Eid al-Adha, in Nederland het Offerfeest genoemd, is het tweede eid-feest in de islam en is de viering om te gedenken dat de profeet Ibrahim bereid was zijn zoon te offeren voor God. Dit verhaal is hetzelfde verhaal als in de Christelijke Bijbel, met als verschil dat in de Koran de naam van de zoon niet wordt genoemd terwijl in de Bijbel Abrahams zoon Isaak wordt genoemd wordt. Het verhaal komt veelal overeen.

De islam kent in feite twee grote feesten, Eid al-Adha geldt als het grote feest terwijl Eid al-Fitr (in Nederland het Suikerfeest) het kleine feest wordt genoemd. Het feest van Eid al-Adha duurt vier dagen en valt op de 10e dag van de Hadj-maand, de maand waarin de Pelgrimstocht naar Mekka dient te worden gemaakt,

Op de eerste dag is er een extra gezamenlijk gebed, waarna er een preek is in de moskee waarbij iedereen zich in zijn mooiste, zo mogelijk nieuwe kleren moet steken. Het feest moet moslims eraan herinneren dat ze zo nodig alles moeten opofferen voor God naar het voorbeeld van Ibrahim (Abraham dus).

Wij hebben de komende week een hele rustige werkweek want onze Irakese collega’s zijn allemaal de hele week vrij om Eid al-Adha te vieren. Gisteravond vonden we in het restaurant op de tafels een brief met de mededeling dta er deze week geen huishoudelijke diensten zullen zijn. Dat betekent dat de kamers niet worden schoongemaakt, er geen handdoeken worden verschoond en geen bedden opgemaakt. Gelukkig gaat de wasservice wel gewoon door en dat komt best uit want ik heb nog een zak klaar staan voor morgen…

Het serieuze aftellen is nu overigens ook begonnen want ik heb nog maar drie dagen te gaan, vandaag meegerekend. Nou ja, ik ga waarschijnlijk woensdagochtend ook nog wel even langs kantoor maar dat is maar een paar uurtjes want ik verwacht dat we net na het middaguur naar de luchthaven vertrekken.

Er was vanmorgen voor het eerst deze shift bewolking te zien. Tot nu toe was er iedere morgen een stralend zonnetje te zien maar vandaag dus niet, al duurde het maar een uurtje na zonsopgang voordat de zon al weer volop scheen. De bewolking was min of meer onverwacht omdat normaal gesproken de wind daarvoor eerst naar het zuiden draait en er vochtige lucht deze kant op komt, maar de wind zit al sinds ik hier aankwam stevig in de noord-hoek en dat was vandaag niet anders.

Het was ook figuurlijk gesproken een beetje een somber begin van de dag want er is gistermiddag een tamelijk ernstig incident geweest. We hoorden er gisteravond om kwart over negen pas van via een e-mailtje van onze beveiliging en hoewel er niet werd vermeld wat er nou precies gebeurd was werd er wel gemeld dat voorlopig alle transporten werden stilgelegd. Zelfs transporten naar de luchthaven werden in ieder geval in de ochtend opgeschort, hangende een onderzoek. Iedereen was vanmorgen uiteraard stik-nieuwsgierig naar wat er nou precies gebeurd was maar we werden maar spaarzaam op de hoogte gehouden dus dat bleef lang onbekend. Wel kregen we halverwege de ochtend te horen dat de transporten van en naar de luchthaven werden hervat (wat goed nieuws was voor degenen die ’s middags zouden vertrekken) maar alle andere transporten nog niet.

Toevallig had ik aan het eind van de middag een HEAT opfriscursus. Dat heeft niks te maken met de hitte hier want HEAT staat voor Hostile Environment Assessment Training, oftewel een training over hoe je je moet gedragen in een vijandige omgeving. Tijdens deze training hoorden we pas wat er nou werkelijk gebeurd was. Het bleek dat er een aanslag met een bermbom was geweest op een transport wat net mensen had afgezet op de luchthaven en op de terugweg was. Het was geen transport van ons maar wel van een internationaal bedrijf. De getroffen auto was aan de zijkant waar de bom was ontploft helemaal geperforeerd maar er was niets door de bepantsering (dezelfde die in de auto’s van onze transporten zit) heen gekomen en er was dan ook niemand gewond geraakt. De bom was ook niet krachtig maar meer bedoeld om schrik aan te jagen, dat vermoeden ze tenminste.

Het onderzoek naar het waarom is nog een grote vraag. Het kan een terroristische aanslag zijn maar evengoed een aanslag door een concurrerend bedrijf, want dat komt hier ook voor. Hoe dan ook, voorlopig gaan in ieder geval de transporten van en naar de luchthaven nog gewoon door en dat is voor ons hier in het kamp het belangrijkste…

Het is nog steeds (zelfs na meer dan een jaar) bijna onmogelijk om zonder er eerst even over na te denken te zeggen wat voor dag het is. Dat komt natuurlijk doordat we alle dagen werken en daardoor af en toe de draad kwijt raken, maar niet minder verwarrend is na al die tijd nog steeds het verschoven weekend. Aangezien het weekend hier op vrijdag en zaterdag valt is zondag de eerste werkdag van de week voor de locals. Maar voor mij voelt het als een maandag in plaats van een zondag, en ik ben daarin echt niet de enige, vrijwel al mijn expat collega’s hebben hetzelfde.

We houden dan ook de dagen op een heel andere manier bij die voor ons veel gemakkelijker is, en dat is aan de hand van de specialiteit van de dag in het restaurant. De twee dagen die er voor mij uitspringen zijn de woensdag, “Hamburger Night”, en de vrijdag, “Steak Night”. De hamburger met patat op woensdag vervangt voor mij de “patatdag” thuis die altijd op vrijdagavond is. De biefstukken op vrijdagavond zijn ook beslist de moeite waard en deze twee avonden zijn dan ook de avonden waar het de rest van de week om draait.

Op zondag hebben we “Roast Beef Night” maar ik sla de rosbief altijd over ook al ziet die er altijd erg lekker uit. Maandag is het “Chicken Donor Night”, dan hebben we shoarma maar dan van kip (ook heel erg smakelijk) en dinsdag is het “Mexican Night” met chili con carne en taco’s. Die laatste twee sla ik trouwens ook altijd over, de chili con carne heb ik een keer geprobeerd maar die is zo heet dat je helemaal niks meer proeft en de taco’s moet je zelf in elkaar flansen, dat vind ik teveel gedoe.

