Het was vandaag heel erg rustig vandaag op kantoor want we waren maar met zijn drieën. De rest van het team zat ergens in de buurt van de luchthaven Clark’s in een hotel voor een Teambuilding bijeenkomst. Uiteraard was ik daarvoor ook uitgenodigd maar ten eerste heb ik morgen een afspraak bij de tandarts om mijn kronen te laten plaatsen en ten tweede voel ik me niet echt in een teambuilding stemming na alles wat er de afgelopen weken is gebeurd. Met name de dubieuze rol van Personeelszaken zit me nog steeds behoorlijk dwars, tot op vandaag heb ik dus nog steeds niks van die lui gehoord over een eventuele compensatie.

Omdat het rustig was op kantoor heb ik een paar minuutjes van de gelegenheid gebruikt om snel even wat plaatjes te schieten vanuit het raam van het kantoor van onze baas die zonder meer het mooiste uitzicht heeft van ons allemaal. Dat leverde na wat plakken op de computer het bovenstaande plaatje op. De kwaliteit is niet echt geweldig maar dat komt omdat ik mijn iPhone als camera heb gebruikt, die natuurlijk niet kan tippen aan de kwaliteit van mijn Canon camera.

Rechts op de voorgrond, het zandkleurige gebouw, is het Vivére Hotel waar we de eerste maand dat we hier waren verbleven in afwachting van een huis. Helemaal links aan de horizon zie je nog net de skyline van het centrum van Manila, wat dus een aardig eindje hier vandaan is. De weg links midden op de foto is Zapote Road, een ontzettend drukke verkeersweg die vroeger de hoofdweg was naar het centrum van Manila.

Vanaf het midden naar rechts zie je Laguna Bay, een enorm groot meer waarvan ik toen ik voor het eerst in Manila was dacht dat het de Baai van Manila was. Niet dus, de Baai ligt ten opzichte van de foto helemaal naar links en dat betekent dus dat het deel van Metro Manila waar wij wonen op een strook land ligt tussen de Baai en het meer in.

Waar wij wonen is overigens ook niet zichtbaar op de foto, dat ligt links ten opzichte van de foto.

Er is vandaag het nodige nieuws te melden en vrijwel allemaal goed nieuws. Het begon al vanmorgen meteen met het regelen van een trip naar Kuala Lumpur voor mij, want ik moet daar voor ons project naar toe. Er zit daar nog steeds een deel van ons project team en ik moet daar naar toe om het een en ander te regelen, en het moet nog op korte termijn gebeuren ook. Ik ga dus als alles volgens plan gaat de week voor onze vakantie eerst nog een paar dagen naar mijn favoriete stad in Zuid-Oost Azië.

Het volgende goeie nieuws was van het reisbureau waar we de vluchten voor onze vakantie hadden geboekt. Het blijkt dat we voor een heel redelijk bedrag onze tickets nog kunnen laten omzetten zodat we, als we niet vergoed worden voor onze kosten, in ieder geval het geld wat we betaald hebben voor de tickets niet kwijt zijn. Onze vluchten zijn daarmee ook gelijk geregeld en daarmee is alles voor de komende vakantie al weer zo goed als rond.

Ik kreeg ook vandaag eindelijk het lang verwachte telefoontje van de garage, de toestemming van de verzekeringsmaatschappij is binnen om onze auto te laten repareren. De reden dat het zo lang duurde heeft alles te maken met de manier waarop zulke dingen hier geregeld worden. De verzekeringsmaatschappij die uitbetaalt bepaalt waar de auto gemaakt moet worden, en ze regelen dat met de garage. De garage gaat dan op aanwijzing van de verzekeringsmaatschappij de onderdelen bestellen die vervangen mogen worden en pas als die binnen zijn krijgt degene wiens auto gerepareerd moet worden bericht. Voor ons een beetje een rare gang van zaken omdat je gewend bent op de hoogte gehouden te worden, maar hier hoor je dus pas wat als ze klaar zijn om de auto daadwerkelijk te repareren. En dat gaat dus morgen gebeuren.

Tenslotte hebben we allebei de uitslag van de dokter binnen van onze jaarlijkse keuring en die was voor allebei goed. Nou ja, niet helmaal want ik heb nog steeds last van iets verhoogde cholesterol waar ik op moet blijven letten, maar mijn bloeddruk is tegenwoordig prima in orde. Riet was diep verontwaardigd want die heeft nu ook eens een keer wat, en wat denk je dat het is: iets verhoogde cholesterol…

Sinds vier weken gaan we weer naar de Quiz Night in de Union Jack Tavern op woensdagavond. Bijna een jaar geleden zijn we ermee gekapt toen er een nieuwe quizmaster kwam die er een zootje van maakte. Idiote vragen en veelvuldige technische problemen zorgden er binnen een paar maanden voor dat de belangstelling zodanig terugliep dat de hele Quiz Night een zachte dood stierf.

Tot vijf weken geleden de Quiz Night plotseling in ere werd hersteld, met de oude quizmaster. En als ik zeg „oude” dan bedoel ik dat letterlijk en figuurlijk want hij is zesenzeventig jaar oud. Hij was overigens met de quiz gestopt omdat hij een baan had aangenomen als hotel manager in een resort ergens in Subic, maar blijkbaar is hij dus weer terug.

We zijn gelijk toen we hoorden dat hij terug was weer aangeschoven maar tot nu toe met wisselend succes. De eerste keer waren de vragen afgrijselijk moeilijk en we bakten er dan ook weinig van. De tweede keer werden we tweede, vorige week derde, maar vanavond was het weer helemaal niks. De vragen waren weer van een kaliber dat ze voor normale stervelingen nauwelijks te bevatten waren. Ik bedoel, hoeveel mensen weten nou de antwoorden op vragen of Oscars uitgereikt voor films in een andere taal dan Engels? En wat ik helemaal niet kon uitstaan, een vraag over muziekfragmenten waarbij ik niet één antwoord wist!

Laatste waren we niet maar tweede van onderen bij tien deelnemende teams is nou niet echt een toppositie. Volgende week proberen we het opnieuw...

Een veelgestelde vraag hier in huis want een oud probleem heeft weer de kop opgestoken, we zitten weer zonder serie. En dat is eigenlijk al een probleem sinds we twee en een half jaar geleden uit Nederland zijn vertrokken want van de televisie, eerst in Maleisië en nu op de Filipijnen, moeten we het niet hebben.

We hebben weliswaar kabel tv maar eigenlijk ben ik de enige die daarvan profiteert. We hebben namelijk naast het volkomen waardeloze standaard pakket ook een HD pakket, maar daarin zitten hoofdzakelijk filmnetten en daarnaast Discovery Channel, National Geographic en het History Channel, en daar vindt Riet allemaal niks aan. Die wil series zien, en die zijn er ook wel maar de goeie series komen allemaal ’s avonds laat en op onregelmatige tijdstippen wat het erg lastig maakt om iets te volgen. Behalve de nieuwskanalen als CNN, BBC en Al Jazera kijkt Riet dan ook bijna niks van wat de kabel tv allemaal biedt.

We houden ons daarom al vanaf het begin bezig met het kijken van series, zoals ik al eens eerder heb geschreven. NCIS hebben we inmiddels al twee keer helemaal gezien (alle acht seizoenen), en hetzelfde geldt voor NCIS Los Angeles, Life Unexpected en House. Riet kijkt zelf daarnaast ook nog naar Grey’s Anatomy waar ik persoonlijk weinig aan vindt omdat ik na drie afleveringen al volkomen kwijt was wie er nou met wie van bil ging. Je mag hopen dat je nooit in zo’n ziekenhuis terecht komt, maar goed, ieder zijn meug. Zo heb ik voor mezelf de complete set van de X-Files en nog twee seizoenen Battlestar Galactica klaar staan maar die kijk ik alleen wanneer Riet er niet is.

Want we kijken toch het liefst gezellig samen, alleen staan we op dit moment helemaal droog. We hebben alles wat we samen leuk vinden dus al minstens twee keer gezien en hoewel er van veel van onze favoriete series allang nieuwe seizoenen zijn kunnen we die hier nergens krijgen. Bones bijvoorbeeld heeft naast de twee die we al hebben nog minstens zeven seizoenen waarmee we ons zouden kunnen vermaken maar die serie vindt je hier gewoon nergens. Hetzelfde geldt voor de tip die we hebben gekregen, Downtown Abbey is hier dus absoluut niet te koop.

Gelukkig kreeg ik van mijn broer voor mijn verjaardag het eerste seizoen van de Nederlandse serie Penoza, en Martin had op een disk de eerste negen afleveringen van Divorce gezet. Daar hebben we ons weer de nodige avonden mee kunnen amuseren maar voor de vervolgen daarop moeten we terug naar Nederland. De andere serie die mijn broer me cadeau had gedaan, Boardwalk Empire, vind ik persoonlijk een topper en ik heb dan ook meteen seizoen twee gekocht toen ik die hier zag, maar Riet vind er (zonder overigens ooit gekeken te hebben) niks aan.

