Het was al weer een hele tijd geleden maar vandaag was er dan weer eens een oppasdag. Omdat Sandra vanwege haar zwangerschapsverlof de laatste maanden veelal thuis is geweest was er voor ons geen “oppasdienst” maar Riet keek al geruime tijd uit naar dit moment, vooral omdat er nu niet alleen op Gijsje maar ook op Maas moest worden gepast. We hadden natuurlijk tussendoor wel af en toe een paar uurtjes opgepast maar vandaag was weer een hele oppasdag van acht tot vijf.

Donderdagochtend is de laatste tijd ook steevast de ochtend waarop Riet met Gijsje naar Ans gaat want die past op donderdag op haar kleinkinderen, en haar huis heeft op donderdagochtend dan ook meer weg van een kindercrèche. En gelukkig voor Gijsje is er altijd wel een tante aanwezig die haar haar kan vlechten want dat is iets waar Oma nog steeds geen kaas van heeft gegeten…

En het was dus de eerste keer dat we een hele dag Maas voor onszelf hadden. Het is natuurlijk mijn eigen kleinzoon dus ik ben een beetje (of heel veel) bevooroordeeld, maar wat is het toch een heerlijk kereltje.

En met lachen naar Opa scoor je natuurlijk altijd punten…

Het werk aan de overkant gaat gestaag door maar voor ons gevoel wel erg langzaam. Er gaan dagen voorbij dat we nauwelijks verandering zien, en dan met name aan de rijtjeswoningen links op de foto. Het metselwerk lijkt wel gebeurd te zijn maar er zitten nog steeds geen daken op en dat geeft waarschijnlijk de indruk dat het werk niet echt snel opschiet. De huizenblokken erachter zijn wel inmiddels allemaal van daken voorzien en op de meeste daarvan liggen de dakpannen ook al. We hebben al verscheidene keren een twee kraan zien staan bij de huizen en iedere keer denken we dan dat de daken geplaatst gaan worden maar dat is tot op heden dus nog steeds niet gebeurd.

Het appartementengebouw vordert wel gestaag en daar zijn ze nu bezig met de vierde verdieping. Dat geeft meteen een indruk van hoe hoog het gebouw gaat worden want er komen weliswaar op de hoeken nog torentjes met een puntdak maar er komt, in tegenstelling tot wat Riet beweert, geen hele vijfde verdieping op. Ik moet wel zeggen dat ik daarbij afga op de geplaatste foto-impressies en ik ga er toch maar vanuit dat die goed weergeven hoe het eruit gaat zien.

We hebben de afgelopen weken geen werkzaamheden meer gehoord voor de klok van zeven uur ’s morgens. Nou ja, het mag eens een keer vijf voor zeven zijn dat we de eerste werkgeluiden horen van de overkant maar de klachten over vroege overlast die soms al om kwart over zes begon zijn blijkbaar toch eindelijk serieus genomen. Het enige wat wel gewoon door is gegaan is dat duivelse gepiep de hele dag van die vorkheftruck…

Een van de leukste navigatie-apps op het Internet vind ik persoonlijk Google Streetview. Met deze app kun je een bepaalde plek op de wereld opzoeken en als je dan daarop inzoomt kun je beelden zien die gemaakt zijn met een 360-graden camera die bovenop een auto is gemonteerd. Zulke auto’s rijden zowat overal op aarde rond en vrijwel alle toegankelijke plekken zijn dan ook gefilmd. Het geeft je het idee dat je zelf door de straten rijdt, en je bepaald de plak door te klikken waar je naar toe wilt gaan. En op iedere plek kun je 360 graden in het rond kijken.

Ik heb al heel wat plekken bekeken waar ik vroeger geweest ben om te zien hoe het er nu uitziet en dat is altijd leuk. Zo heb ik kunnen constateren dat bijvoorbeeld Kuala Lumpur rond het appartement waar we hebben gewoond sterk is veranderd door heel veel nieuwbouw, en hetzelfde geldt voor de weg van het vliegveld van Yuzhno-Sakhalinsk op Sachalin naar de compound waar we hebben gewoond.

De Bankijkerweg stond er op een gegeven moment ook op maar wel met alle huizen van het deel waar wij nu wonen nog in aanbouw. Uiteraard keek ik regelmatig of dat al was veranderd, en jawel, dat is nu gebeurd. En het was vrij recent ook want behalve de Mitsubishi Spacestar staat ook de RAV4 er al op. Dat betekent dat de opname niet ouder kan zijn dan hooguit twee jaar oud, maar ik kan zien dat de foto niet ouder is dan een paar maanden want naast de voordeur is een lege plek waar de buitenlamp heeft gehangen. Die was een maand of vier geleden kapot gegaan en is op de beelden nog niet vervangen.

