Movember
Misschien is het niet bij iedereen bekend, maar het zal vast wel opgevallen zijn dat in de maand november opeens veel mannen een snor laten staan. Dat heeft een reden, de bedoeling daarvan is het aandacht vragen voor de gezondheid voor mannen, en in het bijzonder aandacht voor "mannelijke" ziekten zoals bijvoorbeeld prostaatkanker. De mannen die een snor laten groeien zouden in principe ook gesponsord moeten worden om geld bijeen te brengen voor onderzoek naar deze ziekten.
De maand november wordt dan ook "Movember" genoemd. Voor de niet-Engels geschoolden, de letter "M" komt van het Engelse woord voor snor, moustache.
Ook in Shell Philippines liepen aan het begin van de maand een paar mensen rond die hun snor lieten staan en twee weken geleden werd mij gevraagd waarom ik er niet aan mee deed. Dat heeft een goeie reden, ik heb namelijk geen zin om in de tuin te moeten slapen, want dat was wat Riet mij altijd voorspiegelde als ik over een snor of baard zou laten staan.
Riet bleek echter deze keer heel erg inschikkelijk, want het was tenslotte voor het goeie doel en dan wilde ze het wel tot het eind van de maand aanzien. Om dan meteen maar de gelegenheid goed te benutten besloot ik ook om mijn baard ook gelijk te laten staan, al is dat eigenlijk tegen de regels van "Movember".
Maar het eind van de maand is nu dan aangebroken en ik geloof dat het nu toch hoog tijd gaat worden dat ik het inmiddels redelijk aangegroeide gezichtshaar maar eens ga verwijderen. Het is weliswaar 's nachts niet koud in de tuin, maar toch...
Boodschappen doen met ALIG
Riet is de afgelopen dagen erg druk geweest met al het goeie werk wat ALIG doet. Vandaag moesten er weer boodschappen gedaan worden voor de hulpzending van aanstaande maandag en dat ging voor de verandering eens heel soepel. Dat kwam hoofdzakelijk omdat het "boodschappenteam" vandaag voor de verandering eens bestond uit alleen Westerse vrouwen en dan gaat alles een stuk vlotter. Dat moet ik even uitleggen om geen vervelend beeld op te roepen van Aziatische vrouwen maar die denken nu eenmaal gewoon anders. Het komt er eigenlijk op neer dat die lang niet zo georganiseerd zijn en daardoor duurt het boodschappen doen met hen altijd veel en veel langer.
De boodschappen worden altijd gedaan bij de zogenaamde "Wet Market" (letterlijk "Natte Markt"), wat eigenlijk niet meer is dan een gewone markt met kramen met verse en goedkope spullen, zoiets als de "Kattekse Markt" maar dan alleen lang niet zo netjes. De vrouwen doen daar hun boodschappen omdat je daar (net als de Nederlandse slogan vroeger al zei) veel meer krijgt voor minder geld. Het gaat hier tenslotte niet zozeer om kwaliteit maar meer om de hoeveelheden die nodig zijn. De supermarkten bij de Wet Market zijn ook al niet bepaald netjes maar wel heel goedkoop en daar kan dus groot worden ingekocht voor veel minder geld dan bijvoorbeeld bij ons in Alabang.
Het inkopen zelf is echter iedere keer weer een feest waarbij voor Westerlingen het belangrijkste woord "geduld" is. Een grootverpakking van zeep komt bijvoorbeeld net als in Nederland in een doos, maar hier gaat de doos open en worden alle stukken zeep nageteld. Omdat de grootverpakkingen in de kelder staan wordt daarvoor de doos naar boven gebracht, want daar staan de klanten en die moeten het tellen kunnen zien. De auto's van de ALIG vrouwen staan echter naast het magazijn dus nadat de zeep weer in de doos is gedaan moet die doos weer het trapje af naar beneden om te kunnen worden ingeladen.
Nu zouden de Aziatische vrouwen dat heel normaal vinden. Doris, de Duitse vriendin van Riet, kwam echter met een lumineuze suggestie. Wat als de vrouwen nu eens naar beneden kwamen en daar het tellen aanschouwden, want dat scheelt twee keer een trap op en af sjouwen. Vertwijfeld keken de Filipino's elkaar aan en Riet zei dat je ze zag denken, "Wat een briljant idee! Waarom zijn wij daar niet op gekomen?". Het antwoord is simpel, zo denkt een Aziatisch brein niet. Het is net als met het maken van de bonnetjes waarop tot in detail moet worden bijgehouden wat er allemaal wordt ingekocht, waarom wordt die bon niet tijdens het inkopen gemaakt, waarom gebeurt dat pas achteraf waarbij alles weer moet worden nagelopen?
Simpele dingen voor ons Westerlingen die wij dan ook efficiënt noemen, maar onze Aziatische vriendinnen zijn dat niet gewend. En wat de winkeliers betreft, het is dat die lastige Westerse wijven voor een kapitaal inkopen anders waren het gewoon lastige klanten geweest...
Hulpgoederen
De hele dag heb ik vandaag het vervelende gevoel gehad dat het maandag was, maar daar is natuurlijk ook een positieve kant aan want het is tenslotte al donderdag.
En het was verder een gewone werkdag met weinig te melden dus maar een paar foto's van de hulpacties en de vluchtelingenopvang op de vliegbasis Villamor van de Filipijnse luchtmacht.
Weer terug naar Manila
Niet vroeg op dus vanmorgen want de eerste etappe van de terugreis, de vlucht naar Kuala Lumpur, vertrok pas bij half twaalf. Wel moest ik op de luchthaven van Miri nog even een belangrijke boodschap doen, namelijk koekjes kopen bij "Famous Amos" voor onze Maleise vriendin Nonie. Die had toevallig vorige week een berichtje op Facebook gezet dat ze die koekjes zo miste op de Filipijnen en ik kon haar dus mooi een plezier doen met niet alleen haar favoriete koekjes maar ook nog eens gekocht in haar geboorteplaats want ze komt oorspronkelijk uit Miri.
Beide vluchten, eerst naar Kuala Lumpur en daarna naar Manila, waren met Malaysia Airlines waar ik normaal gesproken toch wel tevreden over ben maar deze keer scoorden ze niet erg hoog. Op de eerste vlucht kreeg ik als maaltijd een stuk rundvlees; toen de stewardess zag dat ik er niet van at vroeg ze of het niet lekker was en ik antwoordde dat ik dat niet wist omdat ik er met geen mogelijkheid een stuk vanaf gezaagd kreeg.
Ik zat me al te verheugen op de tweede vlucht want ik had op de heenreis een paar films gezien die ik graag kijken, maar ook dat viel tegen. Het vliegtuig bleek een ouwe bak waar helemaal geen entertainment systeem in zat! En het werd er in eerste instantie niet beter op. Positief was dat ik van stoel kon verkassen want ik had op mijn eigenlijke stoel een voetensteun die niet bleef zitten en iedere keer naar beneden kletterde tegen mijn schenen.
Ik wilde wat gaan lezen maar mijn iPad was leeg; die wilde ik opladen op de USB poort van mijn stoel maar die had helemaal geen USB poort. De stewardess vroeg wat ik wilde drinken; ik zei water en kreeg een Pepsi Light. Toen ze met brood langs kwam wees ik een broodje aan; ik kreeg vervolgens een ander op mijn bord.
Kortom, ik zat lekker te sacherijnen toen er dan toch nog een lichtpuntje kwam; ik kreeg een draagbare filmspeler met zowaar de film die ik wilde zien en ik kon me dus toch onderweg vermaken. Verwend? Wie, ik???
Nou ja, goed, we landden om acht uur volgens schema en omdat alles daarna heel vlot ging was ik om negen uur weer thuis in Alabang.
Vluchtelingen opvang
Vanavond was ik met collega's het stadje Miri ingegaan om ergens een hapje te eten en wat te drinken. We hadden een tip gekregen om naar het Ming Cafe te gaan en die tip bleek ruimschoots de moeite waard; het was er gezellig, het eten was goed en de drank een stuk goedkoper dan in de hotelbar.
We waren vrij laat in de avond op pad gegaan en daarom werd het eigenlijk zonder dat we er erg in hadden laat, ik keek pas voor het eerst op mijn horloge toen het al bij half twaalf was, en dat voor een gewone werkdag. Op zich voor mij geen probleem want ik hoef morgen niet perse vroeg op omdat ik pas rond negen uur naar de luchthaven hoef te vertrekken, maar voor Riet was het blijkbaar wel een probleem. Ik zag namelijk een tamelijk pissig berichtje wat aan duidelijkheid niks te wensen overliet, ze was kwaad dat ik niet even gebeld had. Dat is niks voor Riet dus toen ik weer in het hotel was heb ik gelijk maar even gebeld.
