Vandaag was mijn eerste officiële werkdag van deze shift na een extra lange verlofperiode van vier en een halve week. Die extra verlofdagen had ik omdat mijn vorige verlof drie dagen korter was dan normaal omdat ik een paar dagen wilde overlappen met mijn nieuwe back-to-back Surya en daar kwam nog een dag extra bij omdat ik deze shift een dag later begonnen ben dan tot nu toe.

Mijn shifts starten tot nu toe altijd op een donderdag maar dat was hoofdzakelijk omdat dat voor mijn vorige back-to-back goed uitkwam en het mij niet zoveel uitmaakte. De donderdag had wel het nadeel dat mijn vertrekdag dan dus ook op een donderdag was en dat is op de luchthaven nou net de drukste dag van de week omdat alle commuters (de mensen die in Dubai wonen en alleen doordeweeks in Irak zijn) dan voor het weekend naar huis vertrekken. En een nog groter nadeel voor mij was dat er op donderdag alleen een late middagvlucht naar Dubai was en ik pas de volgende ochtend vroeg kon doorreizen naar Nederland. Op de vrijdag zijn allebei die nadelen er niet, met als belangrijkste voor mij dat ik een vlucht in de ochtend kan nemen naar Dubai en ’s middags al kan doorreizen naar Nederland, waardoor ik dezelfde dag nog thuis ben.

Vervelend om weer aan het werk te gaan vind ik het niet want mijn verlof was door de maatregelen tegen de verspreiding van het Corona-virus toch behoorlijk saai. Grotendeels thuis en af en toe een tochtje op de fiets, dat was het wel zo’n beetje, en verder veel lezen, Netflixen en af en toe werken in de tuin. Veel gezellige bezoekjes aan mijn moeder en af en toe visite van onze zoons (Martin gelukkig altijd met onze kleindochter Gijsje), dat wel, maar vanwege het verplichte afstand houden is dat toch niet wat je gewend bent.

En nu dus weer achtentwintig dagen aaneengesloten als een kluizenaar op mijn kamer, van ’s ochtends zeven tot ’s avonds zeven. Maar je bent tenminste wel bezig…

Zoals ik al eerder heb verteld ben ik geen grote fan van thuis werken. Het komt er uiteindelijk op neer dat ik zo’n twaalf uur per dag als een kluizenaar op mijn kamer zit achter mijn laptop om te proberen zo goed en zo kwaad als het gaat mijn werk te doen. Werk-technisch is het geen probleem maar het zijn de omstandigheden die het zwaarder maken dan werken op je gewone werklocatie, vind ik tenminste.

Met name het werken met alleen een laptop bevalt me slecht. Een laptop heeft een klein scherm wat in feite niet is bedoeld om er langere perioden achter elkaar mee te werken en daarvoor hebben we op onze kantoorwerkplekken dan ook allemaal een los beeldscherm staan waar we onze laptops aan koppelen, met een apart toetsenbord en muis om het werken met een laptop makkelijker te maken. Dit gezegd hebbende, ik heb collega’s die ook op kantoor de hele dag tegen dat kleine schermpje aan zitten te gluren en dat prettiger werken vinden, maar die zijn zwaar in de minderheid en ik hoor daar zeker niet bij.

Thuis had ik dus ook het probleem van het werken op alleen een laptop omdat ik nu eenmaal geen beeldscherm meer heb wat ik eraan kan koppelen. Tijdens mijn vorige shift heb ik ook het grootste deel thuis gewerkt maar toen was de situatie anders, ik zat eigenlijk iedere dag te wachten op bericht dat we terug geroepen zouden worden. Deze keer gaat dat voorlopig zeker niet gebeuren, en de verwachting rond het Corona-virus is zelfs dat het wel eens maanden in plaats van weken zou kunnen gaan duren.

Tijd dus voor een andere werkplek en het eerste wat noodzakelijk is om wat prettiger te kunnen werken is dus een groter beeldscherm. Navraag bij de familie of iemand nog een oud beeldscherm had staan wat ze toch niet meer gebruiken leverde niks op dus ik moest over naar plan B en dat was kijken wat er te koop is. Het bleek al snel dat de prijzen van beeldschermen, vooropgesteld dat je niet de hoogste eisen aan de laatste snufjes stelt, best heel redelijk zijn maar onder honderd euro heb je toch niet veel.

Een maat van mij die vanuit huis in Engeland werkt kwam met een goeie tip, kijken of er een tweedehandsje te koop is voor een redelijke prijs. Speuren op sites als Marktplaats leerde me al snel dat ik dan voor weinig meer net zo goed een nieuwe kon kopen, maar toen kwam Riet donderdagavond met idee om eens bij de Kringloopwinkels te gaan kijken. Ik ging gistermorgen meteen op pad maar vond de eerste winkel vrijdags gesloten en de tweede had niet veel soeps (weinig keus, oud en vuil en zonder snoeren).

Ik wilde het al opgeven en toch maar online een nieuwe bestellen toen Riet voorstelde om eens bij de Kringloopwinkel van verslavingscentrum De Brug in Katwijk te gaan kijken.