Hebben we nog over de donderdag en de zaterdag, dat zijn respectievelijk “Pizza Night” en “Italian Night”. Italiaans betekent natuurlijk pasta (heerlijke spaghetti bolognese) maar eigenlijk is pizza natuurlijk ook Italiaans dus je zou kunnen zeggen dat we twee keer Italiaans hebben in een week. Ik heb trouwens zo lang als ik hier ben nog geen enkele keer pizza op bedenk ik opeens…

Maar goed, we volgen de dagen hier dus eigenlijk aan de hand van het dagelijkse menu. Niet logisch misschien maar wel zo makkelijk want het is tenminste consistent.

Zoals ik al had verteld neem ik ’s middags na de lunch vrijwel altijd de bus terug naar het fabrieksterrein omdat met de huidige temperaturen (het was vandaag weer 51 graden) twee keer dat stuk lopen een beetje teveel van het goeie is. Niet eens omdat ik het niet vol zou houden maar omdat ik geen zin heb om de hele middag met een nat overhemd achter mijn bureau te zitten. Komt nog bij dat in de kamer waar ik zit de aanwezige Irakezen de gewoonte hebben om de airco op temperaturen onder de twintig graden te zetten en het dus af en toe gewoon koud binnen is…

Na de lunch loop ik dus naar de bushalte die je op de foto hebt kunnen zien bij de blog van 30 juli. Daar staat de enige overdekte rook- en hangplek van het kamp en daar stonden tot voor kort dezelfde houten banken als op de overige plekken, maar zoals je op de foto hiernaast kunt zien zijn de banken vervangen door twee meer comfortabele tuinstellen.

Hoewel je daar uit de zon zit is het er deze tijd van het jaar bloedgeslagen heet maar het is wel de meest ideale plek om de bus te zien aankomen. En dat kun je weer zien op de onderstaande foto waar de bus net aankomt bij de halte naast het restaurant om een volgende lading lunchers te laten uitstappen.

Er lijkt vooralsnog nog steeds geen eind te komen aan de sprinkhanenplaag. Vanmorgen bij het kantoorgebouw was het zelfs weer een stuk erger dan gisteren, niet alleen de hele hal lag nu vol maar ook in onze kamer (toch een meter of tien van de voordeur) lag een aanzienlijk aantal lijken. En vanavond had ik er voor de tweede keer een in mijn badkamer. Niet dat ze gevaarlijk zijn of zo maar ik wil geen rondhopsende sprinkhanen in mijn kamer als ik lig te slapen. Helaas voor de indringer, maar dan had-ie maar buiten moeten blijven…

Laat ik eens beschrijven hoe een gewone werkdag eraan toegaat voor mij hier, en daarmee beschrijf ik meteen alle dagen hier in het kamp behalve de dag dat ik aankom en de dag dat ik vertrek.

De wekker loopt om vijf uur af en na het gebruikelijke ochtendritueel wandel ik een kwartier later naar het restaurant voor het ontbijt. De keuze is heel erg uitgebreid maar ik probeer toch zoveel mogelijk de gezondere dingen te eten, wat meestal neerkomt op cornflakes of yoghurt, met veel fruit en een groot glas sinaasappelsap. Voor de variatie neem ik daar weleens een sneetje toast met jam, worstjes of een ei bij, of ik neem twee sneetjes toast met een omelet maar dat is dan wel in plaats van.

Na het ontbijt wandel ik naar kantoor, een wandeling van vijftien tot twintig minuten, afhankelijk van met wie ik meeloop. Ik ben meestal al voor zessen bij het IT-gebouw en ik ben daar altijd als eerste, vandaar ook dat ik de sleutel heb. Ik ben daar al dik anderhalf uur aan het werk voordat tegen half acht de eerste “locals” binnen komen druppelen. Mustafa uit mijn team is meestal de eerste die binnenkomt en me steevast begroet met een handdruk en “Goodmorning, Mister Willem” (dat “Mister” krijg ik er maar niet uit).

Rond half twaalf verzamelen we met de paar collega’s die naar het kamp wandelen voor de lunch. In het restaurant schuiven we dan aan dezelfde tafel als de andere collega’s die de bus hebben genomen en dus al aan de maaltijd zitten. Na de lunch pak ik altijd de bus terug naar kantoor. De Irakese collega’s hebben geen lunch maar dat komt omdat ze om twee uur al huiswaarts gaan. Ze zeggen allemaal altijd “See you tomorrow” als ze weggaan maar je moet de volgende dag altijd maar afwachten wie er komen opdagen.

Zelf werk ik door tot een uur of kwart voor zes, dan is het verzamelen om terug te wandelen naar het kamp. Daar aangekomen kleed ik me meestal om om naar de sportzaal te gaan. Dat doe ik drie dagen achter elkaar en de vierde dag houd ik rust. Na het sporten is het douchen en dan snel naar het restaurant voor het avondeten. Meestal spreek ik wel met een paar maten af en het wordt dan ook meestal wel gezellig. Afhankelijk van hoe gezellig blijf ik zitten tot ergens tussen half acht en kwart voor acht, wat meestal wel de uiterste tijd is dat we opbreken want iedereen ligt altijd vroeg op bed.

Op mijn kamer bel ik iedere dag via Facetime even met Riet want ik wil altijd even met mijn meisje praten, al is het maar voor een paar minuten. Het wordt vrijwel altijd minstens een minuut of tien want er is altijd wel wat te vertellen, ook al bellen we iedere dag.

Voordat het licht uitgaat zit ik altijd nog even met de laptop en dat doe ik op mijn bed. Ik heb daar tijdens mijn laatste verlof zelfs een handig klaptafeltje gekocht en daar heb ik deze shift al heel wat plezier van gehad. En om uiterlijk half tien gaat het licht uit want morgen loopt om vijf uur de wekker weer af…

Vandaag even twee foto’s van het kamp waar ik mooi het een en ander bij kan vertellen:

De foto hierboven is genomen op het centrale plein wat helemaal is “geplaveid” met grint. In het midden staat een tafel met twee banken waar je met collega’s kan gaan zitten om te kletsen en/of te roken. Het gebouw op de voorgrond is de sportzaal, en rechts daarvan zie je nog net het rookhok waar ik op het moment van de foto naar onderweg was. Niet om te roken maar om daar uit de zon op de bus te wachten die hier stopt. De gebouwen rechts op de foto zijn barakken met kamers en op de achtergrond zie je nog net een van de wachttorens.

Op deze foto zie je een overzicht van het recreatie-gedeelte van het kamp. Helemaal links zie je de achterkant van de sportzaal met daarnaast het zwembad (waarvan je alleen het hekje ziet wat er omheen staat). Recht vooruit is de tennisbaan die soms ook gebruikt wordt als basketbalveld, en rechts zie je het recreatiegebouw. Achter het recreatiegebouw zie je met een beetje moeite nog net de kooi rondom het voetbalveldje, en helemaal op de achtergrond zie je een van de twee gebouwen met kamers. Mijn kamer bevindt zich in het gebouw achter dat gebouw waar je hiervandaan op kijkt.

