Hoewel de mogelijkheden er wel zijn doe ik al zolang als ik hier zit niet aan “snacken” tussen de maaltijden door. Tegenwoordig neem ik wel een appel of een banaan mee voor de middag want tussen de lunch van twaalf uur en het diner van zeven uur zit wel een hele tijd. Snoepen probeer ik tot het absolute minimum te beperken maar dat valt niet altijd mee want er wordt door mijn Irakese collega’s nogal eens wat meegenomen wat royaal wordt uitgedeeld.

Het probleem daarmee is dat alle meegebrachte lekkernijen zonder uitzondering mierzoet zijn. Ik eet lang niet alles op wat ze me aanbieden maar soms kun je geen nee zeggen.

Vanmorgen bijvoorbeeld was er een korte herdenkings-plechtigheid in de hal van ons gebouw voor een pas overleden collega (erg triest, overleden aan kanker en hij was pas in de dertig met een gezinnetje met drie kinderen), waarna er thee werd rondgebracht met wat nog het meest leek op lange vingers zonder het suikerlaagje. Het bekertje thee wat ik kreeg was voorzien van een flinke laag suiker en dus zo zoet dat de paar vullingen die ik nog heb zowat spontaan uit mijn kiezen sprongen…

Vanmiddag kreeg ik van mijn maat Sameer een fles alcoholvrij bier en een reep chocolade. Had hij gekregen bij de buren van Contracts & Procurement zei hij, en hij hoefde het zelf niet. Hij is moslim en drinkt dus per definitie geen bier, ook al is het alcoholvrij. Mooi voor mij, het flesje staat in de ijskast en ik ga deze traktatie zaterdagmiddag opdrinken terwijl ik de wedstrijd van Quick Boys tegen Noordwijk volg op Twitter.

Toen ik gisteravond terug was op mijn kamer na het avondeten belde ik zoals gewoonlijk even met het thuisfront. Amper een minuut na het gesprek, ik had net mijn telefoon neergelegd en mijn laptop gepakt, ging het brandalarm af. Even dacht ik aan een oefening maar ik realiseerde me al snel dat er geen oefening was aangekondigd en het alarm was ook niet voorafgegaan door het bekende “Now follows a test of the fire alarm!”. Bovendien zijn die oefeningen altijd op hetzelfde tijdstip, iedere woensdagavond om klokslag zeven uur.

Het was nu dinsdag en bijna kwart voor acht, dus dit was of echt of een oefening waarbij we allemaal zo snel mogelijk naar het verzamelpunt moesten gaan. Het bleek het laatste, wat al door de luidsprekers werd aangekondigd terwijl ik mij schoenen nog aan het aantrekken was. Ik wandelde met de stroom mee naar de tennisbaan, die tegenwoordig “Musterpoint 1” is, oftewel het belangrijkste verzamelpunt in geval van calamiteiten.

Daar aangekomen meldde ik me bij de rij met nummer 116. Dat is het nummer van het gebouw waar mijn kamer is, de nummers van alle gebouwen staan op de muur rond de tennisbaan aangegeven dus dat is makkelijk zoeken. Ieder gebouw heeft een persoon die verantwoordelijk is voor de registratie van alle personen op het Musterpoint zodat kan worden nagegaan of iedereen die er zou moeten zijn ook is en er niemand zich meer in een van de gebouwen bevind.

Ik meldde me en mijn naam werd afgevinkt, en toen begon het wachten. Iedereen die aankomt moet geregistreerd worden en dat kost altijd wat tijd omdat er altijd toch wel wat chaos is. Er verzamelt zich tenslotte toch een menigte van zo’n honderdvijftig personen, en iedereen in de rij begint meteen te kletsen met anderen (want we wisten tenslotte al dat het maar een oefening was). Uiteindelijk duurde het ruim een half uur voordat alle koppen waren geteld en het sein veilig weer werd gegeven.

Het was gelukkig een mooie avond, ze hadden dit niet twee maanden geleden moeten doen want dan was het nog een koud klusje geweest…

Het sporten stond de afgelopen dagen noodgedwongen op een laag pitje vanwege het probleem met mijn rug. Daarmee gaat het op zich al een stuk beter maar het is nog niet helemaal over en ik wil niks forceren. Vandaar dat ik de afgelopen dagen niet aan fitness of hardlopen heb gedaan en me gedeisd heb gehouden. Niet dat ik helemaal niks heb gedaan want ik loop nog wel iedere dag vier keer de anderhalve kilometer tussen het kamp en het kantoor, en dat is dus bij elkaar toch zes kilometer wandelen.

Vanmorgen schoot me te binnen dat zwemmen goed is voor je rug en dat heb ik al een hele tijd niet meer gedaan. De laatste keer moet zijn geweest tijdens mijn shift in oktober vorig jaar, want daarna vond ik het veel te koud om te gaan zwemmen. Mijn idee van zwemmen is in een binnenbad of anders bij tropische temperaturen.

Op dit moment is het aan het begin van de avond ondanks de stevige wind weer warm genoeg voor mij om te gaan zwemmen, dus dat heb ik vandaag maar weer eens gedaan. En het beviel eigenlijk wel, het water was heerlijk, het frist lekker op en het is ook nog eens goed voor je rug. En zolang die rugpijn aanwezig blijft valt er niet veel anders aan sport te doen dus ik zal de komende dagen wel vaker in het zwembad zijn na werktijd denk ik zo.

