De week is al weer om en ons laatste weekend in Rijnsburg staat voor de deur. Op zich wel een bijzonder weekend natuurlijk want het is Oud en Nieuw, maar persoonlijk vind ik het een van de vervelendste, zo niet het vervelendste, evenement van het jaar.

Met name het vuurwerk is iets waar ik me altijd kapot aan erger. Het was vandaag ook de hele dag bal, de omliggende buurjongens veranderden de omgeving in een soort oorlogsgebied met constant dom geknal. Kijk, ik heb geen problemen met siervuurwerk en dan specifiek rond de klok van twaalf uur in de Nieuwjaarsnacht, maar dat achter elkaar rondstrooien van dom knalvuurwerk werkt me op mijn zenuwen.

Onze kerstboom heeft het nieuwe jaar niet gehaald. Volgens de traditie blijft de kerstboom altijd staan tot na Nieuwjaarsdag maar dit jaar heeft dat niet zo mogen zijn. De takken hingen al een paar dagen slap en gisteren was al duidelijk dat het einde nabij was. Vandaag is de boom afgetuigd en nu ligt hij in de voortuin te wachten op transport naar de versnipperaar. Hij hoeft alleen nog maar door een paar kinderen ontdekt te worden...

In het jaar dat we in Maleisië woonden ben ik zegge en schrijve één keer naar de bioscoop geweest. Dat is een tamelijk laag aantal als je in aanmerking neemt dat ik in Nederland een abonnement had en regelmatig twee keer in de week naar de film ging. Het was niet eens dat er geen goeie bioscopen waren, integendeel zelfs, maar de verhalen over het rumoerige publiek dat constant zat te praten en mobiel zat te bellen benam me bij voorbaat al de lust.

Op de Filippijnen zijn ze net zo gek op films als in Maleisië maar het publiek schijnt zich daar aanmerkelijk beter te gedragen tijdens de voorstelling, en ik denk dus dat ik het daar maar weer eens ga proberen.

Terug in Nederland heb ik de gelegenheid waar genomen om met mijn zoons, die ook allebei verzot op films zijn, naar de bioscoop te gaan. Gisteren zijn we naar het Nederlandse klapstuk “Nova Zembla” geweest en vandaag naar de nieuwe “Sherlock Holmes”.

Over “Nova Zembla” heb ik een beetje gemengde gevoelens. Het ziet er allemaal erg mooi uit, mede dankzij de fraaie 3D effecten, maar waarom moet het in sommige opzichten nou weer zo typisch Nederlands zijn, Oerlemans! En dat is geen compliment! Wat Doutzen Kroes in de film doet behalve voortdurend haar half blote voorgevel in de camera drukken is me een volslagen raadsel, het voegt werkelijk niets toe. Neem daarbij ook nog eens haar magere acteertalent en dat van nog een paar anderen, een merkwaardige verhaallijn met veel grote sprongen, en je hebt een film die heel mooi had kunnen zijn en nu hooguit redelijk is.

De nieuwe “Sherlock Holmes” met als ondertitel “A Game of Shadows” is ook niet een absolute aanrader, maar wel onderhoudend en als je deel 1 ook hebt gezien krijg je precies wat je kunt verwachten.. Af en toe is de film wat chaotisch met niet altijd even logische sprongen, maar wel het aankijken waard als je zin hebt in een avondje bioscoop.

Gisteren vierden we Eerste kerstdag thuis, met familie op bezoek en met een kerstdiner met onze wederzijdse ouders en jongste zoon en schoondochter. Dat is mijn favoriete kerstdiner, gewoon lekker in de huiselijke kring met niet al te veel poespas en lekker eten.

Vandaag zijn we uit eten geweest met onze oudste zoon en schoondochter, een inmiddels jaarlijks terugkerende traditie die hoofdzakelijk bedoeld is om ervoor te zorgen dat Riet niet de hele Kerst in de keuken hoeft door te brengen. Wat mij betreft, ik ben er niet echt een liefhebber van en dat heeft alles te maken met Nederlandse restaurants.

Laat ik nou even niet gaan zaniken over de prijzen, want dat is een gegeven en iedereen schijnt het nou eenmaal normaal te vinden dat je als je met Kerst uit eten gaat met z‘n vieren, dat je dan een bedrag kwijt bent wat zomaar rond de duizend ouderwetse guldens kan liggen. En ja, ik weet wel dat ik niet meer moet omrekenen na al die jaren maar dat verandert niks aan de simpele feiten. Nee, wat mij hoofdzakelijk stoort is wat je krijgt voor dat geld.

Neem bijvoorbeeld gisteravond, in het restaurant “Koetjes & Kalfjes” in Noordwijk. Het menu was veelbelovend, het eten bleek uiteindelijk acceptabel maar niet echt fantastisch (ik spreek hier overigens voor mezelf). De bediening was wat in Nederland tegenwoordig de norm schijnt te zijn in restaurants: personeel wat aan hun taalgebruik te horen (met die vreselijke Gooische "R") bestaat uit studenten die een centje bijverdienen, en daar is op zich niks mis mee (behalve die “R” dan) maar het resultaat is een soort “Popie Jopie” bediening met veel gooi- en smijtwerk.

Normaal is het met Kerst altijd wat chaotischer dan normaal vanwege de drukte, maar dat was in dit geval geen excuus want het restaurant zat lang niet vol. Desondanks werden bestellingen vergeten, moesten ze voortdurend vragen wie er ook al weer wat had besteld, vlogen messen en vorken je af en toe om de oren als er werd afgeruimd, en alles werd op een laconieke manier afgedaan die je in een McDonalds zou verwachten maar niet in een restaurant waar je, ik moet het toch weer zeggen, een vorstelijk bedrag neertelt voor een gezellig avondje uit.

Wat een verschil met Zuid-Oost Azië waar je in hotels en restaurants behandeld wordt als een geëerde gast. Vertel mij nou eens, wat is daar eigenlijk mis mee?

Vrienden van ons in Rijnsburg hadden lang geleden een bandje met de naam “Sleepless Nights”. Daar moest ik de afgelopen dagen nog wel eens aan denken want het is precies waar ik sinds mijn terugkeer in Nederland last van heb.

