Het is vandaag al weer de laatste dag van het jaar 2015. Het was een jaar waarin er voor ons heel veel is gebeurd en ook heel veel is veranderd, en vandaar vandaag een terugblik op het jaar 2015.

In januari kregen we onze eerste bezoekers van dit jaar, Leo en Marco die we hadden ontmoet tijdens onze vakantie in China vorig jaar hadden de Filipijnen uitgekozen voor een vakantie en dat begon met een paar dagen Manila waarbij ze bij ons logeerden. Gedurende die paar dagen organiseerden ze de rest van hun verblijf op de Filipijnen, waarbij wij ze behulpzaam waren met het boeken van vluchten en hotels. NA twee weken rondgereisd te hebben brachten ze ook de laatste dagen van hun vakantie bij ons door.

In februari gebeurde dan eindelijk wat Riet al zo lang zo graag wilde. Haar zus Ans kwam voor ruim twee weken over, samen met haar dochter Joelle en onze zoon Martin en schoondochter Sandra. Het hoogtepunt van hun verblijf waren de paar dagen die we doorbrachten op het paradijselijke eiland Boracay, waarbij we deze keer verbleven in het Boracay Beach Resort & Spa. Zo moeilijk als het was om haar over te halen om te komen, zo moeilijk had Ans het toen ze weer naar huis moest en dat was voor ons het teken dat ze het heel erg naar zin heeft gehad. Riet reisde overigens met ze mee terug voor een bezoek van twee weekjes aan Nederland.

Het project waarvoor ik werkte zou dit jaar vrijwel op tijd opgeleverd zou worden en dus werd de einddatum voor mijn contract volgens verwachting definitief werd vastgesteld op eind augustus. Concreet betekende dat voor mij dat ik kon beginnen met solliciteren naar een nieuwe baan, waarbij al snel duidelijk werd dat wat die baan ook zou worden mijn nieuwe werklocatie in ieder geval in Nederland zou zijn.

Vanaf april konden we dus al voorzichtig beginnen met het plannen van onze terugkeer naar Nederland. In het kader van die voorbereiding gingen Riet en ik in juni naar Nederland om daar het nodige te regelen. Terwijl we daar waren kreeg ik een heel goed bericht en dat was dat ik op een van de banen waarop ik had gesolliciteerd was aangenomen en dat betekende dat ik bij terugkeer in Nederland gelijk in mijn nieuwe baan in Rijswijk zou kunnen beginnen.

Terug in Manila begon nu het zenuwslopende proces van alle voorbereidingen voor de verhuizing. Met name het gedoe rond het intrekken van onze visa en het op tijd terug krijgen van onze paspoorten zorgde weer voor de nodige spanning, maar het meest gecompliceerd was toch wel het oversturen van onze beide katten Abby en Monster naar Nederland. Uiteindelijk ging ook dat goed en arriveerden ze twee weken voor onze aankomst al in hun nieuwe huis.

Tussen de bedrijven door besloten Riet en ik om nog een laatste keer naar Boracay te gaan, mede omdat we dit jaar niet aan een “gewone” vakantie zouden toekomen maar ook omdat we hier met alle drukte wel aan toe waren. We verbleven voor deze laatste keer weer in het inmiddels vertrouwde Discovery Shores en we hadden ook deze keer weer een suite gereserveerd met een dakterras met jacuzzi. Het afscheid was moeilijk want we zullen er aan moeten wennen dat binnenkort een weekendje Boracay niet meer tot de mogelijkheden behoort…

Op 22 augustus begon onze eigen verhuizing met het inpakken en verzenden van al onze spullen door het verhuisbedrijf Asian Tigers. Met het begin van onze verhuizing was ook het moment gekomen waarop we afscheid moesten nemen van onze maid Estela en onze chauffeur Lito, waarbij vooral het afscheid van Estela met de nodige emoties gepaard ging.

De laatste paar dagen voor ons vertrek verbleven Riet en ik in het Acacia Hotel in Alabang, en op 26 augustus was dan onze laatste dag op de Filipijnen aangebroken. We namen afscheid van iedereen en laat in de avond vertrokken we vanaf de luchthaven NAIA naar Nederland na vier fantastische jaren in een land waar we ondanks alles van waren gaan houden.

