Mijn eerste eigen kamer was in mijn ouderlijk huis waar toen ik ging studeren een hok voor me werd gebouwd in onze tamelijk grote kelder. Daarvoor moest ik een slaapkamer delen met eerst een en later twee broers. Qua ruimte was dat hok in de kelder prima maar gezien de locatie, in het souterrain van de flat, niet zo erg want het was er ’s winters bitter koud en het was vanwege de nabijheid van de buren niet geschikt voor activiteiten met lawaai zoals feestjes, gitaar spelen of draaien van muziek.
In ons allereerste huis aan de Brouwerstraat had ik geen eigen kamer nodig want ga maar na, mijn stereo stond gewoon in de huiskamer en een PC in huis was toen nog een utopie. Vlak na de geboorte van Robin deed toch onze allereerste PC de intrede en die kwam te staan in een klein kamertje waar met moeite een klein bureautje in paste. Niet echt een “eigen kamer” overigens want Riet bracht net zoveel tijd achter de PC door als ik (King’s Quest!)
Toen we verhuisden naar de Kamperfoelie was er weer ruimte voor een “man cave” en dat werd de zolderverdieping. Dat ging een tijd goed maar toen Martin en Robin op een gegeven moment te groot werden om met z’n tweeën op een kamer te slapen (ja, de tijden waren veranderd) kregen ze elk een eigen kamer. Martin kreeg de zolder en ik verhuisde naar de kleinste slaapkamer op de eerste verdieping. Dat was op zich lastig voor Riet want die had ook ruimte nodig en in het algemeen zaten we krap in de opbergruimte, dus werd dat slaapkamertje op een gegeven moment verbouwd tot inloopkast. Voor de PC kwam er een mooi bureau in de woonkamer en dat was dat.
Ruimtegebrek is iets wat we in ons nieuwe huis beslist niet hebben, en ik verheugde me dus al maanden op het weer hebben van een eigen kamer. En deze keer een kamer die groot genoeg is voor een flink bureau met genoeg ruimte voor mijn laptop en patserige 27 inch beeldscherm, wat boekenkasten en zelfs voor al mijn gitaren en toebehoren.
Inmiddels ben ik helemaal geïnstalleerd in mijn eigen hok op de tweede verdieping, en ik mag wel zeggen, ik kijk af en toe tevreden rond…
Niet alleen is de sneeuw van gisteren blijven liggen, vannacht is er nog meer sneeuw gevallen en we werden vanmorgen dan ook wakker in een witte wereld.
Ook onze auto’s waren met een flinke laag sneeuw bedekt. Bij ons nieuwe huis hebben we weliswaar geen garage maar wel hebben we twee parkeerplaatsen voor de deur, en dat is toch wel erg makkelijk. Ons vorige huis aan de Kamperfoelie stond niet direct aan de straat, en het was zelfs het laatste huis van het blok gerekend vanaf de straat dus het was altijd zeulen met boodschappen.
Hoewel er nog wat kleine dingetjes moeten worden afgerond was ons nieuwe huis vandaag gereed voor bewoning en kon de geplande verhuizing dus gewoon doorgaan. Vanmorgen om negen uur stonden de verhuizers op de stoep met onze spullen en tegen een uur of drie vanmiddag stond alles in en rond ons huis.
Het gat moest dus ergens anders en uit verscheidene alternatieven besloten we te kiezen voor de eenvoudigste oplossing, het gat twintig centimeter lager boren. Dat houdt dan wel in dat de koof waar de afvoer door loopt ook twintig centimeter langer wordt maar dat moet dan maar.
Daarmee is er een einde gekomen aan een periode van meer dan negenentwintig jaar want we zijn er in oktober 1987 komen wonen. Het huis was toen splinternieuw, onderdeel van bouwproject De Keul, en ondanks alles hebben we er toch wel met plezier gewoond.
We kunnen Ans niet genoeg bedanken voor het feit dat ze ons haar huis heeft aangeboden als tijdelijk verblijf want anders hadden we een andere oplossing moeten zoeken in de vorm van een huurhuis of een hotel. Dat had ons zonder twijfel een hoop geld gekost en bovendien had het wel eens problemen kunnen opleveren voor onze huisdieren.
Er was overigens nog wel een complicatie want op de een of andere manier was niet helemaal duidelijk doorgekomen dat we ook nog een opslagruimte hadden gehoord bij een bedrijf aan de Noordwijkerweg. Dat was allemaal wel degelijk besproken, dus na wat heen en weer gebel tussen de verhuizers en hun kantoor kwam het toch in orde. Maar daar aangekomen bleek dat ze de inhoud van de opslagruimte veel te laag hadden ingeschat wat natuurlijk kwam omdat ze daar vooraf helemaal niet waren wezen kijken maar een aanname van het aantal kubieke meters hadden genoteerd. Er moest dus een extra vrachtwagentje komen om de rest te vervoeren maar uiteindelijk was ook de opslag helemaal leeg.
Een hele belangrijke dag voor ons vandaag want het was eindelijk zover, de oplevering van ons nieuwe huis aan de Bankijkerweg in Rijnsburg!
Onze toekomstige buren in het naastgelegen blok hebben een zoon die een drone heeft en die daarmee regelmatig filmpjes maakt van project Waterviolier. Zo kunnen we prachtig de voortgang van de bouw vanuit een bijzondere hoek in de gaten houden.