Ondanks dat ik toch al wat gewend ben ten aanzien van Jetlag is het deze keer wel heel erg. Dat ik de eerste paar dagen weer in een ander ritme moet komen ben ik wel gewend maar deze keer schijnt het maar niet te willen lukken. Het resultaat is dat ik, hoe laat ik ook naar bed ga, midden in de nacht wakker wordt en dan ook niet meer kan slapen. Hooguit doezel ik rond en uur of half zeven nog even weg maar ik slaap niet echt meer. Dat begint nu toch wel vervelend te worden want ik zit nu al een paar avonden om negen uur al te tollen van de slaap en dat is niet echt gezellig natuurlijk.

Jetlag is een verschijnsel waar op zich weinig aan te doen valt, je moet er even doorheen, en het kost inderdaad de ene keer wat meer tijd dan de andere maar deze keer is het echt erg, ik kan me niet herinneren dat ik er ooit zoveel last van heb gehad. Normaal gesproken doe ik de eerste dagen gewoon overdag tussendoor even mijn ogen dicht voor een dutje, en dat werkt meestal prima om snel aan te passen, maar deze keer kan ik zelfs overdag amper een dutje doen terwijl ik toch redelijk bekaf ben af en toe.

Ook vannacht had ik weer zo’n “sleepless night” want op het moment dat ik dit zit te tikken is het half zes in de ochtend...

Ten opzichte van Maleisië hebben de Filippijnen één voordeel, ze rijden er ook rechts en dat maakt de overgang voor het rijden in Nederland weer heel gemakkelijk. Omdat er in Maleisië links wordt gereden had ik bij terugkeer in Nederland aanpassingsproblemen als ik in de auto stapte en nu dus bijna niet. Ik zeg nadrukkelijk “bijna” want ondanks dat ik nu op rotondes gewoon automatisch weer de goeie kant op ga zonder er over na te denken is de rest van het verkeer toch heel anders. Wat meteen opvalt is dat in het Nederlandse verkeer iedereen zich toch veel meer aan de verkeersregels houdt dan in de beide landen waar we de afgelopen tijd hebben gewoond.

Een paar belangrijke verschillen zijn bijvoorbeeld dat de strepen op de weg hier ook een betekenis hebben, terwijl je in Maleisië en op de Filippijnen de indruk krijgt dat het meer richtlijnen zijn. Rijbaan aanduidingen worden hier toch wel strikt opgevolgd, het gebeurt maar zelden dat iemand die op een baan voor rechtsaf toch besluit rechtdoor te rijden. In zowel Maleisië als op de Filippijnen moet je niet gek op kijken als zo iemand niet eens rechtdoor rijdt, maar dwars door alles heen linksaf gaat slaan. En hoewel Nederlanders toch de reputatie hebben dat ze alleen niet door rood rijden als er een camera staat valt ook dat wel mee. In de beide Aziatische landen kun je zelfs bij groen licht nooit zonder meer een kruispunt oversteken.

En toch is niet alles in Nederland positiever, want wat met name opvalt als je weer terug bent in Nederland is de agressie in het verkeer. Er wordt veel harder gereden maar ook agressiever, en dat geldt zowel voor de rijstijl als vaak de bestuurders zelf. Begrijp me goed, ik pas me heel snel weer aan als ik terug ben en daarom merk ik het ook aan mezelf. In zowel Maleisië als op de Filippijnen is het verkeer wel complete chaos vergeleken met Nederland maar het gaat er desondanks gemoedelijker aan toe.

Zo wordt er op de Filippijnen voortdurend geclaxonneerd, niet zozeer als teken van verontwaardiging maar om de andere weggebruikers attent te maken op je aanwezigheid. Als een ander voertuig weer eens een rare manoeuvre maakt dan toeter je om hem te laten weten dat jij hem hebt gezien en je maakt hem op jouw aanwezigheid attent. Klinkt idioot maar gek genoeg werkt het wel, want ik moet na vijftien maanden Aziatische verkeerschaos de eerste opgestoken middelvinger nog zien...

Meteen na aankomst hadden we al de nodige visite die ons kwam verwelkomen, maar lang hebben we het die avond niet uitgehouden. Voor ons gestel was het zeven uur later en dat deed zich zodanig voelen dat we rond negen uur al zachtjes begonnen in te zakken.

Vroeg naar bed dus maar vanwege de jetlag waren we ook weer heel vroeg wakker. Ik was om vijf uur ‘s morgens al klaarwakker en zat dus om half zes al aan de koffie. Eerste verrassing: het bleef tot dik half negen donker! Dat zijn we niet meer gewend want in Maleisië ging om klokslag zeven uur de zon op en in Manila is dat zelfs al om zes uur. En ik moet zeggen dat niets zo goed is voor je humeur voor de rest van de dag als een zonnetje door je raam als je opstaat.

Hier was het effect precies tegengesteld, niet alleen werd het heel erg laat licht maar het bleef ook somber door de bewolking en wij hadden dan ook de hele tijd het gevoel dat we in een schemerwereld leefden. Zo zie je maar hoe snel je dat soort dingen afwent. Hetzelfde geldt voor de temperatuur, want terwijl iedereen juist riep dat het redelijk zacht was voor de tijd van het jaar stikte ik van de kou!

Onze eerste twee dagen in Rijnsburg werden vooral besteed aan boodschappen voor de Kerst, en voor mij het halfjaarlijkse bezoek aan de tandarts. Ik kwam er voor wat betreft dat laatste niet zo gemakkelijk af als normaal want ik schijn een ontsteking onder mijn tandvlees te hebben, ergens achterin waar een verborgen verstandskies blijkt te zitten. Ik ben dus doorverwezen naar de kaakchirurg, maar ik moet eerst eens gaan kijken hoe ik dat logistiek moet oplossen want dat zal dan toch tijden een volgend bezoek aan Nederland moeten gebeuren.

Vannacht werd ik om drie uur wakker van op zich vertrouwde geluiden, de wind die rond het huis gierde en de regen die tegen de ramen kletterde. Ach ja, welkom in Nederland...

