Bar en boos...
Weer vroeg op vanochtend want we zouden om half negen vertrekken van de luchthaven NAIA voor een lang weekend met Robin en Chantal op het eiland Panglao. Dankzij de dezelfde truc als afgelopen dinsdag om Lito halverwege tegemoet te komen waren we op tijd op de luchthaven.
Dat was achteraf ook een van de weinige dingen die mee zat vandaag. Het vliegtuig arriveerde te laat en het gevolg was dat wij dik te laat vertrokken en dus ook later dan gepland aankwamen op de luchthaven van de stad Tagbilaran op Bohol. Onze taxi naar het "Panglao Beach Resort & Spa" was er gelukkig wel en tegen een uur of half twaalf, ruim een uur later dan gepland kwamen we in het Resort aan.
Het inchecken ging vlot, we hebben twee kamers naast elkaar op de bovenverdieping van een van de huisjes, maar daarmee was ons geluk vandaag zo'n beetje wel op. Het was zwaar bewolkt en het waaide ontzettend hard, hard genoeg om het behoorlijk onaangenaam te maken. Het strand, wat overigens erg klein en erg vuil was, konden we wel vergeten en zelfs bij het zwembad zitten bleek teveel gevraagd vandaag.
We hebben dus maar een beetje rondgehangen tussen lunch en diner, het enige wat er op zat was een bezoek aan de Spa voor een massage. Tot overmaat van ramp begon het toen we aan een neut zaten op een van de terrassen ter afwachting van het diner steeds harder te waaien en er vielen ook druppels. Noodgedwongen moesten we naar binnen verkassen terwijl buiten het noodweer nu pas goed los barstte.
Het enige goeie van de rest van de avond was het akoestische bandje in het restaurant wat het ene na het andere prachtige nummer ten gehore bracht. Het begon met een serenade aan onze tafel, ze speelden als eerste nummer "Take me home country roads", toevallig zo'n beetje Riet's all-time favoriete nummer. We dachten zelfs even dat iemand ze getipt had, maar het bleek puur toeval al vraag je je af hoe het mogelijk is.
De rest van de avond deden we puzzels op Riet's iPad terwijl we luisterden naar de mooie meerstemmige muziek. En buiten plensde het van de regen...
Lekkage
In eerste instantie kon ze het een niet in verband brengen met het ander maar het bleek dat het vocht uit het gat in de muur kwam waar de haak in zit waar het schilderij aan hangt. Dat vocht had de achterkant van de schilderijlijst doorweekt en waarschijnlijk is daardoor het hout van de lijst gaan werken, met als gevolg dat het glas is gebarsten. Het bleek geen hard lopend lek te zijn maar er kwam wel degelijk water uit het gat.
Nu lijkt de conclusie gerechtvaardigd dat ik met mijn stomme kop bij het boren van het gat een waterleiding heb geraakt, maar dat lijkt toch niet waarschijnlijk. Ik heb ten eerste een apparaat gebruikt om leidingen in de muur op te sporen voordat ik het gat boordde, en ten tweede is het dan raar dat er pas na twee jaar lekkage optreedt want zolang zit die haak er al.
Om het probleem opgelost te krijgen heb ik vanmorgen een berichtje naar meneer Santiago, onze huisbaas gestuurd. Die kwam meteen langs, zoals we overigens van hem gewend zijn, en het probleem werd ook snel opgelost. De reparatie was eenvoudig, het gat werd simpelweg dicht geplugd.
We weten dus nog steeds niet of er nu iets kapot is in de muur, maar het probleem is opgelost want het lekt niet meer...
In de Union Jack
De eerste excursie van onze visite ging vandaag naar Greenhills, in Manila het centrum van de nepmerken en gelegen aan de andere kant van de stad. Er naar toe betekent een flink stuk rijden over de beruchte avenue EDSA, wat op de heenweg geen problemen gaf maar op de terugweg vanwege de enorme drukte wel.
Het doel van het bezoek aan Greenhills was zoals gewoonlijk tassen. Chantal koopt er altijd wel een paar en ook Riet heeft inmiddels een imposante voorraad in de kast liggen en daar komen er ook nog steeds bij. Gelukkig verdwijnen er af en toe een paar naar Rijnsburg waar ze gretig aftrek vinden bij mijn nichtjes.
Vanavond was Quiz Night in de Union Jack Tavern en omdat we inmiddels bekomen waren van de teleurstelling van vorige week besloten we toch maar weer mee te doen, vergezeld door Robin en Chantal en onze vaste team maten Derek en Anne. En hoewel we deze keer weer niet in de prijzen vielen deden we toch aardig mee, we werden vierde op maar een enkel punt afstand van nummer drie.
En er zaten een paar vragen bij waarmee we zelfs erg goed scoorden. Er was een vraag over Album covers, oftewel Elpee hoezen, waarmee we de volle tien punten haalden. We moesten zowel de titel van de elpee als de artiest raden.Die laatste wist ik allemaal, alleen van de titels moest Riet bijspringen bij de elpee “Nevermind” van Nirvana. Schandelijk trouwens dat ik daar niet op kon komen terwijl bijvoorbeeld “Disreaeli Gears” van Cream en “In the Court of the Crimson King” van King Crimson er zo uit rolden.
Ik moet wel bekennen dat de puntenteller ook een foutje had gemaakt want ik had bij die vraag op negen en een halve punt gerekend. Bij de laatste vraag had ik wel de artiest (Bob Dylan) goed maar de elpee titel niet, maar dat werd om de een of andere reden toch goed gerekend. Het gaf in ieder geval veel voldoening dat behalve ik iedereen bij deze vraag vertwijfeld in de rondte zat te kijken. De op een na hoogste score was dan ook niet hoger dan drie en een halve punt...
Kijk, en dan is het toch wel weer leuk om mee te doen...
Robin en Chantal zijn er
Het was een vroegertje vanochtend want ik moest er al om kwart voor zes uit. Het vliegtuig van Robin en Chantal zou rond kwart voor zeven landen dus ik moest zorgen dat ik tegen die tijd op de luchthaven was. Ik verwachtte dat het druk zou zijn onderweg vanwege de ochtendspits, en ik moest ook Lito onderweg oppikken want die kan vanwege het openbaar vervoer niet eerder bij ons zijn dan half zeven en dat was te laat.
Het kwam allemaal goed, we waren rond tien over half zeven op de luchthaven en de borden gaven aan dat het vliegtuig net was geland. Ik moest overigens nog dik drie kwartier wachten voordat Robin en Chantal naar buiten kwamen maar dankzij het uitblijven van de verwachte drukte zaten we toch om acht uur alle vier al aan de koffie in de tuin.
Onze bezoekers waren afgelopen vrijdag al uit Nederland vertrokken maar hadden van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog een paar dagen rond te kijken in Dubai. Aangezien ze met Emirates vlogen moest daar toch worden overgestapt dus dat bood mooi de gelegenheid om daar een paar dagen te blijven. En vandaag zijn ze dus aangekomen in Manila voor een verblijf van twee en een halve week.
Vanwege de jetlag hebben ze vandaag nog niet zoveel gedaan maar vanavond hebben we het eerste verplichte nummer voor Robin al gehad, de spare ribs bij Outback...
En hoe het afliep...
Riet ging vandaag dus terug naar S&R met de ligstoel waarvan het onderstel niet helemaal klopte. Onze chauffeur Lito had mijn vermoeden bevestigd en haar overgehaald om toch maar gelijk de hele stoel mee te nemen en niet alleen de verkeerde voorpoten. Want, zoals hij zei, anders kun je vrijwel zeker alsnog terug om de hele stoel op te halen.