Het moet gezegd, het verhaal wat ze even kwijt moest was hartverscheurend. Ze was namelijk met de ALIG vrouwen een kijkje gaan nemen op de luchtmachtbasis Villamor waar vliegtuigen aankwamen met vluchtelingen van Leyte en Samar die alles kwijt waren. Er was een vluchtelingenkamp ingericht om de mensen die niet bij familie terecht konden op te vangen maar de verhalen die Riet te horen kreeg waren verschrikkelijk. Mensen met niet meer bij zich dan een tas waarin alles zat wat ze nog hadden, mensen die familie verloren waren en mensen die echt alles kwijt waren geraakt. Riet sprak er met een dominee die met tranen in de ogen de ALIG vrouwen bedankte voor al hun hulp, en dat werd Riet ook allemaal even teveel.
Gelukkig was er ook nog goed nieuws te melden. De vliegtuigen die de vluchtelingen brachten vertrokken allemaal weer volgeladen met hulpgoederen, en de organisatie van de opvang op de luchtmachtbasis was perfect georganiseerd. Het probleem is dat er steeds meer mensen komen omdat er voor de meesten in hun stad of dorp helemaal niets meer voor ze is, geen huis en geen werk, en logisch dus dat ze naar plekken gaan waar ze verwachten dat het beter is en dat is voor de meesten toch Manila.
Thuis moet ze dan altijd even tegen iemand aan praten, en meestal ben ik dat. Maar ik zat net op dat moment in de kroeg...
Vertrekken van NAIA
De luchthaven van Manila heet Ninoy Aquino International Airport en ondanks de mooie naam heeft dit vliegveld een zeer bedenkelijke reputatie. Het is zelfs nog niet zo gek lang geleden door internationale reizigers uitgeroepen tot de slechtste luchthaven ter wereld, al denk ik dat dat ook weer overdreven is.
Alle faciliteiten daargelaten, het is zeker voor expats nogal een gedoe als je via deze luchthaven wilt vertrekken. Om te beginnen moet je heel snel afscheid kunnen nemen. Gedag zeggers mogen namelijk niet mee naar binnen en als je een auto langer dan een minuut voor de vertrekhal parkeert komt er al een uniform aan om je tot opschieten te manen. Op zich logisch want er is weinig ruimte en het is er altijd druk.
Als vertrekkende moet je al je reisdocumenten al in je hand hebben voor je naar binnen gaat want er staat een uniform bij de deur om dat te controleren. Erg zorgvuldig gaat dat overigens niet want als je maar met iets wappert is het tegenwoordig al goed (dat was overigens tot twee jaar geleden beslist niet zo). Eenmaal binnen is er een gang naar de vertrekhal, maar eerst moet je door een security check, wat altijd een beetje chaotisch is zoals alles waar veel Filipino’s bij betrokken zijn.
Eenmaal binnen moet je naar de incheck balie, uitgeprinte boarding passen werken hier namelijk niet. Niet dat de luchtvaartmaatschappijen er een probleem me hebben, maar je volgende stop is het loket waar je je luchthavenbelasting moet betalen en die accepteren geen uitgeprinte boardingpassen, alleen die ouderwetse op girobetaalkaarten lijkende kaarten. Die belasting is overigens 550 Pesos per persoon en het moet contant betaald worden in Pesos of in Dollars, en niet zelden zie je dan ook mensen weer weglopen op zoek naar een flappentap.
Voor de toeristen volgt nu de grote hal waar de paspoortcontrole is, maar dat geldt niet voor ons expats. Expats zoals Riet en ik hebben namelijk een ACR kaart, zeg maar onze werk- en verblijfsvergunning, en als je die hebt moet je naar een volgend loket om “uitreisbelasting” te gaan betalen. Dat is altijd een vorstelijk bedrag per persoon maar het is totaal onvoorspelbaar hoeveel het is. We hebben zelfs al meegemaakt dat wij een ander bedrag betaalden dan de persoon voor ons die dezelfde eindbestemming had als wij.
Het bedrag ligt in ieder geval boven de tweeduizend Pesos per persoon, rond de veertig Euro dus best een flink bedrag, maar dat is dan wel inclusief 500 Pesos voor gebruik van de “Priority Lane”, een speciaal loket voor de paspoortcontrole. Dat klinkt positief maar dat is het beslist niet. Om te beginnen is het ook het invalidenloket, en alle rijke Filipino dames laten zich met een rolstoel via dat loket naar binnen kruien (en dat zijn er altijd heel wat), en de rij is er meestal langer dan voor de normale loketten. Er is alleen geen mogelijkheid om die 500 Pesos niet te betalen en in de gewone rij te gaan staan, dus eigenlijk is dit dus gewoon een vorm van legale diefstal.
Na de paspoortcontrol, die altijd heel lang duurt vanwege de vele stempels en formulieren kun je dan eindelijk door naar de laatste security check. De enige merkwaardigheid daar is dat er aparte checkpoorten zijn voor mannen en vrouwen. Nadat je je laptop weer in je tas hebt teruggedaan en je riem en je horloge weer hebt omgedaan ben je dan eindelijk binnen.
Het zal duidelijk zijn, twee uur van te voren aanwezig zijn is hier niet zomaar een indicatie, het is pure noodzaak. Vraag maar aan Riet want die heeft al eens moeten rennen om haar vlucht nog te halen terwijl ze twee en een half uur van te voren al aanwezig was op NAIA...
Op weg naar Miri
Vanmorgen heel erg vroeg ben ik vertrokken voor een werkbezoek aan Miri in Maleisië. Miri ligt in het oostelijk deel van Maleisië, in de provincie Sarawak wat het noordelijke deel is van wat vroeger het Indonesische eiland Borneo was.
Miri ligt betrekkelijk dicht bij de Filipijnen maar toch kost het bijna een dag reizen om er te komen. De oorzaak ligt simpelweg in het feit dat er geen directe vluchten zijn van de Filipijnen naar Miri en dat betekent dat de reis nogal omslachtig wordt, welke beschikbare optie je ook kiest. Zo zijn er mogelijkheden om naar andere vliegvelden in de buurt te vliegen vanaf Manila, zoals bijvoorbeeld naar Kina Kotabalu of de luchthaven bij de hoofdstad van Brunei, maar allebei die opties houden in dat er een lange rit met de auto gemaakt moet worden om uiteindelijk in Miri te belanden.
De optie die gebruikelijk is voor Shell mensen is, ook al vanwege het feit dat Shell het niet zo heeft op lange ritten met de auto, vliegen via Kuala Lumpur. Het vervelende van die optie is dat je eerst vanaf Manila vier uur in het vliegtuig zit naar Kuala Lumpur en daar een paar uur moet wachten op een vlucht naar Miri die ook nog eens dik twee uur duurt. En dat is helemaal vervelend als je je realiseert dat de vlucht van Kuala Lumpur naar Miri eigenlijk weer in de omgekeerde richting gaat want Miri ligt in feite halverwege Manila en Kuala Lumpur.
Omdat mijn vlucht naar Kuala Lumpur om tien voor zeven vanmorgen vertrok moest ik dus al om vier uur op, en dat na de barbecue van gisteravond. Gelukkig was er tijdens het wachten op de luchthaven van Kuala Lumpur ruim de tijd voor een ouderwets Maleis ontbijt, Nasi Lemak met Kip Rendang, en dat was dus de tweede keer deze week want vrijdagmorgen had ik dat dankzij de Shell dames ook al bij de lunch op kantoor.
Vanmiddag om vier uur waren we pas in het hotel, het inmiddels vertrouwde Marriott Resort, waar ik na het inchecken meteen door ben gegaan naar de Spa voor een ontspannende massage. Daar was ik wel aan toe, en later op de avond was er ook nog eens Nasi Goreng dus het is goed om weer in Maleisië te zijn!
Barbecue bij ons
Een drukke dag vandaag want Riet had vorige week zaterdag op het ALIG feest spontaan besloten om vandaag een barbecue te organiseren bij ons thuis. Geen enkel probleem natuurlijk behalve dat er dan heel wat boodschappen gedaan moeten worden, en dat moest allemaal vandaag omdat Riet de hele week druk is geweest met de hulpacties voor de tyfoonslachtoffers. Maar gelukkig verliep dat allemaal soepel, alleen deed zich in de loop van de middag een ander probleempje voor, het begon namelijk te regenen...
Het was de hele week prima weer geweest, zij het dat we af en toe 's nachts een bui hebben gehad en een korte maar hevige bui gisteren overdag. Vanmiddag werden we verrast door een echt zeikregentje, zo'n spetterregentje wat lekker gestaag een helle tijd doorgaat. Gelukkig hebben we een overdekt terras waar we konden zitten en bleef de schade beperkt.
Er is overigens geen nieuws meer te melden van Riet's gestolen telefoon. De cateraar had in eerste instantie braaf alle hulp aangeboden om de telefoon terug te krijgen maar heeft blijkbaar geen succes gehad bij haar overigens inmiddels ontslagen werknemers (vier stuks, drie broers en een oom) die verdacht worden van de diefstal en we hebben al dagen niks meer gehoord. De kans dat de telefoon nog terug komt is dus nihil, en de vraag is zelfs of dat nog wat uitmaakt want de telefoon van Riet's vriendin die wel terug is "gevonden" bleek ernstig beschadigd omdat ze hadden geprobeerd hem open te maken. Jammer dus maar helaas...