Van de week hoorde ik van mijn Irakese collega’s iets wat ik eigenlijk liever niet had gehoord, en dat is dat deze regio bekend staat om zijn grote hoeveelheid gevaarlijke slangen.

Zo heb je de Woestijn Cobra, maar die komt hoofdzakelijk in het noorden voor. Listiger zijn de vijf soorten adders die hier in de woestijn voorkomen en die zijn vrijwel zonder uitzondering hartstikke giftig. Niet dat je er in alle gevallen gelijk dood aan gaat maar het is toch wel zaak om snel een anti-serum toegediend te krijgen.

Een met uitsterven bedreigde soort die hier schijnt voor te komen is de Gehoornde Adder die er door de twee uitsteeksels op zijn kop nogal duivels uitziet. Link is-ie ook want een beet kan ernstige weefselschade als gevolg hebben.

Er is af en toe zelfs sprake van een heuse slangenplaag. Zo moesten in de periode van extreme droogte in 2009 in deze regio zelfs dorpen geëvacueerd worden vanwege de grote hoeveelheid slangen die er opeens opdoken. Zelf heb ik nog geen enkele slang gezien hier, en eerlijk gezegd valt het op het fabrieksterrein en in het kamp helemaal wel mee voor wat betreft het ongedierte.

Nou ja, het is er natuurlijk wel maar we zien het gewoon niet. Het terrein is ook zorgvuldig slangenvrij gemaakt is ons verzekerd, en omdat er behoorlijk hoge muren omheen staan is het voor slangen niet echt makkelijk om binnen te komen. En dat is dan wel weer geruststellend…

Het is af en toe niet te geloven hoe snel de tijd gaat, en zeker hier want vandaag is alweer de laatste dag van mijn tweede werkweek. En dat betekent dat ik na vandaag al weer over de helft ben van deze shift. Behalve dat het vandaag Hamburger-dag was (maar dat is het iedere woensdag) was het vandaag verder geen echt bijzondere dag dus daarom maar weer even een paar foto’s.

De eerste foto is gemaakt net om de hoek van ons kantoor tijdens de wandeling terug naar het kamp aan het begin van de avond, wat te zien is aan het mooie avondlicht. Recht vooruit ligt het fabrieksterrein, daar mag je zonder PPE niet lopen zoals ik eergisteren vertelde, dus wij gaan na het zebrapad linksaf richting het kamp.

Aangekomen in het kamp liggen links de woonblokken 115 en 116. Mijn kamer is in 116 (kamernummer 33) en dat is het linkse gebouw op de volgende foto. De grijze containers rechts op de voorgrond zijn de onderkomens van onze beveiligers.

Tussen de beide woonblokken 115 en 116 (de enige twee met twee verdiepingen) ligt het toegangspad. Links is de toegangsdeur naar het blok waar mijn kamer is en je ziet op de tweede verdieping het raam van mijn kamer, dat is het derde van achteren.

Eigenlijk had ik dit al veel eerder moeten regelen maar het is er dan eindelijk van gekomen, ik heb mijn Personal Protective Equipment oftewel mijn PPE. PPE zijn de spullen die je nodig hebt om het fabrieksterrein zelf te mogen betreden, zoals een overall, speciale schoenen, een helm, een veiligheidsbril en beschermende handschoenen.

Tot op heden was er nog geen reden om het terrein van de fabriek op te gaan maar dat kan in de toekomst gaan veranderen. Sommige locaties waar gegevens worden verzameld die voor mij van belang zijn bevinden zich op het fabrieksterrein, en als ik daar een kijkje wil gaan nemen dan moet ik dus in PPE-tenue verschijnen. Bovendien zou het wel eens kunnen dat ik naar andere sites ga in de nabije toekomst voor hetzelfde doel en ook dan is PPE-tenue verplicht.

Eigenlijk is het heel simpel om je PPE aan te vragen, ik heb het al maanden op mijn agenda staan maar ik heb het gewoon laten versloffen omdat er geen directe noodzaak was. Stom natuurlijk, want als er zich opeens een noodzaak zou voordoen dan heb ik nog niet eens een aanvraag ingediend. Ik heb dus al tijdens mijn vorige shift het aanvraagformulier ingevuld en dat eindelijk vorige week ingediend. Ook dat was heel simpel, twee handtekeningen van verschillende bazen en een van de Irakese collega’s deed de afhandeling.

Afgelopen donderdag kreeg ik het formulier terug waarmee ik de bestelde goederen kon ophalen in het magazijn en dat heb ik vanmorgen gedaan. Er was me aangeraden alles gelijk even te passen: de overall bleek gelijk goed en de schoenen in tweede instantie want ze brachten me eerst een maat kleiner dan ik had besteld. Ik kan dus vanaf vandaag in vol ornaat aantreden in PPE wanneer nodig.

Ik had het gisteren al aangekondigd, vandaag was de eerste dag in overhemd met korte mouwen. Zelfs vanmorgen was dat net als gisteren al prima te doen want de temperatuur was prima en er was weinig wind. Wel had ik mijn regenjack meegenomen in mijn rugzak want er werden onweersbuien voorspeld.