Ja, en daar zitten we dan nu. Ik kan nog wel de nodige tijd vooruit maar voor Riet’s gading is er helemaal niks meer. Ze moet zich nu behelpen met spelletjes op haar iMac en haar twee iPads…

Heb je een leuke dag gehad vandaag? Ja? Nou, ik ook hoor! Ik heb vanmiddag anderhalf uur in een tandartsstoel gezeten en van die anderhalf uur is de tandarts minstens een uur aan het boren geweest. Het was weliswaar een hoognodige reparatie, maar dat maakt het er toch echt niet leuker op.

Afgelopen februari toen ik in Nederland was heb ik gelijk de gelegenheid waargenomen om even langs de tandarts in Rijnsburg te gaan voor mijn halfjaarlijkse controle. Dat beviel slecht want er moest een enorm gat worden gevuld in een van mijn achterste kiezen, de zwaarste ingreep sinds jaren, en voorlopig had ik dus mijn buik wel weer vol van de tandarts.

De volgende ochtend zat ik voor mijn ontbijt een broodje te eten en brak er spontaan een stuk van een andere kies af, twee uur voor mijn vertrek naar Schiphol. Ik besloot gelijk om bij thuiskomst hier in Manila langs de tandarts te gaan, maar toen ik er geen last van bleek te hebben veranderde ik van gedachten en besloot de reparatie uit te stellen tot een volgend bezoek aan Nederland. Totdat er een week of wat later weer een stuk afbrak en vier weken geleden nog een stuk. De kies was nu zowat helemaal doormidden en ondanks dat ik nog steeds geen pijn had of zo was wel duidelijk dat een tandartsbezoek niet meer tot een volgend bezoek aan Nederland kon wachten. Na nog wat onnodig getreuzel (ik schaam me er niet voor te zeggen dat ik nog steeds als een berg tegen een tandartsbezoek op zie) heb ik vorige week eindelijk gebeld en ik kon vandaag terecht bij de tandartspraktijk hier in de Village, op amper driehonderd meter van ons huis.

Vergeleken met een Nederlandse tandarts weet je niet wat je ziet als je binnenkomt. In het kleine halletje is een balie die zo uit een vijftiger jaren film lijkt te komen en de praktijkruimte is ernaast achter de tussenmuur zonder deur. Die praktijkruimte is amper groot genoeg voor een tandartsstoel en een blik op de aanwezige apparatuur stelde me ook niet bepaald gerust. Maar aangezien ik al hele goeie ervaringen heb met de tandheelkundigen hier dacht ik vooruit maar.

De tandarts zelf was een hele aardige jongeman met beslist kennis van zaken want hij vertelde me niet alleen waarom er voortdurend brokken van mijn kiezen afbreken, hij liet het ook zien via een spiegeltje. Ik heb een hele vracht ouwe vullingen waarvan de meeste waarschijnlijk al tientallen jaren oud, en die vullingen zijn dus lek (ja, dat kan blijkbaar echt). Nadat hij het restant van de afgebroken vulling had weg geboord liet hij zien dat de kies ook daaronder verder was aangetast, wat daarvoor uiteraard onzichtbaar was. Ook de kies naast de afgebroken kies had zo’n ouwe vulling en jawel, ook een lekke vulling en al aangetast daaronder.

Er bleek weinig anders op te zitten, ik moest niet zoals ik had verwacht één maar zelfs twee kronen te laten zetten. Dat hele klusje heeft dus bijna anderhalf uur geduurd en iedereen die een kroon heeft weet hoe gezellig dat is. Wat betreft de apparatuur had ik overigens wel gelijk, dat was zo’n voor Nederlandse begrippen ouderwetse watergekoelde boor die ik me nog kon herinneren van met name de traumatische ervaringen bij de schooltandarts. Die gruwelijke herinneringen kwamen meteen weer naar boven toen ik die smerige lucht van half verbrand tandglazuur weer in mijn neus kreeg die ik jaren niet meer had geroken, en geloof het of niet, alleen daarom brak het zweet me weer uit.

Er was overigens een significant verschil met die nazi beulen van de schooltandarts, want vanmiddag werd ik wèl verdoofd…

Gisteren heb ik een aankoop gedaan waar we al heel lang tegenaan zaten te hikken, voor Riet en mijzelf ieder een nieuwe wekker en dan zo eentje waarin je gelijk je iPhone kan opladen. Er viel de afgelopen week in reclameblaadje bij ons in de bus waarin een voordeel aanbieding stond voor die dingen dus het moest er maar eens van komen.

Gistermorgen ging ik naar de betreffende elektronica winkel om twee van die wekkers te kopen. Ik had geen zin kom te zoeken dus bij binnenkomst schoot ik de eerste de beste verkoopster aan en vertelde wat ik wilde hebben. En het zal inmiddels niemand meer verbazen, het antwoord was „Sorry Sir, we don’t have”. Nou was ik daar op voorbereid, ik had het krantje meegenomen, haalde het tevoorschijn en wees aan wat ik wilde hebben. Oh, die! Ja, die hadden ze wel, en ik werd keurig meegetroond naar een stelling waar de betreffende wekkers in vier kleuren ten toon gesteld stonden: zwart, zilver, blauw en roze. Doe mij maar een zwarte en een zilveren zei ik.

De verkoopster ging samen met nog een verkoper naar achteren, naar ik aannam om ze uit het magazijn te halen. Tien minuten later kwamen ze terug en de verkoopster zei „Sorry Sir, we have no stock in black and silver”, beide kleuren niet op voorraad dus. En die twee in de winkel dan? Daar moest even over nagedacht worden maar zowaar, dat kon. Ik moest even wachten en na tien minuten werd ik gehaald want ze gingen demonstreren dat allebei de apparaten het deden. Daarvoor moest er eerst een snoer worden opgescharreld, iemand toverde ook nog ergens een iPod vandaan en jawel, ze deden het allebei.

Doe maar in de doos en gauw afrekenen dacht ik, maar je raadt het al, dat was te simpel. De dozen moesten uit het magazijn gehaald worden en het zoeken daarnaar duurde ook weer een minuut of tien. Toen naar de kassa, waar ik met mijn credit card wilde betalen, maar daarvoor moest ik ook nog een geldige legitimatie laten zien. Mijn Filipijnse rijbewijs voldeed, maar zelfs daarna duurde het hele proces nog een minuut of tien. Eindelijk betaald, inpakken en wegwezen dacht ik.

Nee hoor, de dozen gingen weer open, alles ging na controle weer terug in de dozen en toen werd er om mij volkomen onduidelijke redenen nog een minuut of vijf gespeculeerd over de barcodes met de bijbehorende serienummers op de dozen. Eindelijk klaar, maar dan mag je dus nog niet zomaar weg. Nee, de verkoopster ging mee naar de deur want daar zat een bewaker die de rekening en de inhoud van de tassen controleerde. En zo was ik bijna een uur kwijt voor het kopen van twee stomme wekkers, een klusje waarvoor je in Nederland gewoon na vijf minuten (mits op voorraad) weer buiten staat.

Vandaag is er verder weinig bijzonders gebeurd maar ik heb wel hier en daar foto’s gemaakt. Ik heb niet lang getwijfeld welke ik vandaag zou plaatsen…

Na alle commotie van de afgelopen week was deze zaterdag eindelijk weer eens een redelijk relaxte. Het was met name vanmorgen uitzonderlijk mooi weer, een strakblauwe lucht en drukkend warm, al werd dat in de namiddag minder toen de lucht helemaal betrok. Het begon toen ook te lichten met af en toe een donderklap maar daar bleef het bij want er viel geen druppel regen. Dat hadden we ook niet verwacht want toen we naar het Alabang Town Center liepen om een hapje te gaan eten hadden we allebei een paraplu bij ons. Kijk, hadden we die niet meegenomen dan was het vast anders geweest…

Ik heb al een tijdje niks over onze beide katten Abby en Monster gemeld. We zijn nog steeds erg blij met onze beide huisgenoten, en we hebben de indruk dat ze het bij ons ook wel naar hun zin hebben. Echte schootkatten zijn het niet maar toch zijn ze altijd graag bij ons in de buurt. Abby gaat altijd ergens op de grond liggen waar Riet of ik zitten of staan, zoals midden op de keukenvloer als ik ’s morgens mijn brood sta te smeren of op de rugleuning van de bank als Riet daarop languit televisie ligt te kijken.

Als Riet een middagdutje gaat doen en de trap op loopt dan komt Abby al gelijk overeind met een vragende blik van „Mag ik mee?”. Dat is op zich geen probleem maar het wordt wel een probleem als de kleine Monster mee de slaapkamer in glipt. Die springt meteen op het bed en stuitert daar dan onvermoeibaar op rond, op je voeten springend en achter haar eigen achterpoten aan tollend. Dat is een kwartiertje leuk maar ze weet van geen ophouden en ze moet dan ook altijd onder miauwend protest de slaapkamer worden uitgezet.

Vervelender is dat die kleine straatschooier over ware inbrekerstalenten beschikt. We hebben een kast in de keuken waar we het kattenvoer in opslaan, en het gebeurt regelmatig dat we de kastdeur open vinden met in de kast een open geklauwde zak kattenvoer en over de vloer verspreide kattenbrokjes. De truc is eigenlijk heel simpel, de deur sluit onderaan niet helemaal goed; je moet er bij het dicht doen een tik tegenaan geven met je voet, dan is er niks aan de hand. Doe je dat niet dan krijgt die kleine de deur dus open.