Terug in Nederland vervielen we eigenlijk al meteen weer in de vertrouwde dagelijkse routine en het was al snel of we niet weg waren geweest. Alhoewel, we hadden niet alleen de herinneringen aan de vijf mooie jaren dat we weg waren geweest maar als tastbare herinnering liepen er nu twee Filipijnse katten rond in Rijnsburg. Die het overigens niet zo goed konden vinden met onze Nederlandse kat Paula, een conflict wat in ieder geval in dit jaar niet vredelievend kon worden opgelost.

Midden oktober werden we toch nog onverwacht opgeschrikt door het overlijden van Vader Nic. Hij liet een enorme leegte na die de rest van het jaar voelbaar bleef en waarschijnlijk nog wel geruime tijd daarna. Met name met verjaardagen en de feestdagen aan het eind van het jaar was het gemis voelbaar.

Tenslotte was daar aan het eind van het jaar dan het onverwachte bericht dat we waren ingeloot voor een bouwproject net buiten Rijnsburg en de mogelijkheid kregen om een nieuw huis te kopen. Een mogelijkheid die we met beide handen hebben aangegrepen en dat betekent dat mogelijk volgend jaar al de volgende verhuizing op stapel staat. Deze keer gaan we alleen niet zo heel ver weg…

Het is allemaal wel heel mooi, een huis toegewezen krijgen in een mooi gelegen nieuwbouw project, maar het moet ook nog wel even financieel haalbaar zijn. We wilden er geen gras over laten groeien dus zelfs voordat we naar de makelaar gaan voor het eerste gesprek hadden we een afspraak gemaakt om onze financiële situatie te laten doorlichten. De afspraak was vanavond, met een hypotheek adviseur van Nationale Nederlanden want daar loopt onze huidige hypotheek en we dachten dat dat misschien wel wat voordeel zou kunnen opleveren.

Het werd een eenvoudig gesprek want al snel bleek dat het financieel voor ons geen enkel probleem zou zijn. Er werden verscheidene constructies doorgesproken en er werd door de adviseur alvast een voorstel gedaan wat voor ons het beste zou passen.

Er is weliswaar nog niks concreets afgesproken want we hebben tenslotte ons eerste gesprek met de makelaar nog niet eens gehad, maar we gaan nu wel met een goed gevoel naar de makelaar toe. Het hangt eigenlijk alleen nog af of het eisenpakket van Riet bespreekbaar is en wat die extra’s gaan kosten, maar als dat binnen ons plaatje past dan ligt ons besluit eigenlijk al vast, dan gaan we ervoor.

Het begon eigenlijk afgelopen zomer toen we tijdens het familie-boottochtje de nieuwe huizen zagen aan de overkant van het Oegstgeesterkanaal. Hoewel we tot op dat moment eigenlijk niet echt aan verhuizen hadden gedacht begon er toch wat te kriebelen en Riet besloot om eens nader te gaan informeren. Het liep op niks uit want alle huizen die op dat moment werden gebouwd waren al onder optie en we lieten het er dus bij.

Eenmaal terug verhuisd naar Rijnsburg werd al snel duidelijk dat Riet toch de kriebels had gekregen. Opeens vond ze het benauwd in ons huis, een gevoel wat ikzelf al vanaf de eerste dag heb gehad omdat we in feite aan alle kanten zijn ingebouwd. Op zich is dat niets bijzonders in een doorsnee woonwijk maar wat we hadden gezien van de zomer, huizen langs het water met een vrij uitzicht en bovendien net wat groter als wat we nu hebben, had ons allebei op bepaalde gedachten gebracht.

Het eerste wat we deden was eens rondkijken naar soortgelijke nieuwbouw in de buurt, en daarbij kwamen we uit bij hetzelfde project in Rijnsburg en een ander in Valkenburg, maar helaas, overal was alles al onder optie. We keken nog even naar bestaande huizen maar konden niets vinden waar we heel erg enthousiast over waren. De enige optie leek een nieuw deel van het project langs het Oegstgeesterkanaal, genaamd “Waterviolier”, maar daarvoor was de inschrijving nog niet gestart.