Dat regenjack had ik achteraf niet nodig want er is geen druppel regen gevallen maar het onweer kwam er wel. Om vier uur vanmiddag werd het bewolkt en aan de lucht te zien zou er inderdaad onweer komen. Om vijf uur keken we elkaar aan, want het advies is altijd om voor eventueel noodweer terug te zijn in het kamp omdat mogelijk de busdiensten al dan niet tijdelijk gestaakt moeten worden en lopen geen optie is. We besloten even na kwart over vijf om het voor gezien te houden want toen zagen we de eerste bliksemflitsen.

We twijfelden er nog even over om de bus te nemen maar besloten toch maar te gaan lopen, waarbij ik uit voorzorg mijn regenjack toch maar aantrok. We zagen onderweg weliswaar nog verscheidene bliksemflitsen maar we haalden het kamp zonder een druppel regen, en aan de lucht te zien klaarde het inmiddels ook al weer op. Letterlijk een storm in een glas water dus, maar wel met als resultaat een lekker kort dagje…

De vervanging van mijn maat Sachin is inmiddels in volle gang. Gelukkig kon de vacature intern vrij snel geplaatst worden omdat het gaat om een vacature die is vrijgekomen door een vrijwillig vertrek en de eerste kandidaten zijn inmiddels al geselecteerd. Ik heb vandaag een gesprek gehad met mijn baas over de drie kandidaten die door hem naar voren zijn geschoven.

Over de eerste kon ik kort zijn, dat was iemand die aanbevolen was door collega’s hier maar wiens cv veel te licht is om zelfstandig dit werk te kunnen doen. De idiote opmerking “Hij pikt dingen snel op” geeft voor mij alleen maar aan dat sommige collega’s geen idee hebben van het werk wat wij doen, ze waren blijkbaar in de veronderstelling dat je vijftien jaar aan ervaring wel even over kon brengen in een week of twee. Geen optie dus.

Met de tweede kandidaat heb ik gisteren al zelf een gesprek gehad want hij had mij zelf benaderd hiervoor. Hij komt uit de Filipijnen en ik heb me dan ook afgevraagd of ik hem zou moeten kennen maar dat is volgens mij toch niet het geval. Hoe dan ook, het was een prettig gesprek en ik denk dat dit wel een kanshebber is. Het hangt alleen nog af van het officiële sollicitatiegesprek wat ergens volgende week moet gaan plaatsvinden.

Als deze kandidaat het toch niet wordt hebben we een probleem want de andere serieuze kandidaat meldde zich vandaag af om medische redenen. Hij schijnt net een knie-operatie te hebben ondergaan waarbij nog meer problemen zijn ontdekt die een tweede operatie noodzakelijk maken en daarna is nog een paar maanden intensieve fysiotherapie nodig. Geen kans op dat deze persoon door de medische keuring komt en dat is heel jammer want ik schatte zijn kansen op basis van de informatie die ik heb hoog in.

Ook had ik vandaag nog een sollicitatiegesprek met een Irakees die naar voren is geschoven als een potentiële kandidaat voor de functie van mijn baas. Dat is dan niet op korte termijn maar op langere termijn, dit gesprek was bedoeld om te kijken of de persoon geschikt zou zijn als toekomstige kandidaat voor die functie. Het werd een lastig gesprek omdat de persoon op vrijwel geen enkele vraag een direct antwoord gaf en tijdens zijn antwoorden ook nog eens van de hak op de tak sprong. Begrijpelijk dat ze op den duur dit bedrijf willen gaan runnen met Irakezen maar dan moeten ze toch eens gaan begrijpen dat er geen alternatief is voor kennis en ervaring. Diepe zucht…

Vanaf de dag dat ik hier aankwam zat de wind in de zuid-oost hoek en dat is niet altijd even voordelig want dat betekent dat de rook die geproduceerd wordt door de flares ten oosten van de fabriek over het kamp komt. Gelukkig brandden de flares als ze al brandden op een laag pitje en viel de stankoverlast mee.

In het noorden buiten het kamp was de afgelopen dagen ook dikke zwarte rook zichtbaar, niet van flares maar van een zogenaamde burnpit. Dat zijn reservoirs op de grond, soms niet meer dan gegraven gaten, waar restvloeistof van in dit geval de oliewinning wordt verzameld en als er genoeg in de put zit wordt het aangestoken. Dat is een spectaculair gezicht want je ziet dan wat er uitziet als een fikse brand op de grond. Omdat het hier gaat om vervuilde restvloeistof uit de oliewinning levert het behalve een pracht van een fik ook heel veel dikke zwarte rook op zoals je op de foto hierboven kunt zien die afgelopen zaterdag is gemaakt.

We hadden er in het kamp overigens geen last van want al die rook ging in westelijke richting en dus van het kamp af in plaats van er naar toe. Het moet overigens nogal een flinke sloot restvloeistoffen zijn want tot op vandaag brandt die burnpit nog steeds, en dat is dus al ruim vijf dagen continue. Op de foto hieronder van vanmorgen zie je hoe de rook een lange dikke zwarte sliert vormt als er weinig wind is en het dus niet verwaait:

De weersvoorspelling gaf regen aan maar dat zegt op zich niet zo veel hier. Vanmorgen was het weliswaar droog maar wel zwaar bewolkt, sterker nog, het leken wel Hollandse luchten! Dat bleef ook het grootste gedeelte van de dag zo, veel zon hebben we niet gezien maar gelukkig was de temperatuur nog wel redelijk.