Vanmiddag ging ik daar naar toe en trof een grote en keurig georganiseerde winkel aan waar ik, jawel, een ruime keus had uit een aantal keurig gereviseerde beeldschermen en allemaal voorzien van de benodigde snoeren. Ik vond al snel een mooi exemplaar wat nu op mijn bureau staat en het werken een heel stuk aangenamer maakt.

En dat allemaal voor de somma van negen euro en vijftig cent, en drie maanden garantie…

De afgelopen dagen heb ik thuis gewerkt en dat bevalt niet echt goed. Het is een wereld van verschil om twaalf uur te moeten werken op de site, waar je contact hebt met je collega’s, af en toe een praatje maakt, regelmatig naar een ander gebouw wandelt en tussen de middag naar het kamp voor de lunch, of dat je thuis achter je computer zit, de hele dag zonder aanspraak en waar je geen pauzes neemt maar gewoon stug doorwerkt. Nee, thuis werken lijkt leuk maar ik vind het niks.

Het wachten was dan ook iedere dag op het nieuws uit Basrah om te zien of de situatie al was veranderd. Voor sommige collega’s was dat inderdaad het geval, de mensen die een kritische rol vervullen voor de continuïteit van de productie en de fabriek zijn amper een week na hun evacuatie al weer teruggeroepen en zijn inmiddels alweer meer dan een week aan het werk op de site. De rest, zoals ik, wacht nog steeds op verandering in de situatie en dat is tot nu toe nog niet gebeurd.

Het algemene nieuws is in feite dat het in de regio rond Basrah nog steeds relatief rustig is en dat er weliswaar dagelijkse protestdemonstraties zijn in de stad zelf maar die verlopen op enkele incidenten na redelijk vreedzaam. De luchthaven en de zeehaven van het nabijgelegen Umm Qasr zijn nog steeds probleemloos in vol bedrijf.

Desondanks heeft het management van ons bedrijf het besluit om iedereen te re-mobiliseren nog steeds niet genomen. Het specifieke nieuws van vandaag was dat de situatie nog steeds onveranderd is, er geldt vooralsnog een inreisverbod. Vandaag was de laatste dag van mijn derde werkweek en dat houdt in dat ik nog maar zeven werkdagen heb te gaan in deze shift. Het is regel dat mensen die minder dan zeven dagen te gaan hebben voor het einde van hun shift niet meer worden teruggehaald, en daar zit ik dus na vandaag ook bij.

Ik zal deze shift dus thuis moeten uitzitten, waar het de laatste dagen regelmatig knap mistig is…

Vanmorgen om kwart voor zeven stond ik op voor mijn eerste werkdag van deze shift. Een rare gewaarwording dat dat niet in KAZ in Irak is maar gewoon in Nederland, maar omdat het inreisverbod niet totaal onverwacht is gekomen (met zoiets hou je eigenlijk altijd wel rekening) heb ik mijn werk-laptop bij me en kan ik van thuis uit werken.

Ik kan natuurlijk niet alles doen, contact met collega’s is erg lastig omdat de meeste daarvan op dit moment zelf ook thuis zitten en ik heb geen idee wie er net als ik gewoon thuis aan het werk gaan. Het is namelijk nog steeds niet vanzelfsprekend dat iedere rotator zijn eigen laptop heeft. Dat is weliswaar met ingang van oktober wel de bedoeling maar veel koppels moeten nog steeds een laptop delen omdat nog lang niet alle tweede laptops zijn uitgedeeld. En soms was het gewoon het punt dat de ontvanger het land al uit was en dan ligt zijn of haar laptop wel klaar maar op kantoor in Irak.

Vandaag heb ik een aantal gesprekken gehad met onder andere mijn nieuwe back-to-back en mijn baas. Voor Surya, mijn nieuwe maat, begint het er nu echt tragisch uit te zien want hij is al in september gestopt met zijn vorige baan in de verwachting dat hij per 1 oktober in Irak zou kunnen beginnen en dat schuift nu steeds maar verder op. Dat heeft overigens niet eens alleen te maken met de situatie in Irak maar hij heeft ook nog steeds zijn visum niet. Zelfs al was er dus niks aan de hand geweest dan was de geplande startdatum, vandaag, toch al niet meer haalbaar geest. Punt is echter dat hij door het inreisverbod ook de tweede mogelijkheid deze maand gaat missen en de volgende maand ben ik in principe weer vrij.

Ik heb dit uiteraard ook besproken met onze baas die overigens ook vastzit in Dubai en ook niet naar Irak kan reizen. We maken ons allebei zorgen dat Surya mogelijk pas mid-januari zal kunnen gaan beginnen en de vraag is wat er in de tussentijd met hem moet gebeuren want hij zit nu eigenlijk te wachten en de vraag is hoelang Personeelszaken dat goed blijft vinden. 

Er zijn nog diverse andere problemen die eigenlijk voor meer onrust zorgen dan de veiligheidssituatie in Irak, zoals bijvoorbeeld hoe het moet met het werk aan de lopende projecten als iedereen voor langere tijd thuis moet blijven zitten. Kortom, het begint echt voor het management een hoofdpijndossier te worden, maar ik probeer gewoon zoveel mogelijk van thuis uit te doen.