Eat, Pray, Give
De Shell vrouwen, dat wil zeggen de echtgenotes van de mannen die bij Shell Philippines werken, wilden ook iets doen aan hulp voor de slachtoffers van "Yolanda" en daarom hadden ze een lunch georganiseerd in ons kantoorgebouw. Een aantal vrouwen was bereid gevonden te koken en er werden vouchers voor de lunchgerechten verkocht aan de mensen in ons kantoorgebouw. Het initiatief ging uit van Outpost, de vereniging van Shell Expats waar wij uiteraard ook lid van zijn, en Riet had dus ook haar medewerking toegezegd op voorwaarde dat ze niet zou hoeven te koken.
Het hele gebeuren zou om elf uur vanochtend van start gaan en Riet zat achter de tafel waar frisdranken en water werd verkocht. Zelf had ik me al dagen zitten verheugen op de Maleise gerechten die gekookt zouden worden door onze vriendinnen Ayu en Nonni, en met name de Nasi Lemak van Ayu. Het was dan ook een tegenvaller toen de Nasi Lemak nog niet beschikbaar was toen ik me in het gedrang voor de tafels mengde vanwege problemen met de rijstkoker, maar dat kwam gelukkig even later nog helemaal goed.
Riet had zich wel moeten verbijten want de Shell vrouwen zijn toch een ander slag dan de ALIG vrouwen. Waar de ALIG vrouwen van aanpakken weten zijn de Shell vrouwen het liefst bezig met het maken van heel veel foto's, waarmee sommige zelfs gewoon doorgingen terwijl er al klanten voor hun kraampje stonden. En als je Riet ergens mee wilt pesten dan moet je vooral in haar directe omgeving heel druk foto's gaan lopen maken, vooral als de handen uit de mouwen gestoken moeten worden.
Maar op zich dus weer een mooi initiatief want ik kan het niet genoeg benadrukken, alle hulp is heel hard nodig. De actie die in Rijnsburg spontaan is gestart na onze emailtjes aan vrienden en bekenden begint inmiddels ook al aardig vruchten af te werpen. Vanmorgen had Riet al een bedrag binnen van in totaal drieduizend euro. Dat is op zich al indrukwekkend maar daar is dus nog niets bij van de collectebussen die overal in Rijnsburg staan. Het bedrag zal dus ongetwijfeld nog veel hoger gaan worden en daar zijn wij uiteraard hartstikke blij mee.
Iedereen in Nederland, want we krijgen niet alleen giften uit Rijnsburg, die heeft gedoneerd aan onze actie heel erg bedankt! De komende dagen hopen we meer foto's te gaan plaatsen van de hulpacties om iedereen een beeld te geven van wat er met het geld gebeurd.
Reacties
We hadden niet kunnen denken dat onze actie om geld in te zamelen voor de ALIG hulp acties zulke enthousiaste reacties zou oproepen. Uiteraard hadden we wel gehoopt op een paar donaties maar wat er nu gebeurt is niet te bevatten. De actie van onze vrienden in Rijnsburg heeft heel wat losgemaakt.
Gistermorgen heb ik mijn Filipijnse vrienden verteld wat er op dit moment in Rijnsburg allemaal gebeurd en de reacties die ik kreeg waren hartverwarmend. Nadat enkele vrienden mijn post op Facebook over de actie hadden gedeeld werd de actie hier ook bekend, en hier is een van de reacties:
"My friend Willem and his wife Maria appealed for help for Typhoon Yolanda victims from their friends and family in the Netherlands. It then ballooned to something bigger and became a fundraiser in their hometown complete with a local TV coverage. I do not understand Dutch but I can feel the love they have for our countrymen. Thank you to everyone out there for showing us that love and compassion knows no boundaries. We are deeply grateful and I am proud to have friends such as these who work tirelessly to spread love."
Dus "Maraming Salamat" aan iedereen in Rijnsburg die zich voor de slachtoffers inzet namens al onze Filipijnse vrienden en collega's.
Maar het werd nog mooier vandaag want er is inmiddels al een totaalbedrag van over de tweeduizend euro overgemaakt vanuit Nederland voor ALIG, en dat is nog niet eens geld van de actie in Rijnsburg. Volgens de berichten gaat het overigens met die actie zelf ook heel erg goed en dat is geweldig nieuws voor de vele mensen hier die dringend hulp nodig hebben.
Vandaag is er in ieder geval weer het nodige ingekocht, deze keer hoofdzakelijk handdoeken en dozen maandverband. Gisteren is er weer een lading hulpgoederen scheep gegaan, en op de foto daarvan kunnen jullie zien dat het geld goed wordt besteed!
Hoogtepunt en dieptepunt...
En de dag begon nog wel zo mooi, met op Facebook vele berichten over Riet en Ans op TV West. De pagina van de website van Omroep West werd doorgegeven en zelfs opnamen van de uitzending stonden er. Prachtig om te zien hoe de vrienden van Riet in Rijnsburg de actie op touw hebben gezet om de ALIG vrouwen te steunen in hun prachtige werk.
Op mijn werk aangekomen kon ik het niet nalaten om een paar collega’s de links van Omroep West door te geven, en hoewel alles uiteraard in het Nederlands is en voor hun dus onbegrijpelijk snapte iedereen de strekking van het verhaal. Ik kreeg dan ook van diverse kanten dankzeggingen om door te geven aan de mensen in Rijnsburg. Dus voor iedereen in Rijnsburg die dit leest, de mensen hier zijn ongelofelijk dankbaar voor wat jullie doen, en sommigen werden letterlijk tot tranen geroerd toen ze hoorden van jullie spontane actie.
Ja, en toen was daar vanavond de Quiz Night. Twee weken geleden waren we nog de winnaars, maar toen hadden we een sterker team dan gisteravond want we moesten het vandaag met zijn drieën doen, Riet, ikzelf en mijn collega Derek. Vorige week werden we nog vierde, mede dankzij Anne, de vrouw van Derek, maar die was er vandaag niet omdat ze in Hong Kong zit voor een paar dagen.
De eerste serie vragen, met als onderwerp zoals altijd “Algemene Kennis”, beloofde niet veel goeds want we wisten er maar twee van de tien. De vraag erna, zo wisten we van tevoren al, zou geen hoogvlieger worden. Als het onderwerp “Literatuur en Drama” is dan is bij dit onderwerp het drama vrijwel altijd onze scorekaart. En jawel, drie uit tien. Daarna hadden we afwisselde resultaten variërend van “wel aardig” tot “uitermate bedroevend”, met als klapper natuurlijk de laatste vraag over "Musicals en Opera’s", nog een van onze favoriete onderwerpen. Hoe erg het vandaag het gesteld was wordt het beste geïllustreerd door de vraag over Science Fiction; er verscheen een foto van de "Millenium Falcon" uit "Star Wars" met de vraag welk ruimteschip dit was, en ik kon er met geen mogelijkheid op komen.
Misschien overbodig ter zeggen maar we bereikten wat de Quiz Night betreft vanavond een absoluut dieptepunt. We werden voor het eerst sinds we meedoen laatste...
Nieuws uit Rijnsburg
Toen ik aan het eind van de middag op weg naar huis via mijn iPhone op Facebook keek zag ik tot mijn stomme verbazing het bovenstaande verhaal. Thuis gekomen rende ik meteen naar de tuin waar ik Riet zag zitten en liet het scherm zien. "Weet jij hier van?" vroeg ik. "Natuurlijk," zei Riet, "dat heb ik vanmorgen al gezien". Maar toen ik achter mijn PC zat om het verhaal goed te kunnen lezen en Riet over mijn schouder mee keek viel ze zowat om. Ze had dit verhaal dus helemaal nog niet gezien, ze had naar de foto gekeken en dacht dat het mijn eigen website was die ik had laten zien.
Stomverbaasd las ze het verhaal. Onze dorpsgenoten in Rijnsburg zijn dus spontaan allerlei acties gestart om de vrouwen van ALIG financieel te gaan steunen bij hun acties om de slachtoffers van de supertyfoon "Yolanda" te gaan helpen. En dat is natuurlijk fantastisch, want hoewel er al veel wordt gedaan (zo zijn de vijfentwintighonderd pakketten die ze gisteren hebben gemaakt vandaag op de boot geladen, er kan natuurlijk altijd nog meer worden gedaan.
Vanavond werd het echter nog gekker want Riet kreeg opeens allerlei WhatsApp-jes uit Rijnsburg, en op een geven moment kreeg ze Ans aan de telefoon die op dat moment werd geïnterviewd door RTV West, want die hadden ze in Rijnsburg ook gelijk maar gebeld met het hele verhaal. Het Skypen voor het tv interview lukte niet (vond Riet geloof ik niet eens zo heel erg) maar via de telefoon werd er toch een interview afgenomen en is het goede werk van ALIG dus nu ook nieuws in de regio Rijnsburg!