Aangekomen bij S&R probeerde Riet uit te leggen wat het probleem was maar dat verhaal viel niet in vruchtbare aarde. De persoon die haar hielp pakte de verkeerde voorpoten aan en probeerde vervolgens uit alle macht om die alsnog in de stoel te vrotten, wat uiteraard niet lukte. Lito legde het verhaal nog maar eens uit in het Tagalog, maar dat hielp geen zier. De pogingen om de poten op de een of andere manier in de stoel te krijgen gingen gewoon door, ook nadat ze bij een andere stoel het verschil hadden laten zien.
Riet weet inmiddels hoe je dit moet oplossen en sommeerde het figuur om zijn supervisor te halen. Die vroeg waarom ze de andere stoel ook niet had meegenomen. Omdat daaraan niks mankeert, zei Riet een beetje verbaasd, en legde vervolgens aan de supervisor uit wat het probleem was. En wat gebeurde er, nu ging de supervisor proberen de verkeerde poten in de stoel te rammen! Riet had er genoeg van en eiste een andere stoel.
Nog steeds niet overtuigd van wat er nu eigenlijk aan de hand was kreeg ze uiteindelijk na ruim een half uur bezig te zijn geweest een andere stoel, maar toen ze wegliep zag ze dat het winkelpersoneel nog steeds geen ruk van het hele verhaal had begrepen. De verkeerde voorpoten werden keurig weer in een stoel op de voorraadstapel gelegd. De volgende koper krijgt dus dezelfde onaangename verrassing als wij...
De Klucht van de Tuinstoel
Het is de laatste twee dagen weer ouderwets mooi weer, strakblauwe lucht en heet. Prachtig weer om in de tuin te zitten, alleen wordt het wel hoog tijd voor wat nieuw tuinmeubilair. We hebben twee ligstoelen die we nog uit Nederland hebben meegenomen, een paar goedkope dingen van ik geloof zeventien euro per stuk, maar ze gaan al meer dan drie jaar mee en ze hebben hun tijd dus wel uitgediend. Ze zijn inmiddels al aardig doorgezakt en de stof begint nu hier en daar te scheuren dus het zal niet lang meer duren voor iemand er doorheen zakt.
We zijn al op zoek geweest naar een paar nieuwe tuinstoelen en we hadden ook al wat van onze gading gevonden bij een winkel in tuinmeubelen in de Festival Mall. Erg mooie stoelen, worden gemaakt op bestelling met materiaal en kleur naar keuze, maar daarom ook niet bepaald goedkoop. En dan hebben we het nog niet eens over die andere winkel waar ze werkelijk schitterende designer ligstoelen hadden maar die waren nog drie keer zo duur.
Vanmorgen deed ik wat boodschappen bij de lokale Macro die hier S&R heet en ik zag dat ze daar ook ligstoelen voor in de tuin verkopen. Niet dezelfde kwaliteit natuurlijk maar wel een heel stuk goedkoper. Ik vertelde het aan Riet en die wilde vanmiddag meteen gaan kijken. De stoelen werden goedgekeurd, het was nog even twijfelachtig of we er twee mee konden nemen in de auto maar dat lukte, en zo hadden we vanmiddag dus twee nieuwe comfortabele ligstoelen voor in de tuin.
Maar zoals de titel al verraadt, het verhaal is hiermee niet ten einde. De ene stoel was prima maar van de andere wilden de voorpoten niet uitklappen. Na wat gefrommel bleek dat het echt niet ging, en om eens te kijken waarom vergeleken we de poten met die van de andere stoel. En wat denk je, de voorpoten van de andere stoel zien er heel anders uit, deze stoel blijkt geleverd te zijn met twee stel achterpoten.
Morgen kan Riet dus weer terug naar S&R, en optimistisch is als ze is denkt ze dat ze niet de hele stoel maar alleen maar de verkeerde poten mee hoeft te nemen om die om te ruilen. Ik ben er van overtuigd dat dat niet gaat werken, inheb voorspeld dat ze dan twee ritjes mag gaan maken.
Morgen horen jullie als het goed is in deel twee hoe deze klucht afloopt...
BF Homes
We kijken behalve nieuwszenders eigenlijk weinig televisie maar films en series kijken we des te meer. We zijn dan ook voortdurend op zoek naar nieuwe series en hoofdzakelijk voor mij films. En daarbij zijn wij niet de enigen want alle buitenlanders doen zo ongeveer hetzelfde. Wij halen onze films en series hoofdzakelijk uit Nederland, al dan niet via de officiële kanalen, maar soms zitten we zonder nieuwe voorraad en dan kijken we hier rond.
Er zijn zat winkels waar ze CD's en DVD's verkopen maar het aanbod is hier nogal mager wat variatie betreft. Veel series zijn hier niet verkrijgbaar en bovendien verkopen alle winkels zo'n beetje hetzelfde dus het heeft weinig zin om alle winkels af te lopen (al doen we dat natuurlijk wel).
We hadden al een tijdje geleden gehoord dat er hier vlak bij in de buurt in een wijk met de naam "BF Homes" winkeltjes zouden zijn waar ze DVD's en zelfs Blueray's verkopen voor een zeer vriendelijke prijs. Vanmorgen ging ik maar eens op zoek samen met collega Derek en zijn vrouw Anne. Lito wist zoals gewoonlijk de weg en hij zette ons af in BF Homes waar de winkels zijn.
Het viel meteen op dat het er hier veel "Aziatischer" uitzag dan wat wij gewend zijn in onze luxe wijk Alabang, maar omdat we daar alledrie inmiddels aan gewend zijn hadden we daar geen problemen mee. Geen luxe winkels hier dus maar meer die van het rommelige soort waar ik persoonlijk dol op ben.
Na de koffie bij de uiteraard ook hier aanwezige Starbucks wandelden we rond op zoek naar de winkeltjes met de handelswaar waar wij naar zochten maar we vonden niks. Navraag leverde in eerste instantie ook niks op want we werden wel keurig doorverwezen maar naar een winkel die computerspullen verkocht, en dus alleen onbespeelde DVD's.
We waren eigenlijk al op weg terug naar de auto toen we vlak bij de plek waar die geparkeerd stond een gebouw zagen met daarop in grote letters "Good Sheperd Bazaar". Ik zei nog dat je in een gebouw met zo'n naam toch eigenlijk geen illegale handel zou moeten aantreffen maar het bleek wel degelijk de plek te zijn waar we naar zochten. Het stikte er bij navraag van de winkeltjes waar DVD's worden verkocht, alleen was er wel een probleempje want ze gingen allemaal pas om drie uur 's middags open en het was op dat moment pas half een...
We hadden geen zin om twee en een half uur te wachten, dus we hebben wel gevonden wat we zochten maar we moeten op een ander tijdstip nog maar eens terug.
Dirk in de San Mig...
Nou zul je denken dat het een makkie moet zijn om in amper een week tijd een leuk bedragje uit te geven maar als dat alleen maar besteed mag worden aan bepaalde dingen zoals vliegtickets, hotels en etentjes dan wordt het toch wel een ander verhaal.
In Nederland zou het waarschijnlijk geen punt zijn. Eén avondje een beetje luxe uit eten met onze zoons en schoondochters en het budget was niet alleen op maar waarschijnlijk zou er nog geld bij moeten. Hier is dat een veel groter probleem want dat zou met zijn tweetjes eten tegen heug en meug worden. En om nou in een week tijd even een tripje te regelen lijkt niet moeilijk maar dat is een beetje lastig te plannen op dit moment want we hebben al het een en ander op de agenda staan.