Dat is op verscheidene websites ook als zodanig aangegeven maar er zijn ook websites waar 2231 MX staat. En deze postcode bleek bijvoorbeeld ook bij NUON gehanteerd te worden.
Anderhalve week na de vorige update is er weer nieuws te melden. De grond voor de huizen is weer dicht wat betekent dat alle verbindingen met de gemeentelijke infrastructuur klaar zijn, en meteen daarop is er een begin gemaakt met de bestrating.
De kijkdag waarop we voor het eerst een kijkje konden nemen in ons nieuwe huis is inmiddels ruim drie weken geleden en het is dus tijd voor een nieuws update. De afgelopen weken was er weinig te melden omdat we aan de buitenkant weinig konden zien, wat logisch is aangezien al het werk nu binnen plaatsvindt.
Zo af en toe wandelen Riet en ik langs de bouwplaats van project Waterviolier om te kijken wat de status is van de bouw van ons nieuwe huis.
Hoewel ons huis in principe al was verkocht had het koopcontract nog wel als ontbindende factor dat de koop ongedaan kon worden gemaakt als de kopers de financiering niet rond zouden krijgen. Dat houdt in feite in dat de koop pas definitief beklonken zou zijn als de kopers hun hypotheek rond zouden hebben, maar gisteren belde de makelaar ons op met het nieuws dat het rond is.
De dierenarts vond onze twee Filipina’s hartstikke interessant. Ze zei dat ze wel degelijk verschilden van de Europese katten en dan met name de lichaamsbouw en de beharing, die bij onze Filipina’s blijkbaar veel dichter is.
Mijn familie weet inmiddels wel dat ik af en toe een goed glas whisky wel weet te waarderen en dat leverde me op mijn verjaardag niet minder dan zes flessen Schotse Single Malt op. Zwager Aad merkte meteen op dat ik mijn eigen whisky-proeverij wel kon organiseren, en dat leek me eigenlijk helemaal geen gek idee.
Het gaat de laatste tijd heel redelijk met onze katten. De beide Filipina’s Abby en Monster zijn er een beetje mee verzoend dat ze het huis moeten delen met onze Nederlandse kat Paula, al wordt wel nog steeds strikt de tweedeling gehandhaafd tussen boven en beneden. Die tweedeling geldt overigens alleen voor Paula, want die waagt zich nog steeds niet boven terwijl de beide andere katten wel gewoon naar beneden komen.
Af en toe gaan we even kijken bij de bouwplaats waar ons nieuwe huis moet gaan verrijzen. Veel is er nog niet te zien maar er zit wel schot in. Nadat ruim vier weken geleden de heiwerkzaamheden waren begonnen zijn inmiddels alle fundamenten gelegd en bij het naastgelegen project Waterlelie, wat tegelijkertijd met project Waterviolier wordt uitgevoerd, is er al een begin gemaakt met het storten van het beton in de fundering.
We hadden er wel vertrouwen in dat we ons huis zouden kunnen verkopen maar dat het zo snel zou gaan hadden we toch niet verwacht!
Riet hoopt dat er gauw iemand komt met een fatsoenlijk bod. Het is niks dat er ieder keer kijkers komen om het huis te bezichtigen maar alles moet er dan wel helemaal tip-top uitzien. En ze wordt zoals ze zelf zegt schijtziek van al dat schoonmaken…
Vanmiddag was het dan zover, de eerste paal is geslagen voor de projecten Waterlelie en Waterviolier, en voor dat feestelijke gebeuren waren alle toekomstige bewoners uitgenodigd. Op de bouwplek was door de aannemer een tent neergezet en er was voor ieder blok een aparte sta-tafel, aangeven door een kaartje met daarop de kavelnummers.
Vandaag kwam er een e-mail binnen van het bouwbedrijf Ouwehand wat de huizen gaat bouwen van het project Waterviolier. Het bericht bevatte een uitnodiging voor het bijwonen van de eerste officiële handeling die verricht gaat worden voor het project, beter bekend onder de aanduiding “Het slaan van de eerste paal”.
Voor en tijdens de bouw van ons nieuwe huis worden er verscheidene informatieavonden georganiseerd en vanavond was de eerste. De bijeenkomst vond plaats in Valkenburg, in het kantoor van bouwonderneming Ouwehand wat toevallig ook de bouwer is van het huis waar we nu wonen. Deze eerste informatieavond was een kennismaking met de bouwer, de andere kopers en de leverancier van het sanitair.
Nu we een nieuw huis hebben gekocht moeten we ons huidige huis gaan verkopen en we hebben besloten om daarvoor maar gebruik te maken van dezelfde makelaar als waar we ons nieuwe huis hebben gekocht. Eind december is er al iemand van die makelaar langs geweest om een eerste inventarisatie te doen en we hebben toen afgesproken dat het huis ergens rond eind februari in de verkoop zou gaan, een beetje afhankelijk van hoe het zou staan met de aanvang van bouw van ons nieuwe huis.
De feestdagen zitten er weer op en het leven gaat vanaf vandaag weer zijn gewone gangetje. De afgelopen weken met Kerst en Oud en Nieuw stonden hoofdzakelijk in het teken van familie, net als ieder jaar, want met uitzondering van 2012 hebben we alle jaren dat we in het buitenland hebben gewoond de feestdagen in Nederland doorgebracht.