zonder dat de wekker hoefde af te lopen stond ik vanmorgen op maar zoals altijd op de eerste werkdag was het weer even zoeken naar het vaste ritme. Ik had al een beetje geprobeerd daarop vooruit te lopen door gisteravond mijn tas al in te pakken maar desondanks vergat ik toen ik de deur uitliep om te gaan ontbijten het allerbelangrijkste: mijn BGC pas.

We hebben allemaal al op onze eerste dag dit belangrijke attribuut gekregen en dat is ook noodzakelijk, want niet alleen moet deze pas te allen tijde overal en altijd op het terrein zichtbaar gedragen worden zodat je herkenbaar bent als werknemer, de pas is ook nodig om vrijwel alle deuren open te maken. En ik kwam er pas achter dat mijn pas nog op mijn kamer lag toen ik de deur van het gebouw uitstapte. En terug naar binnen kon niet, want inderdaad, die deur is beveiligd en heb je dus je pas nodig om binnen te komen…

Nu kun je twee dingen doen in zo’n geval, hopen dat er net een collega in of uit gaat die de deur voor je open kan doen, of je loopt naar de receptie en vraagt hulp. Ik deed het laatste want er was niemand in zicht en ik had geen zin te gaan staan wachten. Bij de receptie kreeg ik van de receptionist zijn pas te leen en drie minuten later kon ik die al weer terug geven met mijn eigen pas weer om mijn nek.

De rest van de dag verliep gelukkig zonder problemen en het was goed om al mijn collega’s weer te zien. Dat wil zeggen, alle expat-collega’s want de Irakese collega’s waren er uiteraard niet. De vrijdag is hier namelijk de eerste dag van het weekend…

Het is vanmorgen op de valreep nog gelukt om een regenjack aan te schaffen. Nadat ik in Katwijk mijn moeder gedag had gezegd (het was gezellig want mijn oudste broer was er toevallig ook net) ben ik in het centrum nog even langs een zaak met sportkleding gegaan en zowaar, die hadden precies wat ik zocht.

Nadat ik vanmiddag nog even stroopwafels en een stuk jong belegen Goudse kaas (voor mijn Irakese baas) had ingeslagen had ik wat mij betreft alles klaar voor vertrek. Mijn rolkoffer had ik gisteren al grotendeels gepakt, al was er niet zoveel te pakken deze keer. 

Vanmiddag kreeg ik weer het inmiddels vertrouwde telefoontje van de taxi-service van luchtvaartmaatschappij Emirates om te bevestigen dat ik om zeven uur vanavond zou worden opgehaald. Dat was ruim op tijd want mijn vlucht naar Dubai vertrekt pas om tien uur vanavond, en eerlijk gezegd verwachtte ik niet dat het erg druk zou zijn op de weg en op Schiphol want het was tenslotte Sinterklaasavond.

Mijn verwachting kwam uit, het was erg rustig (voor zover je op Schiphol van rustig kan spreken tenminste) en ik zat dan ook al ruim voor acht uur in de Business Lounge met een bakkie cappuccino. Ik zorg er altijd wel voor dat ik ruim op tijd voor het boarden bij de gate ben, maar deze keer hoefde ik niet lang te wachten voordat we aan boord mochten gaan. We vertrokken dan ook precies op tijd en zullen als alles volgens plan verloopt morgenochtend vroeg aankomen in Dubai.

De zevende november vandaag, en dat betekent de verjaardag van Riet. Van harte gefeliciteerd en een dikke kus.

Toen ik vanmorgen om even over half zes naar het restaurant liep voor het ontbijt was het nog donker maar helder. het was wel fris maar niet echt koud. Het was dan ook een verrassing dat toen ik twintig minuten later weer naar buiten kwam dat het helemaal mistig was, en een dichtere mist dan ik tot nu toe hier heb gezien. De mist bleef overigens niet lang hangen want toen het zonnetje wat hoger aan de hemel kwam was het snel opgelost.