Allemaal goed nieuws, maar toch is er daarnaast nog iets waar ik vandaag ook nog even bij stil wil staan. Het is vandaag namelijk drie jaar geleden dat mijn vader overleed, en dat maakt dat deze dag ondanks alle mooie berichten toch een schaduwrandje heeft...
"Maraming Salamat"
Vandaag is de grote dag in Nederland voor de hulpacties voor de Filipijnen. Voor iedereen die nog een donatie moet doen, kijk eerst nog even naar de foto want dan weet je waar je het voor doet. Mijn Filipijnse vrienden waren oprecht ontroerd dat een ver en hier toch relatief onbekend land als Nederland zoveel doet voor een land als de Filipijnen en een kreeg spontaan tranen in haar ogen toen ze van de actie hoorde. Ik kreeg een mailtje met de tekst, "Maraming Salamat sa mga kaibigan naming sa Netherlands. Mabuhay kayong lahat", wat betekent "Heel veel dank aan onze vrienden in Nederland. Lang leve jullie allemaal".
Riet heeft het vandaag ook weer heel erg druk gehad met de hulpacties van ALIG. Na het sporten vanmorgen vroeg en wat snelle boodschappen is ze eerst met onze chauffeur Lito water gaan halen om vervolgens de tien containers met elk vijfentwintig liter naar een kamp in San Pedro te gaan brengen. Thuis gekomen heeft ze zich een beetje opgefrist om daarna meteen door te gaan naar het huis van een van de ALIG vrouwen.
Daar is ze samen met een paar andere vrouwen de hele middag bezig geweest met het maken van noodpakketten voor de slachtoffers van de supertyfoon. Ze begonnen met duizend "hygiënische" pakketten, met daarin onder andere handdoeken, maandverband, zeep, tandenborstels, waspoeder, dat soort dingen. Daarna werden er vijfhonderd baby pakketten gemaakt, met onder andere luiers, babyvoeding en een knuffel. Als laatste maakten ze ook nog duizend voedselpakketten met daarin drie kilo rijst, blikjes sardientjes, blikjes vlees, blikjes groente, noedels, koekjes en nog veel meer. Er is vrijwel geen enkele supermarkt meer hier in de buurt waar ze nog tandenborstels en blikjes sardientjes hebben...
Iets heel anders nog, er is ook een interessant nieuwtje van het gestolen-telefoons front. De andere vrouw wiens iPhone was gestolen had namelijk via de standaard functie in iCloud om de locatie van je iPhone te vinden een adres bemachtigd waar haar telefoon zich bevond. Omdat wel duidelijk was dat de telefoons gejat moeten zijn door een werknemer van het cateringbedrijf heeft ze de baas van die catering gebeld en het adres doorgegeven. Ze zei dat ze vandaag nog haar telefoon terug wilde anders ging ze naar de politie om aangifte te doen. Een uur later had ze haar telefoon weer terug. Jammer genoeg was ze niet op de hoogte van het feit dat ook de telefoon van Riet was gejat, want de dief is waarschijnlijk dezelfde persoon. Maar daar is de voorzitter van ALIG inmiddels achteraan, dus heel misschien krijgt Riet ook haar telefoon nog terug.
Feest met nare nasmaak
Gisteravond was er het jaarlijkse ALIG feest en daar gingen we uiteraard naar toe. Er waren over de honderd kaarten verkocht, de opbrengst van de kaarten is voor het goede doel en het beloofde ook nog eens een gezellige avond te worden. Riet kent natuurlijk inmiddels al heel wat van de ALIG vrouwen en ikzelf ken inmiddels ook wat van de bijbehorende mannen. Daarbij kan als bijzonderheid worden vermeld dat er vrijwel geen andere Shell vrouwen lid zijn van ALIG en ik dus heel weinig collega's van mijn werk tegenkom op zo'n avond. Dat is eigenlijk wel zo leuk want dan hoor je ook eens andere verhalen.
Het feest was gezellig en het werd voor ons doen ook aardig laat. Omdat het huis waar het feest werd gegeven niet al te ver van ons huis lag maakten we van de prachtige avond gebruik om er lopend heen te gaan, en omdat het ook 's nachts nog steeds heerlijk buiten was sloegen we aanbiedingen om ons met de auto thuis te laten brengen af en gingen ook lopend terug naar huis.
Vanmorgen merkte Riet dat haar telefoon niet meer in haar tas zat, terwijl ze zeker wist dat ze die gisteravond bij zich had gehad. Ook een setje op het feest gemaakte foto's was uit haar tas verdwenen terwijl ze zeker wist dat ze die erin had gedaan. Aan diefstal dachten we niet want haar portemonnee zat wel nog gewoon in de tas. Het leek ons erg sterk dat Riet onderweg dingen uit haar tas was verloren maar voor alle zekerheid volgden we toch even de route die we hadden gelopen om te zien of er iets terug te vinden was, maar natuurlijk zonder resultaat.
Na een sms-je naar de vrouw des huizes waar het feest was gehouden kregen we te horen dat er ook bij het opruimen geen telefoon was gevonden. Wel hoorden we dat er nog een andere telefoon was vermist. Voor alle duidelijkheid moet wel worden opgemerkt dat de vrouwen allemaal lekker nonchalant hun tassen overal open en bloot hadden laten slingeren want het was tenslotte een besloten feest en dan verwacht je geen rottigheid, nietwaar. We waren daarom ook nog steeds niet overtuigd van diefstal want het is niet echt logisch dat een van de feestgangers zoiets zou doen, en het cateringbedrijf was al vaker en zonder problemen door de ALIG vrouwen ingehuurd. Bovendien zijn er zoveel mensen met dezelfde iPhone dat we veronderstelden dat iemand per ongeluk Riet's telefoon had meegenomen.
Dat verhaal hield echter niet lang stand want Riet beweerde bij hoog en bij laag dat ze haar telefoon de hele avond niet had gebruikt en dat die dus helemaal niet op een tafel had kunnen blijven liggen. Om het zekere voor het onzekere te nemen besloten we om in ieder geval de SIM kaart te laten blokkeren, wat bij een kantoor van de telefoonmaatschappij zonder problemen kon en Riet kreeg ook meteen gratis een vervangende kaart.
Ja, en toen kwam er een berichtje van de andere ALIG vrouw wiens telefoon ook was "verdwenen". Ze had haar iPhone via de iCloud service van Apple kunnen traceren in een deel van de stad waarvan we zeker weten dat daar geen expats wonen. Dat was het bewijs dat de telefoons dus wel degelijk zijn gejat, en het gezellige ALIG feest laat ons dus achter met een schadepostje van een paar honderd euro.
Riet is nou nijdig omdat ik daar nijdig over ben...
Tante Cor
Vandaag bereikte ons een triest bericht vanuit Nederland. Tante Cor, de oudste zus van mijn vader, is overleden. Ze lag al jarenlang in een verpleeghuis in Sassenheim na een hersenbloeding zo'n vijftien jaar geleden die haar grotendeels had verlamd en eten en spreken onmogelijk had gemaakt. Het ging de laatste tijd al niet zo best meer, het laatste jaar kwam ze niet meer uit bed en een longontsteking die ze eerder deze week had opgelopen heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ze is overleden.
Mijn vader en moeder hebben haar alle jaren dat ze in een verpleeghuis verbleef nagelopen. Toen Ome Kees twee jaar na haar hersenbloeding overleed heeft mijn vader er voor gezorgd dat Tante Cor van een verpleeghuis in Hardenberg overgeplaatst werd naar Sassenheim zodat ze haar regelmatiger konden bezoeken en alles voor haar regelen. Toen mijn vader drie jaar geleden overleed werd het voor mijn moeder lastiger om regelmatig op bezoek te gaan aangezien ze afhankelijk was van het openbaar vervoer, maar ondanks dat ze zelf ook niet meer de jongste is bleef mijn moeder contactpersoon. Zo kreeg ze eerder deze week het bericht dat het nu echt niet goed meer ging met Tante Cor en kon ze als laatste nog afscheid nemen.
Tante Cor heeft samen met Ome Kees het grootste deel van haar leven in Duitsland gewoond en daarom zal ze voor ons toch altijd een beetje "Tante Cor uit Duitsland" blijven.
Schilderwerk
Een paar dagen geleden vertelde ik al dat er een groep schilders was begonnen in ons huis en daar wil ik even wat over kwijt. Mijn Katwijkse opa was namelijk huisschilder en ik ben dan ook niet helemaal onbekend met wat doorgaat voor degelijk schilderwerk. Althans in Nederland.
Mijn opa is op een heel erg korte carriere als visser na zijn hele leven schilder geweest, en hij heeft ook zijn hele leven voor dezelfde baas gewerkt. Mijn opa was niet alleen een vakman maar ook nog eens trots op zijn vak. Hij was een man die moeilijk stil kon zitten en ook als hij thuis was dan deed hij regelmatig een schilderklusje. In het schuurtje achter het huis had hij een indrukwekkende verzameling met "ressies" die hij gebruikte om een nieuw kleurtje te mengen om vervolgens tot afgrijzen van mijn oma de deuren in huis weer eens te gaan verven.
