Oudejaarsdag was een dag zonder verrassingen. Het afsteken van vuurwerk begon al vanmorgen vroeg met een paar buurtkinderen die voor ons huis hun afsteekplek hadden en dat ging zowat de hele dag door. Vanaf twaalf uur was er een relatief rustige pauze want toen waren ze blijkbaar door hun moeder naar binnen geroepen voor de lunch, maar om één uur werd het knalfestijn hervat.

Overigens viel in zijn algemeenheid het vuurwerk mee en daar zal het weer wel mee te maken hebben gehad. Het was gewoon guur en dat is altijd een showstopper voor de vuurwerkfanaten. Die waren er weer genoeg en af en toe werden we opgeschrikt door vuurwerk wat meer op een bomaanslag leek.

Riet stond gewoontegetrouw vanmorgen weer in de rij bij de oliebollenkraam voor oliebollen (zonder krenten), appelflappen en Berliner bollen. Daarmee waren meteen het ontbijt, de lunch en het diner geregeld.

En verder was het een rustige oudejaarsdag die werd afgesloten bij onze vrienden Anja en Nico. Met de lekkerste kippenpootjes sinds... weet ik veel, heel erg lang!

Voordat we in augustus naar Nederland kwamen had ik geprobeerd de jaarlijkse reünie met mijn ouwe Shell makkers te organiseren, maar dat liep helaas spaak. Vrijwel allemaal waren ze net die tijd op vakantie en het traditionele evenement leek dus dit jaar niet door te kunnen gaan.

Twee maanden geleden besloot ik een nieuwe poging te wagen voor december, en het lukte na een heleboel heen en weer gemail en de vele feestdagen toch nog om een datum te prikken waarop we allemaal konden. Dat was vandaag, en daarmee blijft de traditie dat het ieder jaar weer lukt om een avondje bij elkaar te komen mooi in stand.

Ook dit jaar was het verzamelpunt weer Café ″De Doelen″ in Rotterdam. Toen ik daar aankwam was alleen Karel al aanwezig, maar het duurde geruime tijd voordat de rest arriveerde. Ik begon me zelfs al zorgen te maken of ze de afspraak niet vergeten waren, maar even later kwamen vlak na elkaar Walter, Frans en Willem ook binnen.

In eerste instantie overwogen we om vanwege het barre weer maar gewoon te blijven waar we waren en in het cafe wat te eten, maar aangezien er inmiddels nogal een luidruchtige zangeres was begonnen om haar imitatie van een politiesirene ten beste te geven besloten we om toch maar ergens anders te gaan eten.

Het zou Italiaans worden, maar dat viel nog niet mee. Het eerste restaurant bleek gesloten en het tweede zat bomvol, en we konden uiteindelijk pas na een niet geplande lange wandeling bij het derde terecht. Gelukkig was het eten er prima, en het enige minpuntje van de avond was eigenlijk dat onze nestor Joop deze keer verstek moest laten gaan. Maar ook met zijn vijven werd het zoals ik wel verwacht had weer ouderwets gezellig.

Volgend jaar weer, maar dan hopelijk wel weer in de zomer.

Een bezoek aan het Rijksmuseum in Amsterdam staat al jaren op de agenda maar het is er om de een of andere reden nog nooit van gekomen. Het kwam dan ook goed uit dat Robin en Chantal me uitnodigden om vandaag met ze mee te gaan. Ze hadden een paar vrijkaarten gekregen voor het museum en vandaag was de laatste gelegenheid om die te gebruiken.

We kwamen om even over elven aan bij het museum en al meteen werd duidelijk dat het nog wel even zou duren voor we daadwerkelijk binnen zouden zijn. Er stonden twee enorm lange rijen voor twee ingangen, een voor mensen die al een toegangskaart hadden en een voor mensen die nog geen ticket hadden. Ik had via het Internet een kaart gekocht en kon dus in de eerste rij aansluiten, maar Robin en Chantal moesten hun vouchers nog inwisselen voor een echt kaartje dus die moesten in de andere rij.

De rijen waren allebei een paar honderd meter lang en schuifelend ging het naar de ingang. Mijn rij ging wat harder maar het duurde toch nog bijna drie kwartier voordat ik binnen was. Daar moest ik nog dik een half uur wachten voordat Robin en Chantal eindelijk naar binnen kwamen.

Het zal duidelijk zijn, het was binnen heel erg druk, veel drukker dan we van tevoren hadden verwacht. Vooral in de Eregalerij, waar de beroemdste schilderijen hangen van onder andere Rembrandt en Vermeer, was het bomvol. Met name in de zaal met "De Nachtwacht" was het enorm druk en om het beroemde schilderij te kunnen bekijken moest er lichtelijk met de ellebogen gewerkt worden.

Maar al met al was het bezoek heel erg de moeite waard. Het museum is mooi, goed georganiseerd en de collectie is natuurlijk buitengewoon. Alleen waren we na ruim twee uur rondwandelen wel een beetje "schilderijen-moe". Effe wat eten of zoiets simpels als een bakkie koffie viel alleen ook niet mee vanwege de enorme drukte in de stad. De wachttijd bij het Hardrock Café voor een tafeltje bedroeg drie kwartier en bij Starbucks stond er een wachtrij tot aan de deur. We hielden Amsterdam daarom toch nog vrij snel voor gezien.

Wel moest er eerst nog even worden afgerekend bij de parkeergarage, de somma van vierentwintig euro...

Koud maar wel zonnig, dus het was een ideale dag om even lekker uit te waaien op het Katwijkse strand. Alleen is er deze winter wel een probleempje want het Katwijkse strand is op dit moment verboden gebied in verband met werkzaamheden. Er wordt gewerkt aan de versterking van de kust en daardoor is het strand tot aan het komend badseizoen niet toegankelijk.

Gelukkig is het strand ten noorden van Katwijk, aan de andere kant van de uitwatering, wel toegankelijk. Het was er overigens bar koud met een strakke wind uit het zuidwesten, dus vrijwel dwars over het strand. Desondanks waren er heel wat wandelaars en een behoorlijk aantal kite surfers die dankbaar gebruik maakten van diezelfde wind en de redelijk hoge golven.

Een vast onderdeel van een bezoek aan Nederland is een of meerdere bezoeken aan de bioscoop. Als liefhebber van films mis ik dat want op de Filippijnen ga ik nooit naar de bioscoop. Niet dat er geen bioscopen zijn maar het trekt me gewoon niet.

Filippino's zijn hele vriendelijke mensen, maar ze zijn ook luidruchtig. Dat weten ze; ze moeten er zelf ook altijd om lachen als je dat tegen ze zegt, en ze zijn de eersten om het toe te geven. Het zit in hun cultuur, vandaar dat het ook altijd rumoerig is wanneer er meerdere Filippino's bij elkaar zijn. Ga maar eens op een zaterdagmiddag naar de grote Festival Mall en je weet precies wat ik bedoel.

Mijn probleem is dat als ik naar de bioscoop ga dat ik dan wil genieten van een goeie film en beslist niet lastig gevallen wil worden door pratende, bellende en popcorn kauwende mensen. Eerlijk gezegd moet ik bekennen dat ik geen ervaring heb met het Filippijnse bioscoop publiek maar wat ik heb gehoord houdt me al tegen om te gaan. Niet dat het in Nederland tegenwoordig veel beter is overigens. De Pathé bioscopen vertonen niet voor niks voor elke voorstelling op het scherm een nummer waar je een bericht naar kunt texten in geval van overlast.

Maar goed, vanavond ben ik met mijn broer en mijn beide zoons in Den Haag naar de film "The Hunger Games - Catching Fire" geweest en dat was een goed besteedde avond. Goeie film, iets beter nog dan deel één, en een publiek wat weliswaar opvallend jong was (en dus van de mobieltjes generatie) maar wel duidelijk was gekomen om van de film te genieten.