Precies op tijd werden we om negen uur opgehaald en vanwege het feit dat het ongewoon rustig op de weg was waren we in een recordtijd van amper een half uur op Ninoy Aquino International Airport. Het inchecken ging ook al er vlot, evenals de rest van de faciliteiten en zo zaten we dus om tien uur al in de Business Lounge aan een bakkie.

Onze vlucht vertrok ruim drie kwartier te laat, ondanks dat alles op het tijdstip waarop we hadden moeten vertrekken helemaal klaar was, maar dit is nu eenmaal de Filippijnen. We moesten bijna een half uur wachten voordat we mochten vertrekken, en aan de mededeling van de piloot te horen wist hij ook niet waarom, en toen we mochten vertrekken stonden we nog dik twintig minuten te wachten aan de kop van de baan want er waren nog twee vliegtuigen voor ons en er kwamen er tussendoor nog zeker zeven of acht landen...

De vlucht zelf verliep voorspoedig, maar veertien uur is gewoon een lange zit, zelfs als je Business Class vliegt. En zeker als je “met de dag mee” vliegt. We vertrokken namelijk rond een uur of een ‘s middags en omdat je met de zon mee vliegt en dus tegen de tijd in vlieg je eigenlijk overdag en heb je dus helemaal geen slaap. Ik benijd altijd mensen die hun luiken kunne sluiten als de wielen nog niet eens in zijn en ze pas weer open doen als de piloot meedeelt dat het cabinepersoneel moet gaan zitten voor de landing. Ik slaap altijd slecht in vliegtuigen en zeker “overdag”, zoals vandaag, en meer dan wat korte dutjes heb ik dan ook niet gedaan. Zelfs Riet, die thuis altijd kan slapen, heeft er in een vliegtuig moeite mee en heeft ook deze keer weinig geslapen.

Riet heeft zich onderweg hoofdzakelijk vermaakt met haar Ipad, wat echt een werelduitvinding is voor dit soort gelegenheden, en af en toe een film. Ik had mezelf voorgenomen om eens flink bij te spijkeren door het bekijken van de nieuwste films maar het aanbod was teleurstellend. Ik heb er maar drie gezien waarvan twee heel matig en een (gelukkig) verrassend goed. Maar goed dat er ook altijd nog afleveringen zijn van “The Big Bang Theory”...

Verder viel er onderweg van het uitzicht niet veel te zien vanwege bewolking, maar wel zagen we de hoogste toppen van de Himalaya door de bewolking steken (zie foto). Martin haalde ons tegen half acht op van Schiphol waar we toch nog op tijd waren geland want de piloot had onderweg even een spurtje ingezet. En zo zaten we even na achten plaatselijke tijd en voor ons gevoel twee uur ‘s nachts weer in ons Nederlandse thuis, en alweer aan een bakkie...

De dag voor vertrek! Morgenochtend om negen uur worden we opgehaald en naar het vliegveld bracht waar onze vlucht naar Amsterdam om vijf voor twaalf zal vertrekken.

We hebben nog helemaal niets gepakt en dat moet dus vanavond allemaal nog gaan gebeuren. Nou ja, “allemaal”, zoveel is het niet want we hebben hier alleen maar zomerkleren en die hoeven we geloof ik niet mee te nemen. En onze winterkleren zijn allemaal in Nederland dus de koffers gaan matig gevuld mee. Toch kiezen we ervoor om niet al te kleine koffers mee te nemen want we moeten vanuit Nederland het een en ander mee terug nemen. Sommige dingen zijn hier nou eenmaal niet te krijgen, zoals paprika chips en Senseo pads, en die gaan dus mee terug.

Het wordt een lange zit want de vlucht gaat normaal gesproken twaalf uur duren. Toen Riet in oktober naar Nederland terug ging had ze echter bij het vertrek al twee uur vertraging, het is niet te hopen dat dat morgen weer gebeurd. Mocht alles lopen zoals gepland dan arriveren we morgenavond om een uur of zeven of Schiphol.

“Azzewenetbelevemagge” zei mijn oma dan altijd...

Het nieuws van vandaag in zowel binnen- als buitenland maakte melding van de ramp die zich aan het voltrekken is in het zuiden van de Filippijnen. Nadat afgelopen vrijdag de tropische storm Washi daar overheen was getrokken overstroomden dit weekend de rivieren vanwege de hevige regenval. De gevolgen beginnen nu dramatisch te worden en het dodental loopt steeds verder op.

Voor alle duidelijkheid, want we hebben al wat berichtjes gekregen van verontruste familieleden, bij ons in Manila is er niks aan de hand. Het enige wat wij van de tropische storm hebben gemerkt is regen op zaterdag en wat buien gisteren, maar verder niets. Het rampgebied bevindt zich zo’n 800 kilometer naar het zuiden, op het eiland Mindanao.

Het schijnt dat met name het niet tijdig waarschuwen van de bevolking de belangrijkste oorzaak is voor de vele slachtoffers. Vanmorgen stond de teller van het aantal doden al op meer dan 650 en de verwachting is dat dat nog flink gaat oplopen want het aantal vermisten ligt volgens de geruchten rond de 4000. Op dit moment zitten er zo’n 35000 mensen in de noodopvang, en de meesten daarvan zijn waarschijnlijk alles kwijt.

Vorige week hadden we het er nog over dat het stormseizoen er hier op zat voor dit jaar, want normaal gesproken eindigt dat eind november. Moeder natuur had daar helaas geen boodschap aan...

Dit is alweer ons laatste weekend op de Filippijnen dit jaar want aanstaande woensdag vliegen we terug naar Nederland voor een bezoekje van twee en een halve week. Het zal wel weer even wennen worden als ik zo de weerberichten van Nederland van de afgelopen weken bekijk, die zijn niet erg bemoedigend.

Het weer hier in Manila was vandaag nog steeds een beetje wisselvallig als gevolg van de tropische storm in het zuiden, met af en toe een regenbui. Verder was het een rustige dag, ook al omdat de zondag de vrije dag is van onze hulp Estela en we dus het rijk alleen hadden. Tot groot genoegen van Riet want die is nog steeds aan het wennen dat er iemand de hele dag “voor d’r pôte loopt”...