Ik ben me langzaamaan weer aan het inwerken, iets wat aan het begin van iedere shift onvermijdelijk is na een afwezigheid van vier weken. Het is ook iedere keer weer een verrassing wie ik allemaal ga tegenkomen op kantoor want niet iedereen heeft zo’n regelmatige shift als ik. Deze keer was de verrassing mijn collega Dami die hier al sinds juli vorig jaar werkt maar die ik nog nooit had gezien, simpelweg omdat hij altijd vertrekt als ik aankom en omgekeerd. Deze keer is hij hier een week langer dan normaal, leuk dus om eindelijk eens kennis te kunnen maken.

Minder leuk is het verhaal van Izehan, een collega die oorspronkelijk uit Maleisië komt maar die tegenwoordig in Christchurch in Nieuw-Zeeland woont. Inderdaad, de plaats waar twee weken geleden die verschrikkelijke aanslagen plaatsvonden, en een van de moskeeën die werden getroffen was de moskee die Izehan normaal gesproken bezoekt. Hij is dan ook meteen naar huis vertrokken want er waren familie en vrienden door de aanslag getroffen. Zo komt iets wat heel ver weg lijkt toch nog dichtbij…

Het was regenachtig bij aankomst in Dubai. Er was ’s nachts ook de nodige regen gevallen en dat had wat problemen opgeleverd voor het vliegverkeer waardoor ons toestel niet meteen kon landen maar eerst nog een half uurtje moest rondcirkelen voordat de landing kon worden ingezet. Dat kwam mij overigens best uit want ik zat een film te kijken die ik nu mooi kon afkijken, en bovendien betekende het een half uur korter wachten op de luchthaven op mijn volgende vlucht.

Het is in Dubai op de heenweg altijd een lange zit van zes uur, en ondanks dat dat deze keer een half uurtje korter was door de vertraging was het nog steeds een lange zit. Gelukkig maakt de business lounge het wachten wat aangenamer, maar desondanks was ik blij toen het eindelijk kwart voor een was en ik op weg kon gaan naar de gate.

De vlucht naar Basrah vertrok om kwart voor twee en ondanks dat ik deze vlucht inmiddels al de nodige keren heb gemaakt was er toch een aangename verrassing. Of het nu een heel nieuw toestel was weet ik niet maar de inrichting was wel helemaal nieuw, en nog een stuk comfortabeler dan het voordien al was: een stoel die nog meer verstel-mogelijkheden had, een groter beeldscherm en zelfs een kleine minibar!

We landden stipt op tijd om tien over half drie op de luchthaven van Basrah. Ook daar ging alles bijzonder vlot, niet zozeer omdat er efficiënter wordt gewerkt maar omdat niemand van het groepje waar ik bij moest aansluiten een nieuw visum nodig had. Zo’n visum-afhandeling duurt al gauw een uur en de hele rest van de groep moet daarop wachten omdat je als groep met de bus van de luchthaven vertrekt naar het KAZ kamp. 

Om even over half vijf arriveerde ik in het kamp waar niets was veranderd ten opzichte van de laatste keer dat ik hier was, vier weken geleden. Het enige was dat op mij kamer nu alle kasten waar mijn maat Sachin zijn spullen in bewaarde nu leeg geruimd waren terwijl ze normaal gesproken uiteraard op slot zitten.

Na ik alle de spullen uit mijn koffer opgeborgen had en de kamer weer had ingericht met mijn spulletjes voelde ik me toch wel behoorlijk gammel. Ik had weliswaar op de vlucht van Amsterdam naar Dubai een uur of vier geslapen (erg veel voor mijn doen) maar dat is natuurlijk geen gewone nachtrust. Nadat ik gauw nog wat ben gaan eten in het restaurant heb ik alleen nog even snel naar huis gebeld en daarna ben ik vrij snel gaan slapen.

En al zijn mijn vier weken vandaag al officieel begonnen, morgen begint het echte werk pas weer…

Vandaag is mijn laatste volle werkdag, morgen vertrek ik naar verwachting pas aan het begin van de middag uit het kamp en morgenochtend ben ik daarom ook nog op kantoor. De laatste loodjes van deze shift dus, maar ik kan nog net op de valreep weer een enorme klucht meemaken.

Afgelopen zondag is een aannemer begonnen op de eerste verdieping van ons gebouw met de aangekondigde renovatie. Daarvoor moesten verscheidene kamers leeggemaakt worden en nadat iedereen ergens anders een plekje had gevonden werden de betreffende kamers helemaal leeggehaald. Bij het slepen met het meubilair sneuvelde er overigens nogal het een en ander waaronder een paar ruiten. Alles werd aan het eind van de gang hoog opgestapeld tegen de muur en het werk ging beginnen.

Voor de mensen die uit hun kamer moesten was onze enige vergaderzaal gereserveerd zodat ze daar voorlopig kunnen zitten, maar toen ze er binnenkwamen was er ondanks nadrukkelijke navraag vooraf en diverse toezeggingen geen computerapparatuur aanwezig om mee te werken. Het kostte wat tijd om dat allemaal geïnstalleerd te krijgen, maar toen dat eenmaal gebeurd was kon er nog niet worden gewerkt want… er was niks aangesloten, er waren geen verlengsnoeren! Ook dat werd opgelost maar de mensen moesten wel zelf het gebouw door op zoek naar verlengsnoeren.