Voor herhaling vatbaar zou je zeggen, alleen draait er niet veel soeps meer op dit moment. Jammer hoor...

Riet en ik hebben allebei deze keer veel meer en veel langer last van jetlag dan we de laatste jaren hebben gehad. Of het nu komt doordat de dagen zo kort zijn of doordat we niet zo heel erg actief zijn, we weten het niet. Wel is duidelijk dat we 's avonds al heel vroeg bekaf zijn en 's morgens nog steeds voor dag en dauw wakker worden. Het is nu al bijna een week en normaal gesproken zijn we dan allang weer aangepast aan het Nederlandse ritme, maar deze keer hebben we er dus gewoon meer moeite mee.

Voor het Kerstdiner van vandaag, ook al traditioneel zo langzamerhand met onze zoons en schoondochters, hadden we een keuze gemaakt die misschien niet meteen voor de hand ligt. We hadden namelijk gekozen voor een Italiaans restaurant in Sassenheim wat een op het oog aantrekkelijk Kerstmenu aanbood. We werden niet teleurgesteld, het eten was erg lekker en het ongehaaste tempo waarin het zes gangen menu werd geserveerd maakte dat het een hele gezellige tweede Kerstavond werd.

Alleen realiseer ik me nu dat ik blijkbaar nog steeds niet genoeg ben ingeburgerd op de Filippijnen, want als dat wel zo was geweest dan had ik vast en zeker een paar foto's gemaakt tijdens het diner...

Ondanks de sombere weersvoorspellingen van de afgelopen dagen was het vandaag onverwacht mooi weer. De bewolking was verdwenen, de lucht was daardoor blauw en de zon scheen. Doordat de temperatuur ook nog eens hoger was dan normaal voor de tijd van het jaar was het zelfs een hele aangename dag.

En ook het gebruikelijke familiediner met onze ouders was aangenaam. Riet had zich weer flink uitgesloofd om lekker gewoon Hollands eten op tafel te zetten en dat was weer heel goed gelukt. Spruitjes, een witlofsalade, varkenshaas en als toetje griesmeelpudding met bessensap.

Toen alle visite vertrokken was aan het eind van de middag bleek dat Riet toch ook nog niet helemaal bekomen was van de jetlag, hoewel het de eerste dagen wel mee leek te vallen. Om een uur of zes ging ze even naar boven voor een kort dutje, om even bij te komen zei ze zelf, maar ze is niet niet meer beneden geweest.

Ik heb zelf trouwens ook best slaap, mijn broek staat zoals ze dat in Rijnsburg zeggen, nog steeds op "de vreethaak"...

Vanmorgen zat ik in de woonkamer met mijn zelf gezette bakkie koffie toen ik opeens een riedel hoorde waarvan ik in eerste instantie dacht dat het de ringtone van een van de mobiele telefoons was. Ik keek al rond, op zoek naar de telefoon in kwestie, toen ik opeens in een hoek van de kamer een object zag bewegen. Een toestel wat eruit zag als een vliegende schotel kwam achter een kast vandaan en begon luid zoemend door de kamer te rijden.

Nee, dit was geen invasie van buitenaardse wezens maar de stofzuiger van Martin en Sandra. Dit is een volledig automatische robot-stofzuiger die je kunt programmeren om op een bepaalde tijd zichzelf te activeren en dan stofzuigt hij de kamer. Het lijkt wel een beetje science fiction maar dat is het dus niet.

Het kreng is niet bepaald geruisloos maar maakt zeker veel minder lawaai dan een doorsnee stofzuiger. Hij vindt zijn weg doordat hij als hij ergens tegenaan botst gewoon een andere kant op draait. Hij schijnt ook in zijn geheugen een soort kaart van de kamer op te slaan zodat hij weet wanneer hij overal geweest is. Het stofzuigen duurt net zo lang tot hij het schoon genoeg vindt, want dat kan hij blijkbaar ook beoordelen, maar niet langer dan een uur want dan gaat hij terug naar zijn "hok".

Dat "hok" is een docking station wat in een hoek van de kamer staat. Daar parkeert hij zichzelf en laadt op voor de volgende sessie. Er zitten nog van allerlei mogelijkheden op want als je hem zat bent kun je hem tussentijds naar zijn "hok" terug laten gaan, en je kunt het zuiggebied beperken door grenzen aan te geven met losse apparaatjes.

Het enige probleem is dat het apparaat toch nog wel een centimeter of dertien hoog is en dus niet onder meubels kan komen die lager op de poten staan. Hoekjes en kiertjes zijn weer geen probleem want er zit een draaiend kwastje aan wat ervoor zorgt dat ook die schoongeveegd worden.

Het is geen goedkope oplossing, dat moet gezegd, maar wel een ideaal apparaat voor mensen met een hekel aan stofzuigen...

Riet is hier helemaal gelukkig als ze boodschappen gaat doen. Afgelopen zaterdagochtend ging ze op pad om van alles in te slaan en was binnen een uur met alles wat op het lijstje stond terug. En dat soort efficiency zijn we niet meer gewend.

Het heeft vrijwel zeker te maken met het feit dat je in Nederlandse supermarkten nooit verrast wordt, het assortiment is bekend en je grijpt vrijwel nooit mis. Dat in tegenstelling tot de supermarkten in Alabang (die zelfs nog tot de betere van de Filippijnen behoren) want daar is het assortiment lang niet zo stabiel.

Neem bijvoorbeeld de Nederlandse kaas, die is er in bijna alle supermarkten meestal wel verkrijgbaar maar niet altijd. Nou is het zo dat als de een het niet heeft dat de ander het wel heeft, maar je moet dan dus al naar twee verschillende winkels. Kattenvoer is ook zoiets, de blikjes die wij altijd hebben zijn vrijwel overal verkrijgbaar maar ook weer niet altijd in dezelfde winkel. Sinaasappelsap, nog zoiets; ieder supermarkt heeft de pakken sap die wij willen, maar ook weer niet altijd. Kortom, je moet vaak meerdere supermarkten af om steeds dezelfde dingen te kopen en dat kost je gewoonweg meer tijd.

De afhandeling bij de kassa's in Nederland is ook iets waar we met weemoed aan terug zullen denken als we weer in Alabang zijn. Gaat alles hier vlot langs de scanner met vrijwel geen haperingen, dat overkomt ons op de Filippijnen vrijwel nooit. Ruwweg de helft van de barcodes doet het daar niet, stickers met barcodes ontbreken vaak, en dan is er nog het feit dat de kassajuffrouw per klant gemiddeld twee keer zonder duidelijke reden bij de kassa vandaan loopt.

Goed, in Nederlandse supermarkten laten ze je wel lekker zelf tobben om alles in te pakken, maar omdat we daar aan gewend zijn hebben we geleerd om dat vlot te doen. Op de Filippijnen wordt alles voor je ingepakt, hetzij door een inpakker hetzij door de kassajuffrouw zelf, maar niet zelden ergeren we ons aan het tempo van het inpakken en helpen we zelf een paar handjes mee. Dit overigens tot stomme verbazing van degene die inpakt want de Filippino's zelf steken echt geen hand uit.

Dat laatste kan trouwens ook niet want in die hand zit hun mobieltje waarmee ze bij de kassa aan één stuk door staan te sms-en...

Een van de vervelende bijkomstigheden van lange reizen met vliegtuigen is jetlag. Het lichaam heeft wat tijd nodig om te wennen aan de verschuiving van dag en nacht, in ons geval veroorzaakt door een tijdsverschil van zeven uur tussen de Filippijnen en Nederland.

In het kort komt het erop neer dat als je aankomt in Nederland om half twee 's middags je lichaam nog steeds denkt dat het zeven uur later is, dus half negen in de avond. Het gevolg is dat rond half negen 's avonds langzaam je lampje uitgaat omdat je lichaam denkt dat het half vier 's nachts is en dus vindt dat je allang op je bed had moeten liggen.

