Zo af en toe wandelen Riet en ik langs de bouwplaats van project Waterviolier om te kijken wat de status is van de bouw van ons nieuwe huis.
De bouw heeft de afgelopen twee maanden een tijd stil gelegen vanwege de bouwvak vakantie maar inmiddels kunnen we weer zien dat de werkzaamheden gestaag vorderen, al kan het wat ons betreft natuurlijk niet hard genoeg gaan.
Vanavond konden we zien dat het metselwerk aan de buitenmuren bijna gereed is, maar onze grootste zorg is het plaatsen van de binnenmuren en daar is nog steeds niet mee begonnen. Het plaatsen van die muren is noodzakelijk voor bijvoorbeeld het plaatsen van de keuken en de badkamer, er kan niks gemeten worden als die muren niet staan.
En met name voor de keuken wachten we met smart op het moment dat er gemeten kan worden want het keukenblad moet uiteraard precies op de juiste maat zijn en de levering daarvan is naar verwachting acht tot twaalf weken. Als de bestelling daarvoor dus niet op korte termijn de deur uit gaat dan wordt het voor plaatsen van de keuken kort dag.
Gelukkig zagen we dat het materiaal voor het plaatsen van de binnenmuren al voor de huizen lag opgeslagen en de verwachting is dan ook dat dat werk de komende dagen zal beginnen. Duimen maar, want de datum van 30 december waarop we ons huidige huis moeten verlaten komt steeds dichterbij…
Hoewel ons huis in principe al was verkocht had het koopcontract nog wel als ontbindende factor dat de koop ongedaan kon worden gemaakt als de kopers de financiering niet rond zouden krijgen. Dat houdt in feite in dat de koop pas definitief beklonken zou zijn als de kopers hun hypotheek rond zouden hebben, maar gisteren belde de makelaar ons op met het nieuws dat het rond is.
De dierenarts vond onze twee Filipina’s hartstikke interessant. Ze zei dat ze wel degelijk verschilden van de Europese katten en dan met name de lichaamsbouw en de beharing, die bij onze Filipina’s blijkbaar veel dichter is.
Mijn familie weet inmiddels wel dat ik af en toe een goed glas whisky wel weet te waarderen en dat leverde me op mijn verjaardag niet minder dan zes flessen Schotse Single Malt op. Zwager Aad merkte meteen op dat ik mijn eigen whisky-proeverij wel kon organiseren, en dat leek me eigenlijk helemaal geen gek idee.
Het gaat de laatste tijd heel redelijk met onze katten. De beide Filipina’s Abby en Monster zijn er een beetje mee verzoend dat ze het huis moeten delen met onze Nederlandse kat Paula, al wordt wel nog steeds strikt de tweedeling gehandhaafd tussen boven en beneden. Die tweedeling geldt overigens alleen voor Paula, want die waagt zich nog steeds niet boven terwijl de beide andere katten wel gewoon naar beneden komen.
Af en toe gaan we even kijken bij de bouwplaats waar ons nieuwe huis moet gaan verrijzen. Veel is er nog niet te zien maar er zit wel schot in. Nadat ruim vier weken geleden de heiwerkzaamheden waren begonnen zijn inmiddels alle fundamenten gelegd en bij het naastgelegen project Waterlelie, wat tegelijkertijd met project Waterviolier wordt uitgevoerd, is er al een begin gemaakt met het storten van het beton in de fundering.
We hadden er wel vertrouwen in dat we ons huis zouden kunnen verkopen maar dat het zo snel zou gaan hadden we toch niet verwacht!
Riet hoopt dat er gauw iemand komt met een fatsoenlijk bod. Het is niks dat er ieder keer kijkers komen om het huis te bezichtigen maar alles moet er dan wel helemaal tip-top uitzien. En ze wordt zoals ze zelf zegt schijtziek van al dat schoonmaken…
Vanmiddag was het dan zover, de eerste paal is geslagen voor de projecten Waterlelie en Waterviolier, en voor dat feestelijke gebeuren waren alle toekomstige bewoners uitgenodigd. Op de bouwplek was door de aannemer een tent neergezet en er was voor ieder blok een aparte sta-tafel, aangeven door een kaartje met daarop de kavelnummers.
Vandaag kwam er een e-mail binnen van het bouwbedrijf Ouwehand wat de huizen gaat bouwen van het project Waterviolier. Het bericht bevatte een uitnodiging voor het bijwonen van de eerste officiële handeling die verricht gaat worden voor het project, beter bekend onder de aanduiding “Het slaan van de eerste paal”.
Voor en tijdens de bouw van ons nieuwe huis worden er verscheidene informatieavonden georganiseerd en vanavond was de eerste. De bijeenkomst vond plaats in Valkenburg, in het kantoor van bouwonderneming Ouwehand wat toevallig ook de bouwer is van het huis waar we nu wonen. Deze eerste informatieavond was een kennismaking met de bouwer, de andere kopers en de leverancier van het sanitair.
Nu we een nieuw huis hebben gekocht moeten we ons huidige huis gaan verkopen en we hebben besloten om daarvoor maar gebruik te maken van dezelfde makelaar als waar we ons nieuwe huis hebben gekocht. Eind december is er al iemand van die makelaar langs geweest om een eerste inventarisatie te doen en we hebben toen afgesproken dat het huis ergens rond eind februari in de verkoop zou gaan, een beetje afhankelijk van hoe het zou staan met de aanvang van bouw van ons nieuwe huis.
De feestdagen zitten er weer op en het leven gaat vanaf vandaag weer zijn gewone gangetje. De afgelopen weken met Kerst en Oud en Nieuw stonden hoofdzakelijk in het teken van familie, net als ieder jaar, want met uitzondering van 2012 hebben we alle jaren dat we in het buitenland hebben gewoond de feestdagen in Nederland doorgebracht.
We waren er dan ook snel uit. We kregen een heel pakket papieren mee met daaronder een voorbeeld van het voorlopig koopcontract en een map met plattegronden, zodat we thuis alles nog eens op ons gemak konden nalezen en bekijken of het was wat we ervan verwachten. En omdat we al zo’n beetje hadden gezien dat er geen ernstige belemmeringen voor ons waren besloten we tijdens het gesprek om maar meteen een datum vast te leggen waarop we het voorlopig koopcontract zouden gaan ondertekenen.
Om half acht vanmorgen stond de vrachtwagen met de container met onze spullen al voor de deur. Nadat met enige vertraging de rest van het verhuis-team was gearriveerd werd er begonnen met het uitladen van onze spullen. Uiteraard wisten we precies hoeveel dozen en pakken er uit de container zouden komen maar wat we niet hadden kunnen voorzien was hoe we het allemaal in onze naar verhouding kleine Rijnsburgse huis moesten verstouwen.
En er waren natuurlijk problemen, zoals met de matras van ons bed, die weliswaar heel erg comfortabel is maar ook twee bij twee meter en dertig centimeter dik. Na een fikse discussie met de verhuizers of het eigenlijk wel mogelijk was om het ding naar binnen en vervolgens naar boven te krijgen en de mogelijk schade die daarbij zou worden veroorzaakt werd op ons aandringen besloten om het toch te proberen. Er waren vijf man nodig om de matras dubbel te vouwen en van spanbanden te voorzien, waarna met enig geweld (waarbij overigens totaal geen schade werd veroorzaakt door het zachte materiaal van de matras) het hele ding door het trapgat werd geperst en vervolgens de slaapkamer in. Nadat de matras op het bed was gelegd bleek er geen enkele zichtbare schade of vervorming, dus al met al een geslaagde actie.