De volgende verrassing kwam wat later toen ik tot de ontdekking kwam dat de meeste Irakezen, inclusief mijn beide teamleden, vandaag niet kwamen opdagen. En dat terwijl ze allebei gisteren nog nadrukkelijk “See you tomorrow!” hadden gezegd toen ze naar huis gingen. Nu is het bij alle Irakese werknemers de gewoonte om regelmatig zonder enige vorm van mededeling weg te blijven, maar omdat ze er bijna allemaal niet waren vroeg ik toch maar eens na wat er aan de hand was. Er werd me verteld dat het een religieuze feestdag was, weliswaar geen officiële vrije dag maar vrijwel iedereen gebruikte dit uiteraard als excuus voor een extra vrije dag.

De derde verrassing was toen we naar het restaurant gingen voor de lunch. Het was ons al opgevallen dat er vlak bij de grote watertanks (zie de foto van gisteren) veel bedrijvigheid was met mensen en vrachtwagens, en aangekomen bij het restaurant zagen we waarom. Er stonden in de wasruimte voor het restaurant bij alle wastafels grote pakken gebotteld water om onze handen mee te wassen want er was geen water uit de kraan. Er was een lek in de waterleiding geconstateerd en dat waren ze aan het repareren.

De rest van de dag verliep gewoon, alleen veel te traag voor mijn gevoel maar dat is normaal denk ik. Op de laatste werkdag ben je alleen bezig met het afronden van werkzaamheden en de overdracht naar je back-to-back. Het enige waar je op wacht op je laatste dag is de email met het rooster voor alle transporten voor de volgende dag, want je wilt zeker weten dat je staat ingeroosterd voor transport naar de luchthaven. De mail kwam zoals gewoonlijk om een paar minuten over half vijf en ik stond zoals verwacht vermeld bij het transport wat morgen om een uur van KAZ vertrekt naar de luchthaven.

En daarmee zit het er op, dit was de laatste dag van deze shift, morgen ga ik naar huis!

Vanmorgen was het nog steeds zwaar bewolkt maar het was tenminste droog nadat er vannacht veel regen is gevallen. En mooi luchten leverde het ook wel op toen ik naar kantoor wandelde:

Het werd in de loop van de dag een stuk beter en rond het middaguur was het ondanks een stevige wind na best aangenaam. De vraag was of het zo zou blijven want het weerbericht gaf aan dat dit een tijdelijke opleving was.

De regen van gisteren was nauwkeurig voorspeld en ook de voorspelling voor vandaag leeg te kloppen, want aan het eind van de middag zagen we prachtig mooie wolkenluchten met in de verte een ware lichtshow van bliksemflitsen.

Het was ver weg, we hoorden geen enkele onweersklap, maar het vulde vrijwel de hele noordelijke hemel gedurende een groot deel van de avond.

De verspelde regen zal dus ook vanavond en vannacht wel komen en het wordt afwachten wat het morgen voor weer zal zijn want er is voor de hele dag regen voorspeld. We zullen het morgen wel zien…

Wat het probleem ook was wat de aanwezigheid van het huishoudelijk personeel verhinderde, het is blijkbaar gisteren opgelost want toen ik na het werk op mijn kamer kwam zag ik dat er was schoongemaakt.

Op kantoor hadden we gisteren een ander probleem, ons gebouw had geen water. Voor het drinkwater maakt dat niks uit want dat krijgen we aangeleverd in flesjes, maar het is toch wel lekker als je naar de wc kunt gaan en die vervolgens kunt doortrekken. We moesten ons dus gedurende de gehele dag behelpen, en vanmorgen was dat probleem nog niet opgelost. Gelukkig was de Irakese conciërge vandaag wel aanwezig, in tegenstelling tot gisteren, en die heeft waarschijnlijk actie ondernomen want in de loop van de ochtend was er opeens weer water.

Verder was het een rustig laatste weekend van deze shift, op een kleine verkoudheid na waar ik al een paar dagen last van heb. De afgelopen twee dagen had ik ook nog keelpijn maar die was vanmorgen zo goed als verdwenen. Normaal gesproken volgt er dan bij mij altijd een fikse loopneus maar dat valt tot nu toe nog alles mee.

Het was vandaag een behoorlijk bewolkte dag, we hebben eigenlijk nauwelijks zon gezien al was de temperatuur heel aangenaam. Gisteren was het een wolkeloze dag met een mooie ochtend, en daar heb ik de onderstaande foto van gemaakt. De foto is genomen op de stoep van het restaurant, je ziet het centrale plein van het kamp met de wachtende bus van kwart voor zes bij de bushalte. Rechts zie je barakken met kamers (niet die waar mijn kamer is), en links zie je een paar containers waarvan de twee linkse gebruikt worden voor opslag en in de meest rechtse is het kampwinkeltje met achterin het hoekje voor de kapper.