Nu het donker is om zeven uur ’s morgens baadt de bouwplaats aan de overkant bij aanvang van de werkzaamheden in het licht. En het moet gezegd, dat geeft er wel een mooi sfeertje aan.

Er is de laatste tijd nogal wat te doen geweest over de bouwplaats aan de overkant. Zo had ik al gemeld dat we een behoorlijke overlast hebben van een rondrijdende vorkheftruck die als hij achteruit rijdt een enorm irritante en doordringende piep laat horen die binnenshuis zelfs met alle ramen dicht is te horen. Er zijn verscheidene klachten van omwonenden richting de aannemer gegaan (zelfs Riet heeft er een mailtje aan gewaagd) en er kwam zowaar zelfs antwoord dat er naar gekeken zou worden.

Het leek er drie weken geleden op alsof er naar de klachten was geluisterd want opeens reed er een andere vorkheftruck rond die niet die irritante piep had. Ik had zelfs bijna een bedankmailtje gestuurd naar de aannemer maar zover kwam het niet want na anderhalve week was het weer uit met de pret: het vermaledijde ding met de piep was weer terug en sindsdien worden we weer iedere dag geteisterd door dat gekmakende gepiep.

Wat blijkbaar wel heeft geholpen waren de klachten over het tijdstip waarop er werd begonnen met de werkzaamheden. Alhoewel er niet voor zeven uur ’s ochtends begonnen mag worden werd de hele buurt regelmatig soms al om kwart over zes wakker door lawaai van de bouwplaats waarbij de belangrijkste rustverstoorder alweer die duivelse vorkheftruck was. De klachten gingen deze keer niet alleen naar de aannemer maar ook naar de Gemeente aangezien het hier om overtreding van de bouwvergunning ging.

En zowaar, het gaat de laatste weken redelijk goed, alhoewel we nog steeds regelmatig het gekmakende gepiep al om kwart voor zeven horen. Gelukkig is dat nog maar incidenteel en niet meer structureel, net als het werken op zaterdag wat de laatste weken ook niet meer is voorgekomen. Misschien heeft de gemeente deze keer iemand gestuurd die Pools sprak…

Het was voor Riet en mij een gedenkwaardige dag vandaag want we zijn veertig jaar getrouwd! We hadden dat graag ook vandaag willen vieren met vrienden en familie maar we hebben dat een weekje moeten uitstellen, die viering komt volgende week zaterdag. Op de dag zelf was uiteraard leuker geweest maar we wilden het om verschillende redenen liever niet thuis vieren en het vinden van een locatie was niet eenvoudig omdat iedereen op dit moment de vanwege Corona uitgestelde feestjes aan het inhalen is. Toch lukte het nog om in ieder geval op korte termijn iets te vinden en nog in Rijnsburg ook, dus we zien onze familie en vrienden volgende week in restaurant H2O bij de Rijnsburgse jachthaven.

Terugdenken aan onze trouwdag zelf doe ik niet graag want het was in veel opzichten een dag met veel tegenslagen. Ik noem alleen even het feit dat we eigenlijk helemaal blut waren (al ons geld was in de verbouwing van ons huis gaan zitten), het weer, de puinhoop die de leden van de filmclub veroorzaakten terwijl ze alles filmden (grote stukken bleken later helemaal niet op de film te staan), het sjacherijnige bandje ’s avonds wat onderweg hun bus in de soep had gedraaid, de bedorven saté aan het eind van de avond, en zo kan ik nog wel even doorgaan…

De veertig jaar daarna waren daarbij vergeleken een makkie. We kregen twee geweldige zoons waar we ontzettend trots op zijn en natuurlijk zijn er nog genoeg andere hoogtepunten, zoals onze vakanties en onze jaren in het buitenland. Riet en ik hebben vandaag heerlijk over onze herinneringen zitten kibbelen omdat we veel dingen toch anders herinneren, maar waar het om gaat uiteraard dat we heel veel mooie herinneringen kunnen delen.

