Om meerdere redenen was vandaag een bijzondere dag. Voor heel Nederland was het vandaag de eerste dag van nationale rouw sinds 1962, ter herdenking van de slachtoffers van de rampvlucht MH17. Vanmiddag kwamen eindelijk de eerste stoffelijke overschotten aan in Nederland, en de ceremonie die waarmee dat gepaard ging vervulde me voor het eerst sinds lange tijd weer eens met trots.

Een meer persoonlijke reden om deze dag te bestempelen als een bijzondere dag was dat het me toch weer gelukt is om de jaarlijkse reünie met een aantal Shell collega's te organiseren. Een tegenvaller was dat er de afgelopen week drie afzeggingen waren om verschillende redenen maar het werd uiteindelijk met zijn drieën ook heel erg gezellig.

Bijzonder was dat het uiteindelijk toch ook was gelukt om Joop, de nestor van ons groepje, bereid te vinden om te komen. Joop is inmiddels tachtig en tobt sinds september vorig jaar met zijn gezondheid, en omdat hij daarvoor een levenslustige en sportieve kerel was zit hij daardoor begrijpelijkerwijs behoorlijk in de put.

Afgelopen december had hij daardoor voor ons jaarlijkse samenzijn afgezegd en ook deze keer had hij eigenlijk niet veel zin om te komen maar via een van zijn dochters is het toch gelukt om hem over de streep te krijgen. Hij mag weliswaar zelf niet rijden maar gelukkig bleek zijn vriendin Margriet bereid met hem mee te komen. En daar waren mijn andere collega Willem en ik heel erg blij mee, het deed ons goed om Joop weer te zien en hopelijk heeft Joop zelf het ook naar zijn zin gehad.

Hopelijk is de volgende keer iedereen wel weer aanwezig bij onze jaarlijkse reünie want het is toch wel de bedoeling om dit in ere te houden!