De laatste week van deze shift is vandaag ingegaan, volgende week om deze tijd is mijn eerste vrije dag en ook mijn vertrekdag. De eerste drie weken zijn omgevlogen maar ik maak me nu op voor de laatste dagen die gevoelsmatig altijd veel langzamer gaan. Komt natuurlijk omdat de knop al een beetje om is nu de thuisreis steeds dichterbij komt.

Het begon vandaag overigens niet echt geweldig want ik heb volgens mij een fikse verkoudheid onder de leden. Of liever gezegd, ik denk dat die eraan zit te komen want ik werd vannacht wakker met een verstopte neus (gelukkig had ik neusspray meegenomen en wist ik ook nog waar ik het had gelaten) en vanmorgen had ik een stevige keelpijn. Heb ik in ieder geval die doos Trachitol ook niet voor niks meegenomen.

Misschien komt het wel door het veranderende weer want het is ’s morgens behoorlijk koud, het was maar veertien graden gistermorgen en vanmorgen. Eergisteren ben ik nog aan mijn overhemd naar kantoor gelopen maar het was eigenlijk al te koud daarvoor, en ik denk dat ik daaraan die verkoudheid heb te danken. Eigenwijs weer natuurlijk om zo te blijven lopen, maar sinds gisteren heb ik ’s morgens een vest aan tijdens de wandeling naar kantoor.

De weeromslag komt omdat het hier winter aan het worden is. Dat houdt in dat de temperatuur flink daalt als het zonnetje onder is en de komende weken zal de temperatuur ’s nachts dalen tot mogelijk zelfs maar net boven het vriespunt.

En ook ’s avonds als de zon onder is koelt het in rap tempo af, en dat merken we als we tegen zessen naar huis lopen want het is op dit moment om half zes al donker. Overdag is het nu bijzonder aangenaam want het is niet meer verzengend heet, de middagtemperatuur ligt comfortabel tussen de vijfentwintig en de dertig graden en dat voelt aan als hoogzomer in Nederland. Gewoon erg mooi weer dus en vandaar dat we nu ook tussen de middag wandelen naar het kamp voor de lunch en niet meer de bus nemen.

Oh ja, en het tweede deel van onze nieuwe sportzaal, het gedeelte met de cardio-apparaten, is gisteren officieel geopend. Ik heb voordat ik aan mijn kracht-training begon even naar binnen gekeken en zag tot mijn genoegen allemaal nieuwe apparaten. Toch was er nog wel wat op aan te merken ook want de loopbanden waren allemaal met de kop naar de muur geplaatst. Ik weet niet welke malloot dat heeft verzonnen maar het lijkt me nou niet echt gezellig om tijdens het hardlopen tegen een vlakke grijze muur aan te moeten kijken. Vanavond ga ik voor mijn hardloopsessie dus mooi even kijken of de oude cardio-zaal nog open is…

Vandaag is het de herdenking van Arba’een en dat wordt met name in de Sjiitische gemeenschap groots gevierd. Het is dan ook een nationale feestdag en heeft iedereen een vrije dag, behalve natuurlijk wij rotators want wij hebben geen vrije dagen. Het was op kantoor dan ook extreem rustig, want zelfs de huishoudelijke staf die er in de weekenden nog wel is was er vandaag niet. Op de foto zie je de uitgestorven hal van ons gebouw, ik zit in het kantoor achter de eerste deur links:

Verder is het voor mij een bijzondere dag want vanaf vandaag mag ik gaan aftellen tot mijn vertrekdag volgende week donderdag. Er is namelijk een onofficiële kampregel dat je pas mag gaan aftellen als je in de “single digits” (enkele cijfers) zit. Dat houdt dus in dat je pas mag gaan aftellen als je nog minder dan tien dagen te gaan hebt en omdat volgende week woensdag mijn laatste werkdag is van deze shift mag ik vanaf vandaag gaan aftellen.