Vanavond zijn we even naar de Union Jack Tavern geweest om wat te eten. Toen ik de auto in de parkeergarage geparkeerd had kwam er iemand aanlopen die vroeg of we de auto soms wilden laten wassen. Dat wordt eigenlijk iedere keer dat ik daar parkeer wel gevraagd maar ik had het nog niet nodig gevonden. Deze keer leek het me eigenlijk wel een goed idee want een witte auto die je een paar weken niet wast gaat er hoe dan ook smerig uitzien.

Toen we ruim een uur later uit de kroeg kwamen stond de auto ons al tegemoet te glimmen. Hij was niet alleen gewassen maar ook in de was gezet, en de velgen waren zo grondig schoon gemaakt dat ik me er zowat in kon spiegelen. En dat alles had me het bedrag van 155 Pesos gekost. Voor degenen die nu schrikken van dit bedrag omdat ze niet helemaal bekend zijn met de wisselkoers van de Filippijnse munt ten opzichte van de euro, dat is dus nog geen drie Euro...

Het weer was vandaag niet veel soeps. Tegen de middag begon het te spetteren en de rest van de dag hadden we regen. We weten hoe dat komt want zelfs in het Nederlandse nieuws wordt inmiddels gemeld dat het zuiden van de Filippijnen is getroffen door een tropische storm. De storm heeft behoorlijk huisgehouden op het zuidelijke eiland Mindanao en om aan te geven hoe ernstig de situatie is, er zijn al 180 doden te betreuren en er zijn nog minstens 400 vermisten.

Dit toch al zo arme land wordt ieder jaar door zo’n twintig tropische stormen getroffen, in verschillende graden van hevigheid. Ze veroorzaken vrijwel zonder uitzondering grote schade en helaas zijn er ook vrijwel altijd levens te betreuren. Die doden vallen niet alleen door de vaak hevige overstromingen maar ook door modderstromen die veroorzaakt worden door de toenemende ontbossing.

Het zuiden krijgt vrijwel altijd de grootste klappen, die daar altijd dubbel hard aankomen omdat dat toch al het armste deel van het land is. De oogsten worden weggevaagd en hulp is een moeilijke zaak omdat het zuiden ook nog eens geplaagd wordt door een soort van burgeroorlog tussen de regering en Islamitische opstandelingen.

Tot eergisteren stond de teller voor dit seizoen op 19 tyfoons en aangezien het storm seizoen eigenlijk al over is kwam deze tyfoon genaamd Washi eigenlijk onverwacht. De storm trekt nu over de Chinese Zee richting Maleisië en lijkt over twee of drie dagen Kuala Lumpur te gaan treffen. Gezien de gevolgen tot nu toe zullen wij maar niet gaan klagen over een beetje regen hier in Manila...

Het leven op de Filippijnen is in veel opzichten totaal anders dan in Nederland en daar hebben we vandaag weer een paar fraaie staaltjes van meegemaakt.

Riet kreeg vandaag bezoek van Sandra, de vrouw van een van mijn collega’s en een lid van het Outpost team. Sandra zou Riet helpen met het krijgen van een belastingnummer, wat nodig is als werkgeefster van een maid. Daarvoor moesten ze naar een belastingkantoor wat zich bevindt in een winkelcentrum niet ver van hier maar waar we nog niet zijn geweest.

Sandra had zelf de procedure ook doorlopen en die was, zo zei ze, in twee minuten klaar,. En je voelt hem al, dat was bij Riet dus niet het geval. Het mokkel wat na het invullen van alle formulieren bekeek wilde een trouwakte zien. Sandra gaf haar te verstaan dat dat helemaal niet nodig was en dat ze dat bij haar ook niet hadden gevraagd, maar dat maakte geen indruk. Sandra drong aan en het resultaat was een langdurig telefoongesprek met het hoofdkantoor.

Ondertussen vormde zich achter Riet en Sandra een lange rij wachtenden, en de ruimte werd toch al bevolkt door (volgens Riet) een miljoen mensen en een paar duizend rondrennende kinderen. En om het beeld helemaal compleet te maken, er stond ook nog een Karaoke machine in de ruimte waar veelvuldig gebruik van werd gemaakt. Uiteindelijk kwam het mokkel terug met de bevrijdende mededeling dat er toch geen trouwakte nodig was.

In totaal zijn Riet en Sandra geen twee minuten maar twee uur bezig geweest, maar het is wel gelukt, Riet staat nu officieel geregistreerd als werkgeefster. En zelf maakte ik ook nog een mooi staaltje Filippijnse folklore mee: op het werk was een kraan kapot en kijk eens op de foto hoe ze dat dan regelen...

Het werk wat er gedaan moet gaan worden gaat duren tot eind 2015. Dat lijkt een heel erg lange tijd maar het luistert allemaal heel erg nauw. Veel dingen zijn van elkaar afhankelijk en kunnen pas gedaan worden als andere dingen klaar zijn, en daarbij komt nog dat er allerlei factoren meespelen die in feite niets met het project zelf te maken hebben.

Op dit moment zijn we bezig met het aanschrijven van scheepswerven die het nieuwe platform moeten kunnen gaan bouwen. Omdat dit een Filippijns project is is er erg veel politieke druk om dat werk in de Filippijnen te houden, en er zijn dan ook drie Filippijnse werven geselecteerd. Die bedrijven moeten natuurlijk weten wat ze precies moeten gaan bouwen om te weten of ze het überhaupt kunnen en ook nog in de tijd die wij ze geven, en daarom moest er heel veel informatie verstuurd worden De afgelopen weken zijn we daar erg druk mee geweest, maar het is allemaal ruim op tijd gelukt.

Daarnaast wordt er op allerlei fronten al van alles voorbereid. De twee compressoren bijvoorbeeld die nodig zijn moeten speciaal worden gemaakt en dat is een levertijd van ruim anderhalf jaar. En voor het boren van onderzeese gasputten is er een gespecialiseerd schip nodig en daar zijn er maar een paar van op de wereld. Er moet er dus een gevonden worden die geschikt is en ook beschikbaar wanneer wij het nodig hebben, en we moeten bij die zeeboringen ook nog eens rekening houden met zaken als het orkaanseizoen.