Maar niet zelden zat hij dan, terwijl de verf nog aan het uitharden was en het huis vol zat met kinderen en kleinkinderen die een bakkie kwamen doen, met een frons naar de deuren te kijken en wij wisten dan al wat er ging komen. Hij zat dan met zijn vingers op de tafel te trommelen en merkte vervolgens resoluut op, "Neen hoor, te bont. Veuls te bont". Dan zat hij ongeduldig te wachten tot iedereen op zou zouten want dan kon hij het overnieuw gaan doen, met een ander mengkleurtje uiteraard.
Maar hoe vaak hij de deuren ook over schilderde, het ging altijd zorgvuldig. Als de onderlaag niet zo best meer was dan werd er eerst geschuurd, dan nog eens opgeschuurd, en dan ging er eerst een laag grondverf op. Die werd als hij droog was lichtjes opgeschuurd voor nog een laag grondverf, en dan pas ging de eerste toplaag er overheen. Die werd ook nog eens lichtjes opgeschuurd voor de uiteindelijke toplaag en dan pas was het goed. Dat proces werd niet aan getornd want het is de enige manier om de goeie solide verflaag te krijgen, en onze vroegere buurman Cock die ook schilder is doet het twee generaties na mijn opa nog steeds zo.
Nee, dan hier. Mijn opa zou zich omdraaien in zijn graf als hij het wist en in staat zijn om in een vliegtuig te springen om het over te doen. Ze schuren namelijk niks, ze vegen het te verven oppervlak zonder enige voorbehandeling met een doek een beetje schoon en beginnen er dan lustig overheen te kwasten. Het resultaat ziet er misschien aardig uit voor de leek maar als je wat van schilderen afweet dan weet je wel beter. De toplaag is heel kwetsbaar want de ondergrond is niet goed voorbehandeld.
Maar zo gaat dat hier, als het er op het oog maar goed uit ziet. De schilders zijn als je het mij vraagt ook geen professionals aan het resultaat te zien maar hoogstwaarschijnlijk van de straat geplukte vrijwilligers of werkeloze bekenden die een centje bij verdienen.
Riet heeft trouwens andere problemen met het schilderwerk, want met name het hek is geschilderd in een totaal andere kleur dan het was en Riet vindt de nieuwe kleur helemaal niks. Zelf vind ik het eigenlijk wat de kleur betreft wel meevallen, maar wie ben ik. Op de foto zie je het geschilderde hek en de inzet laat de oude kleur zien die overigens helemaal dof en kaal was geworden.
Maar mijn opa zou het pas geschilderde hek misprijzend aankijken en ik weet ook wat hij zou zeggen: "Te bont, veuls te bont"....
Kerst parties opgeschort
De weken voor de Kerst zijn er ook altijd talloze Christmas Parties, en die vinden meestal plaats in de periode tussen eind november en half december omdat veel mensen rond de Kerstdagen op vakantie gaan. Wij hadden er al drie gepland staan en de eerste zou zijn op de 29e november, de Kerstviering van ons Malampaya project team.
Dit zou voor mij een bijzondere belevenis worden want onze grote baas had gevraagd of er niet met een paar mensen een band gevormd kon worden om een paar nummers te spelen op het feest. Ik ben gevraagd als lead gitarist en ik ben dus al een paar weken met een aantal collega’s (allemaal Filipino’s trouwens, ik ben de enige “buitenlander” in de band) druk aan het oefenen om een repertoire van zo’n acht tot tien nummers in te studeren.
We hadden na een wat moeizaam begin eigenlijk net een beetje het idee dat er wat moois ging ontstaan toen vorige week de supertyfoon “Yolanda” dit arme land in diepe ellende stortte. Volkomen terecht ontstond er al gauw een discussie of al die geplande Christmas Parties eigenlijk gezien de omstandigheden wel door moesten gaan en of het geld niet beter besteed zou kunnen worden om de slachtoffers van de natuurramp te helpen.
In eerste instantie werd besloten om het aantal feesten te reduceren tot één en in afgeslankte vorm, maar gistermiddag werd alsnog besloten om alle feesten af te blazen en al het geld te doneren aan de slachtofferhulp. Hier sta ik uiteraard volkomen achter, al vond ik het persoonlijk wel jammer dat we nu het optreden niet konden doen waar we zo hard voor gewerkt hadden.
Gelukkig hoorden we vanochtend dat er in de eerste week van december toch nog een klein feestje gegeven gaat worden en wij mogen daar alsnog ons optredentje doen. Zin in!
Het houdt maar niet op...
De hulpverlening voor de slachtoffers van de supertyfoon “Yolanda” is inmiddels op gang gekomen maar er is blijkbaar toch nog niet genoeg leed in dit arme land. Gisteren trok er alweer een tyfoon over het land, weliswaar lang niet zo krachtig als de supertyfoon maar toch nog krachtig genoeg om een tropische storm te worden genoemd.
Deze storm heeft een koers die zuidelijker ligt dan de supertyfoon maar veroorzaakt genoeg overlast in de getroffen gebieden om de hulpverlening, die op dit moment hoofdzakelijk moet komen via schepen, vliegtuigen en helicopters, te bemoeilijken. Stormen krijgen altijd een naam die begint met een letter van het alfabet, te beginnen bij “A”, en deze tropische storm heeft de naam “Zoraida” gekregen. De letter “Z” geeft dus aan dat we geen letters meer hebben voor een volgende tyfoon...
En of het allemaal nog niet genoeg is, je gelooft het echt niet, is het eiland Bohol gistermiddag weer getroffen door een aardbeving van 4.5 op de schaal van Richter. Dit eiland was behalve door de supertyfoon afgelopen vrijdag vorige maand ook al getroffen door een zeer zware aardbeving. Dit was volgens de deskundigen nog een naschok van die aardbeving van vorige maand, maar vooruit, dit kan er ook nog wel bij!
Ik weet niet wat er overal nog van de ramp te zien is op de journaals maar de beelden die wij nog ieder uur zien op de lokale nieuwszenders zijn hartverscheurend. Mensen die volkomen van hulp zijn verstoken omdat ze onbereikbaar zijn en die helemaal niets meer hebben, geen huis, geen voedsel, geen drinkwater en geen medicijnen.
Op het vliegveld van Tacloban bivakkeren duizenden mensen die hopen voedsel te kunnen bemachtigen van de eerste vliegtuigen die daar aankomen en dat heeft al voor grote problemen gezorgd omdat de uitgehongerde mensen de vliegtuigen willen bestormen. En dat is natuurlijk niet zo gek als je sinds afgelopen donderdag niks meer te eten hebt gehad, zoals de meesten.
Gelukkig komt overal in de wereld massale hulpverlening op gang, en dat is heel hard nodig. En ik hoop dat iedereen die dit leest ook wat wil bijdragen. Als je wilt weten wat je kunt doen stuur dan een mailtje naar Riet, haar email adres is rietvannieuwkoop@hotmail.com.
Eerste ALIG hulp
De vrouwen van ALIG zijn vrijwel meteen na de catastrofe veroorzaakt door supertyfoon "Yolanda" in actie gekomen om hulpacties te starten. Dat begon met goederen die de afgelopen dagen waren ingezameld door de Brent Internationaal School en die waren afgeleverd bij een van Riet's ALIG vriendinnen thuis. Er was inmiddels al zoveel binnengekomen dat vanmorgen de eerste vrachtwagen geladen kon worden om spullen weg te brengen naar een gereed liggend schip.
Het schip was uit Noorwegen gekomen met hulpgoederen voor het eiland Bohol wat vorige maand nog door een zeer zware aardbeving was getroffen. Het schip was eigenlijk al onderweg terug naar huis maar heeft nu van de Noorse eigenaar te horen gekregen dat het hier zo lang als nodig is mag blijven om hulpgoederen te brengen naar de getroffen gebieden.
Nadat de vrachtwagen weg was bleven de goederen binnen stromen en er kwamen dankzij een posting op Facebook ook nog wat financiële giften binnen, alles bij elkaar zo'n honderddertigduizend pesos. De vrouwen besloten om dat geld meteen te gebruiken om van alles in te kopen en zo vandaag nog een vrachtwagen naar het schip te sturen. Er werd voor honderdduizend pesos aan goederen ingeslagen, maar toen was er een klein probleem want de vrachtwagen was pas vanavond weer beschikbaar. Geen probleem voor de vrouwen die meteen besloten met eigen auto's de goederen naar het schip te gaan brengen.
