Riet en ik gaan trouw regelmatig naar de tandarts, niet precies ieder half jaar maar om de zeven, acht maanden toch zeker. We zitten sinds onze terugkeer van de Filipijnen in 2015 bij een tandartsenpraktijk aan de Groen van Prinstererweg in Katwijk. Meteen bij terugkomst zijn we gaan kijken naar een nieuwe tandarts want met de tandarts waar we sinds ons trouwen kwamen waren we de laatste tijd niet meer zo erg blij. Inmiddels is de goeie man al gepensioneerd dus we hadden toch op termijn naar een andere tandarts moeten uitkijken.
Mijn persoonlijk probleem met onze vorige tandarts was dat hij me jarenlang heeft laten lopen met een dwarsgegroeide verstandskies die op een gegeven moment was gaan ontsteken. Niet alleen moest die kies er door een kaakchirurg worden uitgeramd (bijna letterlijk want hij zat muurvast in mijn kaak) maar ook de naastliggende kies was dusdanig aangetast dat die niet meer te redden was. Bovendien heeft die operatie nog een lange en zeer pijnlijke nasleep gehad omdat de wond niet goed schoongemaakt was en is gaan ontsteken. Uiteindelijk heeft een kaakchirurg op de Filipijnen (want daar woonden we op dat moment) me van het probleem verlost.
Dat laatste was wel een goeie eye-opener want daarvoor gingen we nog braaf in Nederland naar de tandarts als we over waren, maar nu besloten we gewoon naar de tandarts op de Filipijnen te gaan. Er zat een prima praktijk vlak bij ons huis en daar zijn we de rest van ons verblijf daar klant geweest, wat voor zowel Riet als voor mij overigens mede resulteerde in een grote hoeveelheid kronen…
Het bezoek vandaag verliep voor mij probleemloos, maar Riet kwam er minder makkelijk af. Ze had de laatste tijd regelmatig last van wat zij dacht dat een bijholte-ontsteking was, maar de tandarts constateerde wat anders: er was een kies met een ontstoken wortel die het probleem veroorzaakte. En er is blijkbaar ook niets aan te doen omdat er aan die wortels al een wortelkanaalbehandeling was uitgevoerd en de kies was daarna vastgezet met een schroef. Niet meer te redden dus, de kies moet eruit.
Riet kreeg ook nog wat om over na te denken, een brug of een implantaat om de lege plek op te vullen. Wat het ook wordt, het wordt allebei kostbaar…
De vlucht naar Amsterdam was helaas niet met een dubbeldeks Airbus A380 maar met een “gewone” Boeing 777, maar alweer zat ik comfortabel want ook nu was de stoel naast me niet bezet. Ik probeerde onderweg wat te slapen wat maar matig lukte, hooguit een uurtje, en verder heb ik een film gekeken (The Bourne Ultimatum want ik had net de eerste twee delen weer eens op tv gezien) en wat zitten lezen.
Op de tafel werd in het midden een rooster geplaatst met daarin gloeiende kolen, en nadat we al flink veel op onze borden geschept hadden gekregen (kipkrokantjes, lamsvlees, groente, kippenpoten en weet ik wat nog meer) kwamen daarop vleesspiesen als hoofdgerecht. Er was bijna niet tegenaan te eten en de meiden rusten ook weer niet voordat ik een aantal toetjes had geprobeerd.
Dat moest uiteraard een misverstand zijn en toen ik in mijn reisdocumenten keek bleek daar inderdaad uit dat ik wel degelijk geboekt had moeten zijn tot aanstaande zaterdag. Uit de documenten bleek bovendien dat het hotel die reservering had bevestigd, en het misverstand was dus wel degelijk hun fout. Het hotel ging het onderzoeken maar zorgde er wel gelijk voor dat mijn keycard weer werkte.
We worden elke dag gehaald en gebracht door een taxi, een Toyota Innova met twee extra zitplaatsen achter de achterbank zodat we er met zijn vijven redelijk ruim in kunnen zitten. Meteen als we de inrit van het hotel uitrijden moet de chauffeur invoegen op een drukke weg waar het zowel ‘s morgens als ‘s avonds een complete chaos is.