Maar wacht eens even, dacht ik opeens, ik heb in december een tripje geboekt voor als Robin en Chantal hier zijn, misschien dat ik het bedrag daaraan kan besteden. Bij navraag bleek dat geen enkel probleem maar dan moest wel het originele betalingsbewijs overgelegd worden. En laten we dat nou niet hebben! Ja, betaald hebben we al, en ik heb ook een bevestiging van de betaling via email en alle reisbescheiden inclusief tickets is al binnen, maar ik heb geen officieel betalingsbewijs met een btw nummer. Dat krijg je wel, maar pas als je terug bent van de reis, voor het geval je moet afzeggen of anderzijds van plan bent om iets te gaan claimen bij het reisbureau. Ja, zo slim zijn ze hier wel!
Gelukkig bleek het geen probleem als het officiële betalingsbewijs later komt, ik kon mijn bedrag claimen op basis van de bevestigingen die ik al had. En zo betaald de baas dus een leuk stukje van onze geplande korte vakantie, toch mooi meegenomen nietwaar.
En wat denk je, zitten we vanavond samen in de San Mig aan een biertje, wie verschijnt daar ineens op de overla hangende televisieschermen: Dirk Kuyt. Tienduizend kilometer van Kattek maar je komt ze toch overal tegen...
Weer een meevallertje
Af en toe hebben we allemaal wel eens een meevallertje en ik had er vandaag een. We krijgen namelijk allemaal een bonus voor de goede afloop, op tijd en binnen budget, van de “Shutdown” van twee maanden geleden.
Laat ik even uitleggen wat ik met “Shutdown” bedoel. Een van de belangrijkste onderdelen van het Malampaya project is het gasplatform was voor de kust van het eiland Palawan in de Zuid-Chinese Zee staat. Af en toe is er natuurlijk onderhoud nodig aan dat platform, maar omdat het mede verantwoordelijk is voor het leveren van het gas wat in zowat de helft van de energievoorziening van het eiland Luzon voorziet kan dat platform niet te pas en te onpas worden stilgelegd. Onderhoud waarvoor dat nodig is wordt dan ook zorgvuldig gecoördineerd en gecombineerd. De zo kort mogelijke periode waarin het platform wordt stilgelegd om dat onderhoud uit te voeren heet een “Shutdown”.
Voor het bedrijf is zo’n “Shutdown” hoogste prioriteit want er zijn contracten met de regering voor de levering van het gas en op het niet voldoen aan de leveringsvoorwaarden dan volgen er hoge boetes. Ligt het platform dus langer stil dan gepland dan loopt de levering van gas gevaar en dat kan het bedrijf dus een flinke smak geld kosten. Vandaar dus die zorgvuldige planning en die hoge prioriteit.
Het platform is van half november tot half december bijna een maand buiten bedrijf geweest maar al het geplande onderhoud is uitgevoerd, en zoals gezegd op tijd en het heeft minder gekost dan gepland. Vandaar dat er geld over was om iedereen van het Malampaya project een extraatje te geven.
Bijna was het me nog door de vingers geglipt want ik hoorde er vandaag pas van. We krijgen namelijk het geld niet direct in handen, we moeten het eerst zelf besteden en dat mag alleen maar aan bepaalde dingen. Dan moet je daarna de rekening indienen om het bedrag vergoed te krijgen. De email daarover was in december verstuurd, vlak voor onze vakantie, en die heb ik blijkbaar op de een of andere manier gemist.
Ik heb nu dus een week om een besteding voor het geld te vinden...
Watermeter
Nou, het is ons weer gelukt hoor, we zijn alweer als laatste geëindigd met de Quiz Night. Het was wel op het nippertje maar de andere twee teams die gelijk met ons onderaan stonden wisten net iets meer van wereldvreemde muziek uit lang vervlogen tijden dan wij. Het scheelde niet veel, een enkele punt, maar de rode lantaarn was weer voor ons.
Nou moet ik wel zeggen dat er een team was dat het nog slechter deed dan wij, maar die taaiden na vier vragen af omdat de vragen vanavond idioot moeilijk waren, voor normale mensen tenminste. En dat zeg ik met nadruk erbij omdat we iedere week te maken hebben met een aantal teams van wat je rustig veteranen mag noemen en die weten ongeveer alles. Een vraag over literatuur, drama en kunst waarmee wij zegge en schrijve één schamel punt haalden vanavond leverde bij hun negen of tien punten op. En dat gaat de hele avond zo. Als we binnenkomen kijken we op het bord naar de deelnemende teams en dan zien we gelijk wat voor ons de hoogst haalbare plek is, afhankelijk van hoeveel van die "professionele" teams er meedoen die avond.
We hadden dan ook al snel gezien dat er vanavond niet meer dan een vijfde plaats in zou zitten aangezien alle vier de "prof" teams aanwezig waren, maar om dan van de zeven teams als laatste te eindigen valt toch niet mee, zeker niet als het gat met die toppers ook nog eens een stuk of twintig punten is op een totaal van maximaal honderd. De lol gaat er wel een beetje af zo, winnen hoeft niet altijd maar het idee dat je een beetje leuk kunt meedoen is toch wel belangrijk voor je motivatie.
Gelukkig was er deze week ook nog een lichtpuntje want het probleem van onze torenhoge waterrekening van twee maanden geleden (zeven miljoen pesos) is opgelost. We hadden een schatting gekregen in plaats van die hoge rekening, maar de afgelopen maand was ons verbruik weer gigantisch terwijl we niet eens thuis waren geweest de meeste tijd. Er kwam dus maar eens een monteur kijken en jawel hoor, die ontdekte dat de nieuwe watermeter die twee maanden geleden was geïnstalleerd achterste voren was gemonteerd en die telde dus achteruit...
Vakantiegeld
Het is inmiddels al weer een aardig tijdje geleden dat we trammelant hadden met onze geplande vakantie naar Indonesië. We waren van plan om in mei vorig jaar te gaan, maar zoals jullie weten ging dat letterlijk op het allerlaatste moment mis vanwege onverwachte problemen met de visum verlenging van Riet en moesten we onze hele geplande vakantie afblazen
Dat geintje heeft ons een behoorlijke smak geld gekost want omdat we alles pas een dag voor vertrek konden afzeggen kregen we helemaal geen cent terug van alles wat we hadden geboekt. Uiteraard heb ik wel de nodige ophef gemaakt over het hele gebeuren maar omdat alle betrokken instanties allemaal naar elkaar wezen als de schuldige, inclusief overigens onze eigen afdeling personeelszaken, hadden we ons er al bij neergelegd dat we dat geld gewoon kwijt waren.
Twee maanden geleden kwam er echter toch nog een onverwacht bericht van personeelszaken. Zij hadden het bedrijf wat de visumverlenging had moeten regelen aansprakelijk gesteld, en hoewel dat volkomen terecht was hadden we totaal geen hoop dat dat nog iets zou opleveren. Dat bedrijf is namelijk vervangen door een ander bedrijf en mijn baas doet er dus al geruime tijd geen zaken meer mee. Je kunt je dan ook voorstellen dat we stomverbaasd waren toen we hoorden dat dat bedrijf ondanks dat toch gedeeltelijke verantwoordelijkheid had geaccepteerd en ons de helft van de geleden schade wilde vergoeden.
