Een paar weken geleden heb ik contact opgenomen met het team in het KAZ kamp in Irak wat verantwoordelijk is voor de logistiek in het kamp om te vragen of mijn spullen die nog in mijn kamer daar liggen kunnen worden opgestuurd. Ik kreeg de vraag om welke kamer, welke kasten het ging en waar de spullen naar toe gestuurd moesten worden. Na het invullen van het formulier met de benodigde gegevens zijn ze daar blijkbaar mee aan de slag gegaan want een paar dagen geleden kreeg ik een mailtje van de pakketdienst DHL die blijkbaar opdracht heeft gekregen om de spullen op te sturen.
Ik was alleen onaangenaam verrast toen ik door het lijstje ging van de spullen die bij DHL waren aangeleverd en verpakt, want er ontbrak het een en ander in de lijst. Gelukkig had ik op voorhand alle waardevolle spullen meegenomen omdat we bij mijn laatste vertrek uit Irak niet wisten wanneer we weer terug zouden komen en er was toen ook al twijfel of dat ooit nog zou gebeuren. Desalniettemin lagen er toch nog wel wat spullen die ik graag terug wil hebben, zoals mijn sportkleren en met name mijn Samsonite rolkoffer. En met name die rolkoffer ontbrak op de lijst.
Uiteraard heb ik dat gemeld bij het verantwoordelijke team, die hebben nog een keer de kamer gecontroleerd maar niets meer gevonden en het lijkt er dus op dat de spullen die ontbreken op de lijst “verdwenen” zijn. Het is niet ongewoon dat er spullen uit de kamers worden gejat dus dat zou nu ook wel eens het geval kunnen zijn. Ik heb alles gerapporteerd bij de verantwoordelijke diensten in Irak en bij mijn Transfer Coordinator maar het lijkt erop dat iedereen het balletje naar elkaar toe schuift. Ik geef het uiteraard niet op, want als mijn spullen inderdaad gejat of anderzijds verdwenen zijn dan wil ik er wel voor gecompenseerd worden.
Riet heeft voor gezelligheid gezorgd in onze serre door onder andere de nodige planten te plaatsen. Maar nu het kouder begint te worden hebben sommige planten het er niet meer zo naar hun zin, en om de Pannenkoekplanten te redden heeft ze ze maar naar binnen gehaald. Ze staan nu al een paar dagen in onze huiskamer, en wat denk je: ze zijn spontaan gaan bloeien.
Dat schijnt een nogal zeldzaam verschijnsel te zijn dus heb ik er maar een foto van gemaakt:
Abby is niet gediend van onverwachte of hardhandige aanrakingen en daarom heeft ze al een paar keer uitgehaald naar Gijsje. Niets ernstigs, ze heeft haar nagels ingehouden, maar toch schrok Gijsje ervan. Als ze nu Abby wil aaien dan heeft ze het liefst dat er iemand meegaat want dan gaat het meestal wel. Riet en ik grijpen in als we zien dat Abby er niet van gediend is, want het zou zonde zijn als Gijsje er een “kattentrauma” aan overhoudt.
Zo gingen er vandaag naast grote hoeveelheden spliterwten, uien prei, varkensribben (eigenlijk doet ze altijd varkensknieën maar die kon ze niet meer krijgen) en nog veel meer ook nog twee enorme karbonades in. En dan doet ze pas op het eind de stukken rookworst er pas in want die zijn niet lekker als je die meekookt.
Vandaag was Tweede Kerstdag en hadden we het Kerstdiner met onze zoons, schoondochters en Gijsje. De pizza oven was zoals verwacht een groot succes maar het klapstuk waren toch de toetjes.
Pas geleden keek ik voor de gein weer eens en toen zag ik dat de foto’s van Rijnsburg waren vernieuwd, maar wanneer dat kan ik niet precies nagaan. Ons huidige huis aan de Bankijkerweg staat er nu wel voltooid op maar voor de deur staat op onze parkeerplekken alleen weer de rode Mitsubishi van Riet. Omdat de andere plek leeg is kan ik niet zien of de foto’s gemaakt zijn voor of na juni 2018.
