Het Corona-virus eist iedere dag nog steeds honderden slachtoffers en omdat het aantal dagelijks nog steeds groeit heeft de regering strenge maatregelen afgekondigd. Hoewel er geen volledige “lockdown” is uitgevaardigd wordt iedereen aangeraden zoveel mogelijk thuis te blijven als je niet perse de deur uit hoeft. Veel winkels en bedrijven waar persoonlijk contact niet is te vermijden, zoals sportscholen, kappers en tandartsen, moeten tot nader order gesloten blijven en winkels die open blijven moeten maatregelen nemen die het mogelijk maken om minstens anderhalve meter afstand te houden tot klanten.

Dat levert een situatie op dat bij supermarkten bijvoorbeeld maar een beperkt aantal klanten naar binnen mag, en iedere klant moet verplicht een winkelwagentje gebruiken wat automatisch al afstand tot andere klanten garandeert. Naar buiten mag wel, maar ook daar geldt afstand houden met minstens anderhalve meter. Fietsen wordt aangeraden als de beste lichaamsbeweging want daarbij is afstand houden redelijk eenvoudig en het is goed voor de longen.

De vraag is hoe dit allemaal moet worden nageleefd, want Nederlanders staan er nou eenmaal niet om bekend dat ze een volgzaam volk zijn. Zeg je tegen Duitsers dat ze binnen moeten blijven dan doen ze dat ook, Nederlanders hebben de neiging om juist het tegenovergestelde te doen onder het motto “Dat maak ik zelf wel uit!”.

Voor mij is het simpel, ik blijf gewoon zoveel mogelijk thuis en ga alleen om de dag op pad voor een lange fietstocht.

En ik blijf mijn moeder bezoeken, want zolang we maar afstand houden moet dat toch kunnen. Of ben ik dan ook al weer zo’n recalcitrante Nederlander?

Voor en tijdens de bouw van ons nieuwe huis worden er verscheidene informatieavonden georganiseerd en vanavond was de eerste. De bijeenkomst vond plaats in Valkenburg, in het kantoor van bouwonderneming Ouwehand wat toevallig ook de bouwer is van het huis waar we nu wonen. Deze eerste informatieavond was een kennismaking met de bouwer, de andere kopers en de leverancier van het sanitair.

Ondanks dat we ruim op tijd aankwamen waren er al heel wat mensen aanwezig in het zaaltje. In tegenstelling tot wat wij verwachten, een algemene introductie, werden we min of meer geacht zelf onze weg te vinden en dus besloten we eerst maar eens een bakje koffie te nemen.

Daarna liepen we wat rond waarbij we werden aangesproken door een van de dames van het sanitairbedrijf, een gesprek wat niet helemaal bevredigend verliep voor ons omdat we vrijwel niets van de standaard opties mooi vonden. Het gesprek met Cees Ouwehand van het bouwbedrijf zelf verliep een stuk beter. We hadden de nodige vragen zoals over het aanleggen van extra loze leidingen, het verplaatsen van wat dingen, het dichtmaken van de keuken, andere deuren en nog veel meer, en we kregen overal een redelijk bevredigend antwoord op. We moeten natuurlijk wel nog even de offerte van al dat meerwerk afwachten maar daarover maken we ons weinig illusies, dat zal wel niet meevallen want dat doet het nooit.

Zo kregen we bijvoorbeeld van een andere sanitairmevrouw te horen dat het betegelen van het stukje muur boven de toiletpot bijna vijfhonderd euro zou gaan kosten. Voor Riet was dat na het bekijken van alle standaard opties de druppel en ze besloot ter plekke dat we zelf wel een badkamer en een toilet zullen gaan regelen.

Want laten we eerlijk zijn, waarom zouden we nou een mooi huis gaan kopen en dat dan niet meteen zo inrichten zoals we zelfs willen. Ja toch?