Nou hadden we helemaal nergens meer op gerekend en omdat het toch nog om een heel aardig bedrag gaat hebben we dat aanbod maar geaccepteerd. Het geld zou worden overgemaakt op onze bankrekening maar twee weken geleden was er nog steeds niks in zicht. Ik heb dus maar weer wat heen en weer gemaild en wat blijkt, de dame die alles zou regelen bij het visumbedrijf werkt daar niet meer en was er dus ook niks gebeurd. Maar geen nood, er is nu iemand anders die het gaat oppikken dus het gaat nog helemaal goed komen.
We houden onze adem in...
Ter geruststelling...
We zien het op het internationale nieuws en we krijgen ook vragen uit Nederland over de enorme regenval op de Filippijnen, dus vandaag maar even een berichtje om iedereen in Nederland gerust te stellen. Het zuiden van de Filippijnen wordt al een paar dagen getroffen door hevige regenval die daar grote problemen veroorzaakt, maar dat is ongeveer achthonderd kilometer hier vandaan.
De regen wordt veroorzaakt door de eerste tropische depressie van dit jaar genaamd "Agaton" en de verwachting is dat het op delen van het eiland Mindanao nog zeker drie dagen blijft regenen. De regen zal volgens verwachting in de getroffen gebieden weer zorgen voor grote overstromingen en voor modderstromen.
Het weer wat wij de laatste dagen hebben is blijkbaar ook een gevolg van deze tropische depressie al blijft het bij ons beperkt tot bewolking, vrij veel wind en slechts hier en daar een spaarzaam buitje. In Visayas, de regio die zo zwaar werd getroffen door de supertyfoon "Yolanda", blijft de overlast gelukkig ook beperkt, zij het dat ze meer bewolking en wat meer regen krijgen dan wij hier nog meer naar het noorden.
Nu vraagt iedereen zich misschien af waarom er vrijwel niet wordt gereageerd op deze natuurramp, want zo mag je dit toch wel noemen met inmiddels ook al weer eenenveertig slachtoffers. Daar zijn een paar redenen voor denk ik. Allereerst komt dit op Mindanao zo vaak voor dat het geen bijzonderheid meer is, wat natuurlijk heel triest is maar waar. Maar het belangrijkst is misschien toch wel dat Mindanao het gebied is van de opstandelingen, in feite vijanden dus van de rest van de Filippijnen, en voor je vijanden loop je nou eenmaal niet zo warm...
Bizarre zondag
Zo’n bizarre dag als vandaag maken we niet vaak mee op de Filippijnen al schijnt het voor januari niet ongewoon te zijn. Vanmorgen werd ik wakker van het gieren van de wind en het bleek dat het behoorlijk onstuimig was buiten. Wel droog, maar een lucht vol met grijze wolken en geen zon, en dat met die wind vormde een sfeertje zoals we dat in Nederland goed kennen. Ook de temperatuur was ongewoon laag voor hier, een graad of vierentwintig.
Dit soort weer houdt gelukkig nooit lang stand en in de loop van de ochtend klaarde het op, al bleef het ongewoon fris en hadden we op geregelde tijden van die rare windvlagen. Regenen heeft het dus nog steeds niet gedaan, en in plaats daarvan hebben we dus maar gesproeid vandaag want er is ook geen regen in zicht voor de komende dagen.
Vanavond was er weer een plezierige verrassing op de tv, ESPN zond live de wedstrijd van Fc Utrecht tegen Feyenoord uit dus daar ben ik even voor gaan zitten. De wedstrijd begon in Nederland om half drie en dat was bij ons dus om half tien ’s avonds. Het werd dus eigenlijk wat later dan normaal als ik de volgende dag moet werken maar het was ruimschoots de moeite waard met een mooie overwinning voor Feyenoord en een weergaloos doelpunt van Graziano Pellè.
Mijn vader zou ook genoten hebben van het voetbal maar helaas, dit is al de vierde keer dat we zijn verjaardag niet meer kunnen vieren...
Condominiums
Riet en ik worden regelmatig lastig gevallen met sms-jes op onze telefoons waarin ons appartementen worden aangeboden. Hoe ze aan onze telefoonnummers komen weten we niet en helaas is er aan deze vervelende manier van adverteren hier ook heel weinig te doen. Het enige wat erop zit is goed lezen, want de tekst is vaak ook nog eens erg verwarrend, en vervolgens het bericht zo gauw mogelijk weggooien.
Een probleem met die berichten is dat ze heel vaak nogal persoonlijk overkomen. Ze beginnen vaak met "Hallo, mijn naam is..." en het lijkt er dan ook op of je een persoonlijk bericht krijgt. Handige methode, je moet erg goed uitkijken wat er staat want voor je het weet heb je ze uitgenodigd om je te bellen om verder te praten en dan kom je helemaal niet meer van ze af.
Er wordt ook behoorlijk agressief met appartementen geleurd in alle grote winkelcentra. Overal staan stands met heel vriendelijk mensen die je allemaal een folder in je handen proberen te drukken. Wij zijn als overduidelijke buitenlanders natuurlijk helemaal een gewild doelwit want wij hebben tenslotte allemaal de zin "Licht ons op want wij hebben toch geld zat!" op ons voorhoofd staan.
Een paar weken geleden raakten we in de San Mig pub aan de praat met een vriendelijke jongedame die, zo begrepen we uit het verhaal iets met meubels deed. Nu zijn we op zoek naar een paar nieuwe tuinstoelen en toen de jongedame de naam "Botanika" noemde en op onze vraag of dat met tuinmeubelen te maken had bevestigend antwoordde pakten we haar kaartje aan. We hoorden een tijdje niks totdat Riet van de week opeens sms-jes kreeg waaruit ze opmaakte dat er vandaag een soort mini tentoonstelling zou zijn van de door de jongedame aangeprezen meubels.
We besloten een kijkje te gaan nemen vanmiddag, maar ik had ondertussen al een beetje argwaan gekregen. De naam "Botanika" deed een belletje rinkelen, want ik weet dat aan de overkant van ons kantoor een appartementen complex gaat verrijzen met die naam. Er staat al een kantoorgebouwtje waar je informatie kunt krijgen over de te bouwen appartementen en waar ze zelfs compleet ingerichte model appartementen hebben zodat je kunt zien wat je koopt. Ik vermoedde toen ik hoorde dat de "tentoonstelling" in dat gebouwtje zou zijn dat we mogelijk voor iets anders uitgenodigd waren dan we dachten.
Riet deelde mijn wantrouwen niet en wilde toch gaan kijken. Aangekomen zagen we al gauw dat er totaal geen meubels te bekennen waren, en toen de jongedame ons hartelijk welkom heette bleek het dus wel degelijk te gaan om een verkooppraatje voor "Botanika" condominiums. Riet probeerde nog te vertellen dat we iets hadden verwacht met meubels maar dat kwam totaal niet aan. En dat dacht ik al want die meubels waar de jongedame over had gesproken waren de meubels waarmee je je nieuw te kopen condominium zou kunnen inrichten, dat kun je hier namelijk bij de koop meteen meenemen.
Of we nu te maken hebben met een verkooptruc of een gewoon misverstand weten we nog steeds niet, we zijn in ieder geval meteen vertrokken zonder te hebben genoten van het voor ons en alle andere genodigden gereed staande buffet...
Snoeiwerk
Het weer valt niet mee de laatste dagen. De Filippino's klagen zelfs steen en been dat het zo koud is, en hoewel we dat nou ook wel weer overdreven vinden is het wel degelijk een stuk frisser dan we gewend zijn met temperaturen van "maar" zesentwintig graden.