Grappig genoeg doet ze dit alleen bij mijn yoghurt-ontbijt. Eet ik bijvoorbeeld een paar beschuitjes of knäckebröd dan hoor ik haar niet, maar het getik van de lepel tegen het schaaltje werkt blijkbaar als een trigger. Het kan natuurlijk ook haar hoog ontwikkelde reukzin zijn, maar hoe dan ook, ik ontkom er echt niet aan om haar het schaaltje te laten uitlikken. Ik geef dan ook maar gewoon toe als ik haar bij de deur hoor, dat scheelt me tijd en ergernis…
Mijn bijdrage aan de kerstversiering was het plaatsen van mijn kerstman pontificaal naast de kerstboom. Ook in de serre dus en ook daarom gaf Riet dit jaar gewillig toe. Dat is vanaf de dag dat ik deze kerstman aanschafte (in 2012 op de kerstmarkt van Ayala Alabang in Manila) wel anders geweest, ik heb de brave man eigenlijk nooit zonder geringschattende opmerkingen een plekje kunnen geven. Riet heeft zelfs een poging gedaan om hem tijdens het inpakken voor onze verhuizing vanuit Manila terug naar Nederland te verdonkeremanen zodat hij niet mee zou gaan.
Blijkbaar heeft de Gemeente Katwijk dus één persoon voor dit soort taken en als die er niet is dan ligt alles stil. Ik weet niet wat deze persoon nog meer voor verantwoordelijkheden heeft maar het ziet er naar uit dat niemand die taken dus overneemt. Het kwam erop neer dat we gewoon geduld moesten hebben.
De pret zit hem behalve in het lekkere eten ook in het proberen van nieuwe dingen. Zo hadden we vandaag een recept voor een gehaktbrood, of zoals het in de Amerikaanse films en series altijd wordt genoemd, een “meatloaf”. Dit gerecht is door die Amerikaanse invloeden op de televisie tamelijk bekend, maar gek genoeg hadden we het geen van beiden ooit gegeten.
Dat laatste gebeurt trouwens vaak pas op een moment dat er weer iets in de koelkast moet worden gezet en er geen ruimte meer blijkt te zijn. Dan worden alle plastic doosjes nog eens bekeken en vrijwel altijd verdwijnt de inhoud van die doosjes dan alsnog in de GFT-bak.
Maandag vandaag en dat is inmiddels al zo’n beetje onze vaste oppasdag voor Gijsje. Ze wordt ’s morgens gebracht door haar vader of haar moeder en ze wordt, afhankelijk van het schema van haar ouders, dan ergens in de loop van de middag weer opgehaald. En omdat ik inmiddels al weer een paar dagen in mijn verlofperiode zit kan ik me eindelijk weer eens wijden aan mijn plicht als voorlees-opa.
Ondanks dat het al eind oktober is hebben we de afgelopen dagen mooi weer gehad met veel zon en heel aardige temperaturen. Dat maakte dat het in onze nieuwe serre af en toe heel aangenaam vertoeven was.
Vandaag was het weer een “oppasdag” dus Gijsje werd vanmorgen vroeg door Martin gebracht. Ze had nog geen ontbijt gehad omdat ze aan de late kant wakker was geworden maar dat was uiteraard voor Oma geen probleem. Riet maakte een paar beschuitjes klaar met bosbessenjam en dat die gewaardeerd werden is wel te zien op de bijgaande foto…
Oma zorgde (uiteraard) vanavond bij het eten voor iets wat Gijsje heel erg lekker vindt en dat was pannenkoeken. Nou zit daar wel een kleine voorgeschiedenis aan vast want de vorige keer dat Gijsje bij ons had overnacht hadden we ook pannenkoeken gegeten en dat liep niet zo best af.
Thuis werken voorlopig dus, en dat valt op dit moment helemaal niet mee door de extreme hitte waar Nederland op dit moment mee heeft te kampen. Mijn kamer op de tweede verdieping heeft weliswaar een raam wat open kan maar omdat de kamer zich op het zuiden en dus aan de zonkant bevindt is het er verschrikkelijk warm.
Dat houdt in dat ik dus niet alleen de buitenkant schilder maar ook de binnenkant en dan ook helemaal als in de opgegeven specificaties. En ik weet het wel, het meeste van dat schilderwerk zie je na het in elkaar zetten nauwelijks meer maar dat interesseert me niet, ik weet dat het er zit en dat geeft mij nou eenmaal voldoening.