Er zijn nog steeds mensen die beweren dat je iets aan jetlag kunt doen, maar ik heb na jaren van lange reizen ernstige twijfels of dat zo is. Niets van wat ik heb geprobeerd heeft gewerkt en ik heb alleen geconstateerd dat ik er de ene keer meer last van heb dan de andere keer. Wat in ieder geval scheelt is of je onderweg in het vliegtuig redelijk hebt kunnen slapen want dan ben je duidelijk eerder weer in een normaal ritme, maar verder scheelt het gewoon per keer.

Wat volgens vrijwel iedereen wel uitmaakt is of je van oost naar west of van west naar oost reist. In het eerste geval ga je "terug" in de tijd en in het laatste geval ga je "vooruit". Wanneer je van oost naar west reist heb je er vrijwel altijd meer last van dan andersom.

Ook heb ik gemerkt dat ik er in de winter meer last van heb dan in de zomer, en misschien hebben de kortere dagen in Nederland daar wat mee te maken. Het verschil in daglicht in Nederland tussen zomer en winter is namelijk erg groot, dat scheelt enkele uren, terwijl er op de Filippijnen nauwelijks verschil is. Daar is er hooguit sprake van een half uur verschil tussen een "zomerdag" en een "winterdag" omdat je daar veel dichter bij de evenaar zit en de zon dus hoger staat.

Hoe het ook zei, op het moment heb ik er nog behoorlijk last van. In de ochtend wordt ik heel vroeg wakker, veel vroeger dan normaal en zeker veel vroeger dan wenselijk is in een vakantie, en in de avond vallen al vroeg de luiken dicht. Maar helaas, zoals ik al zei is er weinig aan te doen behalve gewoon gaan slapen wanneer het echt niet meer gaat. Na een dag of drie is het normaal gesproken over en zit ik weer op "Nederlandse tijd".

Mooi plaatje vandaag overigens al zeg ik het zelf, gemaakt met mijn iPad Mini onderweg van Dubai naar Amsterdam.

Zag het er gisteren nog best redelijk uit met een zonnetje, vandaag was het weer bar en boos. Somber met heel veel regen, harde wind en daardoor voelde het ook veel kouder aan dan het in werkelijkheid was. Niet echt wat je noemt een plezierige dag dus en zo'n beetje het absolute tegenovergestelde van een "warm welkom".

Het was ook weer effe wennen aan het Nederlandse verkeer, en daarbij vielen me twee dingen op. Allereerst dat hier de stoplichten irritant kort op groen staan, wat betekent dat je om de haverklap voor korte tijd stilstaat. Gek genoeg ervaar ik dat als veel frustrerender dan de stoplichten in Manila die bizar lang op groen staan maar dus ook erg lang op rood. Je zou zeggen dat het vervelender is als je veel langer moet wachten voor het stoplicht, maar gek genoeg ervaar ik dat niet zo.

Kijk, in Manila geldt ook oranje als groen, evenals de eerste drie seconden van rood, en dus is de kans op het halen van het stoplicht redelijk groot. Die kans is hier nul komma nul, mede dankzij het feit dat vrijwel ieder stoplicht is voorzien van een rood-licht camera die bovendien negen van de tien keer ook je snelheid nog eens controleert.

Het is gewoon erg frustrerend dat je als het druk is soms tot drie keer moet stoppen voordat je eindelijk voorbij een stoplicht bent omdat er hooguit drie tot vier auto's per keer doorheen gaan. Vlottere doorstroming? Zeker nooit geen wiskunde gehad op school, vijf keer twee is net zo goed tien als twee keer vijf als je begrijpt wat ik bedoel.

Wel heel positief is de manier waarop Nederlanders zich toch aan de verkeersregels houden. Ik stond een paar keer voor een stoplicht op de baan voor rechtuit met naast me een auto op de baan voor rechtsaf, en onwillekeurig hield ik een schuin oog op de auto naast mij. En het was toch iedere keer een verrassing als de auto naast me inderdaad rechtsaf ging of wachtte op zijn eigen groene licht voor rechtsaf in plaats van een poging te doen zich voor mij op de baan voor rechtuit te wurmen.

Een overeenkomst is wel weer dat richting aangeven hier ook zo langzamerhand optioneel schijnt te worden...

We liepen vanmorgen bij het vertrek uit Dubai ook al weer vertraging op en deze keer kwam dat doordat vier passagiers niet op tijd kwamen opdagen bij de gate. Toen het tijdstip van vertrek was aangebroken en de gate dicht ging mochten ze dan ook niet meer mee maar dat betekende wel dat hun al ingecheckte bagage uit het toestel moest worden gehaald. Dat levert altijd een hoop gedoe en uiteraard het nodige oponthoud op dus we vertrokken alweer te laat, ruim drie kwartier deze keer.

Ook onderweg hadden we de nodige problemen want al snel bleek dat de stoelverstelling van Riet niet werkte. Dat werd in eerste instantie snel opgelost door het elektrische systeem te resetten, maar dat betekende dat ook mijn stoel werd gereset en dat duurde dik tien minuten. En dat was vervelend want ik was net begonnen een film te kijken en aangezien dat ook onderdeel uitmaakt van het elektrisch systeem had ik tijdens de reset ook geen beeld.

Een uurtje of wat later had Riet weer hetzelfde probleem en deze keer moest zowat de halve cabine crew er aan te pas komen om het systeem opnieuw te resetten. Ondertussen moest Riet tijdelijk naar een andere stoel verkassen, en dat was lastig want dit alles gebeurde net toen ze het ontbijt aan het serveren waren.

Voeg bij dit alles nog een aantal kleine kinderen waarvan er een vrijwel de hele vlucht heeft zitten janken en je kunt je voorstellen dat we wel eens plezieriger vluchten hebben gehad.

Riet heeft overigens tussen alle bedrijven door prima kunnen slapen, op het eerste vlucht zeker een uur of zes en ook op deze tweede vlucht heeft ze toch nog een uurtje of wat aan slaap meegepikt. Zelf heb ik de eerste vlucht een uur of vier geslapen en daarna ben ik wel af en toe even weggezakt maar echt geslapen heb ik niet meer.

Ik heb zoals altijd wel gelukkig weer de nodige films kunnen kijken, deze reis waren dat "Jobs" (ging wel, te veel belangrijke dingen weggelaten), "Phantom" (verrassend goed) en "Emperor" (viel niet tegen).

Om een uur of half twee landden we op Schiphol en daar scheen zowaar het zonnetje! Koud, dat wel natuurlijk...

Op het moment dat ik dit bericht zit te tikken zitten we in de Business Lounge van Emirates op de luchthaven van Dubai te wachten op onze vlucht naar Amsterdam.

De tussenstop is korter dan verwacht en dat komt omdat we ruim een uur vertraging hadden in Manila en dus ook dik te laat aankwamen in Dubai. Persoonlijk had ik liever hier in Dubai wat langer moeten wachten dan in Manila, want het maakt nogal een verschil of je in de superdeluxe business lounge in Dubai zit of het aftandse equivalent in Manila...

Het was toch al een tamelijk lange zit daar, we waren ruim te vroeg op de luchthaven NAIA doordat onze chauffeur een kwartier te vroeg bij ons huis was. Niet dat dat een probleem was want hoewel we deze keer weer nauwelijks files hadden onderweg weet je dat nooit van tevoren en we zijn nou eenmaal graag op tijd omdat je ook op NAIA nooit weet hoe vlot alles daar gaat.

We hadden zelfs nog eerder op de luchthaven kunnen zijn want onze chauffeur stond tien minuten eerder ook al voor de deur. Ik zag hem aankomen en waarschuwde Riet dat we konden vertrekken. We zeiden gauw nog even gedag tegen Estela, maar toen we met onze koffers naar buiten stapten was de auto verdwenen. Gelukkig krijgen we van onze transportafdeling altijd het telefoonnummer van de chauffeur dus kon ik hem een berichtje sturen. Hij zei dat hij nog maar even een rondje was gaan rijden omdat hij zo vroeg was...