Het recreatiegebouw heeft vele functies. Er is een gedeelte waar films of tv wordt gekeken op een groot scherm (er zijn ook speciale filmavonden), er is een biljart en ook een tafeltennistafel, en verder is er ook een bar waar je een bakkie of een sappie kunt drinken. Of een alcoholvrij biertje, want er zijn uiteraard geen alcoholische dranken. Zelf kwam ik eigenlijk nooit in het recreatiegebouw maar dat gaat dus veranderen nu er regelmatig een Quiz Night wordt gehouden.

Je ziet, er is genoeg te doen in de schaarse tijd dat we niet aan het werk zijn…

Er mag dan wel een grote renovatie aan de gang zijn om het gebouw op te knappen maar daar zijn de toiletten niet bij inbegrepen. De reden schijnt te zijn dat de toiletten nog niet zo lang geleden al helemaal zijn opgeknapt. Nou, als dat zo is dan wil ik eigenlijk niet weten hoe ze er dan daarvoor hebben uitgezien. Niet dat ze er nou zoveel slechter uitzien dan in andere gebouwen die ik heb gezien maar wij missen een aantal attributen die wij als westerlingen toch wel vrij belangrijk vinden.

Het meest belangrijke wat ontbreekt is toiletpapier. Ja, precies, hoe werkt dat dan vraag je je af. Nou, er zit een slang aan de muur waarmee je geacht wordt je kont af te spoelen als je klaar bent. Hoe je daarna weer droog wordt is dan natuurlijk de vraag want behalve toiletpapier is er ook geen handdoek of zo aanwezig.

Ik moet daarbij wel vermelden dat dit in vrijwel heel Azië een gebruikelijke gang van zaken is bij de zogenaamde hurktoiletten. In de herentoiletruimtes op zowel de benedenverdieping als boven hebben we er daar drie van, alleen het vierde toilet is uitgerust met de ons beter bekende toiletpot.

Het “gewone” toilet heeft trouwens een bijzondere plaat op de deur hangen, ook al iets wat ik op meerdere plaatsen in Azië ben tegengekomen. Het laat meer dan duidelijk zien dat de meeste mensen hier niet aan zo’n toiletpot gewend zijn en instructies nodig hebben hoe die moet worden gebruikt…

We worden altijd en overal aangemoedigd om zoveel mogelijk onze handen te wassen om enge ziektes zoals cholera te voorkomen. Dan doen we dan ook, en ook op ons herentoilet beneden zijn er wasbakken en is er zeep. Alleen, er zijn geen handdoeken, geen stoffen en geen papieren. Normaal hangt er dan zo’n handdroger en die hing er bij ons ook maar blijkbaar veroorzaakte die kortsluiting waardoor telkens de stroom uitviel.

Ze hadden natuurlijk de bekabeling en de stoppenkast kunnen controleren maar wat veel makkelijker is is gewoon het hele apparaat weghalen. Dat hebben ze dus gedaan, en als je je nu afvraagt hoe wij dan in vredesnaam onze handen afdrogen als we ze hebben gewassen: dat vragen wij ons al maanden af…

De sprinkhanenplaag duurt nog steeds voort, bij de voordeur en in de hal lag het vanmorgen alweer bezaaid met dooie en krakkemikkige exemplaren, en de middagtemperatuur is al een paar dagen boven de vijftig graden. Daarnaast waait het al sinds ik terug ben flink, maar vandaag spande de kroon want de wind van vandaag kon je rustig stormachtig noemen. Het was wind in zelfs lastig om er tegenop te tornen en het zand waaide je constant in de ogen.

Ik merkte vanmorgen bij het opstaan al dat er meer wind stond dan normaal want de ijzeren zonnewering voor mijn kamerraam ratelde behoorlijk. In de loop van de dag werd dat net als op andere dagen alleen maar erger maar tijdens de wandeling naar het restaurant tussen de middag merkten we pas hoe erg het was. We zagen de wolken zand over het fabrieksterrein vliegen alsof het mistbanken waren, wat op zich dan wel weer een mooi gezicht was. Totdat het zand in je ogen begon te waaien natuurlijk…

Toch waren al deze ongemakken een stuk beter te behappen dan wat er op kantoor zelf gebeurde. Zoals ik al had verteld is nu fase 3 van de renovatie begonnen en dat is het achterste deel van de bovenverdieping, het gedeelte wat zich recht boven de kamer bevindt waar ik zit. En dat heb ik geweten de laatste dagen want er wordt de hele ochtend tot halverwege de middag geboord en gehamerd dat horen en zien je vergaan. Vandaag was het helemaal erg want ze zijn vanaf een uur of tien met een drilboor bezig geweest. Toen dat om over twee nog steeds niet afgelopen was heb ik er de brui aan gegeven en ben terug naar het kamp gegaan om daar vanuit mijn kamer de rest van de middag door te werken.

En ik heb vandaag ook maar eens geprofiteerd van het uurtje vrij wat we iedere vrijdag vrij mogen opnemen. Vorige week ben ik dat natuurlijk weer eens straal vergeten maar vandaag heb ik alles om vijf uur neergegooid en ben lekker vroeg naar de sportzaal gegaan. Daar heb ik een lekkere lange sessie gedaan omdat ik daar nu eens de tijd voor had en daarna was het “Steak Night” in het restaurant. En dat maakte de dag weer helemaal goed…

Toen ik vanmorgen bij het IT-gebouw aankwam zag ik dat er nog een ergere slachting onder de sprinkhanen-populatie had plaatsgevonden dan gisteren. Deze keer lagen er binnen in het gebouw veel meer, de vloer van de hal was letterlijk bezaaid met al dan nog niet helemaal dooie sprinkhanen. Gelukkig viel het in onze kamer erg mee, een paar dooie exemplaren achter de deur maar dat was het.

Het was wat het werk betreft een chaotische dag vandaag. Er lag nog steeds heel veel achterstallig werk maar ook het nieuwe werk begon nu binnen te stromen, en dat zorgde voor een dag met de nodige stress. Niet alleen bij mij overigens, maar ook bij degenen die op het werk zaten te wachten want (en nu komt de aap uit de mouw) die hadden erop gerekend dat hun werk klaar zou zijn voordat ze eind deze week op vakantie gaan…

Hoe dan ook, vanavond was er de ideale gelegenheid om even te ontspannen want er werd een Quiz Night georganiseerd in het splinternieuwe recreatie-gebouw. Ik had eergisteren al besloten om samen met nog twee collega’s daaraan mee te gaan doen. Het sporten na het werk en het eten van mijn wekelijkse hamburger (hoogtepunt van de week) moest deze keer wat sneller dan normaal want de Quiz Night zou om half acht al beginnen.