En vanmorgen was dat dus ook weer het geval geweest, zo bleek toen ik beneden kwam...

Ja, jullie zien het goed, daar is-ie dan, Riet’s ACR kaart. Na de negatieve berichten van gisteren kreeg ik vanmorgen totaal onverwacht een mailtje van het bemiddelingsbureau dat de ACR kaart van Riet klaar was en dat ze die vanmiddag om vier uur zouden komen afleveren. Dat was natuurlijk geweldig nieuws na alle ellende van de afgelopen week, en deze keer werd de kaart ook inderdaad zoals afgesproken afgeleverd op ons kantoor om vier uur. Door een bode overigens, want mijn gebruikelijke contactpersoon durfde blijkbaar haar gezicht niet te laten zien. Geen verontschuldigingen, geen begeleidend briefje, gewoon een envelop met daarin alleen de kaart.

We zijn meteen na ontvangst van de kaart weer van alles gaan regelen. Riet wilde daar meteen na het eerste bericht al mee beginnen maar het leek mij verstandiger om even te wachten totdat we de kaart daadwerkelijk in handen hadden. Meteen na de aflevering van de kaart heb ik Riet gebeld dat ze aan de slag kon gaan. Inmiddels heeft ze FOX al gebeld met de vraag of we nog mee kunnen met dezelfde Indonesië reis die op 15 juni vertrekt en de offerte is al binnen.

Ik heb ook meteen het reisbureau voor de vliegtickets gebeld en dat ging precies zoals ik al had verwacht. In plaats van nieuwe tickets te regelen heb ik namelijk gevraagd of het al te laat was om de oude tickets om te laten zetten. Dat bleek geen probleem want ze hadden nadat ik afgelopen zaterdag die tickets had laten cancelen namelijk nog geen flikker met die tickets gedaan en die staan dus gewoon nog open. Eindelijk eens een geval waarin de verbijsterende laksheid van alle instanties hier goed van pas komt, want laten we eerlijk zijn, normaal gesproken slaat dit natuurlijk helemaal nergens op.

Maar goed, we zijn weer in business. Het allerbelangrijkste is natuurlijk dat Riet nu weer kan reizen wanneer ze wil en daar zaten we toch nog het meest over in. Nu maar eens kijken of we alsnog op vakantie kunnen naar Indonesië op 15 juni.

Overigens, ten aanzien van mijn verdenkingen van gisteren over moedwillig de boel dwars zitten: hebben jullie de afgifte datum van het visum op de kaart al gezien? Dat was dus 16 april jongstleden, meer dan een maand geleden…

Gisteren heb ik al verteld dat er inmiddels toch het een en ander in gang is gezet, maar dat heb ik allemaal gehoord van mijn bazen want van zowel Personeelszaken als van het bemiddelingsbureau hoorde ik tot vandaag helemaal niks. Ik stuurde de afgelopen dagen regelmatig mailtjes met vragen om opheldering en wat de stand van zaken nu is maar er kwam helemaal niks terug. Er heerste volledige radiostilte en die twee van Personeelszaken die even verderop op dezelfde verdieping zitten als ik die slopen zowat langs mijn bureau als ze ergens naar toe moesten.

Vanmorgen kreeg ik dan eindelijk een mailtje van het bemiddelingsbureau maar daar werd ik nog steeds niet vrolijk van. Ze weten zelf ook nog steeds niet hoe het zit maar we moeten er maar rekening mee houden dat die ACR kaart van Riet nog zeker twee tot drie weken weg blijft. En er stond ook in dat de ACR kaart nog „under review” is, waarbij ik me afvraag of er soms nog steeds iets niet klopt. Op een mailtje met de vraag wat ze daar precies mee bedoelen kreeg ik tot nu toe uiteraard weer geen antwoord.

Zelf heb ik ondertussen het vermoeden dat we het slachtoffer zijn van een politiek spelletje tussen Shell en het Bureau van Immigratie. Het is met het krijgen van een visum hier namelijk net als met alles wat officieel geregeld moet worden, als het snel moet dan moet er geschoven worden. Shell heeft echter hoog in het vaandel staan dat er niet wordt meegewerkt aan omkoping en corruptie, en dat wordt erg hoog opgenomen. Daar zijn ze bij Immigratie natuurlijk helemaal niet blij mee en daarom duurt een visum aanvraag voor iemand van Shell pakweg twee maanden terwijl het normaal gesproken ook in een paar dagen kan.

In ons geval was er zoals gezegd zelfs sprake van een urgentieverklaring maar die bleek helemaal waardeloos, en de enige verklaring die ik daarvoor heb is dat iemand bij Immigratie nijdig was dat Shell zo zonder te dokken toch dacht een voorkeursbehandeling te krijgen. Die persoon of misschien zelfs wel personen hebben deze keer waarschijnlijk gewoon gedacht „Stort maar in de gehakt!” en hebben de urgentieverklaring naast zich neergelegd, lekker om Shell dwars te zitten. Alleen jammer dat ze daarmee Shell niet hebben maar ons persoonlijk, al zal ze dat uiteraard een dikke worst zijn.

Bewijs voor dit alles heb ik natuurlijk niet maar we weten zo langzamerhand hoe het er hier aan toe gaat...

We zijn inmiddels wel een beetje over de schok van de gecancelde vakantie heen maar het verhaal van Riet’s visum is hiermee natuurlijk nog niet afgelopen want ze heeft nog steeds die ACR kaart niet. Een ACR kaart is zeg maar je identificatie voor de Filipijnen die bij het visum hoort. Daarom hadden we niks aan alleen het paspoort van Riet afgelopen vrijdag want daar zit wel het visum stempel in maar als je dat hebt moet je de ACR kaart ook hebben.

Die kaart is dus het enige wat nog ontbreekt. We hadden volgens zeggen vorige week een urgentie verklaring om die kaart zo snel mogelijk te krijgen maar die is blijkbaar door de plee gespoeld. We kregen tenminste vrijdag te horen dat het nog wel twee tot drie weken kon gaan duren voordat Riet die kaart krijgt. Uiteraard heb ik de afgelopen dagen geprobeerd om meer nieuws te krijgen maar er wordt door niemand meer gereageerd; onze afdeling personeelszaken hult zich in stilzwijgen en het bemiddelingsbureau reageert niet meer op mijn emails.

Toch zit er wel enig schot in de zaak want mijn baas Mike heeft maandag al aangegeven dat ze gaan proberen om ons schadeloos te stellen. Daarvoor heb ik een email ingestuurd met het verloop van alle gebeurtenissen en daarin ook de schade geclaimd bij onze afdeling Personeelszaken. Vanmiddag heeft onze grote baas Antoine over de hele situatie een gesprek gehad met Personeelszaken dus er is wat in gang gezet.

Of het effect gaat hebben moeten we maar afwachten, en erg positief ben ik niet want er hebben al heel wat mensen ervaring met Personeelszaken en de eerste positieve moeten we nog horen...

Oké, wij staan dus nu mooi met een bek vol tanden want niet alleen verschenen de mannen van Sky vandaag maar het probleem werd ook nog eens meteen opgelost. We hebben dus weer Internet, maar dat wisten jullie eigenlijk al want anders had ik dit bericht en dat van gisteren niet op mijn website kunnen plaatsen. Het kan dus wel, hou het er maar op dat we door de gebeurtenissen van de afgelopen dagen nergens meer vertrouwen in hadden.

Het was overigens wel op het nippertje want ze waren net pas weg toen ik over vijven thuis kwam. Dat betekent dat Riet de hele dag in huis heeft moeten blijven want afspraken maken voor een bepaalde tijd kan hier beslist niet. Goed, in Nederland is dat ook niet altijd mogelijk maar daar zeggen ze toch heel vaak nog of het ’s morgens of ’s middags wordt maar zelfs dat is hier niet het geval. Gelukkig kreeg Riet visite van een van haar vriendinnen dus viel het wachten niet zo zwaar (integendeel geloof ik).

Vanmorgen las ik het bericht dat alweer een van mijn jeugdidolen, Ray Manzarek van de Doors, op 74-jarige leeftijd is overleden. Dat is voor een musicus uit de jaren zestig gezien de levenswandel in die tijd een respectabele leeftijd, en hij heeft het ook heel wat langer uitgehouden dan zijn bandmaat, de legendarische Jim Morrison, die in 1971 op 27-jarige leeftijd de pijp al aan Maarten gaf. Ik ga als eerbetoon nu eerst luisteren naar „Light my Fire”.

Wat zou die Maarten trouwens met al die pijpen doen?

Nou, dat kan er ook nog wel bij. Na alle ellende van het afgelopen weekend is ook ons contact met de buitenwereld zo goed als verbroken want we hebben geen Internet meer. Dat gebeurt de laatste tijd wel vaker want de netwerk infrastructuur hier is niet bestand tegen grote hoeveelheden regen en onweer, maar deze keer is het probleem serieuzer want het lijkt erop dat ons modem kapot is. Normaal gesproken branden er altijd minstens twee lampjes op het apparaat maar nu is alles donker en dat lijkt erop te wijzen dat het overleden is.