Shell heeft strikte regels ten aanzien van grote projecten zoals Malampaya, en een daarvan is dat er pas iets echt mag worden gebouwd als het totale ontwerp is goedgekeurd en de investering door de grote Shell baas is goedgekeurd. Het goeie nieuws is dat we daar klaar voor zijn en veel eerder dan verwacht. We hopen eind deze maand die goedkeuring te krijgen terwijl de verwachting was dat dat pas in mei volgend jaar zou gebeuren.

Je kunt dus wel stellen dat december een spannende maand is voor onze projecten, maar gezien de huidige stand van zaken verwachten we eigenlijk niet anders dan groen licht...

Ik heb het al een tijdje niet meer over werk gehad en het wordt misschien wel weer eens tijd om daar wat meer over te vertellen, want dat is tenslotte de reden dat we hier zijn.

Het zijn drukke tijden voor ons project, of eigenlijk moet ik zeggen projecten want het zijn er in feite twee. Het eerste project wat we doen is het boren van twee nieuwe putten in het gasveld Malampaya, en het tweede is het plaatsen van een tweede platform naast het bestaande (zie foto). Op het nieuwe platform komen twee enorme compressoren te staan die druk moeten gaan zetten op de gasbel in de zeebodem.

Al deze werkzaamheden zijn dringend noodzakelijk omdat er inmiddels al tien jaar gas wordt gewonnen uit die gasbel en dat betekent dat de druk erin langzaam afneemt. Als er niets gebeurt wordt de gasstroom minder en dat mag niet gebeuren om twee redenen. De eerste is puur economisch, Shell Philippines heeft een contract voor het leveren van een bepaalde hoeveelheid gas en daar kan niet meer aan worden voldaan als er niets gebeurd, De tweede reden hangt daar sterk mee samen, want het geleverde gas zorgt op dit moment voor 40 tot 45 procent van de totale energievoorziening van het eiland Luzon en een stagnerende levering zou dus een enorme impact hebben op het dagelijks leven op het Filippijnse eiland waarop ook wij wonen.

Er wordt dus hard gewerkt aan de uitvoering van de plannen die zich op dit moment in de fase bevinden waarin de ontwerpen worden gemaakt. De daadwerkelijke uitvoering gaat volgend jaar beginnen, maar op dit moment staat alles wat er moet gebeuren alleen nog maar “in de computer”. En dat is nou precies datgene waar ik en mijn team verantwoordelijk voor zijn: het opslaan, bewaken, verzorgen en verspreiden van deze elektronische gegevens, zodat de ingenieurs de daadwerkelijke uitvoering van de plannen zo goed mogelijk kunnen voorbereiden.

Riet had vandaag een drukke dag want er moet van alles geregeld worden voor Estela aan papierwerk. Ze moet een medische keuring die verplicht is voor de ziektekostenverzekering, en aangezien je niet zomaar toegang krijgt tot Ayala Alabang Village moet ze een toegangspas hebben. Dat laatste is met name belangrijk omdat ze anders hier niet mag blijven als wij volgende week naar Nederland vertrekken.

Het kantoor waar alles geregeld wordt met betrekking tot onze wijk is vlak bij ons huis dus Riet was er vanmorgen met Estela naar toe gelopen. En daar bleek dus dat het verkrijgen van zo’n toegangspas zoals alles hier heel wat voeten in aarde heeft. Morgen krijgt Estela een drugstest en een cursus over hoe het er hier allemaal aan toe gaat (van het binnenkomen van de wijk tot aan het scheiden van het afval), maar ze moet ook een verklaring hebben van goed gedrag. En die moet ze halen bij het politiebureau in haar eigen wijk en dat kan dus pas aanstaand weekend.

Er is ons beloofd dat de tijdelijke pas die ze nu heeft en die alleen gebruikt mag worden als wij hier zijn op tijd wordt ingeruild voor een permanente, maar het wordt allemaal wel kort dag. Gelukkig kan die medische keuring ook als we terug zijn, anders hadden we dat ook nog. En we moeten ook nog gaan regelen dat we betalen aan het staatspensioenfonds, en daarvoor heeft Riet weer een “werkgeversnummer” nodig...

We beginnen ook de leuke kanten te ervaren van een eigen Tippi Wan. Vanavond wilden we gaan eten en zoals altijd doen we dat volgens de “Studio Sport” methode (met het bord op schoot), maar dat ging niet door. Estela had keurig in de eetkamer de tafel gedekt...

Er waren gisteren wat problemen met de procedure rond onze maid (dat klinkt eigenlijk wel errug Katteks als je het niet op zijn Engels leest...) want wij hadden haar telefoonnummer niet. En dat was op zich niet zo erg maar de agente die bemiddeld had wist het in eerste instantie ook niet. Gelukkig kwam na heel wat heen en weer ge-email gistermiddag het bericht dat het contact was hersteld.

Vanmorgen heeft Riet haar gebeld en ze is vandaag gelijk gekomen. Ze heet Estela Fuentez en is dus sinds vandaag onze nieuwe huisgenoot. Het zal voor ons en vooral voor Riet wel heel erg wennen worden want het is voor ons iets heel nieuws. Maar het is in ieder geval een hele geruststelling dat ze zo snel kon beginnen want nu is er tenminste iemand in het huis in de twee weken dat wij in Nederland zijn.

En voor Riet betekent het dat ze het nu heel wat makkelijker gaat krijgen want waar we vooraf al voor waren gewaarschuwd bleek dus gewoon waar: een huis als dit is niet door één persoon schoon te houden als je naast het huishouden ook nog af en toe wat voor jezelf wilt doen. En dus hebben we nu ook een Tippi Wan, wie had dat kunnen denken...

Nu Riet een besluit heeft genomen over onze huishoudelijke hulp, de “maid”, moesten we als een speer een aantal inkopen gaan doen. We hadden al het een en ander gekocht maar een bed zonder lakens is niet erg comfortabel en we moesten ook nog gaan kijken voor wat ander meubilair voor de maid zoals een tafel en een stoel. Als dat er eerst maar is dan komt de rest vanzelf wel dachten we.