En zo zitten we nu dus te wachten op de tweede helft van onze reis, met de Emirates A380 naar Schiphol. In de tussentijd brengt Riet haar nicotineniveau weer op peil en drinken we een bakje koffie. Op de vraag of we ook iets wilden eten vroeg ik of ze misschien een muffin hadden. Moet je op de foto kijken wat ze voor mijn neus zetten...

Vanavond hebben we de Quiz Night in de Union Jack Tavern laten schieten voor de kerstviering in de San Mig Pub in het Alabang Town Center. Omdat we tegenwoordig vaste klanten zijn in de San Mig hebben we een klantenkaart, en iedereen met zo'n kaart was voor vanavond uitgenodigd voor het kerstfeest. Tussen zes en acht waren alle drankjes gratis, er was live muziek en om acht uur was er een grote verloting.

Dat laatste is overigens een must wil je Filippijnse klanten trekken want een Filippijns feest is pas een feest als er wat verloot wordt. Je moet dat ook zorgvuldig plannen want als je op je feestje aankondigt dat de laatste verloting is geweest dan zie je meteen driekwart van al je Filippijnse gasten vertrekken.

Voor de San Mig verloting was het kaartnummer ook meteen het lotnummer, en wat denk je, we hadden een prijs! Riet stootte me op een gegeven moment aan omdat ze kaartnummer 771 hoorde omroepen, het nummer van onze kaart, en daarna werd er ook nog een poging gedaan om mijn naam uit te spreken. Dat laatste lukte natuurlijk van geen kanten, maar wat geeft het want we hadden toch mooi een prijs gewonnen, een tegoedbon van 500 Pesos!

Het was voor ons voorlopig de laatste avond in de San Mig want morgen vertrekken we naar het koude Nederland voor twee weken. Het werd een mooie laatste avond in een bar gezellige San Mig pub, met veel vrienden en bekenden, San Mig Light bier van de tap en goeie muziek.

En nog even een update over onze astronomische waterrekening van gisteren, we hebben vandaag na correctie een nieuwe rekening gehad van 560 Pesos. Waarschijnlijk niet helemaal toevallig ook het bedrag wat we vorige maand hebben betaald...

Vandaag viel bij ons de maandelijkse rekening van het water in de bus en dat was een enorme verrassing. Enorm is het woord wat hier wel op zijn plaats is want zo kun je het totaalbedrag van de rekening wel noemen, bijna zeven miljoen Pesos oftewel ruim honderdtwaalfduizend Euro...

Normaal gesproken hebben we een waterrekening per maand van tussen de driehonderd en vijfhonderd Pesos, dus hooguit een Euro of acht, negen, en dan is dit toch wel even schrikken. De oorzaak is uiteraard een administratieve fout die hoogstwaarschijnlijk is veroorzaakt door het feit dat er vorige maand een nieuwe watermeter is geplaatst. Die meter draait blijkt veel te snel te draaien en zelfs toen Estela alle waterpunten in huis had afgesloten tolde hij nog rond als een gek.

Normaal gesproken zou een telefoontje genoeg moeten zijn om dit probleem op te lossen maar dan moet er bij het waterbedrijf natuurlijk wel worden opgenomen. In eerste instantie heeft Riet ook wel iemand aan de telefoon gehad maar ze kon die persoon, die duidelijk heel slecht Engels sprak, niet aan zijn verstand peuteren dat er iets mis was en toen ze de telefoon overgaf aan Estela om het probleem in het Tagalog uit te laten leggen hing die kerel simpelweg op.

Gelukkig had een telefoontje naar onze huisbaas, Meneer Santiago, meer succes, Die stond meteen op de stoep en nam de rekening mee om het te gaan regelen. Nog geen half uur later was hij al weer terug en hij heeft het ook geregeld. Er komt een nieuwe rekening die in eerste instantie naar hem gaat omdat de waterrekening op zijn naam staat, en om zeker te weten dat ons geen oor wordt aangenaaid met een bedrag wat ze uit hun duim zuigen heeft hij ook alle rekeningen van de laatste twaalf maanden opgevraagd om te kijken wat voor ons een normaal verbruik is. En hij heeft ook zeker gesteld dat we niet worden afgesloten omdat de huidige rekening nog niet is betaald.

En dat zorgde voor een zucht van verlichting bij Estela, want die zit meer met het hele probleem in haar maag dan wij...

Het nieuws werd vandaag gedomineerd door berichten over een ernstig busongeluk waar tenminste achttien maar mogelijk zelfs meer mensen bij zijn omgekomen. De bus is vanmorgen tijdens de ochtendspits van de Skyway afgereden en daarbij zo'n vijftien meter naar beneden gestort. De bus kwam ondersteboven terecht op de weg onder de Skyway, bovenop een bestelwagen waarin twee mensen zaten waarvan er een als gevolg van het ongeluk is omgekomen. De tweede persoon in de bestelbus en meer dan een dozijn passagiers in de bus zijn zwaargewond.

Dit is al de tweede keer dat er zo'n bizar ongeluk gebeurt op de Skyway. De Skyway is de verhoogde tolweg die het centrum van Manila verbindt met onze wijk Alabang en is aangelegd recht boven de South Luzon Express Way, oftewel SLEX. Hoe het kon gebeuren is nog niet helemaal duidelijk maar er zijn aanwijzingen dat de buschauffeur veel te hard heeft gereden en mede doordat het wegdek nat was van de regen de macht over het stuur is verloren. De bus is vervolgens dwars door de borstwering van de Skyway geknald en naar beneden gestort.

Feit is dat veel mensen, waaronder ook Lito en Estela, behoorlijk aangedaan waren door het ongeluk. Dat is heel begrijpelijk want heel veel Filippino's zijn voor hun dagelijkse transport afhankelijk van dergelijke buslijnen, want Jeepney's rijden veelal kortere routes en voor de langere routes zijn ze aangewezen op deze buslijnen.

De LTFRB, zeg maar de Filippijnse Rijksdienst van het Wegverkeer, heeft onmiddellijk gereageerd op het ongeluk. De busmaatschappij moet met onmiddellijke ingang al haar buslijnen stil leggen gedurende de komende dertig dagen en alle chauffeurs van die maatschappij moeten verplicht naar een herhalingscursus. De buschauffeur zelf, die het ongeluk dus overleefd schijnt te hebben, zal worden getest op alcohol- en drugsgebruik.

Of al die maatregelen wat uithalen is nog maar de vraag, want deze busmaatschappij blijkt in 2011 "bekroond" te zijn als de meest gevaarlijke busmaatschappij om mee te reizen, gemeten naar het aantal ongelukken met hun bussen. En er komen nu ook nog meer verontrustende berichten over die busmaatschappij naar voren, zoals dat een van hun bussen vorig jaar ook al een ernstig ongeluk had veroorzaakt op een fly-over omdat de chauffeur had zitten texten onder het rijden...

Even weer een update over de hulpacties van ALIG waarvoor de inzamelingen nog steeds in volle gang zijn. Vorige week is er dus weer een vrachtwagen vol met spullen vertrokken naar het eiland Leyte, naar het dorpje Isabelle wat ernstig is beschadigd door de supertyfoon. Met behulp van het gereedschap en alle spullen uit deze vrachtwagen zal daar eerst de school worden herbouwd waar het complete dak vanaf is gewaaid en de muren schade hebben opgelopen.

Afgelopen zondag heeft Maraia, de vriendin van Riet en voorzitster van de liefdadigheidstak van ALIG, het rampgebied bezocht. Ze is naar Cebu gevlogen en moest vandaar met een boot over varen naar Leyte, wat niet anders kon omdat het vliegveld van Tacloban nog steeds geen normale lijnvluchten kan afhandelen en volledig wordt gebruikt voor het invliegen van de hulpgoederen.