Nu heeft onze provider Sky ons nog niet lang geleden een brief gestuurd met een kaartje waarop de naam staat van ons “persoonlijke aanspreekpunt” binnen Sky, met een telefoonnummer waarop we hem altijd kunnen bereiken. Het was na alles wat we hier de afgelopen maanden hebben meegemaakt totaal geen verrassing dat er bij het bellen van dit nummer niet werd opgenomen. Gelukkig is er ook nog een Hotline en die namen gelukkig wel op, en het moet gezegd, ik werd daar vlot geholpen en morgen komen ze langs om te kijken.

Dat is mooi zullen jullie zeggen, en in Nederland zou er ook een grote kans zijn dat het probleem dus morgen ook daadwerkelijk is opgelost maar hier hebben we daar minder vertrouwen in. Willen jullie het scenario van Riet horen over wat er gaat gebeuren? Dat gaat als volgt: ze komen niet morgen maar overmorgen; ze constateren dan dat het modem kapot is maar hebben geen vervangend modem bij zich; ze komen een dag later weer terug maar met het verkeerde modem; weer een dag later komen ze terug en uiteindelijk werkt alles eindelijk weer op vrijdag.

Ik ben het niet met Riet eens. Wel wat het scenario betreft maar niet met de timing want ik denk dat die veel te optimistisch is...

Ja, in plaats van wakker te worden in Jakarta werden we vanmorgen gewoon wakker in ons eigen huis, en nog steeds met een flinke kater. Niet van de drank van gisteravond, dat viel wel mee, maar nog steeds van de vakantie die niet doorgaat. Maar met de nieuwe dag kwam ook toch het besef dat er nu echt niks meer aan te doen is en dat we maar weer de draad moeten oppakken.

Ik kon me er nog niet echt toe zetten om de normale dingen te doen die ik anders op zondagochtend doe, maar dat had een andere oorzaak want ik voelde me namelijk niet echt lekker. Gisteravond ging ik al met flinke kramp naar bed en vanmorgen haalde ik bij het wakker worden maar net op tijd de wc. Welja, opspelende ingewanden, dan kan er ook nog wel bij! Het werd in de loop van de dag gelukkig een stuk beter, zoiets duurt bij mij gelukkig nooit lang. De vraag is alleen wat de oorzaak is geweest, misschien een vuil glas in de kroeg of het chocolade ijs wat Riet had laten staan, dat blijft altijd een beetje gissen.

Waar we niet onderuit kwamen was het doen van wat boodschappen want we hadden vanzelfsprekend weinig tot niks meer in huis. Morgen wordt onverwacht weer een gewone werkdag en dan moet er toch brood en beleg in huis zijn, en de voorraad Cornflakes van Riet was ook op. We moesten er dus met frisse tegenzin toch uit om de nodige boodschappen te gaan doen, en we moesten ook nog eens verschillende supermarkten langs om datgene te krijgen wat we wilden hebben.

Nou ja, het brak in ieder geval de dag een beetje want voor de rest hadden we nergens fut voor vandaag…

Vandaag had onze vakantie moeten beginnen maar in plaats van de laatste hand te leggen aan het inpakken van de koffers konden we ze vandaag dus weer uitpakken. Iets wat Riet al wel gedaan heeft overigens maar waar ikzelf nog amper aan ben begonnen, ik kon me er nog niet toe zetten.

Vandaag stond er een heleboel rompslomp op het programma want het niet doorgaan van de vakantie betekende dat er van alles moest worden afgezegd. Het makkelijkst was de hotelovernachting in Jakarta die ik online had geboekt en ook online weer gemakkelijk kon afzeggen; na een druk op de juiste knop verscheen het bericht „No refund” om aan te geven dat het vooruitbetaalde geld dus kan worden afgeschreven. Dat was weliswaar geen verrassing maar die plompverloren mededeling was op zich behoorlijk frustrerend omdat het afzeggen moest gebeuren door zaken buiten onze schuld om .

Het volgende was het cancelen van de tickets voor onze vluchten. Daarvoor ging ik in eerste instantie naar het vlakbij gelegen ticketbureau van Philippine Airlines, maar die konden me niet helpen omdat de vlucht via een reisagent in de stad was geboekt. Naar Makati dus waar ik bij het reisbureau te horen kreeg dat we niet al het betaalde geld terug krijgen omdat we in feite veel te laat zijn met het cancelen. Er moet een boetebedrag betaald worden voor het op het laatste moment afzeggen. Ook daar kon ik weinig op zeggen, ook dit is natuurlijk buiten onze schuld maar daar heeft de reisagent uiteraard geen boodschap aan. Wel vreemd is dat je als je iets boekt je binnen een dag moet betalen anders vervalt je reservering, maar geld terug krijgen blijkt drie tot zes maanden te gaan duren!

Als laatste moest ik vanmiddag de alarmlijn van FOX in Nederland bellen om door te geven dat we niet zullen komen. Het zou uiteraard erg lullig zijn als er in Jakarta morgen een groep mensen met een gids onnodig gaat staan te wachten op twee mensen die niet op komen dagen. De boodschap werd genoteerd en zou worden doorgegeven aan FOX, en we werden zelfs al snel door FOX teruggebeld. De vriendelijke en heel erg meelevende dame moest overigens ook melden dat we gezien de omstandigheden geen cent van de betaalde reissom terug krijgen. De annuleringsverzekering betaalt niets uit als je moest afzeggen door het ontbreken van de benodigde papieren want dat is je eigen schuld. Diepe zucht.

Vanavond zijn we maar weer naar de San Mig gegaan waar we geprobeerd hebben om deze ellende weg te spoelen. Dat is niet helemaal gelukt, maar dat hadden we ook eigenlijk niet verwacht want het blijft toch door je hoofd spoken. En dan gaat de band op een gegeven moment ook nog „Leaving on a Jetplane” spelen…

Waar we al voor gevreesd hadden is dan uiteindelijk dan toch gebeurd. Riet heeft weliswaar vanavond laat haar paspoort terug gekregen maar zonder de vereiste ACR kaart die in feite je verblijfsvergunning is, en zonder die kaart mag je het land niet uit. En zelfs al zou je op miraculeuze wijze door de paspoortcontrole komen zonder die kaart dan wordt je bij terugkomst in het land op zeker tegengehouden en mag je het land niet in. En dat betekent dus het einde van onze vakantie voordat die begonnen is, we kunnen alles gaan afzeggen.

Dat was uiteraard gisteren niet de verwachting want Riet werd verzekerd dat alles goed zou komen en dat paspoort en kaart vandaag afgeleverd zouden worden. Toen dat om twaalf uur nog niet gebeurd was voelde ik al nattigheid en ben ik hier en daar aan de bel gaan trekken. De eerste berichten waren nog niet eens ongunstig, het paspoort was al vrij gegeven maar het wachten was nog op de kaart, ze konden alleen de persoon die dat moest regelen nog even niet te pakken krijgen.

Normaal duurt het maken van die kaart twee tot drie weken maar gisteren was Riet verteld dat ze een urgentieverklaring had. Met die urgentieverklaring heeft iemand blijkbaar zijn reet afgeveegd want in de loop van de middag bleek dat de zaak veel moeilijker lag dan verwacht, er waren meerdere personen nodig om de kaart te regelen en al snel werd duidelijk dat het hoogstwaarschijnlijk niet zou gaan lukken. Bezoeken aan personeelszaken ( ″It is out of our hands″ ) en een telefoontje naar de Nederlandse ambassade ( ″Sorry meneer, maar dat moet U helemaal zelf uitzoeken″ ) om hulp te krijgen leverden niets op. Ik wilde Riet nog niet bellen maar om half vijf kwam dan toch het verlossende woord: we konden het vergeten, we moesten onze ″vluchten″ maar gaan reschedulen tot een later tijdstip maar wanneer wisten ze ook niet want die kaart kon nog wel twee tot drie weken gaan duren.

Waar iedereen al maanden op zit te wachten is nu dus eindelijk gelukt; na talloze gevallen waarin de visa verlenging net niet mis ging of net niet helemaal fout is het dan nu wel faliekant mis gegaan. Alleen heel erg jammer dat het net bij ons gebeurt. Onze vakantie gaat dus niet door, we vertrekken morgen niet naar Indonesië. En de vraag of dit gecompenseerd gaat worden, want we hebben tenslotte alles al betaald, gaat ook nog lachen worden want alle betrokkenen ontduiken op magistrale wijze de verantwoordelijkheid ( ″Het is niemand’s fout″, ″We hebben daar geen controle over″, ″We hebben dat niet in eigen hand″ ).

Het weer vanmiddag gaf in ieder geval onze stemming op dit moment aardig weer...