De afgelopen weken hadden Riet en ik de tijd gehad om na te denken over de aanschaf van Bouwnummer 30 van het nieuwbouwproject “Waterviolier”. Voor ons was die tijd eigenlijk overbodig want ons besluit was allang genomen, en vandaar dat we vanmorgen naar Makelaardij De Leeuw gingen om het voorlopig koopcontract te tekenen. Dat betekent dat we er nu aan vast zitten want alleen onder bijzondere omstandigheden zou de koop alsnog niet door kunnen gaan.

In feite had met name Riet de afgelopen weken meer besteed aan het nadenken over hoe ze het huis wil gaan inrichten, waarbij alle mogelijke opties voor de bouw zelf een belangrijke rol speelden. Er is al gesproken over de indeling van de kamers, inbouwkasten, deurposten, badkamers en keukens, en nog veel meer. Een beetje voorbarig nog misschien maar wel leuk.

Wat op dit moment veel belangrijker is is wanneer er begonnen gaat worden met de bouw. De verwachting is nog steeds dat dat ergens eind maart zal zijn en de meest optimistische schatting van de tijd dat het duurt voor de oplevering is vijf maanden. Dat lijkt wel erg vlug maar zolang duurde het om het eerste blok te realiseren van het al in aanbouw zijnde project naast “Waterviolier”. Wij zouden zelf voorzichtig rekening met eind van het jaar waarbij we hopen op november.

Nog een kleinigheid waar we ons in de tussentijd bezig mee moeten gaan houden is de verkoop van onze huidige woning. Daarvoor is de makelaar ook al langs geweest en die gaf een voor ons erg gunstige schatting van het bedrag wat ons huis kan gaan opleveren. Het is alleen nog wat aan de vroege kant om het bordje “Te Koop” al in de tuin te gaan zetten, dat gaat over een paar weken pas gebeuren als er wat meer zicht is op de start van de bouw van het project “Waterviolier”.

Spannend is het allemaal wel nu de eerste stappen zijn gezet!

Het is vandaag al weer de laatste dag van het jaar 2015. Het was een jaar waarin er voor ons heel veel is gebeurd en ook heel veel is veranderd, en vandaar vandaag een terugblik op het jaar 2015.

In januari kregen we onze eerste bezoekers van dit jaar, Leo en Marco die we hadden ontmoet tijdens onze vakantie in China vorig jaar hadden de Filipijnen uitgekozen voor een vakantie en dat begon met een paar dagen Manila waarbij ze bij ons logeerden. Gedurende die paar dagen organiseerden ze de rest van hun verblijf op de Filipijnen, waarbij wij ze behulpzaam waren met het boeken van vluchten en hotels. NA twee weken rondgereisd te hebben brachten ze ook de laatste dagen van hun vakantie bij ons door.

In februari gebeurde dan eindelijk wat Riet al zo lang zo graag wilde. Haar zus Ans kwam voor ruim twee weken over, samen met haar dochter Joelle en onze zoon Martin en schoondochter Sandra. Het hoogtepunt van hun verblijf waren de paar dagen die we doorbrachten op het paradijselijke eiland Boracay, waarbij we deze keer verbleven in het Boracay Beach Resort & Spa. Zo moeilijk als het was om haar over te halen om te komen, zo moeilijk had Ans het toen ze weer naar huis moest en dat was voor ons het teken dat ze het heel erg naar zin heeft gehad. Riet reisde overigens met ze mee terug voor een bezoek van twee weekjes aan Nederland.

Het project waarvoor ik werkte zou dit jaar vrijwel op tijd opgeleverd zou worden en dus werd de einddatum voor mijn contract volgens verwachting definitief werd vastgesteld op eind augustus. Concreet betekende dat voor mij dat ik kon beginnen met solliciteren naar een nieuwe baan, waarbij al snel duidelijk werd dat wat die baan ook zou worden mijn nieuwe werklocatie in ieder geval in Nederland zou zijn.