Maraia is drie dagen in het gebied rond Tacloban geweest samen met een medisch missie team. Ze heeft met eigen ogen kunnen zien hoe ernstig de schade in het gebied was en dat er nog steeds geen elektriciteit is. De missie werd geleid door een organisatie die Springboard heet; alle hulpgoederen die ALIG zelf heeft ingekocht zijn overhandigd aan de mensen van Springboard die ter plekke voor de distributie zorgen. Maraia heeft ook de school bezocht die herbouwd gaat worden, de Mahayag Elementary School,, en heeft dus zelf kunnen zien wat er allemaal moet gebeuren en wat ervoor nodig is. En uiteraard heeft ze gesprekken gevoerd met de hulpverleners ter plekke, en ook met de bewoners die hun dankbaarheid betoonden voor alles wat ALIG en de andere hulporganisaties voor hen doen.

Het laatste nieuwtje van ALIG is dat er in januari weer een delegatie naar Leyte gaat en het is de bedoeling dat Riet dan ook mee gaat. Deze bezoeken worden overigens door de leden van de delegatie helemaal uit eigen zak betaald, daar is dus geen cent van de donaties mee gemoeid.

Tenslotte vandaag een extra foto van de ALIG dames bij de kassa van een supermarkt...

De laatste werkdag van het jaar zit er voor mij al op, en nee, ik heb nog niet echt vakantie maar ik hoef niet meer naar kantoor. Dit was op zich niet zo gepland maar komt door een samenloop van omstandigheden.

Riet en ik vertrekken volgende week donderdagavond naar Nederland voor een vakantie van twee weken, en daarvoor had ik een aantal vrije dagen opgenomen. Ik had het precies zo uitgemikt dat ik nog tien vrije overhield om mee te nemen naar volgend jaar, het maximum wat is toegestaan. Mocht ik meer vrije dagen overhouden dan dat maximale aantal dan worden die uitbetaald, wat per saldo weinig oplevert en bovendien vind ik dat zonde van mijn vrije dagen dus had ik alle resterende dagen gereserveerd voor eind december.

Maar wat bleek, we hebben in de weken dat ik vrij genomen heb de 24e en de 30e toch al vrij, dus plotseling had ik weer een overschot van twee dagen. Nu was de eerste gedachte om die dagen dan gewoon voor aan de vakantie te plakken maar dat ging niet want ik blijk volgende week een cursus te hebben van maandag tot en met donderdag. Ik wist uiteraard wel van die cursus af, ik had me zelf daarvoor opgegeven maar ik dacht dat die cursus een dag zou duren en dat blijkt plotseling vier dagen te zijn. En dat liet dus heel weinig ruimte over voor die twee extra dagen die ik nog over had en er zat dus niets anders op dan ze eind deze week maar op te nemen.

En zo ben ik dus morgen en overmorgen vrij, een lekker lang weekend nog voordat we op vakantie gaan. En dankzij de cursus van volgende week zit het echte werk er dus voor dit jaar al op, al zal ik waarschijnlijk volgende week nog wel af en toe op kantoor binnenvallen want de cursus is in het Vivere Hotel wat praktisch naast het kantoor staat zoals de foto laat zien die ik heb genomen vanuit ons kantoor.

En vanavond was de op een na laatste Quiz Night van het jaar. Het ging weer niet echt geweldig, of je moet het opschuiven van de laatste naar de op een na laatste plaats dankzij de laatste vraag een succesje noemen...

Zowel Riet als ikzelf hadden niet bepaald onze dag vandaag. Er zijn wel eens van die dagen, dan heb je het helemaal gehad met alles en iedereen en vandaag was zo'n dag.

Wat er dan allemaal mis was? Nou, het begon voor mij al tussen de middag. Mijn medebandleden en ik hadden een lunch aangeboden gekregen als dank voor ons optreden van vorige week en we hadden afgesproken voor vandaag. Ik had een vergadering die iets uitliep om vervolgens tot de ontdekking te komen dat het hele zootje hem gesmeerd was zonder even op mij te wachten. Niet te geloven, normaal gesproken zijn ze niet vooruit te schieten en zijn ze altijd overal te laat voor maar zo gauw er wat gratis te kanen valt dan weten ze niet hoe hard ze moeten lopen!

Geen lunch voor mij dus, en thuis gekomen na het werk had ik wat je noemt een stevige trek. Ook Riet lustte wel een hapje dus we gingen naar het Alabang Town Center om ergens wat te gaan eten. Ik mocht kiezen van Riet en aangezien ik trek had in Mexicaans koos ik weer eens voor "Chili's". Daar is het altijd hartstikke druk maar er waren heel wat tafeltjes leeg dus dat zag er goed uit. Kregen we bij de deur een menu in ons handen gedrukt met de mededeling dat er nog vier gezelschappen voor ons zaten te wachten op een vrije tafel, of wij maar even op het bankje wilden plaatsnemen.

Als kind zei mijn opa uit Rotterdam altijd dat het niet uitmaakte wat ik later zou worden als ik maar zorgde dat ik nooit voor mijn eten in de rij hoef te staan, en daar houd ik me altijd nog aan. Geen "Chili's" dus, maar gelukkig was het niet druk bij het Spaanse Tapas restaurant "Barcino" twee deuren verderop. Het meiske wat de menu's kwam brengen vroeg aan Riet wat ze wilde drinken, en toen Riet een glas Rosé had besteld liep ze weg, zonder mij de kans te geven ook wat drinken te bestellen. Tien minuten later kwam ze terug en ik bestelde gauw een flesje Estrella Galicia (voor de niet-kenners, dat is Spaans bier). Komt ze even later terug, er was geen gewone Estrella Galicia meer, alleen nog de light versie. Maar ook daar zat geen zegen in want toen ze het kwam bezorgen verstapte ze zich of zoiets en flikkerde het glas met een golf bier over het balkon waar we zaten.

Nadat het gebroken glas opgeruimd was kreeg ik uiteindelijk toch nog mijn biertje, en ook onze bestelde gerechten kwamen zowaar aan. Alleen toen alles op was en we nog wat te drinken wilden bestellen was er geen ober meer in zicht. Na vijf minuten kwam er eindelijk een naar boven maar die had meer aandacht voor zijn telefoon en bleef lekker boven aan de trap staan sms-en. De bedrijfsleider zelf kwam toen maar achter zijn pc vandaan, en ondanks dat hij die ober druk bezig zag met zijn telefoon zei hij er helemaal niks van maar vroeg zelf wat er van onze dienst was.

Weet je wat, we wilden eigenlijk nog wat te drinken maar geef toch maar de rekening...

Waar de hulp verlenende artsen in het rampgebied veroorzaakt door de verwoestende supertyfoon “Yolanda” bang voor waren is gelukkig nog steeds niet gebeurd, er zijn tot op heden geen epidemieën uitgebroken. Het “ramp op ramp” scenario wat zich heeft voorgedaan op Haiti een aantal jaren geleden waar een cholera epidemie uitbrak na de zware aardbeving is hier op de Filippijnen dus tot nu toe gelukkig uitgebleven.

Veel mensen hebben wel last van diarree, zware verkoudheid of zelfs longontsteking. Een ander probleem is dat in bepaalde gebieden het aantal gevallen van Dengue flink is toegenomen. Dengue, of in het Nederlands Knokkelkoorts, is een virus wat overgebracht wordt door muggen en kan zeker in geval van een verzwakt lichaam zelfs dodelijk zijn. Normaal gesproken overlijden er per jaar al tientallen mensen aan Dengue maar dat zouden er als gevolg van de lichamelijke toestand van veel slachtoffers veel meer kunnen worden dan normaal al het geval is.