Twee weken geleden verscheen het bericht op de website van het project dat de inschrijving ging openen en na de plannen voor het project nog eens te hebben bekeken besloten we in te schrijven. Riet zorgde ervoor dat ze meteen de eerste dag van de inschrijving op de stoep stond bij de makelaar en daarna was het afwachten.

We rekenden eigenlijk nergens op want we hadden ondertussen wel gemerkt dat het aantal inschrijvingen voor dergelijke projecten erg hoog is en de toewijzing van de beschikbare huizen gaat via een soort van loting. Maar het onverwachte gebeurde toch, want vandaag ging tegen het middaguur mijn telefoon. Een vriendelijke dame van Makelaardij De Leeuw feliciteerde me met het feit dat we een huis van het project “Waterviolier” hadden toegewezen gekregen, en dat niet alleen, het ons toegewezen huis was ook nog eens het huis wat we als eerste keuze hadden opgegeven!

We hebben een afspraak staan voor 22 december, dan gaan we langs bij de makelaar voor het eerste gesprek.

Na iets meer dan een maand geen bericht is er nu dan eindelijk weer iets te melden. De container met onze spullen uit de Filipijnen die een paar weken geleden aangekomen was in Nederland gaat morgen bij ons thuis afgeleverd worden. We mochten in principe alles drie maanden in opslag laten staan en dat kwam best uit want we hadden toch wel wat tijd nodig om de aankomst te organiseren. Er komt tenslotte bijna een volledige huisraad aan in een huis wat al van huisraad is voorzien en het probleem is dus met name ruimte.

Om dat ruimteprobleem op te lossen hebben we twee dingen gedaan. Allereerst hebben we wat meubilair wat we door onze op de Filipijnen aangeschafte meubels willen vervangen te koop gezet op het Internet. Daar hebben we wat reacties op gekregen en een paar kasten en de salontafel zijn inmiddels verkocht. Ook voor onze eettafel, het tv-kastje en de tv zelf is er ook een gegadigde maar dat is een Filipijnse collega die nu in Rijswijk werkt en die kan alles pas ontvangen als hij een appartement heeft gevonden. En dat betekent dat we die spullen tijdelijk uit de weg moeten zien te krijgen.

Om ruimte in ons huis te maken hebben we voor alle spullen die we niet kwijt willen of kunnen een opslagruimte gehuurd bij een bedrijf op een industrie-terrein net buiten Rijnsburg. Riet heeft dat eigenlijk anderhalve maand geleden geregeld maar we hebben de huur pas op 1 december laten ingaan omdat we er eerder toch weinig nut voor hadden.

Maar omdat morgen onze container arriveert zijn we vandaag en gisteren al begonnen met het verplaatsen van spullen naar de opslag. Dat waren in eerste instantie dozen met boeken, onze voorraad koffers die de laatste jaren flink is gegroeid en mijn gitaarkoffers. Allemaal dingen die flink wat ruimte innemen en die we toch eigenlijk maar heel weinig gebruiken.

Er is dus ruimte gecreëerd voor onze spullen, al weten we nu al dat veel van wat aankomt morgen direct door zal gaan naar de opslag. Sterker nog, we beginnen ons al af te vragen of de opslag wel ruimte genoeg zal hebben voor al die spullen…

De afgelopen dagen zijn moeilijke dagen geweest waarin het verdriet om het overlijden van Vader Nic langzaam bij iedereen begon in te zinken. En vandaag werd het verdriet helemaal zwaar omdat het onvermijdelijke afscheid moest beginnen met het afsluiten van de kist.

Vader Nic staat thuis opgebaard en daarom is hij de afgelopen dagen toch nog bij ons geweest, we konden naar hem gaan kijken wanneer we dat wilden. Na vanavond kan dat niet meer want de kist werd afgesloten en daarmee was vandaag de laatste dag dat we hem nog konden zien. Het deksel op de kist voelde dan ook misschien nog wel meer als een definitief afscheid dan de begrafenis van morgen.

Vanwege de gebeurtenissen van gisteren had vrijwel niemand echt goed geslapen maar toch moest er vandaag van alles gebeuren. De begrafenisondernemer stond al vroeg op de stoep om de begrafenis te bespreken en voor het uitzoeken van de rouwkaarten. Nadat een kaart was gekozen, het ontwerp was vastgesteld en de tekst was opgesteld kon er een begin gemaakt worden met het schrijven van de enveloppen. Daarvoor wilden we een adressenbestand gebruiken wat Pa op zijn computer had staan, maar dat leek eenvoudiger dan het was.