Vanaf april konden we dus al voorzichtig beginnen met het plannen van onze terugkeer naar Nederland. In het kader van die voorbereiding gingen Riet en ik in juni naar Nederland om daar het nodige te regelen. Terwijl we daar waren kreeg ik een heel goed bericht en dat was dat ik op een van de banen waarop ik had gesolliciteerd was aangenomen en dat betekende dat ik bij terugkeer in Nederland gelijk in mijn nieuwe baan in Rijswijk zou kunnen beginnen.

Terug in Manila begon nu het zenuwslopende proces van alle voorbereidingen voor de verhuizing. Met name het gedoe rond het intrekken van onze visa en het op tijd terug krijgen van onze paspoorten zorgde weer voor de nodige spanning, maar het meest gecompliceerd was toch wel het oversturen van onze beide katten Abby en Monster naar Nederland. Uiteindelijk ging ook dat goed en arriveerden ze twee weken voor onze aankomst al in hun nieuwe huis.

Tussen de bedrijven door besloten Riet en ik om nog een laatste keer naar Boracay te gaan, mede omdat we dit jaar niet aan een “gewone” vakantie zouden toekomen maar ook omdat we hier met alle drukte wel aan toe waren. We verbleven voor deze laatste keer weer in het inmiddels vertrouwde Discovery Shores en we hadden ook deze keer weer een suite gereserveerd met een dakterras met jacuzzi. Het afscheid was moeilijk want we zullen er aan moeten wennen dat binnenkort een weekendje Boracay niet meer tot de mogelijkheden behoort…

Op 22 augustus begon onze eigen verhuizing met het inpakken en verzenden van al onze spullen door het verhuisbedrijf Asian Tigers. Met het begin van onze verhuizing was ook het moment gekomen waarop we afscheid moesten nemen van onze maid Estela en onze chauffeur Lito, waarbij vooral het afscheid van Estela met de nodige emoties gepaard ging.

De laatste paar dagen voor ons vertrek verbleven Riet en ik in het Acacia Hotel in Alabang, en op 26 augustus was dan onze laatste dag op de Filipijnen aangebroken. We namen afscheid van iedereen en laat in de avond vertrokken we vanaf de luchthaven NAIA naar Nederland na vier fantastische jaren in een land waar we ondanks alles van waren gaan houden.

Terug in Nederland vervielen we eigenlijk al meteen weer in de vertrouwde dagelijkse routine en het was al snel of we niet weg waren geweest. Alhoewel, we hadden niet alleen de herinneringen aan de vijf mooie jaren dat we weg waren geweest maar als tastbare herinnering liepen er nu twee Filipijnse katten rond in Rijnsburg. Die het overigens niet zo goed konden vinden met onze Nederlandse kat Paula, een conflict wat in ieder geval in dit jaar niet vredelievend kon worden opgelost.

Midden oktober werden we toch nog onverwacht opgeschrikt door het overlijden van Vader Nic. Hij liet een enorme leegte na die de rest van het jaar voelbaar bleef en waarschijnlijk nog wel geruime tijd daarna. Met name met verjaardagen en de feestdagen aan het eind van het jaar was het gemis voelbaar.

Tenslotte was daar aan het eind van het jaar dan het onverwachte bericht dat we waren ingeloot voor een bouwproject net buiten Rijnsburg en de mogelijkheid kregen om een nieuw huis te kopen. Een mogelijkheid die we met beide handen hebben aangegrepen en dat betekent dat mogelijk volgend jaar al de volgende verhuizing op stapel staat. Deze keer gaan we alleen niet zo heel ver weg…

Het is allemaal wel heel mooi, een huis toegewezen krijgen in een mooi gelegen nieuwbouw project, maar het moet ook nog wel even financieel haalbaar zijn. We wilden er geen gras over laten groeien dus zelfs voordat we naar de makelaar gaan voor het eerste gesprek hadden we een afspraak gemaakt om onze financiële situatie te laten doorlichten. De afspraak was vanavond, met een hypotheek adviseur van Nationale Nederlanden want daar loopt onze huidige hypotheek en we dachten dat dat misschien wel wat voordeel zou kunnen opleveren.