We waren net op tijd, niet mijn schuld overigens, mijn maat Mudassir wilde perse een toetje. Onze derde makker Yugen vroeg zich al vertwijfeld af waar we bleven want hij zat bij onze binnenkomst helemaal alleen aan een tafel en was bang dat hij op zijn eentje zou moeten meedoen. Er meldde zich nog spontaan een vierde teamlid bij ons aan en die zat nog maar net toen de eerste vragen al werden uitgedeeld.

De eerste vraag was al meteen mis, helemaal gewijd aan Irak en we wisten bijna niks. Wat we gokten was ook nog bijna iedere keer verkeerd dus we hadden meteen al een flinke achterstand. Gelukkig wisten we met de vragen over sport, aardrijkskunde en algemene kennis behoorlijk in te lopen, en na de drie bonusvragen over film, tv-comedies en muziekteksten eindigden we toch nog als tweede. Met een onervaren team (de helft had nog nooit aan zo’n Quiz Night meegedaan) en met een totaal aantal van vijf teams mogen we dat toch een heel redelijke uitslag noemen, of niet? We kijken nu al uit naar de volgende keer!

De hele benedenverdieping is dan wel gerenoveerd maar nu is het werk begonnen aan de eerste helft van de bovenverdieping. En daarvoor is nu de achterste helft van het hele gebouw afgesloten en moeten we als we naar boven willen buitenom via de brandtrap want de gewone trap naar boven zit in het afgesloten gedeelte.

Het werk geeft behoorlijk wat overlast op dit moment want er wordt op dit moment hoofdzakelijk gesloopt en dat gebeurd recht boven ons hoofd. Erg rumoerig dus en lastig als je zit te telefoneren, een van mijn collega’s boven gaf er vroeg in de middag zelfs de brui aan en zei dat hij vanuit zijn kamer in het kamp verder ging werken. Zo erg vond ik het nou ook weer niet, erger was dat op een gegeven moment alle wc’s onbereikbaar waren. Boven zitten ze sowieso achter de afzetting en beneden waren ze ook een tijd niet bereikbaar waardoor we in ander gebouw naar het toilet moesten…

In de loop van de middag werd ik nog een uurtje of wat uit mijn kamer “verbannen” omdat er gif gespoten ging worden tegen de insectenoverlast. met mijn andere collega’s van de benedenverdieping zocht ik boven een plekje om te werken, wat geen probleem was want alle Irakese collega’s waren tegen die tijd al naar huis. Na een uurtje of twee ging ik terug naar mijn eigen kamer en onderweg zag ik op de benedenverdieping al verscheidene dooie sprinkhanen verspreid op de grond liggen. 

Verder was er niet meer te melden dan dat ik een hele drukke dag had met het wegwerken van achterstallig werk wat was blijven liggen doordat ik vier weken afwezig geweest ben en ik geen back-to-back heb. Dat was nodig want er begonnen al de nodige mensen vervelend te doen, want de bedrijven in Dubai en Sharjah waren voorzichtig gaan dreigen met vertragingen als het werk wat nu bleef liggen niet snel gedaan zou worden. Daarover zijn duidelijke afspraken gemaakt maar iedereen gaat daar blijkbaar mee om zoals het beste in zijn straatje past dus er was wat rumoer ontstaan. Niets waar ik wakker van lig overigens want dit gebeurt op ieder project en het zal wel zo blijven ook, IT is nou eenmaal een makkelijk excuus als je iets zoekt om je eigen miskleunen te verdoezelen. Denk maar aan wat de banken heel vroeger al zeiden als er iets misging, “Het ligt aan de computer”…

Wat gisteren in het gedeeltelijk gerenoveerde gebouw al meteen opviel, en met name op de benedenverdieping waar ik zit, is dat het vergeven is van de sprinkhanen. In het bijzonder ’s morgens zie je ze overal over de vloer lopen en soms springen.

Het schijnt dat ze naar binnen gekomen zijn doordat de voordeuren voor de verbouwing een paar weken open hebben gestaan. De insecten kwamen op de koele lucht af want in de hal beneden stond natuurlijk gewoon de airconditioning aan. En niet alleen insecten kwamen naar binnen, ’s morgens zagen mensen ook katten naar buiten vliegen en op een kwaaie dag zelfs een enorme slang. En zoals ik al eerder heb verteld, ongevaarlijke slangen zitten hier niet dus het laatste wat je wilt in een slang in het gebouw.

Vanmorgen had ik noodgedwongen weer een bureau genomen in een andere kamer dan waar ik gewoonlijk zit omdat de deur van mijn eigen kamer nog steeds op slot zit. Eenmaal aan het werk zag ik regelmatig kleine sprinkhanen (ze zijn niet groter dan een centimeter of drie) heen en weer schieten over de vloer. Om tien uur had ik een vergadering in een ander gebouw en de vergadering was nog maar net begonnen of ik voelde een kriebel net onder mijn rechterknie. Ik voelde duidelijk iets zitten toen ik aan mijn broekspijp voelde en ik probeerde wat het ook was eruit te krijgen door te wriemelen met mijn broekspijp.

En jawel hoor, na enige schudden met mijn been viel het uit mijn broekspijp. Precies, een sprinkhaan…

De vlucht van Amsterdam naar Dubai verliep voorspoedig, zij het dat mijn pogingen om flink wat te slapen bleven steken op hooguit twee uurtjes. De rest van de tijd keek ik zoals gewoonlijk films (Alita:Battle Angel en The Kid) maar ik had eigenlijk liever wat meer geslapen. Ik besloot daarom om bij aankomst in Dubai voor de verandering eens gebruik te maken van het hotel wat ik altijd krijg aangeboden van Emirates omdat de wachttijd tussen aankomst en vertrek naar Basrah meer dan zes uur bedraagt. We landden om even voor half zeven en de vlucht naar Basrah zou pas om vijf voor twee vertrekken.

Grappig genoeg doe ik dit traject nu al meer dan een jaar en ik heb het nooit nodig gevonden om van die hotel-optie op de heenreis gebruik te maken omdat ik wachten in de comfortabele lounge van Emirates op de luchthaven van Dubai ook geen probleem vind. Bovendien moet je voor het hotel de luchthaven af en dat betekent door de paspoortcontrole, naar de Chauffeurs Service en dan met een taxi naar het hotel, en ook weer terug naar de luchthaven natuurlijk in omgekeerde volgorde. Kortom rompslomp, en omdat ik meestal met handbagage reis en thuis online al incheck haal ik op Schiphol meestal die vouchers voor het hotel niet eens op.