Er was namelijk een vervelend probleem met de computer en dat was dat de muis niet bleek te werken. Het bleek onmogelijk om de muis aan de praat te krijgen en nu bleek hoe belangrijk een muis eigenlijk is. Het toetsenbord is weliswaar onmisbaar voor het invoeren van tekst maar voor het navigeren heb je toch echt een muis nodig. Uiteindelijk lukte het met veel moeite om de adressenbestanden (er bleken er meerdere te zijn) boven water te krijgen maar het was eigenlijk al te laat, de meeste enveloppen waren tegen die tijd al geschreven.

Tussen alle bezoekers door verzamelde iedereen foto’s waarmee een soort van diashow gemaakt kan worden gemaakt die na de begrafenis dan in het rouwcentrum kan worden vertoond. Er kwamen foto’s uit fotoalbums, uit fotolijsten en vooral heel veel vanaf mobiele telefoons, en nadat de verzameling was samengesteld werd er gecensureerd want niet alle foto’s werden goed bevonden voor de vertoning.

En wat eigenlijk bizar is, dit is niet de eerste keer dat ik betrokken ben bij het verzamelen van foto’s van iemand om vervolgens tot de ontdekking te komen dat er maar bar weinig foto’s zijn waar de betrokkene echt goed op staat.

Gelukkig hebben we toch nog heel wat materiaal bij elkaar kunnen sprokkelen om een mooie selectie uit te maken, met hier en daar wat hulp van Photoshop.

Het kon natuurlijk niet uitblijven, het zat er in dat we vroeg of laat ook een keer zelf de mist in zouden gaan en daarmee de oorzaak zouden worden van een klucht. Dat is vandaag dan eindelijk gebeurd, met dank aan mijn financieel adviseur die ik niet met name zal noemen omdat ik al bijna vierendertig jaar met haar getrouwd ben. Hier is dus onze eigen klucht.

Op de Filipijnen hadden we een bankrekening voor onze pesossen bij de Standard Chartered bank, een gerenommeerde internationale bank die we overigens niet zelf hadden uitgezocht maar die voor ons een verplichte keuze was. Vlak voor ons vertrek hebben we die bankrekening opgezegd en het resterende bedrag zou in Euro’s worden overgemaakt naar onze Nederlandse rekening bij de Rabobank.

De verwachting was dat het ongeveer tien werkdagen zou duren voordat het bedrag op onze Nederlandse rekening zou staan, maar anderhalve week geleden werden we toch wat zenuwachtig want hoewel Riet het iedere dag checkte en er inmiddels drie weken waren verstreken stond het geld nog steeds niet op onze rekening. Via een telefoontje naar de Rabobank kwamen we er achter dat er nog niets was ontvangen en dat het geld zelfs nog niet in Nederland was aangekomen (het schijnt dat het een dag of wat kan blijven “zweven”).

Vorige week maandag belde ik naar de Standard Chartered bank in Manila en kreeg te horen dat de overschrijving wel degelijk was uitgevoerd en als bewijs kreeg ik een transactienummer. De Rabobank kon echter ook met dat transactienummer geen geld traceren, mede omdat bij aankomst in Nederland een internationale transactie van buiten Europa een ander, Europees nummer krijgt (handig, jongens!).

Weer bellen naar Manila dus, waar vervolgens de hele transactie aan hun kant werd nagelopen. Het enige wat ze me konden meedelen was dat er aan hun kant geen fout was geconstateerd en dat het geld al bij de Rabobank binnen moest zijn. De Rabobank hield echter bij navraag vol dat er niets binnen was maar ging toch voor alle zekerheid opnieuw op onderzoek uit. Zonder resultaat, geen spoor van ons geld en ze raadden ons aan nog maar een keer naar Standard Chartered te bellen want die konden volgens hen in ieder geval uitsluitsel geven waar het geld via hun transactie was aangekomen en dus waar het nu zou moeten zijn.