Vanmorgen vroeg ging Riet met de van haar vriendin Ayu geleende auto naar het Bureau van Immigratie voor het verlengen van haar visum en hopelijk het terugkrijgen van haar paspoort. Ze moest er om half tien zijn maar vertrok voor alle zekerheid al voor achten. Het kantoor van de Immigratiedienst is namelijk aan de andere kant van het centrum van Manila, gelegen in het oudste stadsdeel Intramuros, en gezien het feit dat ze dwars door de ochtendspits heen moest wilde ze niet het risico lopen te laat te komen.

Ze was meer dan op tijd want alles zat mee, en toen ze aankwam even voor negenen was de contactpersoon van Crown Relocations, het bureau wat de aanvragen voor ons verzorgt, er nog niet. Gelukkig hoefde ze niet lang te wachten en omdat het niet zo druk was als vorig jaar toen we samen moesten stond ze met ruim een uur weer buiten. Kleine bijkomstigheid: ze heeft nog steeds haar paspoort niet...

Het werd vanmorgen duidelijk dat de vertraging de schuld was van Crown Relocations want die hadden Riet niet gewaarschuwd dat haar tijdelijke toeristenvisum had moeten worden verlengd. Dat visum had ze gekregen toen ze begin maart terug kwam uit Nederland want haar verblijfsvergunning was eind februari al verlopen. Het gekregen visum was ter overbrugging van de periode totdat haar nieuwe verblijfsvergunning geregeld was, maar het bleek in de praktijk maar twee weken geldig en in feite heeft Riet hier dus een paar weken illegaal rondgelopen. Gelukkig heeft dat geen consequenties, maar Riet moest mogelijk hierdoor wel het hele circus weer doorlopen van vingerafdrukken en foto’s maken. Die foto’s kan ik trouwens nog enigszins begrijpen maar die vingerafdrukken, denken ze soms dat die ooit veranderen?

Hoe dan ook, Riet kon naar huis maar dus nog steeds zonder paspoort want eerst moest de kaart die bij haar verblijfsvergunning hoort nog worden gemaakt. Dat duurt normaal gesproken drie weken maar gelukkig had Crown Relocations een urgentieverklaring geregeld waardoor er op gewacht kon worden. Dat hoefde Riet niet zelf te doen, haar contactpersoon ging voor haar in de rij staan en als alles goed gaat dan wordt morgenochtend Riet’s paspoort op kantoor bezorgd, en als alles meezit met de nieuwe verblijfsvergunning. Het blijft dus net als bij mij in februari weer spannend tot de laatste minuut!

Vanmiddag zag ik overigens toen ik uit het raam keek in de richting van de stad dat er waarschijnlijk een flinke brand was. Het was ook nog eens in de richting van het Bureau van Immigratie, maar dat zal toch zeker niet...

Dikke paniek vandaag! Het begon met op zich goed nieuws, want Riet moet morgenochtend naar het Bureau van immigratie voor de afhandeling van haar visum en dan krijgt ze als het goed is ook meteen haar paspoort terug. Ze moet er dan wel persoonlijk verschijnen ( “niet in korte broek en geen slippers” ) voor het maken van foto’s en vingerafdrukken, en daar is ze een beetje nijdig over want ik hoefde dat om onduidelijke redenen niet te doen. Maar goed, het betekent in principe wel dat ze op tijd voor onze vakantie haar paspoort heeft.

De paniek ontstond vanmiddag toen onze chauffeur Lito haar erop attent maakte dat onze auto morgen helemaal de stad niet in mag. Manila kent namelijk een Number Coding Schema wat een regeling is om de hoeveelheid verkeer te beperken door iedere auto afhankelijk van het eindcijfer van je nummerplaat op een vaste dag te verbieden te rijden in bepaalde delen van de stad. En die vaste dag is voor ons donderdag want onze nummerplaat eindigt op een “8”.

Ik probeerde snel een auto van de zaak te regelen maar dat ging niet meer, en dat dacht ik al wel want het is daarvoor veel te kort dag. Een van onze vrienden zou uitkomst kunnen bieden maar de meesten hebben hetzelfde probleem, vrijwel niemand mag op donderdag rijden. Restte niets anders dan te proberen een taxi te regelen, en dat was nog even zoeken want niet ieder taxi bedrijf staat hier als betrouwbaar te boek. Gelukkig vond ik er een en er zou dus morgenochtend om acht uur voor de deur staan.

Wat denk je, ik had nog niet opgehangen of Riet belt. Ze had toch een vriendin gevonden die wel mag rijden morgen en die was bereid om voor een dagje van auto te ruilen. Kon ik de taxi dus weer afbellen maar gelukkig is het vervoersprobleem nu opgelost. Zo zie je maar weer, zelfs de simpelste dingen leveren hier vaak nog een probleem op.

Vanavond was het overigens weer Quiz Night in de Union Jack Tavern en we deden het een stuk beter dan vorige week. We werden tweede met als prijs vijftienhonderd pesos aan waardebonnen en een fles wijn...

Het heeft sinds die eerste flinke bui anderhalve week geleden vrijwel iedere dag geregend en ook op het moment dat ik dit zit te tikken giet het. Niet dat het onaangenaam is, de temperatuur blijft onveranderd hoog en we hoeven het zwembad niet meer zelf bij te vullen. En zoals Riet een paar dagen geleden zei, de bomen staan te jubelen.

Af en toe hebben we ook onweer met flinke lichtflitsen, maar ook dat is niet hetgeen wat ongemak veroorzaakt. De problemen die we nu hebben zullen ongetwijfeld met de weersverandering te maken hebben want als er een flinke bui valt zitten we meteen zonder Internet. Het is de afgelopen dagen al verscheidene keren gebeurd dat het Internet eruit knalde en dat kan behoorlijk lang duren hier. Afgelopen vrijdag heeft het er vrijwel de hele dag uit gelegen, wat op zich wel uitzonderlijk lang was maar een gemiddelde storing duurt hier altijd uren en nooit minuten.

Iedereen klaagt hier overigens toch al steen en been over het Internet want het lijkt ook wel of het steeds trager wordt. We hebben al gebruik gemaakt van een aanbod om gratis twee weken lang gebruik te maken van dubbel zo snel Internet, maar de praktijk leverde alleen op dat dat nauwelijks verschil maakt. We hebben al uitgedokterd dat het primair ligt aan de capaciteit van de servers, en daar is simpel wat aan te doen maar dat gebeurt gewoon niet. In Nederland zou het Internet bedrijf waar wij bij aangesloten zijn allang geen klant meer over hebben maar hier kunnen ze het zich veroorloven om alle klachten naast zich neer te leggen. De andere aanbieders zijn simpelweg net zo slecht of vele malen duurder.

Ook de klachten dat het hele Internet eruit ligt maken weinig indruk, er wordt medegedeeld dat er aan gewerkt wordt maar desondanks vliegt het er bij iedere flinke bui weer uit. Wat ze er dus aan doen zijn geen oplossingen maar lapmiddelen, ze brengen de boel weer aan de gang en zien dan wel weer waar het schip strandt. En toegegeven, geen Internet is puur een luxeprobleem maar je realiseert je pas hoe afhankelijk je ervan bent geworden als het er niet is. Ik kan bijvoorbeeld rustig stellen dat het humeur van Riet rechtstreeks verband houdt met de snelheid van het Internet, en dan kun je wel nagaan hoe de vlag erbij hangt als het er helemaal uit ligt.

Zonet begon alle verlichting in huis trouwens ook te knipperen, benieuwd hoe lang het duurt voor we een stroomstoring hebben…

We hebben een lang weekend want vandaag is het verkiezingsdag en dat is een vrije dag voor iedereen. Het is voor ons buitenlanders wel een dag met een gebruiksaanwijzing want we hebben een hele waslijst aan waarschuwingen en dingen die we vooral niet moeten doen gekregen in de afgelopen weken. Zo moeten we de stad maar vermijden vanwege de mogelijkheid op demonstraties, ons niet bemoeien met politieke manifestaties en ook menigtes uit de weg gaan. Eigenlijk werd ons aangeraden om maar gewoon thuis te blijven. Behoorlijk overdreven allemaal weer maar vanuit het bedrijf gezien kan ik al die voorzorgsmaatregelen wel begrijpen want ze zijn natuurlijk toch min of meer verantwoordelijk voor ons welzijn hier.

De verkiezingen van vandaag gaan overigens over lokale overheden, gouverneurs en senatoren en er wordt heftig campagne gevoerd door de diverse kandidaten. Het gaat om zeer lucratieve baantjes want laten we eerlijk zijn, als je hier iets in de melk te brokkelen hebt, zelfs al is dat maar als gemeenteraadslid dan zit je in dit van corruptie aan elkaar hangende land gebakken. En eerlijk is eerlijk, degenen die zo’n baantje hebben zijn niet zelden bereid om er alles maar dan ook alles voor te doen om dat baantje te behouden. Verkiezingen zijn, het moet gezegd, om die reden voor tegenkandidaten en in de provincies zelfs voor de stemmers niet altijd onder risico’s.

Wij buitenlanders hebben van dat alles geen last want het gaat ons niet aan. We mogen niet stemmen en spelen dus geen rol, wij blijven gewoon uit de buurt van politieke activiteiten en dan hebben we nergens last van. Riet en ik zijn bijvoorbeeld vandaag op pad geweest om een nieuwe koffer te kopen voor de vakantie. Onze grootste koffer heeft er inmiddels ruim vijftien jaar trouwe dienst op zitten en met name de wieltjes willen niet meer zo erg. Tijd voor een nieuwe dus en we wilden eigenlijk nog zo’n ultralichte zoals Riet er al een heeft maar dan een maatje groter.