Op zo'n moment is het een mazzeltje dat hier vrijwel iedereen over een onbeschoft grote auto beschikt, en zo vertrokken negen afgeladen SUV's naar de Manila Harbour. Daar aangekomen moest er worden aangesloten in de rij want er waren nog veel meer auto's die hulpgoederen kwamen afleveren bij het Noorse schip, maar na een uur kon alles dan toch worden overgeladen. Dat moest gebeuren door vele handen want het schip beschikte niet over een kraan. Gelukkig was er een grote groep cadetten van de Filipijnse Marine die zich voor dit werk als vrijwilliger hadden aangemeld.
Ik moest door dit alles vanmiddag wel zelf vervoer van kantoor naar huis regelen want Riet kwam pas over zessen terug na een zware maar heel goed bestede dag. Maar dat goede werk gaat uiteraard voor, en ik ben weer heel trots op Riet en de andere vrouwen van ALIG.
Onderhoud aan het huis
Op 4 november was het op de kop af twee jaar geleden dat we in onze huidige woning zijn getrokken en aangezien we een huurcontract hadden voor twee jaar moest het contract worden verlengd, tenzij we natuurlijk de voorkeur zouden geven aan een ander huis. Maar omdat wij hier prima zitten en heel erg naar ons zin hebben we de onderhandelingen in gang gezet om het huurcontract te verlengen.
Gelukkig hoeven we die onderhandelingen niet zelf te doen, daar krijgen we hulp voor van een bedrijf wat onder andere daarvoor is ingehuurd door Shell Philippines. Dat bedrijf had gelijk aangegeven dat dit een mooi moment was om een eisen en wensen pakket te gaan samenstellen, want de eigenaars zijn over het algemeen erg toeschietelijk als het er om gaat een huurder te behouden en zeker als het een Expat is die voor Shell Philippines werkt want die zijn goed van betalen.
We zijn dus rond gegaan in het huis en hebben een hele lijst opgesteld met dingen die we graag gerepareerd of aangepast willen hebben. Geen grote dingen, maar bijvoorbeeld de kapotte afvoer van het bad, slecht sluitende kastdeurtjes en loszittende wandtegels in onze badkamer zijn dingen die we graag gerepareerd willen zien. Daarnaast zijn er nog wat kleine dingetjes die gewoon te maken hebben met achterstallig onderhoud. Alles is keurig op een lijstje gezet wat naar Meneer Santiago, onze huisbaas, is gestuurd.
Meneer Santiago heeft er geen gras over laten groeien. Na zelf op inspectie te zijn geweest heeft hij hulptroepen onze kant op gestuurd die al onze wensen, en zou te zien zelfs nog wat meer, moeten gaan inwilligen. Wij vinden het prima want zoals gezegd hebben wij helemaal geen zin in een verhuizing, maar wij hebben dan ook geen reden tot klagen. Dat in tegenstelling tot heel wat collega's die vanwege langdurige klachten na het verlopen van hun huurcontract besloten te gaan verkassen.
Pas nog is een collega van mij verhuisd vanwege langdurige problemen met de elektriciteit en hij was dat zo zat dat hij besloot een ander huis te zoeken. Er staan hier zat huizen te huur en een ander huis vinden is dan ook helemaal geen probleem, en dat weten de huisbazen ook en vandaar dus de toeschietelijkheid als je nog wat wensen hebt.
Vandaag is er bij ons in ieder geval al een groep schilders bezig geweest om ons hek te verven. Dat stond niet eens op ons lijstje, dus dat is mooi meegenomen al is Riet geloof ik niet helemaal te spreken over de kleur. Ja, want daar hadden we dan blijkbaar geen inspraak in, dat dan wel weer.
En na het zien van al die prachtige foto's van mijn schoondochter op Facebook moet ik toch zelf ook maar weer eens wat moois laten zien. Vandaar vandaag een mooi plaatje (al zeg ik het zelf) van onze kleine Monster...
Tijdelijk rust
We hebben de afgelopen twee dagen heel erg veel emailtjes, sms-jes en Whatsapp berichten gekregen van familie, vrienden en bekenden die zich allemaal afvroegen hoe of het met ons was na de supertyfoon “Yolanda”. Gelukkig hebben we iedereen gerust kunnen stellen, er is bij ons niets ernstigs gebeurd en we maken het best. En uiteraard waren we blij met al die blijken van belangstelling, het deed ons goed dat zoveel mensen bij het zien van de rampzalige beelden op de Nederlandse tv ook aan ons dachten.
Niet alleen met ons gaat het goed maar ook de rest van de gemeenschap hier in Alabang heeft de draad weer opgepikt alsof er niets is gebeurd, en er is natuurlijk hier ook eigenlijk weinig gebeurd. De meeste rommel, bestaande uit afgewaaide bladeren en takken, is inmiddels vrijwel overal opgeruimd en vandaag was het in Alabang al weer “business as usual”. Wel blijft de ramp het gesprek van de dag, want heel veel mensen hebben familie of vrienden in de getroffen gebieden wonen en weten nog niet altijd of alles goed met ze is.
Vanavond kwam onze hulp in de huishouding Estela terug nadat we haar vrijdagochtend vervroegd naar huis hadden gestuurd. Estela komt oorspronkelijk van Leyte, het eiland wat het zwaarst is getroffen door de storm. Ze komt zelfs uit dezelfde provincie als waar de zeer zwaar getroffen stad Tacloban ligt en we vroegen dan ook meteen of alles goed was met haar familie. Het goede nieuws was dat ze allemaal in orde zijn maar het huis van Estela’s zuster is gedeeltelijk verwoest, het dak is er compleet vanaf.
Ondertussen loopt het geschatte aantal slachtoffers nog steeds op tot in de tienduizenden en er zijn ruim vier miljoen mensen direct getroffen door de gevolgen van de supertyfoon. Er is een enorm tekort aan voedsel, onderdak en drinkwater, terwijl de reddingswerkzaamheden nog steeds bemoeilijkt worden doordat veel gebieden nog steeds niet of heel slecht bereikbaar zijn. En waar men natuurlijk heel erg bang voor is is dat er ziektes gaan uitbreken, want veel weerstand hebben de meeste van die arme mensen toch al niet.
En het is bijna niet te geloven, maar de rust van vandaag was maar tijdelijk. De volgende tyfoon, nummer zesentwintig van dit seizoen, is al weer in aantocht en gaat overmorgen Mindanao in het zuiden bereiken.
De dag erna
Vannacht is de supertyfoon gepasseerd en dat ging in Manila gepaard met heel veel wind. De hele nacht werden we voortdurend wakker door het geluid van de gierende wind door de kieren van de ramen maar verder hadden we gelukkig geen problemen. In de ochtend waaide het nog steeds maar de lucht klaarde al op. Wel vielen er in de loop van de dag nog een paar korte felle buien maar tussendoor scheen de zon alweer en in de loop van de middag werd het alles weer rustig.
De gevolgen van de storm beperkten zich in de Village tot herhaaldelijke stroomuitvallen en vanmorgen zag je hier en daar reparatieploegen bezig met het repareren van gebroken telefoonkabels. Verder lag alles bezaaid met afgewaaide bladeren en takken maar daar is het gelukkig bij gebleven. Behalve een enkele omgewaaide schutting op een bouwplaats heb ik geen grote schade gezien.
Dat kan niet gezegd worden voor het midden van het land waar de supertyfoon recht overheen is gekomen. Nu de verbindingen met de getroffen gebieden langzaamaan weer hersteld worden komen de berichten door van de desastreuze gevolgen van de storm. Op het eiland Leyte is de hoofdstad Tacloban, een stad met meer dan tweehonderdduizend inwoners op zeshonderd kilometer ten zuidoosten van Manila, voor tachtig procent verwoest. Het officiële dodental loopt daar inmiddels op naar de duizend en op luchtfoto's is te zien dat er nog steeds lichamen in de straten liggen. De stad werd overspoeld door golven met een hoogte van drie tot vijf meter en de foto's laten onvoorstelbare verwoestingen zien.
Ook in de andere getroffen gebieden zijn de gevolgen catastrofaal, maar wat voornamelijk opvalt in de berichtgeving is de manier waarop de Filipino's de gevolgen van de ramp ondergaan. Hoewel deze ramp één grote menselijke tragedie is door het verlies van levens en bezittingen zie je vooral berusting. Natuurlijk, er zijn tranen maar er is geen geschreeuw, geen verontwaardiging, geen uitingen van woede door een gevoel van machteloosheid, er is alleen maar gelatenheid. Je ziet op de beelden dat de mensen meteen na het passeren van de storm al beginnen met het helpen van de slachtoffers en met het opruimen van de puinhopen. Het algemene gevoel is dat er iets onvermijdelijks is gebeurd, iets waar niemand iets aan kan doen en voor deze mensen het allerbelangrijkst, het is "de hand van God" en daar kunnen mensen toch niets aan veranderen.