Dengue kenmerkt zich door hele hoge koorts, zware hoofdpijn, pijnlijke gewrichten en soms ook huiduitslag. Een vaccin tegen deze ziekte is er niet en er is ook geen specifieke behandeling anders dan het bestrijden van de koorts, zorgen voor pijnverlichting  en proberen uitdroging te voorkomen. Bij mensen met een sterk gestel kan Dengue al een flinke aanslag op de gezondheid zijn, laat staan bij de toch al danig verzwakte slachtoffers van de supertyfoon.

Het virus wordt zoals gezegd verspreid door muggen, maar wel maar van één soort, namelijk de tijgermug. Zoals de naam al doet vermoeden is deze muggensoort te herkennen aan een patroon van witte strepen of stippen op de rug. Omdat muggen in het algemeen een voorkeur schijnen te hebben voor dunne blanke huid is Dengue ook een risico voor toeristen. En niet alleen tijdens de vakantie zelf, het probleem is namelijk dat de ziekte een incubatietijd heeft van acht tot tien dagen dus het kan zomaar zijn dat een toerist al lang en breed weer thuis is als de ziekte zich openbaart.

Flink smeren met anti-muggenspul is de enige oplossing, en zelfs Riet en ik doen dat nog steeds. In tegenstelling tot wat je zou denken is Dengue namelijk in onze “rijke” Village ook een groot probleem. Muggen broeden namelijk op stilstaand water, en daar is in onze Village heel wat van te vinden in, jawel, de zwembaden. In bewoonde huizen worden de zwembaden onderhouden en gaan er chemicaliën in het water om muggen te weren, maar er zijn heel veel huizen die te huur staan. Veel van die huizen hebben en zwembad wat niet of nauwelijks wordt onderhouden en die vormen zo een ideale thuisbasis voor muggenlarven.

Tenslotte nog even dit, Dengue is niet een typisch Filippijns probleem want het komt overal in tropische gebieden voor. Erger nog, het verspreidt zich door het massatoerisme naar landen waar de tijgermug normaal gesproken voorkomt. Die toeristen nemen onbewust muggen of larven mee in hun bagage, en er stond pas nog in de Nederlandse kranten dat de tijgermug niet alleen al regelmatig in Nederland is gesignaleerd maar dat de soort zich er ook nog goed schijnt thuis te voelen. Lekker dan...

Het wagenpark hier op de Filippijnen vertoont veel overeenkomsten met dat van Maleisië. In Maleisië wordt het straatbeeld dan weliswaar gedomineerd door de eigen merken Proton en Perodua maar dat zijn automerken die je buiten Maleisië vrijwel niet ziet. Maar afgezien daarvan is daar net als hier het merendeel van de auto's van Japanse en Koreaanse makelij, en Audi's, BMW's en Mercedessen buiten beschouwing gelaten zie je vrijwel geen "gewone" Europese automerken als Opel en Volkswagen.

Wat ook opvallend is dat je van de Japanse en Koreaanse merken hier modellen ziet rijden die in Europa helemaal niet voorkomen. Zo zijn de meest populaire modellen hier in Alabang de Toyota modellen Vios, Innova en Fortuner, en de Mitsubishi modellen Montero en Fusion, allemaal modellen die je in Nederland niet ziet op heel misschien een enkele geïmporteerde na. Ook dikke Amerikanen zijn hier populair, en dan met name de SUV's van Ford en Chevrolet, ook al modellen die je in Nederland niet veel zult tegenkomen.

De enige Europese automerken die hier poot aan de grond hebben zijn dus de luxe merken want dat zijn allemaal "status auto's". Zeker hier, waar de gewone Europese auto's simpelweg niet populair zijn vanwege de hoge prijzen die mede veroorzaakt worden door buitensporige belastingen die op vanuit Europa ingevoerde auto's wordt geheven. Dat was in Maleisië ook al het geval, waar op Europese auto's een belasting werd geheven van tweehonderd procent, dus die kon je je alleen veroorloven als je heel veel geld had. Hier is dat vergelijkbaar, en vandaar dat zelfs de BMW's en de Mercedessen die je ziet rijden niet de eenvoudigste modellen zijn, want als je hier zo'n ding kunt betalen dan kun je je ook wel een dure uitvoering veroorloven. En vandaar ook dat je hier wel Porsches, Ferrari's, Lamborghini's, Bentley's, Maserati's en Jaguars ziet maar geen Opel Corsa's...

Toch is er nog een "gewoon" Europees merk wat hier op de markt probeert te komen en dat is Peugeot. In het Alabang Town Center zijn regelmatig autoshows, overigens voornamelijk van auto's die maar een zeer selecte groep zich kan veroorloven, maar er is nu al drie keer een autoshow geweest van Peugeot. Misschien is er een loop-hole gevonden door Peugeots in licentie in Azië te laten bouwen, dat weet ik niet, maar het is op zich wel leuk om te zien. Tenslotte heb ik in Nederland nog een tijdje voor Peugeot gewerkt en ik heb daardoor nog steeds een beetje een zwak voor dit merk.

Overigens zijn de getoonde modellen ook van Peugeot niet bepaald de instapmodellen. Voor die markt is er hier echt geen eer te behalen voor Europese auto's...


En tenslotte nog een paar opmerkingen die niks met auto's te maken hebben:

* De foto's van onze korte vakantie op het eiland Miniloc bij El Nido staan op deze Foto pagina.
* Een korte impressie van ons optreden afgelopen donderdag kun je vinden door te klikken op deze link.

Het is nog maar een week drie tot de Kerst en de kerstkoorts heeft inmiddels hier in alle hevigheid toegeslagen. Vorig weekend was het net als ieder jaar een drukte van belang in onze Village vanwege de jaarlijkse St. James Christmas Bazar, maar dit weekend is het een totale chaos, niet alleen in de winkels maar ook in het verkeer.

Iedereen is op pad om inkopen te doen en dat heeft te maken met het feit dat aan het eind van de maand november iedereen een dubbel salaris krijgt, zeg maar een dertiende maand. Dat is hier overigens wettelijk verplicht en ook onze eigen Estela en Lito gingen dus dit weekend zoals ze vroeger bij de Nederlandse Marine plachten te zeggen met een "dubbel katje" naar huis.

Ook is de kerstverlichting inmiddels overal al in volle glorie te zien en veel huizen in de Village staan er 's avonds sprookjesachtig bij, het lijkt af en toe de Efteling wel! Sommige huizen hebben complete kerststallen in de tuin, overal hangen kerstmannen aan de gevels en de vele lichtjes zorgen voor een fantastische sfeer. Ik wilde onze eigen verlichting ook vandaag gaan aanbrengen aan de gevel maar dat ging niet omdat vrijwel alle vorig jaar aangebrachte ophangpunten in de loop van het jaar eraf waren gevallen en die moeten dus eerst vernieuwd worden.

Uiteraard zijn ook de winkelcentra al helemaal in de kerststemming, en je kunt nu geen winkel meer in gaan zonder tot vervelend toe te worden bestookt met "I'm dreaming of a White Christmas", "Jingle Bells" en "All I want for Christmas is you". Met name dat gedoe over die "White Christmas" is natuurlijk tamelijk lachwekkend in een land waar temperaturen van onder de vijfentwintig graden als "Siberisch" worden betiteld...

Op de foto zie je de verlichting van een van de toegangswegen tot onze Village, de Acacia Gate.

Ik heb vandaag heel wat handen moeten schudden en van heel veel mensen complimenten gekregen voor het optreden van ons bandje gisteravond op het feest in het Acacia Hotel. Voor veel mensen was het hele optreden een verrassing, wat in feite ook de bedoeling was maar omdat er toch het een en ander was uitgelekt wisten de nodige mensen dat er zoiets stond te gebeuren. En voor de mensen die er wel vanaf wisten was het optreden zelf blijkbaar een aangename verrassing gezien alle lof die we toegezwaaid kregen, ik werd er helemaal verlegen van.