Gistermorgen heb ik weer naar de Standard Chartered bank in Manila gebeld en die gaven aan dat het geld te traceren was tot aan hun filiaal in Frankfurt, want al hun transacties naar Europa gaan blijkbaar via Frankfurt, en als het niet in Nederland was aangekomen zouden ze daar in ieder geval meer moeten weten. Dus maar even naar Frankfurt gebeld maar ik kwam niet eens verder dan de telefoniste. Er werd mij keurig verteld dat er geen mededelingen over transacties werden gedaan aan personen, alleen maar aan de banken die erbij betrokken waren.

Riet heeft vervolgens hemel en aarde moeten bewegen om ze bij de Rabobank zover te krijgen dat ze met de Standard Chartered bank in Frankfurt wilden bellen om navraag te doen. Het leverde geen antwoord op, er waren meer gegevens nodig waarvoor ik weer naar Manila moest bellen. Ik begon zo langzamerhand het idee te krijgen dat we wel eens al ons geld kwijt konden zijn, en het gaat toch om een bedrag waar je een redelijke tweedehands Twingo van kunt kopen. Vanmorgen toen ik weer naar Manila belde konden ze me daar niets nieuws vertellen want ze hadden me alle benodigde gegevens al verstrekt. Ik was maar half overtuigd maar kon inderdaad ook niets meer bedenken, dus ik mailde maar door naar Riet dat ik het ook niet meer wist en of ze het maar weer eens bij de Rabobank wilde proberen.

Om kwart over twaalf kwam er een antwoord terug van Riet, “Het bedrag staat allang op onze rekening 🙁 lekker slim, staat alleen jou naam bij dus heb ik het gemist, alle gezeik voor niks”…

Iedereen die onze dagelijkse blogs van de Filipijnen heeft gelezen weet dat Riet daar heel veel tijd heeft besteed aan liefdadigheidswerk. Toen duidelijk werd dat we weer terug zouden gaan naar Nederland besloot ze dan ook meteen om  daar de draad weer op te pakken want ook voordat we uit Nederland vertrokken hielp ze waar mogelijk al mee met diverse projecten en initiatieven.

Vandaag ging ze om acht uur de deur al uit om te helpen met een actie van Werkgroep de Ruyter in samenwerking met de plaatselijke Albert Heyn om voedselpakketten te maken voor Kosovo en Albanië. Er werden bij de supermarkt folders uitgedeeld waarin mensen werd gevraagd bepaalde producten te kopen, Albert Heyn leverde die producten dan tegen inkoopsprijs en van al die producten werden dan mandjes gemaakt met allemaal dezelfde inhoud. Die inhoud bestond bijvoorbeeld uit zonnebloemolie, spaghetti, meel, suiker, zout, afwasmiddel en ook wat luxere dingen zoals aardbeienjam, chocopasta, muesli crunchy en rijstwafels.

Als mensen dat liever deden dan de afzonderlijke producten kopen konden ze ook meteen een van tevoren ingepakt compleet mandje kopen, totale kosten voor een compleet mandje waren 11 euro en 12 eurocent. Tegen zessen in de avond strompelde Riet bekaf maar voldaan weer binnen, de hele actie had vandaag in totaal achthonderd mandjes opgeleverd. Ik had graag een fotootje geplaatst van de actie maar toen ik Riet vroeg of er nog foto’s waren gemaakt kreeg ik als antwoord, “We zijn hier niet op de Filipijnen”…

Voor mijzelf was er vanmorgen de tweede les bij de Sportschool en vanmiddag uiteraard weer de gebruikelijke gang naar Nieuw-Zuid. Dat laatste werd een behoorlijke deceptie, Quick Boys verloor toch wel onverwacht van Ter Leede, maar het meest ontluisterende was de manier waarop. Het voorspelt weinig goeds voor deze competitie, ook al is die pas net begonnen.

Het zat vandaag voor de verandering eens mee! Vanmorgen werkte mijn communicatie-programma opeens weer en kon ik bellen en gebeld worden en dat scheelde een heleboel ellende. Mijn nieuwe laptop werd ook vanmorgen afgeleverd en dat ging deze keer ook eens redelijk soepel. Wel was er nog een nieuw probleem, mijn email deed het op de nieuwe laptop opeens niet meer maar ook dat leek op een gegeven moment opgelost. Allemaal goeie berichten dus van het werkfront, en dat werd een keer tijd.