Dat is nu al anderhalve week zo en het waait ook al die tijd best wel behoorlijk. De laatste dagen is het ook behoorlijk bewolkt en driegt er regen, maar er is tot op vandaag nog steeds geen druppel regen gevallen. En dat is eigenlijk wel weer eens nodig want het heeft nu al een paar weken niet geregend hier en alles staat behoorlijk droog.
Dat is ook te zien in onze tuin want de planten en struiken staan er een beetje treurig bij. En over onze tuin gesproken, In een van de hoeken lijkt het wel alsof onze tuinman een beetje te fors met de snoeischaar tekeer is gegaan want het ziet er een beetje kaal uit. Het is zelfs zo kaal dat we nu opeens het huis van een van onze buren kunnen zien staan, wat Riet deed vragen of dat huis er altijd al stond. Natuurlijk stond het er altijd al, maar door de begroeiing hadden we er tot nu toe geen zicht op gehad.
Het bleek niet alleen onze tuinman geweest te zijn maar ook de tuinman van de buren, ze hadden gezamenlijk het een en ander weggesnoeid aan de andere kant van de muur. De reden daarvoor was dat het zwembad van onze buren, wat blijkbaar vlak achter die muur ligt, altijd vol lag met afgevallen bladeren van de riante begroeiing, en een paar van onze bomen bleken daar ook mede schuldig aan te zijn. Vandaar dat er ook aan onze kant in overleg ook wat is weggesnoeid, maar de grote kaalslag heeft aan de andere kant van de muur plaats gevonden.
We moeten er wel even aan wennen want voor ons gevoel zitten we nu niet meer zo "vrij" als we gewend waren. Maar ach, zoveel zitten we op dit moment toch niet in de tuin, het moet eerst nog even zomerweer worden...
Koekblik met geld
Riet heeft vandaag een drukke dag gehad. Vanmorgen had ze twee bijeenkomsten, een van de ALIG vrouwengroup en een van Outpost, de club voor expats van Shell.
Naar de ALIG bijeenkomst zou ze in eerste instantie drie Nederlandse vrouwen op sleeptouw nemen die hier net zijn aangekomen. Een ervan kennen we al, ik heb toen Riet in oktober in Nederland zat al kennis gemaakt met Dieuwke en haar man Klaas die hier toen waren voor een oriënterend bezoek, en Dieuwke is hier vorige week ook al bij Riet op visite geweest. Jammer genoeg was alleen Dieuwke vandaag in de gelegenheid om de ALIG bijeenkomst te bezoeken want het is natuurlijk voor Riet altijd leuk om hier Nederlandse vrouwen te ontmoeten.
Op de Outpost bijeenkomst kreeg Riet een koektrommel aangereikt voor ALIG, met daarin allemaal muntgeld. Dat hadden de dames van Outpost onder het loopje door bijeen gespaard door voor de slachtoffers van de supertyfoon "Yolanda". Het enige probleem was dat de Outpost vrouwen eigenlijk wel wilden weten hoeveel er nu precies in de koektrommel zat. Riet bedacht dat ze vanmiddag wel even tijd had en heeft dus thuis de inhoud zitten tellen, een totaalbedrag van rond de 2200 pesos.
Nu we het er toch over hebben, nog steeds komt er mondjesmaat geld binnen op onze rekening voor de hulpacties van ALIG. Dat is natuurlijk nog steeds van harte welkom want de acties zijn nog steeds in volle gang. Het is de afgelopen weken weliswaar wat rustig geweest vanwege alle vakanties maar nu iedereen weer terug is gaat volgende week de draad weer worden opgepakt.
Vanochtend is er door ALIG alvast een cheque van een half miljoen pesos uitgereikt aan de hulporganisatie Springboard waar ALIG mee samenwerkt om op Leyte de school in het dorpje Isabelle weer op te bouwen. We zijn uiteraard trots dat onze familie en vrienden daar door de geweldige hulpactie in Rijnsburg aan hebben bijgedragen!
Opladers
Vrijwel alle mobiele apparaten hebben één ding gemeen en dat is dat de accu veel te gauw leeg is. Met name mobiele telefoons hebben dat probleem en er is wel wat aan te doen door bepaalde functies uit te zetten maar over het algemeen is het effect beperkt en bovendien wil je dat eigenlijk helemaal niet. De enige uitzondering is wat mij betreft mijn iPad Mini waarvan de accu twee of soms wel drie dagen meegaat, al moet ik wel zeggen dat ook dat weer afhankelijk is van het gebruik.
Omdat je nu eenmaal niet altijd een stopcontact bij de hand hebt heb ik daarom een tijdje geleden zo'n oplaadaccu gekocht. Eigenlijk was die bedoeld voor Riet want die heeft twee iPhones en een iPad die veelvuldig gebruikt worden en zij heeft dus meer last van lege accu's dan ik. Omdat zo'n ding toch wel handig is liep ik voor mezelf inmiddels ook al een tijdje te kijken maar dan wel een accu met een wat grotere oplaadcapaciteit dan dat dingetje van Riet, want die is wel handig klein maar kan bijvoorbeeld haar iPad niet helemaal opladen.
Mijn zoektocht werd drie weken geleden onverwacht gemakkelijk gemaakt door luchtvaartmaatschappij Emirates. Om mij te bedanken voor mijn klandizie van het afgelopen jaar werd ik beloond met een Gold Card en vanwege die statusverhoging mocht ik ook nog eens een cadeautje uitzoeken. En jawel, een van de opties was een oplaadbare accu dus de keus was snel gemaakt. En dat allemaal overigens al na drie retourtjes in een jaar tijd, "KLM, eat your heart out" zou ik zeggen.
Als mijn cadeautje binnenkomt hebben we dus twee van die oplaadaccu's, maar het werd vandaag nog mooier. We kregen er namelijk allemaal een als verlaat Kerstcadeautje van de baas, en nog een bijzondere ook want deze kan zichzelf opladen met zonne-energie. En als er iets is waar we hier genoeg van krijgen is dat wel zon, dus dit dingetje gaat met name in de tuin en eventueel op strand goed van pas komen.
Het ding is wel wat aan de grote kant maar we hebben hier dus nu ook groene energie...
Veilig vliegen
Wij vliegen eigenlijk best wel veel, niet alleen regelmatig heen en weer van de Filippijnen naar Nederland maar ook in de regio. En omdat onze vertrouwde KLM nou eenmaal niet overal beschikbaar is hebben we in de loop der jaren kennis gemaakt met heel wat andere en soms zelfs obscure luchtvaartmaatschappijen.
Tijdens ons verblijf in Rusland werden we wat dat betreft wel meteen in het diepe gegooid. Zeker Riet kan daarover verhalen vertellen waarvan je haren overeind gaan staan, maar gelukkig viel het in de praktijk over het algemeen wel mee. Sommige luchtvaartmaatschappijen bleken zelfs in vergelijking met wat wij gewend waren heel gunstig af te steken, zoals bijvoorbeeld de Koreaanse maatschappijen Korean Airlines en Asiana.
Vandaag stond in de krant de uitslag van het jaarlijkse onderzoek naar vliegveiligheid en daarbij kwam het Australische Qantas weer als veiligste maatschappij uit de bus. Qantas heeft weliswaar wat pechgevallen gehad maar nog nooit een ongeluk en heeft dus alweer de hoogste score gekregen. Een van mijn maten zegt altijd dat statistisch gezien de kans dat Qantas nu aan de beurt is voor een ongeluk dus steeds groter wordt, maar dat terzijde.