Nou lijken die ultralichte koffers ideaal maar ze hebben twee grote problemen. Het eerste is de prijs, die dingen zijn schandalig duur en tot voor kort was er niet veel keus want Samsonite was de enige die ze had. Het andere probleem is van praktische aard, we hebben namelijk ontdekt dat een ultralichte koffer niet altijd even handig is. Een gewone ouderwetse koffer weegt zelf al gauw vijf of zes kilo, en als je dan in totaal twintig kilo mee mag nemen heb je dus maar ruimte voor vijftien kilo echte bagage of zelfs nog minder. Die ultralichte koffer van Riet weegt iets meer dan een kilo, maar je kunt er niet meer in stoppen dan erin kan en dan blijkt die koffer meestal helemaal vol nog maar net achttien kilo te wegen. Zonde dus van die twee kilo die je over hebt want daar kun je nou net niks meer mee.

We hebben dus gekeken naar lichte koffers maar niet noodzakelijk net zo ultralicht als die Samsonites. En die vonden we want je kon er natuurlijk op wachten tot andere merken zoals Carlton ook met zoiets zouden komen. Wat we vonden is een Carlton die maar een fractie zwaarder is dan die Samsonites, iets groter zelfs, en last but not least maar een derde van de prijs van een vergelijkbare Samsonite. Kijk, en dat is toch lekker, nietwaar. En misschien gaat hij niet zo lang mee maar wat geeft dat, voor één zo’n duur ding koop je drie van deze…

Sinds middernacht zijn de Filipijnen officieel drooggelegd, er is een ban op alcohol. Er mag vandaag en morgen geen alcohol worden verkocht of in het openbaar genuttigd, en dat heeft alles te maken met het feit dat er morgen verkiezingen zijn.

Verkiezingen zijn hier per definitie roerige tijden waarin opstootjes, demonstraties en zelfs geweld aan de orde van de dag zijn, zij het in de ene regio erger dan in de andere. Om dit alles zoveel mogelijk aan banden te leggen had de overheid in eerste instantie zelfs een volledig alcoholverbod van vijf dagen opgelegd, maar dat is deze week door het Hooggerechtshof teruggedraaid naar twee dagen na felle protesten van de horeca en middenstand.

Of het verbod veel uithaalt is maar de vraag want iedereen kon natuurlijk de afgelopen dagen net zoveel drank inslaan als hij wilde, maar het wordt door supermarkten in ieder geval wel serieus genomen. Toen ik vanmorgen in de S&R supermarkt was zag ik dat de hele dranksectie door enorme zeilen was afgedekt en ook de stelling met bier was met kartonnen platen dichtgemaakt. Vanmiddag in een andere supermarkt was het wat minder rigoureus gedaan maar ook daar was de dranksectie afgesloten door middel van linten.

Geen drank dus, en toen we vanavond naar restaurant „Outback” gingen voor onze wekelijkse ribbetjes (voor mij) en nacho’s met kaassaus (voor Riet) hadden we ons al voorbereid op vruchtensapjes in plaats van San Mig Light bier en witte wijn. Tot onze stomme verbazing was de eerste vraag van onze serveerster „The usual San Mig Light and a white wine?”. Want wat bleek, er zit een maas in de wet waar de horeca dankbaar gebruik van maakt. Er mag in restaurants en bars weliswaar geen alcohol worden geschonken deze twee dagen maar dat geldt alleen voor Filipino’s en niet voor buitenlanders…

Een beeld wat je eigenlijk niet vaak ziet hier. De afgelopen week verschenen er plotseling in het Alabang Town Center hier en daar bloemen- en plantenstalletjes want Moederdag komt eraan.

Als Nederlanders was het wel even wennen dat je hier bij vrijwel niemand in huis bloemen of planten ziet; die zijn er wel maar allemaal buiten rond het huis en in de tuin. Toen wij hier kwamen wonen wilde ik wat planten in huis, al zei Riet meteen dat dat niet zou gaan werken omdat het binnen simpelweg te donker is. En ook het kopen van planten bleek een probleem want hoewel die hier en daar wel worden verkocht zijn dat vrijwel allemaal buitenplanten. We hebben inmiddels wel planten maar net bij als iedereen allemaal buiten op het terras en niet een in huis.

Bloemen zie je helemaal zelden en mogelijk heeft dat iets te maken met de houdbaarheid tijdens deze temperaturen. In heel het ATC zijn zegge en schrijve twee bloemenwinkeltjes waarvan er een alleen maar peperdure (overigens wel prachtige) kunstbloemen verkoopt. Als we langs het winkeltje lopen wat wel echte bloemen verkoopt loopt Riet er altijd vlak langs om de geur op te snuiven…

Vanavond hadden we een verjaardagsfeest bij vrienden die ook hier in de Village wonen en we besloten er naar toe te wandelen in plaats van ons te laten rijden. Dat bleek een slecht plan. Het probleem was niet zozeer de afstand van twee en een halve kilometer, maar we hadden tassen bij ons met flessen wijn en cadeautjes en dat ging met het broeierige weer van vandaag niet zo lekker. We kregen de laatste paar honderd meter dan wel een lift van vrienden die wel met de auto naar het feest gingen maar we hadden allebei al natte koppen van het zweet. Gelukkig kregen we na afloop van iemand een lift naar huis…

Hoewel de temperaturen onveranderlijk hoog zijn is het de laatste dagen af en toe flink bewolkt en dat werd het ook vandaag in de loop van de middag. Rond een uur of vier hoorden we de eerste donderklap, maar het bleef voorlopig nog droog. Dat is altijd een beetje een rare gewaarwording, dat je het ziet lichten en hoort donderen maar dat er geen regen valt. Het gaf ons in eerste instantie het idee dat de bui wel weer zou over drijven net als de afgelopen dagen.

Toen we vanavond naar het Alabang Town Center wilden lopen om wat te gaan eten besloten we met een blik op de lucht om toch maar paraplu’s mee te nemen en ja hoor, terwijl ik nog in de hal stond vielen de eerste druppels al. Onderweg viel het allemaal nog wel mee maar toen we bij de Chinees zaten zagen we door het raam dat de regen inmiddels met bakken naar beneden viel. Om aan te geven hoelang we daarop hebben moeten wachten, de laatste keer dat we paraplu’s nodig hadden om naar het ATC te lopen was ergens in maart en de laatste keer daarvoor was in december. En dat waren in die maanden ook zo’n beetje de enige buien van betekenis.

Een beetje regen is hier dus echt heel hard nodig en we zijn dan ook niet rauwig om een flinke plensbui, maar waar we echt niet vrolijk van worden is het verhaal rond het paspoort van Riet. Wat ik in februari heb meegemaakt, waarbij ik pas op het allerlaatste moment mijn paspoort terug kreeg van de Immigratiedienst voor mijn vertrek naar Nederland, lijkt zich nu te gaan herhalen voor Riet. De procedure voor een nieuw verblijfsvisum is gestart meteen na haar terugkeer uit Nederland begin maart en zit nu in de laatste fase. Die houdt in dat je je paspoort weer moet inleveren en dus niet kunt reizen.

Het punt is dat we volgende week zaterdag als alles goed gaat naar Indonesië vertrekken voor onze vakantie, maar de Immigratiedienst gaat het weer onnodig spannend maken. Twee weken geleden hebben we Riet’s paspoort ingeleverd voor die laatste fase onder de garantie dat we het deze week terug zouden krijgen, maar vanmorgen hoorde ik dat er een fout is gemaakt waardoor het overnieuw moet. Er is mij beloofd dat we Riet’s paspoort op zeker terug krijgen voor het eind van de volgende week maar we houden ons hart weer vast…

De Filipijnen hebben vier nog actieve vulkanen en drie daarvan liggen op het eiland Luzon waar wij ook wonen. Twee van die vulkanen hebben we al beklommen, de Mount Taal samen met Robin en Chantal en de Mount Pinatubo met Martin en Sandra. We zijn bij die laatste tocht zelfs in de krater geweest waar Martin en Sandra nog in het kratermeer hebben gezwommen.

Van die beide vulkanen ligt de Mount Taal het dichtst bij Manila en die heeft de reputatie om ongeveer iedere tien jaar uit te barsten. Toen ik aan mijn collega’s vroeg wanneer de laatste uitbarsting was zeiden ze, „Oh, een jaartje of tien geleden”.