Ook voor Riet was er goed nieuws vandaag al heeft ze daarvoor wel zelf de nodige actie moeten ondernemen. De garage kon nog steeds haar nieuwe auto niet registreren bij de Rijksdienst voor het Wegverkeer dus besloot Riet om die instantie eens te gaan bellen. Het bleek dat wij volgens hun laatste gegevens nog steeds niet in “het systeem” staan, maar de dame aan de telefoon bleek heel inschikkelijk. Ze nam genoegen met Riet’s uitleg en toen bleek dat we al een andere auto geregistreerd hadden staan was de zaak helemaal snel beklonken, Riet’s nieuwe karretje werd met de hand geregistreerd waarna ze meteen contact opnam met de garage en al snel daarna kon ze haar auto afhalen.

En zo staat er dus sinds vandaag een rode Mitsubishi Space Star op de Kamperfoelie…

Vandaag had ik een vrije dag, niet omdat ik pas per 1 september met mijn nieuwe baan ga beginnen maar omdat ik tot en met vandaag officieel nog in dienst ben van Shell Philippines and de 31e augustus is een nationale feestdag op de Filipijnen. Het is namelijk “National Heroes Day” and ik profiteer daar dus nog net van.

Het kwam eigenlijk wel goed uit want ik had nog een paar klusjes te doen, die overigens niet allemaal met onze verhuizing naar Nederland te maken hebben. Het eerste klusje wel, het opzeggen van onze Filipijnse credit cards. Ik had daar drie weken geleden al over opgebeld (het schijnt alleen telefonisch te kunnen), maar er waren wat kleinigheden waardoor het opzeggen was uitgesteld.

Het is namelijk zo dat je voor iedere transactie met deze credit cards bonuspunten spaart, en aangezien we nogal wat transacties hadden gedaan de afgelopen jaren (waaronder het kopen van vliegtickets wat gigantisch veel bonuspunten oplevert door de hoogte van het bedrag) hadden zowel Riet als ikzelf flink wat van die punten gespaard. De punten van Riet’s credit card konden worden overzetten in de vorm van een bedrag naar mijn credit card en mij werd aangeraden dat geld eerst nog te besteden voordat ik de beide kaarten liet cancellen.

Dat was weliswaar niet helemaal gelukt maar ik vond het wel welletjes, ook al omdat ik geen zin had om uit te zoeken hoe ik de bestedingen met die credit cards kon betalen. Dat gebeurde namelijk altijd via onze Filipijnse bankrekening en die hebben we sinds vorige week niet meer. Het bleek geen probleem, het ging eigenlijk verbazend vlot en ik krijg zelfs het nog openstaande tegoed uitgekeerd via een cheque.

Er moest ook nog een afspraak gemaakt worden met de Gemeente Katwijk om ons opnieuw te laten inschrijven. Die afspraak is nodig omdat we geacht worden in persoon te verschijnen, en die is nu gemaakt voor aanstaande woensdagochtend. Gelukkig heb ik voor dit soort zaken twee compensatiedagen in mijn nieuwe baan dus ik hoef er niet speciaal voor vrij te nemen.

Niet alles ging goed. Ik ben naar Den Haag geweest om mijn Tag Heuer horloge op te halen wat ik meer dan twee maanden geleden had ingeleverd bij een juwelier voor onderhoud (inclusief nieuwe batterij) maar er was een achterstand vanwege de vakantietijd. Ik kon dus onverrichterzake terug naar Rijnsburg en het kan nog wel twee weken duren zeiden ze bij de juwelier. Tot zover de beroemde Zwitserse precisie…

Ook het versturen van een pakje naar Duitsland leverde problemen op. Het postagentschap in Rijnsburg heeft maar één loket en daarvoor stond op het moment dat ik er aankwam een dame van zo te zien een garagebedrijf want er werd een enorme stapel kentekenbewijzen verwerkt. Dat zou nogal wat tijd gaan kosten werd mij verteld, en even tussendoor was natuurlijk niet mogelijk dus als ik niet wilde wachten moest ik een uurtje of wat later maar terug komen voor een nieuwe poging.

En ik maar denken dat alles hier veel efficiënter gaat dan op de Filipijnen. Nou ja, onze beide Filipina’s zijn in ieder geval aan het inburgeren…