Dat invullen kon gelukkig via de telefoon, en de medewerker van Emirates liet me zien hoe het moest, maar ik moest wel even opzij stappen uiteraard om het formulier in te vullen. Dat ging moeizaam omdat er vragen in stonden die ik regelmatig op moest zoeken, zoals het adres a van mijn hotel, maar na dik een half uur geworsteld te hebben was het formulier online ingediend en dat leverde een nummer op wat nodig was voor het inchecken. Nadat een drietal erg lastige Arabieren voor mij (twee wilden een upgrade naar First Class) eindelijk klaar waren werd ik alsnog snel ingecheckt.
De korte conclusie was dat mijn Apple Time Capsule, het apparaat wat mijn netwerk- en Internetverbinding op de tweede verdieping verzorgd, kapot was. Helemaal verbazend was dat niet want een paar weken geleden had de harde schijf van het apparaat het al begeven en blijkbaar werkte nu ook het netwerkgedeelte niet meer. Het apparaat moet dus zo snel mogelijk vervangen worden maar daar had ik op dat moment natuurlijk niks aan, en er zat maar één ding op: naar het kantoor in Rijswijk om vandaag van daaruit te werken.
Gisteren was voor Gijsje een belangrijke dag, ze ging voor het eerst naar de basisschool. Het was niet helemaal voor het eerst dat ze naar school ging want al vanaf haar verjaardag ging ze naar de peuterschool dat was een andere school dan die waar ze nu op zit. Sandra had wat moeite gedaan om haar op de Juliana-school te krijgen omdat die wat makkelijker te bereiken is, en ook niet onbelangrijk, omdat een paar van Gijsje’s vriendjes en vriendinnetjes daar ook naar toe zouden gaan.
Als ik thuis werk, en dat doe ik minstens vier dagen per week, dan zit ik in mijn eigen kamer op de tweede verdieping. Daarbij heb ik altijd de deur van mijn kamer dicht, en dat heeft niks te maken met dat ik niet gestoord wil worden, of tocht of zo. De redenen zijn enerzijds omdat ik veel online zit te vergaderen en dan liever mijn medebewoner(s) geen overlast bezorg met mijn geklep, maar anderzijds omdat ik op die manier ongewenste bezoekers buiten houd.
De laatste dag van de feestweek wordt ook traditioneel afgesloten met een vuurwerk. Dat wordt altijd afgeschoten vanaf de overkant van het kanaal net naast de brug aan de Noordijkerweg, en dat was ook dit jaar het geval. wel waren er extra voorzorgsmaatregelen genomen door de brandweer omdat het de afgelopen weken erg droog is geweest en er dus een reëel gevaar was voor branden. Vanaf ’s middags stond er dan ook langs het kanaal al een brandweerwagen de omgeving waar het vuurwerk zou worden afgestoken nat te maken.
Maar ja, met twee kinderen op pad waarvan de jongste net een jaar is levert nogal wat logistieke uitdagingen op: luiertassen, kinderwagen en toch wel een behoorlijke afstand lopen voor Gijsje van ons huis naar het centrum van het dorp. Riet dacht daarom met de auto te gaan, maar dan is weer de vraag waar je die gaat parkeren want vrijwel het hele dorp is de hele week afgezet. De gebruikelijke parkeerplek achter het huis van Ans (pal in het centrum) was daarom ook niet bereikbaar.
Gion Borno is gevestigd in het pand wat vrijwel alle oudere Rijnsburgers nog kennen als Café Centraal, een ouderwets café met biljart en achterin een zaaltje voor verenigingen en besloten feestjes. Na de opheffing van het café heeft er altijd horeca in gezeten, en voor Gion Borno nog een ander restaurant waar we graag kwamen vanwege de fantastische keuken wat inmiddels dus is opgevolgd door het Italiaanse restaurant.