De waardigheid waarmee de mensen, zelfs de allerarmsten, deze en andere rampen telkens weer ondergaan verbaast me nog steeds en ik voel een diep respect hiervoor. De mensen pakken hun leven weer op en gaan weer verder. Gebeurd is gebeurd, daar staan de mensen in Zuid-Oost Azië nooit te lang bij stil, de doden worden geëerd en begraven maar dan gaat het leven weer verder. Niemand wordt vergeten maar ze zwelgen niet in hun verdriet, er moet aangepakt worden. We hebben dat al eerder gezien in Vietnam en in Cambodja, en nu ook hier weer op de Filipijnen.
De eerste lokale hulpacties zijn inmiddels al gestart en het is te hopen dat de internationale gemeenschap dit arme land, wat dit jaar wel extreem zwaar is getroffen, niet links laat liggen.
Dag van de storm
De afgelopen nacht had het al het flink geregend maar vanmorgen was het ondanks dat het zwaar bewolkt was nog steeds redelijk rustig weer. De weerberichten vertelden echter dat de situatie niet veranderd was en dat supertyfoon "Yolanda" vandaag de Filipijnen zou bereiken. De eilanden in het oosten zouden het eerst getroffen worden en hoewel onze regio niet direct op de route van de storm zou liggen was de verwachting dat wij de effecten in de loop van de middag zouden gaan merken.
In de loop van de ochtend begonnen er zware buien te vallen en tijdens de lunch op het werk kregen we te horen dat iedereen vriendelijk doch dringend verzocht werd voor twee uur vanmiddag het kantoor te verlaten en naar huis te gaan.
Gek genoeg werd het toen ik eenmaal thuis was weer droog en aangezien er ook geen wind was leek het verdacht rustig. Riet had echter al de hele dag de tv aanstaan op de Filipijnse nieuwszender ACN en die vertelde een heel ander verhaal. De eerste berichten kwamen binnen van Samar en Leythe, de eilanden die in het oosten het eerst getroffen waren en de berichten meldden zware verwoestingen.
De supertyfoon had in tegenstelling tot wat normaal altijd gebeurt bij het aan land komen nog aan kracht gewonnen in plaats van zwakker te worden en raasde nu met hoge snelheid richting het westen over het midden van de Filipijnen. Er waren windsnelheden gemeten van een onvoorstelbare 380 kilometer per uur. Ter vergelijking, de allerzwaarste stormen in Nederland ooit hadden windsnelheden van maximaal 150 kilometer per uur, om een beetje een idee te krijgen van de kracht van deze supertyfoon die nu al bestempeld wordt als mogelijk de zwaarste storm ooit geregistreerd.
Omdat al een paar dagen bekend was wat er te verwachten viel waren miljoenen mensen geëvacueerd of gevlucht en bleef het aantal slachtoffers vooralsnog beperkt tot drie, al zijn dat officiële cijfers die ongetwijfeld zullen gaan veranderen. De verwoestingen schijnen enorm te zijn maar berichten uit het getroffen gebied werden steeds schaarser doordat vrijwel alle communicatie was uitgevallen.Niet zo gek natuurlijk als je bedenkt dat alle telefoonlijnen bovengronds lopen.
Voor ons begon het tegen vieren weer zwaar te regenen en om een uur of zes trok ook de wind aan. Geen echte storm maar wel harde wind, en de verwachting is dat dat de hele nacht zo zal blijven. Wel werd het toen het harder ging waaien droog en dat was goed nieuws in verband met mogelijke overstromingen.
In de loop van de avond kregen we te maken met stroomstoringen, eerst korte van een paar minuten maar ze werden steeds langer. Om kwart voor negen viel overal de stroom uit en zaten we in eerste instantie in het stikdonker, maar gelukkig hebben we noodverlichting en Riet had al lang geleden een voorraad kaarsen in huis gehaald voor voorvallen zoals dit.
Het duurde tot over elven voordat de stroom weer terug kwam, maar dat was het enige ongemak wat wij tot nu toe van de supertyfoon hebben ondervonden. Op dit moment is de supertyfoon al aan het voorbij trekken en de verwachting is dat de storm morgenochtend rond acht uur de Filipijnen achter zich heeft gelaten. Zondag is Vietnam aan de beurt...
Unox rookworst!
Het was vandaag wat je noemt een mooie dag met rustig weer en veel zon. Heel af en toe viel er een spatje regen maar dat was letterlijk niet meer dan een spatje, en er was verder helemaal niets dat erop wees dat er een supertyfoon in aantocht is.
We waren er aan het begin van de week niet helemaal gerust op of alles wel goed zou gaan met de terugreis van Riet gezien de weersverwachtingen maar eergisteren bleek gelukkig al dat de supertyfoon pas in de loop van morgen onze regio zal bereiken en dus vandaag geen roet in het eten zou gooien voor KLM vlucht 807.
Niet dat er sprake zou zijn van enig gevaar, want zelfs als de supertyfoon de Filipijnen bereikt terwijl het vliegtuig onderweg is dan is de standaard procedure om na de tussenlanding in Taipei niet verder te vliegen. Maar dat zou dan wel betekenen dat de passagiers daar zouden moeten blijven totdat het veilig is om naar Manila te vliegen, en dat geeft zowel vertraging als rompslomp. Zover is het gelukkig niet gekomen want er was vandaag zoals dat heel toepasselijk heet nog geen vuiltje aan de lucht.
De enige met problemen was ik zelf, want Riet zou tegen half acht in de avond landen en er was vanavond een buitengewoon drukke avondspits. Ik kwam dan ook vlak bij de luchthaven in een file te zitten en kwam pas op de luchthaven aan toen het vliegtuig al was geland. Gelukkig duurt het dan nog even voordat Riet daadwerkelijk buiten staat dus uiteindelijk was ik nog net op tijd. De terugrit naar huis ging gelukkig wel heel vlot en uiteindelijk was Riet (van landing tot voordeur) met een uur thuis en dat moet haast wel een record zijn.
Thuis gekomen kon Riet tot haar groot genoegen lekker buiten op het terras zitten. Voor mij was er een bijzondere verrassing want er zaten twee Unox rookworsten in haar koffer, waarvan ik er meteen één soldaat heb gemaakt op een paar sneetjes brood...
Nieuws over "Yolanda"
Het is nog steeds het nieuws van de dag dus vandaag maar even een update over de stand van zaken rond de in aantocht zijnde supertyfoon. De lokale naam is trouwens net bekend geworden, "Haiyan" heet vanaf vandaag "Yolanda".
Het wordt steeds duidelijker dat de voorspellingen uit lijken te komen en dat de Filipijnen getroffen gaan worden is nu vrijwel zeker. Donderdagnacht, dus hopelijk pas als Riet weer thuis is, zal de wind gaan toenemen en zal de eerste regen gaan vallen vanuit het oosten. In de loop van vrijdag zal het erger worden als de supertyfoon in westelijke richting recht over het land trekt.
Erg triest is dat de regio die het zwaarst getroffen zal gaan worden dezelfde regio is die nog geen maand geleden hard werd getroffen door een zware aardbeving. Manila zal waarschijnlijk net voor het ergste gespaard blijven maar er worden toch nog windstoten verwacht van tussen de tachtig en honderdtwintig kilometer per uur die naar verwacht wordt veel schade gaan aanrichten. Daarnaast wordt er in Manila gerekend op neerslag van tussen de honderd en tweehonderd millimeter.
Terwijl hier het hele land zich schrap zet voor wat gaat komen vertrekt Riet vanavond weer uit Nederland, waar het volgens de berichten ook geen best weer is. Het ziet er dus naar uit dat ze als ze hier aankomt er alleen voor wat betreft de temperatuur op vooruit gaat.
Voorlopig ziet het er trouwens helemaal nog niet uit alsof we zwaar weer gaan krijgen, het was vandaag zelfs een erg mooie dag. En dat gold vanavond ook voor de Quiz Night want we hebben gewonnen!
Supertyfoon in aantocht!
Het was wat het weer betreft geen beste dag vandaag want het was de hele dag bewolkt en met name vanmorgen viel er flink wat regen. Dit hebben we allemaal te danken aan “Wilma”, een tyfoon die twee dagen geleden boven Visayas, de centrale regio van de Filipijnen, was aangekomen en volgens de voorspellingen binnen een dag voorbij zou zijn getrokken. “Wilma” had het echter blijkbaar erg naar haar zin boven Visayas want pas in de loop van vanmiddag werd er een beetje vaart achter gezet en vertrok ze in westelijke richting.
Maar de rampspoed is nog niet voorbij want op dit moment is het hele land in rep en roer voor wat waarschijnlijk de zwaarste storm van het seizoen gaat worden. Er is namelijk een supertyfoon in ontwikkeling boven de Stille Oceaan die als de computermodellen gelijk hebben (en ze zeggen allemaal hetzelfde) dan zal deze supertyfoon de komende dagen over de Filipijnen trekken.
Een lokale naam heeft het kreng nog niet want die krijgt hij pas als hij binnen de invloedssfeer van de Filipijnen komt, maar de algemene naam is “Haiyan”. “Haiyan” is een Chinese benaming voor een soort zeemeeuw die boven open zee leeft en alleen aan land komt om te broeden.