Andere goed scorende maatschappijen zijn onder andere onze huidige favoriet Emirates, maar daarnaast ook Cathay Pacific, All Nippon Airways en Eva Air. Grappig genoeg weigerde Riet een aantal jaren geleden nog om met die laatste drie maatschappijen te vliegen toen ze van Amsterdam naar Tokio moest reizen want dat waren zoals ze dat noemde “hokkie bokkie maatschappijen”. Nou geldt bij Riet al gauw dat onbekend ook onbemind maakt maar dat blijkt dus volkomen onterecht. Sterker nog, in de top tien komt zelfs geen enkele westerse luchtvaartmaatschappij voor.
Over vliegtuig ongelukken gesproken, we hebben nog steeds last van noodlandingen van neushoornkevers. Vrijwel iedere dag vinden we er een op het terras of zoals vanmorgen in het zwembad...
Leuk, katten...
We hebben twee hele leuke katten maar af en toe krijgen ze de kolder in de kop. Kijk, we weten zo langzamerhand wel dat ze helemaal verzot zijn op alles wat maar enigszins wit en verscheurbaar is, van tampons tot dozen tissues, maar er schijnt geen logica in te zitten.
Tampons zijn nergens veilig, daar is Riet inmiddels wel achter. Met name de kleine Monster duikt zo gauw ze die ergens neerzet in Riet's tas en pluist die helemaal uit. En als er tampons in zitten die niet achter een goed gesloten rits zitten dan krijgt ze die te pakken. Dozen met tissues zijn ook nergens veilig, die hebben we allemaal met de open kant naar beneden of naar de muur staan. En wc deuren moeten goed dicht zijn want anders verandert de opgehangen wc rol gegarandeerd in confetti.
Maar gek genoeg hebben we nog vrijwel geen problemen gehad met de rol keukenpapier die toch altijd open en bloot in de keuken staat. Daar keken ze om de een of andere reden niet naar om, en je weet waarschijnlijk al waar het naar toe gaat want ik gebruik heel bewust de verleden tijd. Kijk maar wat ik vanmorgen vroeg op de keukenvloer vond...
Raar weer...
Het omruilen van het Nederlandse winterweer, wat overigens meer weg had van herfst in de twee weken dat we er waren, voor het weer op de Filippijnen was zoals verwacht erg plezierig. Riet had zich vooraf verheugd op twee weekjes winterweer, maar zelf heb ik dat helemaal niet. Na ruim drie jaar in Zuid-Oost Azië ben ik het toch wel heel erg gaan waarderen dat het niet kouder wordt dan op zijn laagst vijfentwintig graden.
Toch is het weer de afgelopen week hier ook niet echt super geweest. Januari is op de Filippijnen de koelste maand en dat komt hoofdzakelijk omdat het nogal winderig is. Niet dat het echt koud is, al klagen de Filippino’s steen en been. Het is namelijk soms maar 26 to 28 graden, maar het is gewoon niet zo aangenaam als anders. Het was de afgelopen week de hele week winderig en veelal bewolkt, en het is ook ’s morgens vroeg bij het opstaan nog net niet helemaal licht. Wel heel anders dan de stikdonkere ochtenden in Nederland in deze tijd van het jaar maar toch nog net een beetje schemerig en dus niet het zonnetje wat normaal gesproken mijn dag meteen al goed maakt.
Nou is het niet zo dat we meteen een trui of een vest nodig hebben hoor, zo erg is het beslist niet. En Riet vindt het zelfs prima zo want volgens haar kun je nu tenminste wat doen zonder dat meteen het zweet van je lijf loopt. Ik denk daarom dat ik toch wat meer aangepast ben aan het klimaat dan Riet want ik klaag al net zo hard als de Filippino’s...
Kranten gadget
Een van de kranten die we gisteren allemaal mee naar huis kregen met de reportages over honderd jaar Shell in de Filippijnen is de Inquirer. Dit is een behoorlijk vooruitstrevende krant want je kunt ook op een bijzondere manier een electronisch abonnement nemen. Ze geven namelijk hun eigen tablet uit waar je de krant dan op kunt lezen via het Internet. Dat is niet hetzelfde als hun standaard Internet pagina maar omvat veel meer. Daarnaast heeft deze krant uiteraard ook een nieuws App voor je mobiele telefoon, maar er is ook een bijzondere App die je alleen kunt gebruiken in combinatie met de papieren krant.
Sommige artikelen in de papieren uitgave van de krant zijn voorzien van een speciaal logo. Dat logo werkt in combinatie met je mobiele telefoon waar je dan eerst een speciale App op moet installeren. Als je deze special App hebt geladen en gestart dan kun je de camera aan de achterkant van je mobiele telefoon richten op het artikel met dat speciale logo en vervolgens wordt er allemaal extra informatie naar je mobiele telefoon gestuurd.
Dat kunnen bijvoorbeeld extra foto's zijn of een filmpje of een geluidsfragment. Het is in ieder geval een leuke gadget en een extra service voor mensen die de papieren uitgave van de krant kopen.
Natuurlijk weet ik dat dit soort dingen mogelijk zijn, ik had alleen niet verwacht dat ik er juist hier op de Filippijnen voor de eerste keer kennis mee zou maken...
100 jaar Shell in de Filippijnen
Groot feest vandaag want het is precies honderd jaar geleden dat Shell op de Filippijnen is begonnen, met de verkoop van kerosine. In de afgelopen honderd jaar heeft Shell zich hier ontwikkeld tot een van de belangrijkste leveranciers van olie en gas. Daarnaast heeft het bedrijf belangrijke bijdragen geleverd aan de infrastructuur en zijn er heel veel projecten uitgevoerd om de levensstandaard op de Filippijnen te verhogen.
Behalve Shell zelf besteden de media dan ook ruime aandacht aan dit jubileum. Een van de grootste kranten, de Inquirer, heeft vandaag een speciale omslag die helemaal is gewijd aan Shell, weliswaar betaald door het bedrijf zelf, maar in de krant staan ook de nodige artikelen die de rol van Shell in deze samenleving benadrukken.
Nou krijgt een jubilaris natuurlijk vrijwel altijd positieve toespraken, dat is zo, en er is natuurlijk ook wel de nodige kritiek. Zo is de brandstof van Shell erg duur in verhouding tot andere merken, wat ook weer niet helemaal eerlijk is omdat de lokale merken minder belasting hoeven te betalen. Maar het maakt het toch minder aantrekkelijk voor de gewone mensen, en hoewel je vraagtekens kunt zetten bij de kwaliteit van sommige brandstoffen in verhouding tot wat er bij Shell uit de pomp komt geeft de portemonnee ook hier vrijwel altijd de doorslag.
Feit is wel dat Shell bekend staat als een goeie werkgever voor de Filippino's waarbij met name opleiding altijd hoog in het vaandel staat. Ik heb zelfs sollicitanten gehad voor een tijdelijke baan die genoegen wilden nemen met minder salaris dan ze ergens anders konden krijgen omdat ze zoals ze zelf zeiden Shell op hun CV wilden hebben staan.
Hoe het ook zij, de feestelijkheden gaan het hele jaar nog door maar vandaag was dus de aftrap. Gefeliciteerd Shell Philippines!