We doen daar over het algemeen wel vrij luchtig over maar hoe serieus zo’n vulkaanuitbarsting kan zijn bleek afgelopen dinsdag weer. De meest actieve vulkaan van het land, de Mount Mayon gelegen op zo’n driehonderd kilometer van Manila, barstte plotseling uit. Hoewel de eruptie maar een minuut duurde werden er vier Duitse toeristen en hun Filipijnse gids gedood en zeker zeven anderen werden gewond. De doden vielen door wat waarschijnlijk een combinatie is geweest van de vrijgekomen gassen en vallende rotsblokken. De hele dag waren er nog reddingsacties voor mensen die vast waren komen te zitten op de berg, want die is dus gewoon toegankelijk voor toeristen. Sterker nog, hij stond ook op mijn lijstje om te gaan beklimmen…

Komt zo’n uitbarsting dan zo onverwachts zul je vragen, en dat vroeg ik me ook af. Blijkbaar was de eruptie veroorzaakt door een explosie van stoom, blijkbaar een normaal verschijnsel op een vulkaan en dat kan dus heel plotseling gebeuren. De Mount Mayon is overigens sinds het wordt geregistreerd al achtenveertig keer uitgebarsten waarvan die van 1814 de zwaarste was met meer dan twaalfhonderd doden en een aantal verwoeste dorpen. De laatste serieuze uitbarsting was vrij recent, in 2009, waarbij geen slachtoffers vielen maar wel tienduizenden mensen moesten worden geëvacueerd.

Ik heb dus al twee werkende vulkanen gezien hier, maar over dat tochtje naar Mount Mayon ga ik toch nog maar even nadenken…

Als je voor Shell in het buitenland werkt en je bent boven de veertig dan is er ieder jaar de verplichte keuring voor de „fitness to work”. Meestal doet de Shell dokter dat niet zelf maar moet je naar een ziekenhuis of kliniek om die keuring te laten verrichten. De Shell dokter geeft je dan een verwijzing mee met een lijstje waarop staat wat er allemaal minimaal onderdeel van die keuring moet uitmaken. Voor mij betekent dat omdat ik al „op leeftijd” begin te raken dat ik naast de lijst van verplichte nummers een stress test moet doen, wat inhoudt dat ze je lichamelijke conditie controleren door je een tijdje af te matten op een loopband.

Ik had een afspraak gemaakt voor vandaag, en hoewel deze keuring voor Riet in principe niet verplicht is besloot ze op eigen initiatief ook mee te gaan en ook met een briefje van de Shell dokter die deze vrijwillige aanmelding een goed idee vond. Het enige verschil tussen Riet’s en mijn briefje was dat bij Riet de stress test vervangen was door een mammogram.

De kliniek waar we de afspraak gemaakt hadden is gevestigd in het Alabang Town Center, dus lekker dicht in de buurt. En warempel, alles ging vlot! Voor mij niet helemaal een verrassing want ik was daar vorig jaar ook al geweest voor mijn keuring, maar Riet was verbaasd want dit verwachtte ze eigenlijk op de Filipijnen niet meer. Een langdurige klus was het overigens wel want we waren er vanmorgen om zeven uur en ik was om twaalf uur pas klaar. Riet was eerder klaar maar mijn stresstest duurde alleen al bijna een uur en ik moest wat langer wachten aangezien mijn afspraak daarvoor pas om elf uur was. Het wachten was trouwens ook geen probleem want dan sturen ze je gewoon naar buiten om ergens te gaan ontbijten.

Het wachten is voor mij alleen nog op de uitslag, maar Riet is nog niet helemaal klaar. Die moet nog een „stool sample” inleveren…

Riet heeft vandaag een hele drukke dag gehad. Er moesten spullen gekocht worden voor de schoolkinderen die worden gesponsord door de vrouwen van ALIG en omdat dat natuurlijk zo goedkoop mogelijk moest (om zoveel mogelijk te kunnen aanschaffen) ging er een kleine delegatie naar een soort van groothandelsmarkt genaamd Divisoria. Behalve Riet bestond de delegatie die vanmorgen al even na zevenen vertrok uit Lynne, een Canadese schooljuffrouw die al het vooronderzoek had gedaan, en twee leraressen van de scholen waar de spullen voor bestemd waren.

Omdat Lynne al precies wist wat waar het goedkoopst te krijgen was leek het een makkie: even tweehonderdtachtig paar schoenen inslaan (gewone en sportschoenen), boeken, schriften, papier, zeventig rugzakken, alles in de twee auto’s laden en klaar. Maar zoals altijd, dit zijn de Filipijnen en het werkt hier gewoon zo niet, zelfs niet als je van tevoren afspraken maakt.

De schoenen waren het eerste probleem, daar wilden ze ineens per paar vijftien pesos meer hebben dan was afgesproken. Het was nog steeds binnen budget dus vooruit maar zeiden de dames met grote tegenzin, maar dan moesten ze wel worden ingepakt. Dat was goed, één uur zou alles klaar staan. Bij de rugzakkenwinkel hadden ze precies zes exemplaren op voorraad. En die andere beloofde vierenzestig dan? Geen probleem, ze hadden nog een winkel had er nog zat, „For a while, ma’am” ( dat is Filipijns voor „ik loop effe weg en ik weet niet wanneer ik terug ben” ). Komen ze terug met nog zeven rugzakken, maar dat was nog steeds drieënvijftig te kort. Weer geen punt, er was nog een winkel en die had er wel genoeg, over een uurtje zouden ze er zijn.

Om één uur sms-te de schoenenwinkel dat het wat langer ging duren, maar om twee uur zouden ze vast wel klaar zijn. Om twee uur stonden er vijfendertig paar schoenen ingepakt van de tweehonderdtachtig. Riet en Lynne besloten toen om alles wat klaar was in onze auto te laden en dat Lynne dan in vredesnaam maar zou wachten op de ingepakte schoenen; het had geen zin om allebei te gaan zitten wachten vonden ze.

Om half zes kreeg Riet een berichtje van Lynne dat ze ook eindelijk onderweg was naar huis…

Dit had waarschijnlijk een hele gewone maandag geworden als er op het werk niet iets interessants was gebeurd. Tegen de middag kwamen twee collega’s helemaal opgewonden naar me toe met het nieuws dat de Nederlandse ambassadeur op bezoek was. Hij zou een rondje door het gebouw maken en daarbij, zo was de verwachting van mijn mijn Filipijnse collega’s, uiteraard ook even die paar Nederlanders gedag zeggen. Dat aantal Nederlanders is volgens mij, met mezelf meegerekend, niet meer dan vier: ik heb twee Nederlandse collega’s die ook in ons project werkzaam zijn en bij Shell Philippines werkt een Nederlandse jongedame.

Ik nam de boodschap van mijn collega’s voor kennisgeving aan met het idee van ik zie het wel, en ik hoopte maar dat als de goeie man langs zou komen dat hij dan niet precies tijdens de lunchpauze zou komen want de kans is dan vrij groot dat ik net met de broodkruimels achter mijn oren zit. Tegen twaalven was alles nog steeds rustig dus ik begon maar gewoon aan mijn kuchie, maar ja hoor, zit ik net aan mijn tweede boterham komt de delegatie met de ambassadeur de hoek om. Ik had ook nog eens mijn koptelefoon op want ik zat onder het eten zoals gewoonlijk lekker naar een muziekje te luisteren.

Snel deed ik mijn koptelefoon af en flikkerde de half opgegeten snee brood in een la, samen met de nog halfvolle broodzak. Maar wat gebeurt er, de Filipijnen die samen met de Nederlandse jongedame de delegatie leidden loodsten de ambassadeur in sneltreinvaart door het gangpad, langs mij heen, richting het kantoor van onze baas. Daar ging de ambassadeur even gezellig in het Nederlands staan kletsen want onze grote baas is, je gelooft het niet, een Belg! Ook op de terugweg door het gangpad werd me geen blik waardig gegund want er was aangekondigd dat de lunch klaar stond…

Ik ben toch al niet zo’n fanatieke nationalist maar vandaag loop ik zeker niet over van vaderlandsliefde.

Lekker ding, hè? Ja, dat vind je ’s morgens nog al eens op ons terras als je naar buiten stapt. Je ziet dit soort dingen overdag heel zelden maar na het donker komen ze naar buiten. Niet dat wij ze dan zien, behalve als je op straat loopt want schiet er nog al eens wat weg voor je voeten, maar ze blijven toch het liefst uit het zicht.

Nee, het komt door onze beide katten, en met name de kleine Monster, die zijn enorme liefhebbers van de jacht op kakkerlakken. Ze grijpen ze, spelen er mee en laten ze dan uiteindelijk voor dood liggen. Het probleem is meestal dat die krengen helemaal niet dood zijn, want dat is nog niet eens zo makkelijk. Ik heb wel eens gelezen dat een kakkerlak zonder kop nog gewoon zeven dagen kan leven en dan uiteindelijk pas dood gaat van de honger.

Dat lekkere ding op de foto, die overigens het exemplaar dus ongeveer op ware grootte laat zien, was ook helemaal niet dood. Ik had hem in eerste instantie gewoon laten liggen met het idee van ik ruim hem straks wel op, maar op een gegeven moment begonnen opeens de poten weer te bewegen. De oplossing is dan snel opvegen en over de muur flikkeren.

We moeten de katten toch eens leren dat ze hun speelgoed niet overal rond laten slingeren...