Het beddengoed was geen probleem, dat vonden we al snel, maar een niet al te grote tafel en een stoel bleek een ander verhaal. Ja. camping-achtige spullen waren er zat maar een fatsoenlijke tafel en stoel bleek niet zo eenvoudig. Uiteindelijk vonden we wel wat, maar helaas, het stel in de showroom bleek het laatste en dat was beschadigd. Aanstaande vrijdag is er nieuwe voorraad, en daar hopen we dan maar op.

Verder hadden we vandaag onze eerste visite, we zijn uit eten geweest met onze Quiz Night teamgenoten en daarna hebben we bij ons thuis nog een afzakkertje gehaald. En dat klinkt toch wel aardig, “bij ons thuis”...

Er wordt al heel wat afgevierd deze dagen, want niet alleen is er het naderde Kerstfeest maar ons project viert ook deze maand zijn tiende verjaardag. Voor die laatste gebeurtenis waren er al een paar festiviteiten georganiseerd maar nu beginnen ook de Kerstvieringen. Misschien wat aan de vroege kant maar dat heeft een aantal redenen

Zo is Kerst hier zo’n groot feest dat de voorbereidingen al begin oktober beginnen, en de versieringen hangen overal dan ook al een aantal weken. En aangezien Kerst zelf maar één dag is worden er al veel feesten georganiseerd in de weken voor Kerst, een beetje gespreid zodat iedereen de kans heeft om zoveel mogelijk feesten te bezoeken. Voor ons bedrijf is er nog een bijkomende factor, er werken nogal wat buitenlanders die rond de Kerst vrijwel allemaal vakantie nemen om Kerst te gaan vieren met hun familie. Vandaar dat de Kerstvieringen van het bedrijf al vroeg in december zijn om, iedereen toch de gelegenheid te geven deel te nemen aan de festiviteiten.

Wij hadden vanavond een Kerstdiner met ons hele project team, en het bijzondere was dat het werd gevierd bij de grote baas Antoine thuis. Het werd dus voor ons een thuiswedstrijd want Antoine woont bij ons vrijwel om de hoek. We konden er dus wandelend naar toe, maar eens te meer bleek hoe we ons nog steeds verkijken op de afstanden want wat ik dacht dat een wandeling van tien minuutjes zou zijn bleek in werkelijkheid dik twintig minuten. Voor mij niet zo’n punt maar Riet liep zoals gebruikelijk op hoge hakken...

Het feest zelf was enorm gezellig. Er was ruim tachtig man schat ik zo, maar Antoine bleek een perfecte gastheer en had voor een prima catering gezorgd. Voor Riet was het weer een prima gelegenheid om met wat nieuwe mensen kennis te maken en ze heeft dan ook de nodige afspraken staan.

En vandaag was dan de laatste kandidaat bij ons in huis voor een werkdag op zicht. Deze had op Riet blijkbaar al niet veel indruk gemaakt want ze wist niet eens meer hoe ze heette, en ook verder maakte ze vandaag niet dezelfde goeie indruk als de vorige twee kandidaten.

Riet had dus de moeilijke taak om te kiezen tussen Maria en Estela maar besloot uiteindelijk toch voor de laatste te kiezen. Estela had een goeie indruk gemaakt door niet al te veel te vragen maar vooral zelf veel aan te pakken. Ze was ook wat rustiger dan Maria en Riet voelde zich met Estela simpelweg het meest op haar gemak. En dat gaf uiteindelijk de doorslag.

Wat weliswaar niet van invloed was op de beslissing maar wat toch wel de nodige indruk op ons maakte was dat Estela gisteren om drie uur ‘s morgens was opgestaan om om zeven uur bij ons voor de deur te staan. Waar ze precies woont weten we niet maar ze had vijf Jeepney’s, een gewone bus en een bromfietstaxi nodig om in Ayala Alabang Village te komen...

Maar goed, de keuze is dus gemaakt, nu nog even afwachten of Estela zelf ook wel wil en als dat het geval is dan kunnen we gaan beginnen met van alles te regelen. Want hier gaat niks vanzelf of makkelijk...

De tweede kandidaat, Estela, zou vandaag op proef komen en deze keer werd er niet gebeld maar stond er vanmorgen om kwart voor zeven een bewaker op een brommer aan de poort om aan te kondigen dat ze was gearriveerd. Aangezien ik net op het punt stond om naar mijn werk te gaan dacht ik dat het dan wel handig was om haar even met de auto op te pikken bij de poort en haar af te zetten, dat zou Riet de wandeling besparen.

Aangekomen bij de poort was ze er niet en de bewaking wist ook van niks. Ze gingen driftig bellen maar geen Estela. Bij een andere poort misschien, opperde ik, want er zijn er tenslotte drie. Weer druk bellen en jawel, ze stond niet bij de poort maar bij een Jeepney station, of ik even wilde wachten. Na tien minuten was ze er nog niet en ik moest naar kantoor dus ik belde Riet om te vertellen dat ze er nog niet was. Bleek later dat ze dus toch gewoon bij een andere poort stond. Slimme jongens hoor, die Filippijnse bewakers...

En ook deze potentiële Tippi Wan voldeed weer de hele dag aan alle verwachtingen, misschien zelfs nog iets meer dan de eerst kandidaat. Riet is het er alleen nog steeds niet over eens want die vind het dan weer zielig voor de eerste. En het wordt misschien nog moeilijker want morgen komt de derde en laatste kandidaat.

Vanavond hebben we een paar ventilatoren gekocht als alternatief voor de airco’s want die zijn toch niet altijd even handig en ook nog eens tamelijk rumoerig. En ventilatoren zijn daarbij ook nog eens verplaatsbaar, en dus hopelijk wat handiger. We gaan het eens proberen en als het bevalt kopen we er misschien nog wel meer, want zonder enige vorm van koeling is het hier toch wel erg warm...

De eerste kandidaat voor het baantje van onze Tippi Wan kwam vandaag op proef. Om kwart voor zeven werd er gebeld door de beveiliging, ze stond al bij de poort en Riet haalde haar daar dus op. Dat lijkt vroeg, maar de normale werkdag is hier voor de meid van zeven tot negen, met een uurtje pauze tussen de middag. Omdat dit nog geen echte werkdag was mocht ze om zeven uur al naar huis.

