Nu de locatie is geboekt en de datum is vastgesteld op de 21e maart is in feite alles geregeld voor mijn afscheidsfeestje. Het enige wat nog moest gebeuren was kijken wie van de genodigden zouden komen, en vandaag hoorde ik van Kristin dat iedereen had geaccepteerd op drie na. De drie die hadden afgezegd zijn allemaal op vakantie op de feestdatum en ik heb van allemaal een berichtje gekregen dat ze dat heel jammer vonden. Omdat er altijd wat afzeggingen zijn had ik een reservelijstje gemaakt en die hebben allemaal weer toegezegd dat ze zullen komen, dus als het goed is hebben we toch een volle bak.
Wat erg jammer is natuurlijk is dat veel van mijn collega’s waar ik nauw contact mee heb in het buitenland wonen, en die kan ik weliswaar wel uitnodigen (je weet nooit of ze in de buurt zijn) maar de kans dat ze kunnen komen is vrijwel nul. Ik zal dus mijn maatjes uit Schotland, India en de Filippijnen die niet meer zien. Wat ik wel doe is veel van die mensen even bellen zodat ik toch nog even persoonlijk afscheid kan nemen.
Want ja, je belooft altijd wel om contact te houden, en in sommige gevallen zal dat misschien nog wel lukken ook, maar in de meeste gevallen zal het contact waarschijnlijk snel verwateren. Ach, that’s life…
Het was op Schiphol weer een flinke puinhoop bij de bagage-check, waar ik dankzij mijn Business Class ticket gelukkig weinig last van had, op de Surinaamse moeder met drie kinderen na die direct voor me in de rij stond. Die had behalve een volgepakte buggy nog een heleboel andere spullen (voornamelijk speelgoed) bij zich dat ze bakken bleef vullen…
Na een afwezigheid van bijna twee maanden had ik wel verwacht dat er het nodige op me zou staan te wachten qua werk, ondanks dat een collega mijn werk grotendeels had overgenomen. En dat bleek al meteen bij het openen van mijn mailbox want er stonden niet minder dan 668 mailtjes op me te wachten! Nou viel dat aantal me zelfs nog mee want ik had er iets van duizend verwacht…
En toch doe ik blijkbaar iets goed, dat bleek vandaag tenminste. Akansha, een van mijn vrienden in India, stuurde me een berichtje om me te feliciteren. “Dik verdiend!”, zei ze er nog bij. Ik had alleen geen idee waar ze het over had, en toen ik dat zei antwoordde ze met “Oeps, je weet het dus nog niet. Nu heb ik de verrassing een beetje verknald.”.
Rond half vijf vanmorgen vertrok onze vlucht vanuit Dubai naar Amsterdam. Er was een kort oponthoud voor vertrek en het taxiën duurde ook tamelijk lang waardoor we al met al pas tegen vijven in de lucht zaten.
Onderweg namen we een kijkje bij een prachtig resort en daarna ook nog bij het fantastische Al Bustan Palace Hotel, een zes-sterren hotel waar ik tijdens een vorig bezoek aan Oman een jaar of veertien geleden ook al eens geweest was met een Shell-collega. Die had toentertijd een schitterende Porsche en we werden toen ook als rijke gasten ontvangen en rondgeleid. Mijn collega zei toen, “Ikzelf kom nergens maar mijn auto komt overal”. Het hotel was overigens niets veranderd, een en al luxe, al kwamen we deze keer niet verder dan de gigantische hal. 
Terug in de stad reden we naar de Country Club, een gelegenheid voor Expats in Oman, en daar was ik veertien jaar geleden ook al een paar keer geweest.
Dat bleek allemaal mee te vallen, ik was redelijk vlot binnen en wachtte het vertrek van vlucht KL678 af in de business lounge.
Aangekomen bij de plek zag ik op mijn telefoon dat de GPS ondanks dat ik data roaming uit had staan gewoon werkt. Dat wist ik eerlijk gezegd niet maar het kwam wel goed van pas want nu kon ik zien dat de cache verstopt was in een boom langs het pad en niet op de plek waar de bank stond. Na enig zoeken vond ik de minuscule tag aan een tak van de boom, een klein zwart cylindertje met daarin een heel klein strookje papier voor de namen wat al helemaal vol was geschreven. Na de cache terug te hebben geplaatst deed ik nog een laatste poging om de derde cache te vinden, maar zonder resultaat; ik denk dat die toch echt weg is.
Wel zag ik bij het zoeken opeens twee slangen opduiken naast het voetpad. Ik stuurde snel een foto naar Stijn, want ik had nog gevraagd of er hier slangen voorkwamen en het antwoord was “Nee”. Oh? En deze dan?
Vlak daarna bereikten we de Highwood Pass, de hoogst gelegen passage in die regio, gelegen op meer dan tweeëntwintig meter hoogte. Daarna daalden we langzaam weer af naar de heuvels en gingen we terug richting Calgary.
Onderweg kwamen we door het plaatsje Diamond View en daar stopten we, in eerste instantie om even een kijkje te nemen bij Cool Hand Luc’s, een winkel die veel weg had van een kringloopwinkel maar dan met de meest onmogelijke rommel, van Superman-pakken tot ouwe bordspellen en DVD’s.
Onderweg begon de lucht begon voor ons uit boven Calgary heel erg donker te kleuren, we stelden ons besluit over het eten dus even uit en bij Stijn en Marianne thuis af te wachten wat het weer zou doen. Bovendien wilde Marianne haar planten in de tuin in veiligheid brengen voor het geval de verwachte onweersbui gepaard zou gaan met hagel. Het begon inderdaad te regenen, maar na een uurtje of twee klaarde het toch weer op. Ik stelde voor om weer naar “1600” te gaan om wat te eten, alleen zouden we wel binnen gaan zitten en mocht Mocha tot haar verdriet dus niet mee.
Verder ging het naar eerst een klein shopping centre wat een beetje een Aziatische sfeer had (heel veel kleine winkeltjes met hoofdzakelijk Indiase en andere Aziatische spullen), en daarna naar het daarnaast gelegen, veel grotere Outlet Centre. Daar hebben we ons kostelijk vermaakt en een prima ijsje gegeten.