Deze keer had ik die grote reistas meegenomen die ik wilde inchecken bij de balie en daar kreeg ik dus automatisch mijn vouchers. Ik zei zelfs nog tegen het meisje achter de desk dat ik ze toch niet zou gebruiken en ze zei toen, “Wat zonde!”. En ik dacht toen al, “Ja, waarom gebruik ik ze eigenlijk niet?”. Na aankomst in Dubai bleek dat de rompslomp wel meeviel, ik zat al om zeven uur op mijn hotelkamer! En die hotelkamer was behoorlijk luxe en van alle gemakken voorzien. Er was zelfs een klein terras grenzend aan de tuin waar Riet haar rookpauzes had kunnen houden zittend in het zonnetje.

Ik kreeg zelfs nog een ontbijt aangeboden maar dat sloeg ik af, ik wilde proberen nog wat te gaan slapen. En dat lukte, ik werd na drie en een half uur wakker en ik was een stuk meer uitgerust dan na een verblijf in de lounge. Bovendien had ik nu de gelegenheid om op mijn gemak te douchen en nog wat journaals te kijken voordat ik een berichtje kreeg dat mijn auto al weer voor stond om me terug naar de luchthaven te brengen. Deze houden we er dus in!

De vlucht naar Basrah ging zonder problemen, er was totaal niets te merken van de commotie in de afgelopen weken in het gebied waar we overheen vlogen. Ook op de grond in Basrah was er niets te merken van enige onrust, maar wat wel opviel was dat het zicht erg wazig was. Er scheen al een paar dagen een harde wind te staan die het zand behoorlijk deed opwaaien, zo erg zelfs dat het tijdens de landing al te merken was. De foto hieronder laat het een beetje zien:

Om even voor half vijf reden we het KAZ kamp binnen. Morgen weer aan het werk in het gerenoveerde kantoor, ben benieuwd hoe het eruit ziet…

Eergisteren wandelde ik met mijn maat Siva tussen de middag naar het KAZ kamp voor de lunch toen hij onderweg vroeg, “Morgen lekker een uurtje vrij, wanneer neem jij het?”. Ik zei dat ik geen idee had waar hij het over had. Het antwoord was, “Over die e-mail van het Management natuurlijk, we mogen toch iedere vrijdag een uurtje vrij nemen?”.

Ik kon me zo’n e-mail niet herinneren maar die bleek er wel degelijk te zijn geweest. De reden dat ik me er niets van kon herinneren was simpelweg omdat die e-mail was verstuurd tijdens mijn laatste verlof en bij terugkeer heb ik die blijkbaar helemaal over het hoofd gezien. In de e-mail stond dat alle rotators (zoals ik dus) met ingang van eind april als beloning voor het goeie werk wat we doen iedere vrijdag een uur vrij mogen nemen, naar eigen inzicht te besteden aan (zo stond er in de e-mail) “bidden, meditatie of andere manieren die bevorderlijk zijn voor ons welzijn”. En je mag ook nog eens zelf bepalen wanneer op de dag je dat uur opneemt.

Dat is een mooie meevaller, al blijkt dus nu dat ik die meevaller de afgelopen drie vrijdagen heb gemist om dat ik er niet van op de hoogte was. Voortaan de e-mailtjes van het Management toch maar beter lezen!

Ik heb dus gelijk maar besloten om een uur eerder te stoppen en in plaats van bij zessen wandelde ik dan ook al om vijf uur terug naar het kamp. De extra tijd heb ik gebruikt voor een sessie in de fitness-ruimte, drie kwartier op de cross-trainer moet toch wel bevorderlijk zijn voor mijn welzijn..

Een lekker rustig dagje zo net voor het weekend want alle twee mijn Irakese teamleden schitterden vandaag weer eens door afwezigheid. Dat komt wel vaker voor heb ik al eens verteld want op het werk verschijnen schijnt hier optioneel te zijn als je een overheidsbaan hebt. En dat hebben vrijwel al onze Irakese collega’s want ze zijn net zoals ik ben “uitgeleend” door Shell op dezelfde manier “uitgeleend” door het Irakese staatsbedrijf waarmee Shell partner is in dit bedrijf.

Toch is er een verschil merkbaar in deze shift in vergelijking met vorige shifts, en dat is met name met een van mijn teamleden die het voorheen rustig presteerde om tijdens de vier weken dat ik hier was maar vier dagen op het werk te verschijnen. Nu is dat toch een persoon waar ik helemaal niks aan heb want hij heeft niet eens de basiskennis die nodig is om dit werk te kunnen leren, laat staan uit te voeren, en vandaar dat ik het nooit als een probleem heb ervaren dat hij er vrijwel nooit was.

De verandering is dat deze persoon tijdens deze shift plotseling vrijwel iedere dag is komen opdagen. Niet iedere dag natuurlijk maar negen dagen van de twaalf die hij aanwezig had moeten zijn is toch een heel aardig gemiddelde, zelfs in aanmerking genomen dat er wel nog een halve dag tussen zit. Ik heb eens voorzichtig bij collega’s nagevraagd hoe dat zou kunnen komen en het antwoord was simpel en verrassend.

Sinds een paar maanden moet ik van mijn Irakese baas bijhouden wanneer mijn twee vazallen aanwezig zijn en wanneer niet. Ook moet ik aangeven of ze dat vooraf hebben aangekondigd of dat ze zonder bericht zijn weggebleven. Ik dacht eigenlijk dat ik dat voor de kat z’n viool deed (want vragen waarom ze afwezig zijn mag niet) en dat er toch niks met die informatie gebeurde, maar het blijkt nu dus van niet want er zijn wel degelijk maatregelen. Als het aantal dagen waarop ze niet aanwezig zijn hoger wordt dan hun maximale aantal vakantiedagen dan worden ze op hun salaris gekort.

En daar zal hem de kneep dus wel zitten. Niet dat ik vrolijk wordt van de aanwezigheid van die gozer want hij voert als hij er is geen flikker uit. Hij komt laat binnen, zo rond half tien, zit meer niet dan wel achter zijn bureau en als hij er zit dan is hij met zijn mobieltje bezig. Het kan mij allemaal weinig boeien moet ik eerlijk zeggen, ik vind het wel lekker rustig.