Eindelijk geregeld zou je zeggen, maar niet dus. Gisteren kwam er iemand tot de ontdekking dat er iets mis was met het contract voor de aannemer en het werk moest worden stilgelegd. De werknemers van de aannemer sleepten vervolgens alle meubilair terug in de kamers, maar deden dat willekeurig zodat overal verkeerd meubilair kwam te staan.

De mensen uit de vergaderzaal zijn vandaag weer terug naar hun werkplekken en de vergaderzaal zelf is weer leeggehaald. En de verbouwing? Nou, er zijn twee verschillende geruchten, het ene over uitstel en het andere over afstel…

Nog even iets anders, ik kreeg vandaag van iemand een plastic zakje met vruchten die ik nog nooit had gezien. Ze zijn ongeveer net zo groot als een cherrytomaat en ze smaken licht zurig, als een kruising tussen een appel en een peer. Ik dacht, Riet heeft jaren in een groothandel in groente en fruit gewerkt, die weet het vast wel maar ze wist het ook niet. Een speurtocht op het Internet leverde op dat het waarschijnlijk om de Iraakse Palmvrucht gaat maar zeker weten doe ik dat niet. Dus wie het weet mag het zeggen.

Nog maar een paar werkdagen deze shift, en nog steeds vliegt de tijd. Dit in tegenstelling tot alle vorige keren toen de eerste weken weliswaar ook snel voorbij gingen maar de laatste week veel langzamer leek te gaan. Dat is dus nu niet het geval, nog maar een paar dagen te gaan en nog steeds zijn de dagen zo om. Het komt waarschijnlijk doordat ik het behoorlijk druk heb gehad deze shift, of misschien begin ik er gewoon aan te wennen.

Ik had al gezegd dat het onwaarschijnlijk is dat demonstraties roet in het eten gaan gooien bij mijn vertrek deze week maar er is nog iets anders om in de gaten te houden en dat is het weer. Daar werd ik vanmorgen weer aan herinnerd toen ik buiten kwam want er hing een dichte mist, zo dicht dat het zicht op sommige plekken minder dan vijftig meter was.

Mist kan heel vervelend zijn voor het vliegverkeer hier, net als regen en ander weer waarbij het zicht verminderd want het vliegveld van Basrah heeft geen apparatuur om vliegtuigen “blind” te kunnen laten landen. En het is al een paar keer gebeurd dat een binnenkomende vlucht moest omkeren daardoor.

Gelukkig viel het vandaag allemaal mee, de mist loste in de loop van de ochtend vanzelf op, en Iraakse collega’s die binnenkwamen waren zelfs verbaasd want in Basrah was het volkomen helder zeiden ze. Hoe dan ook, het weerbericht laat voorlopig zien dat er ook wat het weer betreft niks is om me zorgen over te maken. Zonnig, soms bewolkt, maar geen regen in de komende dagen.

Vorige week veranderde er plotseling iets aan de wandelroute van het kamp naar het fabrieksterrein. Bij het verlaten van het kamp liepen we tot nu toe altijd over het parkeerterrein van de beveiligingsdienst waar de gepantserde bussen en jeeps staan waar achteraan een poort in het hek is. Achter het hek liepen we dan om het gebouw van de beveiliging heen waarna we aan de achterkant het gebouw binnen gingen. Daar is een gang met halverwege een beveiligd draaihek waar we met onze pas doorheen moeten. Aan de andere kant buiten begint dan het pad door een opening in de muur waardoor we het kamp verlaten.

Omdat er met name ’s morgens altijd veel activiteit is op het parkeerterrein, beveiligers die met wapenkisten lopen en auto’s en bussen die vertrekken, is besloten dat het veiliger is als wij wandelaars voortaan niet meer over dat terrein lopen. Er is een andere mogelijkheid gemaakt om achter het beveiligingsgebouw te komen, er is simpelweg een stuk uit de omheining gehaald en met een kleine omleiding kunnen we nu daarlangs in plaats van over het parkeerterrein.

Het was blijkbaar niet meteen voor iedereen duidelijk, daarom is er nu een officiële mededeling uitgegaan. En er is een bord geplaatst wat niks aan duidelijkheid te wensen overlaat…

Iedere dag krijgen we een mailtje van het beveiligingsteam met daarin een opsomming van de incidenten in en rond Basrah van de vorige dag. Dat lijstje bevat normaal gesproken vier tot zes items met de kanttekening dat “gewone” criminaliteit waarbij geen slachtoffers zijn gevallen (drugshandel, berovingen, aanrandingen, fraude, omkoping en bedreigingen) in een enkel item worden samengevat. De overige incidenten zijn zware criminaliteit waarbij wapens zijn gebruikt (en meestal slachtoffers zijn gevallen), stammenconflicten, ontvoeringen en demonstraties.

