De situatie in Irak is nog steeds onverminderd ernstig. Het Corona-virus waart ook daar nog steeds rond en de strenge regels daar gelden nog steeds, en er is nog steeds niemand die de door de regering gepresenteerde cijfers over besmettingen en slachtoffers geloofd. Overigens kan het best zijn dat die cijfers officieel beter kloppen dan iedereen denkt want hoeveel mensen er besmet zijn is nauwelijks bekend omdat er weinig wordt getest en van de overledenen is vaak niet duidelijk of de doodsoorzaak nu echt Corona is.
Voor alle resterende expats is er voorlopig nog geen zicht op een terugkeer naar Irak. Sterker nog, er is al aangekondigd dat er vrijwel zeker voor volgend jaar Oktober niemand gaat terugkeren naar Irak, behalve een kleine selecte groep die cruciale functies vervullen voor het draaiend houden van de fabrieken. En die mensen zijn ook niet echt blij want terugkeer naar KAZ betekent minstens een week quarantaine in je kamer en als je weer naar je werkplek mag dan valt daar ook niet veel te beleven want er is niemand. Vrijwel alle faciliteiten, zoals het zwembad en de sportzaal, zijn gesloten dus het enige wat je daar hebt is werk en Netflix….
Wel is er inmiddels geregeld dat de lokale Irakezen mondjesmaat en in kleine groepjes terug mogen keren naar kantoor. Er wordt een schema opgesteld om iedereen te laten roteren en de afgelopen week zijn de eerste mensen weer gesignaleerd op kantoor.
Ik ontving deze foto van de kamer waar ik normaal gesproken ook zit, je ziet links mijn collega (en eigenlijk chef maar dat is alleen in naam) Safaa, in het midden zit mijn Irakese baas Haider met de opgestoken duim en rechts onze collega Eman.
De rit naar de luchthaven was om half achten we hadden weer geen bussen maar een konvooi van vier Toyota Landcruisers voor het vervoeren van vier personen. Ik had dus een Landcruiser helemaal voor mezelf (je ziet op de foto bij de rechterstoel het machinegeweer van de bewaker zitten).
De maatregelen worden ook draconischer. We hebben inmiddels gehoord dat de Turkse luchtvaartmaatschappij de vluchten op Basrah al heeft gestaakt, en zojuist is bekend geworden dat het Ministerie van Energie heeft afgekondigd dat de operationele personele bezetting terug moet naar vijftig procent. Dat laatste houdt in dat onze Irakese collega’s in shifts moeten gaan werken, waarschijnlijk op basis van een week werken en een week thuis (wel vandaar uit werkend indien mogelijk).
De vraag was vandaag dus wanneer ik zou vertrekken en dat bericht kwam na de lunch. Eerst kreeg ik een mailtje van het Travel-team dat ik of morgen zou vertrekken of anders dinsdag maar in ieder geval binnen 48 uur.
Hij had trouwens nog een aardig nieuwtje en dat is dat we nu opeens wel een telefoon van het bedrijf kunnen krijgen. Een SIM-kaart hadden we al maar je moest zelf voor een telefoon zorgen. In eerste instantie gebruikten we een ouwe Samsung van mijn toenmalige back-to-back maar toen die vertrok was ik genoodzaakt om voor een toestel te zorgen. Dat werd een simpele Nokia van AliExpress (voor twee tientjes of zoiets), maar die is nu dus vervangen door een wat uitgebreidere Nokia want we hebben er vanmiddag maar gelijk werk van gemaakt.
Gisteravond ben ik na het avondeten en het gebruikelijke telefoontje naar huis vrijwel meteen als een blok in slaap gevallen. Vanochtend was ik redelijk vroeg weer wakker waardoor ik even na vijf uur al aan het ontbijt zat in het restaurant.
Eenmaal in de aankomsthal stond zoals altijd het ontvangstcomité klaar en werden we naar ons transport gebracht. Deze keer werden we niet in bussen vervoerd naar KAZ maar in heel wat comfortabelere Toyota Landcruisers. Nou ja, voor zover je van comfortabel kunt spreken als je in de dik en zwaar kogelvrij vest zit. Onderweg was het nog gezellig want ik zat in de auto met een Griekse jongedame die met een team voor drie weken ons bedrijf bezoekt om een onafhankelijk onderzoek naar gebouwen en installaties. En wat denk je, we hadden onderweg nog een paar spetters regen ook!
Alles ging goed tijdens de reis, de enige tegenvaller was dat ik in Dubai toch geen hotelkamer kreeg om te wachten op mijn volgende vlucht. Ik moet nog uitzoeken waarom niet want in mijn reisgegevens die ik had gekregen van het reisbureau stond het wel degelijk vermeld en zelfs bevestigd. Ik moest nu de wachttijd doorbrengen in de Business Lounge van Emirates, op zich geen straf maar ik had graag nog een dutje gedaan in een echt bed. Toch maar even navragen wat er is misgegaan bij ons boekingsteam, maar goed, dat is van later zorg.
Er is ook nieuws van mijn nieuwe back-to-back, Surya heeft ook gisteren zijn visum-brief gekregen en kan dus eindelijk aan de slag. In overleg met mijn baas hebben we afgestemd wanneer hij zou kunnen beginnen maar we werden even later overruled door Personeelszaken want die hadden er toch een nadere mening over dan wij.
Het eerste wat ik vanmorgen deed op kantoor was de email lezen van onze security met de incidenten van gisteren.
Als je op de foto klikt krijg je de grote versie ervan te zien. In het midden zie je een stuk van dat voetpad wat maar niet af komt, rechts zie je het fabrieksterrein en de weg die naar het midden loopt is de weg terug naar het kamp.
Twee weken geleden kreeg een van onze collega’s nog een flinke schrik toen hij zijn kamer binnen ging en er een flinke zwarte schorpioen bleek te zitten.