Processie
De jaarlijkse processie van het beeld van de Zwarte Nazarener, een van ’s werelds grootste, trok vandaag een geschat aantal van drie miljoen merendeels blootsvoets meelopende Katholieken. Ze trotseerden allemaal de immense drukte in de stad, de hitte en het risico platgedrukt te worden in de hoop een glimp op te vangen van het bijzondere beeld van Jezus Christus en om het als het maar enigszins mogelijk is aan te raken.
De beveiliging van de stad is uiteraard met zoveel mensen op de been een logistieke nachtmerrie. De politie had niet minder dan zesduizend manschappen ingezet om de zes en een halve kilometer lange route van de processie te bewaken. Er waren sluipschutters op de daken langs de route geposteerd uit voorzorg tegen eventuele acties of aanslagen van moslim extremisten.
De route van de processie, die loopt van het Luneta Park naar de standplaats van het beeld in de Quiapo Kerk in het centrum, was dit jaar iets gewijzigd en daardoor wat langer dan normaal. De McArthur Brug waarover de route in voorgaande jaren liep werd niet veilig genoeg meer geacht om de mensenmassa te kunnen dragen en daardoor ging de route deze keer over de Jones Brug.
Hoe die brug er vanmiddag tijdens de processie uitzag zie je op de foto, met het beeld van de Zwarte Nazarener in de cirkel.
Jaarwisseling op z'n Filippijns
Ook in de Filipijnen vieren ze uitbundig oud en nieuw, met veel vuurwerk tijdens de jaarwisseling. Maar er zijn ook nogal wat verschillen want ze houden er nogal wat rare gebruiken op na die vrijwel allemaal ingegeven zijn door één of andere vorm van bijgeloof. Want ze mogen dan wel ontzettend Katholiek zijn, ze zijn nog veel bijgeloviger!
Zo bevat het menu met oudejaar een aandeel vaste onderdelen. Er staan vrijwel zeker noedels op tafel want die garanderen een lang leven, en een ander vast onderdeel van het menu is eieren want die staan weer voor nieuw leven. Er is kleefrijst want daar blijft de voorspoed aan kleven, maar kip zul je niet aantreffen want een kip moet scharrelen om eten te vinden en dat wil je zelf niet hoeven doen in het nieuwe jaar. En er zullen als het even kan twaalf verschillende soorten ronde vruchten op tafel staan, voor elke maand één, en daar zijn als het kan druiven bij. De ronde vorm verwijst naar een afgeronde cyclus en dat zou geluk moeten brengen.
Dat ronde komt ook terug in de kleding want iedereen zal proberen zoveel mogelijk kleding te dragen met een bolletjesmotief, ook hier brengt de ronde vorm geluk. En het huis moet netjes zijn want als je huis netjes is met oudejaar dan is dat een voorteken voor de netheid van je huis in het komende jaar. Er wordt dus op de laatste dagen van het jaar grondig schoongemaakt en gepoetst zodat het huis op oudejaarsavond van onder tot boven blinkt.
Filipino’s maken veel lawaai bij de jaarwisseling. Net als in Nederland is er veel vuurwerk, maar ze slaan ook op potten en pannen want al die herrie verdrijft de boze geesten. Om de voorspoed binnen te laten worden alle ramen en deuren (inclusief kastdeuren) opgezet. Er worden muntstukken op tafels gelegd en in broekzakken gedaan (waarmee veelvuldig wordt geschud) om verzekerd te zijn van welvaart in het nieuwe jaar. Ook zorgen ze ervoor dat hun portemonnee op oudejaarsavond flink gevuld is want dat is een voorteken voor een goedgevulde portemonnee in het komende jaar. Filippino's zullen wel proberen om op de eerste dag zo weinig mogelijk geld uit te geven want dat is weer gunstig voor de toekomstige financiële situatie.
En klokslag middernacht springen alle Filippijnse kinderen zo hoog mogelijk in de lucht want dat helpt ze om sneller te groeien. En dat terwijl ze hier al snel genoeg volwassen moeten zijn...
Alweer jetlag...
In Nederland duurde het bij mij zeker een week voordat ik weer een normaal ritme had en dat is eigenlijk uitzonderlijk. Last van jetlag heb je eigenlijk altijd wel maar de algemene ervaring is toch dat je er meer last van hebt als je van west naar oost reist dan andersom. En meestal ben ik er in Nederland ook met twee tot drie dagen wel vanaf.
We zijn nu bijna vier dagen thuis en we hebben allebei alweer heel erge moeite met onze jetlag. Niet helemaal onverwacht natuurlijk want de vuistregel zegt dat je reizend van west naar oost een dag moet rekenen voor ieder uur tijdsverschil, wat dus inhoudt dat je in ons geval moet rekenen op een herstelperiode van zeven dagen. Het verschil zit hem er deze keer alleen in dat we niet op verkeerde tijd slaap hebben zoals te verwachten is, maar dat we 's nachts bijna helemaal niet kunnen slapen.
Ik heb onderweg in het vliegtuig alles bij elkaar een uur of vijf kunnen slapen en dat zou dus moeten inhouden dat ik aardig bekaf was bij aankomst. Dat klopte ook wel maar zondagnacht heb ik ondanks dat amper vier uur kunnen slapen. Ik ging om half elf naar bed maar was om een uur of één al weer klaarwakker. Ik viel pas tegen half vijf weer in slaap en werd om zes uur wakker van de wekker. En vannacht ging het nog slechter. Ik heb me gisteravond tot elf uur wakker kunnen houden, viel toch pas om half twaalf in slaap en was om twee uur vannacht alweer klaarwakker! En deze keer viel ik pas om vijf uur weer in slaap waardoor het wel een erg kort nachtje werd.
Al dat wakker liggen 's nachts is misschien wel goed om een beetje bij te lezen maar overdag op het werk ben ik uiteraard niet in topvorm. Riet gaat het gelukkig wat beter af maar ja, die kan als het nodig is overdag een tukje doen. De enige troost voor ons allebei is dat we niet de enigen zijn, om de een of andere reden heeft iedereen die uit Europa terug gekomen is van vakantie veel meer last van de jetlag dan anders. Er zit dus niks anders op om, zoals een ouwe Shell collega van mij altijd placht te zeggen, "onze ziel in lijdzaamheid te bezitten"...
Positief is dat ik hier in tegenstelling tot Nederland tijdens ons verblijf wel vrolijk van het weer word als ik naar buiten kijk...
Weer aan het werk
En er was aan het begin van dit nieuwe jaar een email van onze Project Manager met een uitgebreide terugblik op het afgelopen jaar. Er was heel wat te melden want wat het werk betreft is het een druk en veelbewogen jaar geweest.
Het deel van het project wat twee nieuwe putten moest boren in het gasveld is zo goed als klaar. Een boorschip is drie maanden bezig geweest om de putten te boren, waarna de installatie op beide nieuwe putten is geïnstalleerd en beide zijn gekoppeld aan de bestaande installatie. Dat is allemaal onder water gebeurd op een diepte van achthonderdvijftig meter. De eerste put is al operationeel, het eerste gas stroomde op 20 december, de tweede put wordt nog getest maar staat ook op het punt om operationeel te worden.
Voor mij betekent dat dat ik de komende tijd druk zal zijn met het op orde krijgen van alle documentatie van dit deel van het project en zorgen dat alle informatie in de juiste systemen wordt geladen.
Het andere deel van het project, het bouwen van het nieuwe platform, vordert gestaag. Dat platform moet in het derde kwartaal van 2014 klaar zijn en dan wordt het versleept naar de plaats waar het zal worden geïnstalleerd, naast het bestaande platform in de Zuid-Chinese Zee. Aan het eind van het jaar moeten dan de werkzaamheden beginnen om het nieuwe platform te koppelen aan het bestaande.