Met name die laatste categorie is voor ons van belang omdat er de afgelopen jaren verscheidene grote demonstraties zijn geweest die uit de hand dreigden te lopen en die ook effect hadden op ons als werknemers. Er werd soms gedemonstreerd rond het fabrieksterrein maar er zijn ook demonstraties geweest rond de luchthaven, die legden het vliegverkeer plat of ze waren zodanig bedreigend dat er geen mensen naar de luchthaven vervoerd konden worden. En met name dat laatste is natuurlijk heel erg vervelend als je na vier weken op het punt staat om naar huis te gaan.

Vandaar dat ik nu met iets meer dan een week te gaan het mailtje van de beveiliging aandachtiger lees dan normaal. Er is gelukkig tot op heden nog niks aan de hand, er zijn wel iedere dag demonstraties maar het gaat daarbij om kleine groepen mensen die demonstreren voor hogere lonen of vaste arbeidscontracten. Het is allemaal kleinschalig met groepen van hooguit honderd demonstranten, en alle demonstraties zijn in de stad zelf en dus niet echt verontrustend voor ons.

Het schijnt dat het op dit moment rustig is vanwege de tijd van het jaar. Als het straks heter gaat worden en de airco’s weer aangaan dan komen de problemen met het elektriciteitsnet weer aan het licht. Dan raken de gemoederen weer oververhit, steken alle andere problemen de kop weer op (want er is nog steeds niks opgelost) en de verwachting is dat het dan weer los gaat.

Maar goed, dat is pas over een maandje of wat, nu is het zoals gezegd redelijk rustig. Effe houden nog zo…

We hebben sinds een paar weken een vrouwelijke collega op de kamer en dat merkte ik meteen toen ik terugkwam van mijn laatste verlof. De kamer ziet er netter uit, er is opgeruimd en staan op diverse plekken nu kleine bloempotjes met kunstplantjes. Zelfs onze Irakese baas vond blijkbaar dat hij nu niet kon achterblijven met al die orde en netheid en heeft de stapel prullaria op het kastje achter zich opgeruimd en in een lade van een kast gekiept. Het geeft het geheel toch wel een beter aanzien. 

En dat was eigenlijk wel nodig ook want zoals ik al eens heb verteld zitten we in een gebouw waar in Nederland nog geen daklozen zouden worden gehuisvest zonder eerst een beetje opknappen.

En we hebben goed nieuws gehad, een groot deel van de plannen die waren ingediend voor een hoognodige renovatie zijn goedgekeurd. Weliswaar wordt het veelal opknapwerk in plaats van de grondige renovatie waarop we hadden gehoopt maar we zijn met alles blij.

Op de foto hier rechts zie je een paar voorbeelden van hoe ons kantoor er van binnen uitziet.

Een vrouw op de afdeling heeft overigens nog meer voordelen want er worden nu met regelmaat Irakese lekkernijen rondgedeeld.

Ik weet nooit precies wat het is maar het is verschrikkelijk zoet en ontzettend lekker. Het schijnen allemaal Irakese specialiteiten te zijn en ik ben er allang achter dat de Irakezen enorme zoetekauwen zijn

Er wordt bij al die hapjes waarschuwend verteld dat het erg zoet is en waarschijnlijk niet zo goed voor je gezondheid maar dat moet voor een keertje maar niet uitmaken. Het is maar goed dat ik veel tijd in de sportzaal doorbreng…

Het was vandaag een wel heel merkwaardige dag wat het weer betreft. De wind is de laatste dagen net een metronoom, de hoek waaruit die waait draait voortdurend tussen noord en zuid heen en weer. We hebben ook de afgelopen twee dagen weer wat regen gehad al was dat hoofdzakelijk ’s nachts en was het overdag beperkt tot een paar spetters (waar ikzelf overigens helemaal niets van heb gemerkt). Maar vandaag was het echt stormachtig, en dan bedoel ik zo’n harde wind dat je er tegenin kunt leunen, zeg maar zoals een echte Kattekse zuid-wester.

Als dit tijdens een droge periode was gebeurd dan was het waarschijnlijk een echte zandstorm geweest, maar deze keer viel dat mee omdat er nog regen was gevallen en het zand daardoor nog vochtig was. Het wandelen viel vanmorgen nog wel mee omdat de wind eigenlijk pas in de loop van de ochtend aantrok, maar tussen de middag werden we zowat de hekken in geblazen. Dat was overigens voor al het zwerfvuil op het fabrieksterrein wel het geval, dat werd echt tegen het hek aan de overkant van de weg langs de fabriek geblazen.

Die regen van de laatste weken heeft trouwens wel een aardig neveneffect, er beginnen zelfs in de woestijn spontaan dingen te groeien. We zien onderweg bij alle poten van het hek en onderaan de lantaarnpalen het onkruid opschieten en daar komen zelfs hier en daar bloemetjes aan. En dat geeft deze anders zo naargeestige omgeving tot een beetje een fleurig tintje.

Hoewel het verschil niet zo groot is als in Nederland zijn de dagen in de zomer ook merkbaar langer dan in de winter. Toen ik vorig jaar in mei voor het eerst aankwam was het al zomer, de dag was al aangebroken als ik naar kantoor ging en er was ook nog daglicht als ik naar het kamp terugging aan het eind van de middag. Vanaf mijn shift in december was dat niet meer het geval, het was zowel ’s morgens als ’s avonds al donker.