Eigenlijk is dit de tweede mijlpaal want als je over de helft bent dan wordt je al van alle kanten gefeliciteerd want je bent “over the hill”. Vandaar af gaat het alleen nog maar bergafwaarts en dat is in dit verband positief. Niet dat iedereen er de hele dag mee bezig is, maar in vrijwel ieder gesprek komt wel ter sprake hoe lang je nog te gaan hebt en degenen die in “single digits” zitten laten nooit na dat iedereen luid en duidelijk in te wrijven…

Tenslotte was er aan het thuisfront ook nog een mijlpaal want onze jongste zoon is vandaag dertig jaar geworden. Riet en ik moeten er allebei toch wel even aan wennen dat onze jongste nu dus ook een dertiger is. In ieder geval vanuit Irak ook van harte gefeliciteerd, Martin!

En alweer een flinke hoeveelheid regen vannacht en alweer merkte ik dat vanmorgen pas toen ik naar het restaurant liep. De lucht was behoorlijk grijs en als ik in Nederland zo’n lucht zie neem ik regenkleding of een paraplu mee, maar omdat het op zich droog was dacht ik het kantoor wel te halen zonder een nat pak te krijgen. Dat lukte inderdaad, maar veel speling had ik niet want ik was pas een paar minuten binnen toen het begon te plenzen.

Lang duurde de bui niet maar de lucht bleef grijs, en toen we rond half twaalf op weg wilden gaan voor de lunch zagen we tot onze verbazing dat het mistig was. En dat niet alleen, er stond ook een straffe wind die er in combinatie met al dat vocht in de lucht voor zorgde dat het in een overhemd gewoon ronduit koud was.

Desondanks wandelden we naar het restaurant in het kamp en ook weer terug na de lunch. Weer kwam ik droog over maar mijn maat Ian, die wat later was gevolgd, regende zeiknat. Het klaarde de rest van de dag ook niet echt meer op en de koude wind in de avond deed me besloten om de voorgenomen baantjes in het zwembad maar voor gezien te houden.

Veel tijd om te zwemmen had ik waarschijnlijk toch niet gehad want ik had nog een akkefietje toen we van het kantoor vertrokken. Omdat ik ’s morgens altijd een van de eersten ben heb ik een sleutel van het gebouw en ik ben ook meestal degene die ’s avonds afsluit.  Vanavond lukte het afsluiten niet want de sleutel wilde niet in het slot.

Dat slot gaat al weken erg stroef en ik had al vaak opgemerkt dat een druppeltje olie geen kwaad zou kunnen, maar het was nu dus al te laat. Ik kon niet afsluiten en moest dat uiteraard melden, maar de vraag was bij wie. Na een paar keer te zijn doorverwezen en in het kamp van gebouw naar gebouw te zijn gestuurd vond ik uiteindelijk iemand die zo vriendelijk om de Beveiliging te bellen. Die beloofden extra te patrouilleren want aan dat slot kon vanavond niks meer worden gedaan.

Morgen moet ik dit dus nog even melden bij onze eigen Iraakse beheerder van het gebouw. Als die er is tenminste want vanwege de viering van Arba’een zou het wel eens erg rustig op kantoor kunnen worden de komende dagen…

Over de dag van gisteren valt niet zoveel te vertellen, behalve dat het de laatste werkdag was van mijn tweede week van deze shift. En dat betekent dat ik vandaag over de helft ben, het gaat nu weer “downhill” zoals we het hier in het kamp noemen, oftewel bergafwaarts. Ik zou de dagen al weer kunnen gaan aftellen dat is verboden: we hebben een kampregel die zegt dat je pas mag gaan aftellen als je in de “single digits” zit, dus minder dan tien dagen te gaan.

Onzin natuurlijk, want iedereen is altijd aan het aftellen. Nieuwkomers worden meewarig aangekeken want die hebben de lange weg nog helemaal voor zich, terwijl naar de vertrekkers afgunstig wordt gekeken. Die zijn trouwens altijd makkelijk te herkennen want als het resterende aantal dagen ter sprake komt (en het komt in vrijwel ieder gesprek wel een keer ter sprake) dan krijgen ze een vette grijns op hun gezicht.

Ach, iedereen gunt iedereen zijn welverdiende verlof want we komen toch allemaal weer aan de beurt. En vertrekkende collega’s vormen ook voor de achterblijvers een soort van mijlpaal want we meten eraan af hoe lang we zelf nog hebben te gaan. Zo weet ik dat als mijn collega’s Steve en Aziz vertrekken dat ik op de helft ben en daar wordt je vanzelf weer vrolijker van.