Nummer twee is wel regelmatig aanwezig, maar die is er steevast op dinsdag nooit (ook al zegt hij op maandagmiddag altijd “Tot morgen”). Vandaag was hij er dus ook niet maar eerlijk is eerlijk, hij had het van tevoren aangekondigd. Ik kreeg een sms-je om tien over half een vannacht, “I not com today”…

We zijn nog steeds op zoek naar een volwaardige opvolger voor mijn back-to-back nadat de vorige geselecteerde kandidaat niet volwaardig genoeg was bevonden. Er hebben zich drie sollicitanten gemeld waarvan er een gisteren en twee vandaag zijn geïnterviewd.

Gelukkig heb ik een redelijke stem in de keuze en ik was dan ook in alledrie de gevallen een van de interviewers. De keuze ging tussen drie kandidaten, twee uit India en een uit Nigeria, waarbij het nog niet meeviel om de juiste keuze te maken. Alledrie hebben ze ervaring in mijn vakgebied maar er moet ook gekeken worden naar bijvoorbeeld hun “communicatieve eigenschappen”, want ze moeten ook hun zegje kunnen doen bij onze toeleveranciers en belangrijker nog, ze moeten bij onze Irakese collega’s in het pulletje vallen.

Zo was er een kandidaat bij die nogal uitgesproken was in zijn mening over hoe alles zou moeten en dat tijdens het gesprek als een ware spraakwaterval over ons uitstortte, en dat gaat hem dus wat mij betreft niet worden. Eén eigenwijze wijsneus in het team is zat, en dat ben ik al.

Er was ook een kandidaat die vanwege zijn sterke accent niet de voorkeur heeft van onze Irakese baas. Die heeft eigenlijk het liefst “een Europese man” en daar is eigenlijk niks discrimerends aan, hij vindt gewoon dat die het duidelijkst Engels spreken en die kan hij dus het best verstaan. Gelukkig voldeed de derde kandidaat wel aan dat criterium (ook al was het dan geen Europeaan) en toevallig was dat ook de kandidaat die op mij de beste indruk maakte. De beslissing lijkt dus eenvoudig met twee stemmen voor die kandidaat, maar mijn eigen baas heeft de laatste en beslissende stem en die wil er nog een paar nachtjes over slapen. 

Aanstaande zondag hebben we een gesprek hierover en hopelijk kan er dan een beslissing worden genomen want hoe eerder die lege plek in het team wordt ingevuld hoe beter. Wat de temperatuur betreft zou het vandaag vijftig graden worden, maar dat viel een beetje tegen want dat werd het net niet…

De Engelse term die de kop van deze blog (kortweg ERW) vormt betekent letterlijk in het Nederlands “Explosieve Overblijfselen van Oorlog”. Het omvat alle overblijfselen uit oorlogen uit het verleden die niet opgeruimd zijn en die mogelijk ontploffingsgevaar opleveren. Ook in Nederland komt dat nog steeds voor want er worden nog steeds onontplofte bommen gevonden uit de Tweede Wereldoorlog, bij opgravingen of nieuwbouwprojecten. En zeker in onze woonplaats Katwijk weten we er alles van, want in vrijwel iedere familie zijn in vorige generaties in de visserij slachtoffers gevallen toen hun vissersschip op zee op een mijn liep uit de Eerste of Tweede Wereldoorlog.

Hier in Irak, waar sinds begin jaren tachtig van de vorige eeuw drie grote oorlogen zijn uitgevochten (de acht-jarige oorlog met Iran en twee Golfoorlogen), stikt het nog van de onontplofte bommen, granaten en mijnen. Ook in de woestijn waar wij zitten is nog steeds gevaar en we horen dan ook regelmatig van incidenten. Vaak kan zo’n gevonden explosief worden opgeruimd maar helaas vallen er nog steeds onschuldige slachtoffers en niet zelden gaat het daarbij om kinderen. Zo zijn er in de eerste vijf maanden van 2019 vierentwintig incidenten geweest met Explosive Remnants of War en bij die incidenten vielen twee doden en negen gewonden, de meeste daarvan kinderen.

Zo ontplofte er in de woestijn niet ver ten westen van hier een landmijn waarbij een jongetje het leven verloor en een andere zwaar werd gewond; ze waren tijdens het ongeval schapen aan het hoeden. En niet zelden gebeuren er tijdens het opruimen van ERW ongelukken, ook bij werkzaamheden van ons bedrijf. Er wordt ten noorden van hier gewerkt aan een nieuwe gasfabriek en bij het bouwrijp maken van de grond worden regelmatig explosieven gevonden; recentelijk is het drie keer gebeurt dat gevonden explosieven bij het opruimen ontploften, waarbij gelukkig geen slachtoffers zijn gevallen.

Om iedereen gerust te stellen, het terrein van KAZ is al jaren geleden helemaal vrij gemaakt van ERW…

Even een update over de stand van zaken rond de vervanger van Sachin, mijn back-to-back die inmiddels al weer twee en een halve maand geleden is vertrokken.

Het zag er naar uit dat we vrij snel een vervanger hadden gevonden en aan het eind van mijn vorige shift was het proces in gang gezet om hem aan boord te krijgen. Ik verwachtte wel dat het nog wel een maandje of wat zou duren voordat hij hier daadwerkelijk aan het werk zou kunnen gaan. Ik rekende op een maand of vier zonder back-to-back voordat alles rond zou zijn, maar er kwam tijdens mijn afgelopen verlofperiode een kink in de kabel. Het bleek dat we geen toestemming kregen om de geselecteerde persoon de baan te geven omdat hij niet honderd procent gekwalificeerd was en dat is een vereiste.

Dat zadelde ons met twee joekels van problemen op, ten eerste dat we nieuwe kandidaten moesten gaan zoeken en ten tweede dat het nu waarschijnlijk nog veel langer gaat duren voordat mijn toekomstige back-to-back aan het werk kan gaan. Allereerst moest er weer een nieuwe sollicitatieprocedure worden gestart en dat is gelukkig tijdens mijn afwezigheid al gedaan. En er was gelukkig al snel resultaat ook want er meldden zich twee interne en een externe kandidaat. Daarbij kreeg ik ook nog eens bericht van een ouwe collega die inmiddels weg is bij Shell maar ook in de baan is geinteresseerd.

Er gaan nu volgende week sollicitatiegesprekken plaatsvinden met in ieder geval de eerste drie kandidaten en dan moeten we maar zien wat daaruit voorkomt. Er schijnt een voorkeur te zijn voor een interne kandidaat maar als de keus inderdaad op een van hen valt dan zou het wel eens tegen het eind van het jaar kunnen lopen voordat hij hier kan beginnen. Intern is er altijd een overgangsperiode en er moet het nodige aan papierwerk worden afgehandeld, en pas als dat allemaal is afgerond kan de visumaanvraag de deur uit. En dat duurt ook al gauw twee tot drie maanden…

Gisteren was de laatste dag van de Ramadan en dat betekent dat vandaag Eid al-Fitr oftewel het Suikerfeest wordt gevierd. Alle moslim-collega’s zijn vandaag vrij en de meesten zullen de rest van de week ook niet op het werk verschijnen. Dat betekent voor de rest van ons dus een relaxed weekje voordat aanstaande zondag na het weekend de normale werkroutine weer gaat beginnen.