Op dit moment is het zo’n beetje net op het kantelpunt. Het is nog net donker als ik mijn wandeling naar kantoor begin en als ik aankom begint het net licht te worden, en ’s avonds is het nog net licht als ik terug wandel naar het kamp. De volgende twee foto’s laten dat mooi zien, de eerste is van ’s morgens vroeg:

De tweede foto is gemaakt op de terugweg naar het kamp op de hoek van de weg naar het kamp. Links de weg naar het kamp, rechts de weg naar het terrein waar de kantoorgebouwen zijn. Je ziet nog net de radiomast erbovenuit steken, ons kantoor ligt daar vlak naast:

Gisteren kregen we allemaal een mailtje met daarin de mededeling dat we vandaag voor de lunch geen gebruik zouden kunnen maken van het restaurant in het kamp. Er zou namelijk “hoog bezoek” komen, wie werd niet vermeld, maar het restaurant zou voor ons niet toegankelijk zijn tussen de middag. Als alternatief was er gelegenheid om gisteravond bij het diner eten mee te nemen voor de lunch als je perse rijst, vlees en groente wilde hebben, en anders kon je vanmorgen van een buffet brood en beleg meenemen.

Ik besloot voor optie twee te gaan en vanmorgen wandelde ik dus naar het kamp met behalve mijn gebruikelijke rugzak ook een plastic tas met daarin een doos van piepschuim, bevattende mijn lunch bestaande uit twee broodjes met beleg, een appel en een ei, een bekertje yoghurt en plastic bestek.

Behalve de overlast bezorgde dat “hoge bezoek” dus met al dat extra plastic en piepschuim ook nog eens voor een flinke aanslag op het milieu, maar dat terzijde.

Omdat ik nu dus mijn lunch gewoon achter mijn bureau heb opgegeten ben ik de hele dag het kantoor niet uit geweest en ik heb van het hele circus verder weinig meegekregen behalve wat ik later van collega’s hoorde. En een circus was het geweest blijkbaar.

Een paar van mijn collega’s die geen zin hadden om de hele dag op kantoor te zitten hadden hun lunchpakket naar hun kamer meegenomen, met de bedoeling tussen de middag naar het kamp te wandelen en dan op hun kamer hun lunch op te eten. Die kwamen van een kouwe kermis thuis want ze werden zelfs het kamp niet binnengelaten, bij het draaihek werden ze geweigerd door gewapende bewakers.

Het “hoge bezoek” bleek namelijk de Minister van Olie te zijn en hij had een groot gezelschap en de nodige militaire bewaking meegenomen. Het kamp stond dan ook vol met een grote hoeveelheid gepantserde Toyota Landcruisers en een aantal militaire voertuigen voorzien van grote mitrailleurs. Het hele gezelschap schijnt ook nog het fabrieksterrein op geweest te zijn voor een rondleiding door de fabriek.

De Minister is de man die loopt te wijzen, met links naast hem (met de rode stropdas) onze Managing Director.

En dan te bedenken dat onze Nederlandse Minister-President naar zijn werk gaat op de fiets, op zijn eentje…

Ik zal in de toekomst waarschijnlijk de nodige bezoekjes gaan afleggen aan andere sites en daarvoor heb ik PPE nodig. Deze afkorting staat voor Personal Protective Equipment en dat betekent zoveel als persoonlijke beschermende uitrusting. Dat houdt onder andere in een overall, een helm, een veiligheidsbril, speciale schoenen en meer van dat soort dingen. Vroeger heette dat gewoon werkkleding maar die term is nu niet meer toereikend omdat het niet alleen meer om kleding gaat maar ook om de eisen die eraan worden gesteld.

Ik moet dus het een en ander gaan bestellen van een lijst met alles wat er voor beschikbaar is en na goedkeuring de spullen gaan ophalen bij het centrale magazijn hier op het terrein. En dan maar hopen dat alles wat er nodig is ook voorradig is, en nog in mijn maat ook, want anders heb ik pech gehad en moet ik wachten tot de voorraad is aangevuld. Die maten zijn trouwens nogal een probleem want er zijn net als vroeger in het Nederlandse leger eigenlijk maar twee maten, “te groot” en “te klein”.

Zo had ik voor de maat van de overall XL aangekruist, en dat is eigenlijk voor mijn gevoel al een maat te groot, maar dat lijkt niet de juiste maat te zijn. Een collega die net zo lang is als ik heeft namelijk een 4XL, en dan met name voor de lengte. In de breedte past hij er wel twee keer in en ik zeker drie keer. Neem je een kleinere maat dan wordt niet alleen de omvang minder maar ook de lengte, dus dat gaat niet werken. Ik moet dus eerst maar eens verder rondvragen voordat ik ga bestellen.

De werkkleding is overigens heel populair bij het Irakese personeel, alleen raken ze het nogal vaak “kwijt”. Iedereen weet waar die “zoekgeraakte” kleding blijft want het is een publiek geheim dat je op iedere markt in Basrah die bedrijfskleding kunt kopen, en het is gewild ook vanwege de goeie kwaliteit. Er is zelfs op de luchthaven van Basrah grondpersoneel gesignaleerd wat rondloopt in overalls en jassen van de Basrah Gas Company…

Nee, er is behalve een kleine verkoudheid met mij niks aan de hand maar mocht dat toch zo zijn dan is er medische zorg beschikbaar in het KAZ kamp want er is een kleine kliniek met een eigen ambulance. Ik ben denk ik een van de weinige mensen in het kamp die de kliniek nog niet van binnen heeft gezien. Iedereen onder de zestig, en dat zullen toch wel de meesten zijn, moet iedere drie maanden bloed af laten nemen om getest te worden op HIV en andere enge ziektes en dat gebeurt uiteraard in de kliniek. Ik hoef dat dus niet, maar laten we het er maar op houden dat het een goed teken is dat ik de kliniek nog niet heb bezocht.