Niet dat het er sowieso sacherijnig aan toe gaat hier, we hebben lol zat onder het werk en onder het eten. Er worden bijvoorbeeld al weer grappen gemaakt over het volgende vertrek van mijn collega Ian en mijzelf, want de afgelopen twee keer dat wij hier vertrokken waren precies die periodes met hevige onlusten. En verder gaat de tijd toch al snel genoeg, met name de eerste drie weken vliegen iedere keer om. Het zijn de laatste paar dagen die niet op schijnen te schieten maar dat is logisch want dan ben je al bezig met naar huis gaan en dat kan na bijna vier weken in de woestijn dan toch niet snel genoeg gebeuren.

Maar goed, de laatste twee weken van mijn huidige shift zijn dus vandaag ingegaan…

Ergens vannacht werd ik half en half wakker toen ik geluiden hoorde alsof er een hevige regenbui viel, maar met het idee dat het de airco wel zou zijn die was aangeslagen viel ik meteen weer in slaap. Maar toen ik vanmorgen naar het restaurant liep voor het ontbijt zag ik meteen dat het wel degelijk een regenbui was geweest, en aan de omvang van de plassen te zien nog een flinke ook.

Het was de afgelopen dagen al erg vochtig want de wind zit weer in de zuid-hoek, en dat betekent dat vochtige lucht wordt aangevoerd van de Perzische Golf. Dat zorgt voor een klam gevoel overdag maar ook voor koelte in de ochtend en avond. Vanmorgen voelde het zelfs mede dankzij de stevige wind zelfs behoorlijk fris aan, het kon nog net met een overhemd met korte mouwen maar dan ook maar net.

Volgens onze Irakese collega’s houden we dit weer nog wel een weekje of wat, maar het levert wel aardige plaatsjes op. Op de eerste foto ben ik onderweg naar het restaurant als ik langs het fitness-gebouw kom (erachter zie je de “kooi” met ons splinternieuwe voetbalveldje) en de tweede is gemaakt bij aankomst vanmorgen bij het kantoorgebouw:

Ik zou even uitzoeken hoe het nou zit met al die Iraniërs in het vliegtuig gisteren en ik heb het gevonden. Ieder jaar wordt Arba’een gevierd, een Sjiitische gedenkdag. Deze dag, die dit jaar op 30 oktober valt, wordt gevierd veertig dagen na Asjoera wat de dag is dat het martelaarschap van Hussein wordt herdacht.

Arba’een is met name in Iran een belangrijke feestdag, maar de link met Irak is de stad Karbala. Daar werd in het jaar 680 Hussein, de kleinzoon van Mohammed, samen met zijn gezelschap wat hoofdzakelijk bestond uit vrouwen en kinderen en slechts een paar soldaten, vermoord door troepen van de heersende kalief die Hussein als een bedreiging voor zijn positie zag. Er is ieder jaar een pelgrimstocht naar Karbala die een belangrijk onderdeel uitmaakt van de Sjiitische geloofsbelijdenis. Op de vlakte bij de stad verzamelen zich ieder jaar tussen de tien en twintig miljoen mensen voor de herdenking, waarmee het een van de grootste bijeenkomsten ter wereld is. Veel pelgrims maken de tocht naar Karbala te voet.

Het grootste deel van de pelgrims uit het buitenland komt uit Iran. Dat verklaart dus de aanwezigheid van die groep in het vliegtuig gisteren. Een ander aspect van de periode tussen Asjoera en Arba’een is de aanwezigheid van zwarte vlaggen, al zie je ook wel groene en rode. De zwarte vlaggen hebben meestal een tekst, de rode en groene hebben vaak een afbeelding van (denk ik) Hussein. En je ziet die vlaggen letterlijk overal, zelfs bij ons in het kamp:

Het was vanmorgen nog steeds erg vochtig wat goed te zien was toen het zonnetje opkwam toen ik naar kantoor wandelde:

Anderhalve week geleden kreeg ik een mailtje van mijn maat Sachin dat er mogelijk een business-trip in het vat zat tijdens mijn volgende rotatie. Bij navraag bij onze baas bleek dat inderdaad het geval, er zouden twee workshops plaatsvinden bij twee verschillende contractors (zeg maar aannemers) die werk gaan doen voor ons bedrijf. Die workshops zouden plaatsvinden op 16 en 17 oktober, en dat betekende dat ik nog tijdens mijn verlof moest gaan regelen dat ik op de 15e naar Dubai zou reizen en terug naar Basrah op de 18e. Dat is allemaal gelukt en dat betekent dat ik morgen al weer vertrek voor een korte trip naar Dubai.