Genoeg te doen dus in het jaar dat wat werk betreft voor de meesten van ons vandaag pas is begonnen...
Home sweet home...
We zijn weer terug in Manila na een redelijk voorspoedige reis. Even voor middernacht landden we op de luchthaven van Dubai waar we tot vier uur moesten wachten op onze vlucht naar Manila. De tijd die we moesten wachten totdat het boarden begon brachten we door in de Business Lounge van Emirates. Daar kwamen we op een gegeven moment mijn collega Derek tegen die dezelfde vlucht naar Manila had als wij.
De vlucht zelf hebben we redelijk wat kunnen slapen al werd dat in mijn geval af en toe bemoeilijkt door hevige turbulentie en een kind wat vrijwel aan een stuk door heeft gejankt. Riet had natuurlijk weer nergens last van, die viel al in slaap voordat de matrasjes werden uitgedeeld, sliep vijf uur later door het ontbijt heen en moest wakker worden gemaakt toen de voorbereidingen voor de landing begonnen.
Op de luchthaven stond onze chauffeur Lito al te zwaaien toen we naar buiten kwamen en amper een half uur later waren we weer thuis. Waar het zonnig was en ondanks een stevig windje lekker warm...
Van Amsterdam naar Dubai
De eerste helft van onze terugreis zit er al weer op want op dit moment zitten we in de Business Lounge van Emirates op de luchthaven van Dubai. De vlucht verliep voorspoedig al zag het daar aan het begin niet naar uit omdat we alweer vertraging hadden, deze keer veroorzaakt doordat het vliegtuig later dan gepland op Schiphol arriveerde vanuit Dubai.
Veel geslapen hebben we onderweg niet, ik helemaal niet en Riet maar een uurtje. Dat kwam hoofdzakelijk omdat het op dit moment hier even voor twaalven in de avond is, en omdat we voor ons gevoel nog steeds op Nederlandse tijd zitten dus eigenlijk pas negen uur in de avond. Bovendien duurde de vlucht maar zes uur, een uur korter dan op de heenreis twee weken geleden omdat we deze kant op "wind mee" hebben.
Niet slapen betekent voor mij altijd films kijken en ik heb er bijna drie gezien. De film "Rush" over de Formule 1 coureurs James Hunt en Niki Lauda was geweldig, de film "Malavista" met Robert de Niro en Michelle Pfeiffer was ook erg goed, en de derde film "Byzantium" moet ik op de vlucht naar Manila nog afkijken.
We hopen overigens op die vlucht ook nog een stevig oogje dicht te doen...
Het zit er al weer op...
Onze laatste dag in Nederland alweer, morgen vertrekken we weer naar de Filippijnen. Zoals gewoonlijk werd de laatste dag hoofdzakelijk besteed aan een rondje langs de familie om afscheid te nemen, en 's avonds was er het traditionele afscheidsdiner in de vorm van een patatje met en een kroket.
Tussen de bedrijven door werden onze koffers gepakt maar dat was eigenlijk een makkie. Kleren om mee te nemen hebben we nauwelijks want onze winterkleren blijven hier en op een meegenomen extra spijkerbroek en wat ondergoed na gaat er niks mee terug. Desondanks zitten onze koffers bommetje vol, alleen bestaat de inhoud niet uit kleren maar hoofdzakelijk uit dingen die we in Manila niet kunnen krijgen.
Zoals gewoonlijk gaat er een flinke voorraad Senseo koffiepads mee, zakjes met Frites Sticks voor Riet, een paar flessen vloeibare Croma, drop, hagelslag, borrelnoten en zelfs een pak Schuddebuikjes. De hagelslag en de Schuddebuikjes zijn overigens niet voor onszelf, die zijn voor een paar van mijn collega's op de Filippijnen die er verzot op zijn.
Over collega's gesproken, er gaat ook nog een enorme hoeveelheid stroopwafels mee en die is maar voor een klein deel voor onszelf want ook daar zijn de Filippino's helemaal verzot op. En tenslotte zitten er nog een heleboel knuffels in Riet's koffer die bedoeld zijn voor haar Filippijnse kindertjes.
We weten vrij zeker dat er hier en daar verlangend naar onze terugkomst wordt uitgekeken...
Paula en Loekie
Het zal inmiddels wel duidelijk zijn dat Riet en ik enorme kattenliefhebbers zijn. In Manila hebben we onze twee huisgenoten Monster en Abby, in Rijnsburg hebben we Paula en Loekie.
Paula is eigenlijk mijn kat, ik heb haar in 2004 voor mijn verjaardag gehad nadat we onze vorige kat Sproet drie jaar eerder moesten laten inslapen. Riet bezwoer toen dat er nooit meer een kat in huis zou komen maar ze ging uiteindelijk toch maar weer overstag. Paula was toen ik haar kreeg ongeveer een jaar oud en een heel schichtig beestje, maar in het asiel had ze met name op Robin een hele positieve indruk gemaakt en daardoor werd ze uitgekozen.
Dat schrikachtige wat Paula had is in de loop van de jaren nooit helemaal verdwenen. Nog steeds schiet ze als een schicht weg als er iets onverwachts gebeurt of er plotseling iets geluid maakt. Erger is dat ze ook een tamelijk sacherijnig beest bleek te zijn. Robin kan nog steeds alles met haar doen en Martin eigenlijk ook wel, maar van mij moet ze weinig hebben en Riet moet ze al helemaal niet.
Martin en Sandra hadden in 2011 besloten om zelf ook een kat te nemen en dat werd Loekie. Loekie is in tegenstelling tot Paula wel een heel gezellig beest die iedereen waar ze bij zit voortdurend aanmaant om toch vooral door te gaan met achter haar oren te krabben. Het is in twee jaar tijd ook een hele grote kat geworden, echt een joekel van een beest, maar wel met een heel lief koppie al kijkt ze op de foto een beetje listig.
Ze kunnen het niet echt best samen vinden, die twee, en dat ligt vooral aan Paula die zoals gezegd nogal eenkennig is, ook heeft ten opzichte van andere katten. Loekie wordt min of meer getolereerd als ze Paula niet voor de voeten loopt, en als dat toch gebeurt dan vliegen de dames elkaar in de haren. De situatie is houdbaar doordat de beide katten elkaar toch zoveel mogelijk uit de weg gaan.
Nieuwjaarsduik
Onze nicht Joelle gaat de komende zomer voor een project van "World Servants" naar Zambia voor een paar weken om daar te helpen met het bouwen van een school. Daarvoor moet ze zelf sponsors vinden om de reis te bekostigen en een van de activiteiten waarvoor ze sponsors had gevonden was de jaarlijkse Nieuwjaarsduik.
De Nieuwjaarsduik is een Nederlandse traditie die op verschillende plaatsen langs de kust plaatsvindt. Dit jaar is er geen Nieuwjaarsduik in Katwijk vanwege de werkzaamheden aan het strand, dus Joelle moest naar Noordwijk want daar was er wel een.
De omstandigheden leken erg gunstig want het zeewater was ongewoon warm voor de tijd van het jaar, zo'n acht graden. Ook de luchttemperatuur was vandaag acht graden, dus zacht voor de tijd van het jaar, maar er stond een venijnige wind waardoor het veel kouder aanvoelde. Al met al was het behoorlijk koud op het strand, niet echt bikini-weer, maar Joelle liet zich niet kennen. Petje af hoor!