Ik was toch wel nieuwsgierig dus ik stuurde Riet ‘s morgens een mailtje om te vragen hoe het ging. Het antwoord was dat ze als een wervelwind door het huis ging. Fiona, onze bemiddelaarster had al gezegd dat ze op hun proefdag enorm hun best zouden doen en dat kwam wel uit ook. Voor Riet was het eigenlijk het moeilijkst om te gaan zitten en zelf niks te doen.

Toen ik om kwart over vijf thuis kwam kon ik ook nog even kennis maken met Maria, vlak daarna door Riet met een extraatje naar huis werd gestuurd. Niet omdat Riet ontevreden was, allesbehalve zelfs, maar ze vond dat de dag voor Maria lang genoeg was geweest en eigenlijk wist ze gewoon niks meer te doen. Een geschikte kandidaat was dan ook het oordeel maar we hebben er nog twee te gaan.

Vanavond was het weer Quiz Night in de Union Jack, en wat denk je: we hebben gewonnen! Op de foto kun je de score zien, maar misschien moeten we onze teamnaam “Donkey Hotey” even uitleggen. We hebben een Amerikaan in ons team en die spreken de naam van “Don Quichotte” (als je niet weet wie dat is ga dan maar met je pis naar de dokter) ongeveer uit als “Don Kihotie”, en daar hebben we dus “Donkey Hotey” van gemaakt.

Laat maar, in de kroeg begreep ook de helft hem niet...

Zoals ik gisteren al meldde had Riet vandaag een afspraak bij iemand die bemiddelt voor Filippijnse hulpen-in-de-huishouding. De bemiddelaarster heet Fiona en de afspraak was bij haar thuis in haar appartement in de wijk Makati, gelegen in het centrum van Manila. Ik had een auto geregeld die Riet er naar toe zou brengen en zo zat ze om drie uur bij Fiona thuis om een heel stel potentiële “maids” te interviewen.

Fiona is een dame die van wanten weet als het aankomt op het uitzoeken van geschikte kandidaten en ze loosde Riet dan ook vakkundig door de interviews heen. Het resultaat was dat we deze week drie maids op zicht krijgen. Ze komen elk een dag, en de eerste komt woensdag. Riet mag dan bekijken welke op haar de beste indruk maakt en die wordt dan, vooropgesteld uiteraard dat er inderdaad een tussen zit, onze eigen Tippi Wan.

Voor mij was het vandaag spannend want ik moest “afrijden”. Nou ja, het was eigenlijk geen echt rij-examen maar meer een praktijkoefening om te kijken of ik al het geleerde van gisteren ook daadwerkelijk in praktijk kon brengen. Het ritje was gelukkig met mijn eigen auto, en aangezien alles ook verder soepel verliep was mijn examinator zeer tevreden. Ik kreeg te horen dat ik buitengewoon geschikt bevonden was om op de Filippijnen auto te rijden. En had ik al gezegd dat ik gisteren 35 van de 35 examenvragen goed had beantwoord en dus een honderd procent score heb gehaald? Ik bedoel maar...

De foto van vandaag slaat niet op de titel maar die hadden jullie nog tegoed van het feest van vrijdag.

Ik had vandaag een cursus “Defensive Driving”, oftewel een cursus veilig autorijden. Dat is niet verplicht maar wordt altijd wel aangeraden omdat je op die manier niet alleen wat grondbeginselen leert maar ook specifieke dingen over het verkeer in het land waar je woont. In Rusland heb ik die cursus ook gedaan en ik vond dat best zinvol dus had ik me voor Maleisië ook ingeschreven. Omdat die cursus daar een paar keer was uitgesteld is het er nooit van gekomen maar mijn inschrijving stond nog in het systeem en vandaar dus de cursus vandaag.

Het was een dagje theorie met veel gebruikelijke dingen en een paar gruwelijke filmpjes over wat er gebeurt als je je er niet aan houdt, maar toch heb ik het nodige geleerd over het verkeer op de Filippijnen. Ik heb daar al het nodige afgemopperd in eerdere blogs en mijn bevindingen werden in de cursus doodleuk bevestigd. Er zijn hier inderdaad ook verkeersregels maar niemand houdt zich eraan. En het belangrijkste is wel dat voorrang hier niet in de wet is vastgelegd, het gaat erom meer wie er uiteindelijk toegeeft. Lijkt me prachtig om te zien hoe dat in Rijnsburg zou gaan...

Maar wie is er dan de schuldige bij een aanrijding zul je zeggen. Nou, dat is makkelijk: het gaat er om wie iemand anders raakt en wie er geraakt wordt. Degene die iemand anders raakt is de schuldige. Een zootje dus, en de bedoeling van de cursus is dan ook richtlijnen te geven die er voor zouden moeten zorgen dat je niks raakt.

Vanavond kon ik een heleboel van het geleerde in gelijk in praktijk brengen. Ik moest namelijk Riet ophalen in de wijk Makati in het centrum, waar ze bij iemand op bezoek was geweest om interviews te doen voor een Tippi Wan(daarover later meer). Normaal is dat een ritje van zo’n twintig minuten, maar ik kon door de drukte van de avondspits en de invallende duisternis de afgesproken plek niet vinden en heb meer dan een uur rondgereden voor ik eindelijk ter plekke was. De terugweg was nog erger, we verdwaalden hopeloos in het centrum en kwamen in het muurvast staande verkeer terecht.

We deden er uiteindelijk twee uur over om thuis te komen al moet het gezegd dat we op een gegeven moment ergens zijn gestopt om even snel wat te eten. Dankzij Google Maps op de iPhone zijn we er uiteindelijk gekomen want daarop konden we in ieder geval zien waar we waren. Beslist niet dankzij de TomTom want daarvoor is geen kaart van de Filippijnen beschikbaar. Dat ding gaat dus de deur uit, iemand geïnteresseerd? Kaarten van Europa en Maleisië worden meegeleverd...

Vanmorgen bij het opstaan was er niet de gebruikelijke opkomende zon die de slaapkamer in scheen maar het was halfdonker met op de achtergrond een gestaag geruis. Regen dus, en afgezien van de temperatuur leek het dan ook wel een echte Hollandse ochtend.