Het zal alleen de volgende keer, die overigens al gepland staat voor begin volgend jaar, een stuk moeilijker worden omdat de mensen nu hogere verwachtingen hebben. Maar we gaan ons best doen, en gezien het enthousiasme van alle bandleden gaat het ook zeker lukken. De eerste plannen werden gisteravond zelfs al gemaakt terwijl we nog zaten bij te komen van het optreden...

Iemand die zeker een groot compliment verdient is Riet, want die was ook vandaag weer druk in de weer voor de hulpacties voor de tyfoon slachtoffers. En ze moest letterlijk van hot naar haar rennen vandaag.

Ze werd om kwart over zeven al gebeld door haar vriendin Maraia die vroeg "of ze al iets te doen had". Er was al afgesproken voor acht uur maar de eerste activiteit, het laden van een vrachtwagen met hulpgoederen, kon al beginnen want de vrachtwagen stond om zeven uur al bij Maraia voor de deur.

De te laden hulpgoederen bestonden deze keer onder andere uit een flink aantal kruiwagens, zagen, scheppen en ander gereedschap voor het dorpje Issabelle in de buurt van Tacloban, in het hart van het getroffen gebied. Dit gereedschap gaat gebruikt worden voor de herbouw van het dorp, en in eerste instantie voor de herbouw van de school. Behalve gereedschap gingen er voor de bewoners van het dorp pakketjes mee met onder andere kookspullen zoals pannen en waterketels, en een olielamp.

Het laden was nog bezig toen de vrouwen als een speer naar het Dumpsite dorpje moesten voor hun wekelijkse bezoek aan de school daar. Een van de vrouwen had voor de meisjes van de Dumpsite school zestig jurkjes gemaakt die werden uitgedeeld. Terug van de Dumpsite werd er nog een handje geholpen met het laden van de vrachtwagen wat nog steeds bezig was.

En ondertussen komt er nog steeds goed nieuws uit Nederland waarvandaan nog steeds donaties voor de hulpacties blijven binnenstromen, waarvoor uiteraard iedereen heel hartelijk bedankt!

Eindelijk was het vandaag dan zover, het feest van ons project samen met Fluor, het bureau wat het ontwerp voor ons platform heeft gedaan. En voor mij was het belangrijkste van vanavond het optreden samen met een paar van mijn collega's, met onze band "From the Chorus". De bandnaam betekent "Vanaf het Refrein", iets wat onze bandleider Dustin tijdens het oefenen veelvuldig riep als we een nummer aan het instuderen waren.

Het idee voor de band kwam van onze Project Manager Antoine die het wel een goed idee leek om op het feest een band te hebben met allemaal mensen die in het project werken. In eerste instantie was het feest vorige week gepland als Kerstviering, maar alle Kerstvieringen zijn afgelast en het geld van al die parties is geschonken aan de noodhulp voor de slachtoffers van supertyfoon "Yolanda". In plaats van de vele Kerstvieringen werd er besloten om nu maar één bescheiden feest te geven, en wij mochten dan alsnog laten zien wat we in de afgelopen twee en een have maand geoefend hadden.

Het was een hele toer om een beetje band bij elkaar te krijgen. Zo hadden we om te beginnen geen bassist, en onze bandleider Dustin die gitarist is besloot om de bas ter hand te nemen. Helaas voor ons kreeg hij te horen dat hij voor het project naar het buitenland moest precies in de tijd dat het feest gegeven zou worden, en zo zaten we dus alweer zonder bassist. Gelukkig bracht Mark, een collega van Fluor uitkomst, want niet alleen was hij beschikbaar maar hij bleek ook nog eens een meer dan capabele bassist.

Het oefenen deden we meestal in een studiootje wat we afhuurden, en soms als dat niet beschikbaar was bij ons thuis of bij Melvin, onze drummer. Het ging ook allemaal niet van een leien dakje want behalve Dustin, Mark en ik had er niemand ooit in een band gespeeld, wat nou eenmaal de nodige aanpassing vereist, en regelmatig waren mensen niet beschikbaar vanwege het werk. Toch lukte het ons om in totaal in die korte tijd negen nummers in te studeren, waarvan de laatste pas afgelopen zaterdag voor het eerst werd gespeeld, het nummer "Best Song Ever" van "One Direction" notabene, wat ik overigens afgelopen vrijdag voor het eerst van mijn leven hoorde!

Hoewel er tijdens het begin van het optreden wat technische problemen waren met de gitaar van Carlos, waardoor er nog gauw even een verloting moest worden ingelast, werd het toch een succes. We kregen heel veel complimenten, al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat dat waarschijnlijk ook te maken heeft met het feit dat de meeste mensen er waarschijnlijk niks van verwachtten.

Nou, dat laatste viel gelukkig mee, en een herhaling zit er bij een volgend feest in het nieuwe jaar vrijwel zeker aan te komen...

Dit was alweer de laatste dag van ons vier-daagse bezoek aan El Nido Miniloc. Veel hadden we voor vandaag niet gepland omdat we nog maar een halve dag hadden te besteden. Ik gebruikte de gelegenheid om vanmorgen nog een keer te gaan snorkelen, en daarbij werd voor mij bevestigd dat dit de mooiste snorkelplek was waar ik tot nu toe ben geweest. De verscheidenheid aan vissoorten, de grote horsmakrelen en de enorme scholen kleinere vissen maakten dit tot een absoluut hoogtepunt.

De rest van de ochtend was het eigenlijk lekker lui in de zon afwachten tot het twaalf uur was en dus tijd om in te pakken. Na het pakken van onze koffers en het uitchecken was er nog de lunch waarna we de tijd nog moesten zien door te komen tot het tijdstip van vertrek om half drie. Ook dat deden we weer lekker lui in de comfortabele strandstoelen dus echt een straf was dat niet.

Met de boot werden we van het eiland Miniloc naar het stadje El Nido gebracht, waarbij we zoals de gewoonte is door een groot deel van het personeel van het resort werden uitgezwaaid. Onderweg begon de lucht te betrekken, donkere wolken zorgden voor regen en het leek er dus op dat we de afgelopen dagen toch mazzel hebben gehad en precies op tijd zijn vertrokken vandaag. Het bleef overigens buiig tot we met het vliegtuig vertrokken richting Manila.

Het vliegveldje van El Nido is overigens een verhaal apart. Voordat je de "vertrekhal" in gaat die eruit ziet als het terras van een restaurantje moet je langs de security, waarbij alle tassen en koffers visueel geïnspecteerd worden. Met andere woorden, alles moet open en dan wroeten ze met een stokje door de inhoud want apparatuur om bagage te scannen is er niet. Ondertussen zijn de paspoorten en de e-tickets ingenomen om te worden gecontroleerd en tegen de tijd dat ze uitgewroet zijn in je bagage krijg je die terug met een klein houten plankje. Dat plankje is voorzien van een stoelnummer en is dus je boarding pass (staat er ook op).

Je moet voor het vertrek lopend over een zandpad naar het vliegtuig waarbij je voordat je het grotendeels onverharde platform betreedt eerst door een hek wat in Nederland het hek zou zijn van een weiland met koeien. Overigens wordt je ook hier onder het lopen weer toegezongen, net als bij aankomst, alleen was deze keer de grazende buffel er niet bij.

Dankzij een doorstart van het vliegtuig bij de landing in Manila, een trage bagage afhandeling (alles met de hand) en enorme files onderweg waren we pas tegen half acht thuis...

Na onze relaxdag van gisteren besloten we om vandaag toch maar wat te gaan doen. De insteek waarmee we naar El Nido Miniloc waren gekomen was namelijk een hele verkeerde en daarom hadden we in eerste instantie een beetje een verkeerde indruk van dit resort. Goed, er mag hier en daar wel eens wat opgeknapt worden maar er is ook veel positiefs te melden.