Overigens hebben de meeste Iraakse collega’s gisteren al een voorschot genomen op de viering van Eid zoals het ook kortweg wordt genoemd. Ondanks dat ze allemaal “Tot morgen” zeiden toen ze op zondag naar huis gingen verscheen er maar een enkeling op het werk gisteren. In de kamer waar ik zit kwamen er drie van de vijf sowieso niet opdagen en van de andere twee ging er een al om tien uur naar huis.

Verrassend genoeg was degene die overbleef die gozer uit mijn team die de afgelopen drie shifts nauwelijks is komen opdagen. Tot mijn verbazing was hij vorige week ook al drie van de vijf dagen aanwezig en nu dus ook twee dagen achter elkaar.

Ik vraag me dan ook af of er met hem gesproken is over zijn gebrek aan inzet en aanwezigheid, of dat hem misschien is duidelijk gemaakt dat hij alleen in aanmerking komt voor een andere positie als zijn mentaliteit verbetert. Hoe dan ook, ik heb geen idee wat ik met hem aan moet want zijn basiskennis van ons vak en zijn gebrekkige Engels maken hem voor mij tot een soortement van probleemgeval.

De komende dagen is het in ieder geval rustig op kantoor, en ik wens hierbij al mijn vrienden die moslim zijn Eid Mubarak.

De werkzaamheden voor de renovatie van ons gebouw lijken gestaag door te gaan maar het tempo ligt niet bepaald hoog. Op dit moment wordt de voorste helft van de benedenverdieping gedaan, waarna de andere helft (waar de kamer is waar ik zit) aangepakt. Die eerste helft had deze week al klaar moeten zijn maar dat is nog niet zo en het lijkt er nog niet op dat het op korte termijn zal worden afgerond. Volgende week is namelijk de viering van het einde van de Ramadan, Eid al-Fitr (of ook wel kortweg Eid, in het Nederlands het Suikerfeest), dan is vrijwel iedereen vrij, en er is nog behoorlijk wat te doen.

Nu is er de afgelopen weken vanwege de Ramadan korter gewerkt maar zelfs in die korte tijd zaten de manschappen erg veel tijd in de keuken van het gebouw en was het geluid van hamers en boormachines alleen te horen voor tien uur ’s morgens. Op zich komt het mij best uit als het niet zo hard gaat want dan kan ik met een beetje mazzel deze shift nog uitzingen zonder dat ik van werkplek hoef te verkassen, en het zou helemaal mooi zijn als het werk aan de benedenverdieping klaar zou zijn als ik na mijn volgende verlof weer terugkom.

Op dit moment lijkt het meeste werk buiten te gebeuren. Er is al wat stucwerk aan de muren gedaan en op dit moment zijn ze bezig om de dakrand (die de laatste maanden wel erg hard afbrokkelde) van nieuw pleisterwerk te voorzien. Ook daarbij ligt het tempo zo te zien niet erg hoog, maar het is dan ook geen lolletje om in de brandende zon te staan bij een temperatuur van rond de vijfenveertig graden denk ik zo…

Het is al lekker weer licht als ik ’s morgens om vijf uur opsta en ook ’s avonds blijft het alweer licht tot een uur of acht. Dat en de strak blauwe luchten doen wonderen voor mijn humeur, ik loop bij wijze van spreken al fluitend naar het ontbijt.

In Nederland scheen ook af en toe wel het zonnetje, maar buiten was het bepaald niet aangenaam met temperaturen die amper boven de dertien graden uitkwamen. En dat nog eens gecombineerd met een straffe wind uit het noorden of noordwesten die het nog kouder deed aanvoelen dan het al was. Nee, dan hier, de thermometer tikt hier iedere dag aan het begin van de middag de vijfenveertig graden aan en ’s nachts zakt die amper onder dertig. Het voelt overdag doordat het toch ook nog wel waait aan alsof je geföhnd wordt. Te warm? Volgende week gaat het kwik stijgen tot achtenveertig graden…

Het heeft wel gevolgen voor mijn wandelpatroon. In de ochtend wandel ik nog steeds naar kantoor en ook en ’s avonds terug naar het kamp, maar de heen-en-weer-wandeling tussen de middag is niet meer vanzelfsprekend. Heen naar het kamp doe ik nog wel maar voor de terugweg kies ik toch meestal voor de bus want het is eigenlijk te heet om die anderhalve kilometer twee keer kort op elkaar te wandelen. Toch laat ik me door twee Nederlandse maten nog wel eens overhalen om ook terug naar het kamp te wandelen. En als de bus ons dan onderweg passeert zie je ze denken: eigenwijze Hollanders…

Iedere keer als ik na vier weken terug kom in KAZ kijk ik rond om te zien of er iets veranderd is, en deze keer was dat een rijtje nieuwe barakken tegenover ons blok. Die uitbreiding was nodig want er is al een tijdje een tekort aan woonruimte in het kamp. Er zijn namelijk altijd wel kamers nodig voor mensen die maar kort in het kamp verblijven, bijvoorbeeld bezoekers van andere kampen en vanuit Dubai.

Kamers blijven in principe niet leeg als de vaste bewoner er niet is. Mijn kamer was tot voor kort altijd bewoond, was als ik thuis was dan was het de kamer van mijn back-to-back, maar nu ik geen back-to-back meer heb staat mijn kamer dus om de vier weken vier weken leeg. Ongetwijfeld wordt mijn kamer gedurende mijn afwezigheid dan ook gebruikt, en dat kan want ik heb mijn eigen kasten op mijn kamer en het kamp wordt in principe op dezelfde manier gerund als een hotel.

De nieuwe barakken komen qua grootte overeen met de tot woonruimte omgebouwde containers waar onder andere de mensen van de beveiliging in zijn ondergebracht, maar ze zien er aan de buitenkant wel wat vrolijker uit. Zo hebben ze een fraaie voordeur en een behoorlijk raam. Desondanks ben ik blij dat ik gehuisvest ben in het woonblok erachter, met lekkere ruime kamers en een king-size bed…

Werkdagen in Dubai zijn altijd een makkie omdat er normale kantooruren aangehouden worden, en deze keer was het nog makkelijker omdat vanwege Ramadan het kantoor vroeger sloot dan normaal. Gisteren ging de ochtend op aan de reis van Dubai naar Basrah en heb ik alleen de middag gewerkt, dus vandaag was mijn eerste volle werkdag van deze shift.