En sterker nog, het werd zelfs een echte Hollandse dag want de regen ging de hele dag door en hield pas tegen de avond op. We deden vandaag dan ook niet erg veel, maar het was wel een goeie dag om de filmkanalen af te lopen. En het moet gezegd, het aanbod was redelijk de moeite waard en al helemaal omdat we een aantal filmnetten in HD hebben.

Zoals gezegd is er verder weinig te melden of het moet zijn dat Riet net heeft gevraagd of ik niet eens een goed gesprek kan aangaan met de kikkers die altijd na een regenbui een concert geven. Ze zit in de tuin en ik geloof dat ze er een beetje gestoord van aan het worden is...

We hadden verscheidene positieve verhalen gehoord over winkelcentrum Greenhills en aangezien we nog steeds heel veel dingen nodig hebben besloten we vandaag daar eens te gaan kijken. Het eerste wat gedaan moest worden was uitzoeken waar het precies ligt en dat leek na het raadplegen van de kaart redelijk eenvoudig: richting Makati, daar voorbij, dan de weg volgen en ergens linksaf. Kat in het bakkie dus.

Was het maar zo eenvoudig. Makati is bekend terrein dus dat vonden we eenvoudig genoeg, maar de weg die op de kaart stond liep niet zoals verwacht en het werd dus een zoektocht om de aansluiting te vinden. En toen we die uiteindelijk vonden kwamen we in de enorme verkeerschaos terecht die blijkbaar in heel Manila plaatsvindt op zaterdag. Schuifelend reden we voort, hopend op een duidelijke aanwijzing hier of daar en die kwam er gelukkig waardoor we het weliswaar vonden maar alleen veel later dan gepland.

Het winkelcentrum was over het geheel genomen niet echt veel soeps (geen Starbucks!) en de supermarkt was helemaal niks, dus het was een beetje teleurstellend, en we moesten nog terug door diezelfde verkeerschaos. Ik heb al eens geschreven over het verkeer in Kuala Lumpur, en helaas is het in Manila minstens zo erg. Er zijn minder brommers maar die er zijn vertonen hetzelfde gedrag, en we hebben hier de Jeepneys oftewel de goedkope stadsbussen. Er is ook een gezamenlijke factor bij alle bestuurders en dat is een ongelofelijke hufterigheid.

Als je moet invoegen of moet afslaan kun je er donder op zeggen dat je de pas wordt afgesneden door alles en iedereen. Het is echt een ieder voor zich en god voor ons allen. Je bent voortdurend van alles aan het ontwijken terwijl je probeert een koers uit te zetten. En dat zou allemaal nog wel gaan, als je de weg maar zou weten en dat is dus nog niet het geval. Ik geloof dat ik in mijn hele leven nog nooit zoveel op de toeter heb geramd als die ene maand dat ik hier nu auto rij. Ach ja, je probeert je aan te passen, hè...

Vanmiddag mochten we allemaal om drie uur naar huis om ons te gaan voorbereiden op het Kerstfeest van de zaak. Dat zou gehouden worden in het Sofitel Hotel in het centrum van Manila, gelegen aan de baai waar de stad aan de westkant aan grenst. Het thema van het feest was de zestiger jaren en voor die gelegenheid was ik gekleed in een kleurig Indiaas hemd met een John Lennon zonnebril met ronde glazen en Riet was volgens de Pop-art mode geheel in zwart en wit. Een foto volgt nog, is hierbij beloofd.

Met de pendelbus reden we naar het hotel waar we veel collega’s aantroffen in soortgelijke uitdossingen, en met name mijn collega Angus stal de show als Jimi Hendrix, compleet met uit karton geknipte gitaar. De jongere generatie Filippino’s had het duidelijk moeilijker met het thema, maar voor ons “oudjes” was met name de muziek een feest van herkenning, met uiteraard heel erg veel Beatles en bandje wat allemaal zestiger jaren muziek speelde.

Vervelender waren de onvermijdelijke toespraken en een paar andere zaken die op een Filippijns feest blijkbaar gebruikelijk zijn. Zo verandert iedere Filippijn die een microfoon in zijn handen krijgt spontaan in een bron van ergernis doordat ze veranderen in klonen van die irritante personen die tegenwoordig al die “talenten” shows op tv presenteren. En sommige spelletjes zoals het raden van consumenten artikelen, het komt op ons toch een beetje vreemd over dat je op een Kerstfeest met z’n allen moet gaan zitten raden naar de prijs van een HTC telefoon...

Maar goed, ons belangrijkste doel was om een beetje onder de mensen te komen en dat is prima gelukt. Riet heeft weer kennis gemaakt met een paar vrouwen van mijn collega’s en aan het eind van de avond kwamen we er zelfs achter dat een van mijn collega’s die pas twee weken geleden is aangekomen sinds een paar dagen onze naaste buurman is!

Het wijkkrantje van Ayala Alabang Village bood uitkomst bij de vraag wanneer nu precies die kerstboom bij de Madrigal Gate zou worden aangestoken, en het bleek dat dat vanavond was. Riet en ik wandelden dus weer naar de poort en jawel, er was een hele ceremonie die weliswaar net afgelopen was maar de kerstboom brandde!

De foto is later gemaakt toen de tenten waren opgeruimd en de belangstellenden vertrokken. Riet en ik moesten namelijk nog wat inkopen doen voor het Kerstfeest van Shell Philippines wat morgenavond gaat plaatsvinden. Het wordt namelijk weer een thema avond en het thema is... de zestiger jaren. Ik verklap nog niks maar we zijn allebei redelijk geslaagd denk ik.

Verder werden vanmiddag weer wat aankopen gebracht die we gisteren hebben gedaan, zoals een tweede bureaustoel en een bed voor onze aanstaande Tippi Wan. Die hebben we nog wel niet maar nu de beslissing is genomen dat er toch maar een moet komen moeten we natuurlijk een en ander voorbereiden. We hebben dus een redelijk bed met een fatsoenlijke matras gekocht, niks bijzonders vonden wij...

Maar toen het bed vanmiddag werd gebracht en Riet aanwees dat het naar de kamer van de “maid” moest worden gebracht keken de bezorgers heel verbaasd. “Are you sure?” vroegen ze Riet, want ze snapten niet dat we daar zo’n “luxe” bed voor kochten...