Vanavond hebben we onze trouwdag klein gevierd met onze zoons, schoondochters en kleinkinderen. En waarachtig, daarbij hadden we toch ook weer een kleine tegenslag. We wilden graag een Indische maaltijd op tafel zetten van onze favoriete toko “Tjik Tjak” uit Oegstgeest. En wat denk je, die toko bestaat opeens niet meer! Gelukkig vond Riet snel een ander (en zo bleek) prima alternatief in Noordwijk en werd het dus alsnog een gezellige Indische maaltijd…

We kunnen er kort over zijn, de zomer van dit jaar was om te huilen en daar deed de hemel ruimschoots aan mee want er is heel wat water uit gevallen. Naast de vele regen was er ook de vaak koude wind en de temperaturen bleven meestal net rond de twintig graden cirkelen en dan ook nog eens meer eronder dan erboven. Het aantal keren dat we op ons terras aan het fietspad naast het kanaal hebben gezeten dit jaar zijn tot nu toe oude vingers van één hand te tellen. En ik ben maar drie of vier keer zonder jas of vest op de fiets naar Katwijk gereden, terwijl ik dat toch een keer of drie per week doe.

Maar er is eindelijk goed nieuws want we schijnen toch nog iets van een nazomer te krijgen met hogere temperaturen en meer zon. Dat was de afgelopen dagen al te merken want het werd inderdaad wat warmer en er viel aanzienlijk minder regen. Wel blijft nog steeds de wind stevig en dat maakt dat het nog steeds niet echt zomers aanvoelt. Ook maakt dat zitten op het terras bij het kanaal nog steeds vrijwel onmogelijk omdat je daar bijna letterlijk uit je hemd waait…

Hopelijk krijgen we toch nog wat mooie dagen want zoals gezegd, veel hebben we er daarvan nog niet gehad. Jammer alleen dat de dagen al weer korter worden en het is ’s avonds dan ook al vroeg donker, op dit moment rond een uur of half negen.Nou ja, van lang buiten zitten komt toch niet veel want uiteraard daalt deze tijd van het jaar de temperatuur ’s avonds snel af, en dat is echt goed te merken als het zonnetje achter de horizon is gezakt. Feit is wel dat de tuin er met alle lichtjes er in het donker best wel gezellig uit ziet…

Achter onze tuin loopt langs het kanaal een pad waar veel gebruik van gemaakt wordt door fietsers en wandelaars. En hoewel het geen doorgaande weg is rijdt er af en toe zelfs wel eens een auto of een bedrijfsbusje omdat soms handiger kan zijn voor werkzaamheden aan de tuin of om iets aan de achterkant te laden of te lossen. Tussen het pad en het kanaal ligt de walkant, die technisch gesproken ook nog hoort bij de door ons van het Hoogheemraadschap gepachte grond tussen het gedeelte van onze tuin wat eigendom is en het kanaal.

Sommige van onze buren gebruiken hun stukje walkant als aanlegplaats voor een boot, en dat recht hebben wij ook maar dat moeten we wel een boot hebben. Die hebben wij niet dus we doen eigenlijk niets met dat stukje grond, ook niet voor wat betreft onderhoud. Het heeft geen zin er iets te poten en dat zou sowieso nutteloos zijn omdat minstens twee keer per jaar het Hoogheemraadschap de walkanten laat maaien.

Dit jaar was de maaier nog niet geweest, en dat heeft mede dankzij het groeizame weer in het voorjaar en de zomer geleid tot een enorme wildgroei. Het onkruid stond de afgelopen weken bijna een meter hoog langs het kanaal en we hadden ook al plannen gemaakt om zelf maar eens te gaan maaien. Buurman Peter had dat drie weken terug al gedaan op zijn stukje met een kastenmaaier. Wij hebben ook zo’n ding maar volgens Riet werkt die niet omdat het draadje iedere keer breekt. En de grasmaaier had geen nut want daarvoor stond het onkruid al veel te hoog.

We besloten het te proberen met de heggenschaar, maar dat moest even wachten want die had Martin net in gebruik om de struiken in zijn voortuin te snoeien. Afgelopen week kwam de heggenschaar terug maar we waren er nog niet aan toe gekomen een poging tot kortwieken te wagen vanwege de regen van de afgelopen dagen. En nu hoeft het niet meer, want ik keek vanmorgen vroeg uit het raam en wat zag ik, de grasmaaier was bezig om alle walkanten waar dat nog nodig was (de mensen met een boot houden het uiteraard wel zelf netjes bij) te maaien.

Het grove werk is nu dus gedaan, we gaan nog wel even kijken of we het zelf met de heggenschaar of de grasmaaier nog wat netter kunnen krijgen. Maar voorlopig ziet het er nu al een stuk netter uit..