Het werd een eenvoudig gesprek want al snel bleek dat het financieel voor ons geen enkel probleem zou zijn. Er werden verscheidene constructies doorgesproken en er werd door de adviseur alvast een voorstel gedaan wat voor ons het beste zou passen.

Er is weliswaar nog niks concreets afgesproken want we hebben tenslotte ons eerste gesprek met de makelaar nog niet eens gehad, maar we gaan nu wel met een goed gevoel naar de makelaar toe. Het hangt eigenlijk alleen nog af of het eisenpakket van Riet bespreekbaar is en wat die extra’s gaan kosten, maar als dat binnen ons plaatje past dan ligt ons besluit eigenlijk al vast, dan gaan we ervoor.

Het begon eigenlijk afgelopen zomer toen we tijdens het familie-boottochtje de nieuwe huizen zagen aan de overkant van het Oegstgeesterkanaal. Hoewel we tot op dat moment eigenlijk niet echt aan verhuizen hadden gedacht begon er toch wat te kriebelen en Riet besloot om eens nader te gaan informeren. Het liep op niks uit want alle huizen die op dat moment werden gebouwd waren al onder optie en we lieten het er dus bij.

Eenmaal terug verhuisd naar Rijnsburg werd al snel duidelijk dat Riet toch de kriebels had gekregen. Opeens vond ze het benauwd in ons huis, een gevoel wat ikzelf al vanaf de eerste dag heb gehad omdat we in feite aan alle kanten zijn ingebouwd. Op zich is dat niets bijzonders in een doorsnee woonwijk maar wat we hadden gezien van de zomer, huizen langs het water met een vrij uitzicht en bovendien net wat groter als wat we nu hebben, had ons allebei op bepaalde gedachten gebracht.

Het eerste wat we deden was eens rondkijken naar soortgelijke nieuwbouw in de buurt, en daarbij kwamen we uit bij hetzelfde project in Rijnsburg en een ander in Valkenburg, maar helaas, overal was alles al onder optie. We keken nog even naar bestaande huizen maar konden niets vinden waar we heel erg enthousiast over waren. De enige optie leek een nieuw deel van het project langs het Oegstgeesterkanaal, genaamd “Waterviolier”, maar daarvoor was de inschrijving nog niet gestart.

Twee weken geleden verscheen het bericht op de website van het project dat de inschrijving ging openen en na de plannen voor het project nog eens te hebben bekeken besloten we in te schrijven. Riet zorgde ervoor dat ze meteen de eerste dag van de inschrijving op de stoep stond bij de makelaar en daarna was het afwachten.

We rekenden eigenlijk nergens op want we hadden ondertussen wel gemerkt dat het aantal inschrijvingen voor dergelijke projecten erg hoog is en de toewijzing van de beschikbare huizen gaat via een soort van loting. Maar het onverwachte gebeurde toch, want vandaag ging tegen het middaguur mijn telefoon. Een vriendelijke dame van Makelaardij De Leeuw feliciteerde me met het feit dat we een huis van het project “Waterviolier” hadden toegewezen gekregen, en dat niet alleen, het ons toegewezen huis was ook nog eens het huis wat we als eerste keuze hadden opgegeven!

We hebben een afspraak staan voor 22 december, dan gaan we langs bij de makelaar voor het eerste gesprek.

Na iets meer dan een maand geen bericht is er nu dan eindelijk weer iets te melden. De container met onze spullen uit de Filipijnen die een paar weken geleden aangekomen was in Nederland gaat morgen bij ons thuis afgeleverd worden. We mochten in principe alles drie maanden in opslag laten staan en dat kwam best uit want we hadden toch wel wat tijd nodig om de aankomst te organiseren. Er komt tenslotte bijna een volledige huisraad aan in een huis wat al van huisraad is voorzien en het probleem is dus met name ruimte.