Voor vandaag was de belangrijkste activiteit dan ook te controleren of mijn naam vermeld stond op de lijst voor morgen met het transport naar de luchthaven. Doordat mijn aandacht op andere zaken gericht was vanmiddag vergat ik om half vijf op de eerste lijst te kijken. Sta je niet op die lijst dan moet je dan meteen melden want om zes uur komt de tweede lijst en die is definitief. 

Het schoot me pas te binnen dat ik vergeten was te kijken toen ik terug wandelde naar het kamp. Niks aan de hand, dacht ik nog, want ik had al bericht gehad dat ik op de lijst geplaatst zou worden. Maar grote schrik, toen ik om kwart over zes de definitieve lijst controleerde op mijn iPad zag ik mijn naam niet staan. Ik rende dus naar het administratie-kantoor waar ik nog net de verantwoordelijke persoon tegen het lijf liep die net wou vertrekken. Hij stelde me ook meteen gerust, ik stond wel degelijk op de lijst (wat hij ook liet zien), ik stond alleen op en heel andere plek dan waar ik mezelf verwachte, en ik had dus gewoon niet goed gekeken.

Niks aan de hand dus, ik moet me morgenochtend om half acht melden bij het vertrekpunt van het konvooi en ik heb dus zelfs nog tijd voor een ontbijt…

De eerste maaltijd na aankomst in het KAZ-kamp is altijd weer leuk omdat je in het restaurant altijd verwelkomd wordt door je collega’s. Het is dan ook veel handen schudden en alle gesprekken beginnen steevast met dezelfde vraag, “Hoe was je verlof?”.

Daarna gaat het altijd over wat er is veranderd in het kamp, het land en in het bedrijf, en dat was deze keer relatief goed nieuws. De fitness-ruimte in het kamp wordt fors uitgebreid en er komt nieuwe apparatuur, de situatie rond Basrah is weer redelijk stabiel en de zaken gaan in het algemeen goed vanwege de hogere olie- en gasprijzen. Goed nieuws is ook dat de vliegenplaag van mijn vorige rotatie over is, op een enkel hardnekkig exemplaar na, en dat betekent dat we weer rustig kunnen eten zonder voortdurend met een hand te wapperen om de vliegen van je eten en jezelf weg te houden.

Wat ook veranderd is is dat de zon nog maar net op is in de ochtend als ik naar het restaurant loop voor het ontbijt. Bij mijn volgende rotatie zal het waarschijnlijk ’s morgens net zo donker zijn als nu ’s avonds al wanneer mijn werkdag erop zit, want dan is de zon al ruim onder. Ondanks de aanwezige verlichting is het dan knap donker en er wordt ons dan ook geadviseerd om als we buiten het kamp lopen altijd een licht te dragen of iets wat oplicht in het donker, hoofdzakelijk vanwege het werkverkeer wat je kunt tegenkomen.

Dat de dagen korter worden in de winter is weer even wennen. In Nederland is dat uiteraard ook het geval maar in Maleisië en op de Filipijnen was dat het verschil in daglicht tussen zomer en winter maar iets van een half uur en dus niet echt opvallend. Hier is dat verschil dus wel duidelijk merkbaar, ik loop zoals gezegd ’s avonds al in het donker van kantoor terug naar het kamp.

Met het korter worden van de dagen zijn ook de temperaturen merkbaar lager. Was het tijdens mijn vorige rotatie nog veelal 48 graden midden op de dag, nu wordt het niet warmer dan 43 graden. Dat voelt, geloof het of niet, gelijk een stuk comfortabeler en ik zag vandaag dan ook dat veel meer mensen tussen de middag lopend naar het kamp gingen voor de lunch in plaats van met de bus. Ik ga dat denk ik ook maar doen vanaf morgen…