De Filipijnen hebben op sommige gebieden een bedenkelijke reputatie in de wereld en hoewel we inmiddels wel weten dat niet alles waar is wat er wordt gezegd is er ook veel wat wel degelijk klopt. Eén van de dingen waar we hier regelmatig mee worden geconfronteerd is het beeld van een oudere westerse man met een veel jongere Filipijnse vrouw. Niet dat daar nou perse altijd wat mis mee is, dat hoeft helemaal niet, maar wat me wel opvalt is dat wanneer het leeftijdsverschil heel erg groot is dat de mannen vrijwel altijd aan een stereotype voldoen.

Als je ze ziet lopen in de winkelcentra dan zie je een grote oudere kerel met een flinke pens, bijna altijd kaal of met heel dun haar, een korte broek met een enorm T-shirt (minimum maat is 5XL) en daaronder een paar spierwitte magere benen met aan de voeten, jawel, een paar sandalen. En met name dat laatste vindt ik altijd de kroon op het werk als je je volslagen belachelijk wilt maken. Meestal zijn het namelijk van die sandalen die je in sportwinkels koopt, die bedoelt schijnen te zijn voor de echte natuurvorsers. Ze zien er altijd uit of ze meer orthopedische hulpstukken zijn dan schoeisel en ze lijken ook altijd een paar maten te groot. Kortom, in mijn optiek niet iets waarmee je gezien wilt worden tenzij je echt door de woeste natuur aan het banjeren bent en zelfs dan vind ik ze nog bedenkelijk. Ze hebben tenslotte niet voor niks de bijnaam „Mozes sandalen”…

Als je mijn blog van de dertiende april gelezen hebt dan weet je dat ik nog een tegoedbon had voor een gratis horloge. Dat heb ik vandaag opgehaald, niet zozeer om het horloge zelf want van een gratis horloge kun je niet teveel verwachten maar meer voor het uitje naar de SM Southmall, een winkelcentrum gelegen aan de Zapote Road. Deze weg was vroeger de belangrijkste weg van hier naar het centrum van Manila en is nog steeds ontzettend druk. Het korte stukje naar het overigens hypermoderne winkelcentrum geeft een prima beeld van het echte leven op de Filipijnen en dat is vind ik interessanter om te bekijken dan het zoveelste moderne winkelcentrum. Al hebben die een Starbucks, dat wel natuurlijk…

De Nederlanders die het onderwerp van vandaag lezen zullen zeggen, „Ja, en?”, maar geloof het of niet, we zaten hier te snakken naar een flinke bui regen. Het heeft in de afgelopen drie en een halve maand misschien drie keer geregend dus je kunt je voorstellen dat alles hier kurkdroog is. Wij houden onze tuin nog een beetje groen door iedere dag te sproeien maar dat is bijna letterlijk een druppel op een gloeiende plaat, wat er nodig is is een flinke plens hemelwater.

Het zag er vanmorgen vroeg nog helemaal niet naar uit maar tegen de middag barstte er dan eindelijk weer eens een tropische bui los. Het werd in de loop van de middag wel weer droog, maar het verschil was al meteen merkbaar. Niet zozeer aan de temperatuur, een bui regen maakt hooguit een halve graad uit, maar het rook lekker zoals het alleen ruikt na vers gevallen regen. Toen we vanavond naar onze vrijdagavond borrel reden (voor de verandering weer eens in de Union Jack Tavern) zag het er al naar uit dat er nog meer zou gaan vallen. Dat bleek ook inderdaad gebeurd te zijn toen we later weer buiten stonden, getuige de grote plassen op het parkeerterrein waar we doorheen moesten om bij de auto te komen.

Volgens onze Filipino vrienden is het echter nog te vroeg voor de regentijd; die zou pas eind deze maand moeten beginnen, maar dit is wel duidelijk een voorbode van de komende weersomslag. Onze katten houden net als alle andere katten niet van nattigheid en die zaten dus vanavond de meeste tijd binnen. Monster lag zoals altijd languit op de koffietafel…

Het is denk ik wel algemeen bekend dus ik kan het veilig zeggen, Riet houdt niet van “zooi”. Onder “zooi” wordt alles verstaan wat in huis niet meteen functioneel is, en onder functioneel wordt verstaan dingen waar je op kunt zitten of liggen, aan kunt eten, die licht geven of als opbergruimte dienen. Kortom, Riet heeft altijd een hekel aan vrijwel alles wat je ophangt of neerzet wat alleen maar ter versiering dient, met uitzondering van hier en daar een vaas. Maar die tellen eigenlijk niet want omdat je daar bloemen in kunt zetten kun je die in feite functioneel noemen.

Zelf vind ik dat een huis er alleen maar gezelliger op wordt als er hier en daar dingen aan de muur hangen of op meubels staan, overigens zonder er meteen een uitdragerij van te maken. Met name souvenirs vind ik leuk, niet die plastic snuisterijen gekocht in Thailand waar onderop een sticker zit met “Made in Taiwan” maar een beetje authentiek spul. Gelukkig is er de laatste tijd af en toe iets wat de goedkeuring van Riet kan wegdragen, zoals het op Cuba gekochte handgesneden houten beeldje, de door kinderen gemaakte vazen uit Nicaragua en het aardewerk uit Maleisië.

Maar lang niet alles komt door de censuur. Zo kreeg ik bijvoorbeeld een flinke frons toen ik binnenkwam met mijn twee handgesneden houten beelden die ik hier in Manila heb gekocht (al zei Riet een week of wat geleden dat ze aan ze begint te wennen). Groot was dan ook mijn verbazing toen ik vorige week thuiskwam uit Miri en er plotseling overal in huis grote vazen stonden met een soort riet erin. Ik wist niet wat ik zag, en dan ook nog eens Riet die het woord “gezellig” gebruikt 

Over gezellig gesproken, vanavond zijn we uit eten geweest bij een vriendin van Riet wiens man toevallig ook bij Shell werkt. Zij is Filipijnse en hij een Nederlander, en omdat ze na zijn pensionering hier willen blijven wonen hebben ze een huis laten bouwen in andere wijk niet ver bij ons vandaan. Dat huis is helemaal naar hun eigen ideeën ontworpen en het is een van de mooiste huizen die ik tot nu toe heb gezien. Het is min of meer gebouwd rond een tuin, met heel veel glas zodat je eigenlijk van overal op die tuin kijkt en alles een ruime en lichte indruk maakt. En eromheen is ook nog eens een soort van grachtje met daarin vijfenzestig koi karpers.

Ik ben niet gauw jaloers op iemands huis, maar voor dat huis moet ik toch echt een uitzondering maken...

Ik had er natuurlijk zo langzamerhand aan gewend moeten zijn dat 1 mei in de meeste landen, inclusief de Filipijnen, een vrije dag is. Gek genoeg had ik er helemaal niet bij stil gestaan, en het is dat een collega er afgelopen maandag een opmerking over maakte anders was ik vanmorgen waarschijnlijk gewoon naar mijn werk gegaan.

Nou ja, dat zal eigenlijk wel meegevallen zijn want ik denk dat onze chauffeur Lito me er wel op attent had gemaakt. De eerste mei is hier voor vrijwel iedereen een vrije dag, ook voor het personeel en dat betekende dat het vanmorgen vroeg angstvallig stil was in de Village. Normaal gesproken stroomt vanaf zes uur de Village vol met Filipino’s die hier werken maar vanmorgen was dat maar een enkeling want de rest had een vrije dag. Ook vanmiddag toen ik naar de sportschool ging om kwart over vijf was het doodstil op de straten die anders rond deze tijd helemaal vol lopen met mensen die op weg zijn naar huis.

We waren gewaarschuwd voor enorme drukte in het centrum van de stad en we hadden ook het advies gekregen om er weg te blijven als het niet strikt noodzakelijk was om er naar toe te gaan. Deze dag wordt namelijk net als op veel andere plaatsen in de wereld nogal eens aangegrepen voor houden van demonstraties en protestmarsen en daar wil je als buitenlander liever niet in verzeild raken. Een dag om thuis te blijven dus, of in ieder geval in de buurt want zoals ik al eerder opmerkte is Alabang een tamelijk rustige buitenwijk en zeker geen plaats waar demonstraties plaatsvinden. Zelfs de straten in Alabang waren vandaag rustig en dat zie je toch niet vaak.

Wij hebben een groot deel van de dag doorgebracht achter de computer. Dat was niet helemaal de bedoeling, we wilden alleen vliegreizen boeken voor een bezoek aan Nederland in augustus maar dat ging niet zo vlekkeloos als we inmiddels gewend zijn. We wilden boeken bij Emirates maar de website van deze maatschappij was vanmorgen bijzonder traag. We kwamen bij iedere poging uiteindelijk wel bij de laatste stap van het boekingen proces, het betalen van de tickets, maar dat mislukte iedere keer. Het was niet helemaal duidelijk waaraan het nu precies lag maar na een paar pogingen en een halve ochtend gaven we het maar op.

Vanmiddag deed ik een nieuwe poging en die lukte gelukkig wel. Een bijkomstigheid was dat onze tickets apart moesten worden geboekt omdat Riet en ik wel samen naar Nederland komen, maar ik blijf twee weken en Riet een week langer. Maar het is in ieder geval gelukt, we komen ijs en weder dienende op de 10e augustus aan in Nederland.