Het belangrijkste waar we ons in hadden vergist is de prijs-kwaliteit verhouding. Het bleek namelijk dat niet alleen alle maaltijden maar ook vrijwel alle activiteiten die je hier kunt doen bij de prijs zijn inbegrepen. Snorkelspullen, kano verhuur en ook alle dagtripjes hoeven niet apart te worden betaald, en dan wordt het als je actief overal aan deelneemt een heel ander verhaal dan wij dachten.

Toch maar wat gaan doen dus, en dat begon vanmorgen voor mij al behoorlijk sensationeel. Ik wilde gaan snorkelen, wat hier zowat vanaf het strand kan omdat de kleine baai vol zit met koraalriffen en vis. Na de spullen opgehaald te hebben (die ik overigens mag houden gedurende mijn verblijf, erg handig) zag ik dat het voeren van de vissen was begonnen naast de pier waar de trap voor de snorkelaars is.

Tot mijn verbazing zag ik enorme joekels van vissen zwemmen. Het bleken Jackfish te zijn, of in het Nederlands horsmakrelen, die een meter lang kunnen worden en ruim twintig kilo zwaar. De zwarte joekels waren door het voeren min of meer tam gemaakt, en even later lag ik met nog een aantal snorkelaars in het water te kijken naar deze enorme vissen. Nieuwsgierig kwamen ze naar ons toe om telkens pas vlak voor onze neuzen weg te draaien. Ik had het gevoel dat al mijn haren overeind stonden...

Vanmiddag namen we deel aan de "Island Hopping", een tocht met een boot langs een paar van de vele eilanden hier. We bezochten "Snake Island" (slangeneiland) waar overigens geen slangen te bekennen waren, alleen zwerfhonden. Het eiland dankt zijn naam dan ook niet aan een overdadige populatie van reptielen maar aan het pad wat het met laag water met het vasteland verbindt, wat kronkelig is net als een slang. Een wandeling naar een hooggelegen uitkijkpunt leverde een sensationeel uitzicht op.

Daarna bezochten we een eiland met een grot waar we via een kleine doorgang door naar binnen gingen. De laatste stop was ook weer een eiland met een grot, "Cathedral Cave" geheten omdat deze grot koepelvormig is. We moesten nu echter vanaf de boot kijken want dit eiland had geen strand of andere aanlegplaats.

We waren tegen Happy Hour weer terug in het resort na een geslaagde dag. Eindelijk konden we vanavond eens wat terug zeggen tegen het overigens geweldige personeel van het resort wat al twee dagen aan ons vraagt welke activiteiten we die dag hadden gedaan...

We hadden besloten om van vandaag een lekker rustig dagje te maken en zo min mogelijk te doen. Het El Nido Miniloc resort biedt heel veel activiteiten, zoals snorkelen, duiken, kanovaren en tochtjes, maar daar hadden we nog even geen zin in.

We parkeerden onszelf dus lekker op twee strandstoelen en brachten de dag hoofdzakelijk door met lezen en met dat spelletje wat Riet op haar iPad doet, "De Slimste Mens" van de NCRV. En veel eten, want er is drie keer per dag een buffet. De enige activiteit die we vandaag deden, als je in dit verband al van activiteit mag spreken, was een bezoek aan de Spa voor een ontspannende massage.

Er is op het kleine eilandje Miniloc helemaal niets anders dan het resort, en dat ligt aan een kleine baai die helemaal omsloten wordt door hoge steile kliffen. De enige mogelijkheid om ergens anders naar toe te gaan is dus per boot, en dat kan eventueel ook. Je kunt per boot naar een ander strandje waar een klein restaurantje is of een bezoek brengen aan het El Nido Lagen resort wat op een ander eiland ligt.

El Nido Miniloc zou een paradijselijk plekje kunnen zijn, en als je de verhalen van andere mensen leest op het internet dan vindt vrijwel iedereen dat ook, maar ik heb een paar bedenkingen. Er stond vandaag namelijk een stevige wind, en zoals de meesten van jullie wel weten, als ik ergens een pesthekel aan heb dan is dat wel wind.

Het meest merkwaardige aan dit resort is dat ondanks dat het toch redelijk vol moet zitten je maar weinig mensen ziet. De meeste brengen dan wel hun dag door buiten het resort (inderdaad, met "activiteiten"), maar vanavond bijvoorbeeld zaten Riet en ik nog even aan de bar voor een afzakkertje en om negen uur zaten we al helemaal alleen. Niemand anders in de bar en ook het restaurant was al helemaal leeg, en dat maakt toch een ongezellige indruk.

Ook wij hielden het dus al vroeg voor gezien, zeker voor ons doen, maar we hadden geen zin om te blijven zitten terwijl het personeel alles om ons heen al aan het opruimen was. Wel bewonderden we eerst nog even de schitterende sterrenhemel, want zo mooi zien we die niet vaak...

We vonden al een tijdje dat we wel weer eens een uitje verdiend hadden, en een gelukkige bijkomstigheid was dat ik nog de nodige vrije dagen op moest maken dit jaar. Een paar weken geleden zijn we dan ook eens gaan kijken naar een leuke bestemming en al vrij gauw kwamen we op de El Nido Resorts, gelegen voor de kust van het zuid-westelijke eiland Palawan.

Heel veel collega's waren er al geweest en de verhalen waren allemaal ronduit lovend, met name over El Nido Miniloc, een van die vier resorts wat is gelegen op het kleine eilandje Miniloc. Een boeking was snel gemaakt bij het reisbureau waar we tot nu toe al onze binnenlandse tripjes bij hebben geboekt, en na nog wat geharrewar rond de e-tickets (die kwamen pas een week geleden) was het vandaag dan eindelijk zover.

De reis naar El Nido gaat met een klein luchtvaartmaatschappijtje genaamd "Island Transvoyager Inc." wat volgens de website vliegt met kleine Dornier 228 toestellen met maar twaalf stoelen. Er wordt geopereerd vanaf een kleine terminal op de luchthaven NAIA waar wij nog nooit waren geweest, maar gelukkig wist onze chauffeur Lito waar we moesten zijn. De vertrekhal leek wel uit een dertiger jaren film, met zithoekjes met houten stoelen vrijwel naast het platform waar het vliegtuig al met de deur open klaar staat.

Helaas, ITI heeft recentelijk besloten tot de aanschaf van wat grotere en meer gangbare toestellen voor de vluchten naar El Nido in plaats van de Dorniers die zo uitnodigend voor onze neus klaar stonden. Een bus bracht ons naar de andere kant van het vliegveld waar het grote toestel stond te wachten, en dat was toch een lichtelijke teleurstelling dus want ik had me heel erg verheugd op de vlucht met de Dornier. Omdat die toestellen zo klein zijn vliegen ze veel lager dan grotere toestellen en het uitzicht had dan ook hoogst waarschijnlijk het gebrek aan beenruimte ruimschoots gecompenseerd.

We arriveerden op het piepkleine vliegveldje van El Nido, met een hele korte landingsbaan en een taxibaan die maar gedeeltelijk verhard is. Eerst per Jeepney, die overigens een stuk ruimer was dan die in Manila, en vervolgens per boot reisden we verder naar het eiland Miniloc waar we halverwege de middag aan kwamen.

De tocht met de boot voerde tussen de eilanden van El NIdo en de natuur maakte een overweldigend mooie indruk. Dat was meer dan we konden zeggen van het resort wat we na al die ophemelverhalen eigenlijk een beetje tegen vonden vallen. Prachtig gelegen, daar niet van, maar de accommodatie was laten we zeggen niet helemaal in overeenstemming met de folders en de verhalen die we hadden gehoord.

Maar we hebben besloten dat dat de pret niet gaat drukken, we zijn er net en we gaan hier lekker vier dagen relaxen!