Om dat ruimteprobleem op te lossen hebben we twee dingen gedaan. Allereerst hebben we wat meubilair wat we door onze op de Filipijnen aangeschafte meubels willen vervangen te koop gezet op het Internet. Daar hebben we wat reacties op gekregen en een paar kasten en de salontafel zijn inmiddels verkocht. Ook voor onze eettafel, het tv-kastje en de tv zelf is er ook een gegadigde maar dat is een Filipijnse collega die nu in Rijswijk werkt en die kan alles pas ontvangen als hij een appartement heeft gevonden. En dat betekent dat we die spullen tijdelijk uit de weg moeten zien te krijgen.

Om ruimte in ons huis te maken hebben we voor alle spullen die we niet kwijt willen of kunnen een opslagruimte gehuurd bij een bedrijf op een industrie-terrein net buiten Rijnsburg. Riet heeft dat eigenlijk anderhalve maand geleden geregeld maar we hebben de huur pas op 1 december laten ingaan omdat we er eerder toch weinig nut voor hadden.

Maar omdat morgen onze container arriveert zijn we vandaag en gisteren al begonnen met het verplaatsen van spullen naar de opslag. Dat waren in eerste instantie dozen met boeken, onze voorraad koffers die de laatste jaren flink is gegroeid en mijn gitaarkoffers. Allemaal dingen die flink wat ruimte innemen en die we toch eigenlijk maar heel weinig gebruiken.

Er is dus ruimte gecreëerd voor onze spullen, al weten we nu al dat veel van wat aankomt morgen direct door zal gaan naar de opslag. Sterker nog, we beginnen ons al af te vragen of de opslag wel ruimte genoeg zal hebben voor al die spullen…

Vandaag was de trieste dag dat we afscheid moesten gaan nemen van Vader Nic. Om half twee vanmiddag begon in uitvaartcentrum “De Laatste Eer” in Rijnsburg de uitvaartdienst die buitengewoon druk werd bezocht.

De hele zaal zat vol en er waren zoveel mensen gekomen dat er niet eens voor iedereen een zitplaats was en er mensen achterin moesten blijven staan. De kist werd binnengereden door alle kleindochters en tijdens de dienst sprak Ans een paar woorden ten afscheid wat ze buitengewoon goed deed. Ze vertelde kort over haar vader en zijn kijk op alle kinderen en kleinkinderen was zo mooi verwoord dat bij vrijwel iedereen die werd genoemd de tranen in de ogen schoten, een teken dat Ans precies de juiste snaar had geraakt.

Toen de dienst was afgelopen ging iedereen naar de plek waar Vader Nic ter aarde besteld zou worden. De kist werd naar de plek gedragen door zoons Aad en Daan, kleinzoons Robin, Martin en Niels, en ikzelf had de eer om het zestal te completeren (we werden geassisteerd door twee dragers van “De Laatste Eer”). Na de plechtigheid bij het graf liepen we terug naar de zaal waar we na een snelle kop koffie in de rij moesten staan voor het condoleren. Er kwamen enorm veel mensen langs om hun medeleven te betuigen en dat was hartverwarmend, er leek geen einde aan de rij te komen.

Toen de laatste mensen waren vertrokken wandelden we nog even langs het verse graf om daar even in alle rust stil te staan met alleen onze familie. We besloten de dag thuis bij Moeder Greet met broodjes en soep, en erg mooi was dat er spontaan herinneringen aan Vader Nic werden opgehaald. Het maakte het afscheid niet minder zwaar maar het voegde er ondanks alles iets moois aan toe want we zullen het vanaf vandaag met die mooie herinneringen moeten doen.