Wat gisteren al opviel was dat het een enorme puinhoop is op de begane grond van het kantoor. De uitgestelde verbouwing waar ik al eerder melding van heb gemaakt is tijdens mijn afwezigheid hervat en dat gaat de komende weken ongetwijfeld voor de nodige overlast zorgen.

Zowel de buitenkant van het gebouw als de binnenkant worden onder handen genomen. De buitenkant is nodig omdat het pleisterwerk van met name de dakranden losliet en flinke stukken naar beneden flikkerden. Binnen wordt er ook grondig gerenoveerd, te beginnen met de voorkant op de benedenverdieping. Ikzelf zit nog net in het gedeelte wat daarna pas aan de beurt is maar de meeste collega’s zijn elders in het gebouw ondergebracht dus het was beneden knap rustig vandaag.

Ik mis ook de doorloop want normaal gesproken loopt iedereen die boven zit langs mijn kamer en de meesten schieten wel even naar binnen voor een praatje, zeker als je net bent aangekomen. Maar omdat de voorkant nu verbouwd wordt komt iedereen door de nooduitgang binnen aan de andere kant van het gebouw en aangezien daarnaast de trap naar boven is komen ze niet meer bij mij langs. Gelukkig kwamen de meesten me toch nog wel even opzoeken voor een praatje, dus heel eenzaam was het niet 🙂

Ik ben een tijdlang degene geweest met de sleutels van het gebouw omdat ik altijd de eerste ben ’s morgens, maar daar was een maandje of wat geleden een eind aan gekomen omdat de voordeur beveiligd werd via het centrale pasjessysteem. Daardoor zat de deur automatisch op slot en kon iedereen met zijn pasje naar binnen komen, en daardoor was mijn sleutel overbodig geworden. Nu moet iedereen dus via de nooduitgang naar binnen en die gaat weer wel op slot. Ik ben dus vanaf vandaag weer de officiële sleuteldrager, totdat de verbouwing klaar is…

Je zou zo zeggen dat ik na bijna een jaar toch wel gewend zou moeten zijn aan het verschoven weekend, vrijdag en zaterdag in plaats van zaterdag en zondag, maar toch liep ik vandaag de hele dag rond met het gevoel dat het maandag was. Op zich is dat natuurlijk niet zo gek, het was tenslotte de eerste werkdag na het weekend, maar het was vandaag zo erg dat ik er voor mezelf van overtuigd was dat het maandag was. Ik werd er pas in de middag aan herinnerd dat het wel degelijk zondag was door een gesprek met mijn baas.

Mijn baas zit normaal gesproken in Dubai maar deze week zit hij voor de verandering eens in Irak. Vanmorgen kwam hij aan op de luchthaven van Basrah en daar heeft hij, samen met zijn medereizigers, drie uur lang moeten wachten omdat er iemand bij de groep zat die een nieuw visum nodig had. Een aangekomen groep moet altijd als geheel in het konvooi naar het kamp, dus er moest worden gewacht.

Nu is dat op zich niet vreemd, dat wachten op mensen die een nieuw visum krijgen komt natuurlijk vaker voor, maar deze keer was mijn baas nogal pissig want hij had dit niet verwacht op zondag. Op zondag komen namelijk alle mensen die in het weekend in Dubai verblijven over voor hun werkweek en omdat dat nogal een grote groep is is er (om zo min mogelijk oponthoud te hebben op het vliegveld) besloten geen mensen mee te laten komen die een nieuw visum nodig hebben. 

Toen mijn baas zei dat hij een lang oponthoud had gehad door iemand die een nieuw visum nodig had zei ik dat die mogelijkheid er altijd in zat op maandag. Maar het is zondag zei hij, dan doen ze toch geen visums? 

Oh ja, het is helemaal geen zondag, het is maandag. Goedemiddag…

Een tijdje geleden heb ik verteld dat ons kantoorgebouwtje hoognodig toe is aan een paar renovaties, maar die werkzaamheden werden vrijwel meteen stopgezet nadat ze waren begonnen. Er schijnt een contractueel conflict te zijn met de aannemer en aangezien er in de tussentijd niks meer is gebeurd gaan we er maar vanuit dat dat nog steeds niet is opgelost.

Die renovatie zou ook een aantal problemen oplossen ten aanzien van dingen die hoognodig gerepareerd zouden moeten worden, maar dat gebeurt nu dus ook niet. Zo is er bijvoorbeeld een storing in het elektriciteitsnet wat ervoor zorgde dat onze handdroger bij de herentoiletten kortsluiting veroorzaakte. De oplossing die werd bedacht was even simpel als primitief: we halen gewoon de handdroger weg. Aangezien er geen handdoeken of zoiets voor in de plaats gekomen is kunnen we dus na het handen wassen onze handen nergens mee afdrogen.

We hebben iedere vrijdagochtend een vergadering van een uurtje met alle rotators (de mensen die zoals ik vier weken op vier weken af werken) van de IT afdeling. Dat is een klein koppeltje van hoofdzakelijk “buitenlanders”, wat ook nogal eens wisselt van samenstelling want het is natuurlijk maar net wie er aanwezig zijn. De staat van ons gebouw is in die vergadering een regelmatig terugkerend onderwerp, vooral omdat zelfs eenvoudige reparaties, als ze al gedaan worden, altijd een eeuwigheid moeten duren.

Vandaag meldde een collega dat er achter ons gebouw opeens een gat in de grond zit, recht boven een open riool. Dat heeft geleid tot een enorme toename van de hoeveelheid kakkerlakken (gelukkig buiten) en het is natuurlijk ook een potentieel gezondheidsrisico. Hier komt nogal veel cholera en dysenterie voor en een open riool naast de deur is daarvoor natuurlijk helemaal risico-verhogend. Het is al een aantal keren gemeld maar actie ondernemen, ho maar.

Er is overigens wel iets wat na maanden eindelijk wel is gerepareerd, en dat is het rookhok naast het gebouw. Het ding was helemaal scheef gezakt en er was al aangeraden om er niet meer in of vlak naast te gaan zitten vanwege het gevaar dat het ding opeens helemaal zou inzakken. Nu roken vrijwel alle Irakezen en het is altijd druk in de rookhokken, dus waarschijnlijk is er daarom toch actie is ondernomen. Ook hier werd weer gekozen voor een simpele en primitieve oplossing: nadat het frame was recht geduwd werden er een paar latten schuin tegenaan gespijkerd om de boel te ondersteunen.

Opgelost dus, maar toch rijst de vraag waarom zoiets simpels als dit tien maanden heeft moeten duren…