Er worden trouwens in geval van ziekte geen halve maatregelen genomen hier, met name als het gaat om iets wat eventueel besmettelijk kan zijn. En dat hoeft niet eens iets ernstigs te zijn. Het is al twee van mijn maten overkomen dat ze dagenlang op hun kamer in quarantaine hebben gezeten met een simpele ooginfectie. Ze hadden allebei toevallig onafhankelijk van elkaar dezelfde aandoening, een ooginfectie die weliswaar niet ernstig maar wel heel besmettelijk was.

Ze moesten van de dokter op hun kamer blijven en mochten er onder geen voorwaarde uit. Er werd een brief op de deur geplakt dat niemand zonder beschermende maatregelen hun kamer binnen mocht komen. Ze konden doorgeven wat ze wilden eten, dat werd dan gebracht maar op een stoel buiten de kamer neergezet waar ze het zelf moesten pakken. Ze kregen alleen plastic bestek, hun was werd apart gedaan en ook als hun beddengoed werd verschoond (door personeel met beschermende kleding, monddoekjes en handschoenen aan) werden de gebruikte lakens en slopen apart gewassen.

En dat allemaal om te voorkomen dat er hier een epidemie zou uitbreken, want als veel personeel daarom niet aan het werk kan dan kan zelfs zoiets als een oogontsteking een behoorlijke productieverstoring veroorzaken…

Vooraf had ik eigenlijk een hoopje dat de winter in Irak al een beetje geweken zou zijn en dat de temperaturen hoger zouden zijn dan tijdens mijn laatste shift in december, maar dat viel tegen. Ik merkte het eigenlijk al de eerste avond, toen het weer flink afkoelde toen de zon eenmaal was ondergegaan. Gistermorgen tijdens de eerste wandeling naar kantoor had ik me gelukkig voorbereid met een vest en daarover nog eens mijn regenjack, en dat was niks te veel, sterker nog, ik had spijt dat ik mijn sjaal niet had omgedaan.

Het is misschien niet wat je zou verwachten maar het kan hier in de woestijn ook knap koud zijn, en dan met name ’s nachts. Als de zon eenmaal opkomt dan warmt het wel weer op tot een graad of achttien maar hoewel redelijk aangenaam is het dat nog steeds niet erg hoog. Tijdens de wandeling tussen de middag naar het kamp voor de lunch hou ik dus voorlopig nog mijn vest aan want de straffe wind doet het nog koeler aanvoelen.

Wat ik ook had verwacht is dat de zon al wel op zou zijn ’s morgens vroeg als ik naar kantoor wandel maar ook dat is nog niet het geval. Pas na zessen begint het te gloren aan de horizon en dat betekent dat ik nog wel een tijdje in het donker loop ’s morgens. Daar staat dan wel weer tegenover dat het aan het einde van de werkdag nu nog wel licht is, al is het net aan.

Kortom, het is hier dus nog steeds winter, ook al is die anders dan de winter in Nederland…

Mijn vier weken zitten er op, vandaag was mijn laatste officiële werkdag. Het was een dag waarop ik eigenlijk niet veel meer te doen had , anders dan de notities voor mijn back-to-back Sachin afmaken waar ik gisteren aan ben begonnen. Ik had nog wat willen doornemen met mijn beide teamleden maar die zijn vandaag allebei weer eens niet op komen dagen. Een van de twee is de hele week overigens niet gekomen, die heb ik maar vier dagen gezien tijdens de afgelopen vier weken…

Het was al stil aan het ontbijt vanmorgen want er was niemand meer van het vaste clubje waar we meestal mee ontbijten. Mijn maat Ian is afgelopen zaterdag al naar huis gegaan en mijn andere maat Haider is vandaag vertrokken en die heeft waarschijnlijk vanmorgen uitgeslapen. Nou is dat nooit echt een probleem want je kunt altijd wel ergens bij aanschuiven want er zijn altijd wel andere bekenden, maar van mij hoef je ’s morgens vroeg niet zo veel te zeggen en een keertje zonder gezelschap ontbijten vind ik dan ook geen probleem.

De belangrijkste activiteit vandaag was eigenlijk het in de gaten houden van de transportlijst om te zien of mijn naam vermeld stond bij het konvooi naar het vliegveld van morgenmiddag. Dat was zoals gewoonlijk geduld hebben want die lijst wordt pas om half vijf rondgestuurd, maar alles was in orde en dat betekent dat alles gereed is voor vertrek. Vanavond moest alleen mijn koffer nog worden gepakt, wat weer een makkie was omdat alles wat ik mee wil nemen met gemak in mijn rolkoffer past en ik dus geen extra rugzak hoef mee te slepen.

En ter afsluiting was het vandaag “Burger Night”, dus dat was weer hamburger met patat.