De verwachting is dat “Haiyan” komende vrijdagmiddag hier zal arriveren en de kans dat Manila direct getroffen gaat worden is vrij groot. Omdat we de laatste weken al niet gespaard zijn bereidt iedereen zich op dit moment dan ook voor op overstromingen en buiten de stad op aardverschuivingen en modderstromen. Hopelijk besluit “Haiyan” niet om een sprintje in te zetten om eerder aan te komen want het is de bedoeling dat de KLM-vlucht van Riet donderdagavond hier landt rond half negen.
Als de voorspellingen kloppen is ze dan gelukkig ruim op tijd binnen voordat de ellende begint...
Vrijgezellenvoer
Ik geef het eerlijk toe, als Riet er niet is dan ben ik nogal laks met eten. En nog niet eens dat ik me dan volstop met fastfood of zo, ik eet gewoon heel onregelmatig en meestal brood. Om nou alleen voor mezelf te gaan koken, daar heb ik dus geen zin, en om uit eten te gaan doe ik ook niet. Wat is er nou voor lol aan om ergens in je eentje aan een tafel te gaan zitten met een treurig biertje. Mijn schoonvader had daar vroeger al een mooie uitdrukking voor, je bent dan precies een onbestorven weduwnaar...
Ik leef dus een beetje een vrijgezellenbestaan wat eten betreft en doe gewoon makkelijk. Ik eet wat ik toevallig tegenkom, en dat is nou eenmaal meestal brood. En ik zorg dat er altijd een blik Smac (wat hier trouwens Spam heet) in huis is. Daar heeft Riet al een paar keer wat van gezegd, die vindt dat ik ook als ze er niet is "fatsoenlijk" moet eten, wat dat ook moge zijn. En daarom heb ik de afgelopen twee dagen een beetje geëxperimenteerd door toch maar wat "fatsoenlijks" klaar te maken, of tenminste dat was het idee.
Gisteren heb ik pasta gemaakt, maar omdat ik geen zin had om een pasta-saus klaar te gaan maken voor één bord pasta had ik een pak kant en klare saus gekocht. En ik dacht nog in de supermarkt, laat ik nou niet de Filipijnse versie nemen want die zal wel mierzoet zijn. Nou, wat ik van de saus had verwacht weet ik eigenlijk niet maar toch wel dat er iets substantieels in zou zitten. Doperwtjes of worteltjes of zo, en misschien zelfs wel iets van een stukje vlees maar nee hoor, het was niks anders dan een tomatensaus die, jawel, mierzoet was. De pasta was op zich lekker maar pasta met die rare tomaten saus is dus echt niet te nassen, daar kon zelfs de Parmezaanse kaas geen verbetering in brengen.
Vandaag was ik weer eigenwijs, ik vond een blikje kant en klare ravioli in de kast wat ik ooit eens had meegenomen met het idee om het te eten als Riet weer eens naar Nederland was. En hardleers als ik ben dacht ik proberen maar, en weer bleek het een miskleun van jewelste. Het wanproduct was nog van Hero ook, dus ik had er toch wel enige verwachting van. Maar helaas, de inhoud van het blik bleek hoofdzakelijk te bestaan uit een mierzoete tomatensaus die bovendien ook nog eens overduidelijk veel te zout was. In de saus zwommen dan weliswaar de kussentjes ravioli maar die smaakten eigenlijk nergens naar, of het moest die overheerlijke tomatensaus zijn.
Voor straf heb ik alles opgegeten, minus zo veel mogelijk tomatensaus. Dat zal me leren...
Verjaardagsfeest
Vandaag vieren Riet en Martin hun verjaardag voor de familie. Martin is de 30e oktober jarig en Riet de 7e november dus dat kan ieder jaar altijd mooi gecombineerd gevierd worden op de zondag ertussen. Dit jaar ben ik er net als de afgelopen vier jaar uiteraard niet bij maar Riet heeft tot nu toe ieder jaar nog de gelegenheid genomen om terug te reizen naar Nederland en er dan toch in ieder geval met Martin's verjaardag te zijn.
Voor dit jaar had ik van een afstandje een verrassing geregeld als verjaardagscadeau voor Riet. Het was me opgevallen dat we helemaal geen recente foto's van onze beide zoons hebben, en over de laatste reportage gemaakt door de plaatselijke fotograaf wil ik het hier niet hebben want die was zo bedroevend van kwaliteit dat me nog steeds een paar hele lelijke woorden te binnen schieten als ik aan het resultaat denk en aan wat dat geintje heeft gekost.
Deze keer ben ik op zeker gegaan en heb ik onze schoondochter Chantal gevraagd om een mooie reportage van de jongens te maken. Ze timmert de laatste tijd aan de weg met haar eigen bedrijfje en ik had er na het zien van haar werk met andere reportages alle vertrouwen in. Het moest wel allemaal via email geregeld worden maar ik kon gelukkig wat wensen doorgeven en twee weken terug kon ik het resultaat al bewonderen. Het viel nog niet mee om de twee mooiste foto's uit te zoeken maar het is gelukt, inclusief het regelen van de bijbehorende lijsten want ook daar zaten nogal wat haken en ogen aan.
Het belangrijkste was om alles geheim te houden voor Riet en ook dat is prima gelukt. Ik heb tenminste net een berichtje gekregen dat mijn verrassing in de smaak is gevallen...
Araw ng mga Patay
De dag na "All Saints Day" is "Araw ng mga Patay" oftewel "All Souls Day". En hoewel ik de afgelopen twee jaar in mijn dagelijkse logs wel melding heb gemaakt van deze dag zag ik dat ik eigenlijk nog niet heb verteld wat deze dag precies inhoudt. Dus bij deze, voor alle niet-Katholieken.
De Rooms-Katholieke Kerk hanteert de doctrine dat de zielen van gelovigen die tijdens het overlijden niet geschoond zijn van kleine zonden die een goeie relatie met God beschadigen niet meteen naar de Hemel kunnen maar een handje moeten worden geholpen. Dat kan doordat de achtergeblevenen voor deze zielen bidden tijdens de "Herdenking van alle Gelovige Overledenen", oftewel in het Nederlands "Allerzielen".
Aangezien de meeste Filipino's streng Katholiek zijn en als gevolg daarvan dus vrijwel deze hele dag op de begraafplaatsen doorbrengen was het ook vandaag weer buitensporig rustig overal. Gelukkig waren de winkels weer gewoon open en kon ik dus normaal mijn boodschappen doen. Dat was hoognodig want ik zat zonder ijs en ik ben nou eenmaal diep ongelukkig als ik niet minstens één grootverpakking vanille-ijs in het vriesvak heb liggen.
Vanavond ben ik naar het Alabang Town Center gewandeld waar de Halloween versiering al weer opgeruimd is en de Kerstversiering inmiddels is aangebracht. Ik had een heerlijke steak in restaurant "Outback" waar uiteraard weer tot vervelens toe werd gevraagd waar of "Ma'am" in vredesnaam uithing...
Araw ng mga Santo
Het was een kort werkweekje deze week want vandaag was na maandag alweer een vrije dag. Maar was maandag een min of meer toevallige vrije dag omdat er verkiezingen waren, vandaag was het de jaarlijkse "Araw ng mga Santo" oftewel "All Saints Day" oftewel in goed Nederlands "Allerheiligen".
Ik heb twee jaar geleden al uitgebreid geschreven over de betekenis daarvan maar in de praktijk komt het er op neer dat vrijwel iedereen op familiebezoek gaat. Voor veel Filipino's betekent dat dat ze de provincie intrekken en er een ware uittocht vanuit Manila plaatsvindt. Dat was gisteren al te merken want het was een gekkenhuis op de weg en niet alleen gedurende de spits maar eigenlijk de hele dag. Iedereen die nog geen vrij had genomen ging vroeg naar huis om te proberen de drukte voor te zijn. Tevergeefs voor zover te zien was vanuit ons kantoor want het was de hele dag door overal een enorme drukte.
Voor vandaag betekende het dat het overal bijzonder rustig was. Het gebeurt vrijwel nooit, zelfs met de Kerst niet, maar op "All Saints Day" zijn de winkels grotendeels gesloten en zelfs het aantal Jeepneys op de weg is opvallend laag. Veel collega's hadden de gelegenheid genomen om de afgelopen drie dagen ook vrij te nemen want met de weekenden erbij was dat bijna anderhalve week vrij en een mooie gelegenheid om er een paar dagen tussenuit te gaan.
Een kijkje op Facebook liet dan ook veel berichten zien met foto's met grijnzende gezichten, genomen in de tropische resorts door het hele land. Dat zat er voor mij niet in aangezien mijn wederhelft op dit moment in Nederland zit. Het werd voor mij dus een heel rustig dagje achter de computer, voor de televisie en met een boek waarvan Riet had gezegd dat ik dat beslist moest lezen.
Op de foto, die ik heb gepikt uit een van de kranten, zie je de toeloop van duizenden mensen op weg naar de grootste begraafplaats van Manila, de North Cemetery.
